Η απόδραση των 11. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Σαν παιδιά που τα μάλωνε η μαμά τους γιατί κυλίστηκαν στις λάσπες, και οι δύο φάνηκε πως έχασαν το μαχητικό τους πνεύμα. "Πφφφ, καλά. Αλλά δεν έχετε πλάκα εσείς," είπε στο τέλος σαν δήλωση ενώ σκούπιζε το αίμα από το χείλος του.
"Καμία όμως," συμφώνησε κι ο Geralt ενώ περνούσε το χέρι του πάνω από το φρύδι του, όπου ιδρώτας κι αίμα είχαν γίνει ένα.
"...δηλαδή εσείς τώρα δεν σκοτωνώσαστε;"
"Όχι, κάναμε μια εποικοδομητική συζήτηση."
"Λοιπόν, οι λέξεις σας ήταν πολύ επιθετικές για τα γούστα μας. Τώρα ας μας πει κάποιος απ'τους τρεις τι στο καλό λέει αυτό το κωλοσημείωμα πριν αρχίσω να συζητάω εγώ μαζί σας."

Οι δύο αντιπαλόμενοι άντρες άρχισαν να γελάνε. "Εντάξει, εντάξει, η κυρία κέρδισε."
"Το σημείωμα έλεγε πως μπορούμε να πάμε να ράψουμε στολές ναυτικών χωρίς να εγείρουμε καμία υποψία."
"Ναι, ήθελα να το ρωτήσω αυτό: τι σημαίνει εγείρω;"

Ο Leonardo χτύπησε το μέτωπό του. "Σημαίνει προκαλώ, δημιουργώ. Αν του δείξουμε το άλλο χαρτί - που λέει πως έχει στείλει αυτό το άτομο που σου έστειλε και το σημείωμα - δε θα προκαλέσουμε υποψίες στον ράφτη."
"Ε. καλά το φαντάστηκα."
"Για ένα λεπτό παιδιά," είπε ο Daryl ενώ έβγαλε λεφτά από το πορτοφόλι του και τα δωσε σ'έναν ευχαριστημένο Carl "μου λέτε πως θα έχουμε στολές Ναυτικών για να μπούμε στη βάση τους;"
"Ναι...μόλις πλήρωσες τον Carl. Είχες βάλει στοίχημα πάνω μας;"
"Ναι. Εγώ είπα θα κέρδιζες, η Judith είπε θα κέρδιζε ο Bola κι ο Carl είπε θα σας σταματούσαν πριν βγει οριστικό αποτέλεσμα. Τι να πεις, είναι καλός τζογαδόρος."

Ο Geralt κοίταξε την Judith κριτικά. "Έλα, θα σου περιποιηθώ τις πληγές μετά γι αποζημείωση...και είναι και πολλές."
"Ναι, το κατάλαβα, έφαγα της χρονιάς μου."
"Συγγνώμη, αυτό σας πείραξε; Το γεγονός ότι κατάφερε κάπως να πάρει στολές για όλους μας δε θα το σχολιάσει κανείς;"
"Αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε απ'αυτό, θα στα πω όλα."

Το πότε πέρασε η μία βδομάδα, ούτε αυτοί το κατάλαβαν, αλλά να που ήρθε η μέρα να βάλουν σ'εφαρμογή το διπλό τους σχέδιο. Εφοδιασμένοι με μικρά den den mushi γα να μπορούν να επικοινωνούν ακόμα κι όταν είναι χιλιόμετρα μακριά, ο καθένας ήταν έτοιμος για να εκτελλέσει το κομμάτι του. Οι στολές είχαν παραδοθεί δύο μέρες πριν και ήταν τέλειες. Οι άλλοι πέντε ήταν εφοδιασμένοι με όλα τα υλικά για τις σπεσιαλιτέ του Kozy και όμορφα ρούχα για να δικαιολογούν την παρουσία τους στο νησί.

Πάντα ήταν μεγάλο θέμα αυτό το φεστιβάλ, κι ο Bola θυμόταν περισσότερο απ'τον κάθε ένα πως τον προηγούμενο χρόνο παρολίγο ν'ανατιναχτούν όλοι οι καλεσμένοι και πως αυτός κι άλλοι τέσσερις ήταν ο λόγος που όλοι σώθηκαν. Και ήταν αναμεμιγμένοι και Ναυτικοί, με την αδυναμία τους στο ωραίο φύλο που επέτρεψαν τις γυναίκες εκείνες να τους πάρουν πληροφορίες. Μακάρι μόνο να μην είχαν μάθει κάτι απ'το πάθημα.

"Είμαστε όλοι έτοιμοι για σήμερα;"

Κοιτάχτηκαν όλοι. "Ναι," ανακοίνωσαν.

"Ωραία ΄ θυμάστε τα καινούργια ονόματά σας;" Έγνεψαν. "Υπέροχα, τα Πεινασμένα Λιοντάρια φεύγουν. Εσείς ναυτικοί φεύγετε μετά από μας. Οι μεταμφιέσεις σας αντέχουν;"
"Μόνο μπουγέλο θα της χαλούσε."
"Τέλεια. Θυμάστε το εσωτερικό της βάσης όπως το περιγράψαμε;"
"Ναι, όλα είναι εδώ" έδειξε το μέρος της τσέπης του "κι εδώ." Ακούμπησε το κεφάλι του. "Τα έχουμε όλα."
"Όπλα;"
Η Kaitlyn κύλησε τα μάτια της. "Ναι Leo, χαλάρωσε. Κάθε φορά που βγαίνουμε από το δωμάτιο αυτό έτσι κάνεις."
"Θα πάμε για την αποστολή, όχι για ποτό. Φυσικά θα είμαι έτσι!"
"Μην ανησυχείς αφεντικό, είμαστε όλοι πανέτοιμοι. Θα βρούμε τον Daemon και θα τον πάμε στο πλοίο που μας έδειξες αμέσως."
"Καλώς. Πάμε."

Και μ'αυτό, τα "Πεινασμένα Λιοντάρια" αποχώρησαν, αφήνωντας πίσω τους άλλους.

"Θυμάστε το σχέδιο;"
"Είπαμε ναι Leonardo."
"Mη με ειρωνεύεσαι Geralt. Λοιπόν, θα φύγει τώρα η Judith και θ'αρχίσει να σουλατσάρει, για να είναι πειστική σαν πόρνη. Ανάμεσα θα φύγει ο Daryl να τη βρει για να κάνει τον πελάτη-"
"Ξέρουμε, ξέρουμε ΄ Judith, πήγαινε," της είπε και καθώς έφευγε την χτύπησε στα οπίσθια.
"Είσαι τόσο τυχερός που δεν είναι δω η Leila," παρατήρησε με ένα δαιμόνιο χαμόγελο.

Ανασήκωσε τους ώμους του καθρεφτίζοντας την έκφρασή της. "Άντρες."

Δέκα λεπτά μετά είχε φύγει και ο Daryl ΄ είχαν συνεννοηθεί πού θα συναντηθούνε έτσι το μόνο που έμεινε ήταν να φύγουν και οι άλλοι. Άλλα δέκα λεπτά μετά είχαν φύγει και οι άλλοι τρεις, με την Kaitlyn να προπορεύεται. "Ποιος θα κάνει τον αρχηγό;"
"Ε, ας το κάνουμε ρεαλιστικό μωρέ...εσένα θα βάλουμε. Μας έχεις σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε όλη την ώρα έτσι κι αλλιώς οπότε ας το εκμεταλλευτούμε."
"Συμφωνώ μαζί του. Έχεις την περισσότερη πυγμή και πειθαρχία απ'όλους μας άρα κι αξιοπιστία σαν Ναυτκός."
"Όπως θέλετε. Πάμε λοιπόν. Κατευθείαν στη βάση και μετά μέσα στα μπουντρούμια να τον πάρουμε."
"Αν αυτό που στείλαμε το δεχτούνε σαν πραγματικό έγγραφο, ναι θα τον πάρουμε."

Αναστέναξαν και οι τρεις μαζί αναλογίζοντας το τι θα γινόταν αν δεν τους πίστευαν και κλείσανε την πόρτα πίσω τους. Με προσεχτικές κινήσεις στην αρχή, για να μη φανούνε από πουθενά να βγαίνουν απ'αυτό το σπίτι - φορούσαν ήδη τις στολές τους - και με σίγουρα μεγάλα βήματα αφού πήγαν στο φως, κατευθύνθηκαν με το κεφάλι ψηλά και την πλάτη ίσια, στη Ναυτική βάση του νησιού Mirror Ball. Και το σχέδιο μπήκε σ'εφαρμογή...

"Έξω το στήθος ΄ μην καμπουριάζετε."
"Μάλιστα κυρία."
"Μην ειρωνεύεσαι τον ανώτερό σου."
"Όπως επιθυμείτε κυρία," είπε κι αυτήν τη φορά προσπάιθησε να μην αφήσει το γέλιο του να περάσει στα λόγια του.
"Κι εσένα σε είδα, κύλησες τα μάτια σου. Δείξε λίγο σεβασμό στραβάδι."
"Γιατί πρέπει να κάνεις έτσι πριν καν φτάσουμε σε απόσταση βολής από τη βάση;"
"Για να συνηθίσεις, άσχετε. Και είπαμε, μιλάτε καλύτερα!"

Έσφιξε τα δόντια του. "Μάλιστα κυρία," είπε με το ζόρι, σφίγγοντας τις γροθιές του.

Αν και περάσαν περιφερειακά μόνο από το φεστιβάλ, το μεγαλείο του φαινόταν κι από μακριά: όμορφα στολισμένοι οι δοκοί στην πλατεία με αναρριχητικά φυτά και λουλούδια. Οι πάγκοι του καθενός ήταν λουσμένοι στο φως, δίνοντας τον περισσότερο φωτισμό, εφόσον ήταν τα μόνα εκτός από τη δισκόμπαλα ψηλά στον θώλο. Αν κι εκείνη ακόμα δεν είχε ανάψει - δεν είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή - τα φώτα από κάτω που την χτυπούσαν έβγαζαν όμορφα χρώματα , λούζοντας του συνδαιτυμόνες με μοβ και πράσινα.

Οι μουσικές ήταν γιορτινές και ζωηρές, έσφιζαν από χαρά. Όλοι όσοι ήταν εκεί μέσα σαν καλεσμένοι του νησιού κι όχι εργαζόμενοι ακούγονταν πανευτυχείς. Από μακριά φαίνονταν τα πολύχρωμα φορέματα των κυριών, ακριβά κι εντυπωσιακά, ενώ και οι κύριοι φορούσαν τα καλά τους, καλοστεκούμενοι και περήφανοι.

Ένας αναστεναγμός γεμάτος πόθο ξέφυγε από τα χείλη της Kaitlyn. "Θα ήθελα να είμαι κει...τα φαγητά, τα φώτα, οι χοροί...!"
"Εγώ θα θελα να 'μουν πέρυσι: οι απειλές, η δολοπλοκία, το χάος, η αδρεναλίνη...!"
"Χα χα, ο καθένας τα δικά του!"
"Σύμφωνοι παιδάκια, αλλά πάμε λίγο πιο γρήγορα."

Σ'αυτόν, όλα τα χρώματα φαίνονταν μουντά ΄ όλα τα εντυπωσιακά ρούχα ήταν εκεί κι όμως τα σώματα του φαίνονταν γυμνά. Δεν είχε τίποτα νόημα. Για πάντα στο μυαλό του, αυτό το φεστιβάλ θα ήταν μόνο ένα χρώμα: το κόκκινο του αίματος. Μόνο εκείνο πηδούσε από τον μονότονο καμβά των βαρετών ανθρώπων κι εμπειριών και χόρευαν εμπρός στα μάτια του. Τα κόκκινα μαλλιά μιας κυρίας ΄ το κόκκινο γιλέκο ενός άντρα ΄ το κόκκινο σάλι μιας άλλης.

Κούνησε το κεφάλι του. Να μην τον λένε Bola αν δεν έβρισκε πού στο καλό μπορεί να είχε πάει αυτό το φίδι!

Όταν επιτέλους φτάσανε στη βάση, περπατούσαν σε σειρά και με κορμοστασιά ίσια σαν ραβδί, ο ένας πίσω από τον άλλον. Με ηγέτη την Kaitlyn πάντα, σταμάτησαν λίγα βήματα μακριά από τους ναύτες. Όλοι έκατσαν σε ανάπαυση αλλά η γυναίκα φαινόταν πως είχε συνηθίσει να ακούγεται. Γι αυτό και μίλησε πρώτη.

"Με λένε Adda Baryshnikov ΄ με περιμένατε υποθέτω."

Έκπληκτοι, οι ναύτες χτυπήσαν προσοχή μπροστά της. "Μάλιστα κυρία," είπαν ταυτόχρονα. "Σας περιμέναμε αυτές τις μέρες."
"Ανάπαυση ναύτες," είπε σαν να της ήταν φυσικό "και απαντήστε μου λίγο σ'αυτό που θέλω: ένας άντρας έφυγε για λίγη ώρα από μένα, μήπως έχει έρθει ήδη εδώ; Είναι κοντός, χοντρός και περίπου σαράντα χρονών."
"Όχι κυρία. Κανένας!"
"Χμ...καλώς, καλώς. Ας περάσουμε εμείς και θα τον περιμένουμε...θα του τα ψάλω καλά όταν γυρίσει."

Οι δύο στην είσοδο φάνηκαν να καταλαβαίνουν τι μπορεί να σημαίνει αυτό, αλλά οι δύο πίσω της ήταν μάλλον διασκεδασμένοι. "Παρακαλώ περάστε, κυρία." Έγνεψε και πέρασε μέσα. Ο Bola κι ο Geralt ακολούθησαν κατα πόδας, ο ένας δίπλα στον άλλον πλέον, χασκογελώντας. Το πρώτο βήμα, να τους δοθεί πρόσβαση για μέσα στη βάση, αποδείχτηκε εύκολο. Τα επόμενα θα είναι τα δύσκολα.

Καθώς προχωρούσαν μέσα στο μεγάλο προαύλιο της βάσης, ένας ναύτης τους πρόσεξε και τους ζήτησε ν'αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους. Δε φάνηκε να υποπτεύεται κάτι όμως, εφόσον τους συνόδεψε μέχρι μέσα αλλά μετά ξαναέφυγε αμέσως γι αυτό που έκανε και πριν τους δει. Με μικρά νεύματα ο ένας τον άλλον, έδιναν κουράγιο για το τι έπεται: με το που μπήκαν μέσα, είδαν μία μεγάλη ρεσεψιόν. Παντού υπήρχαν θέσεις για το κοινό και μερικά γκισέ.

Όμως όλα ήταν άδεια...εκτός από τον θάλαμο των πληροφοριών. Ένας κοιμησμένος ναύτης καθόταν στην καρέκλα, περιτριγυρισμένος από μολυβοθήκες και χαρτιά. "Τι κάνουμε;" Το ρώτησε βουβά.
"Τον ξυπνάμε. Υποτίθεται δεν είμαστε λαθραίοι."
"Εξάλλου, περιμένουμε και τον Daryl."

Έγνεψε θετικά και τον σκούντηξε. Όταν δεν κούνησε βλέφαρο τον χτύπησε στο κεφάλι. "Στα πόδια σου ναύτη, γρήγορα! Δεν είναι άσκηση!"

O άντρας στον θάλαμο των πληροφοριών της ρεσεψιόν πετάχτηκε! Χτύπησε το κεφάλι του, αλλά το αγνόησε και μετά άρχισε να κοιτάει από δω κι από κει πανικόβλητος για να βρει την πηγή του ήχου. Όταν επιτέλους κοίταξε μπροστά του και την είδε, άνοιξε τα μάτια του μια δυο φορές διάπλατα για να τα "γυμνάσει" και σηκώθηκε όρθιος.

"Κυρία," είπε κοιμησμένα, χτυπώντας προσοχή τεμπέλικα.
"Ναύτη, ίσια την πλάτη΄ με λένε Adda Baryshnikov και είμαι δω για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Θέλω να μας οδηγήσεις στο κελί αυτού του αποβράσματος, του επαναστάτη που έχετε πιάσει."
"Τον Daemon, σωστά ΄ μας ήρθε το χαρτί της μεταφοράς του. Θυμάμαι τα ονόματά σας. Παρακαλώ ακολουθήστε-ε...τέσσερις δε θα ήσασταν;"
"Χμφ, ναι," αναφώνησε εκείνη εκνευρισμένη "αλλά ο τέταρτος ακόμα αγνοείται! Αν τον πιάσω...!"
"Ε, τότε ας τον περιμένουμε. Κάποια στιγμή θα το κατλαάβει και θα φτάσει."
"Δεν είναι θέμα, θα μας βρει αργότερα."
"Όχι, επιμένω. Είναι επικίνδυνος αυτός ο κρατούμενος, ας περιμένουμε και τον τέταρτο για να μαστε πέντε."

Αν και φάνηκε πως δεν ήταν ικανοποιημένη με αυτήν την απόφαση του ναύτη, αποφάσισε να μην πιέσει την τύχη της. Πίστεψαν το έγγραφο που έδωσαν, όλοι είναι συνεργάσιμοι, ας μην τα καταστρέψει τώρα όλα. Παρόλαυτα όμως, κάτι περίεργο ένιωσαν και οι τρεις. Αν και τα λόγια του ναύτη ήταν απολύτως λογικά, τους φαινόταν ύποπτη η επιμονή του να περιμένουν εκεί, να έρθουν και οι τέσσερις πρώτα. Κι αν ο Daryl έκανε αυτό που του είπαν κατα γράμμα, θα περίμεναν άλλα δέκα λεπτά. Κι όταν ακόμα και το ένα λεπτό μετρούσε, αυτή η καθυστέρηση φαινόταν βουνό.

Κανείς δεν έκατσε βέβαια, όλοι περίμεναν όρθιοι--τουλάχιστον οι τρεις τους, όχι από άγχος - αν και ομολογουμένως το είχαν - μα στην προσπάθειά τους να φανούν επαγγελματίες και πειθαρχημένοι, όπως ήθελε να δείχνει η αρχηγός τους. Βέβαια, η πλάτη του Bola κι ο σβέρκος του Geralt είχαν αρχίσει να πονάνε μα ήξεραν ότι άξιζε.

Ποτέ όμως δεν εμφανίστηκε ο Daryl ΄ από ένα den den mushi των ναυτικών πληροφορήθηκαν πως προσέβαλε τους τύπους έξω γι αυτό του απαγορεύτηκε η είσοδος στη βάση. Έτσι, εν τέλη πήραν την απόφαση να πάνε πιο μέσα και να βρούνε τον αιχμάλωτο.

Ο δρόμος μέχρι το κελί του ανθρώπου που έψαχναν, ήταν μεγάλος. Ανέβηκαν μέχρι τον πιο ψηλό όροφο της βάσης, όπου και ήταν στο πιο βαθή κελί του ορόφου. Ήταν πέντε συνολικά, τόσους μέτρησαν και οι τρεις, και τους φάνηκε πως ίσως ήταν λίγο πολύ μακριά...και πάλι αισθάνθηκαν κάπως περίεργα, αλλά δε μπορούσαν ακριβώς να το εντοπίσουν. Μήπως έφταιγε το γεγονός ότι όλα πήγαιναν πολύ καλά; Ούτε μία ενόχληση στο σχέδιο. Όπως κι αν είχε, δεν είχαν άλλη επιλογή, παρά να τον ακολουθήσουν.

Τους πήρε είκοσι λεπτά για να φτάσουν στο μέρος φυλάκισης του Daemon. Ήταν μια ξύλινη πόρτα, βαθειά μέσα στον τοίχο, με ένα μικρό πλαστικό παράθυρο ψηλά και στη μέση. Γύρω απ'την πόρτα είχε παντού τοίχο.

Αν ήταν παρανοϊκός ο Bola - με τα ξανθά μαλλιά και τα μπλε μάτια τώρα - θα έλεγε πως τους έκαναν κύκλους. Δεν ήταν τίποτα τόσο αθώο όσο φαινόταν. Και με όλα αυτά που είχε περάσει, ο Bola είχε μάθει να είναι καχύποπτος. Αλλά το κουδουνάκι του κινδύνου δεν χτύπησε μέσα του παρά μόνο όταν φτάσανε: ο μέχρι τώρα πρπορευόμενος οδηγός τους έφτασε στην πόρτα, την ξεκλείδωσε...κι αμέσως στάθηκε στο πλάι, κρυμμένος από την πόρτα. Στηρίχτηκε στον τοίχο με τον ώμο, σταύρωσε τα πόδια και κοίταξε τους τρεις προκλητικά.

Και τότε όλα έβγαζαν νόημα: "Πεστε κάτω τώρα!" Η φωνή του βγήκε πιο ψηλή απ'ό,τι θα φανταζόταν ποτέ ενώ κι ο ίδιος έκανε ότι φώναξε: πήρε μαζί του την Kaitlyn, που ήταν ακριβώς μπροστά του, και μαζί κύλησαν στην άκρη. Σκάγια έσκασαν πάνω από τα κεφάλια κι ολόγυρά τους!
"Α," ακούστηκε ένας διαπεραστικός τρομερός ήχος να φεύγει από τα χείλη του!
"Geralt! Πού σε χτύπησαν;" Χωρίς καθυστερήσεις κύλησε προς το μέρος του για να παράσχει τις πρώτες μικρές βοήθειες.

Ο Bola απ'την άλλη, πετάχτηκε όρθιος πριν το καταλάβει, κι αυτό που είδε ήταν τον άντρα απ'τη ρεσεψιόν με ένα μικρό πιστόλι στο χέρι, να τον σημαδεύει. Δεν κάθησε να τον πυροβολήσει--του ρίχτηκε, και τον έριξε στον τοίχο. Άκουσε το όπλο να πέφτει από το χέρι του. Σήκωσε τη γροθιά του, και τον χτύπησε.

Μέσα, οι υπόλοιποι ναύτες γέμιζαν τα όπλα τους. Έξω, ο Bola έδερνε τον τύπο που τους οδήγησε. Τον είχε καρφώσει στον τοίχο και τον χτυπούσε--πρόσωπο ΄ στομάχι ΄ πρόσωπο ΄ πλευρά ΄ πλευρά--πήγε ν'αντεπιτεθεί, αλλά του έπιασε τον καρπό! Τον γύρισε.

"Bola, γρήγορα, πάμε να φύγουμε!"

Γύρισε κι άλλο το χέρι του άντρα ενώ γυρνούσε να κοιτάξει ΄ αυτό που είδε τον έκανε να σαστίσει για λίγο: πέντε άντρες με παρατεταμένα όπλα έβγαιναν ένας απ'την πόρτα! Η Kaitlyn είχε στον ώμο της τον Geralt, και ήδη άρχισε να φεύγει από τον μικρό διάδρομο. "Εσύ έρχεσαι μαζί μου κούκλε!"

Άρπαξε τον ναύτη από τον γιακά της στολής του και τον έβαλε μπροστά του΄ αμέσως πέρασε το χέρι του γύρω απ'τον λαιμό του. Κανείς από τους άλλους δεν τόμλησε να πυροβολήσει όταν τον είχε μπροστά του. Η ανθρώπινη ασπίδα του δούλεψε τέλεια κι έτσι άρχισε να πισωπατάει καλύπτοντας και τους τρεις τους. "Αν θέλετε να ζήσει ο φίλος σας, θα μας αφήσετε να βγούμε απ'αυτόν τον διάδρομο!"

Βλαστημιές και κατάρες βγήκαν απ'τα χείλη των πέντε αντρών, όμως κανείς δεν τόλμησε να ρίξει σε κανέναν. "Κι εσύ φιόγκο, πες μου που πραγματικά είναι ο Daemon...και το οπλοστάσιο. Μάλλον, καλύτερα πρώτα το οπλοστάσιο."
"Είσαι τρελός; Τι του λες; Πρέπει να φύγουμε! Δεν καταφέραμε να πάρουμε τον-!"
"Όχι, αστον ΄ πες μας πού είναι το οπλοστάσιο. Αν βρούμε το οπλοστάσιο θα μπορούμε να πάρουμε αρκετά για να αναχαιτίσουμε περισσότερους και να καταφέρουμε να πάρουμε και τον Daemon."

O Bola έγνεψε την συμφωνία του, αλλά ο ναύτης ρουθούνισε προκλητικά. "Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα σας πω το οτιδήποτε;"
"Αν δε θες να πεθάνεις, θα μας πεις. Κανείς δε θέλει ποτέ να πεθάνει, σωστά;"
"Δε θα σας πω τίποτα!"
"Δε θα ζήσεις για πολύ τότε," είπε σχεδόν τραγουδιστά, και τον έσφιξε περισσότερο. "Τώρα δείξε μας πού είναι το οπλοστάσιο."

Λίγη ώρα και πολύ κακοποίηση μετά, κατευθύνονταν αισίως στο οπλοστάσιο, το οποίο βρισκόταν στο εισόγιο και μέσα, κοντά στους στρατώνες για εύκολη πρόσβαση. Λογικό, σκέφτηκαν και οι τρεις, και θεώρησαν ότι δεν τους είπε ψέματα--βέβαια και μετά από τόσο ξύλο, δε θα ήταν φρόνιμο να κάνει κάτι τέτοιο. Το περίεργο ήταν πως δεν κατάλαβαν οι άλλοι πού πήγαιναν και δεν τους είχαν δει να τους ακολουθούνε. Μάλλον είχαν πάρει πολύ σοβαρά την απειλή του Bola ότι θα τον σκότωναν αν δεν άφηναν ελεύθερο το πεδίο για τον διάδρομο.

Καλό αυτό. Περισσότερη ελευθερία κινήσεων. Όταν το βρήκαν, μπήκαν μέσα κι αμπαρωθήκανε. "Ωωωωω, έχει πολλά εδώ μέσα!"
"Είμαστε τυχεροί φαίνεται ΄ μάλλον εφοδιαστήκανε πριν λίγο καιρό."
Ο Bola συμφώνησε βουβά, ενώ έδενε τον δικό του αιχμάλωτο. "Εσύ τώρα θα μας πεις πού κρατάτε τον δικό μας ενώ η Kaitlyn θα περιποιείται το τραύμα tου Geralt.
Πες μας λοιπόν αστέρι μου," τον πέταξε κάτω κι έβαλε το πόδι του ακριβώς πάνω από το πλευρό που ήξερε πως του έσπασε "πού τον έχετε;"

Με τα μάτια γεμάτα μίσος, και το στόμα γεμάτο αίμα, έφτυσε. "Δε θα σας πω ποτέ ΄ να ψάχνετε και να σας βρουν πριν τον φτάσετε, σας αξίζει."
"Δε ρωτήσαμε τη γνώμη σου αστέρι, ναι; Απλώς πες μας πού είναι."
"Αλλιώς το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις τελειώσω από δω είναι να σου φυτέψω μία σφαίρα ακρβώς εκεί που την φύτεψαν στον Geralt."
"Xε, δε με τρομάζεις," είπε με αλαζονεία.
"Ω-ωω, δε θα το έλεγα αυτό στη θέση σου."

Εκεί η Kaitlyn είδε κόκκινο: άρπαξε το κοντυνότερο όπλο που βρήκε - και δεν χρειάστηκε να πάει μακριά - το όπλισεμ έβγαλε την ασφάλεια και πήγε από πάνω του. "Είσαι σίγουρος;"

Η απειλή ήταν παντού πάνω της, μα δεν φοβήθηκε τους θεατρινισμούς της. "Πολύ.
"Κρίμα," είπε σχεδόν μελαγχολικά ΄ ξαφνικά όμως παράτησε το όπλο κι έβγαλε ένα μαχαίρι απ'τη μπότα της. Τον κάρφωσε! Ακριβώς εκεί που είχαν πυροβολήσει τον Geralt: στον μηρό...
"ΑΑΑΑΑ...!" και σαν να μην έγινε τίποτα, η κοπέλα πήγε πίσω στο πόστο της να περιποιείται τον σύντροφό της.

Ο Bola τον φίμωσε με το χέρι του πριν ακουστεί κι αρχίζουν να ρχονται πριν μάθουν πού είναι ο άλλος ή να πάρουν όπλα. "Εγώ σε προειδοποίησα, αλλά εσύ δε μ'άκουσες," τον είπε λες κι ο μόνος που έφταιγε ήταν εκείνος που τραυματίστηκε. "Και τωρα αστέρι μου, πες μου, πού είναι ο Daemon;"

Δε μίλησε ΄ ακόμα πάλευε να μην κλάψει από τον πόνο, αλλά και τη συνείδησή του. "Κοίτα πώς έχει το πράγμα τώρα. Εγώ τη βλέπω την τύπισσα, είναι τρελή. Κι εμένα δε μ'αρέσει να βασανίζω κόσμο. Οπότε, θα πάω εγώ να περιποιηθώ τον άλλον κι αυτή εσένα, τι λες; Εκτός κι αν θες να μου πεις πού είναι ο Daemon χωρίς να πάθεις τίποτα άλλο...ε;"
"Δε θα λυγίσω από τις απειλές σας!"

Τον έβλεπαν, έκλαιγε καθώς τα έλεγε. Λες και δεν ήθελε, αλλά έπρεπε να τα λέει και να τα κάνει αυτά. Για περισσότερη αποτελεσματικότητα, ο Bola αναστέναξε "προβληματισμένος" ΄ γύρισε στους άλλους δύο. "Έλα δω Kaitlyn, όλος δικός σου. Ανταλλάσουμε."