[Τέλος] Something Wicked Your Way Comes,Part Two:Counter Strike

Βγηκαμε ολοι μαζι και λιγο μετα χωριστηκαμε.Διπλα μου ειχα τους εμπιστους των καπετανιων.
-Λοιπον,που ειναι αυτη η μυστικη εισοδος?
-Αυτο ελπιζω να μου το πειτε εσεις απαντησα.-Εγω το μονο που ξερω ειναι οτι βρισκεται στο παλιο μαγειριου καποιου Ganzo.Τωρα που βρισκεται αυτο μεσα στην πολη δεν το ξερω!
-Οι μπασταρδοι!Εφτιξανα την εισοδο τους εκει?Ειναι σαν προσβολη στον Woonan αυτο!
-Γιατι? ρωτησα με πραγματικη περιεργεια αφου δεν ειχα ιδεα ποιος ηταν αυτος ο Ganzo.
-Γιατι ο μαγειρας ηταν ο καλυτερος φιλος του,Το θεμα ειναι οτι μετα τον θανατο του εξαφανιστηκε,οπως και το πληρωμα του αλλωστε.Δεν ξερουμε τι εχουν απογινει.
-Δεν εχει σημασια.Αυτοι χαθηκαν και εμεις ειμαστε εδω τωρα και πρεπει να κερδισουμε το νησι πισω,με οτι δυναμεις εχουμε.
-Εχεις δικιο αποκριθηκε ο Jason σοβαρα.-Ελα μαζι μου λοιπον,θα σου δειξω που σερβιροταν το καλυτερο φαγητο στην πολη! συνεχισε και μπηκε μπροστα.Κατεβηκαμε ολα τα πατωματα.Η νυχτα ειχε προχωρησει και οι περισσοτεροι ειχαν μαζευτει ενω οσοι δεν το ειχαν κανει βρισκοταν σε ημιλιποθυμη κατασταση απο το ποτο.Οσοι λιγοι ειχαν τις αισθησεις τους τραγουδουσαν ακομα και μας ευχοταν καλο ταξιδι γιατι νομιζαν οτι φευγαμε για να πλιατσικολογησουμε σε αλλα νησια και θαλασσες.

Βρεθηκαμε ξανα στο πρωτο επιπεδο και μετα μπηκαμε σε ενα στενακι.Μπορουσα να δω την ομαδα του Rignor και του Kenai.Βρισκοταν στην προβλητα και ακολουθουσαν εναν δρομο παραλληλο με την θαλασσα.Πηγαινα πισω απο τον Jason,προσεχοντας μην τον χασω στο σκοταδι γιατι μετα θα ηταν δυσκολο να ξαναβρω τον δρομο μου μεσα στον λαβυρινθο της πολης.Δεν επρεπε να γινει κανενα λαθος.Ο συγρονισμος μας επρεπε να ειναι τελειος αλλιως θα ειχαμε δυσκολια στην επιτυχια της αποστολης.Με το που ξεκινουσε την επιθεση η αλλη ομαδα επρεπε να ειμαστε εκει για να τους υποστηριξουμε.Ξαφνικα ο εμπιστος του Kenai σταματησε,oπως και ολη η ομαδα.Στεκομασταν μπροστα σε ενα εγκατελειμενο διοροφο κτηριο.
-Αυτο ειναι ειπε ο Jason και ολοι συμφωνησαν με μια δοση νοσταλγιας,σαν να θυμοντουσαν ωραιες στιγμες που ειχαν περασει σ'αυτον τον χωρο.Ζητησα απο εναν να μου δωσει τον δαυλο του και μ'αυτον στο χερι εψαξα το κτηριο γυρω γυρω,ψαχνοντας το σημαδι που μου ειχε πει ο Sen και ελπιζοντας να λεγε αληθεια.Μετα απομερικα αγωνιωδη δευτερολεπτα το βρηκα τελικα.Ενα φαναρι πανω απο εναν παρατημενο τροχο.Το τραβηξα πισω και ο χαρακτηριστικος ηχος συρσιματος γεμισε την νυχτα.Μια πορτα ανοιξε αποκαλυπτοντας πισω ενα στενο μονοπατι.Αυτος ηταν ο δρομος μας για την επιθεση μας.

Λίγο πριν
-Λεγε λοιπον!Τι προβλημα υπαρχει?Τι ειναι τοσο σημαντικο ωστε να με ταρασεις την ωρα που απολαμβανω το ποτο μου? φωναζει η γυναικα που καθεται στον θρονο.
-Αφεντικο...
-Σας εχω πει οτι παροτι το "αφεντικο" δεν με ενοχλει προτιμω μια αλλη προσφωνηση κι αυτη την στιγμη θα ηθελα να την ακουσω.
-Μαλιστα,Αρχοντισσα μου!
-Πολυ καλυτερα λεει με καποια ευχαριστηση.-Συνεχισε.
-Αρχοντισσα Νeferata,φαινεται οτι οι πειρατες εμαθαν για τα σχεδια μας.Η Neferata δεν αντιδραει αλλα συνεχιζει να πινει αταραχη.Ο αντρας κολλαει για λιγο αλλα συνεχιζει.
-Εμαθαν για τα σχεδια μας και ενωμενοι θα ρθουν να μας επιτεθουν απ'οτι καταλαβα!
-Ευτυχως που καεφτασαν σημεραοι ενισχυσεις που ζητησαμε τοτε  λεει τελικα η Αξιωματικος.
-Ποιες ενισχυσεις?Τι εννοεις Αφεντικο? ξεφευγε του αντρα αλλα η Neferata το προσπερναει.
-Πιστευες ειλικρινα οτι δεν θα ειχα λαβει τα μετρα μου για ενα τετοιο ενδεχομενο?Εδω και εμρες ειχα ζητησει απο τον Μεγαλο Αρχηγο να ενισχυσει το εργο που προσπαθουμε να τελεσουμε εδω και δεχτηκε με μεγαλη χαρα!Σημερα λοιπον εφτανα απο το Αρχηγειο μας αλλα 100 ατομα.
-Αρχοντισσα μου,με συγχωρεις που σε ταραξα.Επρεπε να το φανταστω οτι εσυ,με την τεραστια πανουργια σου,θα ειχες σκεφτει μια τετοια πιθανοτητα.
-Σταματα τις κολακειες Ronald και πες μου.Πως το εμαθαν?
-Ενας ξενος τους το ειπε.Ηρθε και ειχε αιχμαλωτο εναν δικο μας,που του ξερασε τα παντα.
-Χμμ.Εκει ξεπεσε λοιπον η πιστη στην Οργανωση?Καποτε τα μελη μας αυτοκτονουσαν με καθε πιθανο τροπο για να μην μιλησουν.Και τωρα αυτο?Ειμαι απογοητευμενη ομολογω.Τελος παντων.Ποιος ηταν αυτος ο ξενος?
-Δεν ακουσα το ονομα του.Αλλα ηταν αρκετα μεγαλοσωμος,κουβαλουσε ενα μεγαλο δρεπανι στην πλατη του και φορουσε μια παραξενη μασκα.

Το ποτηρι πεφτει απο τα χερια της και πεταγεται ορθια.Η,προηγουμενως,χαλαρη εκφραση της εχει μετατραπει σε ξαφνιασμα και οργη.
-Ειναι εδω ο Raziel,ηλιθιε και εσυ μου το λες ετσι απλα?
-Ο ποιος?
-Εισαι τοσο ασχετος τελικα?Δεν ξερεις τον ανθρωπο που μας εχει προκαλεσει τοσα πληγματα με τελευταιο και σοβαροτερο τον θανατο του Sirien?
-Μα νομιζα πως αυτος εχει πεθανει!
-Ολοι το ιδιο νομιζαμε.Αλλα μαλλον ηταν ενα σχεδιο για ν μας κανει να ησυχασουμε.Αν και...Ειμαι σιγουρη οτι αυτος που εψαχνε τον τελευταιο καιρο για εμας,δεν ηταν αυτος.Αρα λες να ειναι καποιος συνεχιστης?ΑΑΑ!Εκνευριζομαι τοσο οταν γινονται τετοια φωναζει και η φωνη της γινεται καπως πιο βαρια και βραχνη ενω το σωμα της αρχιζει καποιου ειδους μεταμορφωση,μπροστα στα εντρομα ματια του Ronald.Πριν την ολοκληρωσει ομως,ανακτα τον ελεγχο και επιστρεφει στην κανονικη της μορφη.
-Ψυχραιμια Neferata λεει στον ευατο της.-Δεν εγινε και κατι,ενα ακομα σκουπιδι ειναι.Μπορει να σκοτωσε τον Sirien αλλα μεταξυ μας τωρα,ο Sirien δεν ηταν ποτε του επιπεδου σου και του Rashid συνεχιζει τον μονολογο της.-Απλα θα χρειαστει να κανω κατι που δεν ηθελα.Τουλαχιστον οχι τοσο νωρις.Κοριτσια λεει μειλιχια και οι δυο φρουροι του θρονου γυριζουν προς το μερος της και γονατιζουν.-Θελω να ενημερωσετε τους αγαπητους μας καλεσμενους οτι θελω να τους δω.Οχι εδω φυσικα,αλλα στο φανερο μας μερος.Πηγαιντε και γρηγορα! διατασει τελικα και οι δυο γυναικες εξαφανιζονται.

Λιγη ωρα αργοτερα αργοτερα στον χωρο ενος γραφειου με χαμηλο φωτισμο και λιτη επιπλωση,εμφανιζονται δυο ομορφες γυναικες με μαυρα μαλλια πιασμενα σε κοτσο,συνοδεια δυο Αξιωματικων του Ναυτικου.Τους υποδεχεται η Neferata,η οποια τωρα φοραει ενα μακρυ μαυρο φορεμα και μια τιαρα στεκεται στο κεφαλι της,σαν στεμμα,Κανει νοημα στους αντρες να κανει και στις γυναικες να περασουν εξω.
-Λοιπον,αγαπητοι μου Lieutenants,περνατε καλα στο "μαγαζι" μου?Υπαρχει τιποτα αλλο που θα μπορουσα να κανω για εσας?
-Το μονο παραπανω που θα μπορουσες να κανεις ειναι να μας "συντροφευσεις" καποια στιγμη και εσυ απανταει ο ενας,κοιταζοντας λαγνα τα καλιγραμμα ποδια της.Αυτος,ειναι γυρω στα 40 και θα πρεπε να εχει μεγαλυτερο βαθμο αλλα λογω πολλων καταγγελιων περι μεθης και συμμετοχης σε διαφορες βρωμοδουλειες,δεν εχει παρει προαγωγη εδω και χρονια,ενω μαλιστα,μερικες φορες εφτασε στα ορια του να διωχτει απο το σωμα.Ειναι γλοιωδης με καθε εννοια.Ο αλλος,ειναι πιο νεος,με πολυ σκληρο προσωπο.Ισως κι αυτος να μπορουσε να χει ανωτερη θεση καθως ειναι εξαιρετικα δυνατος αλλα η ακραια χρηση βιας του εχει στερησει αυτο το δικαιωμα.
-Γιατι μας καλεσες? ρωταει κοφτα.
-Κατευθειαν στο ψητο λοιπον.Μ'αρεσει γιατι δεν εχουμε και πολυ χρονο.Οπως ειπατε και εσεις σας εχω προσφερω αρκετα απο οταν ηρθατε στο νησι.Τωρα θελω να ανπληρωσετε την χαρη.
-Χαχαχ.Νομιζεις οτι μερικες γυναικες και ποτο ειναι αρκετες για να μας εξαγορασεις?
-Το ξερεις πολυ καλα Calem,οτι ξερουμε παντα να "ανταμοιβουμαι" πλουσιοπαροχα τους συνεργατες μας.Βοηθηστε με και το ιδιο θα συμβει και σε εσας.
-Τι ειναι λοιπον αυτο που τοσο σε εχει ταραξει ωστε να ζητας επιτελους την βοηθεια μας?
-Ειχα καποια σχεδια,που δεν πηγαν ακριβως οπως θα ηθελα.Και τωρα μερικοι πειρατες,ετοιμαζονται να μου επιτεθουν.
-Και μερικοι πειρατες,τρομαζουν την παντοδυναμη Οργανωση?
-Ειναι...ειδικη περιπτωση.
Ειμαι σιγουρος.Αλλα ειδικη θα ειναι και η ανταμοιβη μας αν βοηθησουμε.Το να επιτεθουμε σ'αυτο το νσηι ειναι τρομερο ρισκο.Το ξερεις οτι οι ανωτεροι μας,εχουν απαροψει προς το παρον τουλαχιστον την επιθεση εδω.
-Για αυτο δεν χρειαζεται να τους μπλεξετε.Εσεις με τις ομαδες σας θα ειστε αρκετοι.
-Και πως ακριβως προτεινεις να φερουμε τους αντρες μας χωρις τα πλοια εδω?
-Υπαρχει τροπος.Κανεις δεν τον ξερει ακομα.Κανεις εκτος απο μας βεβαια.Υπαρχει ακομα ενα σπηλαιο,το οποιο ειναι δημιουργημα μας για να φερνουμε δικους μας κρυφα.Τα πλοια εινα ιαδυνατο να περαουν τους πειρατες αλλα οχι και το πεζικο.Το σπηλαιο βρισκεται κοντα απο δω.Απο κει θα τους φερετε.
-Και μεις τι θα κερδισουμε? ρωταει τελικα ο γηραιοτερος.
-Πως θα σας φαινοταν να γινεται οι επομενοι διοικητες της South Blue? απανταει η Neferata γεματη νοημα.Οι αντρες κοιταζονται μεταξυ τους και χαμογελανε ψυχρα.
-Τελεια συνεχιζει η ιδια.-Κοριτσια!φωναζει και οι δυο ομορφες μαυρομαλλες μπαινουν ξανα στο δωματιο.-Συνοδεψτε τους κυριους στο μυστικο μας μερος.Και φροντιστε να τους κανετε καλη παρεα.Τα κοριτσια παιρνονς τους αντρες απ'το χερι και φευγουν μαζι.Oταν μενει επιτελους μονη,η Neferata γεμιζει ενα ποτηρι με το αγαπημενο της μπραντι και κατεβαζει δυο γουλιες για να χαλαρωσει.

Τωρα,στην ομαδα του Rignor και του Κenai
Οι δυο καπετανιοι ετρεχαν μπροστα απο τα πληρωματα τους,εχοντας στο μυαλο τους μονο ενα πραγμα.Πως θα κατεστρεφαν τα ατομα που τους εφεραν τοσο κοντα στο να αλληλοσκοτωθουν. Γνωριζοντας παρα πολλα χρονια,αφου ειχαν ξεκινησει την πειρατικη τους "καριερα" σχεδον μαζι.Τον πρωτο καιρο ειχαν διαμαχες.Και τοτε ηταν κοντα στο να σκοτωθουν αλλα τοτε τα πραγματα ηταν αλλιως.Τοτε δεν υπηρχε ακομα ο παραδεισος του Onrac Kingdom και ο καθε πειρατης της South,ηταν για τον ευατο του.Αυτο ισχυε μεχρι που εμφανιστηκε ο Woonan.Hταν ο δυνατοτερος και πλουσιοτερος ολων και καταφερε να τους ενωσει και να δημιουργησουν το Βασιλειο των Πειρατων στην ζεστη θαλασσα.Απο τοτε και οι δυο αντρες γινανε φιλοι και συμμαχοι και πολλες φορες πολεμησανε μαζι εναντια σε ναυτικο και κυνηγους επικυρηγμενων.Μετα τον θανατο του "βασιλια" τους εμειναν αυτοι για να συνεχισουν το εργο του και για πολυ καιρο τα πηγαιναν καλα.Μεχρι που η Neferata,με τα υπουλα σχεδια της,τους εμπλεξε.Αυτο δεν θα της το συγχωρουσαν ποτε.

Ετρεξαν ασταματητα μεσα στην νυχτα,μεχρι που εφτασαν στον προορισμο τους.Ενα μεγαλο,μαρκοστενο διοροφο κτηριο φτιαγμενο απο τα απομειναρια ενος παλιου πολυτελους κρουαζιεροπλοιου.Σταματησαν να παρουν μια ανασα.Απο μεσα ακουγοταν η αναμενομενη φασαρια.Αλλωστε βρισκοταν μπροστα στο πιο διασημο χαμαιτυπιο της πολης.Μπροστα απο ολους περασε ο Kenai.O θηριωδης αντρας δεν μπορουσε να περιμενει αλλο για να αρχισει τον αγωνα του για εκδικηση.Αλλωστε δεν υπηρχε λογος.Η αλλη ομαδα θα ειχε φτασει σιγουρα στον στοχο της πιο γρηγορα απο αυτους,οποτε θα ειχαν ενισχυσεις ετοιμες.Γυρισε και κοιταξε τον Rignor και τους υπολοιπους.Εκανε ενα νευμα με το κεφαλι και υστερα υψωνοντας το ροπαλο του πανω απο το ξυρισμενο κεφαλι του,ετρεξε προς την πορτα.Με ενα τρομερο χτυπημα την γκρεμισε, κανοντας την θρυψαλλα και αφηνοντας ενα μεγαλο κενο στην θεση της.Μια δυνατη κραυγη ακουστηκε απο τους υπολοιπους και ολοι μαζι ορμησαν να σταθουν στο πλαι του καπετανιου των "Heavy Pirates" ο οποιος ειχε ηδη χωθει μεσα στο μαγαζι με μια τρομερη μανια να καιει στα ματια του.

Σε μενα
-Αυτο ηταν το σημα μας παιδια! φωναξα σους υπολοιπους πειρατες γυρω μου,μολις ακουσαμε τις φωνες.-Ας το κανουμε! συνεχισα αποφασιστικα και προχωρησα πρωτος στο στενο που ανοιγοταν μπροστα μου.Πισω μου ακολουθησαν,σε σειρα τα δυο πληρωματα.Δεν ξεραμε που θα καταληξουμε αλλα ολοι ηταν σε διαθεση για μαχη και μπορουσες να το νιωσεις στον αερα.Ολοι ηθελαν το ιδιο πραγμα με μενα για διαφορετικους λογους.Εκδικηση απο την Οργανωση.Οι λογοι τους βεβαια,ηταν καπως μικροτεροι απο τους δικους μου αλλα αυτο με ενδιεφερε ελαχιστα.Αυτο που με ενοιαζε οτι ειχα αξιους συμμαχους σε μια μαχη που σιγουρα θα ηταν δυσκολη.Περπατησαμε για μερικα λεπτα χωρις κανεις να μιλαει ωσπου στην αλλη ακρη αρχισε να φαινεται φως απο φλογες.Χαρουμενοι ψιθυροι απλωθηκαν που συντομα μετατραπηκαν σε χαρμοσυνη βαβουρα.Πλησιαζαμε στο τελος του μονοπατιου.Ανοιξαμε το βημα μας και συντομα εγινε τροχαλητο.Στιγμες αργοτερα,βρεθηκαμε σε μια μεγαλη αιθουσα.Αλλα δεν ειμασταν μονοι...

O ενθουσιασμος μας γρηγορα μετατραπηκε σε εκπληξη,θυμο και σε καποιους λιγους, σε απελπισια και φοβο.Βγαονοντας απο τον στενο δρομο καταληξαμε σε εναν πετρινο χωρο που φωτιζοταν εντονα και ηταν λιτα διακοσμημενος.Το μονο που ξεχωριζε ηταν ενας θρονος που βρισκοταν στην αλλη πλευρα.Αυτο που μας χαλασε την διαθεση ομως στεκοταν κατω,στην σκαλα του θρονου.Ηταν ενας αξιωματικος του ναυτικου.Μπροστα του και γυρω μας,βρισκοταν μερικες δεκαδες αλλοι marines με τα οπλα τους ανα χειρας και να μας σημαδευουν ηδη.
-Αν θα μπορουσατε να κατεβασετε τα οπλα σας και να παραδοθειτε αμεσα και χωρις πολλα πολλα θα σας ημουν υποχρεος μας λεει ο αξιωματικος με ενα ηλιθιο στραβο χαμογελο να γεμιζει το ηδη αντιπαθητικο προσωπο του.Ειναι μεσηλικας,με αραια μαυρα μαλλια,λιποσαρκο προσωπο και μερικα στραβα δοντια.Στην ηλικια του θα επρεπε να εχει ανωτερο βαθμο αρα σιγουρα κατι βρωμικο εχει κανει σκεφτηκα ενω το παρακολουθουσα με αηδια ν συνεχιζει να γελαει.
-Οι φιλοι σας διπλα ηδη το χουν κανει οπως μπορειται να καταλαβετε απο την ησυχια που επικρατει.Ή αυτο ή εχουν πεθανει.Πραγματι,αφουγκραστηκα τον χωρο και ι μονοι ηχοι που ακουγοταν,ηταν οι ανασες των συντροφων μου.Δεν επιασα κανεναν θορυβο μαχης οπως περιμενα.Ηλπιζα να εχουν παραδοθει.Ζωντανοι εστω ειχαμε καποια ελπιδα ακομα.Αν ηταν ηδη νεκροι ολα ειχαν παει στραφι.

Σκεφτηκα γρηγορα τις επιλογες μου.Μπορουσα να δοκιμασω να επιτεθω και ετσι να τεσταρω τα αποτελεσματα της προπονησης μου σε πιο μεγαλη κλιμακα.Απο την ωρα που ειχα φυγει απο το Kashamin δεν ειχα δοκιμαστει σε καποια σοβαρη μαχη και για λιγο αυτη η επιλογη μου κινησε το ενδιαφερον.Ομως γρηγορα την εβγαλα απο το πλανο.Αν το εκανα θα εβαζα σε ρισκο πολλες ζωες,θα εδειχνα πραγματα στην Οργανωση που ισως θα ηταν καλυτερο να τα φυλαξω για αργοτερα και ισως στο τελος να αποτυγχανα. Υπηρχε μια μονο ρεαλιστκη επιλογη και αυτη ηταν να παραδωθουμε.Για τωρα τουλαχιστον.
-Κατεβαστε τα οπλα ειπα γυριζοντας προς τα πληρωματα.Ο Jake και μερικοι αλλοι πηγαν να αντιδρασουν Αλλα ο Jason τους εκοψε την φορα κανοντας τους νοημα να ακολουθησουν τις εντολες μου.Οι marines μας πλησιαζαν προσεκτικα και μαζεψαν τα οπλα.Πηγαν να βγαλουν το δρεπανι μου αλλα δεν το εγκατελειψα ευκολα.
-Αστον ειπε ο γερος αξιωματικος.-Ετσι κι αλλιως σε λιγο δεν θα μπορει να κανει τιποτα.Εχουμε ενα ειδικο "δωρακι" για τον συγκεκριμενοσυνεχισε και γελασε απαισια.Εβγαλε απο την τσεπη του ενα ζευγαρι χειροπεδες και τις πεταξε.Ο νεαρος της επιασε και μου τις φορεσε γρηγορα.Σχεδον αμεσως ενιωσα την δυναμη μου να με εγκαταλειπει και παραπατησα.
-Κairoseki ψιθυρισα και με υπερπροσπαθεια σταθηκα στα ποδια μου.