Η απόδραση των 11. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Άνοιξε τα μάτια του αμέσως, αλλά χρειάστηκε λίγο χρόνο να συνηθίσει το σκοτάδι γύρω του. Σε σχέση με έξω, που ακόμα δεν είχε πάει πέντε το απόγευμα και η μέρα ήταν ηλιόλουστη, εκεί μέσα δεν περνούσε ούτε μια ηλιαχτίδα φωτός. Το μόνο που υπήρχε για να βοηθάει ήταν τεχνητό: πολλά κεριά διασκορπισμένα παντού μέσα σε μια...ξύλινη καλύβα.

Αν και στην αρχή το φως των κεριών τράβηξαν τη ματιά του και τον τύφλωσαν, σιγά σιγά κατάφερε να προσαρμοστεί και να καταλάβει τον χώρο γύρω του ΄ είχε δίκιο για το υλικό - από το τρίξιμο της πόρτας -, ξύλο, όμως είχε κάνει μεγάλο λάθος για το μέγεθος: ήταν τουλάχιστον δέκα μέτρα φαρδύ και πλατύ ενώ σηκωνώταν ψηλά, μέχρι και στα εφτά μέτρα. Ήταν σαν στάβλος, γιατί κάπου εκεί υπήρχε και ένα μισό δωμάτιο (μια πλατφόρμα κάπου στα τέσσερα μέτρα στο μισό μήκος όλου του δωματίου) γεμάτο μόνο με υπνόσακους και αιώρες.

Άρα εκεί πάνω κοιμόνταν. Αν και υπήρχε κι ένας μεγάλος καναπές με μια κουβέρτα πάνω του, που έδινε την προφανή εντύπωση πως κάποιος κοιμάταν εκεί--μάλλον εκείνος ξάπλωνε ο τσιλιαδόρος. Βέβαια, κάτω στο ευρύχωρο δωμάτιο, γύρω από το αυτοσχέδιο κρεββάτι υπήρχαν κι άλλοι καναπέδες και πολυθρόνες. Αυτά βρισκόταν σχεδόν στην είσοδο. Λογικό, σκέφτηκε, εφόσον έπρεπε να προσέχει. Πιο πίσω και στα δεξιά και στ'αριστερά υπήρχαν κι άλλες πολυθρόνες, καναπέδες.

Μα το πιο παράταιρο για το μέρος πράγμα, σύμφωνα με τον Bola, ήταν ένα μεγάλο κέδρινο επιβλητικό γραφείο με πάρα πολλά έγγραφα σκορπισμένα στην επιφάνειά του, όμως και πάλι φάνηκε πως ήταν παλιό αλλά καλοσυντηριμένο. Μια σκαλιστή, όμορφη καρέκλα ήταν από πίσω του, άδεια αυτήν τη στιγμή - φυσικά οι καναπέδες ήταν "απασχολημένοι" -, με όμορφο ύφασμα που φαινόταν λες και ήταν σετ με το γραφείο. Περίεργο...

Τι μπορεί να ήταν αυτό το μέρος;

Ενώ οι άλλοι γύρω του μιλούσαν μεταξύ τους ή ρωτούσαν πράγματα στον Carl, αυτός περιεργαζόταν τα επριβάλλοντά του...μέχρι που ένας του μίλησε. Δεν το κατάλαβε αμέσως, μα όταν φώναξε κάποιος αγανακτησμένος ένα: "Έι!" ανάβλεψε.

"Α, σε μένα μιλάς, δεν το κατάλαβα συγγνώμη. Χα χα, ξεχνιέμαι καμιά φορά. Με λένε Bola, γει-...α." Τη στιγμή που άνοιξε το στόμα του να πει το όνομά του, όλοι οι ήχοι ολόγυρά του, έπαψαν. Ξαφνικά κατάλαβε πως όλα τα μάτια είχαν πέσει πάνω του και χαμογέλασε αμήχανα. "Γεια κόσμε..."

"Γεια, με λένε Geralt," είπε ένας ψηλός και μυώδης άντρας καθώς πρόσφερε το χέρι του΄ τα μαλλιά του ήταν ιδιαίτερα όχι γιατί ήταν μακριά μα γιατί ήταν άσπρα, παρότι ο ίδιος ήταν νέος "είμαι εδώ περίπου ένα μήνα. Είμαι ο παλιότερος...αν μπορείς να το πεις έτσι." Είχε πολλές ουλές για την ηλικία του - περίπου εικοσιδύο - και ιδιαιτέρως στο πρόσωπο. Βέβαια, τα υπόλοιπα ήταν καλυμμένα, αλλα μπορούσε να μαντέψει πως θα ήταν γεμάτος στα σημάδια. Πολεμιστής ο Geralt, αποφάνθηκε.

"Kaitlyn," είπε μια γυναίκα με σώμα γυμνασμένο κι "ετοιμοπόλεμο" "ήρθα σχεδόν μαζί με τον Geralt," τίναξε προς αυτόν το πηγούνι της και μαζί τα κοντά πυρόξανθα μαλλιά της "την επόμενη μέρα την αυγή. Ήρθα κρυφά, έχω επικύρηξη στο κεφάλι μου."
"Kozy," είπε ένας τρίτος με ξανθά μαλλιά, πιασμένα σε αλογοουρά "χάρηκα. Ήρθα ακριβώς 28 μέρες πριν.Στις υπηρεσίες σας."

Του Bola του θύμισε νεαρό ευγενή έτσι που στεκόταν και κινούσε τα χέρια του ΄ το γεγονός πως ήταν πιο ωραίος απ'όλους μέσα στο δωμάτιο - ακόμα και τις γυναίκες - μόνο πρόσθετε σ'αυτήν την παρομοίωση. Χαμογέλασε ή έδωσε χέρια σε όλους.

"Εμένα με ξέρεις, Carl, και ήρθα μαζί με τον Kozy. Έχουμε κάνει πολλές αποστολές μαζί και τώρα συναντηθήκαμε στο λιμάνι. Εγώ κι αυτός δεν έχουμε επικύρηξη ευτυχώς."

Έγνεψε ενώ τον παρατήρησε για πρώτη φορά ΄ είδε πως ήταν ένας κανονικού ύψους μα ευθυτενής καστανόξανθος άντρας με μαλλιά σαν τα δικά του περίπου σε μήκος. Να κι ένας καλόγουστος άνθρωπος, σκέφτηκε. Πρέπει να ήταν κάπου στα τριανταπέντε...

"Daryl," συστήθηκε ένας κοντούλης μα στιβαρός άντρας, περίπου στα σαράντα "στις υπηρεσίες σου. Είμαι δω πρίπου 25 μέρες. Επικύρηξη ναι, αλλά όχι μεγάλη κι όχι σημαντική. Καταφέρνω να περάσω απαρατήρητος νομίζω." Ξαφνικά όλοι άρχισαν να γελάνε και μερικοί τον σκουντούσαν με τους ώμους τους ή έρχονταν κοντά μόνο και μόνο για να το κολήσουν. 'Βλέπεις, κανα πενθήμερο πριν περίπου, είχε γίνει ένα συμβάν κι ενώ με είχαν πιάσει με άφησαν επειδή δε με κατάλαβαν!"

"Χα χα χα," άρχισε να γελάει κι ο νεοφερμένος "μπράβο ρε, μπράβο! Τι είναι η ζωή χωρίς λίγη περιπέτεια ε;" Έτσι που τον χτύπησε στην πλάτη, λίγο πιο δυνατά από το κανονικό επειδή γελούσε, φοβήθηκε μην παραπονιόταν, αλλά με χαρά ανακάλυψε πως με το ζόρι ο αλλος το είχε καταλάβει. Επιτέλους ένας άνθρωπος που μπορούσε να επικοινωνήσει.
"Εγώ είμαι η Judith," ακούστηκε η σαγηνευτική φωνή μιας γυναίκας, μ'αυτή δεν την έβλεπε ο Bola "και είμαι κάτι σαν την...ναυαρχίδα της επιχείρησης. Και το δόλωμα αν χρειαστεί...!"

Η φωνή συνέχισε, μα ο Bola ακόμα δεν την έβλεπε. Πάνω που πήγε να το εκφράσει, ένιωσε ένα χέρι να τυλίγεται επιδέξια γύρω από τη μέση του - όσο μπορούσε -! Αν και πετάχτηκε λίγο στην αρχή, όταν είδε πως ήταν γυναικείο φαντάστηκε πως όταν κοιτούσε δίπλα του θα έβλεπε και την κοπέλα με τη βελούδινη χροιά. Κι όταν γύρισε, όντως αυτό αντίκρυσε: μια θελκτική, χυμώδης γυναίκα με μακριά καστανά μαλλιά στεκόταν δίπλα του. Έφτανε μέχρι τον λαιμό του, όπου κι άφησε ένα μικρό κόκκινο αποτύπωμα των χειλιών της. Ξαφνιάστηκε τόσο πολύ με την κίνησή της που παραλίγο να πέσει προς τα πίσω!

Το γέλιο της ήταν κελαριστό και η αντιδρασή της ήταν να του προσφέρει ένα χέρι για να έρθει πιο κοντά. "Μην κάνεις έτσι όμορφε, αυτή είναι η ειδικότητά μου: είμαι...πώς να το πω και να μη σε τρομάξω; Ας πούμε-"
"Πόρνη ΄ είναι πόρνη. Μην κουράζεσαι καρδιά μου, πόρνη."

Γούρλωσαν λίγο τα μάτια του κι έμεινε να την κοιτάει. Έμοιαζε σαν να ήθελε εξηγήσεις, μα οι περισσότεροι ήταν απασχολημένοι με το να γελάνε με την αντίδρασή του ή να τον κοιτάνε και να κουνάνε το κεφάλι τους χαμογελώντας με την αφέλειά του. "Αν αναρωτιέσαι γιατί είναι μαζί μας τότε πρέπει να πω πως είναι φανερό το γιατί: ποιος, αν όχι μια γυναίκα που εκδίδεται, θέλει ένα καλύτερο μέλλον; Μπήκε στην παράταξή μας κάποιους μήνες πριν και τώρα την έστειλαν εδώ. Ηρθαμε μαζί πριν δύο βδομάδες. Με λένε Leila."

Αν και φάνηκε να είναι γενικά ευγενική κι ευχάριστη, του μίλησε αρκετά απότομα. Για μια τόσο μικροκαμωμένη γυναίκα, λιγνή, κοντή, με ξανθά μακριά μαλλιά, φάνηκε πολύ απειλητική. Μπορεί να τη θύμωσε με τον τρόπο του. Ίσως θα έπρεπε να το διορθώσει. "Χάρηκα κοπελιές. Δεν, δεν ήθελα να προσβάλω, απλώς δεν-εννοώ...πρώτη φορά...Εεεε, δεν είναι ότι με πειράζουν οι γυναίκες που δουλεύουν εκεί, απλώς-δε βγάζω πολύ νόημα." Τα παράτησε. Το υπέροχο γέλιο της Judith ακούστηκε πάλι όμως, οπότε θεώρησε πως το μήνυμά του πέρασε.

"Δε με προσέβαλες, μην ανησυχείς. Απλώς η φίλη μου από δω είναι κάπως...προστατευτική. Έκανε πολλά για να με αποσπάσει από κει που ήμουν βλέπεις και ξέρει τι ρατσισμός υπάρχει..."
"Και δεν τον θέλω και μέσα στην ομάδα μου."

Σήκωσε τα χέρια του σε μια πασιφιστική ένδειξη "Και δε θα τον έχεις από μένα, ειλικρινά. Συγγνώμη, δεν ήθελα να πω τίποτα."
"Μην την ξεσυνερίζεσαι, πάντα είναι έτσι η Leila," γύρισε προς εκείνη ο νέος άντρας και της έριξε μια υποτιμητική ματιά "έτσι δεν είναι, Αγία των Τεσσάρων θαλασσών;" Τα μπλε του μάτια έλαμψαν στη γυναίκα.
"Χε, σε πειράζει που είμαι Αγία ή που δε σου κάθομαι;"
"Το δεύτερο," είπαν όλοι μαζί και τόσο συγχρονισμένα που τον έκαναν να γελάσει. Ο μαυρομάλλης άντρας που την είχε πειράξει κοκκίνισε από τη ντροπή του και κοίταξε τον Bola εκνευρισμένος. "Ο ανέραστος δεν έχει δικαίωμα να γελάει."
"Γιατί; Μπορεί να ΄μαι ανέραστος, αλλά έχω ακόμα χιούμορ."
"Ας ηρεμήσουμε λίγο Eric," πετάχτηκε κι ο τελευταίος των δέκα, ένας μικρόσωμος αλλά σοβαρός άντρας "και σκέψου γιατί ακόμα κι ο ξένος φαίνεται να στρέφεται εναντίων σου..." Ήταν μικροσκοπικός σχεδόν, σαν τον Kei σε ανάστημα, σαν ανήλικο παιδί.

Αλλά μόνο αφού τον κοίταξε κατάλαβε πως ήταν...νάνος. Ήταν στην πραγματικότητα ο μεγαλύτερος εκεί μέσα, περίπου στα σαρανταπέντε, με κοντά κόκκινα μαλλιά και διαπεραστικά καστανά μάτια. "Χε, το πρόσεξες βλέπω."
"Ναι αλλά μην αισθάνεισαι περίεργα ΄ ξέρεις τι λένε: μικρός στο μάτι, αλλά μεγάλος..." άφησε το υπόλοιπο να εννοηθεί. Μερικοί χασκογέλασαν.

"Όλα αυτά πολύ ωραία, αλλά ξέρουμε τι θα κάνουμε; Εννοώ...έχουμε μερικές ιδέες αλλά μόνο τώρα που είμαστε όλοι εδώ μπορούμε να πάρουμε μια απόφαση." Λες και είπε πως κάποιος πέθανε, όλοι ησύχασαν απότομα. "Λοιπόν, όλοι έχουμε τις προτιμήσεις μας και τις ιδέες μας. Ας αρχίσουμε με αυτές που είναι πιο δημοφιλείς μεταξύ μας και μετά θ'ακούσουμε και τις δικές σου, Bola."
"Γιατί όχι; Μπορεί και να συμπίπτουνε," είπε φωναχτά τις σκέψεις του ΄ ανασήκωσε τους ώμους. Όμως όταν μερικοί τον κοίταξαν περίεργα, σαν να είπε κάτι απίθανο, τους κοίταξε με τα μάτια μικρά και τα χείλη σουφρωμένα.
"Όπως και να 'χει, εμείς έχουμε αρκετές ιδέες: η πρώτη είναι να πάμε στο φεστιβάλ σαν διασκεδαστές. Έχουμε νάνο, έχουμε, αχεμ, γυναίκα να προσφέρουμε, πολεμιστές για μια καλή μάχη επιδείξεως, ή για ένα bras de fer με τους ψωνισμένους..."
"Αυτή είναι η πιο διάσημη επιλογή μας μ'επτά ψήφους. Η επόμενη, με πέντε είναι να παραστίσουμε την "ευγενή" οικογένεια, με αρχηγό φυσικά τον Kozy, που θα κάνει τον γιο και κύρη της κομπανίας."
"Κι αυτό μας πάει στην αμέσως επόμενη επιλογή μας, με τέσσερα άτομα: όλοι ξέρουμε κάποιο όργανο ή να χοορεύουμε καλά έτσι σκεφτόμαστε να κάνουμε τους μουσικούς."
"Συγγνώμη, κάθε ψηφοφορία την παίρνετε απ'την αρχή κι όχι σε σχέση με τις άλλες...; Τέλος πάντων. Η πρώτη εμένα μου φαίνεται η καλύτερη μέχρι τώρα...αν κι εγω είχα άλλη ιδέα. Έλεγα να παραστήσουμε τους σερβιτόρους και μάγειρες. Ξέρετε, σαν κέιτερινγκ."

Ξαφνικά σταμάτησαν όλοι να τον κοιτάνε λες κι άκουγαν τι έλεγε με το ζόρι και κοντοστάθηκαν. Φαίνεται να το σκέφτονται..."Έχω δουλέψει σαν σερβιτόρα και παλιότερα..."
"Κι εγώ είμαι εξέχων μάγειρας!"
"Κι εγώ ξέρω σίγουρα να προμοτάρω προϊόντα..."
"Ναι αλλά έχουμε και πολλούς πολεμιστές εδώ--όχι, η ιδέα μου είναι πολύ συγκεκριμένοποιημένη." Αν και είπε λάθος τη λέξη, κανείς δεν το σοχλίασε. "Χμμμ, τι λέτε να το κάνουμε μισό-μισό;"
"Μισοί να τους διασκεδάζουμε και οι άλλοι μισοί να τους ταΐζουμε;"
"Κάπως έτσι ΄ πιο πολύ να λέμε πως προωθούμε τον 'νέο εξέχων μάγειρα Dandelion', αναφώνησε ξαφνικά δείχνοντας προς τον Kozy με μεγαλείο "ο οποίος έγινε μέλος μαζί με την βοηθό του 'Nora'," έδειξε την Leila "στον ξακουστό θίασο των 'Άγριων Λιονταριών'!"

"Χε, καλός είσαι στα ψεύτικα ονόματα! Αλλά τι θα γίνει με μας που έχουμε μια επικύρηξη; Καλά, δε ρωτάω για μένα, αλλά για όσους έχουν πρόβλημα..."
"Δηλαδή εσένα κυρίως, Bola. Η σύλληψη κι ο θάνατός σου έχουν γίνει πρώτο θέμα στις εφημερίδες. Πώς θα καταφέρεις όχι μόνο να κρυφτείς, μα και να εισχωρήσεις και να ελευθερώσεις έναν αιχμάλωτο;"

Γι άλλη μία φορά ησυχία έπεσε στο δωμάτιο και όλοι κοιτάχτηκαν σοβαροί. Ήταν ένα πρόβλημα που απασχολούσε πολλούς από την πρώτη στιγμή που συγκεντρώθηκαν. Πόσο μάλλον άνθρωποι σαν τον ίδιο, τον Geralt και την Kaitlyn που είχαν και την όψη πολεμιστή...εκεί που όλοι όμως ήταν σαν στενοχωρημένοι - αλλά σίγουρα σκεπτικοί - ήρθε το χαρακτηριστικό χτύπημα στην πλάτη, συνοδευόμενο από ένα εγκάρδιο γέλιο. Ο Kozy παραπάτησε από τη δύναμη και τον κοίταξε κάπως ενοχλημένος, αλλά η ήρεμη έκφρασή του τον στμάτησε.

"Τι ανησυχείτε καλέ; Είμαι φοβερός στις μεταμφιέσεις! Όσες φορές αποφασίζω να το κάνω, είναι πολύ πειστικό. Μια φορά κατάφερα να μεταμφιέσω τόσο καλά τον Brandon που ακόμα και η μάνα του δεν τον κατάλαβε!"
"Τον Brandon...;"
'Ναι, όταν λες Brandon εννοείς τον γνωστό...αυτόν που πέθανε;"

Ο νάνος κούνησε τ κεφάλι του απογοητευμένος αλλά παρόλο το μέγεθός του φάνηκε πως όλοι τον παρατήρησαν και παραξενεύτηκαν. "Μα κανείς σας δε δάβασε την εφημερίδα; Επαναπαυτήκατε στο ότι ξέρει ο κόσμος τη φάτσα του αλλά θεωρείται νεκρός;" Έτριψε τους κροτάφους του μπας και ηρεμήσει. "Είναι ο Bola Serie, o δεύτερος Shotgun B., ακριβώς επειδή ταξίδευε με τον πρώτο."

Ανατέναξε. "Α, ξέχασα να συστηθώ ΄ με λένε Leonardo."

"Όπως και να χει, ο λόγος που θα μαστε εκεί είναι ένα ΄ ο τρόπος που θα ελευθερώσουμε τον Daemon είναι άλλο."
"Δηλαδή συμφωνούμε όλοι για την επιχείρηση 'Άγρια Λιοντάρια'," αναρωτήθηκε φωναχτά ο Leonardo κοιτώντας περισσότερο τον Eric...ο οποίος απλώς σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα, λες και δεν τον πείραζε, αλλά δε θα τ'ομολογούσε. "Καλώς. Τι λέτε να κάνουμε γι αυτό;"

Προφανώς ο νάνος ήταν και ο αρχηγός την κομπανίας, όπως ο ίδιος την αποκάλεσε προηγουμένως, κι όχι ο Geralt όπως θα μπορούσε να υποθέσει λόγω των ουλών που φορούσε σαν παράσημα πάνω του. Αλλά απ΄την άλλη, αυτός φαινόταν ο εξυπνότερος και πιο οργανωμένος όλων.

"Δεν υπάρχουν και πολλά που μπορούμε να κάνουμε. Το φεστιβάλ γίνεται στο κέντρο του νησιού, μα λόγω της προσέλευσης θα είναι σχεδόν όλοι οι ναυτικοί εκεί για να τηρούν την τάξη. Το καλύτερο θα είναι να πάμε εκεί σε ανύποπτο χρόνο του φεστιβάλ, όταν η ασφάλεια στην ίδια τη βάση θα είναι μικρή και να τον πάρουμε."
"Ξέρουμε που είναι ήδη δηλαδή;"
"Αυτό το κομμάτι της αποστολής το έφερε πέρας επιτυχώς η Leila πριν μία βδομάδα. Είναι σίγουρο."
"Ωω, μπράβο."
"Μπλα μπλα μπλα, το θέμα είναι το τι θα κάνουμε. Τι εννοείς να πάμε σε ανύποπτο χρόνο; Τόσα άτομα θα εξαφανιστούμε χωρίς λόγο;"
"Ααααααααμ. όχι απαραίτητα ΄ το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να απασχολήσουμε αρκετά τους φρουρούς."
"Πείτε με χαζό αν θέλετε με αυτό που θα πω, αλλά γιατί πρέπει να εμφανιστούμε όλοι;"

Όλοι κοίταξαν τον ξανθό νεαρό με ενδιαφέρον. "Δηλαδή;"
"Δηλαδή, εφόσον υπάρχουν μερικοί με μια κάποια επικύρηξη, εκείνοι ας μείνουν πίσω. Εξάλλου, γι αυτό έστειλαν τόσα άτομα. Οι μισοί θα είναι ο αντιπερισπασμός και οι άλλοι μισοί θα εκτελέσουν την αποστολή. Ας πούμε, εγώ θα μαι ο μάγειρας ΄ η Leila θα ναι η σερβιτόρα. Απ'την άλλη, η Judith μπορεί να πάει και με τους μεν και με τους δε--καλύτερα να πάει στη βάση και να το παίξει δεσποσύνη σε κίνδυνο έτσι ώστε να απασχολήσει περισσότερους.
Ο Geralt, o Daryl, o Bola, η Judith και η Kaitlyn που είναι μαχητές θα πάνε στη βάση. Οι υπόλοιποι θα κρατάμε εδώ απασχολημένους τους υπόλοιπους ναύτες και θα κόβουμε κίνηση, θα μαστε τα μάτια σας. Αν θέλουμε να πάρουμε μέρος πρέπει πρώτα να πάμε στη βάση έτσι κι αλλιώς για να μας εγκρίνον, οπότε μπορεί να πάρουμε κι από κει κάποια πληροφορία."
"Χε, να που το πλουσόπαιδο σκέφτεται τελικά, ποιος θα το περίμενε;"
"Γιατί πρέπει να βάζεις ταμπέλες σε όλα," αντέδρασε αμέσως η Leila;
"Γιατί πρέπει πάντα ν'ασχολείσαι μαζί μου," αντερώτησε κάπως εκνευρισμένος.

Όμως τους αγνόησαν παντελώς, συνηθισμένοι στις αντιδικίες τους. "Καλό σχέδιο, μπράβο Kozy. Καλώς λοιπόν, εμείς οι πέντε θα πάμε να γραφούμε σαν...κάτι, τέλος πάντων, εκεί. Εσείς περιμέντε εδώ. Θα φύγουμε τώρα κιόλας, για να μαστε σίγουροι. Άντε, μπρος."
"Ω. Εντάξει..."
"Έλα πες το," ειπε η Judith ΄ ειδε πως ήθελε κάτι να πει, αλλά δεν τολμούσε "τι θες να πεις;"
"..." κοίταξε την κοπέλα, αλλά μετά τον Leonardo. Καθάισε τον λαιμό της και ίσιωσε την πλάτη της. "Θέλω να βγω έξω. Τόσες μέρες κρύβομαι. Δεν είμαι και τόσο διάσημη για να μη μπορώ να βγω έξω καθόλου."

Ο Bola δεν κατάλαβε την παύση που ακολούθησε, αλλά κατάλαβε πως κάτι πρέπει να είχε προηγηθεί. Όλοι κοιτούσαν μια τον Leo μια την Kaitlyn. Eκείνος απροσδόκητα χαμογέλασε. "Αν σε μασκαρέψει ο Bola και το κάνει σωστά..."

Ενώ ο Leonardo έφευγε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη, όλοι όσοι απέμειναν κοίταξαν τον Bola με μια έκφραση απύθμενης επιθυμίας στα μάτια τους. Ξαφνικά ένιωσε λες και τον κοιτούσε μια αγέλη μικρών κουταβιών...

"Εεεεε, π-παιδιά χαλαρά κι ένας ένας. Μπορώ να το κάνω αυτό που θέλετε οπότε μην πλησιάζετε έτσι, ήρεμα..."
"Πρώτη εγώ που το ζήτησα και πρώτη," αναφώνησε η Kaitlyn κι έτρεξε να καταλάβει το μέρος του καναπέ ακριβώς μπροστά από τον άντρα. Θρονιάστηκε εκεί πέρα και δεν κουνούσε μέχρι ν'αρχίσει ο Bola να την παίρνει σοβαρά. Όταν το έκανε - δηλαδή άφησε κάτω τον μουσκεμένο σάκο του κι έψαξε για το κουτί των μεταμφιέσεων - χαμογέλασε πλατιά. "Κάνε με ξανθιά αν μπορείς..."

Την κοίταξε για λίγο καλά, μικραίνοντας τα μάτια του και μετά ξαναγύρισε στο κουτί του. "Όχι, θέλει δραστική αλλαγή αν δε θες να σε καταλάβουνε. Εσύ κι ο Geralt θα χετε μαύρα μαλλιά και θα στε αδέρφια. Ταιριάζει κι ο σωματότυπός σας. Τις ουλές του θα κρύψω όπως και τα δικά σου τα σημάδια που έχεις απόδω κι από κει. Και με το μασκάρεμα που θα σε κάνω, θα μοιάζετε κιόλας..."
"Έι, κάνε αυτόν όμορφο, όχι εμένα άσχημη!"
"Άλλα έλεγες πριν δύο βδομάδες," την πείραξε ο Geralt ΄ οι δύο που είχαν μείνει, η Judith και ο Daryl, χασκογέλασαν ενώ η Kaitlyn κοκκίνισε λίγο.
"...είχα πιει πολύ."
"Όχι αρκετά για να μην το θυμάσαι, όμως."
"Ωωωωω, έλα, μην την κάνεις να νιώθει άσχημα που της αρέσει ο Geralt."
"Πσσστ, της αρέσει ή όχι σταματήστε να μιλάτε μπας κι έρθει το χρώμα της στο κανονικό και δω τι θέλω να κάνω με το πρόσωπό της."

Έκασαν όλοι στα γέλια και το χρώμα της μόνο έγινε χειρότερο...