[Τέλος] Πρώτη μάχη Μέρος πρώτο [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ξύπνησα ο ήλιος έλαμπε ένιωθα ηρεμία λες και όλα τα άνχοι είχαν φύγει. Σηκώθηκα καθώς θυμόμουν τον πατέρα μου και της μέρες που περνάγαμε μαζί. Ντύθηκα και κατέβηκα την σκάλα και πέρασα το σαλόνι  πήγα στην κουζίνα άνοιξα λίγο το παράθυρο για να μπει λίγος αέρας και φώς δεν είχα νιώσει τόση γαλήνη για πολλά χρόνια.Παραξενεύτηκα γιατί η μαμά συνήθως όταν ξύπναγα είχε έτοιμο το φαγητό και καθάριζε τα πιάτα την ώρα μου κατέβαινα τότε βρήκα ένα σημείωμα κολλημένο στο ψυγείο.Έγραφε (Έφυγα γιατί έπρεπε να πάω στην αγορά για τα συστατικά του φαγητού σε λίγο θα γυρίσω). Αφού έλειπε η μητέρα από το σπίτι είπα να βγω λίγο στην αυλή. Καθώς άνοιγα την πόρτα ένα δροσερό καλοκαιρινό αεράκι φύσηξε απάνω μου και δροσίστηκα τότε ήταν που αντίκρισα την αυλή μου πέρασαν από το μυαλό όλες οι αναμνήσεις λες και όλοι μου η ζωή ήταν μόνο ένα δευτερόλεπτο. Η κοιλία μου γουργούρισε και σκέφτηκα να πάρω ένα μήλο από το δέντρο της αυλής.

Αφού έφαγα το μήλο αφού το χώνευσα τότε άρχισα την γυμναστική διάφορες ασκήσεις καθώς τελείωνα μια φωνή ενός γνωστού μου με διαπέρασε κοίταξα από εκεί που ήρθε η φωνή αλλά δεν ήταν κανείς εκεί ξαφνικά πάνω που πήγα να συνεχίσω κάποιος πήδηξε πάνω από το δέντρο και μου επιτέθηκε με πέταξε στο χορτάρι. Καθώς πήγε να πηδήξει απάνω μου ξεγλίστρησα και πήδηξα απάνω του, καθώς κυλιόμασταν στο χώμα είδα το πρόσωπό του ήταν ο καλύτερός μου φίλος ο Νίκος που όπως πάντα μου έκανε πλάκα αλλά έκανα πως δεν τον αναγνώρισα και συνέχισα κανονικά την μάχη.Πήγαινα να τον αποτελειώσω μου είπε:

-Μην με πειράξεις εγώ είμαι ο καλύτερός σου φίλος ο Νίκος.

-Δεν νομίζεις ότι το παρατράβηξες λίγο;

-Εγώ η εσύ που θα με έκανες να λιποθυμήσω.


Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο αρχίσαμε τον κλασικό αγώνα τρεξίματος. Αφού αρχίσαμε και βγήκαμε έξω από την αυλή περάσαμε μέσα από ένα στενό που εκεί βρισκόταν το σπίτι του Νίκου.

‘Έξω από το σπίτι του διέκρινα μια μαυριδερή σκιά αλλά όταν πλησιάσαμε συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν η μητέρα του Νίκου αλλά ευτυχώς δεν μας είδε επειδή ήταν γυρισμένη συνεχίσαμε κανονικά και βγήκαμε στην κεντρική αγορά. Τελικά κουτούλησα σε έναν Marine ήταν ψηλός με ξανθό μαλλί και καστανά μάτια επίσης είχε μια γρατζουνιά στο πρόσωπο και η φάτσα του ήταν άγρια. Βρισκόμουν πεσμένος κάτω στο χώμα μόλις μου είπε:

-Μικρέ πρόσεχε που πηγαίνεις μήπως ψάχνεις για μπελάδες.

Τότε εκείνη την στιγμή δίσταζα να μιλήσω τα χείλη μου έτρεμαν και του απάντησα:

-Όχι κύριε δεν το έκανα επίτηδες.

-Θα σου δείξω τώρα εγώ.

Τότε ήταν σαν να ζούσα σε άλλον κόσμο από όταν ξύπνησα επέστρεψαν πίσω όλα τα άνχοι μου επίσης ήμουν τρομοκρατημένος καθώς μαζευόταν πολλοίς κόσμος γύρω μας. Έτσι όπως ήμουνα κάτω σηκώθηκα λίγο και του έχωσα μια κυκλική τρικλοποδιά έπεσε κάτω. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να συνέχιζα το τρέξιμο. Πριν καν προλάβω να φτάσω στην γωνία εμφανίστηκε μπροστά μου δύο Marines πήδηξα και ήμουν στο ύψος των κεφαλιών τους και τους κλώτσησα στα πρόσωπα τους. Μπήκα σε ένα στενάκι ήταν αδιέξοδο εκείνη την στιγμή μου ήρθε μια ιδέα ανέβηκα πάνω στην οροφή του σπιτιού κρύφτηκα εκεί πάνω μέχρι να σιγουρευτώ ότι με έχασαν.

Είδα μερικούς Marines να κοιτάνε στο στενάκι αφού όμως δεν βρήκαν κανέναν έφυγαν ήταν σαν να κάλυπταν όλοι την περιοχή. Τότε σηκώθηκα και πήδαγα από κτήριο σε κτήριο μέχρι που είδα το σπίτι μου εκεί από έξω με περίμενε ο Νίκος ήταν έξω από την πόρτα τότε έτρεξα γρήγορα και τον άρπαξα και μπήκαμε στο σπίτι. Τότε του είπα:

-Μπορείς να φύγεις σε λίγο θα έρθει η μητέρα μου και δεν θέλει να είσαι εδώ χωρίς την άδειά της.

-Εντάξει αλλά αν βγεις για βόλτα πάρε με και εμένα ώστε αν σε δουν οι Marines να μην είσαι μόνος σου είναι επικίνδυνο τώρα που είχατε μια κόντρα.

Έφυγε από την πίσω πόρτα που οδηγεί στην αυλή τότε άκουσα το κλειδί να μπαίνει στην κλειδαριά και προφανώς ήταν η μητέρα μου. Την στιγμή που άγγιξε το πόδι της στο πάτωμα μπροστά από την πόρτα του σπιτιού ένιωθα σαν να σπάει η καρδία μου.

Καθώς πέρναγε το σαλόνι για να έρθει στην κουζίνα έβρεξα το πρόσωπό μου με δροσιστικό νερό όταν μπήκε στην κουζίνα της είπα:

-Τι κάνεις μαμά καλά;

-Καλά είμαι αλλά κάτι συνέβηκε στην αγορά ένα παιδί πάλεψε με έναν Marine ρώτησα την φίλη μου τι έγινε και μου είπε ότι ένα παιδί κουτούλησε πάνω σε έναν Marine εγώ τότε πλησίασα πιο κοντά να δω τι συμβαίνει και τότε είδα εσένα.

Τότε σκέφτηκα άντε τώρα να μιλήσεις. Η μητέρα μου φαινόταν φορτισμένη και εγώ όπως ήταν αναμενόμενο θα έμπαινα τιμωρία και μου είπε:

-Τι γύρευες εκεί θα μπεις τιμωρία για μια εβδομάδα χωρίς βόλτες και εσύ νόμιζες ότι δεν θα σε έβλεπα στην αγορά αλλά θα σε αφήσω να βγεις μόνο σήμερα αλλά έστω και μάθω πως έμπλεξες μαύρο φίδι που σε έφαγε.

-Σε ευχαριστώ.

Έφυγα και πήγα και πήρα το φίλο μου από το σπίτι του και μιλάγαμε στο δρόμο καθώς περπατάγαμε τότε ήταν που του είπα:

-Η μητέρα μου με είδε στην αγορά με τον Marine που πολέμαγα και με έβαλε τιμωρία πως γίνεται πάντα που κάνουμε μια αταξία να είναι εκεί οι μυταράδες μας;

-Είναι το ένστιχτο των μυταράδων ενώ ο πατέρας μου είναι πιο ελαστικός από την μητέρα μου.

-Τυχερέ εμένα ο πατέρας μου χάθηκε σε μια περιπέτεια.

-Λυπάμαι για σένα.

Όμως δεν άφησα αυτό να με στεναχωρήσει έτσι κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι. Την ώρα που φτάσαμε στο λιμάνι αντίκρισα τον Θείο μου με την βάρκα του. Έτρεξα μαζί με τον φίλο μου προς την βάρκα τα συναισθήματα ήταν πολλά γιατί από τότε που χάθηκε ο πατέρας μου ήταν σαν να με είχε μεγαλώσει ο Θείος μου. Τότε αγκάλιασα τον θείο μου και έτσι όπως με κοίταξε ήταν ο τρόπος που με κοίταζε ο πατέρας μου πριν χαθεί σε ένα πειρατικό ταξίδι.Τότε πήγα με τον Θείο μου ίσω στο σπίτι στην διαδρομή μιλάγαμε συνέχεια για το πως πέρασε στην περιπέτειά του. Όταν φτάσαμε σπίτι η μαμά μαγείρευα. Τότε η μαμά φώναξε:

-Jim γύρισες;

Ναι έφερα μαζί μου μια μικρή παρέα που γνωρίζεις.

Τότε γύρισε και μας κοίταξε όλους ένα δάκρυ γλίστρησε από το μάγουλό της και ξαφνικά έτρεξε και αγκάλιασε τον θείο μου.
Τότε η μητέρα μου ρώτησε:

Μαμα-Τι κάνεις έχω να σε δώ πολύ καιρό.

Θείος-Ήρθα να εκπληρώσω την τελευταία επιθυμία του αδερφού μου πριν χαθεί. Jim αν θέλεις ακολούθησε έξω στην αυλή για λίγο μόνος σου για να μην μας ενοχλήσουν η μητέρα σου και ο Νίκος.

Ακολούθησα τον θείο μου έξω στην αυλή και καθίσαμε στο παγκάκι τότε έβγαλε ένα μεσαίο σε μέγεθος σεντούκι από το γούνινο παλτό που φόραγε. Το σεντούκι ήταν
πολύ γυαλιστερό και έδειχνε σαν να είχε κάτι πολύ πολύτιμο μέσα.Ο θείος μου είπε:

-Αυτό μου το έδωσε ο πατέρας σου και ήθελε όταν πας 15 να στο δώσω κανείς δεν το έχει ανοίξει γιατί κανείς δεν έχει το κλειδί. Ο πατέρας σου μου είχε πει ότι το κλειδί είναι το κολιέ που είχε δώσει στην μητέρα σου.

Ήθελα να δω τι έχει αυτό το σεντούκι ειδικά αφού έμαθα ότι το είχε αφήσει ο πατέρας μου. Σηκώθηκα απότομα και άρχισα να τρέχω προς την μητέρα μου και αμέσως την ρώτησα:

-Που είναι το κολιέ;

-Το είχα δώσει στους Marines επειδή δεν είχαμε να πληρώσουμε τον φόρο με χρήματα.

Τότε ήξερα ότι έπρεπε να πάω στον αρχηγό τον Marines ώστε να πάρω πίσω το κολιέ ώστε να ανοίξω το σεντούκι του πατέρα μου και να δω τι μου είχε αφήσει. Τότε σοβάρεψα πολύ τα μαλλιά μου από μαύρα έγιναν καφέ καθώς αλλάζουν ανάλογα με τα συναισθήματα μου όταν είναι έντονα. Είναι ένα κληρονομικό χάρισμα της οικογένειας Fire όπου ανήκω. Τότε έσφιξα τα χέρια μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα η μητέρα μου πήγε να με τραβήξει ώστε να μην πάω αλλά ο θείος μου την σταμάτησε και της είπε:

-Άστον αυτός είναι δικός του αγώνας που πρέπει να παλέψει ώστε και αν είναι τόσο σημαντικό γι'αυτόν.

-Μα...Εντάξει καταλαβαίνω.

Είπε η μάνα μου διστακτικά τότε ο Νίκος με πλησίασε και είπε αποφασισμένος:

-Θα έρθω μαζί σου.

-ΟΧΙ είναι μια μάχη που πρέπει να κερδίσω μόνος και να αποδείξω σε όλους ότι αξίζω.

Με το που πάτησα το πόδι μου έξω από την πόρτα ένιωσα ένα βάρος σε όλο μου το σώμα επειδή έπρεπε να πολεμήσω για πρώτη φορά για κάτι σημαντικό όχι μόνο για μένα αλλά και την μαμά και τον θείο μου. Συνέχισα να περπατάω προς το κέντρο της πόλης καθώς έψαχνα που ήταν ο αρχηγός τον Marine. Καθώς περπάταγα προσπαθούσα να θυμηθώ ότι αναμνήσεις μπορούσα να θυμηθώ που είχα με τον πατέρα μου. Τότε θυμήθηκα την τελευταία φορά που έφυγε που μου είπε''Γιε μου πάω σε ένα επικίνδυνο ταξίδι σου υπόσχομαι ότι κάποια μέρα θα επιστρέψω'' ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό μου καθώς δεν μπορούσα να τα κρατήσω. Όλα αυτά τα συναισθήματα μέσα μου συγκρούονταν λες και γινόταν μάχη ήθελα να ξεσπάσω σε κλάματα και φωνές αλλά δεν έπρεπε να τραβήξω την προσοχή.

Συνέχισα να περπατάω με ένα έντονο ύφος στα μάτια μου. Έφτασα στο κέντρο της πόλης κοίταξα τριγύρω αλλά δεν είδα κανέναν Marine. Κάθισα λίγη ώρα στο κέντρο καθώς περιφερόμουν συνέχεια. Αφού πέρασε η ώρα αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το λιμάνι που δεν ήταν πολύ μακριά. Άρχισα να περπατάω προς το λιμάνι προσπαθούσα ωστόσο να καθαρίσω το μυαλό μου και να είμαι ήρεμος γιατί αν πολεμάς με θολό μυαλό δεν θα μπορείς να αποδώσεις όσο το δυνατόν καλύτερα μπορείς. Όταν έφτασα στο λιμάνι το μάτι μου έπεσε κατευθείαν πάνω σε έναν Marine και εκείνη την ώρα γινόταν η αλλαγή βάρδιας έτσι ακολούθησα αυτούς που έφευγαν ώστε να με οδηγήσουν στο σημείο που λογικά θα είναι και ο αρχηγός τους. Ήμουν περίπου 2 μέτρα πίσω τους και μετά από 10 λεπτά περπάτημα είχαμε φτάσει κοντά στο δάσος Midway.