[Αρχη]Βrothers in arms (Part One)

-Θα σου την πω αφου το θες τοσο.Ο Μοntblanc Noland ηταν ενας πολυ μεγαλος ψευτης που εζησε πριν απο 400 περιπου χρονια.Καταγοταν απο το Lyneel και θεωρουταν μεγαλος ερευνητης.Καθε τοσο εφευγε για ταξιδια και παντα γυρνουσε με απιστευτες ιστοριες.Αλλα μια φορα το παρακανε.Επιστρεφοντας απο ενα απο τα ταξιδια του ειπε στον βασιλια οτι ανακαλυψε ενα νησι οπου υπηρχε μια ολοκληρη ποη χτισμενη απο χρυσο.Ακουγοντας αυτα τα νεα ο βασιλιας του ζητησε αμεσως να τον οδηγησε εκει και ο Noland δεχτηκε.Ετσι,αφου πηρε πρωτα αδεια απο την Παγκοσμια Κυβερνηση,ο βασιλιας συγκεντρωσε εναν μεγαλο στολο και ξεκινησαν μαζι με τον Montblanc για το νησι.Κατα την διαρκεια αυτου του ταξιδιου πολλοι απο τους στρατιωτες πεθαναν αφου δεν ειχαν την καταλληλη εμπειρια.Τελικα ομως καταφεραν και φτασαν.Αλλα η πολη του χρυσου δεν υπηρχε πουθενα.Ετσι ο βασιλιας κατηγορησε τον Montblanc οτι τον κοροϊδεψε και εβαλε να τον εκτελεσουν με αποκεφαλισμο.Aυτη ειναι η ιστορια του Montblanc Noland.Την λενε συχνα εδω στην North για να αποτρεψουν τα παιδια απο το να γινουν ψευτες.
-Ενδιαφερουσα ιστορια ειπα απλα.
-Ναι καλη ειναι.Αλλα αρκετα μ'αυτα απαντησε ο Baruch και ξεκινησε να περπαταει προς το σπιτι στην κορυφη του λοφου.

Οσο πλησιαζαμε τοσο πιο ξεκαθαρη γινοταν η ασχημη κατασταση στην οποια βρισκοταν.Μουχλα ειχε απλωθει στους τοιχους,μερικα σημεια ειχαν πεσει και τα ξυλα ηταν σαπια.Εδειχνε σαν να ειχε χρονια να πατησει καποιος εκει.Ο Baruch κοιταξε το παλιο του σπιτι ξαφνιασμενος.
-Τι εχει συμβει εδω?αναρωτηθηκε στον εαυτο του και υστερα αρχισε να φωναζει.-Πατερα!!!Μητερα!!!Bernard!!!Μα που ειναι ολοι?Αφου δεν ελαβε καμια απαντηση,πλησιασε την πορτα και σπρωχνοντας την ελαχιστα την ανοιξε.Η κατασταση μεσα ηταν ακομα χειροτερη.Τα επιπλα,παροτι τα περισσοτερα ηταν καλα διατηρημενα,ηταν γεματα σκονες,ιστους αραχνες ενω οποια ηταν ξυλινα ειχαν φαγωθει απο τον σκωρο.Η δυσωδια απο την κλεισουρα ηταν πολυ εντονη και εκανε ακομα πιο βαρια την ατμοσφαιρα.Αν καποιος εμενε οντως εδω,τοτε ειχε σιγουρα πολυ καιρο να πατησει το ποδι του.Αφου εκανε μια γυρα στο μικρο κτηριο τελικα ο γερο πειρατης βγηκε εξω και εκλεισε πισω του την πορτα.Χωρις να μιλησει και εχοντας υφος σκυθρωπο,αρχισε να κατηφοριζει τον λοφο.

Τον ακολουθησα ξανα και φτασαμε γρηγορα μπροστα απο ενα αλλο σπιτι αρκετα μεγαλυτερο,που βρισκοταν στους προποδες του λοφισκου.Αυτο εδειχνε πολυ καλυτερα διατηρημενο και η μυρωδια του φαγητου που εβγαινε απο την καμιναδα,σου εσπαγε την μυτη.Ο κηπος ηταν περιποιημενος με χαμηλο γκαζον και κλαδεμενα δεντρα.Ο Baruch κοντοσταθηκε για λιγο και τελικα χτυπησε την πορτα.
-Ποιος ειναι?ακουστηκε μια γυναικεια σπασμενη φωνη υστερα απο μερικες στιγμες σιωπης.
-Ανοιξτε κυρια Mary.Ο Baruch ειμαι!φωναξε ο φιλος μου ως απαντηση.Απο μεσαακουστηκε το συρσιμο ποδιων και μετα απο καποια δευτερολεπτα η πορτα ανοιξε.Μια κυρια μεγαλης ηλικιας εμφανιστηκε.Ειχε ρυτιδες σε ολο το προσωπο,ασπρο μαλλι και φορουσε μαυρα ρουχα.
-Baruch?Στα αληθεια εισαι εσυ?ρωτησε ενω εκανε προσπαθειες να δει καθαρα.
-Ναι εγω ειμαι.Κυρια Mary...που ειναι η οικογενεια μου?
-Η οικογενεια σου?Δεν γνωριζεις τιποτα?
-Σαν τι να γνωριζω?
-Να...πως να το πω τωρα?Οι γονεις σου αγορι μου,εχουν πεθανει εδω και αρκετα χρονια.Σιωπη.Ο Baruch κατεβασε το κεφαλι και για λιγο δεν μιλησε.
-Και ο αδερφος μου?ρωτησε οταν τελικα συνηλθε.

Σ'αυτη την ερωτηση η ηλικιωμενη δεν απαντησε.Εσκυψε το κεφαλι της και εκλεισε την πορτα.
-Μα...εκανε να πει ο Baruch αλλα σταματησε.Υστερα με κοιταξε.
-Παμε πισω στο χωριο για να βρουμε καπου να μεινουμε.Στην διαδρομη ειμασταν αμιλητοι.Δεν ηξερα τι να πω για να απαλυνω τον πονο του φιλου μου.Κατα καποιο τροπο μπορουσα να καταλαβω πως αισθανοταν αφου προσφατα ειχα χασει και εγω καποιον δικο μου.Οταν φτασαμε στο χωριο βρηκαμε ενα πανδοχειο κοντα στον κεντρικο δρομο και αφου ο Baruch εγγυηθηκε για την ποιοτητα του,συμφωνησαμε να μεινουμε εκει.Πηραμε ξεχωριστα δωματια και ο γερο-πειρατης αποφασισε να το χρησιμοποιησε αμεσα ενω εγω προτιμησα πρωτα να γεμισω καπως το στομαχι μου.Εκατσα σε ενα τραπεζι πισω πισω αλλα αισθανομουν οτι οι υπολοιποι ενοικοι που βρισκοταν εκεινη την στιγμη στην τραπεζαρια,ειχαν τα ματια τους επανω μου.Τους αγνοησα γιατι δεν ηθελα να δημιουργησω καινουργιο προβληματα και καταβροχθισα γρηγορα το απολαυστικο γευμα μου.Στην συνεχεια ανεβηκα και εγω στο δωματιο μου.Ηταν ευαερο με ενα μεγαλο κρεββατι και ελαχιστα αλλα επιπλα.Απο το παραθυρο ειχα πολυ καλη θεα σε ολο το χωριο πραγμα που θα μπορουσε να μου φανει χρησιμο αν κατι περιεργο συνεβαινε.Αφου καθισα για λιγο και απολαυσα την θεα τελικα αποφασισα να κοιμηθω.

Καπως ετσι κυλησε και η επομενη ημερα.Ο Baruch δεν μιλουσε σχεδον καθολου και που και που εξαφανιζοταν και επεστρεφε πανατα με το ιδιο υφος.Περα απο τα νεα που εμαθε για τους γονεις του υπηρχε και κατι αλλο που τον απασχολουσε.Πιθανοτατα ειχε σχεση με τον μικρο αδερφο του αλλα δεν ηθελα να τον ρωτησα.Εγω την περισσοτερη μερα μου την περνουσα στο δωματιο μου,κοιταζοντας απο το παραθυρο το χωριο.Προσπαθουσα να απομνημονευσω ολους τους δρομους και τα στενα σε περιπτωση που χρειαστει να το σκασουμε βιαστικα.Το εγχειρημα αποδειχτηκε αρκετα ευκολο και γρηγορα ολοκληρο το χωριο ειχε χαρτογραφηθει στην μνημη μου με αρκετη λεπτομερεια.Περα απο τους δρομους,παρατηρουσα και τους κατοικους που συνεχως εδειχναν να ειναι απασχολημενοι με κατι.Καποιες φορες ερχοταν αμαξες με ατομα που συναντιοντουσαν με κατοικους και εξαφανιζοταν οπως ο Baruch.

Το ξημερωμα της τριτης μερας της διαμονης μας στο Lyneel και ενω επερνα το πρωινο μου,ο Baruch περασε την εισοδο του πανδοχειου σε πολυ κακη κατασταση.Δεν ειχε κοιμηθει παρα ελαχιστα αυτες τις μερες και εδειχνε φανερα ταλαιπωρημενος.Τα ρουχα του ηταν βρεγμενα και λασπωμενα καθως το προηγουμενο βραδυ ειχε βρεξει και αυτος το ειχε περασει εξω.Ανεβηκε κατ'ευθειαν στο δωματιο του οπου και κλειστηκε μεχρι το απογευμα.Κατα τις 6 δυο χτυπηματα ακουστηκαν στην πορτα του δωματιου μου και την επομενη στιγμη μπηκε μεσα ο φιλος μου με σοβαρο υφος.
-Κανεις δεν μου λεει τι εχει συμβει στον αδερφο μου!
-Καλα φανταστηκα οτι αυτον ψαχνεις οταν χανεσαι.
-Ναι αλλα δεν βρηκα τιποτα.Ολοι μου μιλαν για τους γονεις μου αλλα οταν ρωταω για αυτον,οι πορτες απλα κλεινουν.Κατι πολυ κακο πρεπει να εχει συμβει.Ισως αυτοι που τουςχρωσταω να του εχουν κανει κατι.
-Θα το μαθουμε σε δυο ωρες.Μεχρι τοτε σου προτεινω να ηρεμησεις.Τιποτα καλο δεν μπορει να βγει αν πανικοβληθουμε.
-Εχεις δικιο.

Μειναμε στο δωματιο μεχρι που νυχτωσε εξω.Μιλησαμε λιγο και μου εξηγησε με πιο πολλες λεπτομερειες το τι εκανε οταν εφευγε απο το πανδοχειο.Οταν τελικα εφτασε η ωρα της συναντησης μας με εκεινους τους αντρες,εξοπλιστηκαμε και ξεκινησαμε.Ο αερας φυσουσε δυνατα και το κρυο "τρυπουσε" τα ρουχα μας και εφτανε ως το κοκκαλο.Ελαχιστοι κυκλοφορουσαν στους δρομους.Οι περισσοτεροι ηταν μαζεμενοι ειτε στα σπιτια τους ειτε σε καποιο απο τα μαγαζια του χωρου.Αισθανουμουν βλεμματα πανω μας και οποτε γυρνουσα να δω,εβλεπα σκιες να απομακρυνονται απο παραθυρα και κουρτινες να κλεινουν.Βγηκαμε απο το χωριο και μπροστα μας φανηκε ενα σκοτεινο δασος.Τα δεντρα του ηταν ψηλα και γερικα και ο αερας που λυσομανουσε αναμεσα στα φυλλα εδινε μια περιεργη αισθηση στο τοπιο.Περιμεναμε λιγο αλλα κανεις δεν φανηκε.Κοιταχτηκαμε και γυρισαμε για να φυγουμε.Πριν προλαβουμε ομως να κανουμε μερικα βηματα ακουσαμε βηματα μεσα απο το δασος και μια φωνη.
-Φευγετε τοσο γρηγορα?Σταματησαμε και καναμε αναστροφη.Ηταν ο ιδιος αντρας που ειχε μιλησει στον Baruch πριν κατι μερες.Μονο που τωρα ειχε και συνοδεια δυο ακομα.

Στεκοταν αριστερα και δεξια του.Ηταν και οι δυο πολυ ψηλοι,πανω απο δυο μετρα,με μεγαλες πλατες και φορουσαν πανομοιοτυπα ρουχα.Μακριες καφες καπες με κουκουλες που εκρυβαν τα προσωπα τους,φθαρμενα σκουροπρασινα παντελονια και γκριζα πουκαμισα.Στα χερια τους κρατουσαν δυο μεγαλα κονταρια και στους γοφους ειχαν δεμενα σπαθια ενω στις μεγαλες πλατες τους κουβαλουσαν τοξο και φαρετρα.Ο τριτος,ο αντρας που μας μιλησε δηλαδη,φορουσε και αυτος παρομοια ρουχα αλλα ο πολεμικος εξοπλισμος του περιοριζοταν σε ενα μονο κατανα και σε αντιθεση με τους αλλους μας εδειχνε το προσωπο του.Κοιταχτηκαμε για μερικες στιγμες χωρις να μιλησει κανεις.
-Εχουμε και πιο σοβαρα πραγματα να κανουμε απαντησε τελικα ο Baruch.
-Οπως?
-Αυτο δεν σε ενδιαφερει.Πες μας τωρα τι μας θες για να τελειωνουμε.
-Ωραια λοιπον.Βλεπεις εγω και εγω σημαντικοτερα πραγματα να κανω οποτε οσο πιο γρηγορα τελειωνω με σενα τοσο το καλυτερο.Οπως θυμασαι μου χρωστας καποια χρηματα.
-Αν περιμενεις να τα παρεις,τσαμπα χανεις τον χρονο σου.Δεν εχω μια.

-To φανταστηκα.Για αυτο λοιπον θα πρεπει να κανεις κατι για μενα.Ετσι κι αλλιως δεν θα σου ζητουσα λεφτα.Οπως σου ειπα ηδη εχω σημαντικες δουλειες και το χρημα δεν με απασχολει ιδιαιτερα.
-Μπες στο ψητο.
-Οι marines του νησιου εχουν συλλαβει μερικους φιλους μου.Θελω εσυ να μπεις στην φυλακη και να τους ελευθερωσεις.
-Και γιατι τους συνελαβαν?
-Αυτο δεν σε αφορα.Η δουλεια ειναι αρκετα ευκολη.Ακομα και ενας αχρηστος σαν και εσενα θα μπορουσε να τα καταφερει.Εμεις θα δημιουργησουμε αντιπερισπασμο και εσυ θα μπεις ανενοχλητος.
-Δεν ξερω.Πρεπει να το σκεφτω.Παει καιρος απο την τελευταια φορα που τα εβαλα με το ναυτικο.Και τοτε το εκανα γιατι κυνηγουσαν εμενα.Τωρα να τα βαλω μαζι τους για να βοηθησω καποιους ασχετους?Δεν ξερω...
-Τελικα δεν αλλαξες καθολου!ακουστηκε μια φωνη απο το πουθενα και βηματα ακολουθησαν...

Τα βηματα ερχοταν απο το δασος.Δευτερολεπτα αργοτερα μια σιλουετα φανηκε να περναει την σκια των ψηλων δεντρων,κατευθυνομενη προς το μερος μας.Ηταν ενας βραχυσωμος,γυμνασμενος,νεαρος αντρας με μαυρα κοντα μαλλια που φορουσε καταμαυρα ρουχα και κουβαλουσε ενα δυσαναλογα μεγαλο σπαθι στην πλατη του.Ειδα τον Baruch να τον κοιταζει εκπληκτος ενω ο αγνωστος τον καρφωνε με το βλεμμα του.
-Παντα νοιαζοσουν μονο για τον εαυτο σου και απο οτι βλεπω συνεχιζεις να εισαι ετσι συνεχισε ο αγνωστος και ηρθε ακριβως μπροστα μας,αφηνοντας πισω του τους αλλους τρεις.
-Δεν χρειαζοταν να ερθεις και εσυ Jake.Θα τον πειθαμε και μονοι μας. του ειπε αυτος με το πορτοκαλι μαλλι.
-Ειμαι σιγουρος Joss.Αλλα δεν μπορουσα να περιμενω για να ξαναδω τον εγωισταρο αδελφο μου!Σιωπη.Ωστε αυτος ο νεαρος,ηταν ο αδελφος που εψαχνε ο Baruch.
-Jjj...Jake!!!Εισαι στα αληθεια εσυ?Δεν μπορω να το πιστεψω!!!
-Ουτε εγω μπορουσα να πιστεψω οταν μου ειπαν οτι ο μεγαλος μου αδερφος ξαναπατησε το ποδι του σ'αυτο το νησι.