[Τέλος-Αποστολή] Requiem or Dream

Τα παιδιά παρακολούθησαν τους νταήδες να καταστρέφουν την ατμόσφαιρα και να επιβάλουν την τρομοκρατία τους. Ψίθυροι διέτρεχαν τα υπόλοιπα τραπέζια, χαμηλές κουβέντες με φοβισμένα ύφη και νευρικότητα.
Μην αντέχοντας άλλο, η May έκανε νόημα στην σερβιτόρα που κατέφθασε στο πλευρό της με τον δίσκο να καλύπτει προστατευτικά το στέρνο της.
-Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι; της ψιθύρισε διακριτικά.
-Επικίνδυνα άτομα! αποκρίθηκε αγχωμένα, δίχως να βαστούν τα νεύρα της. Προφανώς φοβόταν να πει πολλά, να τους κακολογήσει, μήπως και έπιαναν τα αυτιά τους. Δεν μπορούμε να τους ακουμπήσουμε!
-Γιατί; ζήτησε να μάθει με εμπάθεια για την κατάσταση της.
-Πληρώνουμε προστασία στην συμμορία τους! εξήγησε με σκοτεινιασμένη έκφραση. Έρχονται συχνά με όρεξη για καβγά. Αν τους αφήσουμε όμως να ξεσπάσουν χωρίς επεισόδιο, συνήθως ικανοποιούνται και φεύγουν.
Το κορίτσι άλλαξε πλευρό και έφυγε για να μην αφήσει δικαιώματα στους τύπους. Η May τους κάρφωσε στιγμιαία με θυμό και απόστρεψε το βλέμμα δυσανασχετώντας. Αν επενέβαιναν για να τους δώσουν μάθημα, περισσότερο κακό θα έκαναν στους υπαλλήλους. Ο δικός τους σκοπός ήταν να κρατήσουν χαμηλό προφίλ για να εκτελέσουν την αποστολή τους. Μετά θα έφευγαν από το νησί και θα άφηναν στην μοίρα του τον τόπο. Ποιος θα τους προστάτευε τότε;!

Όμως η συμπεριφορά των αντρών ήταν ανυπόφορη! Έκαναν σαματά και πολλές φορές πετούσαν πράγματα ενάντια σε άλλα άτομα. Τους έδιωχναν φανερά ή έκλεβαν τις παραγγελίες τους. Πέρα από αυτά, δεν υπήρχε περίπτωση να πληρώσουν τα έξοδα. Για το μαγαζί που πλήρωνε παχυλά την προστασία στην συμμορία τους, τους έφερναν μεγάλο μπελά αναίτια!
Ο Argon παρατηρούσε την βουβή συνεννόηση μεταξύ των δύο αγοριών με περιέργεια. Τα πρόσωπα τους είχαν σκυθρωπήσει. Εσωτερικά κόχλαζαν σε βαθμό που ένιωθε την αιμοβόρα αύρα να διαρρέει από τους πόρους τους! Αν προέβαιναν σε δράση, οι συνέπειες θα ήταν αστάθμητες.
-May, ξεκίνησε ξαφνικά ο Arima με παγερό τόνο. Το κορίτσι ανάβλεψε σαστισμένο προς το μέρους τους και συνέλαβε επίσης την διάθεση. Θα σου ζητήσω συγνώμη από τώρα.
-Τι σκοπεύεις να κάνεις; απαίτησε να μάθει, έτοιμη να τους αποτρέψει.
-Μεγάλη Αδελφούλα, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που αρμόζει να κάνουμε σε αυτά τα σκουπίδια.
Ο Argon συγκράτησε τις σκέψεις του σε αναμονή. Τα δύο αγόρια στράφηκαν ταυτόχρονα προς το κορίτσι με συγχρονισμένα στόματα.
-Να τους καταστρέψουμε!/ Να τους καταστρέψουμε!
Η πρόταση έσταζε από δολοφονική πρόθεση, υπονοούσε κάτι όμως πολύ πιο επικίνδυνο από σφαγή! Παραξενεμένος, ο Argon προσπάθησε πρώτα να ερμηνεύσει το συμπέρασμα από την αντίδραση της May.
Εκείνη ήξερε καλύτερα τους φίλους της. Μπορούσε να μαντέψει τι έβαλαν στο μυαλό. Το πρόσωπο της πήρε μια έκφραση δυσπιστίας και παραίτησης συνάμα. Δεν θα μπορούσε να τους μεταπείσει.
-Κάντε ό,τι νομίζετε, αλλά μην με συμπεριλάβετε! τους ξεκαθάρισε, αρνούμενη να συμμετέχει. Από ό,τι φαίνεται θα ασχοληθώ μονάχη με το δικό μας έργο, ξεφύσηξε αναλογιζόμενη το περιεχόμενη της αποστολής τους.
-Λυπάμαι, απολογήθηκε ξανά, ξέροντας ότι την φόρτωνε.
Εκείνη κούνησε το χέρι, αποδιώχνοντας τις έγνοιες. Λες και ξέχασαν την παρουσία του, ο Argon συνέχισε να μην κατανοεί την πορεία σκέψης των παιδιών. Ακίνητος στην θέση και με σταυρωμένα τα χέρια, κοιτούσε από την μία στους άλλους, έτοιμος να ξεροβήξει.

Such Evil Intentions:

-Αχεμ. Για τι ακριβώς συζητάτε αν μου επιτρέπετε; έκανε ο Argon επαναφέροντας τα παιδιά στο τώρα, λίγο σοκαρισμένα που και τα ίδια είχαν ξεχάσει την ύπαρξη του.
-Α...ναι...ε...συνηδητοποιήσαμε ότι έχουμε κάποιες δουλειές να κάνουμε, οπότε θα πρέπει να το λήξουμε εδώ. Περάσαμε πολύ καλά, πρέπει να το ξανακάνουμε μια μέρα. είπε ο Arima ενώ σηκωνόταν από την καρέκλα του.
-Σε ευχαριστούμε πολύ για σήμερα. Πέρασα πολύ ωραία. συμπλήρωσε και ο Mark.
-May εμείς πάμε πρώτοι έτσι; της έκανε νόημα ο Arima και αφού χαιρέτησε για άλλη μία φορά αποχώρησε με τον μικρό. Η May γύρισε προς τον Argon.
-Συγνώμη πολύ που σε αφήσαμε έξω από την συζήτηση έτσι. Κάποια δικά μας θέματα βλέπεις. Τώρα αν μου επιτρέπεις θα πρέπει και εγώ να πηγαίνω. Σε ευχαριστώ και πάλι που με έσωσες σήμερα...
-Δεν υπάρχει θέμα. Ευχαρίστηση μου. Ελπίζω να με αφήσεις να σε συνοδέψω στον δρόμο σου. ανταποκρίθηκε ο Argon και σηκώθηκε και αυτός.
-Ω όχι δεν χρειάζεται! Δεν θέλω να σε κουράσω ή...
-May! της είπε και η φωνή του την πάγωσε στην θέση της.
-Δεν είναι ότι ακριβώς σου αφήνω επιλογή στο θέμα.
Εκείνη ξεροκατάπιε. Τελικά έγνευσε θετικά, τι άλλο μπορούσε να κάνει. Ο Argon της άνοιξε την πόρτα να περάσει και έτσι οι δύο τους αποχώρησαν από το πλέον βαρύ τοπίο της ταβέρνας. Για τα πρώτα λεπτά περπατούσαν χωρίς να μιλάνε, με τον Argon να αφήνει την May να τους κατευθύνει στον δρόμο. Τελικά εκείνη "έσπασε".
-Κοίτα το ξέρω ότι ξέρεις πως ξέρω ότι ξέρεις και πραγματικά μπερδεύομαι αυτή την στιγμή... είπε κάπως γρήγορα, μα ο Argon την σταμάτησε.
-Το παρατηρώ. Ας τα πάρουμε σιγά σιγά τα πράγματα. Ξέρεις ποιος πραγματικά είμαι;
-Ναι...και εσύ ξέρεις ποιοι είιμαστε εμείς;
-Φυσικά. Όταν ήρθε στην θάλασσα αυτή κοίοταξα όλες τις επικηρύξεις των μεγάλων εγκληματιών. 30.000.000 στο κεφάλι ενός 16χρονου αγοριού είναι κάτι που τραβάει την προσοχή.
Εκείνη έσκυψε το κεφάλι της στο πλάι.
-Οπότε...; ρώτησε τελικά.

-Δεν πρόκειται να κάνω κάτι σε σας εκτός αν εμπλακείται άμεσα στην υπόθεση μου, γιατί ας είμαστε αληθείς: ούτε εγώ είμαι εδώ για διακοπές και το ενδιαφέρον που δείξατε για τους άντρες που μπήκαν στην ταβέρνα μου λέει ότι ούτε εσείς είστε εδώ για κάτι τέτοιο.
-Αυτό είναι αλήθεια. απάντησε κάπως δειλά.
Ο Argon ήξερε πως μπορούσε να το εκμεταλλευτεί όλο αυτό. Αν μπορούσε να λάβει την βοήθεια των παιδιών όχι μόνο θα μπορούσε να τελειώνει γρηγορότερα αλλά θα μπορούσε να τα έχει και από κοντά του.
-Ξέρω ότι η αποστολή σας είναι εμπιστευτική, όμως νιώθω ότι κινούμαστε προς την ίδια κατεύθυνση, οπότε σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να διευκολύνουμε ο ένας τον άλλον και να δουλέψουμε μαζί. Βλέπεις εγώ δεν είμαι εδώ για τίποτε παραπάνω από το να διαλύσω το εμπόριο ναρκωτικών του νησιού. Δουλεύω υπογείος μόνο και μόνο γιατί το νησί δεν ανοίκει στην Κυβέρνηση και αυτό δεν θα άρεσε στον τοπικό βασιλειά... ο Argon κέρδιζε περισσότερη εμπιστοσύνη με το να φανερώνει τον στόχο του, ή τουλάχιστον...ένα κομμάτι αυτού.
-Δεν ξέρω...δεν νομίζω ότι... Ο Argon μπήκε μπροστά της και την σταμάτησε.
-Έχε μου εμπιστοσύνη. Δεν έχω πρόθεση να σας βλάψω, όχι μετά από τα προηγούμενα γεγονότα. της είπε και της χάρισε ένα χαμόγελο, κάτι το οποίο την έριξε εκτός άμυνας.
-Κα...καλά υποθέτω.
Ήξερε ότι δεν θα τα έβγαζε ούτε εκείνος όλα. Το κορίτσι έδειχνε έξυπνο για κάτι τέτοιο, όμως σημασία για την ώρα είχε να βρούνε κοινό έδαφος και το κατάφεραν. Η May σκόπευε να ψάξει για τους έμπορούς ναρκωτικών και σε αυτό μπορούσε να στηριχτεί ο Argon.
-Ξέρω που να κοιτάξουμε. της είπε Ή τουλάχιστον από που να ξεκινήσουμε.
Όμως δεν είχε τελειώσει. Ο Argon ήθελε να βγάλει κάτι τελευταίο, όχι κάτι το σοβαρό ή πάνω στην υπόθεση, όμως κάτι που ένιωθε ο ίδιος ότι χρειαζόταν να ακούσει.
-May αν μου επιτρέπεις να σε ρωτήσω...γιατί αποφάσισες να ενταχθείς στην επανάσταση;

Στην ερώτηση του Argon, η May έμεινε ακίνητη σαν στήλη άλατος. Ένα αχνό χαμόγελο παρέμενε στο πρόσωπο της, αλλά ο λογισμός της έτρεχε πίσω στον χρόνο. Με κενό το βλέμμα, δέχτηκε να του απαντήσει ειλικρινά:
-Θα μπορούσα να πω ότι ήταν τυχαίο που ενώθηκε ο δρόμος μας με εκείνον των Επαναστατών, ώστε να ενταχθούμε στους κόλπους του. Αλλά αυτό θα ήταν η μισή αλήθεια και δεν πρόκειται να βγάλω την ουρά μου απέξω! Κοίταξε τον Κυνηγό εστιάζοντας με καθαρή ματιά. Βασικά εγώ ήμουν που έπεισα τους υπόλοιπους!
Ο Argon αιφνιδιάστηκε ομολογουμένως, αλλά παρέμεινε σιωπηλός. Περίμενε την συνέχεια, να του δώσει να καταλάβει το σκεπτικό της και δεν τον απογοήτευσε:
-Ο Mark ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος αρχικά, ενώ ο Arima συμφώνησε απλώς για ένα πείσμα. Παρότι ακόμα δυσανασχετούν με την Παράταξη, έχουν αποφασίσει να κάνουν ό,τι επιθυμούν χωρίς περιορισμούς. Η λέξη μάλλον δεν υπάρχει στο λεξικό του Mark και ο Arima ποτέ δεν τον καταπίεσε στο ζήτημα. Από την άλλη, εγώ δεν είμαι έτσι. Δεν αντέχω να βλέπω αθώους να υποφέρουν χωρίς να αντιδρώ, αυτός ήταν ο δικός μου λόγος να γίνω Επαναστάτρια.
-Ξέρεις, σχολίασε ήρεμα εκθέτοντας την ειρωνεία, υπάρχουν πολλά μέλη του Ναυτικού που προβάλλουν ακριβώς αυτή την φράση, αλλάζοντας μόνο τον τίτλο  στο τέλος.
-Το αντιλαμβάνομαι, αλλά τα αγόρια αντιπαθούν ακόμα περισσότερο τους Marines! Τουλάχιστον δεν τους ενδιαφέρουν η πολιτική και η επήρεια σε τρίτους! τον διαβεβαίωσε.
Ο Argon έγνεψε με κατανόηση. Από όσο αντιλαμβανόταν από τον χαρακτήρα των παιδιών, είχαν αγνές καρδιές και ξάστερη συνείδηση. Ήλπιζε βαθιά να μην καταλήξουν θύματα των ατέρμονων παιχνιδιών δύναμης, αλλά να αναπτυχθούν σωστά και πάντα με ελεύθερο πνεύμα. Χωρίς να πιέσει άλλο το κορίτσι, της έκανε νόημα να συνεχίσουν το δρόμο τους.

Σε ένα άλλο σημείο της πόλης, τα δύο αγόρια ένιωθαν τις μύτες τους να τους γαργαλούν.
-Ατσού!! φτερνίστηκε ο Arima και ξανα-ίσιωσε το σκελετό των γυαλιών του στην μύτη.
-Γίτσες, Αφεντικό! του επέστρεψε τη φράση που του είχε πει όταν είχε φταρνιστεί ο ίδιος. Δεν καταλαβαίνω τι μας έπιασε και τους δύο. Το μέρος εδώ δεν είναι τόσο βρώμικο!
Βρίσκονταν στο προαύλιο μιας εκκλησίας, οδηγημένοι υπό την υπόδειξη του Mark. Το μέρος ήταν έρημο εκείνη την ώρα, η λειτουργία είχε τελειώσει και ο ιερέας είχε επιστρέψει σπίτι για το βράδυ.
-Mark, είσαι σίγουρος ότι σε αυτό το μέρος μαζεύονται τα παιδιά; ρώτησε πάλι για επιβεβαίωση. Ο Mark του έγνεψε θετικά και τα μάτια του Arima στένεψαν σε σχισμές με καχυποψία: Πότε πρόλαβες και το ανακάλυψες αυτό;
-Εεε... Εχεχεχεχεχε...χε...
Το παιδί έξυσε ένοχα το πιγούνι, τα μάγουλα του είχαν φουντώσει. Αλλά πώς να παραδεχόταν την αλήθεια;! Να του εξηγούσε ότι είχε περιπλανηθεί στους δρόμους ήδη, όταν έψαχνε τρόπο να δωροδοκήσει τον Spencer; Θα έκαιγε τον Bloody! Καλύτερα να έμενε σιωπηλός κι ας τον έπαιρνε χαμπάρι ο Arima.
Το αγόρι στραβοκοίταζε την άβολη γκριμάτσα του παιδιού. Τι συνέβη; Μπήκε ο Mark στην εφηβεία και άρχισε να κρατά μυστικά; Δεν ήθελε να τον πιέσει για να ικανοποιήσει την περιέργεια του. Εξάλλου πάνω στην ώρα είχαν πιο σημαντικά ζητήματα να αντιμετωπίσουν!
-Ποιοι είστε εσείς; ακούστηκε μια φωνή πίσω τους και τους έκοψε τα ύπατα.
-Ξένοι και ακάλεστοι! σχολίασε κάποιος άλλος από μπροστά. Κρίμα, ξεχάσαμε να στρώσουμε τα χαλιά! πέταξε ειρωνικά.
-Α, μα αυτό δεν αρκεί! έκανε ένας τρίτος από άλλη κατεύθυνση. Πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας να του υποδεχτούμε όπως αρμόζει!
Από όλες τις γωνιές άρχισαν να συσσωρεύουν στο κέντρο του προαυλίου παιδιού. Διαφόρων ηλικιών, φύλου και οικογενειακής κατάστασης. Από απλά ορφανά ή από φτωχιές οικογένειες, όσα παιδιά κυκλοφορούσαν στους δρόμους, μαζεύτηκαν και περικύκλωσαν τον Arima και τον Mark. Τα πρόσωπα των δύο αγοριών σοβάρεψαν απότομα, μερικές στάλες ιδρώτα κύλησαν στους κροτάφους τους.

Όμως δεν γινόταν να υποχωρήσουν τώρα. Τα αγόρια χρειάζονταν ένα στρατό για να αντιμετωπίσουν τους αλήτες στο μπαρ και ο στρατός αυτός στεκόταν ακριβώς μπροστά τους. Ο Arima ξεροκατάπιε και πήρε μια βαθιά ανάσα, προτού μετατρέψει το πρόσωπο του στην σοβαρή και σοφιστικέ μορφή του.

Spoiler:

Έπειτα πίεσε με τον δεξί του δείκτη το σκελετό των γυαλιών του σπρώχνοντας τα πιο πάνω στην μύτη του και εκείνα έλαμψαν, προτού αποκαλύψουν το αποφασισμένο του βλέμμα από κάτω.

Spoiler:

-Ουάου, πως το έκανες αυτό; ρώτησε τότε ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά.
-Τι; έκανε ο Arima, αλλά πριν προλάβει να απαντήσει το παιδί του είχε βουτήξει τα γυαλιά και τα δοκίμαζε. Τα υπόλοιπα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω του καθώς το πρώτο παιδί δοκίμαζε να κάνει τα γυαλιά να λάμψουν ξανά.
-Δεν γίνεται τίποτα. παραπονέθηκε.
-Για δώσε μου εμένα να δω. είπε ένα δεύτερο παιδί και τα πήρε και εκείνο να τα δοκιμάσει, αλλά χωρίς τύχη. Έπειτα τα γυαλιά συνέχισαν να κάνουν βόλτα σε διάφορα χέρια προσπαθώντας να πετύχουν το ίδιο κόλπο αλλά κανείς δεν τα κατάφερνε.
-Αρκετά με αυτό! είπε ο Arima και τα πήρε πίσω, φορώντας τα και κάνοντας τα να λάμψουν ξανά.
-Παιδιά της γειτονιάς! Ακούστε με και μαζευτείτε γύρω μου. τα κάλεσε όλα σαν τον ποιμένα τους. Τα παιδιά που είχαν αποσυντονιστεί από το όλο θέμα με τα γελιά άφησαν πίσω την αρχική τους συμπεριφορά και μιας και ήταν ήδη εκεί έμειναν να ακούσουν το παράξενο παιδί με τα άσπρα μαλλιά.
-Βρίσκομαι εδώ σήμερα για να μας ενώσω όλους μαζί κάτω από ένα κοινό σκοπό. Υπάρχουν κάποιοι πολλοί κακοί άνθρωποι που τριγυρνάνε στο νησί σας, στην πόλη σας, άνθρωποι που εξαιτίας τους οι οικογένειες σας εσείς οι ίδιοι ζήτε σε αυτές τις άσχημες συνθήκες...
-Κύριε εγώ δεν έχω οικογένεια... είπε ένα μικρό κοριτσάκι, με μάτια έτοιμα να δακρύσουν.
-Ναι...ναι...για αυτό είπα και για εσάς τους ίδιους... είπε σχεδόν απολογητικά ο Arima ...σε παρακαλώ μείνε για λίγο μαζί μου. συμπλήρωσε προτού γυρίσει στο ίδιο σοβαρό βλέμμα με πριν.

-Οι κακοί αυτοί άνθρωποι δεν νοιάζοντε για κανέναν και για τίποτα πέρα από τους ίδιους και οι μεγάλοι φοβούνται να τους σταματήσουν. Όμως εσείς έχετε πιο πολύ δύναμη από τους μεγάλους και μπορείτε να αλλάξετε τα πάντα. Οι κακοί άνθρωποι δεν θα σας περιμένουν και εσείς μπορείτε να τους την φέρετε. Έχω ένα σχέδιο για να τους βάλουμε στην θέση τους, αλλά θα χρειαστώ την βοήθεια σας. Για αυτό σας ζητάω να έρθετε μαζί μου. Λοιπόν τι λέτε;
Ο Arima ήταν ιδιαίτερα εμπνευσμένος από τα ίδια του τα λόγια. Κοίταξε τον Mark με περιφάνεια και μπορούσε να δει τον νεαρό του φίλου να έχει δακρύσει από την συγκίνηση και την ομορφιά του λόγου.
-Σαν να άκουσα τους αγγέλους να τραγουδάνε. παραδέχθηκε ο μικρός.
Ο Arima ήθελε πραγματικά να δουλέψει όλο αυτό. Ο ίδιος είχε μεγαλώσει με την καταπίεση και τον φόβο μαφιόζων και άλλων καθαρμάτων, μα κατάφερε να τους πολεμήσει. Τώρα έπρεπε να βοηθήσει αυτά τα παιδιά να κάνουν το ίδιο.
-Μπα ακούγεται βαρετό. Πάμε να παίξουμε παιδιά. είπε κάποιο ζιζάνιο και κάμποσα παιδιά αποχώρησαν. Ο καθρέπτης της πραγματικότητας έσπασε για τον Arima και ένιωσε την καρδιά του να πονάει.

Spoiler:

Όμως ευτυχώς για εκείνον τα λόγια του είχαν αγγίξει κάποιους.
-Εγώ και οι δικοί μου θα μείνουμε. Θέλουμε να βοηθήσουμε σε αυτό που θα κάνεις.
Αυτός που μίλησε ήταν ένα αγόρι, μόλις λίγα χρόνια μεγαλύτερο από την πλειοψηφία των υπολοίπων παιδιών. Στεκόταν μπροστά από μια ομάδα είκοσι και παδιών, κρατώντας από το χέρι το μικρό κοριτσάκι που είχε πριν από λίγο διακόψει τον Arima. Έδειχνε κάτι σαν τον τοπικό αρχηγό για αυτά και ο Arima το σεβόταν. Τώρα επιτέλους είχε τον στρατό του.
-Τέλεια, έτσι σας θέλω! Παιδιά ετοιμαστείτε. Πάμε σε πόλεμο under 18 style. δήλωσε αποφασισμένα.

Τα παιδιά συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Arima με προσμονή στο πρόσωπο. Ο Mark ξεκίνησε να τα μαθαίνει και να χασκογελά μαζί τους, ενώ ο ηγέτης τους στράφηκε στον Arima με προσήλωση για να μάθει το σκοπό τους.
-Ποιο είναι το πλάνο σου; Όπως βλέπεις, έχουμε ποσότητα, αλλά διαφεύγει η ικανότητα για κάτι περίπλοκο. Και αυτοί που θα αντιμετωπίσουμε είναι σκληρά καρύδια και έχουν τις αρχές στο τσεπάκι.
Αν καταλάβαιναν εκείνα τα σιχάματα ότι τους επιτίθονταν συνειδητά και κατά μέτωπο ως ένδειξη αντίστασης, θα το λάμβαναν προσωπικά και οι επιπτώσεις θα ήταν ακραίες. Ο Arima δεν ήθελε να το δει αυτό, θα κατέληγαν αυτά τα παιδιά σαν τον ίδιο!
-Ακριβώς, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; έθεσε το ερώτημα με σκεπτικισμό, αλλά ανέμενε την απάντηση.
-Αν μας τσακώσουν, δεν θα μας τις βρέξουν απλώς! σκίρτησε το κορίτσι.
-Είστε ηλίθιοι;! κάγχασε ο Mark. Πρέπει να είστε ηλίθιοι! σχολίασε για τον εαυτό του και τα πρόσωπα των παιδιών αγρίεψαν στις προσβολές. Ποιοι νομίζετε ότι είμαστε εμείς;!
Στο ερώτημα τα πιτσιρίκια απλώς ανασήκωσαν αδιάφορα τους ώμους. Ούτε ήξεραν, ούτε τους ένοιαζε!
-Δεν είναι η πρώτη φορά που τα βάζουμε με μαφιόζους! πήρε το λόγο με αξιοπιστία ο Arima. Ξέρουμε ακριβώς τον τρόπο να τους πατήσουμε και να την βγάλουμε εμείς καθαρή ταυτόχρονα!
Όλοι οι ακροατές γούρλωσαν τα μάτια ακούγοντας λεπτομέρειες. Ο Mark είχε δέσει τα χέρια στο στήθος και παρακολουθούσε τις αντιδράσεις τους χαμογελώντας αυτάρεσκα.
-Ε;!/Ε;!/Ε;! έκραξαν μόλις ολοκλήρωσε ο Arima. Σοβαρά, αυτό θα κάνουμε;!
Ο Arima άφησε ένα μειδίαμα να δηλώσει την αυτοπεποίθηση του.

Παρότι υπήρχαν ακόμη ενστάσεις, κάπου μέσα τους ήθελαν να κάνουν κάτι για να διαμαρτυρηθούν για τους συμμορίτες. Το αγόρι που ξεχώριζε ανάμεσα τους, πήρε την ευθύνη εκ μέρους όλων για να ανακοινώσει.
-Τότε αυτό θα κάνουμε! δέχτηκε και οι ψίθυροι κόπηκαν μαχαίρι. Ας λάβουμε τις προλήψεις που πρέπει και να συγκεντρώσουμε τα εφόδια που θα χρειαστούμε.
-Ωραία! κατέληξε ο Arima κατευνάζοντας. Καλύτερα να κινηθούμε. Βραδιάζει και πρέπει να επιστρέψουμε κάποια στιγμή για να μην ανησυχούν οι δικοί μας.
Ανάμεσα στα παιδιά υπήρχαν και κάποια που έμεναν με τις οικογένειες τους σε σπίτια. Κι αυτοί έπρεπε να γυρίσουν εν τέλη! Από την επόμενη μέρα, όλοι τους θα ήταν περισσότερο απασχολημένοι!
Ο Arima όμως κοντοστάθηκε. Η πρόταση του αγοριού τον έκανε να σμίξει τα φρύδια με περιέργεια.
-Μπορούμε να μιλήσουμε λίγο ιδιαιτέρως;
Με ένα νεύμα τον προέτρεψε προς μία γωνιά. Ο Mark ακολούθησε με περιέργεια.
-Είσαι ο Arima, έτσι; τον ρώτησε ευθέως. Το αγόρι έγνεψε καταφατικά, τέθηκε όμως σε εγρήγορση. Κι εσύ ο Mark; απευθύνθηκε στο παιδί.
-Είμαι, έλαμψε που τον αναγνώρισε, αλλά εσύ πώς το ξέρεις;
-Καλά δεν ήταν και δύσκολο! ανασήκωσε απλά τους ώμους. Από τα post--
Ένα χέρι κάλυψε απότομα το στόμα του. Ο Arima τον τράβηξε άγαρμπα, πέφτοντας ο μισός πάνω του. Τα αγόρια παραπάτησαν σε έναν αδέξιο χορό με τον έναν να επιστρέφει στον άλλο εξωφρενικό βλέμμα.
-Τι κάνεις; του σφύριξε χαμηλόφωνα.
-Εσύ τι κάνεις;! απαίτησε βραχνά με φρίκη. Θέλεις να μας κρεμάσεις;! Μην τολμήσεις να αναφέρεις τίποτα για wanted poster μπροστά στον Mark!!
Το ζήτημα ήταν επιβίωσης! Παραλίγο να βγάλουν μόνοι τους τα ματάκια τους για μια παράλειψη. Ο Mark με αθώο πρόσωπο, παρακολουθούσε τον εναγκαλισμό.
-Είναι κάποιου είδους παιχνίδι; Αν είναι, θέλω και γω να συμμετέχω!