Την επομενη μερα που ξυπνησα στο αναρρωτηριο ειδα πως δεν ημουν μονος. Ολο ηταν γεματο. Ηταν γεματο με ναυτικους. Με τους ναυτικους που ειχαμε βρει στον λακκο αλλα και με ναυτικους που ημασταν μαζι στην πρωτη ομαδα. Αλλα το κυριοτερο απο ολα ηταν οτι στο διπλανο κρεβατι ηταν η Rika. Ηταν ξυπνια και με κοιτουσε. Μου χαμογελασε. Αυτο τα ελεγε ολα...
Αργοτερα, οταν σηκωθηκα μου ειπαν πως η ομαδα του Brandon ειχαν καταφερει και οδηγησαν μακρια τον λυκο μετα απο μια πολυ δυνατη μαχη χωρις καμια απωλεια ζωης, παρα μονο σωματικα τραυματα και πως ο Craul ειχε βρει την Rika στον λακκο, αναισθητη απο το κρυο, να εχει δωσει τα ρουχα της στους υπολοιπους στον λακκο και η φωτια να εχει σβησει. Τους εβγαλαν και γοργα τους μετεφεραν στην βαση οπου τους παρασχεθηκαν οι πρωτες βοηθειες.
Στην βαση επισης ηταν και ο νεαρος που με εσωσε και με αυτην την πραξη εσωσε και τους υπολοιπους τον οποιον του εδωσαν μια χοντρη αμοιβη για ευχαριστω την οποια δεν δεχτηκε καθως δεν θεωρουσε αυτο που εκανε κατι που αξιζε ανταμοιβη. Εκανε οτι επρεπε να κανει καθε ανθρωπος.
Για το λιγο που εμεινα ορθιος ηρθαν πολλοι και με ευχαριστησαν και μου εδωσαν συγχαρητηρια και θα ηταν σιγουρα και αλλοι αν δεν επεστρεφα στο αναρρωτηριο για να ξαπλωσω και να ξεκουραστω πληρως.
Αυτο ηταν. Ειχε τελειωσει. Τα ειχαμε καταφερει. Η αποστολη ειχε επιτευχθει!