[Τέλος - Παρελθόν] A pack of wolves. Part 2. [ιστορία minion]

«Έχουμε κι άλλες θερμές πηγές στο νησί.»
«...δεν απάντησες πού.»
«Αυτές είναι δύο ερωτήσεις, έστω κι αν ειπώθηκαν μαζί, μην κλέβεις.»
«Χαχα, καλώς, ρώτα με.» είπε και προετοιμάστηκε. Όμως αυτό που θα τη ρωτούσε σίγουρα δε θα το περίμενε.
«Τι σου δίδαξε η γκέισα;»
Το στόμα της άνοιξε - καθόλου χαριτωμένα - κι έμεινε να τον κοιτάει. «Τι ερωτήσεις είναι αυτές; Να μη σε νοιάζει!» Όμως το βλέμμα του την προέτρεπε να απαντήσει. Χρώμα ήρθε πάλι στα μάγουλά της. «Μου έδειξε πώς να βάζω σάκε και τσάι, ολόκληρη την τελετή τσαγιού, πώς να κάθεσαι σωστά δίπλα σ'έναν άντρα, τα βασικά του χορού και του να παίζω άρπα...να βάφομαι, να χτενίζομαι και να χτενίζω...» Με το που πέρασαν οι πρώτες ντροπές, η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι. Δεν ήταν κάτι ντροπιαστικό έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν ήθελε να τα θυμάται. «Μου έδειξε πώς να γελάω, παραδόξως.» Κάγχασε «Λες και δεν ήξερα.»

Ακόμα δεν ήξερε · τουλάχιστον όχι χαριτωμένα ή με τον τρόπο που γελάνε οι γκέισες, αλλά αποφάσισε να μη δώσει φωνή στις συκγεκριμένες σκέψεις του. Ξαφνικά τα μάγουλά της κοκκίνισαν πάλι. «Κ-και μου είπε και κάποια πράγματα γενικής φύσεως...»

Χεεε, αυτό ακούστηκε πολύ ενδιαφέρον, ειιδκά ο τρόπος που το είπε. Αλλά δεν πίεσε. «Μάλιστα. Λοιπόν, οι δεύτερες θερμές πηγές είναι πιο βαθιά ακόμα στο δάσος, τις επισκεπτόμαστε μόνο όσοι εκπαιδεύονται σ'αυτό το ντότζο. Κι όχι, δε μπορείς να πας κι εσύ. Είναι πολύ βαθιά.»
«Ε και;»
«Πρώτον, έχει ακόμα περισσότερη παγωνιά. Δεύτερον, θα χαθείς. Τρίτον, είναι επικίνδυνο το μονοπάτι. Ο μόνος λόγος που πηγαίνουμε εμείς είναι επειδή ο sensei το βλέπει σαν ένα είδους εκπαίδευσης. Τέταρτον, θα σε φάει κανένα ζώο. Πέμπτον-»
«Κατάλαβα, κατάλαβα...σταμάτα.» Κύλησε τα μάτια της. «Ρώτα με, κάτι λιγότερο ντροπιαστικό σε παρακαλώ.» πρόσθεσε βιαστικά στο τέλος.
«Πώς λέγανε τη μητέρα σου;»
Χαμογέλασε μ'έναν τρόπο που δεν τον είχε ξαναδεί, αλλά εύκολα αναγνώρισε: νοστολγία. «Πριν παντρευτεί με τον πατέρα μου, Kirishima Hana, μετά Takagi Hana.» Για λίγη ώρα έμεινε να τη θυμάται. «Από πότε είσαι στο νησί;»
«Από πάντ-...»

Αμέσως κατάλαβε το λάθος του κι έκοψε αυτό που έλεγε μαχαίρι · γύρισε απ'την άλλη, ψάχνοντας πυρετωδώς τι να της πει για να τα καλύψει. Αδιαμφισβήτητα θα ήξερε τις φήμες που υπήρχαν γύρω από το πρόσωπό του και τώρα είπε κάτι τέτοιο...! Κανείς δεν έπρεπε να μάθει τίποτα · κι εκείνος σαν χαζός πήγε και σχεδόν της αποκάλυψε κάτι τόσο σημαντικό κατά λάθος! Γιατί έπαιζε ένα χαζό παιχνίδι, μόνο και μόνο επειδή βαριόταν και ήταν περίεργος--για πρώτη φορά στη ζωή του ήταν περίεργος γι άλλον άνθρωπο! Και να που οδήγησε. Έβριζε τον εαυτό του νοητά, πλήρως προετοιμασμένος να παλέψει - λεκτικά πάντα - με την Tokio για να την πείσει ότι μπερδεύτηκε ή έστω κρατήσει αυτό που έμαθε κρυφό, αλλά όταν γύρισε, όλες οι σκέψεις σταμάτησανε.

Λες και το σύστημά του υπέστη ένα δυνατό σοκ, δε μπορούσε να μιλήσει. Γιατί η κοπέλα τον κοιτούσε κατάπληκτη, ανίκανη να παράξει ήχο όσο κι αν προσπαθούσε, και πάλι να κοκκινίζει για κάποιον αδιανόητο λόγο. «Ω-ω-ω-ώστε έτσι...!» χαμήλωσε το κεφάλι, προτίμησε να κοιτάξει τα χέρια της. «Μ-μ-μ-μάλιστα. Ρώτα με εσύ κάτι.»
«Ξέρεις;»
«Τι να ξέρω, δ, δεν καταλαβαίνω τ-τ-τι θες να πεις;»
«Άρα ξέρεις. Tokio, μην-...» το πεις πουθενά, ήθελε να συνεχίσει, αλλά δεν χρειάστηκε. Μια παράξενη έκφραση είχε κυριεύσει το πρόσωπό της και η κοπέλα είχε πιάσει τα μάγουλά της και με τα δύο χέρια, προσπαθώντας να τα δροσίσει. Είχε την εντύπωση ότι δε θα έλεγε τίποτα και χωρίς να της το πει όχι μόνο από ντροπή αλλά και γιατί είχε αξιοπρέπεια. Το κατάλαβε κι όχι μόνο γιατί ήταν έξυπνη. Ένιωσε ότι ήθελε να κάνει κάτι καλό γι αυτήν. «Tokio, θες να μου πεις τι έχεις κάνει μέχρι στιγμής με το τόξο;»
Η απότομη αλλαγή του θέματος της έφερε ίλιγγο. «Πάνω κάτω όχι πολλά · χτυπάω σταθερούς στόχους ενώ είμαι ακίνιτη, σταθερούς στόχους ενώ κινούμαι · χτυπάω κινούμενους στόχους ενώ είμαι σταθερή και μόλις χθες κατάφερα να χτυπήσω και κινούμενο στόχο εν κινήσει.»
Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. «Πώς...;»
Το χαμόγελό της ήτανε περήφανο. «Κυνηγάω λαγούς!»
Οι λαγοί είναι μικροί στόχοι. «Και τους πετυχαίνεις;»
«Πλέον κι εν κινήσει, ναι! Σκότωσα κι ένα πτηνό, αλλά δεν είδα που έπεσε και το έχασα.»
«Το έχασες; Το ψαχνες;»
«Αφού τα πηγαίνω σπίτι και τα μεγειρύω καλέ...!»
«Tokio, μιας και λείπει σήμερα ο Sougou, θες να προπονηθούμε μαζί;» Αυτό τράβηξε το ενδιαφέρον της. «Θα πάμε έξω · εγώ θα κρυφτώ κι εσύ θα προσπαθήσεις να με βρεις...και να με πετύχεις.»
«Fujita-san! Τι λες; Δε θα σε κάνω στόχο! Αυτά τα βέλη είναι πραγματικά.»
«Δε θα με πετύχεις, μην ανησυχείς. Θες;»

Φάνηκε ότι το σκεφτόταν γι αρκετή ώρα, κάτι μεταξύ άγχους κι απροθυμίας. «Δε θα καταφέρεις να με χτυπήσεις, μην ανησυχείς,» συνέχισε να την καθησυχάζει. «Δε θα είναι εκπαίδευση για μένα, εγώ μόνο θα αποφεύγω τα βέλη που θα μου ρίχνεις εσύ.»
«Κι αν δεν καταφέρεις να τα αποφύγεις;!»
«Θα εκτρέψω την πορεία τους με το σπαθί μου.»
«Ξέρεις να το κάνεις αυτό;» Έγνεψε ναι. «Και φυσικά ξέρεις να το κάνεις αυτό, γιατί ρωτάω;» Κούνησε το κεφάλι της. «Αλλά ατυχήματα και πάλι συμβαίνουν · κι αν...σκοντάψεις;»

Προσπάθησε να μη γελάσει. «Δε σκοντάφτω · κι αν σκοντάψω, και πάλι έχω το σπαθί μου. Δε θα πάθω τίποτα.»
«Σίγουρα;» Το νεύμα του είπε ναι · ανασήκωσε τους ώμους της. «Ας αρχίσουμε τότε.» Σηκώθηκαν ταυτόχρονα μα του έδωσε λίγο χρόνο να πάει έξω πρώτος να κρυφτεί, ενώ η ίδια έμεινε πίσω για να βάλει τη χορδή στο τόξο της και να  πάρει πυρομαχικά. «Δε θα απομακρυνθώ πάνω από είκοσι μέτρα γι αρχή,» πληροφόρησε ενώ χανόταν στο πίσω μέρος.

Δύο φαρέτρες θα ήταν αρκετές--η μία είχε εικοσιδύο βέλη, αρα σαραντατέσσερα στο σύνολο. Και πάντα μπορούσε να τα ξαναχρησιμοποιεί · ειδικά εφόσον δε θα έβρισκαν τον στόχο τους. Ήλπιζε. Αχ, ήταν πολύ ανήσυχη! Δεν ήθελε να τον τραυματίσει. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Ηρέμησε Tokio, συμβούλεψε στον εαυτό της, εσύ τώρα ξεκίνησες να ασχολείσαι μ'αυτά, ο Fujita το κάνει όλη του τη ζωή. Δε θα πάθει τίποτα. Άλλη μία βαθιά ανάσα αργότερα, κι αποφάσισε ότι αρκετή ώρα του έδωσε για να κρυφτεί.

Ώρα ν'αρχίσει το κυνήγι.

Είχαν περάσει πέντε ολόκληρα λεπτά από τη στιγμή που είχε βγει έξω να τον ψάξει, αλλά δε μπορούσε να βρει ούτε ένα στοιχείο για του πού μπορεί να πήγε. Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να ψάξει για πατημασιές στο χιόνι...αλλά όπως κι αν το έκανε, κατάφερε να μην αφήσει καμία--ή να τις σβήσει μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Γι αυτό, μετά αποφάσισε να ψάξει με τον πατροπαράδοτο τρόπο: να κοιτάξει τριγύρω και μέσα απ'τα δέντρα. Αλλά δεν έβλεπε τίποτα. Είχε πει δε θα απομακρυνθεί πάνω από είκοσι μέτρα...οπότε πόσο να κρυφτεί;

Μα τότε το σκέφτηκε · τα δέντρα ήταν μεγάλα και τα κλαδιά τους έφταναν μέχρι και το πίσω μέρος του ντότζο μ'ευκολία. Μπορεί να σκαρφάλωσε κάποιο. Άμεσα, έβγαλε ένα βέλος και κοίταξε ψηλά. Δεν είδε τον ίδιο, αλλά είδε κάτι που πιθανώς πρόδιδε τη θέση του: πολλά κλαδιά είχαν χάσει το χιόνι που τα πασπάλιζε. Έξυπνος Fujita, κάλυψε τα ίχνη του χωρίς να τα καλύψει--γιατί κανείς δεν κοιτάει ψηλά. Κι όσο κοιτάς κάτω, δε θα παρατηρήσεις το παραπανίσιο χιόνι πάνω στο προϋπάρχον.

Δεν της πήρε πολύ να τον βρει: ανάμεσα στα κλαδιά και τις φυλλωσιές, είδε κάτι που δεν ταίριαζε σε δέντρο κι αυτό ήταν δύο σχιστά μάτια. Το βέλος έφυγε ενστικτωδώς! Μόνο αφού το άφησε να φύγει πανικοβλήθηκε, αλλά δεν χρειάστηκε απ'ότι φάνηκε, εφόσον μ'ένα αβίαστο σάλτο όχι μόνο απέφυγε το βέλος, μα προσγειώθηκε στο χιόνι, στα πόδια του--σαν γάτα. Το σοκ την απέτρεψε να ρίξει το δεύτερο βέλος όσο γρήγορα ήθελε κι έτσι ο Fujita είχε τον χρόνο να τρέξει πίσω απ'τα δέντρα που άρχιζαν εκεί που τελείωνε η μικρή αυλή με τους στόχους, στο έδαφος αυτήν τη φορά.

Εκνευρισμένη, έβγαλε άλλα δύο βέλη · το έκανε για ευκολία--καμιά φορά είχε και πέντε στο χέρι ενώ στόχευε με το έκτο. Τώρα θα δει αυτός, ομοβροντία...! Όμως πρώτα έπρεπε να τον βγάλει από την κρυψώνα του. Κι αυτό ήταν δύσκολο. Έριξε ένα βέλος, δεύτερο, τρίτο · κανένα δε βρήκε στόχο ή δεν προκάλεσε τον άντρα να βγει έξω, έστω κι αν τον άκουσε γενικώς να κινείται.

Η λύση της ήρθε γρήγορα. Το αντιμετώπιζε λάθος. Δεν έπρεπε να σκέφτεται να τον τρομάξει αρκετά για να βγει, αλλά να του αποκλείσει όλες τις άλλες επιλογές, όπως ακριβώς όταν ήθελε να βγάλει ένα λαγό από το λαγούμι του. Έπιασε τέσσερα βέλη και σκόπευσε εκεί που τον είχε ακούσει τελευταία φορά. Το πρώτο βέλος τον έκανε να κουνηθεί · το δεύτερο βέλος τον έτρεψε σε φυγή · το τρίτο του έκοψε τον δρόμο · το τέταρτο, του ανέκοψε τη διαφυγή. Κι αν δεν ήθελε να τον χτυπήσει το επόμενο, έπρεπε να βγει έξω. Το πέμπτο, το είδε να τον περνά ξυστά από το πόδι ενώ έκανε την έξοδό του. «Όχι άσχημα,» παίνεψε «αλλά αν δεν πας για το καθοριστικό χτύπημα, δε θα κερδίσεις ποτέ.»

Τη μια στιγμή ήταν μπροστά της · βέλος · την άλλη πίσω της · κι άλλο βέλος. Όμως κανένα δεν τον βρήκε, ούτε κατά διάνοια! Άρχισε να ενοχλείται--πώς μπορούσε να κινείται τόσο γρήγορα ένας άνθρωπος;! Κι εκείνος την χλεύαζε, της έδειχνε τη θέση του με το να μιλάει ή να δίνει συμβουλές. Πλέον, ούτε ευγένειες ούτε ανησυχίες κοιτούσε! Χτυπούσε στο ψαχνό. Αν και δεν το πέτυχε ποτέ, αυτή ήταν η πρόθεση πίσω από το κάθε της βέλος.

Κάθε φορά που νόμιζε ότι τον είχε, εκείνος της διέφευγε. Έπρεπε να το παραδεχτεί, περίμενε ότι θα ήταν πιο δύσκολος αντίπαλος από ένα λαγό αλλά αυτό πια παραπήγαινε! Ένιωθε τον ιδρώτα στο μέτωπό της, παρόλο που η θερμοκρασία δεν είχε ανέβει ούτε μισό βαθμό · το χέρι της κολλούσε στο ξύλο · τα δάχτυλα που κρατούσαν τα παραπανίσια βέλη κι εκείνα που τραβούσαν τη χορδή, άρχισαν να πληγώνονται. Αλλά δε σταμάτησε. Θα τον πετύχαινε πρώτα και μετά--έστω μια τρύπα στα ρούχα του να του κάνει, θα της ήταν αρκετό.

Αλλά όχι · δεν ήταν αρκετά γρήγορη. Ότι κι αν γινόταν, ήταν ένα εκνευριστικό βήμα μπροστά. Όταν το έριχνε δεξιά, πήγαινε ήδη αριστερά · όταν έτρεχε στ'αριστερά, έριχνε το βέλος για ν'ανακόψει την πορεία του, αλλά εκείνος είχε ήδη καταλάβει το σχέδιό της και το απέφευγε σκύβοντας, με αποτέλεσμα μόνο να κερδίζει έδαφος.

Σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα, ο Fujita κάλεσε για παύση πυρών. «Μη ρίξεις, βγαίνω.» Για να την πειράξει, όταν εμφανίστηκε στο οπτικό της πεδίο είχε σηκωμένα τα χέρια.
H Tokio μούτρωσε. «Ναι, ναι, παραδίνεσαι. Σε κούρασαν τα πάνω κάτω.»
Δεν ήξερε τι, αλλά κάτι πάνω της ήταν πολύ χαριτωμένο και τον έκανε να χαμογελάσει.
«Αρχικά, πείνασα · μας έβγαλε εκτός προγράμματος η απουσία του Sougou και δε φάγαμε το κολατσιό.» Ωχ, δεν είχε άδικο. Τώρα που στάθηκε για μια στιγμή, ένιωσε το στομάχι της να γρυλίζει. «Επίσης, τρέχουμε τόση ώρα μέσα στο κρύο, δεν έχεις συνηθίσει. Μπορεί ν'αρπάξεις σοβαρό κρύωμα.» Δεν ήταν ότι κι εκείνη δεν ένιωθε τον ιδρώτα πάνω της, απλώς δεν το είχε για κάτι σοβαρό. «Άσε που απομακρυνθήκαμε αρκετά απ'το ντότζο χωρίς να το καταλάβουμε. Μη μπούμε πιο βαθιά, θα φτάσουμε τις θερμές πηγές σε λίγο.»

Δεν του άρεσε ο τρόπος που άστραψαν τα μάτια της όταν άκουσε το τελευταίο · πήρε μια βαθιά ανάσα να μιλήσει--
«Όχι Tokio,» την έκοψε πριν προλάβει να βγάλει οποιοδήποτε ήχο «δε θα πάμε στις θερμές πηγές.» Και πήρε τον δρόμο του γυρισμού.
Σαν μικρό παιδί, πήγε και του έπιασε το μανίκι να τον σταματήσει, κι άρχισε να τον τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση. «Μα είμαστε ήδη τόσο βαθιά, όπως είπες κι εσύ, και όντως έχω ιδρώσει πολύ! Αν κάνω ένα ωραίο μπανάκι, θα φύγουν όλα. Άσε που το ζεστό νερό των πηγών έχει ευεργετικές ιδιότητες.»
Την κοίταξε απόλυτα. «Δεν-»
«Έλααααα, δεν είναι πολύ μακριά, σωστά; Κι είσαι κι εσύ μαζί μου, οπότε δε θα χαθώ ή δε θα πάθω κάτι άλλο εξίσου κακό.»
Ντροπή τον διαπέρασε και κοίταξε μακριά της. «Ναι αλλά είμαι κι εγώ μαζί σου, αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν είναι πρέπον.»
«Για-...;» Αν και φάνηκε να μην το καταλαβαίνει στην αρχή, ο τρόπος που κοκκίνιζε σταδιακά απ'τον λαιμό και όλο πιο πάνω - όσο το συνειδητοποιούσε τόσο πιο βαθύ το χρώμα - έλεγε ότι το πιασε. «Θ, θα κοιτάς απ'την άλλη όταν θα μπαίνω κ-κ-και θα βγαίνω, θα είσαι κύριος.»
«Ή απλώς μπορείς να πας στις θερμές πηγές του χωριού, όπως όλος ο κόσμος.»
«Μα θέλω να πάω τώρα...!» Πάλι πήγε να φύγει, πάλι τον τραβολογούσε προς τα πίσω απ'το μανίκι.
«Τokio, δεν είναι σωστό. Και αν το μάθει κανείς, δε θα σ'αφήσουν σε ησυχία. Δε θες να σε πιάσουν στο στόμα τους...»
«Δε με νοιάζει και τόσο, δεν είναι ότι κάνω και τίποτα κακό,» είπε αδιάφορα «έλααα!»

Την κοιτούσε γι αρκετή ώρα · απ'αυτά που ήξερε γι αυτήν την κοπέλα, ήταν πεισματάρα, ήθελε να γίνεται πάντα το δικό της και ισχυρογνώμων. Επίσης, τα δευτερόλεπτα περνούσαν κι αν δεν έφευγαν για κάπου όσο το δυνατόν γρηογορότερα, η πιθανότητα ν'αρρωστήσει όλο κι αυξανόταν. Και η Tokio δε φαινόταν διατεθειμένη να κάνει πίσω σ'αυτό--είχε πάρει και την επιτηδευμένα χαριτωμένη φάτσα να τον πείσει.

Αναστέναξε. «Καλώς, πάμε. Αλλά θα μείνουμε μόνο μέχρι να ξεϊδρώσουν τα ρούχα.»
Το χαμόγελό της έφτασε τ'αυτιά. «Ναι~!» γιόρτασε σφίγγοντας του το μπράτσο. «Όπως θες, όπως θες!» Κι όλο χαρά, τον άφησε να την οδηγήσει εκεί που ήθελε. Παραδόξως, δεν τον άφησε μέχρι και που φτάσανε στον προορισμό τους, παρόλο που το μονοπάτι δεν ήταν τόσο δύσβατο.

«Αν δε γίνομαι αδιάκριτη, πώς και λείπει ο Sougou σήμερα;»

Έκαναν δεκαπέντε λεπτά να φτάσουνε στις θερμές πηγές, όμως κάθε παραπάνω βήμα το άξιζε. Όταν πρωτοαντίκρυσε το μικρό άνοιγμα ανάμεσα στα δέντρα που οδηγούσε στη λιμνούλα των πηγών, τα μάτια της μεγάλωσαν από την έκπληξη · αλλά όταν έφτασε αρκετά κοντά για ν'ακούσει το τρεχούμενο νερό, τον καταρράκτη που οδηγούσε στη λίμνη, αλλά και το ποτάμι που οδηγούσε μακριά από τη μικρή κοίτη που είχε σχηματιστεί, της κόπηκε η ανάσα. Όλα ήταν τόσο όμορφα--και οι υδρατμοί που δημιουργούνταν από τα ζεστά νερά στον κρύο αέρα, ζέσταινε το μέρος γύρω σε ακτίνα πέντε μέτρων. Η αντίθεση μεταξύ του θερμού νερού και των χιονισμένων δέντρων ήταν πανέμορφη επίσης.

Κοίταζε επαινετικά όλο το μέρος για τουλάχιστον δύο λεπτά, μέχρι που ο Fujita καθάρισε τον λαιμό του · τον είδε να γνέφει προς το νερό. Λες και ξύπνησε από κάτι, έγνεψε η ίδια καταφατικά πολλές φορές και κινήθηκε προς το νερό. «Μπες εσύ κι εγώ θα τακτοποιήσω τα ρούχα,» της είχε πει και γύρισε την πλάτη του.

Ξεντύθηκε και μπήκε μέσα στο νερό σε χρόνο ρεκόρ. «Είμαι έτοιμη,» είπε για να του τραβήξει την προσοχή και μόνο τότε γύρισε ξανά. Οι πέτρες γύρω από τη λίμνη και λίγο πιο ψηλά ήταν μεγάλες και φαινόταν σαν να οριοθετούν τις θερμές πηγές · σε μία απ'αυτές άπλωσε πάνω τα ρούχα της και αμέσως μετά τα δικά του. Αν και δεν της είπε να μην κοιτάει, υπέθεσε πως θα είχε την ευγένεια να μην το κάνει. Η Tokio βρήκε αξιαγάπητο το πως μπήκε στην αντίθετη μεριά της λίμνης - που δεν ήταν πάνω από δέκα μέτρα σε διάμετρο περίπου - κι έμεινε εκεί να κάθεται. Και οι δύο κάθονταν, γιατί το νερό ήταν ρηχό, αν κι εκείνης της έφτανε σχεδόν μέχρι τον λαιμό ενώ στον Fujita το μισό του στέρνο ήταν εκτεθειμένο. Και είχαν μείνει για μία μεγάλη στιγμοί σιωπηλοί, μέχρι που η Tokio αποφάσισε να κάνει συζήτηση.

«Ο πατέρας του έσπασε το πόδι του πριν λίγο καιρό κι ακόμα δεν έχει γιάνει · πήρε ειδική άδεια για να βοηθήσει τη μητέρα του στα χωράφια, που είναι η δύσκολη περίοδος, για μία βδομάδα. Ούτε στην εκπαίδευση ήρθε σήμερα.»

Αν και δεν άνοιξε τα μάτια του - φαινόταν να ευχαριστιέται το νερό - της απάντησε κανονικά. «Ω, περαστικά του. Δεν είχα ιδέα.»
«Τέτοια πράγματα είναι συχνά εδώ, λόγω του πάγου και του καιρού κι ότι σχεδόν κανείς δεν κάνει καθιστική ζωή. Δεν είναι τίποτα.»
«Κατάλαβα...είναι βαριά δουλειά;»
«Θα του πάρει ολόκληρη τη βδομάδα, αλλά συνήθως παίρνει το διπλάσιο και κάτι · ο Sougou είναι γρήγορος.»
Χασκογέλασε. «Στα πάντα απ'ότι φαίνεται.» Μα τότε σταμάτησε και τον κοίταξε. «Περίμενε, ο Sougou είναι γεωργός;»
Τα χείλη του τραβήχτηκαν προς τα πάνω. «Η οικογένειά του είναι σίγουρα...γι αυτό προοριζόταν κι ο ίδιος.»
«Τότε πώς τον διάλεξαν για σαμουράι;»
Ένα μάτι άνοιξε για να την κοιτάξει πειραχτικά. «Σου πήρε λίγο, ε;»
«Άντε μωρέ...!»
Την πείραξε λίγο ακόμα γελώντας, αλλά σοβάρεψε. «Είναι φυσικό ταλέντο με το σπαθί. Το ανακάλυψε τυχαία, ήταν δεν ήταν δώδεκα. Είπε άρχισε να εκπαιδεύεται μόνος του και με το που ο Shigeru-sama ανακοίνωσε ότι ψάχνει μαχητές, αμέσως δήλωσε συμμετοχή. Εξίσου σύντομα τον δεχτήκανε.»
«Αχα...μπράβο τον Sougou.»

H συζήτηση ήρθε σ'ένα τέλος, εφόσον ο Fujita δεν ήταν ποτέ υπέρ της μικρής κουβεντούλας και η Tokio δεν ήξερε τι άλλο να βρει να πει γι αυτό το θέμα. Κι ενώ ο συνομιλητής της έκλεισε πάλι τα μάτια του, εκείνη κοίταξε γύρω της. Ήταν όμορφο το νησί γενικώς, όχι μόνο εδώ, αλλά τώρα είχε κάτι το ιδιαίτερο. «Μένεις μόνος σου Fujita-san;»
«Nαι...» καχυποψία. «Γιατί;»

Ανασήκωσε τους ώμους της. «Έτσι ρωτάω.» Δεν έχασε τον τρόπο που το φρύδι του σηκώθηκε ενώ ένα μάτι άνοιξε πάλι. «Απλό ενδιαφέρον.»
«...μένω σ'ένα μικρό σπίτι στο πιο βόρειο σύνορο του χωριού.»
«Μένεις δίπλα στις θερμές πηγές έτσι;» Έγνεψε, ικανοποιημένος που το συνέδεσε. «Το ξερα! Γι αυτό δεν ήθελες να μου πεις πού είναι.»
«Χαζομάρες.»
«Και οι γονείς σου;» Την κοίταξε κανονικά τώρα, γύρισε και το κεφάλι του και τα πάντα. Πάλι φάνηκε η καχυποψία του. «Δ, δε χρειάζεται να μου πεις αν δε θες,» βιάστηκε να συμπληρώσει, μάτια χαμηλωμένα στο νερό.
«Καλά είναι εκεί πού είναι,» απάντησε πάνω που η ησυχία είχε αρχίσει να γίνεται αμήχανη. Κοίταξε πάλι μπροστά του.
«Άρα...ζούνε.»
Έγνεψε θετικά. «Αν και δε θα τους ξαναδώ, ναι, καλά είναι.»

«Δε θα τους ξαναδείς...;»
«Δεν επιτρέπεται, εφόσον έφυγα από-...την οικογένεια.»
«Ήταν επιλογή σου;»
«Και ναι και όχι.» Την είδε προβληματισμένη. «Δε με πειράζει, αν αυτό ρωτάς. Το ήθελα.»
«...καθόλου αδέρφια;»
«Δύο: ένας μεγαλύτερος αδερφός και το μεγαλύτερο παιδί η αδερφή μας.»
«Ω, είσαστε κι εσείς μεγάλη οικογένεια.» Κούνησε το κεφάλι του σαν να λέει έτσι κι έτσι. «Κι εσύ ο μικρός ε; Δε θα το καταλάβαινε κανείς έτσι όπως συμπεριφέρεσαι.» Το φρύδι ανασηκώθηκε πάλι. «Υπερβολικά τυπικά...και υπεύθυνα.»
«Ναι, ενώ εσύ συμπεριφέρεσαι πολύ σαν την ηλικία σου. Τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές και είσαι η μόνη που ασχολείται με το σπίτι σας.»
«Δεν το είπα για κακό, μη με ανταγωνίζεσαι,» σχολίασε μέσα από γέλια.
«Ούτε εγώ...νομίζω.» Σιωπή. «Να ξέρεις, με το που κλείσεις χρόνο στο νησί, θα είσαι πιο περιζήτητη από τις αδερφές σου.»
H Tokio γέλασε δυνατά. «Δεν τις πολυσυμπαθείς ε;»
«Δεν έχω πρόβλημα μαζί τους...αλλά η μικρή νομίζω είναι η πιο συμπαθής.»
«Ευχαριστώ πολύ ρε!»
Την κοίταξε κάπως, έστω κι αν κατάλαβε ότι πιο πολύ πλάκα έκανε παρά τίποτα άλλο. «Μην κάνεις σαν την αδερφή σου προχθές. Δε σου ταιριάζει.»
Γέλασε πάλι. «Το πρόσεξες ε; Η Tooka είναι κάπως...»

Έμοιαζε να ψάχνει τη σωστή λέξη. Αποφάσισε να τη βοηθήσει. «Ζηλιάρα;»
«Ανταγωνιστική,» διόρθωσε. «Κι όντως της αρέσει ο ανταγωνισμός. Απλώς με τους άντρες είναι λίγο κτητική. Κι επειδή ο Sougou είναι...ο Sougou, ζήλεψε.»

«Τι σημαίνει αυτό;»
«...ο Sougou δεν είναι και ο πιο σοβαρός άνθρωπος,» είπε όλο νόημα. «Αν πέσεις με τις κολακείες του, εσύ φταις.»

Για πρώτη φορά, η Tokio είδε τον Fujita να γελάει! Έριξε το κεφάλι του πίσω και γέλασε ανεπιφύλακτα. Πέρασε λίγη ώρα για να ηρεμήσει, κάνοντάς την να χαμογελάσει κι αυτή, μέχρι που την κοίταξε σοβαρά. «Χαίρομαι που το πιστεύεις αυτό...»
«Αν και - για να είμαστε δίκαιοι - οι περισσότεροι νέοι σκέφτονται σαν τον Sougou...»
«Ε. Όχι σ'αυτό το χωριό.»
Προσπάθησε να πνίξει τα χαχανιτά. «Νομίζω μόνο εσύ είσαι τόσο σοβαρός, Fujita-san.»

Πλατάγιασε τη γλώσσα του με αντιπάθεια, κάνοντάς την να γελάσει. «Πάντως ο Sougou όντως σε συμπαθεί περισσότερο απ'την αδερφή σου. Αν και δε νομίζω να έχει τις ίδιες προθέσεις.»
«Δε δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει,» είπε σοφά.
«Κυριολεκτικά, μέχρι και γλυκό του έκανες.»
Τον κοίταξε περίεργα. Δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά που ανέφερε αυτό το θέμα. «Για όλους ήταν το γλυκό...απλώς εκείνος καθόρισε το τι θα είναι.» Κάτι τον πείραξε.
«Εκείνος το ζήτησε όμως...» Ανασήκωσε τους ώμους της · άρχισε να εκενυρίζεται από την χαλαρότητά της. «Αν δεν το είχε ζητήσει δε θα το έκανες.»
«Μπορεί · μπορεί όχι. Ειλικρινά, δεν το σκέφτομαι καν. Ούτε και με νοιάζει! Είμαστε εκατό άτομα στο σπίτι κι όταν τρώμε, μαγειρεύω πολύ ώρα. Μισή ώρα παραπάνω, τι είναι;»
«...δεν είναι σωστό.» Τον κοίταξε περίεργα, ειδικά επειδή είχε την πιο ψηλομύτικη έκφραση που είχε ποτέ. «Δε μου αρέσει τουλάχιστον.»
«Ε, αφού δε σ'αρέσει, να μην το ξανακάνω.» Αν και κατάλαβε ότι το είπε σαρκαστικά, κούνησε το κεφάλι του σαν να της έδινε τη συγκατάθεσή του. «Ε, δεν υποφέρεσαι!» Με το δεξί της χέρι, πέταξε νερό στο πρόσωπό του!