[Τέλος] Ο Θαλασσόλυκος και η Απατεώνισσα [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ι. O Θαλασσοδαμένος
II. Ο Θαλασσόλυκος και η Απατεώνισσα

Είχε ξημερώσει άλλο ένα όμορφο πρωινό για το νησί Baterilla. Μπόλικοι τουρίστες είχαν κατακλύσει τους δρόμους του ήδη από τις πολύ πρωινές ώρες. Το λιμάνι γέμιζε από φωνές και σφυρίγματα, εμπορικά πλοία φόρτωναν και ξεφόρτωναν τις πραμάτειες τους κι ανάμεσά τους μια φτωχή σχεδία είχε βρει τον δρόμο της προς την στεριά. Πάνω της βρισκόταν ξαπλωμένος μπρούμυτα ένας νεαρός άνδρας και δεν έλεγε να κουνηθεί. Οι ντόπιοι κοίταζαν με περιέργεια. Κάποιοι θεώρησαν ότι ήταν νεκρός και προτίμησαν να μείνουν μακριά.

“Νε... ρο...” ζήτησε βραχνά ο νεαρός άνδρας από όσους είχαν μαζευτεί τριγύρω.

Ο Shin είχε αφήσει το νησί Bliss λίγες μέρες πριν, αφού είχε σώσει ένα χαρέμι γυναικών αφήνοντας πίσω του δύο μεγάλες αγάπες. Ενθουσιασμένος με την πολυπόθητη ελευθερία που είχε μετά από τρία ολόκληρα χρόνια ένιωθε έτοιμος για νέες περιπέτειες. Αρχικά τουλάχιστον. Πάνω στον ενθουσιασμό του όμως δεν πρόσεξε ότι οι μισές προμήθειές του έπεσαν μέσα στην θάλασσα επειδή δεν τις είχε δέσει καλά και χάθηκαν στον πυθμένα του ωκεανού ενώ εκείνος κοιμόταν, μαζί με τον ενθουσιασμό και όσο γλυκό νερό είχε πάρει μαζί του. Ο καυτός ήλιος δεν βοηθούσε την κατάσταση κι ο ίδιος αρνιόταν πεισματικά να πιει θαλασσινό νερό αν ήταν πολύ μεγάλη ανάγκη. Το αλάτι έκαιγε τα λαρύγγια του και περνούσε την περισσότερη ώρα φτύνοντας φλέμα, πράγμα μου χειροτέρευε την ήδη άσχημη κατάσταση. Άγιο είχε που κατάφερε να φτάσει ζωντανός στο επόμενο νησί.

“Νε... ρο...” είπε ξανά απλώνοντας αδύναμα το χέρι του.

Νερό ζήτησε και νερό πήρε. Ένα ολόκληρο παγούρι χύθηκε από κάποιον πάνω στο κεφάλι του. Διψασμένος όπως ήταν δεν παραπονέθηκε, μόνο προσπαθούσε να πιει όσες σταγόνες πέφτανε στο πρόσωπό του. Ο άνδρας έσκυψε από πάνω του, γέλασε και ακούμπησε το παγούρι στο έδαφος. Οι κόρες των ματιών του μάγειρα δυσκολεύτηκαν να εστιάσουν κατευθείαν επάνω στον ξένο και του πήρε λίγη ώρα μέχρι να διακρίνει την σιλουέτα του.

“Μια χαρά είσαι! Παλικάρι!” είπε ο ξένος και τον χτύπησε στην πλάτη.

Έβηξε δυνατά. Ποτέ δεν είχε καταλάβει γιατί όλοι είχαν μια μανία να τον χτυπάνε ως ένδειξη διάφορων συναισθημάτων. Ειδικά εκείνη τη στιγμή, ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν. Ένιωθε πως με άλλο ένα χτύπημα τα κόκαλά του θα γινόταν θρύμματα και θα έλιωναν σαν αλάτι. Μάλλον ήταν από την πολλή αδράνεια ή από την κούραση, αλλά τα άκρα του δεν τον υπάκουαν και εγκατέλειψε στη μέση την πρώτη προσπάθεια να σηκωθεί. Ο άνδρας του ανακάτεψε τα μαλλιά και χτύπησε το πώμα του παγουριού με το μακρύ του δάχτυλο.

“Έλα, πιες, το αξίζεις,” είπε.

Δεν χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα, άπλωσε το χέρι του και το άρπαξε με λαχτάρα. Κόντεψε να πνιγεί έτσι άτσαλα που το έπινε, ξαπλωμένος ακόμα, με το μισό να τρέχει έξω από το στόμα του ξεπλένοντας μαζί μερικά ξεραμένα σάλια. Δροσερό που ήταν. Δεν θα μπορούσε να ζητήσει τίποτα περισσότερο εκείνη την ώρα. Γύρισε προς τον άνδρα που του είχε δώσει το νερό. Ήταν ψηλόλιγνος, γύρω στα εξήντα, με γκρίζα μούσια. Στο αριστερό του χέρι κρατούσε μια πίπα. Θύμιζε τους γέρους θαλασσόλυκους που έβλεπε καμιά φορά στα ταξίδια του και σε παλιούς πίνακες.

“Ευχαριστώ,” του είπε δισταχτικά.
“Κάτι ξέρουμε κι εμείς από δίψα,” είπε ο γέρος και τον χτύπησε ξανά στην πλάτη. “Με λένε Aric. Χάρηκα για την γνωριμία.”

Έσφιξε το χέρι του γέρου άνδρα και τον περιεργάστηκε καθώς εκείνος άναβε την πίπα του. Το δέρμα του ήταν σκούρο και στεγνό, ζαρωμένο από τα χρόνια και σκληρό από τον θαλασσινό αέρα. Ο Aric του χαμογέλασε κι εκείνος έστρεψε το βλέμμα του αλλού, νιώθοντας αυτή την παράξενη, βαριά αίσθηση της υποχρέωσης να τον πλακώνει. Τα ρούχα του κολλούσαν επάνω του από τον ιδρώτα. Χρειαζόταν επειγόντως ένα καλό μπάνιο.

“Τι σε φέρνει εδώ, νεαρέ;” ρώτησε ο Aric.
“Απολύτως τίποτα,” αποκρίθηκε εκείνος και ήταν αλήθεια.
“Τότε φαντάζομαι πως έχεις πολύ χρόνο στα χέρια σου,” είπε ο Aric και τον χτύπησε ελαφρά στην πλάτη. “Σήκω, κερνάω γεύμα,” του είπε και σηκώθηκε πρώτος. “Τι συμβαίνει, δεν θα σηκωθείς;” ρώτησε απορημένος βλέποντας τον Shin να μην δείχνει καμιά πρόθεση να σηκωθεί.
“Με τι αντάλλαγμα;” ρώτησε.
“Αντάλλαγμα;” ο Aric γέλασε. “Μην είσαι τόσο περήφανος, νεαρέ. Όταν κάποιος σου δείχνει ελεημοσύνη, να την δέχεσαι. Δε θα έχεις κάθε μέρα τέτοια τύχη.”

Ελεημοσύνη; Ήταν το τελευταίο που ήθελε. Σηκώθηκε και γύρισε προς στις λιγοστές προμήθειες που του είχαν απομείνει. Ακόμα κι αυτές οι λιγοστές προμήθειες είχαν αρχίσει να σαπίζουν και το ήξερε, αλλά τις προτιμούσε από την ελεημοσύνη ενός αγνώστου. Κανένας δεν κάνει κάτι χωρίς λόγο, μέχρι και οι καλοσύνες είναι ένα μέσο για να ικανοποιήσει κάποιος τον εαυτό του, να νιώσει ξεχωριστός. Αυτό πίστευε.

“Έι, έι, για πού το έβαλες; Τι κάνεις;” ρώτησε ο Aric βλέποντάς τον να τρώει μια μισομουχλιασμένη φρατζόλα ψωμί αλλά δεν πήρε απάντηση. “Εντάξει, εντάξει, κατάλαβα,” είπε στο τέλος ξεφυσώντας. “Εσείς τα νιάτα δεν καταλαβαίνετε. Τι λες να σε κεράσω λοιπόν κι εσύ να μου χρωστάς μια χάρη; Όλο και κάτι θα σου βρω να κάνεις όσο θα είσαι σε αυτό το νησί.”

Η πρόταση ήταν δελεαστικότατη. Τουλάχιστον πιο δελεαστική από το μουχλιασμένο ψωμί που κρατούσε στα χέρια του. Δεν ήταν πρώτη φορά που έτρωγε κάτι τέτοιο αλλά η γεύση παρέμενε απαίσια. Άπλωσε το χέρι του να κλείσουν τη συμφωνία. Ο γέρος φάνηκε ευχαριστημένος. Του έδειξε μια πανσιόν λίγο πιο πέρα και κίνησαν για εκεί αφού ο Shin πήρε μαζί τα υπάρχοντά του. Το μπάνιο που τον άφησε να κάνει εκεί ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να ζητήσει, επιτέλους είχε ξεπλύνει το αλάτι και τη βρωμιά που είχε μαζευτεί επάνω του. Του έδωσε και ένα ζευγάρι ρούχα. Ήταν στο μέγεθός του αλλά φαινόταν απαίσια πάνω του. Αναστέναξε. Δεν είχε δικαίωμα να παραπονεθεί.

“Αφού έχεις τέτοια όρεξη, μια χαρά είσαι,” είπε ορεξάτα ο Aric και άναψε την πίπα του.

Μέσα σε λίγα λεπτά είχε γλύψει το πιάτο με το φαγητό του χωρίς να μιλάει. Λένε ότι το φαγητό έχει καλύτερη γεύση όταν είσαι πεινασμένος. Αυτό που έφαγε παρόλα αυτά δεν ήταν ότι καλύτερο, αλλά ήταν αρκετό για να χορτάσει το στομάχι του. Την πανσιόν την είχε μια μεγάλη γυναίκα, φτιασιδωμένη πολύ περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε και ντυμένη στα κίτρινα. Της άρεσε να μαγειρεύει με πολύ λάδι, υπερβολικό θα έλεγε κανείς γιατί το φαγητό κολυμπούσε σε αυτό, αλλά λόγω της πείνας του είχε καταφέρει να το παραβλέψει.

“Μοναξιές έχεις, γέρο;” ρώτησε μαζεύοντας τα τελευταία ζουμιά του πιάτου του με μια μπουκιά ψωμί.

Εκείνος σήκωσε το ένα φρύδι και ξεφύσησε καπνό από το στόμα του...

“Αν δε με μάζεψες γι' αυτό, τι άλλο λόγο είχες;” ρώτησε.

Δεν είχε μάθει ποτέ να κλείνει το στόμα του. Πολλές φορές ξεφούρνιζε πράγματα που θα ήταν καλύτερο να μην τα πει και κάποια από αυτά τον βάζανε σε μπελάδες.

“Θα μπορούσες να το πεις και έτσι,” απάντησε ήρεμα εκείνος. “Τα γηρατειά αναζητούν πολλές φορές παρέα. Παλικάρια σαν κι εσένα μας θυμίζουν τα νιάτα μας. Θα μπορούσες να είσαι γιος μου.”
“Χεε... Μαζεύεις άτομα χωρίς να ξέρεις από πού κρατά η σκούφια του καθενός; Πολύ γενναίος είσαι.”

Δεν απάντησε κάτι σε αυτό, μόνο χαμογέλασε και άφησε χρήματα για τον λογαριασμό.

“Κάνε μια βόλτα στο νησί και γύρνα πίσω το βράδυ. Θα σου βρω να κάτι να κάνεις ως αύριο,” είπε και ανέβηκε την μεγάλη ξύλινη σκάλα που συνέδεε τη σάλα του εστιατορίου με τα δωμάτια.

Ίσα που είχε προλάβει ο γερο-Aric να ανεβεί τα σκαλιά και εμφανίστηκε η ιδιοκτήτρια της πανσιόν. Έριξε μια κλεφτή ματιά προς την κορυφή της σκάλας και μετά γύρισε προς εκείνον κάνοντας τάχα πως μαζεύει τα πιάτα.

“Τι του είσαι του γερο-Elric;” ρώτησε και χωρίς να περιμένει απάντηση συνέχισε. “Ξέρω πως έχει ένα γιο,” συνέχισε και τον κοίταξε από πάνω ως κάτω. “...μα δε νομίζω να είσαι εσύ. Δεν τα πηγαίνουν καλά απ' όσο ξέρω. Του γράφει γράμματα πολλές φορές αλλά απάντηση ποτέ δεν παίρνει, και μένει δυο χρόνια τώρα εδώ.”
“Πώς και σου ξέφυγε εσένα, Rose;” χαζογέλασαν δυο σ' ένα διπλανό τραπέζι.
“Πεζοναύτης είναι ο γιος του, δεν είναι παράξενο που δεν του γράφει. Λένε ότι ο ο γερο-Aric δεν ήθελε να τον αφήσει να καταταχτεί και ότι πατέρας και γιος δεν τα πηγαίνανε ποτέ πολύ καλά,” είπε ένας τους γελώντας. “Τώρα αυτός ψάχνει συντροφιά και ο γιος του κάνει πείσματα.”

Τα γέλια τους κόπηκαν όταν ο Shin σηκώθηκε απότομα από το τραπέζι χτυπώντας το πιρούνι του στο πιάτο. Απλώθηκε ησυχία στα τραπέζια. Σκουπίστηκε άτσαλα με την πετσέτα του και την πέταξε δίπλα από το άδειο πλέον πιάτο.

“Και νόμιζα ότι μόνο το φαγητό ήταν άθλιο εδώ μέρα,” είπε και προχώρησε προς την έξοδο.

Κανένας δε μίλησε μέχρι που βγήκε έξω. Δεν τον ένοιαζε και πολύ τι ειπώθηκε αργότερα λόγω της συμπεριφοράς του. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και ακολούθησε αυτό που του είπε ο γέρο-Aric, βγήκε να δει τα αξιοθέατα του νησιού. Είχε πολύ πράσινο το νησί και ήταν μια ευχάριστη αλλαγή μετά το απέραντο γαλάζιο που έβλεπε για μέρες. Δεν μπόρεσε να βρει κάτι ενδιαφέρον παρόλα αυτά. Οι βιτρίνες των καταστημάτων ήταν γεμάτες διάφορα εμπορεύματα αλλά δεν άξιζε να σπαταλήσει αμέσως τα λιγοστά χρήματα που είχε, τα φυλούσε για άλλα πράγματα. Μιας και θα ταξίδευε μόνος, έπρεπε να κάνει προσεχτικές αγορές που να τον ωφελούσαν στο ταξίδι του.

Δεν είχε όμως μεγάλο νόημα να περπατάει μόνος του χωρίς σκοπό, έτσι δεν άργησε πολύ να βαρεθεί και κάθισε να ξαποστάσει σε ένα παγκάκι. Με βαριεστημένο βλέμμα κατέληξε να παρακολουθεί τους περαστικούς που περνούσανε από μπροστά του και οι σκέψεις του είχαν αρχίσει να μπερδεύονται μέσα στο κεφάλι του. Τι θα έκανε από εκεί και πέρα; Μήπως θα ήταν φρονιμότερο να μάζευε λεφτά για να αγοράσει καμιά καλή βάρκα; Ένα ήταν σίγουρο, χρειαζόταν καινούργια ρούχα και παπούτσια. Έβγαλε το καθρεφτάκι από την τσέπη του και έριξε μια ματιά στην αντανάκλασή του. Το δέρμα του είχε μαυρίσει υπερβολικά από τον ήλιο και δεν του άρεσε καθόλου.

“Έι, κύριε,” ψιθύρισε μια φωνή από πίσω του.
“Ε;” αποκρίθηκε με μια γκριμάτσα και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω.

Ήταν μια νεαρή κοπέλα, με σκούρο δέρμα και κοντά καστανά μαλλιά. Έσκυψε από πάνω του και το ναυτικό, τρύπιο καπέλο που φορούσε έπεσε και κάλυψε τα μάτια της. Το σήκωσε γρήγορα βγάζοντας το χέρι της μέσα από τα μακριά μανίκια της ξεχειλωμένης της μπλούζας και έσκασε ένα χαμόγελο.

“Κύριε, ενδιαφέρεσαι να βγάλεις γρήγορα λεφτά;” ρώτησε και ο Shin σήκωσε ένα φρύδι με ενδιαφέρον. “Τι λες να βάλεις ένα στοίχημα μαζί μου;”

Εμφάνισε έναν βόλο και τρεις κούπες από καρύδα. Κατάλαβε κατευθείαν περί τίνος πρόκειται, είχε ξαναδεί αυτό το παιχνίδι στα ταξίδια του και ήταν αρκετά διάσημο ανάμεσα στους πειρατές, πολλές φορές οδηγούσε μάλιστα σε καυγάδες. Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Πράγματι ήταν ευκαιρία να βγάλει μερικά χρήματα. Ίσως έτσι κατάφερνε να αγοράσει τα πράγματα που ήθελε!

“Ααα... Ενδιαφέρον ακούγεται, αναρωτιέμαι πώς παίζεται,” είπε τρίβοντας την μύτη του με τον δείχτη ενθουσιασμένος.
“Εύκολο είναι,” είπε η κοπέλα και κάθισε στο έδαφος ακριβώς μπροστά του. “Κρύβω τον βόλο κάτω από μια καρύδα, τα γυρνάω και πρέπει να βρεις κάτω από πιο είναι.”
“Στο μεσαίο!” είπε με ενθουσιασμό και η κοπέλα σήκωσε την κούπα. “Το βρήκα!”
“Εύκολο δεν είναι; Λοιπόν; Πόσα στοιχηματίζεις;” ρώτησε.
“....2.000 Beli;”
“Ε; Μόνο τόσα; Με σκοτώνεις τώρα. Έλα τώρα, είναι εύκολο!”
“....3.000 τότε,” είπε με πολύ κόπο.
“Τι να γίνει...” είπε η κοπέλα και ανασήκωσε τους ώμους της. “Αρχίζουμε λοιπόν!”

Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι αυτή τη φορά οι κινήσεις της ήταν πολύ πιο γρήγορες. Με το ζόρι κατάφερε να παρακολουθήσει τα χέρια της. Τον έκοψε κρύος ιδρώτας, δεν μπορούσε να χάσει και τα λιγοστά λεφτά που είχε, πίστευε όμως πως είχε καταφέρει να διακρίνει την κούπα που είχε μέσα τον βόλο.

“Αυτή στα δεξιά!” είπε και σηκώθηκε όρθιος δείχνοντάς την.
“Τι κρίμα...” είπε η κοπέλα σηκώνοντας την κούπα.
“Δεν μπορεί!” είπε ξαφνιασμένος.
“Τα 3.000 beli, παρακαλώ,” είπε απλώνοντας το χέρι της με χαμόγελο.
“Δεν μπορεί! Άλλη μια φορά! Αν κερδίσω δεν θα χρειαστεί να σου δώσω τα 3,000 beli.”
“Τι;” γκρίνιαξε εκείνη και έδειξε να διστάζει. “Εντάξει, μα άμα χάσεις θα μου δώσεις 6.000.”
“Σύμφωνοι,” είπε εκείνος ξεροκαταπίνωντας και έβγαλε τα χρήματα από την τσέπη του.

Η κοπέλα άρχισε να ανακατεύει και πάλι τις κούπες. Ήταν πολύ κακή ιδέα! Τον είχε ξεγελάσει κανονικότατα! Την τελευταία φορά ήταν ακόμη πιο γρήγορη από την προηγούμενη και όχι μόνο δεν είχε καταφέρει να παρακολουθήσει τις κινήσεις της αλλά θα έχανε ακόμη περισσότερα λεφτά. Πάνω που ήταν έτοιμος να διαλέξει όμως τον διέκοψε μια αγριεμένη φωνή.

“Τι κάνετε εκεί πέρα, αλήτες! Τα στοιχήματα είναι παράνομα εδώ πέρα!” τους φώναξε κραδαίνοντας ένα ξύλινο σπαθί. “Αν σας πιάσω στα χέρια μου...”
“Όχι, δεν το... Εεε...”

Κοίταξε έκπληκτος την κοπέλα που το είχε βάλει ήδη στα πόδια και αφού έριξε μια τελευταία ματιά στον άνδρα που έτρεχε προς το μέρος τους την ακολούθησε βρίζοντας την καταραμένη τύχη. Κατάφερε να την προφτάσει λίγη ώρα αργότερα αλλά δεν εκείνη δεν έδειξε πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.

“Τι κάνεις; Πάρε άλλον δρόμο!” του είπε.
“Ήδη δεν έχω ιδέα που πηγαίνω, οπότε μην μου λες τι να κάνω!”
“Μην κατηγορήσεις εμένα αν σε πιάσουν,” είπε και πήδηξε πάνω σε μερικά στοιβαγμένα ξύλινα κουτιά. “Καλή τύχη, κορόιδο.”

Του έβγαλε την γλώσσα και στη συνέχεια πήδηξε στην σκεπή του διπλανού κτιρίου. Στάθηκε να την κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. Τον είχε αφήσει πίσω για την γλιτώσει! Θα την ακολουθούσε αλλά δεν είχε αρκετό χρόνο, δεν του άρεζε ποτέ το σκαρφάλωμα και με μια λάθος κίνηση θα τον πρόφταινε ο άνδρας που τον κυνηγούσε. Πού στο καλό την έκρυβε τόση ταχύτητα και δεν τον είχε χάσει ως τότε; Επέλεξε λοιπόν να συνεχίσει να τρέχει σπρώχνοντας κάθε περαστικό που πετύχαινε μπροστά του.

“Δε θα ξεφύγεις έτσι απλά, παλιοαλητάκι,” του φώναζε ο άνδρας ενώ τον κυνηγούσε.
“Να πάρει... Αν την πιάσω ποτέ στα χέρια μου...” είπε λαχανιασμένα κοιτάζοντας πίσω του. “Στροφή-στροφή-στροφή-στροφή,” επανέλαβε στρίβοντας στην πρώτη γωνία που βρήκε.

Και ξαφνικά είδε μια σανίδα σωτηρίας. Ένα κάρο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Έπρεπε οπωσδήποτε να καταφέρει να πηδήξει μέσα και να κρυφτεί ανάμεσα στην πραμάτεια αν ήθελε να ξεφύγει από τον τύπο που δεν έλεγε να το βάλει κάτω. Πατώντας πάνω σε κάτι παραπεταμένα δέματα, με ένα δυνατό σάλτο βρέθηκε μέσα στο κάρο και έπεσε σε κάτι μαλακό με παράξενη υφή. Με τρόμο ανακάλυψε πως η τύχη του δεν έλεγε να του χαμογελάσει. Είχε πέσει πάνω σε ένα κάρο που κουβαλούσε κοπριά. Η απαίσια, αποπνιχτική μυρωδιά διαπέρασε τα ρουθούνια του και γύρισε στο πλάι ζαλισμένος χτυπώντας τα χέρια του στον αέρα με απόγνωση για να διώξει ότι είχαν ακουμπήσει οι παλάμες του.

“Στο διάολο,” είπε λίγο πριν λιποθυμήσει.

Ξαναβρήκε τις αισθήσεις του μετά από ένα δυνατό τράνταγμα. Άφησε μια φωνή αηδίας και κοίταξε τα χέρια και τα ρούχα του. Πώς είχε καταφέρει να καταλήξει έτσι; Όχι μόνο είχε λερωθεί από τα μαλλιά ως τα νύχια αλλά έπρεπε να ανεχτεί αυτήν την απαίσια μυρωδιά μέχρι να καταφέρει να κάνει πάλι μπάνιο. Η μύτη του δε θα τα έβγαζε πέρα μέχρι τότε, οπότε έπρεπε να κάνει κάτι όσο πιο σύντομα μπορούσε.

“Έι, τι κάνεις εσύ εκεί;” ρώτησε ο καροτσέρης κοιτάζοντας τον με γουρλωμένα τα μάτια.
“Λιάζομαι! Και είπα να κάνω και μια κούρα ομορφιάς” αποκρίθηκε ο Shin απηυδισμένος και έδειξε τα χέρια του.
“Φίλε, δε γίνεται να λιάζεσαι πάνω στην κοπριά, λερώνει,” είπε εκείνος γέρνοντας το κεφάλι του στο πλάι παραξενεμένος.

Τον κοίταξε με ανοιχτό το στόμα.

“Αλήθεια,” τόνισε ο νεαρός.

Τον κοίταξε με ένα κενό βλέμμα και σηκώθηκε μηχανικά. Ο οδηγός της άμαξας παρακολουθούσε τις κινήσεις του με το στόμα του μισάνοιχτο και την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Πήδηξε στο έδαφος αγνοώντας τον και προχώρησε με μικρά βήματα προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Δε θα μπορούσε να πάει κάτι χειρότερα, τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο από ένα κάρο με κοπριά άλλωστε;

Την προσοχή του απέσπασε ο ήχος του κελαρυστού νερού. Έτρεξε προς την κατεύθυνσή του και ξαφνικά αντίκρισε ένα σιντριβάνι με καθαρό νερό που κοσμούσε το κέντρο μιας μικρής πλατείας. Φαινόταν ολοκαίνουργιο αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που σταματούσαν να το θαυμάσουν. Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε με χαρά, πετώντας την μπλούζα του στην άκρη για να λουστεί κάτω από αυτή την απρόσμενη πηγή καθαριότητας.

Δεν άργησε όμως να συγκεντρώσει τα βλέμματα, δεν ήταν και ό,τι πιο συνηθισμένο να βλέπεις κάποιον να λούζεται σε ένα νεόχτιστο μάλιστα σιντριβάνι. Υποτίθεται μάλιστα προς το σιντριβάνι συμβόλιζε την ευημερία του νησιού και των κατοίκων της, γιατί όπως το σιντριβάνι γέμιζε με καθαρό νερό που κυλούσε περήφανα από την κορυφή του, έτσι έρεε και ο πλούτος της πόλης για τους περισσότερους κατοίκους. Βλέποντας λοιπόν έναν άνδρα όχι μόνο να στέκεται ο ίδιος μέσα του αλλά να μολύνει και το νερό με ακαθαρσίες είχαν μείνει άναυδοι. Ήταν λες και προκαλούσε ολόκληρο την πόλη.