[Μέρος Πρώτο] Γράμματα και Αίματα [Τέλος-αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Και τα πράγματα από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, έγιναν ακόμα πιο ύποπτα για τον επαναστάτη, που ήταν έτοιμος να πάει να σπάσει την πόρτα της κάμαρας του μικρού κοριτσιού μόνο και μόνο για να μάθει τι κακό γινόταν σ'αυτό το σπίτι--γιατί δε μπορεί να μη συνέβαινε κάτι τέτοιο. Σαν σκύλος πια, είχε μάθει να μυρίζει το κάθε τι βρώμικο, όσο κι αν έλαμπαν τα έπιπλα. Και σ'αυτήν την έπαυλη, η μπόχα της σαπίλας του τρύπαγε τα ρουθούνια. Αλλά δεν ενέργησε σύμφωνα με το ένστικτό του, το καταπίεσε, μόνο και μόνο γιατί είχε ένα κοριτσάκι μαζί του. Κι ό,τι κι αν ήταν ο ίδιος έτοιμος ν'αντικρίσει, ήξερε πως η μικρή δεν είχε λόγο να το δει.

Έσφιξε τα δόντια του, σχεδόν έσπασε τα δάχτυλά του στη γροθιά που έκανε, αλλά οδήγησε τον εαυτό του μαζί με τη μικρή έξω από το κτήμα. Όμως κι ο κόσμος να χαλάσει, θα κρατούσε την υπόσχεσή του και η Angelina θα έβλεπε την φίλη της. Και αυτός ακόμα νωρίτερα, όταν θα πήγαινε εκείνο το βράδυ να δει τι γινόταν.

Kαι φυσικά, μερικές ώρες αργότερα, όταν φαινομενικά κοιμόνταν όλοι και τα φώτα είχαν σβήσει, εκείνος έκανε την κίνησή του. Αθόρυβος, χωρίς να γίνει αντιληπτός από κανέναν, κατάφερε να ξεγλυστρήσει μέσα στο σκοτάδι. Τα βήματά του ήταν ελαφριά σαν το χάδι του αέρα μα γρήγορα σαν τη φούρια του ανέμου. Ίσως έφταιγε πως είχε να κάνει μ'ένα μικρό κοριτσάκι και σε κάθε παιδί ο Bola έβλεπε τον Kei, όμως ό,τι κι αν ήταν, αυτή η κατάσταση του έδινε δύναμη και αυτοπεποίθηση.

Με σίγουρα πατήματα, βρέθηκε έξω από το σπίτι που τον φιλοξενούσε σε λιγότερο από είκοσι λεπτά. Αναλογιζόμενος το μέγεθος του σπιτιού - και το γεγονός πως το δωμάτιό του ήταν στον δεύτερο και δύσκολα να πηδούσε χωρίς να ξυπνήσει τον άλλον - είχε κάνει καλό χρόνο. Με το που βγήκε έξω, πήρε μια βαθειά ανάσα, γέμισε τα πνευμόνια του. Σιγούρεψε πολλές φορές πως δεν υπήρχε κανείς τριγύρω, κι ετοιμάστηκε να τρέξει για να πηδήξει την κύρια πόρτα της πύλης.

Κι εκεί που ήταν έτοιμος να φύγει ένα χέρι έπεσε στον ώμο του. "Α," φώναξε, αλλά σιωπηλά! Τόση ήταν η τρομάρα του που και να ήθελε να φωνάξει περισσότερο, όλος ο αέρας είχε φύγει απ'τα πνευμόνια του, σαν να τον είχαν χτυπήσει. Γύρισε έτοιμος να αμυνθεί ή...κάτι τέλος πάντων, όταν είδε τον Ernie να σηκώνει τα χέρια με τι παλάμες έξω σε μια ένδειξη ειρήνης.

"Χαλάρωσε, εγώ είμαι," του ψυθίρισε και προσπάθησε να τον ηρεμήσει. "Με ξύπνησες τόσο θόρυβο που έκανες και σ'ακολούθησα...τι έγινε; Γιατί το σκας σαν τον κλέφτη;"

Η καχυποψία στη φωνή του ήταν σχεδόν απτή, μα η στάση του σώματός του έλεγε άλλα, έδειχνε καθαρή περιέργεια. "Μεγάλη ιστορία να στην πω ολόκληρη. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι πως η Angelina έχει μια φίλη που δε μπορεί να δει κανείς από τη στιγμή που είχε ένα ατύχημα. Αλλά όταν πήγα εκεί," χτύπησε ελαφρά τη μύτη του "κάτι άσχημο μυρίστηκα, πέρα απ'το καμμένο ροζμπιφ. Και πρέπει να το ελέγξω. Της υποσχέθηκα ότι θα ξαναδεί τη φίλη της..."

"Ώστε έτσι...καλώς λοιπόν. Θα έρθω μαζί σου."

Τα μάτια του γούρλωσαν. "Πωωωωωώς;! Τι νο-τι νομίζεις πως θα πετύχεις αν το κάνεις αυτό;"

O θρασύτατος Ναυτικός άρχισε να περπατάει σε μια τυχαία κατεύθυνση, οδηγώντας κάπου τον εαυτό του και τον Bola. O δεύτερος έτρεξε ξωπίσω του. "Aρχικά θα εξακριβώσω αν λες την αλήθεια. Κατά δεύτερον, με τόση φασαρία που κάνεις, απορώ πως δεν ξύπνησαν κι άλλοι. Θα προσέχω να μην σε καταλάβει κανείς λοιπόν, θα μαι ο τσιλιαδόρος σου."

Κόλλησε λίγο. "...Μα δε με συμπαθείς καν," αναφώνησε σχεδόν, έκπληκτος με τον Ernie! "Γιατί να μη θες να με πιάσουνε; Και τι σε πιασε ξαφνικά;" Τον είχε φτάσει τώρα και αλλά προχωρούσε μπροστά του κοιτάζοντάς τον, πισωπατώντας.

Ο ναυτικός γύρισε προσβεβλημένος στον επαναστάτη. "Δε φτάνει που θέλω να σε βοηθήσω, μου τη λες κι από πάνω;"
"Μα δε σε θέλω μαζί μου..."

Κύλησε τα μάτια του, λες και μιλούσε με μωρό, κι άφησε τον Bola να τον κοιτά εμβρόντητος. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε όμως πως το ναυτάκι πήγαινε από τη λάθος μεριά. Του χαμογέλασε ειρωνικά, σαν να έχασε τη μάχη, κι έκανε πως πήγαινε στον βηματισμό του...μόνο που τρία δευτερόλεπτα αργότερα κατάλαβε πως την είχε κάνει. Έτρεξε προς την άλλη μεριά να τον φτάσει. "Έι, έι, περίμενε!"
Τον έφτασε αμέσως. Ο Bola τον κοίταξε με θανατηφόρo βλέμμα. "Δε μπορώ να σε ξεφορτωθώ έτσι;"
"Έτσι," δήλωσε με περισσό καμάρι κι άρχισαν να περπατάνε ώμο με ώμο, και για πρώτη φορά ο επαναστάτης ήταν αυτός που δεν τον ήθελε στο πλευρό του.

Φτάσανε στην έπαυλη μέσα σε μισή ώρα. Ήταν μακριά η άτιμη, μα ένα παραπάνω όταν έπρεπε να πάνε με ησυχία κι έκαναν τον διπλάσιο χρόνο. Από μακριά, μέσα στο βράδυ, όλα φαίνονταν πιο επιβλητικά. Και φωτεινά! Τα παράθυρα έλαμπαν χρυσά από το φως που ξέφευγε από μέσα τους, μα χανόταν στον έναστρο ουρανό. Η μονοτονία του σκοταδιού έσπαγε ευχάριστα από τα μακρινά δυνατά φώτα που ήταν στραμμένα προς τον ουρανό. Μάλλον ήταν προβολείς, και φαινόταν να είναι από ένα απ'τα χωριά.

Το σπίτι που ήταν έτοιμοι να παραβιάσουν για να εξακριβώσουν τι γινόταν μέσα, ήταν κι αυτό εξίσου φανταστικό...κι όχι με την κολακευτική έννοια, μα την κυριολεκτική. Δηλαδή, φαινόταν σαν να μην υπήρχε, λες και όλο το κτίσμα ήταν φάντασμα. Γιατί δεν υπήρχε ούτε ένα φως ανοιχτό σε τόσο μεγάλο κτίριο, ούτε ένα κεράκι αναμμένο.

Τότε ήταν που ο Ernie πείστηκε πλήρως: κάτι πολύ περίεργο συνέβαινε μέσα σ'εκείνο το σπίτι. Ακόμα κι από κει που ξέφυγαν πολλά κεράκια είχαν μείνει να φωτίζουν τον δρόμο, μερικές λάμπες για να οδηγούν στην κουζίνα κάποιον πεινασμένο ή στο μπάνιο κάποιον που είχε μια ανάγκη. Όμως σ'αυτήν την έπαυλη...τίποτα. Ούτε ένα ψείγμα φωτός να καθοδηγεί τον τελευταίο στο κρεββάτι του. Κοιτάχτηκαν με τις άκρες των ματιών τους και η ίδια σκέψη πέρασε απ'το μυαλό τους: "παράθυρο". Αν και στην αρχή παραλίγο να πέσουν ο ένας πάνω στον άλλο, αφού πήγαν στα ακριβώς αντίθετα παράθυρα, τελικά συντονίστηκαν και πήγαν στο δεξί, εκείνο που είχε βάλει στο μάτι ο Bola.

Σιγούρεψαν πάρα πολλές φορές ότι κανείς δεν τους έβλεπε, απ'όσους είχαν μείνει έξω που πηγαίναν για καταχρήσεις - τέτοια ώρα, μόνο γι αυτό μπορεί να πήγαιναν - και μαζί έφτασαν στο κοντό παράθυρο του ισογείου. "Αν θυμάμαι καλά, από δω είναι η κουζίνα," ενημέρωσε ο επαναστάτης, κουνώντας τα χείλη μόνο.

Σήκωσε τον αντίχειρά του για επιβεβαίωση και μετά με τα χέρια του μιμήθηε την κίνηση που κάποιος κάνει όταν ανοίγει ένα παράθυρο. Κατάλαβε: ήθελε να δοκιμάσουν το παράθυρο. Το δοκίμασε ο επαναστάτης, ενώ ο ναυτικός κρατούσε τσίλιες...αλλά δεν άνοιγε! "Γαμώτο," αναφώνησε! "Δεν ανοίγει," είπε, σαν να ήταν το τραγικότερο γεγονός.
Ο ναυτικός τον παραμέρισε με τον αγκώνα του ανυπόμονος. Μπήκε μπροστά και το δοκίμασε κι εκείνος, μα πάλι τίποτα. "Την κλειδαριά από κάτω τη δοκίμασες;"

Όταν δεν πήρε απάντηση, γύρισε να δει τον Bola να τον κοιτάει ακόμα πιο θανατηφόρα από πριν με τα χέρια σταυρωμένα. "Τι;"
"Ειλικρινά τώρα...; Πήγες να το ξανανοίξεις; Λες κι εγώ δεν είμαι πιο δυνατός από σένα."

Κύλησε τα μάτια του. "Αυτό σε πείραξε; Απλώς απάντα στην ερώτηση."
"Δεν ήξερα ότι έχει κλειδαριά από κάτω αφού με κανες στην άκρη με τον κώλο σου," παραπονέθηκε κι έκανε το ίδιο που κατηγόρησε τον άλλον ότι έκανε.
"...δε μπορώ να καταλάβω πως έχεις διαφύγει σύλληψης τόσο καιρό," μουρμούρησε ενώ ο Bola δοκίμαζε την κλειδαριά.

Ξαφνικά σταμάτησε. "Ορίστε, δεν ανοίγει. Φχαριστήθηκες;"
"Θα το κάνω εγώ, φύγε." Όταν πάλι δεν άνοιξε, μόνο που δεν πιάστηκαν στα χέρια. "Μα γιατί παιδευόμαστε τόση ώρα--κράτα το μάτι σου στον δρόμο!"

Όταν δεν το έκανε, τον σκούντηξε τόσο πολύ, που παραλίγο να ξαναπιαστούν στα χέρια, αλλά το έκανε στο τέλος. Τρία δευτερόλεπτα μετά, κι ενώ κοιτούσε όλη την ώρα γύρω του άκουσε έναν ήχο σπασίματος! Πετάχτηκε ολόκληρος και γύρισε κατάπληκτος στον ναύτη. "Τι έκανες;! Είσαι τρελός; Καταρχάς θα μας ακούσουν! Κι όταν το βρούνε το πρωί--!"
"Μπορείς να σκάσεις; Χρησιμοποίησα το σακάκι μου για να πνίξω τον ήχο."

"Ναι, αλλά δυστυχώς όχι της φωνής σου." Αλλά μετά εντόπισε και το άλλο περίεργο πράγμα που τον ενοχλούσε: "Έ-έχεις όπλο μαζί σου;!"

"Mπορείς να σταματήσεις να δραματοποιείς τα πάντα," ρώτησε ταλαιπωρημένα, λες και κάτι τέτοιο γινόταν συχνά. "Αν δεν έχω εγώ όπλο, ποιος θα έχει; Ή νομίζεις ότι όσο είσαι μέσα σ'αυτό το μεγάλο σπίτι παρακολουθείς τα πάντα σε μένα;"
"Και το χεις...πάντα μαζί σου;"
"Ε, μικρό είναι, φορητό είναι, γιατί όχι; Αν έκανες κάτι κακό είχα κάθε διάθεση να σε πυροβολήσω έτσι κι αλλιώς." Στη μικρή σιωπή που ακολούθησε, λόγω σοκ του επαναστάτη, παράλληλα έκαιγε τρύπες στον ναυτικό με τα μάτια του. "Άντε, ανέβαινε τώρα," συνέχισε ακάθεκτος.
"Κάποια μέρα, εγώ θα σε πυροβολήσω στον κώλο εσένα," μονολόγησε κι ανέβηκε γρήγορα το παράθυρο.

Δεν το έκανε έτσι, αυτόματα, γιατί τα γυαλιά που είχαν μείνει ήταν πολύ κοφτερά. Άρπαξε το σακάκι του Ernie, το έσκισε στα δύο και το έβαλε για προστατευτικό των γυμνών χεριών του. Ο ναύτης έμεινε να τον κοιτάει με το στόμα ανοιχτό. "Το...το σακάκι μου...εγώ...εγώ δεν το χάλασα...εσύ πήρες-"
"Σταμάτα να κάνεις σαν κουτάβι που το κλώτσησαν. Υποτίθεται κρατάς τσίλιες. Λοιπόν κράτα τσίλιες," είπε με ύφος και του πέταξε στα μούτρα αυτό το τόσο αγαπημένο του σακάκι. Αν και δε μπορούσε να καταλάβει γιατί ο χαμός; Δεν ήταν και του ναυτικού, να πει κανείς ότι ήταν ενθύμιο κλπ. Πριν τέσσερις μέρες το είχε πάρει.
"Όχι, όχι δεν κατάλαβες καλά. Κρατάω τσίλιες ναι, αλλά για όλες τις βλακείες σου. Θα ρθω μέσα μαζί σου."
"Είπα, όχι," δήλωσε πιο πεισμωμένα από ποτέ, και ξαφνικά θυμήθηκε τον Κάρολο, τον γιο του Brutus, έτσι όπως έκανε. Αρνήθηκε όμως να το δείξει.
"Χε, και τι θα κάνεις; Θα μου κλείσεις την πόρτα στα μούτρα; Κάνε άκρη τώρα." Ανέβηκε κι αυτός, χρησιμοποιώντας το κατεστραμμένο του ένδυμα. Το θρήνησε από μέσα του - ήταν τόσο μαλακό - μα είχε και πιο σοβαρά πράγματα να κάνει. Ίσιωσε, κι έδεσε τα απομεινάρια του στη μέση του. "Εξάλλου, εγώ έχω το πιστόλι-"

Αλλά πριν τελειώσει τη φράση του, δεν το είχε πλέον. Ο Bola του το πήρε με τρεις γρήγορες κινήσεις και το έκρυψε σε μια τσέπη του παντελονιού του. "Όχι όπλα," δήλωσε, ξαφνικά πολύ σοβαρός "όταν κάποιος το έχει στα χέρια του, ποτέ δεν το χρησιμοποιεί ως τελευταία λύση."

Αν και ήθελε να διαφωνήσει μαζί του και να το πάρει πίσω, ήξερε πως είχε δίκιο γι αυτό δε μποήκε στον κόπο. Βέβαια αν θυμηθεί τον τρόπο που εκείνη η τρελάρα τον πυροβόλησε τότε στο πόδι θα μπορούσε να του την πει πολύ εύκολα, αλλά και πάλι, δεν το είχε κάνει ο ίδιος. Οπότε δεν είπε τίποτα άλλο επί του θέματος εκτός από: "το θέλω πίσω όταν φύγουμε απο δω."

Όταν το μόνο που έκανε ήταν ν'ανασηκώσει τους ώμους του αδιάφορα, κατάλαβε πως θα έπρεπε να το πάρει μόνος του.

Είχε δίκιο και για το δωμάτιο πάνως, βρέθηκαν στην κουζίνα. Αν και το πρώτο βήμα και των δύο τους έκανε να χτυπήσουν με το τραπέζι - από το πολύ σκοτάδι - τα επόμενα βήματα ήταν πιο συντονισμένα. Πήγαιναν στα τυφλά μεν, αλλά χρησιμοποιούσαν τα χέρια τους για να προσανατολιστούν. Είχανε φτάσει μέχρι την πόρτα μάλιστα, μέσα σε δύο λεπτά...! Αν κι αυτό δεν ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να κομπάζουν. "Θυμάμαι πως μετά πάμε δεξιά και βρισκόμαστε στη σκάλα. Απο κει, ανεβαίνουμε και στο τέλος αριστερά, απο κει έρχονταν όλοι οι υπηρέτες, αλαφιασμένοι."

Φαντάστηκε πως έγνεψε, γιατί να τον δει δεν έπαιζε. Άρχισαν να περπατάνε και οι δύο όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν για να φτάσουν στη σκάλα. Πολλές φορές έπεσε ο Ernie πάνω στον Bola, αλλά κατάφερε να συγκρατηθεί και να μην αρχίσει να φωνάζει, αλλά εκδικηθηκε: την χιλιοστή φορά που έπεσε πάνω του, του πάτησε με μίσος το πόδι. Άκουσε δύο έκπληκτες βωμολοχίες, αλλά τίποτα άλλο από ψύθιρους. Όταν όμως, κάποια λεπτά μετά, φτάσανε στο πλατύσκαλο και οι δύο πέσανε κάτω. "Α," προσπάθησε να καλύψει τον πόνο του "το πόδι μου. Και με καταπλάκωσες," παραπονέθηκε όταν ο άλλος έπεσε πάνω του.
"Τι να σε κάνω, ξαφνικά βρέθηκες κάτω!"
"Χτύπησα το πόδι μου!"
"Απλώς σκάσε και προχώρα," είπε απελπισμένος κουνώντας το κεφάλι του.

Κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την κορυφή χωρίς να πάθουν τίποτα άλλο. Όσο όμως πήγαιναν - με κανένα φως για βοήθεια μήπως και τους εντοπίσουν -, συνειδητοποιούσαν πως απολύτως κανένας δεν ήταν στους διαδρόμους. Μια απόκοσμη ησυχία επικρατούσε παντού και δεν έφταιγε μόνο η σιωπή, μα και το απόλυτο σκοτάδι. Το μόνο που είχε μείνει να θυμίζει σπίτι, κι όχι στοιχειωμένη έπαυλη, ήταν...τίποτα. Ήταν ακριβώς σαν μια στοιχειωμένη έπαυλη.

Τα πατώματα τρίζανε στο κάθε τους βήμα - τα οποία είχαν συγχρονίσει για να μην κάνουν θόρυβο, αλλά δεν είχε σημασία -, το μόνο φως που υπήρχε έμπαινε από τα παράθυρα και κάπου από μακριά έρχονταν ψίθυροι ομιλιών. Κατάπιαν ταυτόχρονα, και ο ένας σκούντηξε τον άλλον ασυναίσθητα ενώ η ίδια σκέψη πέρασε από το μυαλό και των δύο: κάτι πολύ κακό συνέβαινε μέσα σ'αυτό το σπίτι. Κανείς τους δεν πίστευε στα φαντάσματα κι άλλα τέτοια, αλλά όταν σ'ένα τόσο μεγάλο σπίτι κανείς δεν έβγαινε από το δωμάτιό του για κανένα λόγο τότε κάτι κακό έκανε κάποιος ανθρώπος.

Για να μείνουν επί του θέματος, ο Bola έπιασε το χέρι του Ernie και το έστρεψε προς το μέρος που έπρεπε να πάνε. Εκείνος με το άλλο του χέρι έσφιξε τον επαναστάτη για να δείξει ότι το κατάλαβε κι αμέσως τον άφησε. Πήγαν προς την κατεύθυνση εκείνη και δεν τους πήρε πολύ ώρα να καταλάβουν από πού ερχόταν ο περίεργος μακρινός ήχος: μέσα από το πιο μακρινό δωμάτιο του σπιτιού, εκεί που είχε υποπτευθεί ο επαναστάτης πως ήταν η μικρή.

Όσο πλησίαζαν, τόσο διέκριναν πως κάτω από την πόρτα έβγαινε και φως. Θα έπρεπε να το είχαν προσέξει νωρίτερα, όμως ήταν πολύ συγκντρωμένοι στους ήχους οι οι οποίοιόλο και δυνάμωναν. Με το λιγοστό φως που είχαν, πλέον μπορούσαν να δουν κάτι. Κοιτάχτηκαν ΄ πρώτος έγνεψε ο Bola και ακολούθησε ο Ernie. Ο δεύτερος έπιασε το πόμολο και ο άλλος ήταν έτοιμος να επιτεθεί σε κάποιον αν χρειαζόταν.

Το πόμολο γύρισε΄ η πόρτα άνοιξε. Και μαζί της, τα μάτια των δύο κατάπληκτων ανδρών όταν αντίκρισαν το εσωτερικό του δωματίου...

Η εικόνα που ανίκρυσαν ήταν παραπάνω από σουρεαλιστική αλλά και σκληρή: πέντε άντρες, δύο πάνω στο κρεββάτι και τρεις κάτω, έπαιζαν με κούκλες: πέντε αληθοφανείς, σε μέγεθος παιδιού κούκλες, όλες θηλυκού γένους, ντυμένες με βαριά πλουσιοπάροχα φορέματα γεμάτα δαντέλα. Τα φορέματα ήταν ίδια, σε άλλα χρώματα. Και οι υπηρέτες βρίσκονταν σε μια γωνία του μεγάλου δωματίου, κάθονταν με κεριά αναμμένα - τα μόνα κεριά αναμμένα-, με αρκετά αναχρονιστικές στολές προσωπικού.

Και όλες γυναίκες.

Αυτό που καθήλωσε και τους δύο νεοφερμένους άντρες ήταν μία μόνο ανατριχιαστική λεπτομέρεια: τα μάτια μιας από τις κούκλες κινήθηκαν. Και τους κοίταξαν. Δε μπόρεσαν να κάνουν τίποτα άλλο από το να κρεμάσουν τα σαγόνια τους. Δεν, δεν ήταν δυνατόν...δεν ήταν δυνατόν αυτές οι κούκλες να ήταν κορίτσια--κανονικά κοριτσάκια! Δεν ήταν δυνατόν.

Κι όμως. Οι αντιδράσεις όλων των συμμετεχόντων διέψευσαν και τους δύο: οι υπηρέτριες τσίρηξαν έντρομες, για μια στιγμή μόνο και μετά όλες μαζί πήγαν προς τα πίσω απολύτως σιωπηλές! Οι άνθρωποι - ο θεός να τους κάνει - που έπαιζαν με τα κοριτσάκια, έδειξαν στο πρόσωπό τους ένα μείγμα ντροπής αλλά και, παραδόξως, ενόχλησης! Μάλιστα, όταν άρχισαν να παραπονιούνται, ο επαναστάτης τα χασε τελείως. Μα καλά, ήταν σοβαροί; Δε μπορούσε να πιστέψει στ'αυτιά του--ή τα μάτια του! Το μεγάλο κρεββάτι με τις ρηχτές κουρτίνες, το γοτθικό στυλ, τα περίεργα ρούχα, το σετ τσαγιού στα πόδια τους...τον αηδίασαν. Τον αηδίασαν τόσο πολύ όσο και το όπλο που είχε στην πλάτη του κι αν δεν ήταν τόσο πειθαρχημένος θα το είχε αρπάξει ήδη και θα άρχιζε να πυροβολεί!

Αλλά, ένα λεπτό, δεν το ένιωθε--δεν ήταν στην πλάτη του! Συνειδητοποιώντας τι σήμαινε αυτό, γύρισε στον Ernie και τον είδε να το κραδαίνει απειλητικά εναντίων των άλλων! "Μη! Χαμήλωσέ το πριν κάνεις καμιά βλακεία." Για να δώσει παραπάνω έμφαση στα λόγια του μπήκε με την πλάτη μπροστά του, αλλά πάντα κρατώντας το βλέμμα του με την άκρη των ματιών του. "Σκέψου ότι θα γίνεις δολοφόνος γι αυτά τα καθάρματα."

"Από το να γίνω συνεργός αυτών των ανώμαλων, χίλιες φορές δολοφόνος."

Τα χείλη και τα χέρια του έτρεμαν, με το ζόρι μπορούσε να το κρατάει ίσια το όπλο. Ήταν τόση η απέχθειά του, που παρουσιαζόταν με τρέμουλο. Δε μπορούσε να...να είναι σωστό αυτό. "Είναι κόρη σου," φώναξε σ'έναν από τους πέντε "πώς μπορείς να της φέρεσαι έτσι; Και τι τους δώσατε; Δε μπορούν να κουνήσουν τίποτα!"
"Έλα, αστέρι, χαμήλωσέ το," τον πρέτρεψε άλλη μία φορά ο Bola προσπαθώντας πάρα πολύ να κάνει και τον εαυτό του αλλά και τον άλλον να μην κοιτάει τις υπεροπτικές φάτσες των ανθρώπων που απειλούσε. "Δεν αξίζει να κάνεις κάτι που θα μετανιώσεις. Κι εγώ θέλω να τους πονέσω," το μίσος του φάνηκε από τα σφιγμένα του δόντια και τον μορφασμό του. Μόνο όταν κατάφερε να το σταματήσει κι αντ'αυτού να χαμογελάσει το ίδιο ειρωνικά συνέχισε λέγοντας: "αλλά προτιμώ πάντα να τους δείρω..." Εκεί όλοι σταμάτησαν τα χαμογελάκια. "Και μετά να τους αναφέρουμε."

Ο ναυτικός κοίταξε την πλάτη του - γιατί ακόμα δεν είχε γυρίσει ο Bola, μόνο κοιτούσε τους άλλους - με δυσπιστία. "Τι μου λες δηλαδή;"
"Σου λέω φέρε σε μένα το όπλο, κι εσύ πάνε στο παλάτι να τους αναφέρεις. Εμείς θα σε περιμένουμε να γυρίσεις ακριβώς εδώ."