[Τέλος-Αποστολή]Νομος και Ταξη! Η δικαιοσυνη πανω απο ολα! Μερος 3ο - Fullman to the Rescue!

Η ανοδος ξεκινησε και το κρυο αρχισε να γινεται τσουχτερο σιγα σιγα.
Οταν ξεφυγαμε απο τους προποδες ειχε ηδη βραδιασει. Ο commander Brandon μας ειχε προειδοποιησει πως η αποστολη μπορει να παρει καμποσες μερες, για αυτο και ενα μερος της ομαδας μας, δεν ηταν εξοπλισμενοι για πολεμο, αλλα κουβαλουσαν σκηνες, τροφη, νερο και οτι αλλο βοηθητικο θα χρειαζομασταν για να περασουμε ζεστα και ανθρωπινα τις νυχτες.
Ετσι στηθηκαμε την πρωτη νυχτα, κοντα σε κατι κωνοφορα δεντρα, αναψαμε την φωτια, και με βαρδιες πεσαμε για υπνο. Ομως η αποστολη αυτη θα ηταν δυσκολη και αυτο εμελλε να φανει απο το πρωτο βραδυ κιολας.

Βαθια μεσα στην νυχτα ακουστηκαν αλυχτισματα. Υπο αλλες συνθηκες δεν θα ηταν παραξενο, αλλα τα συγκεκριμενα ακουστηκαν απο πολυ κοντα.
Πριν καν προλαβουμε να πιασουμε τα οπλα και να ξυπνησουμε τους κοιμησμενους μια μεγαλη αγελη απο λυκους ειχε φτασει εξω απο την κατασκηνωση μας και χωρις δισταγμο ορμησε μεσα.
Εγω ημουν απο αυτους που κοιμοντουσαν αλλα ο ηχος της μαχης και οι φωνες με ξυπνησαν. Με το που εβγαλα το κεφαλι μου εξω απο την σκηνη ενας σχετικα μικρος λυκος πεταχτηκε πανω μου και θελησε να χωσει τα σαγονια του στον λαιμο μου. Αστραπιαια εβαλα τα χερια μου μπροστα στα δοντια του και τον πεταξα μεσα στην σκηνη, η οποια χαλασε και επεσε. Με κοπο, επιασα ενα απο τα σπαθια μου και αναδυθηκα εξω απο την σκηνη. Ετρεξα πανω απο τον λυκο που πασχιζε να ελευθερωθει κατω απο την σκηνη και του το εμπιξα, κανοντας τον να σπαρταρισει για μια τελευταια φορα.

Γρηγορα γυρισα να μπω στην μαχη με τους υπολοιπους αλλα συντομα πολλοι λυκοι ειχαν πεθανει και οι υπολοιποι τραπηκαν σε φυγη. Αντιμετωπισαμε αποτελεσματικα αυτην την επιθεση και ευτυχως χωρις καμια ανθρωπινη απωλεια αλλα με αρκετους μικρους τραυματισμους. Αφου αναδιοργανωθηκαμε και μαζεψαμε το χαος που εμεινε πισω απο την μαχη αρχισαμε να συζηταμε μεταξυ μας και καποιοι που ηταν και ντοπιοι, λεγανε πως ειμαστε πολυ χαμηλα για να υπαρχουν λυκοι, οτι δεν ειναι φυσιολογικο αυτο και πηγανε και εκφρασανε την ανησυχια τους στον Brandon.
Η απαντηση του ηταν ικανοποιητικη αλλα αφηνοντας πολλα ερωτηματα.
-Αν ειναι οντως πολυ χαμηλα για να υπαρχουν λυκοι, τοτε κατι τους κατεβασε εδω κατω, και αυτο δεν ηταν η πεινα. Ηταν κατι μεγαλυτερο. Ενας αγνωστος κινδυνος. Να ειστε διπλα προσεκτικοι
Και με αυτην την συμβουλη, ξεκινησαμε παλι το περπατημα

Οσο ανεβαιναμε πιο ψηλα, τοσο χειροτερο γινοτανε το κρυο αλλα τα χοντρα ρουχα και οι ζεστες γουνες μας προστατευαν επαρκως.
Η δευτερη μερα περασε ησυχα και στο πρωινο της τριτης, μας ενημερωσαν πως απο αυτο το σημειο και μετα χαθηκαν οι αντρες που ψαχναμε οποτε απο εδω αρχιζε και το πραγματικο ψαξιμο.
Σε καθε ανοιγμα που βρισκομασταν, χωριζομασταν σε ομαδες και χτενιζαμε την περιοχη, δεν βρισκαμε τιποτα και συνεχιζαμε την ανοδο μεχρι το επομενο ανοιγμα οπου παλι καναμε την ιδια δουλεια απο την αρχη.

Αλλα τιποτα. Κανενα ιχνος που να μας οδηγουσε καπου. Παντου χιονι και παγος. Ειχε αρχισει να γινεται κουραστικο και απογνωστικο.
Τι ψαχναμε? Υπηρχε περιπτωση να τους βρουμε?
Αλλα στην σκεψη και μονο οτι μπορει να ειναι ζωντανοι και να μας περιμενουν, ολοι μας περναμε κουραγιο και συνεχιζαμε χωρις να λεμε κουβεντα

Η τριτη μερα τελειωσε και το μεσημερι της τεταρτης ειχε φτασει. Ειχαμε ανεβει αρκετα ψηλα στο βουνο αλλα κανενα σημαδι νοημον ζωης. Μονο καποια μακρινα αλυχτισματα και διαφορα μικρα ζωακια που ξετρυπωναμε απο τις φωλιες τους, ψανχοντας εδω και εκει.
Ομως εκεινο το μεσημερι θα συναντουσαμε κατι που μαλλον ολοι μας δεν ειχαμε ξαναδει παρομοιο.
Ειχαμε περπατησει εναν στενο δρομο και ειχαμε βγει σε ενα ιδιαιτερα μεγαλο ξεφωτο και οι μισοι ετοιμαζονταν να αρχισουν να ψαχνουν ενω οι υπολοιποι βρηκαν βραχους και κομμενους κορμους, να καθισουν και να μαζεψουν δυναμεις. Και τοτε ηταν που το ακουσαμε. Ενα αλυχτισμα, τοσο δυνατο που εκανε τα αυτια μας να βουιζουν και την ψυχη μας να τρεμει.
Σταματησε. Μετα απο λιγο το ξανακουσαμε και αυτην την φορα πιο κοντινο.
Πλησιαζε...
Και τελικα εμφανιστηκε. Κοιταξαμε ολοι ψηλα, πανω απο τον διπλανο λοφο, εκανε ενα αλμα και βρεθηκε μπροστα μας.
Ηταν ενας λυκος. Αλλα οχι φυσιολογικος λυκος. Στα τεσσερα το υψος του πρεπει να εφτανε τα 4 με 5 μετρα, τα νυχια του φανταζαν τεραστια ενω ησουν σιγουρος πως αμα ανοιξει το στομα του, δεν ησουν παραπανω απο μια μπουκια.
Σταθηκε μπροστα μας, μας κοιταξε μια στιγμη και βρυχηθηκε τοσο δυνατα που μερικοι απο μας φυγαν προς τα πισω.

Ολοι μας ειχαμε παγωσει. Δεν το πιστευαμε αυτο που βλεπαμε μπροστα μας. Ηταν εξωφρενικο.
Πως ειναι δυνατον να υπαρχει ενα τετοιο πλασμα?
Καποια παραμιλιτα ξεκινησαν να ακουγουνται και μετα αναρθρες κραυγες καθως καποιοι απο τους ναυτικους αρχισαν να παραπατανε προς τα πισω.
Αυτο που μας εκανε να ερθουμε στα συγκαλα μας ηταν η φωνη του Commander Brandon.
-ΝΑΥΤΕΣ!! ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ. ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΤΟΝ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ. ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΠΕΤΥΧΕΙ. ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΙΣΟΥΜΕ! ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΤΕ ΤΟΝ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΑΣΩ!
Και βγαζοντας το οπλο του ορμησε μπροστα.

Οι περισσοτεροι απο μας συνηλθαμε και αρχισαμε να τρεχουμε σε ολο το πεδιο, παιρνοντας θεσεις μαχης και προσπαθωντας να του αποσπασουμε την προσοχη με τις καραμπινες.
Αλλα αδικος κοπος, οι σφαιρες ουτε καν τον διαπερνουσαν. Σαν να μην το ενιωθε.
Σταθηκα στο σημειο και προσπαθησα να σκεφτω τι μπορουσα να κανω. Και τοτε ακουσα εναν κροτο. Κοιταξα στο σημειο και ειδα εναν απο εμας, να εχει σηκωσει το μπαζουκα και να εχει πυροβολησει εχοντας πετυχει τον λυκο στο προσωπο, βγαζοντας γκρι καπνο απο την μουσουδα του.
To ζωο τιναξε το προσωπο του και εδιωξε τον καπνο. Το ειχε νιωσει! Υπηρχε ελπιδα. Αλλα μετα απο αυτο αρχισε να κινειται προς αυτον που του επιτεθηκε και αυτο δεν ηταν καλο.
Επραξα γρηγορα και χωρις πολυ σκεψη. Αρπαξα απο την θηκη του διπλανου μου, χωρις καν να δω ποιος ειναι, το σπαθι του και με ολη μου την δυναμη το πεταξα πανω στον λυκο

Και βρηκα στοχο. Το σπαθι καταφερε και εμπηξε την μυτη του μεσα στον τεραστιο λαιμο του λυκου.
Αυτο γρυλισε δυνατα και κατευθειαν αλλαξε διαδρομη ερχομενο κατα πανω μου.
Αν το προηγουμενο δεν ηταν καλο, αυτο ηταν πολυ κακο.
Γουρλωσα τα ματια και αρχισα να τρεχω μαζι με οποιον ηταν κοντα μου. Αλλα οσο γρηγορα και να τρεχαμε ο λυκος θα μας εφτανε.
Και εκει που ειχαμε μπει στην εμβελεια του και απλωσε το κεφαλι του για να μας δαγκωσει, ξαφνικα το πατωμα χαθηκε και αρχισα να πεφτω.

Λιγα δευτερολεπτα αργοτερα και πολλα μετρα κατω ανοιξα τα ματια μου με εναν τρομερο πονο στην πλατη και εναν ακομα χειροτερο στο κεφαλι.
-Τι στο Δια εγινε...;
Ειπα αδυναμα καθως δεν ειχα το κουραγιο να μιλησω πιο δυνατα.
Βλεποντας θολα ακομη, ειδα ψηλα να υπαρχει μια τρυπα και καταλαβα πως ειχα πεσει με σε ενα λακκο. Μαλλον το χιονι θα ειχε καλυψει την τρυπα και για αυτο δεν φαινοταν...
Σκεφτηκα
-Αναθεμα!
Βλαστημισα αλλα ακουσα μια απαντηση
-Μην λυπασαι και πολυ. Εξαιτιας αυτου του λακκου ζεις. Το τερας θα μας ειχε κατασπαραξει
Διπλα μου ειχε πεσει μαζι και η Rika. Μια κοκκινομαλλα, πολυ ομορφη και πολυ ικανη πολεμιστρια που ηταν στο ιδιο πληρωμα με εμενα

-Πφφφφ επεσες και εσυ?
-Ναι ανοητε, επεσα και εγω. ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΟΠΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΗΚΗ ΤΟΥ...
-Μα γιατι πραμα... Α! Το σπαθι!
-ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΑΩ! ΓΕΝΙΚΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΞΑΝΑΠΑΡΕΙΣ ΟΠΛΟ ΠΟΥ ΕΧΩ!!
-Τουλαχιστον δουλεψε.
-Τι δουλεψε ρε αυτοκτονικε? Κοντεψαμε να πεθανουμε.
-Ναι αλλα και ζουμε και σωσαμε τον τυπο με την μπαζουκα.
-Απο καθαρη τυχη!
-Ναι αλλα...
-Μην το πιεζεις Red!
-Καλα καλα! Ηρεμησε
Ειπα και σηκωθηκα με πολυ κοπο και πονο

Σηκωσα το κεφαλι και κοιταξα ψηλα. Δεν υπηρχε ιχνος του λυκου πουθενα αλλα η φασαρια της μαχης ακουγοταν οποτε σιγουρα ηταν ακομα εκει.
Ενα κεφαλι ειδα να ξεπροβαλει και να φωναζει
-ΟΟΟΟΟΙ! Ειστε ζωντανοι??
-Ναι καλα ειμαστε και οι δυο!
Ειπα κοιτωντας την Rika που ηταν ακομα στο πατωμα αλλα φαινοταν ενταξει.
-Μεινετε εκει! Πιστευω πως ειστε ασφαλης. Οταν καταφερουμε να διωξουμε αυτο το τερας θα ερθουμε να σας βγαλουμε.
-Μην ανησυχεις για μας! Πανε βοηθησε τον Commander.
Χωρις να πει τιποτα αλλο, μου εγνεψε καταφατικα και εξαφανιστηκε επιστρεφοντας πισω στην μαχη