[Μέρος Πρώτο] Γράμματα και Αίματα [Τέλος-αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ένα γέλιο ακούστηκε που ο Bola ήταν σίγουρος πως μόνο από πλούσιο άνθρωπο μπορούσε να ήταν: γεμάτο αλλαζονεία, με την πεποίθηση πως όλοι οι άλλοι ήταν αρκετά κατώτεροί του. Το εντόπισε σ'έναν άντρα που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του...κι όμως κάτι του θύμιζε. Βέβαια τα νεύρα του, και του Ernie, δεν ήταν σε καθόλου καλή κατάσταση, γι αυτό χρειάστηκε και πάλι να μπει λίγο μπροστά του. Όταν το σταμάτησε το γελάκι, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε σύμφωνα με κάθε κανόνα ευγενείας, τους κοίταξε προκλητικά. "Ξέρετε ποιος είμαι γω, άξεστοι άνθρωποι που μπαίνετε έτσι μέσα σε ξένα σπίτια; Είμαι ο αδερφός του βασιλιά."

Ο Ernie δε φάνηκε να καταλαβαίνει την αποκλαλυψη, μα ο Bola ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ'τα πόδια του. "Κι αυτός εκεί είναι ένας από τους Marines που συνεργόζονται με το Παλάτι, Καπετάνιος σε βαθμό." Εκεί ήταν που και ο ναυτικός άρχισε να καταλαβαίνει και τα μάτια του σθγά σιγά γούρλωναν. "Και το ίδιο σημαντικοί είμαστε και οι υπόλοιποι. Τι θα κάνετε λοιπόν; Θα μας καταδώσετε-χε! Το ξέρουν ήδη, το ξέρουν όλοι οι "σημαντικοί". Και τι κάνανε γι αυτό...; Απολύτως τίποτα."

Οι ώμοι του Bola έπεσαν μαζί με το παρατεταμένο όπλο του άλλου΄ το στόμα τους μισάνοιχτο, εξέφραε την επιθυμία τους να μιλήσουν, να φωνάξουν, να τσηρίξουν τέλος πάντων, αλλά την αδυναμία τους να βρούνε σάλιο ή δύναμη να το κάνουν. Ο αποτροπιασμός και ηαπογοήτευσή τους δεν είχε προηγούμενο. "Γι αυτό τι λέτε να φύγετε αμέσως τώρα από τούτο το σπίτι, να κρατήσετε το στοματάκι σας κλειστό και δε θα έχουμε παρατράγουδα, ε; Τι λέτε;"

Μίσος και η απόλυτη αηδία φώλιαζε στο στήθος του επαναστάτη μα και του Ναυτικού. Πώς μπορούσαν να είχαν βρεθεί σε μία τέτοια θέση; Πώς γινόταν κάποιος άνθρωπος να είναι τόσο άρρωστος; Και τα κοριτσάκια--τα μικρά αυτά παιδάκια, κανείς δεν τα σκεφτόταν; Οι μανάδες τι έκαναν; Τουλάχιστον ήταν ακόμα ζωντανές΄το ήξεραν γιατί τώρα όλα τα μάτια ήταν καρφωμένα πάνω τους...και το εννοούσαν το "όλα": οι υπηρέτριες φαίνονταν να τους εκλιπαρούν να σκοτώσουν τους πάντες, κι αυτές μαζί, δεν της ένοιαζε, ενώ τα μικρά αυτά παιδάκια με ένα μόνο τους βλέμμα επικοινωνούσαν όλη τη φρίκη τους.

Βοήθεια, φώναζαν τα μάτια τους. Ο Bola εκείνη τη στιγμή ήξερε ακριβώς τι μέλλει γενέσθαι και το μέλλον αυτών των ανθρώπων θα τον ευχαριστούσε. Έσφιξε τις γροθιές του, καθάρισε το βλέμμα του, και το πηγούνι του φάνηκε που έγινε πιο σκηρό. "Θα φύγουμε," πήρε την απόφαση και για τους δύο΄ τα μάτια του Ernie τον κάρφωσαν αμέσως. "Αλλά μη νομίσετε ούτε για μία στιγμή πως αυτό τελείωσε. Όταν δεν το περιμένεις, ή μάλλον, ακόμα κι όταν θα το περιμένεις, δε θα το δεις. Δε θα το δεις να έρχεται. Εγώ κρατάω τις υποχέσεις μου, να το ξέρεις," είπε απειλητικά κι άρχισε να τον πλησιάζει. Προσπάθησε να φανεί ατρόμητος ο άλλος, αλλά κοιτούσε μακριά του πριν το καταλάβει κι εν τέλη βρέθηκε παγιδευμένος στο ξύλο του κρεββατιού. "Γι αυτό σου υπόσχομαι, εσένα και τους ανώμαλους φίλους σου, το ίδιο πράγμα: αυτά τα παιδιά θα είναι μακριά από σας για πάντα μέχρι το τέλος του μήνα και να εύχεστε να μην ισχύει και το ίδιο για τους π**τσους σας."

Αν και φάνηκε να μην καταλαβαίνει πλήρως τι γινόταν με τον φίλο του, και σίγουρα δεν ήξερε τι είχε το μυαλό του, η απειλή του φάνηκε και γνήσια και ικανοποιητική. Σιγά σιγά κατάπιε τα συναισθήματά του κι έγνεψε θετικά. "Χμ," έκανε στο τέλος έναν αποδοκιμαστικό ήχο και πήγε να φύγει. Εκεί που πήγε να ισιώσει ο άλλος το σώμα του, ο Bola γύρισε απότομα κι έκανε να τον χτυπήσει. Έντρομος ο άλλος έκανε πίσω "κότες," μονολόγησε κι ο άλλος ντράπηκε που τρόμαξε.

Μετά όμως έκανε το ίδιο πράγμα ξανά κι ο άλλος δεν κρύφτηκε...! Μα θα πρεπε: τη δεύτερη φορά τον χτύπησε με όλη του τη δύναμη ακριβώς στο σαγόνι! "Πουστρ@κια," είπε κι έφτυσε τον άντρα που έριξε κάτω με ένα μόνο χτύπημα. Μετά έκανε μεταβολή, σκούνησε τον συνεργό του κι άρχιε να περπατά. Δεν κοίταξε ξανά πίσω του.

Από την πολύ φασαρία, είχαν αρχίσει να ξυπνάνε κι άλλοι ένοικοι του σπιτιού και τα βαριά βήματα του επαναστάτη μόνο έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Μέσα από ένα υπνοδωμάτιο, όπως σκίζανε τον διάδρομο - με ένα κερί που πήραν για να βλέπουν μπροστά τους - βγήκε αλαφιασμένη η γυναίκα που αναγνώρισε ως κυρά του σπιτιού και μάνα του κοριτσιού. Με το που κοιτάχτηκαν, η έπληξη πάγωσε στο πρόσωπό της. "Καλή είσαι και του λόγου σου΄ μάνα να σου πετύχει," της πέταξε χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή την παραμικρή ενοχή. Ούτε ακόμα όταν είδε το πόσο γρήγορα άλλαξε η έκφρασή της.

Κατέβηκαν τις σκάλες σαν αστραπή και βγήκαν από το σπίτι πιο σύντομα απ'ότι αν είχε πιάσει φωτιά. Όταν όμως ήταν αρκετά μακριά για να μην φαίνονται καν από τη βίλα των οργίων που μόλις άφησαν πίσω τους, ο Bola γύρισε στον ναυτικό αποφασισμένος. "Θες να τους δεις να υποφέρουν;"
"Ναι," απάντησε πιο εύκολα απ'ότι περίμενε.
"Τότε πολύ φοβάμαι πως πρέπει κι εσύ να παρανομήσεις...να έρθεις στη δική μου πλευρά."
"...τι εννοείς μ'αυτό;"
"Εννοώ, είδες τι έλεγα: οι ναυτικοί είναι πιο διεφθαρμένοι κι από μαφιόζο, ενώ έχουμε πλούσιους που αντί να τους μάθουν να είναι άνθρωποι τους έμαθαν τρόπους. Κι εκτός των άλλων, έχουμε και πέντε μικρά κοριστάκια, που μακάρι να είναι μόνο τόσα, να βασανίζονται από τους γονείς τους! Αν αυτό δεν είναι αρκετό κίνητρο για ν'αλλάξουν τα πράγματα για σένα, τότε δεν ξέρω τι είναι."

Κρύος ιδρώτας έλουσε τον καστανό άντρα. Προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο ν'αντιμιλήσει ξαφνικά γιατί δεν έθιγε μόνο εκείνον τον έναν ανώμαλο, μα όλους τους ναυτικούς. "Δεν είναι έτσι. Σ'όλα τα πολιτεύματα, σε όλα τα μορφώματα εξουσίας υπάρχουν παραδείγματα διαφθοράς κι ακολασίας επειδή η ευημερία καθώς και η ανεμπόδιστη κυριαρχία-!"
"Μπλα μπλα μπλα," αναφώνησε εκνευρισμένος ο επαναστάτης "το μόνο που ακούω από σένα είναι δικαιολογίες και ψευτοφιλοσοφίες! Αν θες πραγματική συνέπεια και ανθρώπους που έχουν τα κότσια να πολεμήσουν τη διαφθορά, θες αλλαγή. Και πώς θα έρθει αυτή η αλλαγή αν καθόμαστε στα χέρια μας; Εννοώ, τόσο καιρό οι Ναυτικοί και το Παλάτι κάνουν κουμάντο τόσα χρόνια και δες που καταλήξαμε!"

"Ναι αλλά δεν είναι σωστό να βάζεις όλους τους ναυτικούς στο ίδιο τσουβάλι--εγώ δεν είμαι έτσι!"
"Τότε εσύ γιατί είσαι τόσο έτοιμος να βάλεις εμάς στο ίδιο τσουβάλι;"

Δάγκωσε το χείλος του κι αυτό σταμάτησε τον καβγά που πήγε να σπάσει. "Το μόνο που θέλω να πω είναι...είναι ότι έχω αντιρρήσεις να, να πάρω τα όπλα και να ρίξω ένα καθεστώς του οποίου είμαι μέρος και-!"
"Έχει καταλήξει να βασανίζει παιδιά; Εγώ αυτά που λες τ'ακούω βερεσσέ. Κάποια πράγματα θέλεις και κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν. Αυτό είναι ένα από τα δεύτερα. Δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς."
"Ναι αλλά..."
"Ανησυχείς να μην το μάθουν και από όμηρος γίνεις καταζητούμενος, σωστά;" Σαν παιδί που το πιάσανε όταν έκλεβε παγωτό από το ψυγείο, τον κοίταξε ένοχα. "Δε θα σε κατονομάσω για συνένοχο ξέρεις, απλώς θέλω τη βοήθειά σου. Εσύ έχεις καλύτερες σχέσεις με το αφεντικό σωστά; Μπορείς να πάρεις πληροφορίες και να με βοηθήσεις."

Αμφιταλαντευόταν και φάνηκε, μα δεν ήθελε καμιά ιδιοφυία για να καταλάβει πως ήταν έτοιμος να πέσει. Και πραγματικά την χρειαζόταν τη βοήθειά του. "Το μόνο που θα κάνεις είναι να τον ρωτήσεις για τυχόν αναταραχές στην περιοχή πιο πριν και να με καλύπτεις αν λείπω." Φάνηκε τώρα πως ήταν ένα βήμα πριν πει το ναι, γι αυτό επέμενε. "Και τίποτα άλλο, εκτός κι αν θες ν'αναμιχθείς από μόνος σου..."

Τον κοίταξε. Κοίταξε απ'την άλλη. Άρχισε να νιώθει την καρδιά του να χτυπά πιο γρήγορα. "...καλώς," συμφώνησε στο τέλος μα αν η έκφρασή του ήταν ενδεικτική, φαινόταν λες κι έκανε συμφωνία με τον διάβολο. "Αλλά τίποτα που να μη θέλω."
"Τίποτα απολύτως."
"Έγινε."

Το περπάτημα μετά έγινε πιο ανάλαφρο αλλά σίγουρο. Ήταν φανερά ανακουφισμένοι και οι δύο στη γνώση πως αυτοί οι άνθρωποι θα πλήρωναν για το έγκλημά τους. Όμως ο τρόπος που κοιτούσε τον Bola συνεχώς, του έλεγε πως μάλλον κάτι ακόμα έχει να του πει. "Τι είναι;" Καμώθηκε τον ανήξερο, αλλά μόνο ένα βλέμμα χρειάστηκε για να σταματήσει. "Τι κρύβεις;"
"...ο Caesar έστειλε μήνυμα στον Brutus. Σε μία βδομάδα θα έρθει στο νησί."

Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, δύο πράγματα έγιναν μέσα στο κεφάλι του Bola: άρχισε να εκτιμά απείρως περισσότερο τον Ναυτικό, κι ας δούλευε με την Κυβέρνηση. Αυτό ήταν το πρώτο. Το δεύτερο ήταν πως το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί όταν στεκόταν, όταν ξεκουραζόταν, όταν έτρωγε, ακόμα κι όταν έκανε διάλειμμα από το σκεψιμο του σχέδιό του, το πως θα κάνει μια ολόκληρη επανάσταση, σκεφτόταν τι θα κάνει.

Ή μάλλον, τι θα έκανε όταν έβλεπε τον Caesar. Μετά από τόσο καιρό. Μετά από τόση αναμονή. Μπορεί να μην ήταν ποτέ κάτι απολύτως προσωπικό, αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν τίποτα άλλο από τέτοιο, αλλά τώρα...γνώρισε την οικογένειά του. Έφαγε μαζί τους, μοιράστηκαν ψωμί, νερό. Του έδωσαν στέγη. Και αν μη τι άλλο, ο αδερφός του ανθρώπου που του προσέφερε μισθό, τον εμπιστευόταν με την κόρη του...!

Αλλά ήξερε πως όλα αυτά δεν ήταν παρά δικαιολογίες στο μυαλό του. Όπως είπε και στον Ernie είναι κάποια πράγματα που θέλεις κι άλλα που πρέπει να γίνουν. Κι αυτό έπεφτε επίσης στη δεύτερη κατηγορία. Κατάπιε με δυσκολία την πρώτη φορά που το σκέφτηκε, όπως και τώρα, δύο μέρες μετά. Αλλά μέσα σ'αυτές τις ημέρες πολλά πράγματα είχαν γίνει: είχε μάθει πώς λίγο καιρό πριν έρθει στο νησί, όχι μισό μήνα, είχε γίνει μια αποτυχημένη προσπάθεια για επανάσταση. Αποτυχημένη ήταν γιατί έτυχε εκείνη την περίοδο να ήταν Marines εκείνη την περίοδο. Και πολύ πέθαναν στην προσπάθεια.

Φυσικά, το σχέδιό τους, απ'ότι είχε ακούσει, ήταν υπερβολικά απλοϊκό. Θα πήγαιναν όλοι μαζί στην πλατεία και τι, θα κέρδιζαν; Αδύναμο. Συν του ότι τώρα είχαν και 1000 άτομα να τους περιμένουν μαζί με αυτήν την Minerva που έπρεπε να βρει προφανώς. Και να της πει την εικόνα του νησιού.

Αυτό το τελευταίο ήταν εύκολο εφόσον είχε τον Joss που σεργιάνιζε παντού, σε μια άκαρπη μέχρι τώρα έρευνα να βρει τον Magada--καλά, αυτός που στο καλό είχε πάει; Είναι δυνατόν ακόμα να τον ψάχνουμε; Όλα μαζί μου πέφτουν πάντα, αλλά τουλάχιστον είχε την καλλή εικόνα του νησιού. Προφανώς δεν ήταν μόνο στο Terra, μα και στο άλλο χωριό που υπήρχε αναβρασμός. Πολύς κόσμος είχε αρχίσει να αγανακτά με τον βασιλιά, ειδικά αυτόν τον αδερφό του που τους έχει κατσικωθεί τόσο καιρό - και είχαν μεγάλο δίκιο να τον σιχαίνονται, έστω κι αν δεν το ήξεραν - και πόσο μάλλον με την άμεση επέμβαση του ναυτικού.

Εντάξει, οι κάτοιοκοι της πόλης, οι πλούσιοι, χάρηκαν με το γεγονός, αλλά όχ οι άνθρωποι των χωριών. Το μόνο που έκαναν είναι να αποστασιωποιήσουν κι άλλο το κεφάλαιο από τα νησιά και πλέον δεν είχαν σχεδόν καμία εξωτερική πηγή εσόδων--το ένα το άλλο και ίσως κάτι από έναν τουρίστα. Τα λεφτά όλο και λιγόστευαν, ενώ από την πόλη όλο και περισσότερο τους μποϋκόταραν. Σε λίγο το θέμα θα γινόταν καθαρά επιβίωσης, παρά ιδεολογίας.

Αν και όσον αφορά τον Bola, ήξερε πως πολλές φορές το ένα με το άλλο γινόταν ένα...

Το κεφάλι του όμως πήγαινε να σπάσει. Ναι μεν τελούσε χρέη παραμυθά για τα παιδιά του άλλου, όλα καλά στην επιφάνεια, όμως απ'την άλλη έπρεπε επιτυχώς να κάνει τη διπλή ζωή του. Με την βοήθεια του Ernie ήταν κάπως πιο εύκολο να δικαιολογείται για τα πολλά πουλιά που πηγαινοέρχονταν, ή μάλλον, το ένα που τους είχε σπάσει τα νεύρα γιατί το έβλεπαν όλη την ώρα - έστω κι αν τα παιδιά φάνηκαν να το κατασυμπαθούνε -. Και δεν ήτανε και ψέματα πως ακόμα να βρουν τον φίλο τους. Ο Magada είχε κυριολεκτικά εξαφανιστεί.

Βέβαια, το όλο θέμα οδηγούσε τον Bola μόνο σε ένα ζοφερό αποτέλεσμα, ένα που ο Joss ακόμα δεν είχε κάνει - ευτυχώς - : αν δεν είναι πουθενά στο Vera και στο Terra κι εφόσον ο ίδιος δεν τον έχει πετύχει στην πόλη κάπου, τότε έμενε μόνο ένα μέρος που θα μπορούσε να είναι κι αυτό είναι το παλάτι. Ή, ακόμα χειρότερα, τα μπουντρούμια του. Φυσικά, αν ίσχυε το τελευταίο, πίστευε ακράδαντα πως έχει κάθε υποχρέωση να τον βγάλει. Γι αυτό πήρε μια γενναία απόφαση. Θα πήγαινε μόνος του στο παλάτι να ψάξει τον φίλο του. Όσο κι αν αυτός δεν αισθανόταν το ίδιο.

Aναστέναξε στην ιδέα. Θα έπρεπε μάλλον να μεταμφιεστεί αν ήθελε να πάει. Αν και πίστευε πως το νησί αυτό είναι λίγο πιο πίσω σ'αυτά τα θέματα, δεν ήθελε να ρισκάρει το κεφάλι του και να συλληφθεί ενώ ακόμα δεν είχε ξεκινήσει την αποστολή του. Α, ναι, ήταν κι αυτό. Δεν έπρεπε να ξεχάσει να γράψει στον Joss για να του ζητήσει να του βρει την Minerva αυτήν και να κανονίσει ένα ραντεβού. Σε μια λογική ώρα. Αφού πέσει το σκοτάδι δηλαδή.

Θα το έκανε μόλις επέστρεφε από το Παλάτι - μακάρι να μην έπεφτε πάνω στον αηδιαστικό αδερφό του βασιλιά -. Και μετά θα έγραφε και στην Kita και τον Kei, να δουν τι κάνουν. Όλη αυτή η κατάσταση με τα κοριτσάκια τον είχε κάνει παρανοϊκό.

Έφυγε από το σπίτι αφού έβαψε τα μαλλιά του ξανθά και με το μέικ απ εξάλειψε τις πληγές του. Τους γαλάζιους φακούς επαφής τους έβαλε αφού έφυγε, για να μην τον δουν. Ευτυχώς τον πέτυχαν μόνο κάτι καμαριέρες στην έξοδό του - οι οποίες είπαν παραδόξως καλά λόγια για το νέο του look, κάνοντάς τον να κοκκινίσει - κι εκείνες νόμιζαν πως απλώς ήθελε να αλλάξει λίγο. Δεν υποπτεύθηκαν τίποτα, να ναι καλά.

Πήρε τον δρόμο της ανηφόρας λοιπόν και κίνησε προς το παλάτι. Όσο το πλησίαζε, τόσο χαμογελούσε από το πόσο παιδικό φαινόταν. Σαν εικόνα από βιβλίο, για όμορφες πριγκίπισσες και καλόκαρδους βασιλιάδες. Χμφ, δεν ήξερε για το πρώτο, αλλά το δεύτερο δεν πρέπει να το είχανε, αλλιώς τώρα δε θα οργάνωνε κάτι τέτοιο, με τίποτα. "Καλημέρα αγαπητοί φρουροί," είπε εύθημα όταν τους έφτασε ΄ τα όπλα τους ήταν στην συνηθισμένη τους θέση και οι εκφράσεις τους φαίνονταν ακρετά χαλαρές. "Τι όμορφη μέρα που έχουμε σήμερα! Δε συμφωνείτε;"
"Αν δεν έχετε κάποια δουλειά εδώ κύριε, σας παρακαλώ να φύγετε."
"Όχι, έχω! Μη νομίζετε πως είμαι κανένας αργόσχολος...!" Σοβάρεψε και τους κοίταξε διαπεραστικά. "Ένας φίλος μου πρακτικά εξαφανίστηκε και θέλω επίσημη βοήθεια για να τον βρω. Πού το κάνω αυτό;"

Eκεί και οι ίδιοι οι φύλακες φάνηκαν να θορυβούνται΄ κοιτάχτηκαν μεταξύ τους σαν να συννενοούνται για κάτι ή σαν να μην ήταν η πρώτη φορά που άκουγαν κάτι τέτοιο. Ο ένας έγνεψε στον άλλον και  δεξιός έκανε στο πλάι. Φαντάστηκε αυτό ήταν το εντάξει για να μπει μέσα, έτσι άπλωσε το χέρι του ν'ανοίξει μα ο δεύτερος φρουρός τον σταμάτησε. Πήγε κι άνοιξε εκείνος τη μία από τις διπλές πόρτες και τον άφησε μέσα.

"Με το που μπεις, θα πας αριστερά και μετά, στο τέλος του διαδρόμου θα μπεις στο τελευταίο δωμάτιο αριστερά πάλι. Εκεί θα βρεις αυτό που θέλεις," τον πληροφόρησε επίσημα. Με ένα κοφτό νεύμα τον αποχαιρέτησε και κοίταξε απ'την άλλη αγέρωχα, κρατώντας την πόρτα ανοιχτή.
"Ευχαριστώ," είπε εξίσου σύντομα και χάθηκε ίσω απ'την κλειστή τεράστια πόρτα.

Μέσα, το Παλάτι ήταν πανέμορφο, δε θύμιζε σε τίποτα το παιδικό σχέδιο που διάλεξαν για το εξωτερικό: βαριά χαλιά κάλυπταν τους διαδρόμους, σε ταιριαστά χρώματα με τους τοίχους. Τα λίγα μα καλοδιαλεγμένα έπιπλα που υπήρχαν, ήταν διακοσμιμένα με όμορφα κρύσταλλα ή γλυπτά. Οι τοίχοι φιλοξενούσαν μεγάλους και πολύχρωμους πίνακες ενώ το φως το προσέφεραν μεγάλοι κι εντυπωσιακοί πολυέλαιοι. Αν δεν είχε τόσο επείγοντα πράγματα να τον απασχολούν, μπορεί να καθόταν και να τα θαύμαζε. Μέσα σε δευτερόλεπτα, έφτασε στο γραφείο που του υπέδειξαν. Ήταν κλειστή η πόρτα, γι αυτό χτύπησε. Περίμενε μέχρι να ακούσει την χαρακτηριστική λέξη και με το που την άκουσε, εισέβαλε σχεδόν στο δωμάτιο. "Καλημέρα σας, με λένε Damien και ήρθα να σας ρωτήσω αν μπορείτε να με βοηθήσετε να βρω έναν φίλο μου που έχει εξαφανιστεί," είπε πριν καν προλάβει να μπει καλά-καλά μέσα.

Άκουσε έναν προβληματισμένο αναστεναγμό και είδε την πηγή του: ένας άντρας, μεσήλικας, έτριβε τους κροτάφους του καθισμένος στην καρέκλα του. Τα μαλλιά του είχαν γκριζάρει πριν της ώρας του και δίπλα απ'τους αγκώνες του, που τους στήριζε στο γραφείο, ήταν αφημένα γυαλιά μυωπίας. Ο Bola παρατήρησε πως όλο το γραφείο ήταν ανάστατο και πως πολλές αφίσες με αγνοούμενους ήταν παρατημένες εκεί. Πω πω, μάλλον δεν είχε καλή μέρα αυτός.