[Tέλος - Παρελθόν - Τεχνική] A pack of wolves. Part 1 [ιστορία minion]

«Κατσούφης είσαι,» σχολίασε η Tokio όλο σκέψη «έγινε κάτι;»

Δεν ήταν χαζή, ούτε ήθελε να φανεί ότι φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν. Αλλά ακόμα και πριν πάρουν τον δρόμο του γυρισμού, όταν συναντήθηκαν για να φύγουν, είχε αυτήν τη σκοτεινιασμένη έκφραση. Συνήθως δεν έλεγε πολλά, αλλά σχολίαζε καυστικότατα αυτά που μπορεί να έλεγαν οι άλλοι. Τους πείραζε ή αντιδρούσε στα δικά τους πειράγματα. Τώρα τίποτα. Κι εφόσον το πρωί και μέχρι και τη διάρκεια του διαλείμματός της δεν ήταν έτσι, κάτι έγινε αφού έφυγε που δεν ήξερε. Και την είχε φάει η περιέργεια να μάθει τι.

«Δεν έγινε κάτι, γι αυτό είναι έτσι.»
«Τι δεν έγινε;»
«Ουσιαστική πρόοδος σ'αυτό που θέλω να κάνω, εν ατνιθέσει με τον κύριο Χαρούμενο εδώ πέρα.»
«Ω.» Ένα πειραχτικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. «Θες να μου πεις; Μπορεί να μπορώ να σε βοηθήσω.»
Όταν όμως κάγχασε και κούνησε το κεφάλι του, όλη η καλή της διάθεση εξανεμίστηκε. «Αν είναι δυνατόν να δεχθώ βοήθεια από σένα.»
«Γιατί, τι έχω γω;»
«Ούτε τρεις μήνες εμπειρία.»
«Α, οκ, κι ο Sougou που δέχτηκε τη βοήθειά μου, τι είναι;» Ο Sougou φάνηκε να μη θέλει να μπλεχτεί μέσα σ'αυτό, κουνώντας το κεφάλι του πάνω κάτω, αλλά δεν κατάφερε να της αλλάξει τη γνώμη. «Κατώτερος;»
«Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στις πολεμικές τέχνες · όλη μου τη ζωή ασχολούμαι μ'αυτό. Ο Sougou ασχολείται τα τελευταία πέντε χρόνια.»
Εντάξει, αυτό δεν το περίμενε, αλλά και πάλι. «Δηλαδή είσαι τόσο καλός που δε μπορείς καν να μου πεις το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις.» Την κοίταξε κάτι μεταξύ εκνευρισμού και προσπάθειας να μη μαλώσουν, μα ο τρόπος που πλατάγιασε τη γλώσσα της, τον έκανε ν'ανατριχιάσει. Όχι ότι εκείνη πήγαινε πίσω. «Μην είσαι τόσο περήφανος!»
«Δε θα σε ρωτήσω.»
«Προφανώς, δε ρωτάς κανέναν! Για τίποτα. Εσύ τα ξέρεις όλα και δεν κάνεις ποτέ λάθος, οπότε, γιατί να ρωτήσεις; Δε σε νοιάζει και κανενός άλλου η γνώμη.»
«Tokio-chan...» πήγε να επέμβει για να τους ηρεμήσει, αλλά τον αγνόησαν και οι δύο.
«Επειδή εσύ θύμωσες που δε σου δίνουμε σημασία, δε σημαίνει ότι πρέπει να φέρεσαι τόσο απαξιωτικά.»
«Δε θύμωσα που δε μου δίνετε σημασία, αλλά που με απαξιώνεις!»
«Tokio-chan...Fujita-san...!»
«Δε σε απαξίωσα, απλώς σου είπα να μείνεις εκτός πραγμάτων που δε σ'ενδιαφέρουν.»

Η ορμή και η οργή της, ήταν σχεδόν δυνάμεις της φύσης, τόσο σαρωτικές που ήταν! «Α, συγγνώμη, δεν ήξερα, τι πρέπει να μ'ενδιαφέρει; Μόνο ότι δε μπορεί ενδεχομένως να πληγώσει τον εγωισμό σου;»
«Τokio-chan,»
«Έχεις κάνει και κατηγορίες με θέματα που είναι και δεν είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό;»
«Tokio-»
«Τα έχεις μοιράσει τουλάχιστον ή πρέπει να τα μαντεύουμε;»
«Τokio-!»
«Μου φαίνεται αρκετά ειρωνικό από έναν άνθρωπο που σχολιάζει τα πάντα και δεν αφήνει λέξη να πέσει κάτω, να γυρνάει και να λέει ότι κάτι δε με αφορά!»
«Αρκετά!»

Τόση ώρα άκουγε κι άκουγε, μάζευε μέσα του. Ήλπιζε να μην εκνευριστεί αρκετά, μα αυτή η κοπέλα δεν έβαζε γλώσσα μέσα! Για μια φευγαλέα στιγμή αναρωτήθηκε πώς τα έβγαζαν πέρα οι δικοί της μαζί της, τόσο που μιλάει. Όμως δεν άντεξε άλλο και δυστυχώς ύψωσε τη φωνή του, τόσο ώστε όχι μόνο να τη σταματήσει, αλλά να την αναστατώσει κιόλας. Δεν ένιωσε καθόλου ένοχος όμως, πέρα από το τυπικό. «Είπες αρκετά,» συμπλήρωσε, όταν την είδε να περιμένει ν'ακούσει κι άλλα. «Σταμάτα.»

Κάτι θέριεψε στο στήθος της και ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Τα μάτια της έριχναν αστραπές και το στόμα της είχε γίνει μια λεπτή γραμμή που σχεδόν δε φαινόταν. «Μ-...είπ-...» Κάγχασε, κοιτώντας απ'την άλλη. «Να βοηθήσω ήθελα,» το είπε λες και τον έβριζε «αλλά ξέχασα. Ο μεγάλος και τρανός Fujita δεν χρειάζεται τη βοήθεια ενός μικρού κι αδύναμου κοριτσιού.» Τα χέρια της πήγαιναν πάνω κάτω μέσα στον θυμό της. «Συγγνώμη που ενδιαφέρθηκα.» Τον κάρφωσε μ'ένα δηλητηριώδες βλέμμα. «Δε θα το ξανακάνω.»

Κι όπως ήταν αναμενόμενο, σηκώθηκε κι έφυγε. Πέρασε μια στιγμή...κι ο Sougou αναστέναξε. Ο Fujita έβαλε το χέρι στο πρόσωπο κι έμεινε έτσι για λίγη ώρα. «Μην το πεις.» Έτριψε το μέτωπό του με αργές κινήσεις, απογοήτευση και μεταμέλεια πικρές στη γεύση. «Είπα, μην το πεις.» Όμως ο Sougou πάλι πήγε να μιλήσει. «Μην. Το πεις.»
Ανασήκωσε τους ώμους του τότε. «Καλά, δεν το λέω. Θα πω αυτό όμως: θα χαθεί.»
Γύρισε και τον κοίταξε ξαφνιασμένος...μετά κοίταξε μπροστά του το δάσος. «Θα χαθεί,» συμφώνησε.

Ησυχία επικράτησε καθώς και οι δύο δεν κάνανε τίποτα από το να κοιτάνε το σημείο στο οποίο έχασαν οπτική επαφή με την Tokio. Η αμηχανία διάβρωσε τη στιγμή κι αναγκάστηκαν να κοιταχθούνε. Πεισμωμένος, ξανακοίταξε από την άλλη. «Εγώ δεν πάω.»

Δεν ήθελε να γυρίσει να δει τον φίλο του γιατί ήξερε ακριβώς την έκφραση που θα είχε και θα είχε και δίκιο. Γύρισε αφού τον άκουσε να ξεφυσάει. «Καλώς, θα πάω εγώ.» Το φρύδι του σηκώθηκε από τον τρόπο που υπεροψία διαγράφηκε στα χαρακτηριστικά του Sougou. «Αλλά αν πέσει σε καμία λίμνη ή στραμπουλήξει το πόδι της, εγώ θα είμαι αυτός που θα τη βρει και θα τη σώσει και μετά εγώ θα είμαι ο αγαπημένος της.»
«Ναι, ναι, πάνε τώρα όμως, πριν σε χρειαστεί.»
Όλη η θεατρικότητα έφυγε από το πρόσωπο του Sougou και σήκωσε τα χέρια ψηλά. «Ειλικρινά, έχεις τον πιο περίεργο τρόπο να δείχνεις ότι νοιάζεσαι.»
«Απλώς φύγε...»
«Φεύγω, φεύγω.»

Μόνο αφού χάθηκε κι ο Sougou πίσω από την πυκνή βλάστηση αναστέναξε κι ο ίδιος. Τέλεια. Να μαλώσουν ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε, αλλά το πρώτο που έγινε. Κι άντε τώρα να την πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Γιατί έπρεπε να ήταν τόσο περήφανος; Κι αυτό ήταν το χειρότερο, δεν είχε άδικο σε αυτά που έλεγε--γι αυτά που τον κατηγόρησε τουλάχιστον. Αλλά δε μπορούσε να το ελέγξει εκείνη τη στιγμή...έτσι ήταν ο χαρακτήρας του. Έτσι έμαθε από τους γονείς του. Έτσι πορεύεται όλη του τη ζωή. Δεν ήταν εύκολο ούτε εφικτό να αλλάξει για μία τυχαία γυναίκα που ναι μεν είχε δίκιο, αλλά καμία αξίωση.

Αλλά είχε αξία.

Μούγκρισε σε κανένα συγκεκριμένα--μπορεί στον εαυτό του. Ποτέ δεν ένιωθε διχασμένος πριν, ακόμα κι όταν έκανε λάθος. Ζητούσε συγγνώμη και προχωρούσε. Αλλά τώρα και συγγνώμη δεν ήθελε να ζητήσει, κι ένιωθε ένοχος. Χτύπησε το μέτωπό του με τη λαβή του σπαθιού του πατέρα του, μπας κι αυτό τον βοηθήσει, μα τίποτα. Αναστέναξε για πολλοστή φορά. Τώρα ότι έγινε έγινε. Αύριο πάλι.

«Tokio-chaan~» ακούστηκε μια γνώριμη φωνή από πίσω της «μην πας τόσο γρήγορα εδώ, θα πέσεις!» Από ένστικτο και μόνο, κοίταξε πίσω από τον Sougou, να δει μήπως τον ακολούθησε ο άλλος. Σαν να διάβασε το μυαλό της, κούνησε το κεφάλι του. «Δεν ήρθε, μην ανησυχείς...ή μην ελπίζεις. Μόνος μου είμαι.»
Κύλησε τα μάτια της. «Καλύτερα,» σκέφτηκε και είπε οξύθυμα, ενώ απορούσε πού έβρισκε τόση καλή διάθεση αυτός ο άνθρωπος έπειτα απ'όλα όσα διαδραματίστηκαν μπροστά του. Δεν τον έκοβε γι αναίσθητο, οπότε δεν ήταν έλλειψη εμπάθειας.
«Μμμμμ, ξέρεις Tokio-chan, δεν έχεις άδικο αλλά δεν έχεις ακριβώς και δίκιο γι αυτόν.»
«Από ποια άποψη;»
«Είναι εγωιστής! Και περήφανος, ουυυυυ, άλλο τίποτα!» Η έκφρασή της έλεγε "ευχαριστώ". «Αλλά δεν είναι αδιάφορος. Ούτε αχάριστος. Και είμαι σίγουρος πως χαίρεται που ενδιαφέρεσαι γι αυτόν.»
«Ω ναι, το δείχνει πάρα πολύ.»
Προσπάθησε να μη γελάσει. «Είπαμε, είναι περήφανος.»
«Τόσο περήφανος που στέλνει τον φίλο του να κάνει τις συγγνώμες του.»
«Όχι, όχι, Tokio-chan, δεν είναι έτσι,» έσπευσε να ξεδιαλύνει τα πράγματα «αυτό είναι δική μου πρωτοβουλία. Δική του ήταν να έρθει κάποιος να σε βρει...αλλά όχι ο ίδιος γιατί ακόμα είναι θυμωμένος.»
Κάγχασε! «Αυτός; Γιατί; Εγώ-!» Την κοίταξε όλο νόημα · φάνηκε να ντράπηκε και σταμάτησε. «Και λοιπόν;»
«Λοιπον,» πήρε μια βαθιά ανάσα «για να καταλάβεις τον Fujita, πρέπει να καταλάβεις το νησί. Ξέρεις για τις φήμες;» Την είδε αμέσως να γνέφει όχι αλλά να γέρνει πιο μέσα για να τον ακούσει. «Υπάρχουν φήμες στο νησί, ότι τέσσερις οικογένειες σαμουράι, απόγονοι των πρώτων κατοίκων του νησιού και δημιουργοί της τέχνης του σπαθιού που περνιέται εδώ κι εκατοντάδες χρόνια από γενιά σε γενιά, κατοικούν κάπου κρυμμένοι στα δάση και στα βουνά, σε χωριά που έχουν χαθεί από δύσβατα ή παλιά μονοπάτια, εξαφανισμένα από το χιόνι.» Του έγνεψε να συνεχίσει. «Όλα αυτά είναι φήμες φυσικά, αλλά λένε ότι έπειτα από ένα μεγάλο καυγά μεταξύ των τεσσάρων οικογενειών, το χωριό ήτανε πολύ μικρό γι αυτούς. Και στο πνεύμα δικαιοσύνης και ειρήνης, αποφάσισαν όλοι μαζί να τραβήξουν ξεχωριστούς δρόμους και κανείς να μη μείνει στο χωριό.
Λένε ότι κάθε οικογένεια έπιασε ένα σημείο του ορίζοντα και πήγαν προς τα κει, γιατί μεταξύ τους μπορεί να μάλωσαν, αλλά ήθελαν να προστατεύσουν τους υπόλοιπους πολίτες. Στην ουσία η κάθε οικογένεια διάλεξε μια μεριά για να προστατεύει.»
«Μάλιστα.»
«Όμως οι φήμες αυτές δεν έχουν επιβεβαιωθεί ποτέ · όποιος πάει να ψάξει, ξένος ή ντόπιος, είτε δε γυρίζει ποτέ, είτε γυρίζει άπραγος.»
Λίγο από το χιούμορ της επέστρεψε και είπε «ύποπτο,» περπαιχτικά.

Ο Sougou γέλασε. «Ύποπτο δε λες τίποτα! Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.» Πήρε μια ανάσα. «Τέλος πάντων. Και τώρα ερχόμαστε στο προκείμενο.» Κοιτάχτηκαν. «Πριν τρία χρόνια, εκεί που εγώ και ο Nagakura-san καθόμαστε στο σπίτι του, παίζοντας shogi μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο, βλέπουμε κάτι να κατεβαίνει την πλαγιά του βουνού.» Η Tokio υπέθεσε, ενώ απέφευγε ένα κλαδί, πως ο Nagakura-san έμενε σε σπίτι που έβλεπε το δάσος. «Φύλλα κουνιούνταν, χιόνι πεταγόταν, λέμε τι γίνεται; Πιάνουμε σπαθιά να πάμε να το ελέγξουμε--καμιά φορά απειλές έρχονται από τα πιο περίεργα μέρη.
Βγαίνουμε έξω λοιπόν, και πάμε προσεχτικά προς τον θόρυβο · ήταν απογευματάκι, βλέπαμε ακόμα και χωρίς τεχνητό φως. Πλησιάζουμε · αφουγκραζόμαστε. Δε μας πήρε πολύ να καταλάβουμε ότι οι ήχοι έρχονται από άνθρωπο. Ανησυχούμε ακόμα περισσότερο κι ετοιμαζόμαστε για μάχη. Κι εκεί που όποιος κάνει τον θόρυβο είναι έτοιμος να εμφανιστεί...τι να δούμε; Ένας ψηλός τύπος, όχι πιο μεγάλος από μας, κατεβαίνει την χιονισμένη πλαγιά του βουνού με ένα σπαθί, μόνο ένα σανδάλι και σκισμένα ρούχα!»

Η Tokio φάνηκε να σταματά σ'αυτό--και πάνω στην ώρα γιατί ήταν έτοιμη να πατήσει σε μια παγωμένη λακούβα. «Αίματα από δω, γρατζουνιές από κει...όχι από άνθρωπο ή σπαθί όμως. Φαινόταν λες και είχε κατέβει το βουνό χωρίς καμία προστασία, αφού είχε κάτσει εκεί πάνω για μέρες!» Σταμάτησε για δραματικούς λόγους και την κοίταξε σοβαρά. «Το θέμα ήτανε...δεν είχαμε ιδέα ποιος ήταν. Και πλοίο είχε μέρες αν όχι βδομάδα να φανεί. Αλλά...έμοιαζε και δικός μας, του νησιού. Άσε που ενώ φάνηκε πλήρως ταλαιπωρημένος, δεν τον πείραζε καν το κρύο. Δεν έτρεμε, τίποτα. Άρα είχε συνηθίσει το κρύο, κι όπως αποδείχθηκε και με σας όταν πρωτοήρθατε, αν ήταν από τη Yamagata θα είχε ξεπαγιάσει. Και να είχε έρθει με το τελευταίο πλοίο έμοιαζε όλο και πιο πολύ απίθανο γιατί αυτό σήμαινε ότι είτε πέρασε απαρατήρητος για τόσες μέρες και μετά πήγε και χάθηκε στο βουνό ή ότι πόσες μέρες ήταν στο βουνό...και δεν πέθανε ούτε απ'το κρύο, ούτε απ'τα ζώα ούτε από την έλλειψη γνώσης του μέρους, να πέσει πουθενά. Άρα--»
«--πιστεύετε πως είναι μέλος μίας εκ των οικογενειών.» Έγνεψε. «Αλλά αυτός δεν το υποστηρίζει, αλλιώς θα είχε επιβεβαιωθεί η ύπαρξή τους.»
«Μπίνγκο!» Χτύπησε τα δάχτυλά του και μετά την έδειξε, κλείνοντας το μάτι. «Ακριβώς αυτό. Ο Fujita θέλει να επιμένει ότι ήρθε από την Ice Nine κι απλώς δεν τον είδαμε. Αλλά δε μια τόσο κλειστή κοινωνία και κοινότητα, όλο και κάποιος θα τον έβλεπε, σωστά;»
«Σωστά...» Έδειχνε να σκέφτεται - απόδειξη ήταν ότι παραλίγο να χτυπήσει πάνω σε μια τεράστια κοτρόνα απ'την οποία την οδήγησε μακριά ο Sougou - «και δηλαδή μένει μόνος του; Πώς τον δεχτήκατε;»

«Όταν είπα ότι είναι καλύτερος απ'όλους μας στο σπαθί, δεν είπα ψέματα ξέρεις. Είναι. Κι επειδή με το που ανάρρωσε - μέσα σε δύο μέρες δηλαδή, ήταν τρομακτικό -» κοτσομπόλεψε και λίγο «μας έκανε μια επίδειξη των ικανοτήτων του, ο Shigeru-sama αμέσως αποφάσισε ότι με το που αποδείξει ότι αγαπάει το νησί μας, θα εκπαιδευτεί για να γίνει κι εκείνος σαμουράι.»

Δεν της εξήγησε ποιος ήταν ο Shigeru γιατί πλέον κι εκείνη τον ήξερε ονομαστικά. Όμως έμεινε εμφανώς εντυπωσιασμένη από τα νέα - τι θυσίες έκανε για τον φίλο του - κι έτσι συνέχισε. «Δεν ήθελε πολύ καιρό--μέσα σε μισό χρόνο ήταν έτοιμος. Και μέχρι να διαλεχθούν και οι υπόλοιποι, πέρασε ένας χρόνος...άλλα δύο χρόνια από τότε, και είμαστε εδώ.»
«Μάλιστα...απίθανο.»
«Όχι Tokio-chan, πολύ πιθανό.» Ησυχία. «Εκεί που θέλω να καταλήξω όμως είναι αυτό:για τον οποιοδήποτε λόγο, τον διώξανε από κει ή τον στείλανε στο χωριό με κάποιο σκοπό. Ό,τι κι αν είναι, αυτοί οι άνθρωποι γαλουχούνται με το σπαθί, από την πρώτη στιγμή που θα ξυπνήσουν μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους, ειδικά οι νέοι που μαθαίνουν ακόμα, έχουν να κάνουν μ'αυτό. Είναι μία άκρως πολεμική, μικροσκοπική κοινότητα που πολύ πιθανών καθορίζει την αξία του κάθε μέλους σύμφωνα μ'αυτό. Τουλάχιστον των ανδρών.
Γι αυτό, του είναι πολύ σημαντικό να είναι επιτυχής σ'αυτό το εγχείρημα, από μόνος του. Θέλει να κρατήσει τους δεσμούς του με την παλιά του ζωή, να κάνει την οικογένειά του περήφανη. Ακόμα κι αν δεν είναι εδώ για να το δουν. Θα το ξέρει αυτός. Και με την ίδια λογική φυσικά, αν αποτύχει, πάλι θα το ξέρει αυτός. Οπότε δε φταις εσύ Tokio-chan...φταίει η περηφάνεια του. Αλλά το πόσο καλή ή κακή είναι, αυτό δε μπορώ να το προσδιορίσω.»
«Sougou-san...είσαι καλός φίλος.»
«Ευχαριστώ, Tokio-chan! Προσπαθώ.»
Πριν το καταλάβουν, είχαν φτάσει στην πλατεία. «Από δω ξέρεις να πας σπίτι, οπότε σ'αφήνω. Σκέψου αυτά που είπαμε, ναι; Και τα λέμε αύριο πάλι.»
Ναι, ναι το πιασε · μην κρατήσεις μούτρα. «Αύριο πάλι...»
«Τέλεια. Αντίο Tokio-chan~!»

Καθώς πήγαινε σπίτι της, αναλογιζόταν: πού στο καλό έμπλεξε με αυτούς τους δύο;

«Χτυπάει η πόρτα! Ερχόμαστε,» είπε το δεύτερο πιο δυνατά.

Δεν είχαν περάσει πάνω από έξι ώρες από τη στιγμή που επέστρεψε σπίτι · κι εφόσον η ώρα κόντευε τις 8, είχε ήδη μαγειρέψει τα περισσότερα φαγητά για το βραδυνό. Πίτες για την ακρίβεια που ήδη γίνονταν και οι τρεις · την τέταρτη την έκανε αυτήν τη στιγμή και τα χέρια της ήταν γεμάτα αλεύρι, αυγό και τριμμένο φρέσκο τυρί.

«Το ακούσαμε~~!»
«Και τι κάνετε γι αυτό;»
«Tokioooo! H Teru μου πήρε την καλή μου κορδέλα!» αναφώνησε η Taka, μπαίνοντας φουριόζα μέσα στην κουζίνα, από τον μικρό διάδρομο που οδηγούσε εκεί από το σαλόνι.
«Δεν άκουσες τι είπα για την πόρτα;»
«Μα η κορδέλα μου!»
«Teru, δώσε την κορδέλα πίσω τώρα και πάνε άνοιξε την πόρτα!» φώναξε για ν'ακουστεί, ενώ προσπάθησε να πάει πίσω τη φράντζα της χωρίς να ακουπμήσει τα μαλλιά με τα χέρια.
«Ε! Ή το ένα ή το άλλο!»
Η υπομονή της άρχισε να χάνεται · άρχισε να χτυπάει το πόδι της νευρικά στο πάτωμα. «Τooka, βοήθα λίγο.»
«Διαβάζω και είμαι σε κρίσιμο σημείο · δεν ξέρω τι μου γίνεται.»
«Ναι αλλά μια χαρά με άκουσες...Η Tsuki τι στο καλό κάνει;»

Δεν απάντησε καμία. «Τσ, όλα εγώ τα κάνω εδώ μέσα!» Σκούπισε τα χέρια της στην ήδη καταλερωμένη ποδιά που φορούσε, «έρχομαι!» φώναξε πάλι κι αναστέναξε. Βρε δε θα έρθει η ώρα να φάνε, θα πατήσει πόδι. Αλλά για τώρα έπρεπε να πάει στην πόρτα πριν βαρεθεί και φύγει όποιος ή όποια καημένη είχε αποφασίσει να τους επισκεφθεί.

Διέσχισε τον στενό δίαδρομο και κατευθύνθηκε στο σαλόνι, όπου κι ενωνόταν το πάνω με το κάτω μέρος με μια σκάλα. Εκεί άρχιζε και το χωλ που οδηγούσε στην εξώπορτα. «Tokio! Η Teru ακόμα δε μου δίνει την κορδέλα μου!»
Έπιασε την πόρτα κι άνοιξε ενώ φώναξε κοιτώντας πίσω της: «Πες της αν θέλει να φάει σήμερα απογευματινό να στη δώσει αμέσως!» Αναστέναξε και γύρισε στον καλεσμένο «Συγγνώμη για την-... καθυστέρηση.»

Κόλλησε · δεν περίμενε ν'αντικρύσει τον συγκεκριμένο άνθρωπο μετά απ'ότι έγινε το μεσημέρι. Κατάπιε την έκπληξή της και σαν να ξυπνά, πήρε την κανονική της έκφραση. «Fujita-san,» και έκανε μια μικρή υπόκλιση «τα κορίτσια δεν, εμ, άκουσαν την πόρτα κι εγώ μέχρι να ρθω...μαγείρευα...»

Σήκωσε την παλάμη του. «Άκουγα,» την καθησύχασε αλλά μονο αυτό δεν φάνηκε να νιώθει γιατί αμέσως κοκκίνισε και απέστρεψε το βλέμμα. «Χμ, μπορούμε να μιλήσουμε;»
«Ναι, φυσικά» κοίταξε πίσω της και τη χάβρα που γινόταν πίσω της «σε πειράζει να μιλήσουμε έξω;» Έγνεψε όχι. «Καλώς,» κατέβηκε το σκαλοπάτι και βρέθηκε στο ίδιο επίπεδο μ'αυτόν «πες μου.»

Έβλεπε ότι αισθανόταν άβολα, κι εκτίμησε ότι ήρθε να τη βρει έτσι κι αλλιώς. «Θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για σήμερα. Ήμουν αναστατωμένος για προσωπικούς λόγους και αντέδρασε με τέτοιον τρόπο προς εσένα. Δεν το ήθελα.» Για την ακρίβεια και μόνο που πήρε τα πόδια του και ήρθε μέχρι την πόρτα της, ο εγωισμός του δέχθηκε πολύ μεγάλο πλήγμα. Αλλά αφού πήρε τη μεγάλη απόφαση να το κάνει, τουλάχιστον ας το έκανε σωστά. Έστω κι αν από 1.88 ξαφνικά ένιωσε να πέφτει στο 1.70. «Εκτιμώ τη βοήθειά σου και χαίρομαι που θέλεις να βοηθήσεις...αλλά, λόγω προσωπικών θεμάτων, δε θα ήθελα βοήθεια γι αυτό. Δεν έκανες εσύ κάτι λάθος, απλώς είναι κάτι για το οποίο προετοιμάζομαι όλη μου τη ζωή. Από τη στιγμή που γεννήθηκα μέχρι τώρα, αυτό κάνω. Θα ήταν...πολύ ατιμωτικό να δεχθώ οποιαδήποτε βοήθεια από οποιονδηποτε.»
«Το καταλαβαίνω.»
«Το...καταλαβαίνεις;»
«Ναι, απολύτως. Κι αν μου είχες πει αυτό εξαρχής, δε θα είχε γίνει ολόκληρο θέμα.»
«Αν δεν είχες προσβληθεί τόσο γρήγορα, θα το λεγα...εν τέλει.»
Χαμογέλασε ένοχα. «Ίσως αντέδρασα λιγάκι υπερβολικά.»
«"Ίσως".»
«Γι αυτό» αντιπαρήρθε το σχόλιο «σου ζητάω κι εγώ συγγνώμη που ήμουν τόσο επιθετική χωρίς ανάλογο ερέθισμα.»
«Χα,» έκανε, κατάπληκτος «αυτό πήγε καλύτερα απ'ότι περίμενα. Είσαι πιο λογική απ'ότι φαίνεσαι.» Είχε την εντύπωση που αν κρατούσε κουτάλα θα του την έφερνε στο κεφάλι. Αλλά αρκέστηκε να τον χτυπήσει με την πίσω πλευρά της παλάμης της στο στήθος. Καθάρισε τον λαιμό του. «Θα φύγω τώρα. Θα τα πούμε αύριο.»
«Αν δεν έχεις φάει...μπορείς να έρθεις να φας μαζί μας.» Το πρότεινε αυθόρμητα. «Ψήνω τρεις πίτες και με πέτυχες όταν τέλειωνα την τέταρτη. Ο μπαμπάς ακόμα λείπει ταξίδι με τις δύο αδερφές μου.» Φάνηκε ν'αμφιταλαντεύεται. Δεν ήξερε γιατί, αλλά ήταν σίγουρη πως ήξερε το πρόβλημά του, γι αυτό είπε γρήγορα: «οι γειτόνισσες λείπουν.» Ανέβηκε τις σκάλες μαζί της.

«Ποιος ήταν;»
Με το που ακούστηκε η πόρτα, αμάν αυτή η Tooka. «Να μη σε νοιάζει!»
«A καλά, κατάλαβα. Ο γκόμενος ήταν.»
«Τ-Τ-Τ-ΤΙ ΛΕΣ!; Δεν έχω γκόμενο! Κι έχουμε καλεσμένο,» το "σκάσε" ήταν σιωπηρό.

Οι θόρυβοι και οι φωνές σταμάτησαν αυτόματα. Για ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο υπήρξε πλήρη ησυχία · και μετά, τρέξιμο! Τα ποδοβολητά τους έφτασαν αμέσως κι ο Fujita είδε και τις τρεις αδερφές να τρέχουν στη σκάλα και στο πάνω μέρος του σπιτιού σαν τρελές.

«Να λες όταν έχουμε καλεσμένους!» Το είπε σχεδόν υστερικά, μόνο αφού ανέβηκε και χάθηκε από το οπτικό πεδίο τους.
«Tsukiiiii! Καλεσμένος!» ακούστηκε και η μικρή να φωνάζει την έγκυο αδερφή που ακόμα μάτι δεν την είχε δει εκτός εκείνης της πρώτης μέρας που έφτασαν.
«Άκουσα,» απάντησε εκείνη «θα με βοηθήσει η Tooka να κατέβω.»
«Tokio, είναι η κορδέλα μου εκεί;»
«Αν είναι αυτή η μπλε, είναι εδώ,» έδειξε ο καλεσμένος πάνω σε μια πολυθρόνα, πλέον στο σαλόνι τους.
Η Tokio κούνησε το κεφάλι της σχεδόν παραδομένη. «Ναι, πάρε μια άλλη.»
«Φέρτη μουυυ!»
«Θα την πνίξω,» μονολόγησε «θα την πνίξω.»
«Α! Α! Αν έρχεσαι πάνω, φέρε μου και τη χτένα μου!»
«Και τα γκέτα μου, τα ξέχασα!»
«Θα τις πνίξω όλες.»
«Χαλαρή σε βρίσκω, δεν κάνεις τίποτα όλη μέρα.» Ένιωσε να κρυώνει μόνο και μόνο από τον τρόπο που τον κοίταξε. «Αν θες πάω να δω τις πίτες · πάνε στις αδερφές σου.»
«Ο...οκ. Θέλετε τίποτα άλλο αχαΐρευτες...;»
«Την αγάπη σου μόνο~.»
«Πνίξτην,» ενθάρρυνε πριν χαθεί στην κουζίνα κι έτσι όπως ανέβαινε τις σκάλες φορτωμένη με πράγματα, μπήκε στον πειρασμό να το κάνει.

«Ευχαριστώ πολύ για το δείπνο,» είπε για τρίτη φορά εκείνο το βράδυ και υποκλίθηκε. Αυτήν τη φορά όμως ήταν λογικό γιατί ήταν στην πόρτα κι έπρεπε να φύγει · αυτό ήταν το σωστό.
«Συγγνώμη που σε ζαλίσαμε,» του αντιγύρισε εκείνη «σε κάλεσα μέσα για να μην χρειαστεί να μαγειρέψεις ή να ξοδευτείς, αλλά νομίζω σε βγάλαμε απ'τη βολή σου.»
«Έφαγα, οπότε...» H Tokio γέλασε. «Και ήταν και καλό το φαγητό, γι αυτό κανένα παράπονο.»
«Α, όλα κι όλα! Το μαγείρεμα είναι το φόρτε μου. Η μαμά μου έδειξε όταν ακόμα ζούσε.»
«Αν και δεν είναι δουλειά μου, πώς και πήρες εσύ την ευθύνη του νοικοκυριού όταν είχες τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές;»
«Μμμμμ,» έβαλε το χέρι της στο πηγούνι «οι δύο ήταν ήδη λογοδοσμένες οπότε είχαν τα δικά τους σπίτια · για την ακρίβεια, αυτές οι δύο δε θα επιστρέψουν εδώ, θα μείνουν με τους συζύγους τους. Η Tooka και η Tsuki...ας πούμε ότι είναι πιο αιθέριες υπάρξεις. Δεν είναι από αυτό το ανθρώπινο βασίλειο. Είναι πιο ελεύθερα πνεύματα.» Ανασήκωσε τους ώμους της. «Και οι άλλες ήταν πολύ μικρές, δε θα ήθελα να τις επιβαρύνω...»
«Κατάλαβα. Σ'εκμεταλλεύτηκαν.»
«Fujita-san...!»
«Ε, πάνω κάτω αλήθεια είναι, μην κάνεις έτσι. Αν και καταλαβαίνω · η οικογένεια είναι οικογένεια. Καλό βράδυ και πάλι. Τα λέμε αύριο.»
«Τα λεμε αύριο.»

Μόνο αφού άκουσε την πόρτα να κλείνει, η Tooka έκανε την εμφάνισή της. «Μμμ, όλα εντάξει, τα βρήκατε;»
Αρχίσανε να περπατάνε στο σαλόνι. «Τι λες;»
«Δεν είχατε μαλώσει;»
«Όλα τα ξέρεις εσύ...! Ναι, τα βρήκαμε.»
«Άντε ωραία, μπας και σταματήσεις να κατσουφιάζεις, τώρα που τα ξαναβρήκες με το γκόμενο.»
«Πάνε στο βιβλίο σου εσύ και σταμάτα να βλέπεις πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν! Κι όλες σας! Αν ξαναχτυπήσει η πόρτα και κάνω κάτι, εσείς θα τρέχετε! Δε θα τα κάνω εγώ όλα.»
«Ναι μαμά~~»

Θα τις πνίξει. Το αποφάσισε.