[Μέρος Πρώτο] Γράμματα και Αίματα [Τέλος-αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

"Καλως," είπε με βαριά καρδιά κι έκανε νεύμα να κάτσει στην θέση απέναντί του "περιέγραψέ μου τον φίλο σου. Ύψος, βάρος, τα πάντα."
"Από τον τρόπο σας καταλαβαίνω πως μάλλον αυτό γίνεται συχνά..."

Το βλέμμα που του έριξε ήταν πολλά πράγματα: αποηογτευμένο, εκνευρισμένο, απηυδησμένο...αλλά πάνω απ'όλα ταλαιπωρημένο. "Δε θέλω να σας ταράξω," ομολόγησε με τα χέρια ψηλά "απλώς θέλω να καταλάβω και εγώ μα και εσείς την κατάσταση. Να σας πω την αλήθεια, ο φίλος μου είναι λίγο χαρτόμουτρο και μπορεί άνετα να έχει συλληφθεί κιόλας. Μα το πιο σημαντικό είναι πως δεν τον βρίσκω κι έχω οργώσει όλο το νησί."

Στην προοπτική του να έβρισκε κάποιον, ακόμα και κρατούμενο, τα μάτια του άντρα άναψαν. "Περιγράψτε τον λοιπόν."
"Είναι 1.70 περίπου, λεπτός και κουνιέται σαν αίλουρος! Έχει μαυροκκόκκινα μακριά μαλλιά και μια χαρακτιριστικό σημάδι στο αριστερό του μάτι, πάνω μέχρι κάτω, φρύδι κι όλα. Δεν ξέρω πως το παθε."

Αναγνώριση τρεμόπαιξε στο βάθος των ματιών του γερασμένου πριν την ώρα του άντρα, αλλά το κακό ήταν πως δεν ακολουθήθηκε από επανάπαυση ή χαμόγελο. Ίσα ίσα που έμεινε σιωπηλός παρπαάνω απ'όσο θα ήθελε ο επαναστάτης και κοιτούσε παντού εκτός του ίδιου.

"Καταλαβαίνω για ποιον μιλάτε. Πριν μια βδομάδα εθεάθει για τελευταία φορά. Τον κυνηγούσαμε γιατί όντως είχε κλέψει κάποιον στα χαρτιά, αλλά ενώ στρίψαμε σ'ένα στενό αυτός...απλώς εξαφαίστηκε. Όπως και οι άλλοι. Και δεν είναι ότι δεν ψάχνουμε τα σπίτια γύρω από το μέρος, αλλά όλοι εξαφανίζονται από διαφορετικά κομμάτια του νησιού."
"Κάτι κοινό έχουνε τα θύματα;"
"Αυτό δεν είναι κάτι που θα σας εκμυστηρευτώ, κύριε."

Έβηξε άβολα στο αυστηρό βλέμμα του διοικητή, "καταλαβαίνω. Μπορείτε να μου δείξετε από πού τον χάσατε και μετά σε κάποιον χάρτη;"
"Γιατί όχι," είπε εν τέλη ανασηκώνοντας τους ώμους του. Σηκώθηκε απ'τη θέση του, πήγε σ'ένα από τα ράφια του και τράβηξε ένα χαρτί, το οποίο πέταξε πάνω στο γραφείο του. "Ορίστε," είπε ενώ καθόταν πάλι στη θέση του "στο μέρος εδώ, κάτω από τον μεγάλο δρόμο. Το στενάκι τρία. Είναι ανάποδα κανονικά απ'ότι φαίνεται στον χάρτη."
'Άρα το τρίτο προς τα κάτω και αριστερά;"
"Ναι."
"Να στε καλά," είπε γρήγορα ενώ του έσφιγγε το χέρι.
"Μακάρι να βρείτε τον φίλο σας," του ευχήθηκε και οι δύο άντρες δεν ξαναείδαν ο ένας τον άλλον γι αρκετό καιρό.

Όταν έκανε την έξοδό του ήταν το ίδιο γρήγορος. Δεν κοίταξε γύρω του ούτε μία φορά, από φόβο μήπως πετύχει εκείνον τον άντρα. Ευτυχώς αυτό δεν έγινε, και κατάφερε να πάει πίσω στην έπαυλη του εργοδότη του. Αμέσως έτρεξε στον πάνω όροφο να γράψει τις νέες πληροφορίες στον φίλο του, το Καρότο, και για τον Magada αλλά και να του κανονίσει μία συνάντηση με την Minerva. Και ποιος ξέρει; Μπορεί οι εξαφανίσεις να συνδέονται με τους επαναστάτες.

Και μετά φυσικά θα έγραφε κι ένα γράμμα στην νύφη του.

_____

Μια ολόκληρη μέρα πέρασε μέχρι να λάβει την απάντησή του, αλλά ο Joss δεν τον απογοήτευσε. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό το παιδί είναι τέλειο για κατάσκοπος. Να το κάνουμε κάτι παραπάνω από συνήθεια αυτό, σκέφτηκε με χαμόγελο ενώ διάβαζε την απάντησή του:


Βλέποντας αυτά τα αποτελέσματα, άρχιζε να το ευχόταν κι ο ίδιος. Μειδίασε στα ευχάριστα νέα, έκαψε το σημείωμα και βγήκε απ'το δωμάτιό του να ψάξει τα παιδιά και τον ίδιο τον εργοδότη του. Θα τους έλεγε τέσσερις ιστοριούλες, θα ζητούσε άδεια για το βράδυ - και καλά πήγαινε να διασκεδάσει - και θα έφευγε ανενόχλητος. Θα ενημέρωνε τον Ernie μετά και θα είχε και καλό άλλοθι. Βγήκε από το δωμάτιο με φουσκωμένο το στήθος και ψηλά το κεφάλι.

Kι όντως, έτσι έγιναν τα πράγματα. Με τις επιβεβαιώσεις του Ernie για το γεγονός μέσω πειραγμάτων για το νέο του χρώμα στα μαλλιά και πως θέλει να πέσουν παραπάνω γυναίκες στα πόδια του, κατάφερε να μην εγείρει καμία απολύτως υποψία. Του είπαν ακριβώς πόσο μακριά είναι το κάθε μέρος, δηλαδή και τα δύο χωριά, εφόσον ήξεραν πως δεν είχε και τόσα λεφτά για να διασκεδάσει με τους πλούσιους σε αυτήν την πόλη, και τον έστειλαν με ευχές και γελάκια.

Βέβαια στα λόγια καλά ήταν όλα, αλλά δύο ώρες περπάτημα; Τα πόδια του τον πέθαναν μέχρι να φτάσει--είχε ντυθεί και καλά τρομάρα του, οπότε είχε βάλει αυτά που αποκαλούσε "άβολα παπούτσια". Φυσικά δεν είχε ξεχάσει πως έπρεπε να πάρει το Κοτόπουλο μαζί του, έτσι του σφύριξε, όπως θυμήθηκε ότι το έκανε ο Magada - χωρίς τη σφυρίκτρα -, κι εκείνο λίγη ώρα αργότερα βρέθηκε στον ώμο του.

Όταν έφτασε στο χωριό, μόλις είχε πάει εντεκάμισι. Όμως οι συνθήκες διαβίωσης εκεί, του έκαναν μεγάλη εντύπωση, κυρίως για τη μεγάλη αντίθεση που είδε μεταξύ πόλης και χωριού. Ήξερε απ'αυτά που του έλεγε τακτικά ο Joss πως η κατάσταση ήταν άθλια, μα δεν την περίμενε έτσι σε καμία περίπτωση: σπίτια ετοιμόρροπα, σαπισμένα ξύλα, δρόμοι βρώμικοι...και οι κάτοικοι εκεί, δεν πήγαιναν πολύ καλύτερα. Με το ζόρι θα έβρισκε κάποιος έναν άνθρωπο στους δέκα καθαρό ή τουλάχιστον όχι ρακένδυτο. Αν και δεν ήταν σε σημείο που έχαναν δόντια ή άκρα από κακουχίες, σίγουρα φαινόταν να οδεύουν προς τα εκεί.

Χάσμα μεταξύ πλουσίων και μη-πλουσίων, όχι απλή διαφορά. Αγανακτησμένος για λογαριασμό τους, πίεσε τον εαυτό του να πάει γρηγορότερα και να βρει την ταβέρνα που έψαχνε. Με λίγη τύχη η τύπισσα αυτή θα έκανε ότι οι περισσότερες γυναίκες - θα έφτανε στην ώρα της ή αργότερα κι όχι νωρίτερα - και θα είχε λίγο χρόνο να τσιμπήσει κάτι. Με δυο τρεις ερωτήσεις, του δείξανε που ήτανε και με γοργά βήματα πέντε λεπτά μετά έφτασε στον προορισμό του.

Καταλαβαίνω γιατί το λένε Δύσωμο Ψάρι, σκέφτηκε όταν πρωτομπήκε. Aν και κάτι διαφορετικό σε σχέση με τα καταγώγια των άλλων νησιών δεν βρήκε: ξύλινα τραπέζια, με ψιλοσαπισμένες καρέκλες. Πολύς κόσμος τα καταλάμβανε, οι περισσότεροι μεθυσμένοι εξαιτίας της χαμηλής ποιότητας αλκοόλ και της μεγάλη ποσότητας κατανάλωσης. Με άλλα λόγια, άλλη μια μέρα. Έκατσε, παρήγγειλε το φαγητό του και περίμενε.

Είχε φτάσει να τελειώνει το φαγητό του, όταν στο τραπέζι του έκατσε μια ψηλή γυναίκα, με ιδιαιτέρως γυμνασμένα χέρια. Τα μαλλιά της ήταν πρακτικά φτιαγμένα, όλα πιασμένα πίσω και ούτε τρίχα δεν πετούσε, αλλά αρκετά μακριά να φτάνουν τη μέση της πλάτης της. Τα μάτια της, μικρά και διαπεραστικά. "Είσαι ο Bola," είπε στο τέλος, αν και μπορεί να ήταν κι ερώτηση.
Χαμογέλασε και σήκωσε τα φρύδια του με υποννοούμενο. "Πρέπει να το κατάλαβες από το μεγόλο μου πουλί...!"

Η τύπισσα τον κοίταξε απολύτως προσβεβλημμένη και του έριξε μια μπουνιά! Επειδή την παρακολουθούσε, κατάφερε να το αποφύγει, αλλά δεν έκανε τίποτα άλλο από το να σηκώσει τα χέρια του σε παράδοση. "Εννούσα το γεράκι μου, το γεράκι...που είναι εδώ, δίπλα μου, χαλάρωσε," συνέχισε, με τα χέρια πάντα ψηλά, ενώ τα μάτια του έδειχναν το εν λόγω πτηνό.
"Αχα, καλώς," είπε κοφτά και τον κοίταξε εκνευρισμένη. "Είμαι αυτή που περίμενες, που έστειλες τον φίλο σου να βρει. Αν και...τώρα που σε γνώρισα, μάλλον θα έπρεπε να τον είχα αφήσει να είναι κι αυτός μαζί μου στις διαπραγματεύσεις."
"Εντάξει μωρέ, δεν είμα και τόσο κακός...!"
Δεν καταδέχτηκε ν'απαντήσει, απλώς τον κοίταξε, λες και μοίραζε θάνατο. "Μου είπε ότι θα σαι μαυρομάλλης ο φίλος σου, γιατί είσαι ξανθός;"
"Έπρεπε να πάω στο Παλάτι για να ψάξω έναν φίλο μου. Έχω επικύρηξη όμως, οπό-."
"Ναι κατάλαβα," είπε πάλι κοφτά και τον κοίταξε λες και ήταν σκουλήκι στη μπότα της. "Μίλα λοιπόν. Αναφορά."

Ουυυ, τέλεια, του στείλανε την ευέξαπτη. Καθάρισε τον λαιμό του έτοιμος να βγάλει λόγο, όμως δεν είπε αυτό που περίμενε να ακούσει η γυναίκα. "Σκέφτηκα να στο γράψω πρώτα κι ό,τι σε προβληματίζει να μου το ρωτήσεις. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί ν'ακούει," είπε με νόημα στο τέλος καθώς της έδινε ένα χαρτί, γεμάτο μουντζούρες.

Δεν απάντησε, απλώς πήρε αυτό που της έδινε. Σαν σφαίρες, τα μάτια της έτρεξαν πάνω στο χαρτί. Λίγη ώρα αργότερα, μίλησε. "Αυτά είναι όλα αλήθεια;"
Πετάχτηκε ΄ όση ώρα διάβαζε παρακολουθούσε τις εκφράσεις που έπαιρνε, τους σπασμούς του προσώπου της, αλλά όταν μίλησε δεν τον κοιτούσε και τον τρόμαξε! "Ναι, όλα. Σίγουρα."
"Πόσο σίγουρα;" Αποφάσισε να τον κοιτάξει.
"Όσο σε βλέπω και με βλέπεις." Άφησε να δημιουργηθεί μια ησυχία και μετά ξαναμίλησε. "Όσον αφορά τις εξαφανίσεις στο νησί...μήπως έχουμε να κάνουμε εμείς μ'αυτό;"
"Ω...δηλαδή δεν ξέρεις;"
Αντί να τον εκνευρίσει, όπως περίμενε ο ίδιος, ο τρόπος που το ρώτησε ήταν τόσο φυσικός - και ίσως λίγο παραξενεμένος - που τον έκανε περίεργο. "Τι εννοείς; Τι θα πρεπε να ξέρω;"
"Όλοι αυτοί που εξαφανίζονται μας προσέλκησαν στο νησί. Από τη στιγμή που έγινε η πρώτη μικρή επανάσταση και μετά, άρχισαν να χάνονται άτομα. Όλων των ειδών, εκτός από παιδιά. Μας μύρισε βρωμοδουλειά των Marine, γι αυτό αρχίσαμε να σκεφτόμαστε αυτό το νησί."

Να μερικά νέα που δεν περίμενε να πάρει. "Αλλά τώρα έγινε ζήτημα πραγματικής επανάστασης, αν οι άνθρωποι είναι τόσο κατατρεγμένοι όσο λες," σχολίασε, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά. "Γι αυτό λοιπόν, τι λες να κάνουμε; Πώς θα τους ξεσηκώσουμε;"
"Έχω μια ιδέα...καλά, έχω δυο τρεις. Απλώς θα χρειαστώ βοήθεια, απόλυτη εχεμύθεια και πολλά άτομα, όχι μόνο τρία ή τέσσερα. Α, και θα πρέπει να μυήσουμε πλήρως τον φίλο μου στην...παράταξή μας, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ."

Η Minerva τον ζύγιασε με το μάτι για κάμποση ώρα. Όταν πλέον ένιωθε ότι μπορεί να τον εμπιστευτεί, χαμογέλασε προκλητικά. "Πες μου τι θες να κάνεις κι αν το κρίνω εφικτό θα έχεις ό,τι χρειάζεσαι στη διάθεσή σου."
"Ωωω, συμπάθεια είναι αυτό που διακρίνω εκεί μέσα μέσα βαθειά;" Γέλασε με το βλέμμα που του πέταξε και υποσχέθηκε να της τα πει όλα.

Μία ώρα πέρασε και τους βρήκε στο δωμάτιό της. Είχανε "ματαναστεύσει" εκεί σαρανταπέντε λεπτά πριν ακριβώς για να της πει τα σχέδιά του. Καθόνταν και οι δύο το κρεββάτι της, αυτός οκλαδόν ενώ εκείνη αγκάλιαζε το πόδι της. Είχε αλλάξει τα ρούχα της, πλέον φορούσε ένα σορτσάκι κι ένα απλό αμάνικο μπλουζάκι. Ήταν αρκετά γυμνασμένη, αλλά όχι τόσο που να φαίνεται σαν αντρικό το σώμα της. Και οι μηροί της ήταν πλήρως εκτεθιμένοι...! Προσπαθούσε να κοιτάει από το λαιμό της και πάνω και για το μεγαλύτερο μέρος, το χε καταφέρει.

"Δηλαδή θες να βάλουμε κάτι σαν ιεροκύρηκες παντού στα δύο χωριά;"
"Όχι, όχι, τι σου λέω τόση ώρα; Κανείς δεν πρέπει να πάρει χαμπάρι στην πόλη τι γίνεται. Αν αυτό γίνει δημόσια, την κάτσαμε!"
"Ωραία, κρυφούς ιεροκύρηκες."
Οι ώμοι του κρέμασαν καθώς πήγαινε να πιει το ποτό του. "...τι σε χει πιάσει με τους ιεροκύρηκες;"
"Εντάξει, όπως θες. Θα έχουμε ένα μάτσο τύπους που θα λένε το ίδιο πράγμα σε όλους."
"Μόνο σε όσους φαίνονται εμπιστεύσιμοι."
"Και θα είναι το ίδιο πράγμα και τις τρεις μέρες;"
"Ναι, ακριβώς το ίδιο: έξω από την πόλη, νότια μεριά, οχτώ το βράδυ για όποιον θέλει δικαιοσύνη. Την πρώτη μέρα στο Terra, τη δεύτερη στο Vera και την τρίτη που θα ξέρουμε ποιοι είναι, μόνο υπενθυμίσεις σε αυτούς που είπαμε ήδη."
"Και αυτός ο φίλος σου θα βοηθήσει να ξεχορταριάσουμε τους ειλικρινείς από τους χαφιέδες;"
"Ναι! Είναι σαν ανιχνευτής ψεύδους μιλάμε..."

Για πρώτη φορά από τη στιγμή που τη γνώρισε, η Minerva γέλασε. "Χαίρομαι...ωραία! Καλώς λοιπόν. Να αφήσουμε να εννοηθεί πως θα πρέπει να φέρουνε και κανένα οπλάκι μαζί τους...;"
"Όχι, δεν χρειάζεται, και μόνο ο αριθμός τους θα τους τρομάξει. Και θα έχεις εσύ τους ένοπλους μαζί σου, οπότε αρκετά όπλα για ένα μέρος. Εξάλλου, όσο είναι κρυμμένα τα όπλα, τόσο καλύτερα. Αν δεν υπάρχουν περίστροφα ή καραμπίνες να δικαιολογούν την βία των Marines, τότε τους έχουμε εκεί που θέλουμε.
Άσε που ξέρω ένα-δύο δημοσιογράφους που μπορεί να γράψουν τα πράγματα όπως πραγματικά είναι."

Όσο πέθαινε η συζήτηση και δεν είχαν κάτι σημαντικό πλέον να πούνε, τουλάχιστον για την αποστολή τους, τόσο πιο άβολα ένιωθε στην παρουσία της, γιατί δεν είχε κάτι να τον αποσπά από τα εκτεθειμένα της μέρη. Κατάλαβε το πρόβλημά του, αλλά επίτηδες δεν του έλεγε να φύγει, αλλά ούτε πήγαινε να βάλει κάτι. Εκείνος κοιτούσε συνεσταλμένα από τη μία και την άλλη μεριά, ενώ εκείνη τον κοιτούσε με ένα διασκεδασμένο χαμόγελο.

Σταμάτησε να τον κοιτάει ερευνητικά και έκανε πως μόλις έριξε το βλέμμα της πάνω του. "Ποιοι είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι λοιπόν...;"
"Ε-εε, εεεεε, είναι μερικοί φίλοι. Τους γνώρισα μ'ένα φίλο και μου χρωστάνε. Εξάλλου, είναι κι αυτοί της..ίδιας ιδεολογίας μαζί μας, αν και δεν είναι κανονικά επαναστάτες."
"Αχα..." είπε και πάλευε να μη χαμογελάει με την αδεξιότητά του. "Και μήπως υπάρχει λόγος που θες να γίνουν όλα τόσο σύντομα--τρεις μέρες και να μετράμε από αύριο μου φαίνεται κάπως βιαστικό."
"Ναι," ομολόγησε και τον ξάφνιασε πως πήγε εκεί η συζήτηση, αλλά περισσότερο πως τόση ώρα μαζί της, δεν είχε καν θυμηθεί τον Caesar "ξέρω πως θα έρθει ένας Marine εδώ, κι αρκετά υψλόβαθμος. Πρέπει ό,τι είναι να γίνει, να γίνει πριν έρθει. Αλλιώς...!"
"Αχα, καταλαβαίνω. Θα θες να ασχοληθείς και προσωπικά με τη συγκεκριμένη απειλή, ε; Δεν υπολογίζεται μαζί με τους άλλους, σωστά;"
"Ακριβώς."

Ησυχία πάλι απλώθηκε στο μικρό δωματιάκι και πλέον αισθανόταν ακόμα πιο έντονα τη λίγη, λίγη απόσταση που τους χώριζε στην πραγματικότητα. Μην κοιτάς τα βυζιά της, μην κοιτάς τα βυζιά της, μην κοιτάς τα βυζιά της-ακόμα κι αν δε φοράει τίποτα άλλο από το μπλουζάκι-μην κοιτάς τα βυζιά της...

"Οπότε, αυτό είναι όλο; Το αποφασίσαμε;"

Γ@μώτο! Κοίταξα. "Ν-ναι, ναι αυτό είναι, αυτό είναι όλο. Να φεύγω κι εγώ σιγά σιγά ε...; Είναι αργά και θα κάνω τόση ώρα να επιστρέψω και θα πρέπει να μη με καταλάβουν και..." Σηκώθηκε κι άρχισε να τον πλησιάζει. "Εεε, δε θέλω να σε ξεβολέψω...ή να υποπτευθούν τίποτα..."
"Ε, τότε το να γυρίσεις χαράματα είναι πιο πειστικό," είπε τόσο απλά μα τόσο ελκυστικά, ανασηκώνοντας τους ώμους της "καλύτερα να κάτσεις εδώ να κοιμηθείς καμιά δυο ώρες πριν φύγεις. Τουλάχιστον θα μπορείς να πεις πως ευχαριστήθηκες τη νύχτα σου, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ."

Όταν η Minerva αποφασίζει κάτι, προφανώς τίποτα δεν της αλλάζει τη γνώμη, γιατί εκείνο το βράδυ ο Bola κοιμήθηκε στον καναπέ της. Καλά, δεν ήταν καναπές ακριβώς, αλλά μια άβολη πολυθρόνα. Εντάξει, δεν κοιμήθηκε πάνω από τρεις ώρες - καλά, δεν κοιμήθηκε καθόλου σχεδόν, απλώς την κοίταζε με ύποπτο ύφος για να δει αν όντως κοιμόταν ή όχι - γι αυτό δεν πιάστηκε και πάρα πολύ. Αν κρίνει βέβαια από το γεγονός πως με το που έκανε να φύγει, η Minerva σηκώθηκε για να τον ξεπροβοδίσει, μάλλον δεν κοιμόταν πραγματικά.

Στο καλό. Και όλο το βράδυ αμφιταλαντευόταν να της μιλήσει ή όχι. Μάλλον έπρεπε...δεν πειράζει όμως, μπορεί την επόμενη φορα, αύριο ίσως. Ναι, αύριο. Γιατί όχι; Θα έπρεπε να επικοινωνήσουν έτσι κι αλλιώς. "Αν θες να μου πεις κάτι, θα στείλω αύριο το πουλί στον Joss, αν θες πες του. Κατόπουλο το λένε, να ξέρεις," της είπε πληροφοριακά ενώ προέτασε τον πήχη του. "Όταν το φωνάζουν με το όνομά του, πηγαίνει σε αυτούς που ξέρει να εμπιστευτεί."

Το γέλιο της ήταν ευγενικό - όσο έπρεπε χρονικά - αν και κάπως δυνατό. "Έβγαλες Κοτόπουλο το γεράκι;"
Ανασήκωσε του ώμους του. "Όχι εγώ," ομολόγησε με χαμόγελο "ο κολλητός μου. Αλλά και του ίδιου του άρεσε, οπότε το κρατήσαμε."
"Εντάξει λοιπόν...μπορεί να τα πούμε."

Όταν έφτασε στο σπίτι το οποίο διέμενε, δύο ώρες και κάτι μετά, ακόμα αυτό σκεφτότανε. Βέβαια, μόλις είχε αρχίσει να ανατέλλει ο ήλιος τότε, κάτι που τον έκανε εύκολο στόχο στους υπηρέτες, οι οποίοι είτε τον σκοντούσαν πειραχτικά, είτε χασκογελούσαν, είτε κοιτούσαν με αποδοκιμασία. Αγνόησε τα έντονα βλέμματα και πήγε και ξεράθηκε στο κρεββάτι του. Άκουσε τον Ernie να σηκώνεται και να έρχεται προς το μέρος του, μα ήταν τόο κουρασμένος, και το κρεββατάκι του τόσο άνετο, που τα μάτια του είχαν κλείσει την όραση - και μαζί τους και τις υπόλοιπες αισθήσεις - πριν προλάβει ο άλλος να τον φτάσει.

Ξύπνησε όταν ο ήλιος ήταν στο πιο ψηλό του σημείο, το καταμεσήμερο. Δώδεκα ώρες από την πρώτη στιγμή που είδε για πρώτη φορά την Minerva. Αμάν, άρχισε να μετράει τον χρόνο με το πότε την είδε τελευταία φορά; Δεν είναι καλό αυτό, καθόλου καλό. Την τελευταία φορά που το έκανε, ταξίδευε μαζί της, τη λέγανε Eileen και ακόμα και σήμερα δεν έμαθε γιατί απλώς τους παράτησε.

Πωωωωω, δεν ήταν το φόρτε του οι γυναίκες.

Καθώς πήγαινε στην κουζίνα, να πάρει κάτι να μασουλήσει στη ζούλα και να τρέξει να βρει τα παιδιά να τους πει καμιά ιστοριούλα, έπεσε πάνω στον Ernie. Του την είχε στημένη εκεί απ'έξω γιατί φαινόταν να τον περιμένει ώρα. Όταν τον εντόπισε, τον κάρφωσε με τα μάτια του. Ενώ είχε γείρει σον τοίχο, σηκώθηκε και ξεστάυρωσε τα χέρια του. Δεν πήγε προς το μέρο του, απλώς τον περίμενε να έρθει και τον συνόδευσε μέσα στην κουζίνα, απ'όπου κι έκλεψε ένα δύο κρύα σάντουιτς.

"Λοιπόν, όλα καλά; Όπως μου τα είπες...; Και τι γίνεται με τις εξαφανίσεις;"
"Ναι, όλα όπως τα σχεδιάσαμε. Έχει αρκετό κόσμο προφανώς για να μπορεί να το κάνει. Και φυσικά ο Joss ποτέ δεν απογητεύει. Αλλά για τις εξαφανίσεις έμαθα πολύ λίγα πράγματα και σίγουρα δεν το κάναμε εμείς. Το γεράκι το έστειλες με το γράμμα που σ'άφησα;"

Όταν τον κοίταξε ένοχα, ήξερε πως δεν το έκανε. "Πάλι καλά, ήθελα να προσθέσω κάτι," είπε και του κλεισε το μάτι. Είδε την ανακούφιση στο χαμόγελό του. "Θα το γράψω λίγο στο πόδι και θα στο δώσω να το στείλεις κι εσύ. Εγώ πάω να βρω τον Brutus και τα παιδιά του."
"Ο Brutus είναι στη δουλειά ακόμα, αλλά τα παιδιά του είναι στο εκνευτήριο."
Κοντοστάθηκε. "Στο ποιο;"
Κύλησε τα μάτια του. "Εκεί που παίζουν ή κάθονται τέλος πάντων."
"Ωραία, ευχαριστώ. Πάμε."

Όπως του υποσχέθηκε, έγραψε το γράμμα του στο πόδι, και του τα έδωσε, πριν καν φτάσουν στο εκνευτήριο. "Είναι κάτι πληροφορίες για τον Joss και κάτι για την τύπισσα που γνώρισα," εξήγησε όταν τον κοίταξε με περιέργεια.

Αλλά η περιέργεια έγινε υποννοούμενο όταν άκουσε τον τόνο του Bola στην τελευταία πρόταση και του χαμογέλασε δαιμόνια. "Ααααα, και χαιρετίσματα για την κυρία ε; Τη συμπαθήσαμε, τη συμπαθήσαμε;"
"Ε-εεεε σταμάτα τώρα, τι είναι αυτά που λες;"
"Χα χα, κοκκίνησες!"
"Σταμάτα που σε λέω κι άσε με να φάω το σάντουίτς μου."
"Πώς σ'εμποδίζω, δεν καταλαβαίνω," συνέχισε να τον πειράζει και σήκωσε τα φρύδια, ανήξερος τάχα.
"Απλώς πάνε να στείλεις τα γράμματα εντάξει;"
"Όπως επιθυμεί η κοπελίτσα...!"
"Σ'ακούω, σκάσε!"

Τα γέλια χάθηκαν στον διάδρομο, ενώ εκείνος συνέχιζε τον δρόμο του στα παιδιά. Θα τους έλεγε δυο τρεις ιστοριούλες για το πως φτιάχτηκε ο κόσμος - αρκετά τρομακτικές για να μην θέλουν άλλη ιστορία για πολλές ώρες - και μετά θα πήγαινε να ψάξει τους χάρτες. Ήθελε να συσχετίσει τα μέρη με τις εξαφανίσεις, αν κατάφερνε να πάρει τις πληροφορίες που ήθελε από τον Joss - o οποίος είδε του είχε στείλει μερικές γενικές πληροφορίες -. Χρυσό παιδί ο Joss. Να θυμηθεί να τον ευχαριστήσει με πολύ ευφάνταστι τρόπο όταν τον ξαναδεί.

...κάτι το οποίο δε θα γινόταν για άλλες τέσσερις ημέρες, και κάτω από τις χειρότερες των συνθηκών.