[Τέλος-Αποστολή]Νομος και Ταξη! Η δικαιοσυνη πανω απο ολα! Μερος 3ο - Fullman to the Rescue!

-Φαινεται πως θα ειμαστε για λιγο εδω κατω μονοι μας...
-ΕεεΕεεεΕεε? Τ-τ-τι θες να πεις?
ειπε τραυλιζοντας. Την ειδα και κοκκινη στο προσωπο αλλα πρεπει να ηταν απο το κρυο...
-Τι εννοεις?
Με κοιταξε στα ματια για λιγα δευτερολεπτα και κουνησε γρηγορα το κεφαλι της σαν να καραριζε τις σκεψεις της.
-Τιποτα. Και δεν χρειαζεται να μεινουμε εδω. Κοιτα.
Και σηκωσε το χερι της και μου εδειξε μια τρυπα στον τοιχο.
-Μπορει να βγαζει καπου στην επιφανεια, ισως σε χαμηλοτερο υψομετρο του βουνου.
-Εισαι σιγουρη πως μπορεις να το κανεις αυτο?
-Μην λες ανοησιες. Φυσικα και μπορω.
Ειπε και σηκωθηκε, παραπατωντας και διωχνοντας με μακρια οταν πηγα να την κρατησω.
-Καλα ειμαι.

Προφανως δεν ηταν και δεν μπορουσα να κανω και πολλα για αυτο. Δεν με αφηνε.
Αλλα ακομα και ετσι, σκυψαμε λιγο και αρχισαμε να εξερευνουμε το στενο περασμα που ειχαμε βρει.

Για καμποση ωρα περιπλανηθηκαμε μεσα στις, οπως αποδειχθηκε, σηραγγες του βουνου καθως εμοιαζαν με λαβυρινθο αφου πολλες φορες ο δρομος χωριζε και τις μισες απο αυτες εβγαζε σε αδιεξοδο. Φως φυσικα δεν υπηρχε και ειχαμε αναγκαστει να φωτιζομαστε με ενα πολυ μικρο φαναρι που ειχε μαζι της η Rika σε περιπτωση που αποκλειζοταν καπου το βραδυ και αυτο εκανε ακομα πιο δυσκολη την κατασταση.
Μεχρι που στο βαθος ειδαμε φως. Αυξησαμε τον ρυθμο του βηματος μας και γοργα φτασαμε στην εξοδο.
Το φως μας τυφλωσε και για λιγα δευτερα ειχαμε κλειστα τα ματια μεχρι που σιγα σιγα καταφεραμε και τα ξανανοιξαμε.

Αυτο που συναντησαμε μπροστα μας ηταν πολυ ανακουφιστικο αλλα παραλληλα πολυ ανησυχητικο.
Ειχαμε βρεθει παλι σε εναν λακκο, πολυ μεγαλυτερο αυτην την φορα, αλλα δεν ηταν αδειος.
Μεσα σε αυτον αντικρισαμε 20 αντρες περιπου, ντυμενους με γουνες και διακριτικα των Μαριν, ολους σε πολυ ασχημη κατασταση. Ολοι κατασπροι, αδυναμοι ή ακομα και αναισθητοι.
Με το που μας ακουσε, ενας απο αυτους, ανοιξε τα ματια του και απλωσε τα χερια μπροστα.
-Βοηθηστε μας...
Ειπε ισχνα και αδυναμα...
Και ξαναεκλεισε τα ματια.
Κοιταχτηκαμε με την Rika και και οι δυο ειχαμε τις ιδιες αποριες.
Τι κανουμε?  Πως τους βοηθαμε?
-Πρεπει κατι να τους βοηθησουμε...
-Το ξερω. Και αυτο σκοπευω να κανω
Ειπα και εβγαλα το σακιδιο που ειχα στην πλατη μου

-Τι κανεις?
-Πρεπει να τους κρατησουμε στην ζωη αν θελουμε να τους βγαλουμε απο εδω μεσα και να τους σωσουμε. Ας αρχισουμε με αυτο.
Και εβγαλα απο το σακιδιο μου το παγουρι με το νερο και ξεκινησα να τους σηκωνω εναν εναν και να προσπαθω να τους ριξω νερο στο στομα.
Η Rika γρηγορα εβγαλε το δικο της και αρχισε να με μιμειται.
-Λογικα επαθαν το ιδιο με εμας. Το χιονι και ο παγος θα ειχαν καλυψει τον λακκο, δεν θα το ηξεραν και οταν βρισκονταν ολοι απο πανω, δεν αντεξε το βαρος και εσπασε, φυλακιζοντας τους ολους εδω. Και που αντεξαν τοσο, θαυμα ειναι.
-Ναι. Για αυτο δεν πρεπει να χανουμε καιρο. Πρεπει να τους ανεβασουμε πανω... Αλλα πως...?
Και εκει που σκεφτομουν, μου ηρθε η ιδεα.
-Το βρηκα!
Ειπα και αρχισα να ξεντυνομαι. Εβγαλα πρωτα την γουνα, και την πεταξα στην ακρη και μετα αρχισα να βγαζω τα υπολοιπα ρουχα και να τα πεταω στο κεντρο του λακκου.
-Τι κανεις....?

-Βρηκα τροπο να ανεβω πανω. Αλλα αυτο θα παρει λιγη ωρα και αυτοι πρεπει να μεινουν ζωντανοι. Για να μεινουν ζωντανοι χρειαζονται ζεστη...
Και συνεχισα να ξεντυνομαι
-Για να ζεσταθουν θελουν φωτια. Και η φωτια θελει ξυλο. Εχουμε ξυλο? Οχι. Τι αλλο εχουμε που καιγεται? Τα ρουχα μας. Και μαζι εχουμε και αυτο και αυτο και αυτο.
Ειπα πετωντας εξω απο τον σακο και πανω στα ρουχα καποια υλικα που μπορουσαν να καουν.
-Μα... Θα παγωσεις απο το κρυο!
-Αυτοι ομως θα πεθανουν αν δεν κανω κατι. Και επισης πιστευω πως αυτο θα με κρατησει.
Ειπα πιανοντας και φορωντας την γουνα.
-Εξαλλου αυτο δυσκολα καιγεται. Βγαλε και εσυ απο τον σακο οτι εφλεκτο εχεις και πετα το φαναρι σου μεσα. ας ελπισουμε να αρπαξουν...
Και αυτο εκανε. Η φωτια μετα απο λιγο επιασε και με ενα μικρο αλλα αποτομο φουντομα, αρχισε να καιει τα πραγματα μας.

-Βαλε αυτους που ειναι χειροτερα πιο κοντα στην φωτια μεχρι να ζεσταθουν. Προσπαθησε να την κρατησεις αναμενη
-Θα το κανω... Αλλα εσυ τι θα κανεις?
-Θα ανεβω...
Ειπα και εβγαλα το ενα απο τα δυο μου μεγαλα σπαθια.
-Τι θα κανεις με αυτο!?
Χωρις να απαντησω, πλησιασα τον τοιχο, πηρα μια βαθια ανασα και με το σπαθι στο χερι, πηδηξα οσο πιο ψηλα μπορουσα και καρφωσα το σπαθι στον τοιχο με την πλατια μερια να κοιταει προς τον ουρανο ενω συνεχισα να κρατιεμαι απο την λαβη.
Βαζοντας ολη μου την δυναμη επιασα και με τα δυο μου χερια την λαβη και σηκωθηκα, πατωντας πανω στην λεπιδα ανεβηκα πανω στο σπαθι.
Στην αρχη κοντεψα να πεσω αλλα τελικα βρηκα την ισορροπια μου.
Μετα απο λιγο, αφου ενιωσα σιγουρος, εβγαλα το δευτερο σπαθι και επανελαβα την ιδια διαδικασια με την διαφορα οτι τωρα σιγα σιγα οι δυναμεις μου ειχαν αρχισει να με εγκαταλειπουν και χρειαστηκα να τραβηχτω πανω, απο την λεπιδα, πετσοκοβοντας τα χερια μου

Πανω στην δευτερη λεπιδα τωρα, και 3 μετρα κατω απο την επιφανεια, με τα χερια γεματα αιματα ξεκινησα να σκαρφαλωνω. Ευτυχως ο λακκος δεν ηταν ανθρωπινα σκαμμενος και οι πλευρες του δεν ηταν λειες οποτε μπορουσα να σκαρφαλωσω. Με κοπο, αλλα μπορουσα. Βεβαια δεν θα μπορουσα με τιποτα να το κανω αυτο απο το πατωμα αλλα αυτα την μικρη αποσταση καταφερα και την σκαρφαλωσα.
Βγηκα πανω και εβαλα κατευθειαν τα χερια μου μεσα στο χιονι. Η ανακουφιση ηταν τρομερη.
Εσκυψα και κοιταξα μεσα στον λακκο. Η Rika με κοιτουσε με ενα βλεμα γεματο ελπιδα.
-Τα καταφερα Rika!
-Γρηγορα Red! Πρεπει να τους βγαλουμε!
Πριν της απαντησω κοιταξα τριγυρω να δω που βρισκομουν.
-Rika! Ειμαστε αρκετα χαμηλα στο βουνο. Αμα τρεξω, πιστευω πως θα προλαβω να φτασω στο χωριο και να ειδοποιησω τους υπολοιπους
-Θα τα καταφερεις??
-ΝΑΙ!
Το ελπιζω Red....
-Τρεχα τοτε! Θα σε περιμενω εδω!

Και χωρις δευτερη σκεψη και με ενα βλεμα γεματο αποφασιστικοτητα σηκωθηκα και ξεκινησα την καταβαση

Αρχισα να τρεχω... και να τρεχω... μεχρι που η κουραση με κατεβαλε τοσο που χρειαζοταν να σταματησω, αλλα δεν το εκανα. Συνεχισα. Τα ποδια μου ομως ειχαν αντιθετη αποψη και συντομα με εγκατελειψαν ριχνοντας με κατω και βαζοντας με σε μια τρελη τροχια καταβασης κουτρουβαλοντας.
Δεν θυμαμαι και πολλα απο εκεινες τις στιγμες. Μονο εικονες και το συναισθημα οτι ημουν ανημπορος ακομα και να κουνηθω. Το κρυο ειχε διαπερασει την γουνα και ειχε τρυπησει το σχεδον γυμνο κορμι μου και η κουραση και οι πληγες ειχαν συμβαλλει εξισου...
Καποια στιγμη ενιωσα οτι σταματησα. Ολα ειχαν σταματησει να γυρνανε ομως την θεση τους επαιρνε μια θολουρα. Η αισθησεις μου με εγκατελειπαν.
Ακουσα φωνες. Γυρισα το κεφαλι μου και ειδα 2 φιγουρες να ερχονται προς το μερος μου. Μια πολυ κοντη και μια κανονικη.
Απλωσα το χερι μου προς αυτους, πηγα να φωναξω αλλα η φωνη δεν βγηκε.
Προσπαθησα μια τελευταια φορα να κρατησω ανοιχτα τα ματια μου αλλα τελικα δεν αντεξα και λιποθυμισα

Οταν ανοιξα τα ματια μου ενιωσα ολο μου το σωμα να τσουζει αλλα η ζεστασια που με καταλαμβανε ηταν τοσο ωραια που ο πονος δεν ηταν τιποτα μπροστα της.
Ημουν μεσα σε ενα σπιτι. Ξαπλωμενος σε ενα κρεβατι. Φορουσα ρουχα. Πηγα να σηκωθω αλλα πριν προλαβω εμφανιστηκε ενας νεαρος ανδρας, χωρις μουσια, παιδικα χαρακτηριστικα προσωπου και κοντα μαυρα μαλλια, και με κρατησε κατω.
-Δεν πρεπει να σηκωθεις.
-Πρεπει...
-Κατσε κατω!
-Δεν καταλαβαινεις...
WOOF WOOF!
ακουστηκε το γαυγισμα ενος σκυλου που μολις συνειδητοποιησα οτι βρισκεται στο δωματιο
-Πρεπει...να... ειδοποιησω...
-Ποιον??
-Μαριν... σε κινδυνο...
-Βρισκονται μαρινς σε κινδυνο.
Δεν απαντησα, παρα μονο εγνεψα.
-Αχα... Οκ. Καταλαβαινω. Κρατησου γερα. Θα σε παω στην βαση.
Ειπε και με σηκωσε στην πλατη και βγηκαμε εξω απο το σπιτι. Με ακουμπησε πανω σε ενα ελκηθρο που το εσερναν 4 σκυλια και μολις τα διεταξε ξεκινησαν να τρεχουν πολυ γρηγορα

Το ποτε βρεθηκαμε στην βαση των Μαριν δεν το καταλαβα. Κοιμηθηκα στην διαδρομη και ξυπνησα απο το ταρακουνημα της στασης.
Πριν καν προλαβει να με ξανασηκωσει ειχαν βγει εξω καποιοι Μαρινς και με πηραν αυτοι στα χερια και αρχισαν να με μεταφερουν μεσα στο κτιριο οσο ο ανδρας τους εξηγουσε τι ειχε συμβει. Πρεπει να με ειχαν αναγνωρισει γιατι καπου στο βαθος ακουγα το ονομα μου.

Οταν με πηγαν μεσα και με ξαπλωσαν, ηρθε ο Commander Craul και με ρωτησε τι ειχε συμβει. Το μονο που ειχα κουραγιο να του απαντησω ηταν οδηγιες για το πως να φτασει στην Rika. Λογικα με τις οδηγιες μου και τα αποτυπωματα μου θα τους βρισκανε. Το ηλπιζα...
Με δακρυα στα ματια τον κοιταξα απεγνωσμενα και ψιθυρισα
-Προλαβε τους.... προλαβε την... σε παρακαλω.
Δεν ξερω γιατι το ειπα... το δευτερο... Μαλλον κατι ενιωθα που δεν το ειχα συνειδητοποιησει αλλα αυτο ηταν και το τελευταιο που ειπα πριν πεσω σε λιθαργο αναρρωσης