Η απόδραση των 11. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Τον κοίταξε με απελπισία καθώς πήγαινε στον άντρα κάτω κι έβλεπε τη γυναίκα να τον πλησιάζει ΄ μπορεί να πίστευε πως δε θα το έκανε, ή ότι μόνο μια τεχνική εκφοβισμού, αλλά όταν πραγματικά το έκανε...ένιωσε τον τρόμο να κυλάει στις φλέβες του σαν ναρκωτικό. Η τύπισσα φαινόταν τρελή, ποιος ξέρει τι μπορεί να ήταν πραγματικά;

Πήγε γα το μαχαίρι της. "Βρε βρε, κοιτάξτε τον ατρόμητο-!"
"Εντάξει, θα σας πω πού είναι μόνο πάρτε την γκόμενα από κοντά μου!"
"Αυτό ήταν εξαιρετικά σύντομο" ψιθύρισε χασκογελώντας...!
Ανασήκωσε τους ώμους του, ενώ συνέχισε τις περιποιήσης της γυναίκας που έφυγε."Μπα, κι εγώ θα φοβόμουν ΄ δε βλέπεις το μάτι της; Γυάλισε. Νομίζω σε γουστάρει. Τχερούλη...!

Γελάσανε μεταξύ τους, αλλά χαμηλόφωνα. "Και λοιπόν, πουυυυυυύ είναι το καμάρι μας...;" Η χαρά της ήταν λίγο υπερβολική σε σχέση με την κατάσταση του αιχμαλώτου τους, ματωμένο, χτυπημένο και φοβισμένο.
"Τον βάλαμε στον δεύτερο όροφο στο τρίτο κελί από το δεξιά."
"Καλό αγόρι," του είπε ευχαριστημένη και του τσίμπησε το μάγουλο. Του έδωσε μια σφαλιάρα, πήδηξε όρθια κι άρχισε να κοιτάει τα όπλα γύρω της. "Χμ...αυτές οι καραμπίνες είναι πολύ καλές. Κι έχει αρκετά φυσίγγια για ολόκληρο λόχο!"
"Μα είμαστε λόχο-...ς."
Το βλέμμα της τον έκανε να παγώσει. "Αν δε θες να φας κι άλλη, σκάσε συ."

Χασκογέλασαν ξανά οι άλλοι δύο, μα λες και ήταν το σήμα του Bola, σηκώθηκε κι αυτός όρθιος. "Έτοιμος, Κατσουφάκο," είπε και τον χτύπησε ενθαρρυντικά στον ώμο "μπορείς να το πατήσεις λογικά τώρα. Έλα." Προσέφερε το χέρι του, το οποίο πρόθυμα έδραξε ο Geralt.
"Nα σαι καλά ρε," ανταποκρίθηκε ενώ προσπάθησε να δει αν μπορεί να ισορροπήσει "και τώρα βλέπουμε για όπλα;"

Τους πήρε σχετικά κάμποση ώρα να βρουν όλα τα όπλα που θέλαnε μα και να εξοπλιστούνε με παραπάνω γεμιστήρες για το καθένα ξεχωριστά. Είχαν κάθε πρόθεση να δημιουργήσουν πανικό, τώρα που δεν κατάφεραν να το κάνουν ήσυχα.

Ενδιάμεσα προνόησαν και ειδοποίησαν τους άλλους με τα den den mushi που τους είχε δώσει ο Leonardo. Τους συμβούλευσαν να μη δώσουν κανένα στόχο, να μην έρθουν να τους βοηθήσουν, αλλά αν δουν ναυτικούς να φεύγουν σωρηδόν, να τους το πουν άμεσα. Εκείνοι συμφώνησαν, τους ευχήθηκαν καλή τύχη, και συνέχισαν με την κομπίνα τους. Όπως και οι ίδιοι.

Καθώς περπατούσαν, πάντα προσεχτικοί - τοίχο με τοίχο -, ο αιχμάλωτός τους μίλησε. "Τι θα κάνετε αφού τον ελευθερώσετε;"
"Λέμε να τον πάμε στο φεστιβάλ να φάμε κανα λουκάνικο που θα πεινάει το παιδί αλλά κι εμείς, ε και μετά βλέπουμε΄ κανά καφέ, καμιά σοκολάτα..."
"Με δουλεύεις, έτσι;"
"Αναρωτιέσαι κιόλας; Τι θες ρε φιόγκο, να σε πω και κατά γράμμα τα σχέδιά μας; Μήπως να σε ρωτήσω και ποιον δρόμο να πάρουμε για να φύγουμε από τη βάση;"

Ντράπηκε, και δεν ξαναμίλησε, αλλά η Kaitlyn τον έσμπρωξε. "Θέλει και πληροφορίες το χαϊβάνι."
"Σσσσς," έβαλε το ένα δάχτυλο πάνω απ'το στόμα του "ακούω τη φάρα του. Κάντον να σκάσει."
"Το χω κάνει ήδη," είπε χαμογελώντας, με το χέρι πάνω από το στόμα του ναύτη. "Και τώρα από πού;" αυτή τη φορά δε μίλησε, μα το έδειξε με χειρονομίες.

O Geralt έδειξε απέναντι ΄ οι διάδρομοι ήταν δυο: αυτός που απλώνονταν μπροστά τους, κι ο άλλος που ήταν κάθετος με τον δικό τους. Εκείνος προτίμησε τον κάθετο. Θα έβγαιναν εκτός πορείας και θα έκαναν τον κύκλο, αλλά όσο περισσότερο καθυστερούσαν το αιματοκύλισμα, τόσο καλύτερα. Έγνεψαν και ξεκίνησαν όλοι μαζί.

Για παραπάνω ασφάλεια, τον φίμωσε με πανί, ενώ του έχωσε κι ένα κομμάτι ακόμα στον λαιμό για να μη μπορέσει να μιλήσει καθόλου. Με δεμένα χέρια, φίμωτρο και τόσο ξύλο, φαινόταν πως είχε χάσει κάθε ηθικό γι αντίσταση, αλλά ο πλέον ξανθός επαναστάτης, είχε το νου του για τυχόν απόπειρα απόδρασης.

"Πίσω," ψιθύρισε πανικοβλημένη για μία στιγμή, αλλά την επόμενη όλα ήταν εντάξει, εφόσον επιτυχώς κρύφτηκαν πίσω από την πόρτα που οδηγούσε στο κλιμακοστάσιο για τον δεύτερο όροφο. Πήγε να κλωτσήσει την πόρτα που τους έκρυβε ο αιχμάλωτος, αλλά τον έπιασε πριν καταφέρει να την ακουμπήσει. Αναστέναξαν με ανακούφιση όταν τους προσπέρασαν και γλύστρισαν πίσω από την πόρτα και πάνω στον δεύτερο όροφο.

Οταν φτάσανε αισίως στον πάνω όροφο, για να μπει μέσα κάποιος, κοιτούσε τρεις φορές απ'όλες τις κατευθύνσεις, κι ένας ένας. Τελευταίος έμεινε ο Bola, γιατί έπρεπε να πάρει μαζί του τον ναύτη-κρατούμενο. Δε βγήκαν όμως κατευθείαν έξω: πρώτα τον χτύπησε με δύναμη στον ώμο και μάλλον του τον εξάθρωσε. "Μην πας να κάνεις τον ήρωα, δε θέλω να σου κάνω παραπάνω κακό. Σε θέλω μαζί μου, έτσι κι αλλιώς."
Το βλέμμα του φιμωμένου άντρα ήταν ερωτηματκό και ρωτούσε: "Τι εννοεις μαζί σου...;"
"Θα τα πούμε αυτά μετά, όταν θα μαστε τα δυο μας, ναι; Τώρα πάμε να πάρουμε τον Daemon."

Kι αυτό ήταν όσο ήταν διατεθημένος ν'αποκαλύψει αυτήν τη στιγμή στον οποιονδήποτε. Τον τράβηξε από τον γιακά, τον κράτησε δίπλα του, κι αφού τριπλοκοίταξε και μετά, πέρασε κι εκείνος γρήγορα γρήγορα μέσα και πίσω απ'την ανοιχτή πόρτα. Περίμενε για λίγο να εντοπίσει τους άλλους, κι όταν τους είδε έτρεξε εκεί.

"Ακόμα δε μας έχει πάρει κανείς χαμπάρι εδώ πάνω."
"Ούτε μάτι."
"Κι εφόσον ήρθαμε ανάποδα, τότε το κελί του Daemon είναι το τρίτο απ'το τέλος στ'αριστερά."
"Σωστά," είπαν οι άλλοι δύο και αυτόματα κοίταξαν γύρω τους. Νόμιζε ότι άκουσαν κάποιον ήχο που μπορεί να μην άκουσε ο ίδιος, αλλά όταν πρόσεξε πως μετρούσαν τα κελιά και τα μέτρα, ηρέμησε.

"Βέβαια, υπάρχει και κάτι άλλο, που δε σκεφτήκαμε..." Τον κοίταξαν σαν να ήταν τρελός. Ήταν ζωσμένοι με όπλα κάθε είδους καθώς κι εκρηκτικά σε περίπτωση που κάτι πήγαινε λάθος, τι μπορεί να ξέχασαν; "Τι πραγματικά έπαθε ο Daryl; Και η Judith είναι καλά...;"

Η συνειδητοποίηση φάνηκε στα πρόσωπά τους, καθώς οι εκφράσεις του από απορημένες μετατράπηκαν σε σοκαρισμένες. "Έχεις...δίκιο. Δεν ξέρουμε τι έχουν πάθει."
"Και τα den den mushi της παρέας τα έχουμε εγώ κι ο Geralt."
"Γ@μώτο!"
"Έι, ήρεμα. Πάμε, παίρνουμε τον Daemon, την κάνουμε από τη μπροστινή πόρτα και βλέπουμε τι πάθανε και οι άλλοι. Με λίγη τύχη δε θα τους έχουν πιάσει..."
"Χα," έκανε υποτιμητικά "λίγη τύχη έχουμε σήμερα."
"Ρε, μην είσαι αχάριστος και μας το γρουσουζέψεις."
"Εγώ λέω μόνο την αλή-...το ακούτε αυτό;"

Βήματα, και πολλά από δαύτα, ακούστηκαν από την άλλη μεριά. Οι φωνές έλειπαν, αλλά ο θόρυβος του ρυθμικού τρεξίματος δε μπορούσε να παραννοηθούν. "Γρήγορα, στο κελί ΄ αυτός έχει τα κλειδιά, θα μας ανοίξει και θα μπούμε μέσα...θα τους ξεπληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα."

Όλοι χαμογέλασαν, καταλαβαίνοντας τι εννοούσε, κι αυτόματα πήγαν προς το εν λόγω κελί. Δεν περίμενε κανείς τον ναυτικό να τους δώσει τα κλειδιά--ο Bola τον έψαξε και τα βρήκε μόνος του. Φάνηκε να ήταν ένα κλειδί για τα κελιά του κάθε ορόφου. Έπιασε το δεύτερο στη σειρά κι ευτυχώς ήταν το σωστό.

Η αγωνία έλουζε τους πάντες σαν νερό. Ένα δευτερόλεπτο παραπάνω να έκανε τότε μπορεί να μην προλάβαιναν να μπούνε μέσα και να μη δούλευε η παγίδα τους. Όλοι ήξεραν το πόσο σημαντικό ήταν να καταφέρουν να χαθούν από το πεδίο όρασης του οποιουδήποτε μπορεί να ερχόταν πάνω από εκείνη τη σκάλα. "Τελειώνεις;"

"Ναι ρε κούκλα μου, απλώς τα χέρια μου γλιστράνε...ορίστε!"

Σαν αρπακτικά που αντικρίζουν τη λεία τους και οι δύο έσπευσαν να μπούνε μέσα ΄ ο Bola διάλεξε να μείνει τελευταίος έτσι ώστε όταν ρίξει μέσα τον άλλον, να μη βρει καμία ανίσταση από κάποιον που μπορεί να ήθελε να μπει πρώτος. Έκλεισε την πόρτα πίσω του με γδούπο. Δεν τον ένοιαζε να τους ακούσουν τώρα που ήδη μπήκαν.

"Χμ...Π-ποιοι είστε σεις..."
"Γεια σου βασανισμένο νιάτο, πρέπει να σαι ο Daemon, εγώ είμαι ο Bola, οι άλλοι είναι o Geralt, η Kaitlyn κι από δω ο αιχμάλωτός μας ο Ναυτικός-αστέρι που μας οδήγησε σε σένα, χαρήκαμε για τη γνωριμία, ώρα να σε βγάλουμε από δω."

Τα είπε όλα μονοκόμματα ενώ έβγαλε την αρμαθιά με τα κλειδιά κι άρχισε να δοκιμάζει πολλά πάνω στις αλυσίδες του. Αυτήν τη φορά δεν ήταν καθόλου τυχερός, εφόσον είχε περάσει ήδη τρία κι ακόμα δεν είχε βρει το σωστό. Αν και δεν είχε πολύ ώρα για να εξετάσει τον χώρο και της άθλιες συνθήκες κράτησης του Daemon, αλλά αυτό που του τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν η βρώμα. Τουαλέτα δεν έβλεπε, οπότε μάλλον αυτό θα έφευγε. Η μύτη του ζάρωσε, αλλά δεν άφηνε να φανεί η αηδία του, χάριν του Daemon...ο οποίος ήταν σε ακόμα πιο άθλια κατάσταση.

Τα μαλλιά του ήταν λαδωμένα και λερωμένα με λάσπες αίμα κι ακαθαρσίες. Ήταν κάποτε μακριά, αλλά φαίνονταν κοντά γιατί όσα δεν ήταν κολλημένα στο πρόσωπό του, δεν τα καταλάβαινε κάποιος εύκολα ότι υπήρχαν. Τα ρούχα του σκισμένα, ξεχιλωμένα, και δεν ήταν καν τα δικά του, μα η φόρμα της φυλακής. Τα μάγουλά του, βυθισμένα από την κακή διατροφή ενώ τα μάτια του δεν είχαν καμία ζωηράδα. Λες και ήταν ένας ζωντανός νεκρός.

Μα ακόμα και σ'αυτόν τον άντρα, η προοπτική της ελευθερίας είχε ευεργετικές ιδιότητες: τα μάτια του πήραν λίγη λάμψη πίσω και τους κοίταξε πιο καλά. "Δηλαδή...θα με βγάλετε από δω πέρα;"

Αν και είχαν κάτσει και οι δύο επαναστάτες πίσω από την πόρτα με τις καραμπίνες έτοιμες, και πάλι οι ήχοι από τα χτυπήματα ακούστηκαν. Τα μάτια του ταλαιπωρημένου Daemon, γεμάτα δάκρυα χαράς, γύρισαν ανήσυχα στην πόρτα. "Θ-θ-θα με πάρετε έτσι; Δε θα μ'αφήσετε εδώ...;"
"Τρελός είσαι; Κάναμε τόσο δρόμο για να σε αφήσουμε εδώ; Ειδικά τώρα που-ΧΑ! Βρήκα το σωστό κλειδί! Είσαι..." γύρισε το κλειδί ΄ η αλυσίδα που ένωνε της χειροπέδες έπεσε "έτοιμος!"

Δεν περίμενε τίποτα και για κανέναν: άρπαξε την καραμπίνα του κι έριξε κάτω τον ναύτη. Τον χτύπησε στο κεφάλι "Λιποθύμισε;"
"..." Τον έλεγξε "ναι," ανακοίνωσε ενώ σηκωνώταν.

Τα χτυπήματα στην πόρτα - πρέπει να είχαν κάτι σαν πολιορκιτικό κριό γιατί ήταν υπερβολικά βαρύς ο γδούπος για απλό μουσκέτο - ακόμα δε σταμάτησαν. Χαμογέλασε. Αυτό θα ήταν αποτελεσματικό. "Τέλεια ΄ μείνε κοντά του για τώρα. Όταν σου πω, τρέχεις δίπλα στην πόρτα για να φύγεις εύκολα." Αλλά ξαφνικά, έκανε μια παύση και σκέφτηκε. "Μπορείς να τρέξεις έτσι;"
"Χε, ναι!" Προσπάθησε να φανεί δυνατός, αλλά ακούστηκε καχεκτικός. Ο Bola ευχήθηκε μόνο να έλεγε την αλήθεια.
"Καλώς. Παιδιά, ποιο είναι το σχέδιο;"
"Με το τρία πυροβολάμε. Μετά αμέσως πάμε για το οπλάκι με τις έξι σφαίρες και ξαναρχίζουμε με τη μικρότερη καθυστέρηση. Μετά πιάνουμε τις χειροβομβίδες΄ πρώτα πετάω εγώ. Αν ακούσουμε κόσμο να κινείται και μετά απ'αυτό, πετάς εσύ. Kι αν και πάλι κουνιούντα, η Kaitlyn.
Aν ακόμα δεν έχουν αποθαρυνθεί, πιάνουμε τις δεύτερες καραμπίνες."
"Έγινε."
"Ένα...δύο...τρία!"

Οι δίκαννες καραμπίνες εκπυρσοκρότησαν! Η πόρτα σχεδόν εξαϋλώθηκε! Παντού τρύπες και αίματα πετάχτηκαν, ακόμα και από τη δική τους, τη μέσα μεριά. Κραυγές πόνου ακούστηκαν, συνοδευόμενα από τον χαρακτηριστικό ήχο του σώματος να χτυπάει το έδαφος. Δεν έχασαν χρόνο: έβγαλαν από τον μηρό τους το οπλάκι, κι άρχισαν να πυροβολάνε ότι μπορεί να είχε μείνει όρθιο ή αλώβητο. Το πιο γρήγορο πιστόλι ήταν ο Geralt, μετά η Kaitlyn και μετά ο Bola. Όλες οι σφαίρες έκαναν επαφή, το άκουγαν, αλλά με το τι ακόμα δεν ήξεραν. Οι διάσπαρτες φωνές υπήρξαν ενδεικτικές, αλλά πόσο βαριά εν τέλη τους τραυμάτισαν, δεν ήξεραν.

Ο Geralt πήρε την χειροβομβίδα στα χέρια του ενώ ταυτόχρονα κλώτσησε την πόρτα για ν'ανοίξει ΄ τράβηξε την περόνη με τα δόντια του και την πέταξε έξω και προς τα δεξιά του...η έκρηξη ήταν πολύ εκκωφαντική! Ακόμα κι αυτοί μέσα στο δωμάτιο αναγκάστηκαν να κλείσουν τα αυτιά τους.

"Τώρα, τώρα, τώρα!" Οι φωνές του Bola ξύπνησαν τον Daemon, που έκλεινε τ'αυτιά του τρεμάμενος, και σηκώθηκε όσο λιγότερο άτσαλα μπορούσε. Έτρεξε πίσω από τον Bola που βρισκόταν στη μέση του σχηματισμού, πίσω από την Kaitlyn που ήταν τέρμα δεξιά και κατέληξε δίπλα από την πόρτα. Περίμενε εκεί.

Ο Bola έβγαλε τη δική του χειροβομβίδα κι έκανε ένα βήμα μπροστά. Ήταν ο πρώτος που ξεμύτησε και το μόνο που έβλεπε ήτανε συντρίμμια και ανθρώπους πεσμένους κάτω για να προστατευτούν. "Έχω μια ακόμα χειροβομβίδα εδώ, και το όπλο μου έτοιμο ΄ αν δε θέλετε να πεθάνετε, μην κουνήσετε ρούπι," προειδοποίησε κι άρχισε να τους εξετάζει. Όταν κανείς δεν κουνήθηκε, άρχισαν να βγαίνουν και οι υπόλοιποι.

Πήγε πάλι πίσω στο δωμάτιο ενώ έβγαινε και ο τελευταίος - ο Geralt - κι εντόπισε τον ναύτη. Έσκυψε, τον έβαλε γύρω από τους ώμους του σαν κατσίκι, έβαλε το όπλο μέσα, κι έβγαλε την περόνη. Πήγε να βγει έτοιμος να παλέψει, αλλά με έκπληξή του είδε πως οι σύντροφοί του τον προστάτευαν απειλώντας με τις καραμπίνες. "Αυτόν τι τον θέλεις;!"
Ανάβλεψαν μερικοί ναυτικοί σ'αυτό, αλλά όταν είδαν την χειροβομβίδα οπλισμένοι ξανακοίταξαν κάτω. "Απλώς πάμε, θα σας εξηγήσω αργότερα! Αντίο αγόρια~!"

Αφού απομακρύνθηκαν αρκετά και ήταν σίγουρος πως ήταν ο τελευταίος της σειράς τους, την πέταξε πίσω του! Και αυτή έκρηξη ήταν αρκετά δυνατή, όμως αυτήν τη φορά ήταν χειρότερα γι αυτούς, επειδή ήταν κι αυτοί στον διάδρομο: το κύμα της έκρηξης τους έριξε κάτω, και πέσαν με τα μούτρα στο πέτρινο πάτωμα. "Ω...η μύτη μου..." παραπονέθηκε, πιάνοντας το συγκεκριμένο μέρος σφιχτά με το ελεύθερο χέρι της. Προσπάθησε να σηκωθεί μια δυο φορές, αλλά δεν τα κατάφερε.

"Δεν ακούω τι λες...τ'αυτιά μου βουίζουν." Ούτε κι αυτός μπόρεσε να σηκωθεί--τα πόδια του ήταν αδύναμα ενώ είχε χάσει κάθε αίσθηση ισορροπίας.
Κοιτάζοντας πάνω, μπούμυτα καθώς ήταν, ο Geralt ανοιγόκλεισε τα μάτια του. "Τι είπες;"
"Γρήγορα...πάμε να...φύγουμε."

Ο Daemon άρχισε να βήχει σαν φυματικός και τρέκλιζε, αλλά είχε καταφέρει να σηκωθεί όρθιος. Αν και δεν τον ακούσανε βέβαια, δε μπορούσανε άλλωστε, όλοι ενθουσιάστηκαν με την αντοχή αυτού του ανθρώπου. Σαν να το αποφάσισαν φωναχτά, σηκώθηκαν όλοι μαζί όρθιοι. Αν και μερικοί χρειάστηκαν άλλη μία φορά για να τα καταφέρουν, όλοι ήταν έτοιμοι ν'αρχίσουν το τρέξιμο ξανά σε λίγα δευτερόλεπτα.

Σαν χασάπης ο Bola, ξαναπήρε τον δικό του αιχμάλωτο στην πλάτη κι ακολούθησε ΄ με όσους είχαν απομείνει στη βάση να κείτονται χτυπημένοι κάτω, δεν είχαν καμία αντίσταση κι ανενόχλητοι πλέον έφτασαν απ'όπου μπήκαν. "Geralt είσαι καλά;"
"Τα καταφέρνω," αποκρίθηκε, λουμσμένος στον ιδρώτα. Αυτός υποστήριζε τον Daemon, αλλά κανείς απ'όσους τους έβλεπαν δεν ήξεραν εν τέλη ποιος υποστήριζε ποιον.

"Λίγο ακόμα μόνο...λίγο ακόμα. Και φτάνουμε στη μεγάλη είσοδο."

Όσο πήγαιναν μέσα στο προαύλιο δεν έβλεπαν ούτε τον Daryl ούτε την Judith. Δεν ήξεραν αν αυτό ήταν καλό ή κακό, αλλά σίγουρα ήταν ένα στοιχείο. Μέσα δεν πρόκειται να ήταν, εφόσον τους κράτησαν επίτηδες έξω, οπότε μάλλον τους κρατούσαν οι δύο φύλακες στην πύλη. Λες κι αυτή η σκέψη πέρασε ταυτόχρονα απ'όλους, επιτάχυναν το βήμα τους, σχεδόν κανονικό τρέξιμο, όσο αδύναμοι κι αν ήταν. Όταν ήταν παρα λίγα μέτρα από την περίφραξη που ξεκινούσε από την πύλη, ο Bola τράβηξε τη δεύτερη - τη γεμάτη - καραμπίνα του. Δεν ήταν ποτέ κακό να έχει το νου του.

"ΑΛΤ! Σας βλέπουμε! Αλτ, αλλιώς πυροβολούμε!" φώναξαν οι δύο φύλακες, που ξαφνικά πετάχτηκαν από την έξω μεριά της πύλης. Αρματωμένοι με περισσότερα από ένα όπλα, τους σημάδευαν. Τα έξυπνα καθάρματα...!
"Κρυφτείτε αμέσως" τσίριξε η Kaitlyn ΄ έβγαλε την χειροβομβίδα και τράβηξε το δαχτυλίδι "εισερχόμενοοοο!"

Την απόλυτη ησυχία πριν την έκρηξη της βόμβας, την έσπασαν οι ριπές των όπλων! Οι φύλακες πρόλαβαν να πυροβολούσουν δυο τρεις φορές πριν πανικόβλητοι τρέξουν για κάλυψη. Όμως ήταν πολύ αργά: η χειροβομβίδα, αν και λιγότερο καταστροφική από πριν, έσκασε πάνω απ'τα κεφάλια τους. Παρακολούθησαν τα σώματά τους να διαγράφουν μια ελλειπτική πορεία πριν εν τέλη προσγειωθούν λίγα μέτρα πιο πίσω, μακριά από την πύλη.

"Τρέχουμε τώρα!"

Η βουτιά που είχε κάνει ο Bola για ν'αποφύγει τον χαμό, είχε σαν αποτέλεσμα να του σπάσει σχεδόν τη μύτη ΄ ήθελε να πέσει στην πλάτη του, αλλά μπορεί να τραυμάτιζε χειρότερα τον ναύτη στην πλάτη του. Σηκώθηκε, η καραμπίνα στο χέρι, και άρχισε να τρέχει. Το κεφάλι του, η μύτη του, τα πόδια του πονούσαν, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν τα ένιωθε. Το μόνο που ένιωθε ήταν να πλησιάζει τον προσωπικό του στόχο όλο και πιο πολύ, κι αυτό ήταν και το μόνο που τον ένοιαζε.

"Βλέπω τους άλλους δύο εκεί στην κολώνα από κάτω--είναι καλά! Είναι ξύπνιοι. ΈΕΕΕΕΙ! JUDITH! DARYL! Τρέξτε στο μέρος, γρήγορα!"
Επιτάχυνε κι ο Bola ΄ καθώς πέρασε δίπλα από την Kaitlyn είδε πως αν και δεν το έδειχνε, την είχαν βρει δύο σφαίρες. Πείσμωσε και συνέχισε να πηγαίνει ακόμα πιο γρήγορα, μέχρι που έφτασε τους δύο πεσμένους ναυτικούς. "Αυτό είναι για την Kaitlyn," δήλωσε, και πυροβόλησε στο πόδι και τους δύο.

Μετά συνέχισε να τρέχει κι αυτός...

Συνέχισε να τρέχει με όλη του τη δύναμη μέσα από την πόλη. Είχε αρχίσει να κουράζεται, με το παραπάνω βάρος στην πλάτη του, μα προτιμούσε να πεθάνει εκείνη τη στιγμή, παρά να τον αφήσει και να τρέξει ανάλαφρος. Ήτανε θέμα χρόνου μέχρι να ειδοποιηθούν οι ναύτες του φεστιβάλ και να φύγουν μερικοί - γιατί όλοι έτσι κι αλλιώς δε μπορούσαν ν'αποχωρήσουν -, αλλά είχανε σίγουρα ένα μικρό προβάδισμα. Εξάλλου, το λιμάνι ήτανε μακριά από το μέρος του φεστιβάλ...

Σκεπτόμενος πως και ο ίδιος θα πήγαινε προς το λιμάνι απλώς σε άλλο πλοίο, αποφάσισε να τους συνοδεύσει μέχρι εκεί, να παράσχει ίσως τις πρώτες βοήθειες και μετά να την κάνει με το δικό του "δέμα". Δεν χρειάζοταν καν εξηγήσεις προς τους άλλους, γιατί δεν είχε λόγο να τους δώσει. Η τέλεια περίπτωση...αν και στους άλλους, τον Magada και τον Joss μάλλον θα χρειάζονταν.

Επιτέλους έφτασαν στο λιμάνι, με λίγους ανθρώπους να τους ψάχνουν. Δεν χρειάστηκε να καθυστερήσουν πολύ. Όταν όμως ήρθε η ώρα να ανέβουν στο πλοίο, και είδε πως εν τέλη η Kaitlyn είχε χτυπηθεί πολύ λιγότερο απ'τον Geralt, δεν τους ακολούθησε.

"Αντίο παίδες, ελπίζω να σας ξαναδώ!"
"Έι! Τι κάνεις; Δε θα ρθεις μαζί μας;"
"Ε, τι; Πού πας;"
"Έχω άλλο μεταφορικό, έτσι κι αλλιώς. Με περιμένουν κι αλλού..."
"Χε, φαίνεσαι σαν άνθρωπος που περιμένει μια μεγάλη λιχουδιά! Ό,τι κι αν είναι να προσέχεις, ε!"
"Να σαι καλά κοντούλη," ανακοίνωσε χαιρετώντας με τα δυο του δάχτυλα "να στε όλοι καλά! Μέσα έχει και φάρμακα για τους τραυματισμένους...Αντίο Daemon! Καλή τύχη!"
"Καλή τύχη όμορφε~! Ελπίζω να σε ξαναδώ~!"

Κοκκίνησε. "Μ-μακάρι, ξέρω γω; Στείλτε και στους άλλους χαιρετίσματα."

Δεν έκατσε ν'ακούσει άλλο ΄ γύρισε την πλάτη του και κατευθύνθηκε στο δικό τους πλοίο. Εκείνη τη στιγμή έκανε την εμφάνισή του και το γεράκι του: πέταξε σ'αυτόν και ξεκούρασε τα φτερά του πάνω στον ώμο του ναύτη που είχε στους δικούς του ώμους. "Κατόπουλο, ώρα να πάρουμε απαντήσεις." Το γεράκι έκρωξε επιβεβαιώνοντας τον ιδιοκτήτη του.

Όταν λίγα λεπτά μετά έφτασε στο δικό τους πλοίο, τσέκαρε να δει πως ήταν ΄ ακόμα αναίσθητος. Χαμογέλασε. Τον πέταξε κυριολεκτικά πάνω στο κατάστρωμα, και ακολούθησε κι ο ίδιος. Πλέον η κούρασή του παραπάνω από αβάσταχτη πήγε κάτω να κοιμηθεί, παίρνοντας τον αιχμάλωτο μαζί του. Σιγούρεψε τα δεσμά του μια τελευταία φορά, την αναπνοή του, και πλάγιασε στο μοναδικό κρεββάτι της καμπίνας να ξεκουραστεί.

Και αύριο, η αλήθεια. Για όλα.