[Tέλος - Παρελθόν - Τεχνική] A pack of wolves. Part 1 [ιστορία minion]

Χα! Χα! Χα!

Δώδεκα νέοι άνδρες στέκονταν στη μέση ενός ξέφωτου · σε δύο σειρές των έξι, με την πλάτη ο ένας στον άλλον, κραδαίναν τα ξύλινα σπαθιά τους. Κάθε φορά που κόβανε τον αέρα, αναφωνούσαν κι έκαναν μισό βήμα εμπρός. Και μετά πάλι πίσω.

Χα! Χα! Χα!

Φορούσαν τα παραδοσιακά ρούχα αλλά μόνο από τη μέση και κάτω · από τη μέση και πάνω ήτανε γυμνοί, ενώ μια μαύρη κορδέλα κοσμούσε το κεφάλι τους με ένα άσπρο ιδεόγραμμα, που μεταφραζότανε σε "Πειθαρχία", κάτω από την κοτσίδα τους. O δέκατος τρίτος και τελευταίος του μικρού γκρουπ, ήτανε ένας μεσήλικος άνδρας, πλήρως ενδεδυμένος, που τους κύκλωνε σαν καρχαρίας, ενώ ξεστόμιζε εντολές, με μια πετσέτα κι έναν κουβά στο χέρι. Τα μαλλιά του ήταν πιασμένα σε ένα ψηλό κότσο, και το πρόσωπό του σε μια μόνιμη έκφραση αποδοκιμασίας.

«Πιο γρήγορα τα χέρια · ίσια η πλάτη · τα πόδια μας είναι εξίσου σημαντικά · δεν ξεχνάμε τους κοιλιακούς μας μυς--τι είπα εγώ για την πλάτη;!»

Μέσα σε χρόνο ρεκόρ βούτηξε την πετσέτα μέσα στο κουβά κι αφού την έβγαλε, χτύπησε τον νεαρό που δεν είχε τη σωστή στάση στην μέση! Εκείνος δεν έβγαλε μιλιά, μόνο διόρθωσε το λάθος του. «Πάντα ίσια!» απάντησε στην ίδια του την ερώτηση. «Και τώρα πιο γρήγορα · πιο γρήγορα · πιο δυνατά · μην ξεχνάτε την πλάτη ίσια και τα πόδια, τα πόδια είναι σημαντικά...»

Συνέχισαν το ίδιο, μέχρι που ήρθε η ώρα να φύγουν είκοσι λεπτά αργότερα. Συν τα σαράντα που είχαν ήδη περάσει μέσα στο βουνό, στο ξέφωτο, μία ώρα εκπαίδευσης έφτασε στο τέλος της. Όμως κανένας από τους νεαρούς δεν πήγε να ντυθεί, πολύ απλώς γιατί δεν είχανε φέρει τα χιτατάρε μαζί τους. Είχαν μείνει πίσω στο χωριό, στο ντότζο. Γιατί ήταν κι αυτό μία μορφή εκπαίδευσης: το πόσο ο καθένας τους άντεχε στο κρύο. Κι έτσι, με τα πάλλευκα δέντρα και τις κρυμμένες απ'το χιόνι βουνοκορφές να στολίζουν τον δρόμο τους, οι δώδεκα επιλεγμένοι μαθητές πήραν τον δρόμο της επιστροφής, με τον εκπαιδευτή τους να ηγείται.

«Δε μπορώ άλλο το κρύο Fujita-saaaaan...»

Ο πιο κοντός με τον πιο ψηλό μαθητευόμενο από τους δώδεκα περπατούσαν δίπλα δίπλα - όπως πάντα - ενώ πραγματοποιούσαν την κατάβαση. Ο Hiraga Kou, o ιδιότροπος εκπαιδευτής τους, πάντα τους ανάγκαζε να περπατάνε και να εκπαιδεύονται σε δυάδες, όταν είχε την δυνατότητα κι επειδή ο ένας είχε τη φήμη του "δύσκολου" ή "περίεργου" ενώ ο άλλος ακριβώς τ'αντίθετο, σχεδόν φυσικώς ήρθαν σε συνεννόηση.

«...οι πολεμιστές δεν παραπονιούνται,» είπε μ'ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο ψηλός νεαρός, καμώνοντας τον ανώτερο με την απολυτότητά του.
«Ναι αλλά δεν έχουν όλοι μυς σαν τους δικούς σου · διαμαρτύρομαι! Πρέπει να σταματήσουν να σε ταΐζουνε. Θα μας βγάλεις κανα μάτι εδώ.» Και οι δύο πνίξανε το γέλιο που πήγε να τους δημιουργηθεί. Εξάλλου ο Kou-sensei δεν εγκρίνει γέλωτες κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. «Άσε που με το ζόρι φτάνω το 1.70 κι εσύ περνάς το 1.88. Ψήλωσες αρκετά. Δε θες άλλο.»
«...οι πολεμιστές δε ζηλεύουνε επίσης, Sougou.»
«Μωρέ, αν είναι δίπλα σου, μια χαρά ζηλεύουνε.»
«Τι ήταν αυτό, δεν το πιασα;»
«Ναι, ναι, τα αυτιά σου που είναι σαν της νυχτερίδας δεν το πιασαν, σίγουρα...!»
«Με απεκάλεσες τρωκτικό;»
«Σε αποκάλω ηλίθιο!» Αλλά πριν καταφέρει να το σχολιάσει κι αυτό, ο Sougou χτύπησε παλαμάκια! «Τάξε μου! Τι έμαθα σήμερα;» Αγνόησε την επιδεικτική κίνηση του ψηλού άνδρα που κύλησε τα μάτια του και συνέχισε. «Τάξε μου, τάξε μου! Έχω πολύ καλά νέα.»
«Αν μου πεις μέσα στα επόμενα δέκα δευτερόλεπτα, δε θα σε σμπρώξω στο χιόνι.»

«Δίκαιο,» αποφάσισε μετά από κάποια δευτερόλεπτα σκέψης, «αν κι εγώ περίμενα κάτι πιο ευχάριστο.» Έκανε με το χέρι του την κίνηση του να πίνει.
«Σιγά μην πληρώσω το ποτό σου, τόσο που πίνεις.»
«Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.»
«Ακόμα χειρότερα.»
«Όπως και να χει! Τι έμαθα λοιπόν; Ήρθε ένα μικρό μεταναστευτικό κύμα στο νησί μας!»

Ο ψηλός νέος κοίταξε τον φίλο του απορημένος.

«Από πού κι ως πού θα αναρωτιέσαι τώρα, αναμφίβολα...! Ε δεν ξέρω, προφανώς, αλλά ξέρω ότι είναι από το Yamagata.» O Fujita κάγχασε υποτιμητικά. «Κι εγώ αυτό είπα · ή ξες, μπορεί να δοκίμασαν σάκε από το νησί μας και να αποφάσισαν ότι αρκετά ήπιαν από κείνο το ξέπλυμα που πουλάνε και πίνουν αυτοί, οπότε είπαν να έρθουν κατευθείαν στην πηγή.»

Το κούνημα του κεφαλιού του ψηλού νεαρού έδειχνε την απόλυτη συμφωνία του. Μια φορά έυχε να πιούνε σάκε από εκείνο το νησί και ήταν χάλια σε σύγκριση με το δικό τους: πολύ ελαφρύ, δεν άφηνε καθόλου την χαρακτηριστική γεύση αφού το κατάπινες και με περίεργη μυρωδιά.

«Ή μπορεί να έγινε πάλι μόδα η αποκέντρωση,» είπε μετά από μια στιγμή ησυχίας ο Sougou. «Αλλα! Αυτό δεν είναι το ενδιαφέρον κομμάτι...» Το χαμόγελό του έγινε πειραχτικό κι όλο υποννοούμενο. «Ένας από τους ανθρώπους που αποφάσισαν να ξεσπιτωθούν και να έρθουν στην εξορία του πανέμορφου, πλυν φιλικού νησιού μας, είναι ένας έμπορος...με επτά. Κόρες.» Ο Sougou άρχισε να σκουντά τον Fujita με τον ώμο του επανειλλημένα ενώ τα πυρόξανθα φρύδια του ανεβοκατέβαιναν στον ίδιο ρυθμό. «Ε, ε, ε, ε, ε, ε; Επτά κόρες.»
Ο Fujita σφύριξε. «Ο τύπος πρέπει να αγαπάει πολύ τη γυναίκα του.»

Μια κρίση γέλιου έπιασε τον κοντό φίλο του, μα και τους δύο μπροστά και πίσω τους, που τόση ώρα άκουγαν, αλλά δεν έλεγαν τίποτα - αλλά μετά από αυτό το σχόλιο του συνήθως συγκρατημένου Fujita, δεν άντεξαν να μη γελάσουν - . Ο Sougou είχε σχεδόν διπλωθεί στη μέση, και τα πθρόξανθα μαλλιά του, έτσι όπως ήταν πιασμένα στην κοτσίδα, έπεσαν όλα πάνω στο πρόσωπό του. «Χαχαχα, υποθέτω έχεις ένα δίκιο σ'αυτό,» είπε ενώ έδιωχνε τα μαλλιά απ'τα μάτια του - αγνοώντας τις φωνές του δασκάλου τους - «αλλά εγώ άλλο ήθελα να πω.»

«Τι ήθελες να πεις λοιπόν;»
«Επτά κόρες, Fujita-saaaaan! Και η μικρότερη είναι...15!» Όταν η απορία με την οποία ο φίλος του τον κοίταζε δεν άλλαξε, το χαμόγελό του έπεσε. «Η μικρότερη είναι 15, η επόμενη 16, μετά 17, δύο δίδυμες στα 20 κι άλλες δύο δίδυμες στα 23! Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου οι δύο είναι ήδη λογοδοσμένες παύλα παντρεμένες - οι μεγάλες - οπότε μένουμε με πέντε σε ηλικίες από 20 εώς 15. Κι εμείς είμαστε 19 χρονών» υπενθύμισε συλλαβιστά «σε ιδανική ηλικία για να τις γνωρίσουμε...!»

Όμως η αντίδραση του ψηλού φίλου του ήταν πολύ διαφορετική απ'αυτή που περίμενε: ρουθούνισε για να δείξει την αποδοκιμασία του και κούνησε το κεφάλι του, κάνοντας την ψηλή του κοτσίδα να κουνίεται σαν τρελή. «Δεν έχεις ολοκληρώσει καν την εκπαίδευσή σου και ούτε έχεις ακόμα δικό σου εισόδημα.»
«Ε και;»
«Δεν έχεις το δικαίωμα να ψάχνεις για γυναίκα ακόμα, πώς θα τη ζήσεις;»
«Πρώτον: ποιος μίλησε για γάμο καλέ μου φίλε;» Αυτήν τη φορά, η αποδοκιμασία του Fujita ήταν προφανής από τον τρόπο που μίκρυνε τα μαύρα μάτια του. «Δεύτερον, μάλλον δε με άκουσες: έμπορος με επτά κόρες. Έχει λεφτά να φάν'κ'οι κότες.»
«Και θα αφήσεις να σε συντηρεί ο πεθερός σου; Γελοίο.»
«Fujita-saaaaan, κανείς δεν παντρεύεται και κανείς δεν έμεινε στον δρόμο. Απλώς σχολίασα ότι ήρθε ένας έμπορος με επτά όμορφες κόρες από τις οποίες μόνο οι δύο δεν είναι διαθέσιμες.»
«Χχχαχαχαχα, ο Fujita είναι παραδοσιακός,» σχολίασε από πίσω ο Tatsuya, με τα χείλη του να τρέμουν από το κρύο «θέλει να π-παντρευτεί με το που τελειώσσσει την εκπαίδευση κ-κ-και θεωρείται άντρας από την κοινότητα!»
«Kαι καλά κάνει ο α-α-α-άνθρωπος...» αντέτεινε ο Nagakura Denpachi, φτιάχνοντας τα γυαλιά του «σιγά μ-μ-μη γίνει σαν κι εσάς, π-π-π-που κυνηγάτε φούστες όλη την ώρα.»
«Ε όχι κι όλη την ώρα, Denpachi-kun,πρέπει να εκπαιδευόμαστε και λίγο,» o Sougou ανεβοκατέβασε τα φρύδια του «αν και...κι αυτό μπορεί να θεωρηθεί εκπαίδευση, σωστά;»

Ο Denpachi κι ο Fujita τον χτύπησαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού του διαδοχικά. «Εγώ φταίω που σας λέω για τα κελεπούρια.»
«Δεν π-π-π-πειράζει, Sou-chan, θα πάμε μαζί μμμμετά για ποτό, να τις δούμε, αααααν είναι κ-κ-κ-κει.»
«Θα πάμε όλοι μαζί για ένα ποτό το βράδυ, έτσι;»
«Το έννννα π-π-π-π-ποτό το δικό σου, τ-τ-τ-το ξέρουμε, πάλι όλη τ-τ-τ-την κάβα θα πιούμε.»
«Θα σταματήσετε εσείς οι τέσσερις εκεί πίσω καμιά φορά;»

Αυτήν τη φορά δε μπορούσαν να αγνοήσουν τον Hiraga-sensei · με μυστικά χαμόγελα, κατέβασαν τα κεφάλια κι άρχισαν να κανονίζουν το πότε θα πάνε και πού πιο χαμηλόφωνα.

Η πραγματική απορία που είχε ο Fujita όμως, ήτανε μία: πώς στο καλό κατάφερε ο Sougou να βρει τόσες πολλές πληροφορίες για τον έμπορο και τις κόρες του, όταν δεν ήξερε καν τα ονόματά τους, όμως ήξερε τέλεια τις ηλικίες και την οικογενειακή τους κατάσταση; Κι αυτή η απορία του γεννήθηκε εκείνο το βράδυ, όταν, όπως κανόνισαν, οι τέσσερίς τους πήγαν για ένα ποτό στο καλύτερο - και μοναδικό - μέρος για διασκέδαση και είδαν όλους τους νεοφερμένους εκεί, να κοινωνικοποιούνται με τους υπολοίπους. Και φυσικά, ο έμπορος με τις επτά κόρες - εκ των οποίων, μόνοι οι τέσσερις παρευρέθηκαν - ήταν εκεί, και κοκορευόταν για το πόσο υπέροχα είναι τα σπλάχνα του.

«Οι μεγαλύτερες τρεις δεν ήρθαν σήμερα,» είχε πει επιτηδευμένα φωναχτά «γιατί τα πουλάκια μου αρρώστησαν · είναι πολύ ευαίσθητες και η διαφορά κλίματος τις πείραξε περισσότερο από εμάς τους υπόλοιπους. Και η μία είναι και έγκυος κι ο άντρας της ακόμα δεν έφτασε με το πλοίο, και δε θέλω να τη βάλω σε περιπέτειες.»

Λες και τον ρώτησε κανείς. Όμως οι υπόλοιπες ήταν εκεί, ντυμένες με τα παραδοσιακά ενδύματα του Yamagata, που ήταν ίδια με τα δικά τους, μόνο που είχανε ζωστεί κι από μια ή δυο γούνες η καθεμία. Ναι, σωστά, ήταν "ευαίσθητες".
«Ε, και το κλίμα τους είναι άλλο εκεί, Fujita-san,» δικαιολόγησε ο Sougou, διαβάζοντας τη σκέψη του. «Δε μπορούνε όλοι να είναι σαν εσένα, που τριγυρνάς τα βουνά γυμνόστηθος.»

Ο τρόπος που ανασήκωσε τα φρύδια του, τον προκαλούσε να συνεχίσει, να δει τι θα λεγε. «Έλα, μη με κοιτάς έτσι! Κοίτα αυτές. Δες τες όλες και πες μας: ποια σ'αρέσει περισσότερο;»
«Και γιατί να το κάνω αυτό;»
«Έλα μωρέ, είναι τέσσερις, είμαστε τέσσερις...είπαμε να πάμε να τους μιλήσουμε με το που φύγει "ο μπαμπάς".»
«Και πριν πεις τίποτα, ξέρουμε ότι θα φύγει ο μπαμπάς και θα τις αφήσει μόνες τους γιατί μόλις πριν το ανακοίνωσε.» Ο Sougou καθάρισε τον λαιμό του: «Εγώ τώρα μεγάλος άνθρωπος, λέω να φύγω · αλλά τα κοριτσούδια μου θα μείνουν. Φαίνεστε εντάξει άνθρωποι.»

Όλοι εκτός του Fujita γέλασαν. «Είμαι ο μόνος που θεωρεί ότι αν είναι να πάμε να τους μιλήσουμε πρέπει να το πούμε στον πατέρα τους για να το ξέρει;»
«Ναι,» του απάντησαν όλοι ταυτόχρονα, μα αυτό τον οδήγησε μόνο στο να κυλήσει τα μάτια του.

Παρόλαυτα, δεν τη γλύτωσε κι αναγκάστηκε να κάνει αυτό που του ζήτησαν. Τις κοίταξε όλες μία μία: βλέποντας τον πατέρα - και παρατηρώντας την απουσία της μητέρας - μάλλον είχαν πάρει από τη δεύτερη, γιατί όλες ήταν εντελώς διαφορετικές από τον πατέρα τους μα όμοιες μεταξύ τους. Είχαν τα ίδια χρώματα - μαύρα μάτια και μαύρα μαλλιά - και παρόμοια, ευχάριστα χαρακτηριστικά. Εντάξει, ήταν όμορφες, είχαν δίκιο. Aλλά και πάλι, δεν άλλαζε κάτι από τη γνώμη του. Όμως κάποια έπρεπε να βρει να ασχοληθεί μαζί της, αλλιώς θα περνούσε ένα πολύ βαρετό βράδυ. Γι αυτό άρχισε να το σκέφτεται καλύτερα.

Όμως η μικρότερη ήταν πολύ μικρή για τα γούστα του κι αυτομάτως διαγράφηκε από τη λίστα, ενώ η δεκαεξάχρονη μάλλον ανώριμη για την ηλικία της, αμέσως βγάζοντάς την από το μυαλό του. Δίπλα της καθόταν η εικοσάχρονη, εφόσον φαινόταν πιο μεγάλη απ'όλες. Ήξερε ότι ο Sougou θα πήγαινε σ'εκείνη, οπότε δεν της έδωσε και πολύ σημασία - εφόσον του άρεζαν οι μεγαλύτερες - αν και ο τρόπος που κοιτούσε τριγύρω, λες και που μόνο πατούσε πόδι εκεί μέσα έπεφτε η αξία της, τον εκνεύρισε. Οπότε έμεινε η δεκαεφτάχρονη.

Δεν της έδωσε περισσότερη προσοχή, γιατί φοβήθηκε ότι θα βρει κάτι ανυπόφορο και σ'εκείνη και θα τον έκανε να φύγει. Προσπάθησε να μην τρίψει τα μάτια του αγανακτισμένος. «Λοιπόν, Fujita; Ποια λες;»
Κοίταξε το ποτό του για συμπαράσταση. «Αυτήν που κάθεται δίπλα στον πατέρα τους.»
«Ωωω, έλα τώρα!» αμέσως παραπονέθηκε ο Tatsuya «κι εγώ αυτήν είχα βάλει στο μάτι.»
«Κι αν κρίνω από την έκφρασή σου, κι εσύ Nagakura;» Εκείνος έγνεψε ένοχα. «Ε τότε καλύτερα · δε θα μαλώσετε κιόλας. Διαλέξτε αυτήν που κάθεται απ'τη μεριά σας.»

Οπότε η μικρή για τον Nagakura και η ανώριμη για τον Tatsuya · και το σύμπαν βγάζει και πάλι νόημα. «Αλλά εγώ είμαι υπεύθυνος, οπότε πάω να συστηθώ στον πατέρα τους.» Οι διαμαρτυρίες τους δεν τον απέτρεψαν, ούτε τα παρακλητικά τους μάτια. Αγέρωχος κι ευθυτενής όπως πάντα, με τα μακριά μαύρα μαλλιά του στην τέλεια κοτσίδα ψηλά στο κεφάλι του και το όμπι του πάντα σωστά δεμένο, πήγε και στάθηκε εμπρός του εμπόρου, τραβώντας αποτελεσματικά όλα τα βλέμματα πάνω του - κι όχι μόνο του άντρα - . «Χαίρετε, ονομάζομαι Fujita Goro · είμαι εκπαιδευόμενος ξιφομάχος και φύλακας του νησιού. Θα ήθελα να σας καλωσορίσω στο χωριό μας.»

Για εκείνο το δευτερόλεπτο που πήρε στον άντρα να επεξεργαστεί τα γεγονότα και τις πληροφορίες, όλα σταμάτησαν. «Χαίρετε.» Υποκλίθηκαν ο ένας στον άλλον. «Ονομάζομαι Takagi Kojuuro.» Κι όταν η αντίδραση του ήταν θετική, μια συλλογική ανάσα που κανείς δεν ήξερε ότι την κρατούσε, ελευθερώθηκε - ειδικά οι τρεις φίλοι που παρακολουθούσαν τον Fujita να κάνει ακριβώς αυτό που του είπαν να μην κάνει - .

«Να σου συστήσω τις κόρες μου: Τaka,» η πιο μικρή απ'όλες έγνεψε γοργά, με κατακκόκινα μάγουλα «Teru» η δεκαεξάχρονη του χαμογέλασε δήθεν ντροπαλά, προσπαθώντας να φανεί αξιολάτρευτη «Tooka» γεμάτη αξιοπρέπεια η Tooka, έγνεψε ίσα ίσα για να του δείξει ότι τον άκουσε, αλλά μετά απέστρεψε το βλέμμα και την προσοχή της «και η γλυκιά μου Tokio.»

Ωπ, η Tokio πήρε και επίθετο μπροστά από το όνομα · μάλλον ήταν η αγαπημένη του. Και ήταν η μόνη που τον κοίταξε με μια σχετική υποψία ή γενικώς επιφύλαξη όταν ήρθε να συστηθεί κι αυτό ακόμα δεν άλλαξε, ακόμα κι όταν έγνεψε προς αυτόν. Κι εκείνος έγνεψε εν τέλει, αλλά μόνο αφού άκουσε και το τελευταίο όνομα. «Πρέπει να είσαι ο πρώτος νεαρός που ήρθε να μας συστηθεί από μόνος του! Φοβάμαι ότι η παρουσία μου μάλλον σας απονθαρρύνει.» Γέλασε καλοπροαίρετα, αλλά φάνηκε ότι αυτό που είπε όντως τον προβλημάτιζε. «Η αλήθεια είναι ότι θέλω να φύγω αλλά δεν ήθελα να απογοητεύσω τις κόρες μου...είδα είστε παρέα ναι;»
Είδε ότι τα μάτια του Kojuuro έδειξαν τους τρεις φίλους του - που κοιτούσαν αγχωμένοι - . «Μάλιστα.»
«Υπέροχα! Γιατί δεν πάτε να κάτσετε μαζί τους κορίτσια; Να αφήσετε και τον πατέρα σας να ξεκουραστεί λίγο.»
«Δε βλέπω γιατί όχι,» είπε η πιο καχύποπτη απ'όλες «πήγαινε σπίτι εσύ να ξεκουραστείς.» Έκανε και την αρχή για να δώσει το παράδειγμα στις άλλες, παρόλο που δεν ήταν η μεγαλύτερη, κι αφού έδωσε ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο του "μπαμπά", σηκώθηκε απ'τη θέση της. «Fujita-san,» είπε τυπικά αλλά με ευγένεια - μια ευγένεια που ήταν σίγουρος ότι μόλις εξαφανιζόταν ο Kojuuro θα πάθαινε κι αυτή το ίδιο - «παρακαλώ οδηγήστε μας στους φίλους σας.»

Είδε τα μάτια της να λάμπουν με κάτι μοχθηρά εκνευρισμένο και για μια στιγμή φοβήθηκε για τη σωματική του ακεραιότητα. Απ'τη μία, αυτό ήταν κακό, απ'την άλλη...ίσως διάλεξε το σωστό άτομο να περάσει το βράδυ του. Αν και η ίδια ήταν το ίδιο απρόθυμη με αυτόν, θα τα πήγαιναν περίφημα.

Αποσβωλομένοι και οι τρεις, παρακολούθησαν τον Fujita να φέρνει στο τραπέζι και την παρέα τους τις τέσσερις νεαρές, ενώ ο πατέρας τους ταυτόχρονα έφευγε απ'το μαγαζί.
«Τι στο καλό του είπε;»
«Δεν έχω ιδέα.»

Mε το που φτάσανε, όλοι τους σηκωθήκανε και βιάστηκαν να γίνουν οι συστάσεις. Δεν τους πήρε πολύ ώρα να διαλέξουν ο καθένας την κοπέλα που επιθυμούσαν να κάτσει δίπλα τους και χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, είχαν δημιουργηθεί τέσσερα μικρά κι ένα μεαλύτερο πηγαδάκι. Ή μάλλον, τρία μικρά κι ένα μεγάλο · και ο Fujita αλλά και η Tokio παρέμεναν πεισματικά αμίλητοι. Μέχρι που κάποιος έκανε το λάθος να αναφέρει το τι κάνουν με τη ζωή τους και οι τέσσερις.

«Σωστά, ο Fujita-san ανέφερε κάτι για ξίφοι...! Είστε πολεμιστές κι εσείς δηλαδή, σαν σαμουράι;» αναρωτήθηκε η Teru.
«Όχι σαν, είμαστε σαμουράι. Καλά, εκπαιδευόμαστε γι αυτό.»
«Ώστε έτσι; Ενδιαφέρον. Στη Yamagata οι σαμουράι είναι μια τιμημένη κι ανώτερη κλάση από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ισχύει κι εδώ κάτι τέτοιο;»

Φυσικά θα το ρωτούσε αυτό η συγκεκριμένη. Με το που μυρίστηκε "ανωτερότητα" έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον. «Όχι να το παινευτούμε, αλλά ναι.» Και φυσικά ο χαζός ο φίλος του να πέσει στην παγίδα, να δειχτεί. Έχε χάρη που του άρεζαν οι μεγαλύτερες. «Εξάλλου, δε διαλέγονται κάθε χρόνο, ούτε καν κάθε πέντε χρόνια, άτομα για τη θέση που διάλεξαν εμάς. Είναι μεγάλη τιμή και για εμάς και για τις οικογένειές μας.»

Όμως σαν άκουσε την περηφάνεια του Sougou στη φωνή του και είδε τον τρόπο που κορδώθηκε, η Tokio για πρώτη φορά άλλαξε την έκφρασή της από απαθή ευγένεια σε αποδοκιμασία. «Ω μα φυσικά, μεγάλη τιμή για τις οικογένειες · τα παιδιά τους θα πεθάνουν γρηγορότερα, μα καλύτερα απ'όλα τα άλλα.»

Όλες οι αδερφές ξεφύσηξαν ή δυσανασχέτησαν ταυτόχρονα. «Tokio...!» η Tooka, η μεγαλύτερη, προσπάθησε να τη σταματήσει.

To ίδιο προσπάθησαν να κάνουν και οι τρεις άνδρες με τον Fujita, που αμέσως φάνηκε να εκνευρίζεται, γνωστές σε όλους οι παραδοσιακές απόψεις του. Όμως κανείς από τους έξι δεν ήταν επιτυχής, εφόσον η Tokio παρατήρησε τον εκνευρισμό του και το μόνο που έκανε ήταν να του πρακαλέσει μεγαλύτερη ένταση, κοιτώντας τον προκλητικά.

«Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς στο Yamagata, αλλά εδώ δε γίνεσαι σαμουράι για να λες ότι είσαι καλύτερος από τον άλλον. Έχεις ένα σκοπό και μια ευθύνη να υπηρετήσεις.»
«Γι αυτό εσύ ήρθες να συστηθείς λέγοντας ότι εκπαιδεύεσαι για σαμουράι κι ο φίλος σου μόλις κοορεύτηκε ότι είναι κάτι πολύ σπάνιο, μάλιστα, αχα, το κάνετε μόνο και μόνο από την χαρά σας που σας διάλεξαν.»
«Λογικό δεν είναι να είμαστε περήφανοι που μας διάλεξαν για κάτι τόσο σηματνικό;»
«Φυσικά! Μπορείτε να καταδυναστεύετε και να φοβερίζετε τους υπόλοπιπους και με άδεια πλέον.»
«Αν εννοείς ότι με το που γινόμαστε σαμουράι έχουμε το δικαίωμα να ασκούμε βία σε ακραίες περιπτώσεις κι όπου χρειάζεται, ναι.» Λες και μόλις έκανε το τέλειο επιχείρημα ο ίδιος εναντίων του σκοπού του, η κοπέλα έδειξε με τα χέρια της και τους τέσσερις και μετά τα σταύρωσε. Ο Fujita ένιωσε το κεφάλι του να πονάει από την απότομη ορμή θυμού. «Α, κατάλαβα, είσαι από αυτές τις γυναίκες που θέλουν να φαίνονται πιο έξυπνες και σοβαρές απ'ότι είναι επειδή διάβασαν δύο βιβλία παραπάνω από τις φίλες τους κι έχεις υιοθετήσει τη λογική ότι κάθε είδους βίας είναι ανεπίτρεπτη ύπο οποιαδήποτε περίσταση, αλλά με το που γίνει κάτι τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς στον κοντυνότερο άνθρωπο που οπλοφορεί.»

Και οι τρεις ήθελαν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, καταβάλοντας μεγάλες προσπάθειες να μη μιλήσουν και κάνουν τα πράγματα χειρότερα · οι αδερφές μόνο που δεν έκλαιγαν. «Δεν είμαι κατά της βίας, αλλά είμαι σίγουρα εναντίων της άσκοπης και υπερβολικής χρήσης αυτής, πόσο μάλλον όταν γίνεται δυσανάλογα, στα λάθος άτομα και σαν μέσο πίεσης ανθρώπων.»
«Και τι είναι κατά τη γνώμη σου άσκοπη ή υπερβολική χρήση βίας; Τα καθημερινά καθήκοντα ενός σαμουράι;»

Κάτι παράξενο συνέβη εκείνη τη στιγμή. Πάνω που η Tokio ήταν έτοιμη να αρχίσει να φωνάζει, η οργή της φανερά να κορυφώνεται, σταμάτησε · έκλεισε τα μάτια της σφιχτά, πήρε μια μεγάλη αναπνοή και την άφησε. Μαζί της φάνηκε να έφυγε όλη η διάθεση για καυγά και κοίταξε καθόλου διακριτικά από την άλλη. Τα δάχτυλά της τυλίχτηκαν μεταξύ τους πάνω στα πόδια της. «Ας μη συνεχίσουμε καλύτερα αυτήν τη συζήτηση,» έριξε μια κλεφτή ματιά στις αδερφές της, που περνούσαν πολλά στάδια ντροπής, θυμού και ενοχής «θα χαλάσει ανεπανόρθωτα η βραδιά.»
«Φυσικά, τώρα που δε σε συμφέρει να μιλήσεις.»
«Fujita-saaaaan,» o Sougou προσπάθησε να τον καλοπιάσει «ας το αφήσουμε αυτό. Ας πιούμε ένα ακόμα ποτάκι.»

Πάντα ο ειρηνοποιός, ο κοντός νεαρός χαμογέλασε σε όλους με τον πιο γοητευτικό του τρόπο, ενώ έδειξε στον μπάρμαν να τους φέρει κι άλλο ποτό και γρήγορα.

«Είναι ακρετά δυνατό το σάκε εδώ,» βρήκε αμέσως την ευκαιρία να αλλάξει τη συζήτηση η Teru, κάτι για το οποίο όλοι ήταν ευγνώμονες «ήπια τρεις γουλιές και ένιωθα σαν να ήπια δύο ποτήρια!»
«Ναι, αυτό το σχολιάσαμε κι εμείς! Έχουμε πιει σάκε από τη Yamagata, είναι φημισμένο εξάλλου, και μάλλον το κάνετε πιο ήπιο εκεί για να μπορούν να το πίνουν περισσότεροι, περισσότερο.»
«Δεν είναι λάθος αυτό που λες,» για πρώτη φορά μίλησε χωρίς να της απευθύνουνε τον λόγο «ο πατέρας μας, που είναι και έμπορος, μας είπε ότι ένας από τους λόγους που το σάκε του Yamagata είναι τόσο γνωστό είναι για την περίεργη γεύση που έχει σε σύγκριση με τα άλλα ποτά, χωρίς να γίνεται πιο δυνατό από το κρασί.»
«Εεεεε, τότε δεν είναι σάκε, σάκε...είναι κάτι που του μοιάζει.»
«Κι αυτό σάκε είναι, απλώς προσβάσιμο σε όλους,» αντέτεινε ο Nagakura. «Ή τουλάχιστον σε πολλούς περισσότερους.»
Ο Fujita, που η κακή του διάθεση δεν είχε φύγει καθόλου, κάγχασε υποτιμητικά. «Το σάκε είναι σάκε. Αν δε μπορούν να το πιούνε όλοι, να μην το πιούνε όλοι.» Πήγε να μιλήσει η Tokio, αλλά πάλι κρατήθηκε, σφίγγοντας τα χέρια της. Μόνο κούνησε το κεφάλι της. Το βλέμμα που της έριξε ήταν δολοφονικό, αλλά κανείς δε σχολίασε τίποτα.

Και τότε ήρθε η σερβιτόρα να τους αφήσει το καινούργιο μπουκάλι σάκε στο τραπέζι, και τους προσέφερε το τέλειο διάλειμμα. «Ααα, να και η παραγγελία μας.» Έρδειξε το απλό του χαμόγελο στην σερβιτόρα, η οποία τους άφηνε τέσσερα νέα ποτήρια του σάκε - για τις κοπέλες - κι έφυγε μετά το «ευχαριστούμε,» του Sougou. «Ας πιούμε!»

Μόνο που αυτό το πρόβλημα δεν το είχε σκεφτεί κανείς. Και με το που ήρθαν αντιμέτωποι με αυτό, όλοι δυσανασχέτησαν με τον δικό τους τρόπο...γιατί στο νησί εδώ, συνηθιζόταν η γυναίκα να βάζει το σάκε. Οι υπόλοιπες αδερφές, έχοντας στο μυαλό να καλοπιάσουν τους συνομιλητές τους, το έκαναν αυτόματα και πριν γεμίσουν καν το δικό τους φλυτζανάκι, ενώ η καθεμιά άφηνε το μπουκάλι για την επόμενη.