[Τέλος - Παρελθόν] A pack of wolves. Part 2. [ιστορία minion]

Προηγούμενες ιστορίες:

H επιτυχία του Fujita με το να βρει τι του έλειπε από την τεχνική του, και πώς να την καλυτερέψει, έδωσε μία ένεση ενθουσιασμού και στους τρεις. Αν και η Tokio μετά απ'αυτό έπρεπε να γυρίσει πίσω στο τόξο της, υποσχέθηκε να το γιορτάσουν αφού γύριζαν στο χωριό. Ο Sougou αμέσως ανακοίνωσε ότι και φυσικά θα δεχτούνε την προσφορά της, εφόσον κερνούσε η ίδια, και λίγα γέλια αργότερα, οι δύο άνδρες είχαν μείνει μόνοι τους, να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, με νέα πνοή και όρεξη, να συνηθίσουν και να τελειωποιήσουν τις τεχνικές τους.

Ύστερα από τρεις ώρες, αντί για μία και κάτι που κάνανε κανονικά μετά το διάλειμμα της Tokio, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να το λήξουν. Αρκετά ίδρωσαν για σήμερα. Αυτήν τη φορά ακόμα κι ο Fujita άλλαξε ρούχα, εφόσον είχε μουσκέψει από την υπερπροσπάθεια. Όμως άξιζε η κάθε σταγόνα ιδρώτα και η κάθε ξέπνοη κίνηση. Γιατί πλέον είχε βρει τι έπρεπε να κάνει και - όπως αποδείχθηκε κι από τις τρεις ώρες που πέρασαν ξιφομαχόντας με τον Sougou - ήδη είχε βελτιωθεί κατά πολύ ο χρόνος απόκρισής του μα και το γενικότερο επίπεδο της μάχης.

Αλλά έτσι είναι όταν κι εσύ μα και ο αντίπαλος βελτιώνεται μαζί με σένα...φτάνεις σε άλλα επίπεδα όχι μόνο τεχνικής αλλά και μαχητικής ικανότητας. Και με λίγη προσπάθεια ακόμα, πού θα πήγαινε, θα έφταναν να αυξήσουν και τα όρια αντοχής τους.

«Τι σκέφτεσαι να μας κεράσεις Tokio-chan;»
«Μμμμ, έλεγα αν θέλατε να πάτε σπίτια σας, να κάνετε ένα μπάνιο και σε μια δυο ώρες, να έρθετε από μας! Λέω να μαγειρέψω κρέας με ρύζι σήμερα--πήραμε αρκετό από τον Dei-san. Κυνήγι προφανώς,» δεν είχαν και πολλές εναλλακτικές εκεί μέσα στα βουνά και τα δάση «κι επειδή στο Yamagata δεν είχαμε τέτοιο κρέας πάνω από τρεις φορές τον χρόνο, είναι ιδιαίτερη περίσταση!»
«Ωωωωωω, τι γλυκιά! Εγώ θέλω,» "προειδοποίησε" τον Fujita, ρίχνοντάς του ένα πολύ απειλητικό βλέμμα «να δοκιμάσω και τη μαγειρική σου, εκτός από τα ονιγκίρι που τρώμε κάθε μέρα!»
«Μηηηηηηηηη, μην το λες αυτό, τώρα θα με κάνεις να αγχωθώ μέχρι να δοκιμάσεις.»
«Μην αγχώνεσαι, θα του αρέσει.»
«Άστην ν'αγχώνεται, εσύ τι πετάγεσαι,» παραπονέθηκε ο Sougou «αν αγχώνεται για τη γνώμη μου σημαίνει ότι τη νοιάζει.»
Χαμογέλασε. «Με νοιάζει, με νοιάζει. Να σας ρωτήσω, σπίτι έχουμε αρκετό σάκε, αλλά είναι από τη Yamagata, θα το πιείτε; Ή να πάρω από το δικό σας;»
«Εγώ δεν πίνω αυτό το ξέπλυμα.»
«Fujita-san!»
«Αλλά δεν χρειάζεται να το πάρεις εσύ, θα φέρουμε εμείς. Τώρα είναι...γύρω στις τέσσερις. Στις εξίμισι θα έρθουμε σε σένα. Όχι νωρίτερα,» πρόλαβε τον άλλον πριν διαμαρτυρηθεί «γιατί το κυνήγι θέλει ώρα να γίνει. Τι είναι;»
«Ελάφι.»
«Καλά είπα · θα φέρουμε εμείς το σάκε. Ο πατέρας σου επέστρεψε;»
«Όχι, όχι, θα κάνει άλλο μισό μήνα να γυρίσει! Έμπορος είναι.»

Αυτό φάνηκε να μην του αρέσει. «Μήπως δε θα πρεπε να δεχτούμε τότε; Δύο άντρες σε σπίτι με τόσες γυναίκες...»
«Ναι καλά, εμάς περιμένουν να μιλήσουν οι κάργιες;» Η Tokio πάλεψε να μη γελάσει. «Θα έρθουμε Tokio-chan! Θα φάμε φαγητό απ'τα χεράκια σου.» Κάπου εκεί η έκφρασή του έγινε πιο χαριτωμένη. «Γλυκό θα μας κάνεις; Εεεε;»
Αυτό, σε συνδυασμό με το χτύπημα που δέχτηκε απ'τον φίλο του, την έκαναν επιτέλους να γελάσει. «Θα σας κάνω, μην ανησυχείς. Τι θέλετε;»
«Ότι θες εσύ!» O Fujita προσπάθησε να την αποτρέψει, - Μην ακούς τον ηλίθιο, άσε το γλυκό - αλλά δεν του έδωσαν σημασία. «Αλλά η αδυναμία μου είναι τα manju.»
«Ωστέ έτσι.»
«Εγώ απλώς το ανέφερα.»

Δεν άργησαν να την αφήσουν στο σπίτι της · και οι δύο είχαν μεγάλη όρεξη και να φάνε κάτι σπιτικό πάντα ήταν καλύτερο από τα μαγειρευτά που έτρωγαν στη μοναδική ταβέρνα του νησιού, πόσο μάλλον όταν δεν περιτριγυρίζονταν από άσχετα άτομα ή ακόμα και τους - λίγους αν όχι σπάνιους - τουρίστες του νησιού.

«Όχι ότι δεν έχω σπίτι να πάρω τα πόδια μου να πάω, αλλά δεν επιστρέφω ποτέ σε ώρες φαγητού, έτσι όλα έχουν φαγωθεί ή δεν είναι της ώρας,» δικαιολογήθηκε ο Sougou όταν έφτασε περιχαρής στην πλατεία να συναντήσει τον φίλο του, μ'ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά. «Εσύ απ'την άλλη, μένεις μόνος σου έτσι κι αλλιώς, οπότε φαντάζομαι χαρά που κάνεις...! Έστω κι αν δεν το δείχνεις.» Παύση. «Καθόλου.»

Κύλησε τα μάτια του. «Το σάκε να πάρουμε.»
«Πήρα ήδη!» Τον κοίταξε με καχυποψία. «Έφερα δηλαδή, είναι από το σπίτι. ΑΟΥΤΣ! Fujita-saaan!» Το χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ήταν σχεδόν αυτόματο.
«Βλάκα. Θα της πάμε ανοιχτό μπουκάλι;»
«Εεεεε, είναι σχεδόν ολόκληρο, θα μας φτάσει.»
Τον ξαναχτύπησε. «Αυτό είναι το πρόβλημα; Πρώτη φορά επισήμως στο σπίτι της κι όχι μόνο την αναγκάζεις να σε κάνει γλυκό και δεν το πάμε εμείς, αλλά της πας κι ανοιχτό μπουκάλι.»
«Ω. Δεν το σκέφτηκα έτσι.»
«Δε σκέφτεσαι γενικώς όταν έχει να κάνει με αυτήν την κοπέλα και την οικογένειά της. Θα της πάρουμε άλλο. Αυτό μην της το δώσεις.»
«Fujita-saaaan, μην είσαι κακός μαζί μου...!» Τον κατάφερε κι έσκασε ένα χαμόγελο · αμέσως άρχισε να τον σκουντά με τον αγκώνα. «Θα φάμε στης Tokio-chan σήμερα, πρέπει να χαμογελάμε! Πέντε γυναίκες κι εμείς, ποιος στη χάρη μας;»
«Ε, όχι και πέντε · οι δύο με το ζόρι έχουν φτάσει ηλικία γάμου. Πολύ μικρές.»
«Συμφωνώ» βεβαίωσε με στόμφο «αν δεν είναι τουλάχιστον δεκαοχτώ, δεν αξίζει να ασχολείσαι.»
«Η Tokio είναι δεκαεφτά.»
«Να ασχολείσαι είπα, εσύ · όχι εγώ.»
«Σκάσε βλάκα, να σ'ακούσει κανείς, θα μιλάνε μέχρι να τη ζητήσεις. Ή κάποιος άλλος.» Κι ο Sougou το έκανε, έσκασε. Στα γέλια. «Βλάκα...»

«Καλώς ήρθατε! Παρακαλώ, περάστε.»

Δεν ήταν η Tokio που τους υποδέχτηκε, μα η Tooka, φορώντας ένα από τα πιο ωραία κιμονό της, αυτό με το πιο ιδιαίτερο σχέδιο - γερανοί - σε εντυπωσιακές άσπρες-μπλε αποχρώσεις. Ήταν ελαφριά μα επιδέξια βαμμένη, το κόκκινο χρώμα στα χείλη της χαρακτηριστικό. Έκανε στην άκρη αμέσως και τους άφησε να περάσουν.
«Καλώς σας βρήκαμε,» είπαν ταυτόχρονα με μια μικρή υπόκλιση κι αφού βγάλανε τα σανδάλια τους στο έξω - η Tooka τα πήρε και τα έβαλε σε μία γωνία του χωλ - , περάσανε πιο μέσα.
«Καλώς ορίσατε κύριοι,» η Teru τους βρήκε δύο μέτρα πιο μέσα, ντυμένη στα καλύτερά της κι εκείνη, όλο μπρίο και νάζι. «Χαιρόμαστε που σας ξαναβλέπουμε.»
«Fujita-san, Sougou-san!» η Taka έκανε μια μικρή υπόκλιση ενώ περίμενε όρθια μπροστά στον μεγάλο καναπέ του σαλονιού, όπου μόλις εισήλθαν. Φορούσε κι εκείνη ένα πιο καλό, αλλά όχι και το καλύτερο, κιμονό, με έντονα κιτρινοκόκκινα χρώματα, αλλά λίγα σχέδια. Τα μαλλιά και των τριων γυναικών ήταν πιασμένα με έναν περίτεχνο τρόπο, που και οι δύο άντρες ήταν σίγουροι πως καμιά δε μπορούσε να το κάνει χωρίς βοήθεια. «Καλώς ήρθατε στο σπιτικό μας.»
Τα μάτια τους έπεσαν πάνω στον δεύτερο μεγαλύτερο καναπέ, όπου η έγκυος αδερφή είχε ανακαθήσει περιμένοντάς τους. «Καλώς μας ήρθατε,» είπε κι εκείνη μα όταν έκανε να σηκωθεί, και οι δύο έτρεξαν να τη σταματήσουν - ή να τη βοηθήσουν - .
«Καλώς σας βρήκαμε.»
Η Tsuki αποφάσισε να μη σηκωθεί. Όμως κι εκεινη, για την κατάστασή της, ήταν πολύ καλά ντυμένη και φτιαγμένη.

O Fujita χαμογέλασε. Τι διαφορά κάνει να ξέρει κανείς ότι έχει καλεσμένους. Σήμερα όλα ήταν ήσυχα, οι αδερφές η τέλεια εικόνα της ηρεμίας και της χάρης. Εχθές όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. «Tokio-chaaaan~» αναφώνησε ο Sougou ξαφνικά, αναστατώνοντας όλες τις αδερφές που πλέον είχαν μαζευτεί στο σαλόνι μαζί τους «ήρθαμε~~!»
«Το ξέρει, μη φωνάζεις.»
«Πώς το ξέρει αν δεν ήρθε να μας χαιρετίσει;»
«Γιατί έχει το χάρισμα της ακοής;»
«Εξυπνάδες...! Αν είχε ακούσει, θα είχε έρθει.»
«Ή κάνει κάτι άλλο, όπως το να μαγειρεύει, κι έστειλε τις αδερφές της να μας υποδεχθούν, εφόσον τυπικά αυτή είναι η οικοδέσποινα.»

«Το τελευταίο,» ακούστηκε η φωνή της πριν φανεί η ίδια, βάζοντας ένα τέλος στη διαμάχη · οι δύο τους γύρισαν προς τα κει που ακούστηκε, την κουζίνα δηλαδή, κι επιτέλους την είδαν να εμφανίζεται. «Γεια σας, καλώς ορίσατε. Δυστυχώς ο πατέρας είναι μεγάλος οπαδός αυτών των επίπλων, οπότε δεν έχουμε καθόλου αυτά που χρησιμοποιείται εσείς, αλλά ελπίζω να βολευτείτε κάπως μέχρι να σερβίρω.»

Το χαμόγελό της ήταν μεγάλο αλλά αβίαστο · τα μαλλιά της πρόχειρα πιασμένα σε μια χαλαρή κοτσίδα στο πλάι · το κιμονό της το πιο απλό απ'όλα, σε απαλές μωβ αποχρώσεις με λίγα μπλε σχέδια λουλουδιών, κρυμμένο από την άσπρη, πλέον πολύχρωμη, ποδιά της. «Το φαγητό θα είναι έτοιμο σε πολύ λίγο πάντως.»

Τότε ήταν που ο Fujita σκούντηξε με τον ώμο του τον Sougou, που είχε μείνει να κοιτά θαμπωμένος την οικοδέσποινα. «Α ναι--φέραμε το σάκε Tokio-chan!» Έσπευσε να της το δώσει - στα χέρια μάλιστα - και την κοίταξε με το πιο χαζό χαμόγελο που είχε. «Είσαι πολύ όμορφη Tokio-chan!»
«Ευχαριστώ, Sougou-san,» είπε και για το σάκε και για το κοπλιμέντο, ενώ τα μάγουλά της πήραν μια έντονη ροζ απόχρωση. «Γιατί φέρατε δύο μπουκάλια;»
«Το ένα είναι για να το πιούμε τώρα, το άλλο είναι δώρο που ήρθαμε πρώτη φορά!» Φούσκωσε περήφανα το στήθος του. «Εγώ τα διάλεξα και τα δύο.»
«Μπράβο, Sougou-san!» ενθάρρυνε η Taka. Η Tokio αποσύρθηκε στην κουζίνα με ένα γελάκι.
«Ελπίζω να έχεις καλύτερο γούστο στο σάκε απ'ότι στις γυναίκες,» σχολίασε εύστοχα η Tooka, όχι πειραγμένη ακριβώς, αλλά σίγουρα λίγο πιο αιχμηρά απ'ότι θα περίμενε κανείς.
Καθίσανε στους καναπέδες. «...δεν έχω κακό γούστο στις γυναίκες.»
«Ομολογουμένως εγώ είμαι η πιο εντυπωσιακή αδερφή.»
Η Tsuki, πρησμένη και μέσα στα νεύρα συνήθως, βρήκε ένα λόγο να χασκογελάσει: την έκφραση του καλεσμένου τους, που ήταν λες και τον έπιασαν να κλέβει κουλουράκια πριν το δείπνο, αλλά και τη σπάνια ζήλεια της αδερφής της.
«Φ...υσικά και είσαι! Πανέμορφη!»
«Κι εγώ είμαι ωραία Sou-chan, ναι;»
Το χαμόγελό του ήταν άβολο πλέον. «Αχα, κούκλα...»

O Fujita το ευχαριστιόταν · κάτι τον είχε πειράξει με τις χαζές και υπερβολικές αντιδράσεις του φίλου του όταν πρωτομπήκαν, αλλά τώρα έπαιρνε το αίμα του πίσω, έστω κι έμμεσα. «Εσύ τι λες;» Αλλά το παλιοτόμαρο τον έμπλεξε κι αυτόν στο εκνευριστικό γαϊτανάκι κοπλιμέντων κι αν μπορούσε, θα τον είχε χτυπήσει. Αλλά ακόμα δεν είχε βρει πώς να κάθεται σωστά σ'αυτούς τους καναπέδες!
«Όλες είστε πολύ όμορφες.»
«Ναι αλλά ποια είναι ωραιότερη;»
Αυτή που καυχιέται λιγότερο, πήγε να πει, αλλά κρατήθηκε. Ας είναι πιο διπλωματικός. «Δε ρωτάς ποιο λουλούδι μυρίζει πιο ωραία, σωστά...;» Τι βλακείες έλεγε. Όμως οι δύο μικρές φάνηκε να αρέσκονται στην απάντησή του, χαζογελώντας μεταξύ τους.

O Sougou τον κοίταξε λες και τον κατηγορούσε που έκανε καλύτερη εντύπωση, αλλά τι κρίμα, ας μην καθόταν να κοιτάει την άλλη σαν χάνος με το που εμφανίστηκε. Έβαλε ένα πιο ωραίο κιμονό πάνω της κι έκανε λες και δεν είχε δει γυναίκα. Μπροστά στην αδερφή της που υποτίθεται ότι φλέρτατε.

Κατά "φωνή", να σου η Tokio ή το κεφάλι της τουλάχιστον, ξεπρόβαλε από την πόρτα. «Έτοιμα όλα! Ελάτε να φάμε.»
«Μμμμμμ, μύρισε ωραία!»
«Αχ ναι,» έκανε λιγωμένη η Tsuki «μη μου πεις ότι έτριψες κι εκείνο το μίγμα μπαχαρικών που είχε φέρει ο μπαμπάς από την πώς τη λένε πριν κανά χρόνο;»
«Ελάτε να φάτε και θα δείτε...!» Ξαναχάθηκε πίσω από την πόρτα, μόνο αφού ανεβοκατέβασε τα φρύδια της.
H Tsuki πήρε μια βαθιά αναπνοή, σε μια ύστατη προσπάθεια να καταλάβει μόνο από τη μυρωδιά.
«Δεν είσαι σωστή Tokio,» προσπάθησε να σηκωθεί απελπισμένα «τυραννάς την αδερφούλα.» Πάντα κύριοι, και οι δύο πήγαν να τη βοηθήσουν, προσφέροντας τα χέρια τους. Δε διάλεξε όμως, χρησιμοποίησε και τους δύο σαν στήριγμα. «Μμμ, όλοι οι άντρες σε μένα, ποιος στη χάρη μου. Και τι άντρες...!»
«Άντρες σωστοί που σε είδαν με την κοιλιά μέχρι εκεί και σε λυπήθηκαν. Τον καημένο τον άντρα σου λυπάμαι.»
«Εμένα να λυπάσαι, που ακόμα δεν κατάφερε να ρθει!»

Τους πήρε σχεδόν ένα λεπτό να φτάσουνε από το ένα δωμάτιο στο άλλο, μόνο και μόνο γιατί η Tsuki πρέπει να έκανε ένα βήμα κάθε τρία δευτερόλεπτα. Βέβαια, η εγκυμοσύνη της ήταν προχωρημένη και κανείς απ'τους δύο δεν τόλμησε να πάει γρηγορότερα. Κι εχθές που είχε έρθει ο Fujita και είχε κατέβει να τον χαιρετίσει, είχε απορήσει γιατί έκανε τον κόπο. Μπορεί να ήταν κι επικίνδυνο για το μωρό! Και τότε, και τώρα, το πατρικό του ένστικτο χτύπησε κόκκινο και δεν την άφηνε να κάνει ρούπι μόνη της. Αν την ήξερε καλύτερα, σίγουρα θα την κουβαλούσε ο ίδιος.
«Καθίστε...!» τους καλωσόρισε στην κουζίνα το πιο ευχάριστο θέαμα: όλα τα καλούδια πάνω στη μεγάλη τραπεζαρία ενώ οι εφτά από τις δώδεκα καρέκλες είχαν μπροστά πιάτα, χαρτοπετσέτες και μαχαιροπίρουνα. Οι άλλες πέντε είχαν αναποδογυρισμένα τα πιάτα, χωρίς τίποτα άλλο. «Είναι γι αυτούς που λείπουν,» εξήγησε στα απορημένα βλέμματα των καλεσμένων - καθώς βοηθούσαν την Tsuki να κάτσει - «να μην πεινάσουν.»
«Χαζομάρες.»
«Μμμμ δεισιδαιμονίες μάλλον.»
«Είναι έθιμο περισσότερο,» παραπονέθηκε εκείνη και κοίταξε λες και την πρόδωσαν οι αδερφές της με το να το σχολιάσουν «δεν πιστεύω ότι αν το κάνω ξαφνικά θα θυμηθούν να φάνε.»
«Δείχνει ότι νοιάζεσαι,» την έβγαλε απ'τη δύσκολη θέση, κι έδωσε ένα νεύμα σεβασμού.
Ικανοποιημένη, έλαμψε κι έγνεψε θετικά! «Και τώρα, ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας του τραπεζιού, πρέπει να κόψει την πρώτη μερίδα.»

«Οχοχοχο, η ώρα μου να λάμψω!»

Όλες κοίταξαν τον κοντό άντρα μ'έκπληξη καθώς πήγε στη θέση πιο κοντά στο μεγάλο κομμάτι ελαφιού στη μέση του τραπεζιού · βέβαια αυτό φάνηκε να τον "ξεφουσκώνει". Τότε οι κοπέλες κοίταξαν τον Fujita λες και ψάχνανε επιβεβαίωση · ικανοποιημένος με το πώς εξελίσσονταν τα πράγματα υπέρ του, απλώς ανασήκωσε τους ώμους του, μ'ένα αχνό αυτάρεσκο χαμόγελο.

«Μη με βλέπετε έτσι, είμαι ένα μήνα και κάτι μέρες μεγαλύτερος! Απλώς είναι πιο ψήλος. Αλλά ξέρετε τι λένε: μικρός στο μάτι...!»

Οι τρεις μεγαλύτερες αδερφές που κατάλαβαν τι εννούσε, αντέδρασαν όπως ήταν αναμενόμενο - η Tsuki χασκογέλασε, η Tooka έριξε ένα βλέμμα όλο υποννοούμενο ενώ η Tokio τον κοίταξε σκανδαλισμένη - αλλά οι μικρές, δεν είχαν ιδέα τι εννοούσε. O Fujita τον χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. «Μη λες τέτοια πράγματα στο τραπέζι.»
«Μη λες τέτοια πράγματα μπροστά στις μικρές!»
«Μη λες τέτοια πράγματα γενικώς.»
«Και αυτό!»
«Αφήστε τον ήσυχο, πουριτανοί άνθρωποι.» Η Tooka του έκλεισε το μάτι και η Tsuki κακάρισε απ'τα γέλια γιατί--
«Μη σε ξαναδώ εσένα,» και η Tokio την χτύπησε με την ξύλινη κουτάλα που είχε ακόμα στα χέρια της. «κι εσύ κόψε το ελάφι να τελειώνουμε.»
«Πάντως όντως μυρίζει υπέροχα Tokio-chan, μπράβο.»
«Δεν πιάνουν τα καλοπιάσματα,» είπε "αυστηρά" και του έδειξε να συνεχίσει.

Με πλήρη επισημότητα, ο Sougou έτριψε τη λεπίδα του μεγάλου μαχαιριού πάνω στην τσιμπίδα · αργά κι επιδεικτικά, την έμπηξε στο μπούτι · γύρισε στον Fujita. Ήξερε πόσο του άρεζαν αυτά τα παραδοσιακά κι αν ήταν αντικειμενικός, έμοιαζε πολύ πιο επίσημος γενικώς απ'ότι ο ίδιος--ήταν και πιο ψηλός, οπότε έδινε την εικόνα του σοβαρού καλεσμένου που θα εκτιμούσε αυτήν την κίνηση. Αλλά ο Sougou ήταν πιο μεγάλος. Δε μπορούσε να τον κοροϊδέψει, αλλά τον κοίταξε με χαιρεκακία. Με μία μόνο κίνηση, το μαχαίρι διαπέρασε το κρέας δίχως πρόβλημα, παρά το κόκκαλο στη μέση · κι όλα αυτά ενώ τον κοιτούσε περιπαιχτικά και με κακία.

Οι φλέβες στο μέτωπο του Fujita άρχισαν να τραβιούνται απ'τα νεύρα και την υπερπροσπάθεια να μην του αρπάξει την τσιμπίδα και να τσιμπήσει εκείνον. Κι ο άτιμος, συνέχισε το σόου, κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση στις κυρίες, ανακοινώνοντας «και τώρα που έκοψα με επιτυχία το κρέας, ας φάμε.» Λες κι αν δεν το έλεγε, δε θα τρώγανε. Αν ήταν λιγότερο πειθαρχμένος, θα του είχε καρφώσει το πηρούνι στον μηρό με το που έκατσε.

Φυσικά, το φαγητό ήταν πεντανόστιμο. Το κατάλαβε κι επειδή εχθές η πίτα ήταν για να γλείφεις τα δάχτυλά σου - όχι αυτός, οι άλλοι που δεν ήταν το ίδιο πειθαρχημένοι - μα κι επειδή η ίδια καυχήθηκε για τη μαγειρική της και δε φάνηκε άνθρωπος που καυχιέται εύκολα. Εν αντιθέσει με τις τρελές αδερφές της. Βέβαια, ο Sougou δεν χρειαζόταν να το λέει κάθε πέντε λεπτά ή πέντε μπουκιές - ότι ήταν πιο σύντομο - , όλοι το ήξεραν. Αλλά έπρεπε να το ανακοινώνει με διαφορετικές βαθμίδες ενθουσιασμού κάθε φορά και να πίνει όλο και παραπάνω. Είχε την αίσθηση ότι αυτά τα δύο ήταν αλληλένδετα.

Αλλά και η Tooka δε σταμάτησε να του γεμίζει το ποτήρι.

Κάθονταν τρεις τρεις στο τραπέζι, εκτός της Tokio που ήταν στην κεφαλή του τραπεζιού. Ο Fujita είχε δεξία του την εγκυμονούσα και αριστετά του τη μικρότερη και δυστυχώς καμία από τις δύο δεν είχε καταφέρει να του γεμίζει το φλυτζάνι όταν έπρεπε. Έπινε γρηγορότερα απ'ότι περίμεναν. Και καλά η μία, ήταν σε ενδιαφέρουσα, πάει στο καλό. Η άλλη; Βέβαια, η άλλη ήταν παιδί ακόμα. Μάλλον η Tokio έφταιγε που έβαλε δίπλα στον Sougou και τις δύο που φαίνεται να ήξεραν απ'αυτά.

«Και τώρα, το γλυκό!»

Παλαμάκια ακολούθησαν. Είχαν λίγη ώρα που τελείωσαν το φαΐ, κι όλοι ανυπομονούσαν για το επιδόρπιο. Αν και ο δύο καλεσμένοι μάλλον είχαν πέσει με τα μούτρα - ο Fujita δεν ήξερε πότε θα έβρισκε ξανά τόσο καλό γεύμα, ενώ ο Sougou ήταν λαίμαργος - δε φάνηκαν να έχουν ενδοιασμούς.

Κι όταν φάνηκε το γλυκό, ο Sougou έλαμψε. «Ωωωωωω, το θυμήθηκες Tokio-chan! Μου έκανες manju!»
Έγνεψε καλοσυνάτα και γέλασε με το σχόλιο του Fujita: «Το "θυμήθηκε", λες και της το είπες πριν μια βδομάδα κι όχι πριν τρεις ώρες για να την αναγκάσεις να στο κάνει.»
«Δε με πειράζει, Fujita-san,» πάλεψε να ακουστεί μέσα από τα χαχανιτά των αδερφών τους «Με τον μπαμπά να λείπει και τις άλλες δύο να έχουν φύγει, έχω πολύ πιο ελεύθερο χρόνο απ'ότι συνήθως.»
«Αααα, έπρεπε να σου είχα δώσει κι άλλη παραγγελιά!»
«Όχι, μία είναι αρκετή · μην καλομαθαίνουμε.»
«Και μετά έχει σειρά ο Fujita-san. Ο οποίος δε μοιράστηκε μαζί μας αν όντως τρώει manju,» το είπε λες και τον μάλωνε «γι αυτό, για να το κάνω πιο κοντά στα γούστα σου, το έκανα με σκόνη πράσινου τσαγιού.» Τα μάγουλά της κοκκίνισαν από την ξαφνική προσοχή απ'όλους. «Θα είναι λίγο πιο πικρό απ'ότι συνήθως, αλλά υπέθεσα ότι θα το προτιμούσες πιο, εμ, παραδοσιακό.»

Ησυχία.

«...και η κρύα του καρδιά ζεστάθηκε πέντε βαθμούς εκείνη τη μέρα.»

Τα γέλια που ξέσπασαν υπερκάλυψαν οποιαδήποτε προσπάθεια της Tokio να τους σταματήσει, η οποία είχε κατακοκκινίσει από ντροπή για τη συμπεριφορά των κοριτσιών · ο Fujita απλώς προσπαθούσε να κρατήσει ουδέτερο το πρόσωπό του γιατί δεν ήξερε τι θα έδειχνε αν δεν το έκανε. Ήδη, σύμφωνα με τον φίλο του, φαινόταν αρκετά αξιολύπητος για να πει κάτι τέτοιο. Αλλά δεν άντεξε να μην κοιτάξει την οικοδέσποινα και να χαμηλώσει λίγο το κεφάλι του γι άλλη μια φορά, σαν ένδειξη σεβασμού, η οποία ανταπέδωσε ταπεινά την κίνηση.

«Σ-συγγνώμη, Fujita-san,» η Tsuki ήταν η πρώτη που συνήρθε. «Α, ας φάμε...»

Φυσικά, και το γλυκό ήταν υπέροχο. Και το γεγονός ότι το έκανε με σκόνη πράσινου τσαγιού, το έκανε πραγματικά ιδιαίτερο και σαν γεύση αλλά και σαν εμπειρία...γιατί - και δε θα το έλεγε ποτέ σε κανέναν - έτσι το έκανε και η μητέρα του εκείνες τις σπάνιες φορές που τους άφηνε να φάνε γλύκο. Γιατί έτσι άρεζε στον πατέρα του. Αυτό το manju κέικ του έφερε τόσες πολλές αναμνήσεις, που έφαγε με θρησκευτική αφοσίωση.

Έπειτα απ'αυτό, η ώρα του αποχωρισμού δεν άργησε. «Χαρήκαμε που ήρθατε!»
«Ναι, μας κρατήσατε πολύ καλή συντροφιά.»
«Eλπίζω να σας άρεσαν όλα.»
«Πλάκα κάνεις; Εδώ θα έρχομαι από δω και πέ-...» Το πλέον αναμενόμενο χτύπημα σταμάτησε το λογύδριο. «Ήταν όλα νοστιμότατα.»
«Ευχαριστούμε για την πρόσκληση.» Υποκλίθηκε. «Ελπίζω να γυρίσει σύντομα ο πατέρας σας και με ασφάλεια. Καλό βράδυ.» Υποκλίθηκε κι ο Sougou και φύγανε.

«Fujita-san, έχετε θερμές πηγές εδώ;»
«...υποτίθεται διαλογιζόμαστε τώρα.»
«Όχι,» τράβηξε τη λέξη «μου είπες κάτσε κάνε αυτό, εγώ είπα όχι αλλά εσύ με αγνόησες, ήρθες έκατσες κάτω δίπλα μου κι έκλεισες τα μάτια σου.»
Ένα στραβό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό του. «Το ίδιο είπαμε.» Το χτύπημα στο στήθος του το περίμενε, αλλά ακόμα δεν άνοιξε τα μάτια του. «Άσε εμένα να διαλογιστώ τουλάχιστον.»
«Αν λείπει ο Sougou γίνεσαι ανυπόφορος,» του είπε μισο-εκνευρισμένα μισο-αστεία, κοιτώντας το χιονισμένο τοπίο έξω από το ντότζο «δεν έχεις πού να ξεσπάσεις και τα βγάζεις σε μένα.»
«Θα μπορούσα να πω το ίδιο για σένα ξέρεις...» Μπορούσε να τη φανταστεί να τον κοιτάει με εκείνη την "αρκετά με τις βλακείες σου" έκφραση και σχεδόν γέλασε. «Φυσικά κι έχουμε θερμές πηγές στο Matsue.»
«Θα ήθελες να μοιραστείς πού βρίσκονται έτσι ώστε να μπορέσω να τις επισκεφτώ με τις αδερφές μου ή μπα;»
«Μπα.»
To είπε τόσο ανέκφραστε που ακόμα και το «Fujita!» διαμαρτυρίας που έφυγε απ'τα χείλη της, πνίγηκε από γέλια.
«Είναι στην άκρη της πόλης, λίγο μετά το σπίτι του χασάπη. Με το που τελειώνουν τα κτίσματα, σε εκατό μέτρα θα τα δεις.» Παύση. «Τι τα θέλετε εσείς; Θα ξεπαγιάσετε. Εδώ άτομα γεννημένα και μεγαλωμένα στο χωριό και κρυώνουν τόσο πολύ όταν βγαίνουν που δεν πάνε δεύτερη φορά.»
«Θα το αντέξουμε.»
«Είστε σκληρόπετσες, είναι η αλήθεια.»

Αυτήν τη φορά ήθελε να ανοίξει τα μάτια του για να τη δει να αλλάζει πέντε χρώματα κι εκφράσεις, μέχρι που σταμάτησε στο βαθύ κόκκινο της αγανάκτησης. «Τώρα δε διαλογίζεσαι ε;» Σήκωσε τη μύτη της και γύρισε απ'την άλλη. «Αλλού έχει θερμές πηγές;»
«Αν θες να μου αποσπάσεις πληροφορίες το να μη με κοιτάς δεν είναι η καλύτερη τακτική.»
Σαν να προσπαθεί ν'αποδείξει κάτι, γύρισε και τον κοίταξε επίμονα. «Έχει άλλες θερμές πηγές το νησί και πού;»
«...δες τι θα κάνουμε: για κάθε σου ερώτηση, θα κάνω μία δική μου. Συμφωνείς;»
«Και σαν τι θες να μάθεις εσύ από μένα;»
«Κάτι θα βρω.»

Το σκέφτηκε. «Μμμμμ, καλώς. Απάντησέ μου και κάνε μου μια ερώτηση.»