Kung fu panda. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Αποστολή:

Προηγούμενες ιστορίες:
1. Κακομαθημένο.
2. Η πριγκίπισσα Silvia και οι εφτά…κλέφτες.
3. Αν είσαι κι αν δεν είσαι του Δήμαρχου παιδί…

Previously on the days if my life: Αφού έφυγα από το νησί μου για πρώτη φορά, πήγα στο νησί των τζογαδόρων σε μια αποστολή με τους Ναυτικούς! Ήμουν εκεί με μυστική ταυτότητα--δημοσιογράφου. Εκεί ανακάλυψα τους λόγους που οι δύο δήμαρχοι ηταν ιδιαιτέρως ανταγωνιστικοί την τελευταία περίοδο και φυσικά βοήθησα να επιλυθεί το θέμα, επειδή ειμαι ικανότατος! Συν ένα σκύλο, τον οποίο αποκόμισα υπο περίεργες συνθήκες, τώρα ταξιδεύω προς τη βάση των Marines...

Και τώρα η συνέχεια...


"Αυτός είναι ο σκύλος μου! Μπράβο το αγόρι μου, μπράβο! Δες πως μπαίνεις στο κλίμα του τραγουδιού μαζί μου!"
Γουφ γουφ! Γοοουφ!

Μα πόσο πιο περήφανος θα μπορούσα να είμαι; Ούτε γιος μου να ήταν δε θα μου έμοιαζε τόσο! Από τότε που τον πήρα μαζί μου, στιγμή δε μετάνιωσα! Πάνω στο πλοίο που ήμαστε, είχαν αρκετό νερό για να κάνουμε και οι δυο μας μπάνιο με το καθαρό νερό και αχ πως μας άρεσε και τους δύο! Και το τρίχωμά του με λίγο νερό έγινε στιλπνό και φουντωτό!

Του χάιδεψα την κοιλίτσα κι αυτός έγλειψε το χέρι μου! Τι καλός που ήταν ο Βρούτος!

Όμως αυτό που δε μπορώ να καταλάβω με τίποτα είναι γιατί στο καλό μας πέταξαν με μια βάρκα οι ναύτες από το πλοίο που είχαμε ανέβει. Ναι μεν ήμαστε λαθραίοι, αλλά όταν τους εξήγησα την κατάσταση φάνηκαν παραπάνω από διατεθημένοι να μας βοηθήσουν! Εξάλλου, είπαν, θα περνούσαν έτσι κι αλλιώς από τη βάση των Marines της North γι αυτό ήμαστε στον δρόμο τους, καμία επιβάρυνση.

Όμως όταν με το καλό φτάσαμε στα πέντε ναυτικά μίλια μακριά από το νησί, για έναν παράξενο λόγο μας βάλανε σε μια βάρκα και μας ρίξανε μέσα στη θάλασσα. Σίγουρα φαίνονταν λίγο εκνευρισμένοι που το μόνο που έκανα ήταν να τραγουδούσα όλη την ώρα και να τρώω ή να πλένομαι, αλλά τουλάχιστον στην αρχή τους άρεσαν τα τραγούδια μου! Για τον υπέρμετρο εκνευρισμό τους, νομίζω πως φταίει το γεγονός πως έκανα μπάνιο κι εγώ κι ο σκύλος μου με το νερό το καθαρό κι όχι της θαλάσσης. Μα όπως τους εξήγησα τα μαλλιά μου θα έχαναν αυτήν την όμορφη λάμψη τους αν αλατόνερο έπεφτε πάνω τους! Και να μη μιλήσω για το ότι ο σκύλος μου έπρεπε να είναι τόσο υπέροχος όσο εγώ γι αυτό επουδενή δε θα τον άφηνα να πλυθεί με θαλασσινό νερό...

Φάνηκαν να καταλαβαίνουν, μάλιστα μου είχαν πει "Ααααα, καλά. Καταλάβαμε." ώστε υπέθεσα πως δεν είχαν άλλο πρόβλημα...βέβαια μετά απ'αυτό μου είχαν απαγορέψει την κατανάλωση οποιουδήποτε είδους πάνω στο καράβι - όσο χαζό μέτρο συναίτισης και να ήταν αυτό - αλλά θεώρησα το θέμα λήξαν εκεί και τότε.

Γι αυτό βρίσκομαι σε τέτοια σύγχιση ως προς τον λόγο που με πετάξαν κακήν κακώς από το πλοίο. Κι ανησύχησαν και τον Βρούτο...!

Αλλά το ξεπέρασα γρήγορα αυτό, γιατί γρήγορα βρέθηκα στο νησί που έπρεπε να φτάσω για να παρουσιαστώ επτέλους σε κάποιον του Ναυτικού! Αυτό που εξέπληξε μέχρι κι εμένα ήταν το γεγονός πως έφτασα νωρίς, πριν πέσει το φως! Φαίνεται πως από την προηγούμενη φορά που έκανα κουπί είχα συνηθίσει κι έτσι είχα καταφέρει να συνεχίσω περισσότερο κάθε φορά. Ωωωω τι ωραία! Μάθαινα, σιγά αλλά σταθερά...

Όταν έφτασα ένας πολύ επαγγελματίας Ναυτικός με οδήγησε στην ντουλάπα, άρπαξε μία στολή και μου την έδωσε. "Να την φορέσεις και να παρουσιαστείς άμεσα στον αρχηγό μας. Είσαι ο καινούργιος που σωσε την πριγκίπισσα Silvia σωστά; Χε, έχεις κάνει όνομα. Ένα μικρό μεν, αλλά κι αυτό κάτι είναι. Άντε, ντύσου και πήγαινε να τον δεις. Σου έχει μια αποστολή."

Αχα! Κι άλλη αποστολή, είχα σκεφτεί τότε κατενθουσιασμένος και ντύθηκα σε χρόνο DT.

Αμέσως έτρεξα στο γραφείο του αρχηγού. Χαιρέτησα με το που τον είδα, η πλάτη μου ολόισια! Χτύπησα το πόδι, και το χέρι πάνω στον εξί κρόταφο. Χε χε, μου φαινόταν σαν να υποδυόμουν και πάλι κάποιον ρόλο, αυτόν του Ναυτικού. Ακόμα δεν είχα συνηθίσει την ιδιότητά μου ή μάλλον το επάγγελμά μου σαν Marine και γι αυτό μου ήταν τόσο ξένο. Πρώτη φορά έβαζα στολή μάλιστα! Και παρόλο που ήταν κακόγουστη και καμία σχέση σαν τους Admirals που βλέπω καμιά φορά στην εφημερίδα, δεν παραπονέθηκα γιατί...ένιωσα μια περίεργη περηφάνεια φορώντας την. Σαν επιτέλους να κατάφερα κάτι.

Είμαι σίγουρος πως αν ήταν εδώ ο πατέρας μου, για πρώτη φορά θα είχε φουσκώσει σαν το παγώνι να με δει με τη στολίτσα μου και τον σκύλο μου. Ο οποίος φυσικά είχε οδηγηθεί κάπου αλλού για να τραφεί και να πλυθεί. Δηλαδή έτσι υπέθεσα, κι έτσι μου επιστρέφηκε, οπότε δεν το αμφισβήτησα.

"Ανάπαυση ναύτη." μου είπε ο ανώτερός μου και κούνησε το χέρι του.

...να εκμυστηρευτώ κάτι; Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω τότε. Με το που είπε ανάπαυση, εικόνες από εμένα να ξαπλώνω σε μια αιώρα μ'ένα κοκτέιλ στο χέρι ήρθαν στο μυαλό. Μια αιθέρια ύπαρξη μου έκανε αέρα και μου χαμογελούσε...αλλά ήμουν για πρώτη φορά σίγουρος για κάτι στη ζωή μου: δεν εννοούσε αυτό! Οπότε η πρώτη μου αντίδραση - την οποία καταπολέμησα αποτελεσματικά, πιστέψε με - ήταν να κάτσω αναπαυτικά στον καναπέ του γραφείου του.

Αλλά δεν το έκανα.

"Τι κάνεις εκεί ναύτη;! Σήκω όρθιος αμέσως! Κάθεσαι στην πολυθρόνα μου!
"Ω-ωω. Συγγνώμη κύριε. Δε θα επαναληφθεί." είπα με σιγουριά κι έκανα όπως ζήτησε.

Δίκιο είχα τελικά. Το ανάπαυση μάλλον σημαίνει να κάθεσαι μεν όρθιος, αλλά με τα χέρια πίσω σου και τα πόδια ανοιχτά...αλλά η πλάτη ακόμα ολόισια. Ε τότε τι ανάπαυση ήταν αυτή; Να με συγχωρούν δηλαδή αλλά είναι δυνατόν να νομίζουν πως αυτό είναι κάποιου είδους ανάπαυσης; Μάλλον κουραστικό είναι, αν μη τι άλλο. Άτιμα παραπλανητικά προστάγματα.

Είχε κι άλλα τέτοια που έπρεπε να μάθω αναρωτιέμαι...;

Αφού σταμάτησε να με κοιτά έντονα και κατηγορηματικά - κι ακόμα διατείνομαι πως έκανε λάθος να με κοιτά έτσι εφόσον αυτός είπε "ανάπαυση" και δε διευκρίνισε τι ακριβώς ήθελε να πει ή μάλλον το ότι ήταν μεταφορική η έννοια - καθάρισε τον λαιμό του και είπε:

"Η νέα σου αποστολή βρίσκεται σε άλλη θάλασσα, στην οποία και θα μεταφερθείς με δικό μας πλοίο: στην South Blue, στο νησί Kashamin. Εκεί, στο νησί, επίσης ζει μια φυλή περίεργων νοήμον όντων τα οποία ονομάζονται Pandaren. Πρέπει να πας εκεί και να συνεννοηθείς μαζί τους. Τις λεπτομέρειες θα τις λάβεις αργότερα."

Ήταν απόλυτος, λίγο κακοδιάθετος και άκρως επαγγελματικός στον λόγο του. Έγνεψα καταφατικά στις οδηγίες του και περίμενα να δω αν με θέλει τίποτα άλλο. Είχε γυρισμένη την πλάτη του, μα αφού μια άβολη σιωπή απλώθηκε γύρισε ολόκληρος και με κοίταξε.

"Λοιπόν, τι περιμένεις;"
"Ε;"
"Φύγε! Έχεις την αποστολή σου, οπότε εμπρός μαρς, στο καράβι που θα σε μεταφέρει στο νησί."

Για μια στιγμή κόλλησα από την ευθύτητά του, αλλά μετά κατάλαβα πβς πραγματικά δεν είχα κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης σε αυτό το γραφείο. Ντυμέμος με την κακόγουστη στολή μου, όμως οπλισμένος με ενθουσιασμό για το νέο μου πόστο, έτρεξα στην έξοδο.

Γαααβ γαβ! Γαβ γαβ, άκουσα από κάπου πίσω μου και δεν χρειάστηκα καν να ψάξω για τον σκύλο μου. "Ωπ, το καλό μου το αγόρι, εδώ είναι! Περιποιημένο σε βλέπω...μπράβο! Σε πρόσεξαν! Ήσουν καλός;" Γάβγισε και πάλι--αυτό ήταν ναι. "Μπράβο το καλό μου το αγόρι! Πάμε τώρα στο πλοίο μας...μόνο που, δε ρώτησα σε ποιο απ'όλα πρέπει να πάω."

Aφού με πολύ προσπάθεια κατάφερα να βρω το πλοίο που έπρεπε να επιβιβαστώ - και ο Βρούτος με βοήθησε πολύ σ'αυτό ομολογώ - είδα πως...όλοι μας φορούσαμε τις ίδιες στολές. Ω θεέ μου! Δηλαδή δε θα ήμουν μόνο εγώ με αυτό το απαίσιο ρούχο; Τόση κακογουστιά δε νομίζω να την άντεχα, αλλά τι να κάνω αναγκαστικά θα την υπέμενα.

Όμως όλα ήταν πολύ χειρότερα απ'όσο περίμενα! Όταν ανέβηκα στο τεράστιο αυτό θαλάσσιο μεταφορικό μέσο, ένας άντρας με την ίδια στολή με μένα μου έδωσε στα χέρια μια σφουγγαρίστρα! Και μετά, έσμπρωξε με το πόδι του έναν κουβά νερό μέ χρι σε μένα. Και τα βρωμόνερα λέρωσαν το ολοκάθαρο παντελόνι μου...! Προσπάθησα να μη θυμώσω. Αν και μου ήταν πολύ δύσκολο.

"Tι κάθεσαι και με κοιτάς ψάρακα; Γρήγορα, στη δουλειά! Καθάριζε, καθάριζε!" φώναξε αυτός ο αγενής άνθρωπος που με λέρωσε. Απ'τον τόνο του κατάλαβα πως ήταν ανώτερος, οπότε δεν είπα κάτι. "Μη με κοιτάς έτσι και άρχισε να σφουγγαρίζεις ψάρακα! Τώρα!"

Υπήρξα ανώτερος στο παρελθόν, θα υπάρξω και τώρα. Κατάπια την οργή μου, τίναξα τα μαλλιά μου κι έσφιξα στα χέρια μου το περίεργο αυτό ξύλο. Να φανταστώ πως κάτω ήταν η σωστή μεριά. Δεν ήξερα ακριβώς πως να κάνω αυτά τα πράγματα όμως οπότε μπερδεύτηκα κάπως στην αρχή. Το νερό του κουβά το πετούσες κάτω και μετά το έπαιρνες με τη σφουγγαρίστρα; Ή μήπως την πηγαινοέφερνες στο πάτωμα και μετά την έβαζες στο νερό; Όλα ήταν τόσο περίπλοκα!

"Όλοι σας προσοχή! Ο Διοικητής Υπολποίαρχος Brandnew ανεβαίνει στο πλοίο! Χαιρετίστε τον καπετάνιο σας!" είπε κάποιος αόριστος από το βάθος.

Ξαφνικά, όλοι τους παράτησαν ό,τι έκαναν και πήγαν στην είσοδο του πλοίου. Δειλά, τους ακολούθησα. Μετά όλοι αμέσως στάθηκαν σε προσοχή. Μιμήθηκα τις πράξεις τους και κατάφερα να φαίνομαι σαν όλους τους άλλους...

Όμως αυτό ποτέ δε μου άρεζε. Έτσι τι έκανα; Φύσηξα την φράντζα μου κι έπεσε πάνω από το ένα μάτι. Αααα, τώρα μάλιστα. Ήμουν και πάλι εγώ, ο μοναδικός.

Η ζωή πάνω στο καράβι ήταν απαίσια! Κάθε μέρα έπρεπε να καθαρίζω το κατάστρωμα με την σφουγγαρίστρα, να φοράω την ίδια χάλια στολή χωρίς καν να με αφήνουν να την πλένω, και να μη μπορώ καν να κάνω μπάνιο! Ποιος, εγώ! Που τα μαλλιά μου ήταν πάντα υπέροχα, κυμματιστά, και πανέμορφα! Ενώ τώρα, μέσα στη λίγδα δε μπορούσα καν να περάσω τα χέρια μου μέσα από τις υπέροχες ξανθές μπούκλες μου...

Τι ζωή ήταν αυτή; Ήθελα να πάω πίσω στο επιβατικό πλοίο που με είχε φέρει στη βάση! Δε μπορούσα καν να πλένω τον σκύλο μου έτσι όπως πήγαινα...και το καημένο ήταν ακόμα στην ανάπτυξη κι έπρεπε όχι μόνο να τρώει περισσότερο αλλά και να τον πλένω τακτικά. Αλλά εκεί μας μετρούσαν ακόμα και τη μπουκιά του φαγητού και την ουγκιά του νερού. Μόνο τρεις φορές την εβδομάδα κατάφερνα να πλένομαι μαζί με τον Βρούτο.

Κι ο καπετάνιος μας, αυτός ο Υποπλοίαρχος Brandnew, τι απαιτητικός και υπερβολικός που ήταν. Καθόλου δεν εκτιμούσα την παρουσία του στο πλοίο εφόσον το μόνο που έκανε ήταν να με διατάζει - καλά, και εμένα και τους άλλους, αλλά ποιος νοιάζεται για τους άλλους - και να περιφέρεται λες και το πλοίο ήταν δικό του! Αγενέστατος χωριάτης. Αφήστε που δεν είχε και καθόλου γούστο. Όχι μόνο ήταν άσχημος - που αυτό δυτυχώς δεν το ορίζει κανείς και το καταλαβαίνω - αλλά είχε και...πράσινα μαλλιά άφρο. Άφρο για όνομα του θεού! Και κάτι φαβορίτες...τρόμος.

Μια φορά που πήγα να πρσφέρω τις πραγματικές μου υπηρεσίες στον καπετάνιο και να του κάνω απαραίτητες αλλαγές στην εικόνα του, μόνο που δε με έκλεισε στο αμπάρι. Μα τι απολίτιστοι που ήταν όλοι πάνω σ'αυτό το καράβι. Αναρωτιόμουν αν ήταν έτσι όλοι οι Ναυτικοί στον κόσμο...δεν είχα δει και πολλούς οπότε κατανοείται τη σύγχησή μου,

Τρεις εβδομάδες μας πήρε να φτάσουμε σε αυτό το νησί, για κανέναν άλλο λόγο του ότι πολλές φορές σταματούσαμε στη μέση του πουθενά για να κάνουμε ασκήσες ή καλάραμε για να εφοδιαστούμε σε διάφορα λιμάνια. Τη μια εκκενώναμε το πλοίο άρων των άρων σε άσκηση φωτιάς, την άλλη σε άσκηση έκτακτης εκκένωσης σε περίπτωση καταστροφής του πλοίου ή ακόμα και σε περίπτωση κανονικής ναυμαχίας.

Για μένα, η πιο αγαπημένη μου άσκηση ήταν αυτή της ναυμαχίας. Εφόσον ήμουν τραγουδιστής και τραγουδοποιός - μουσικός γενικότερα - με είχαν να δίνω το τέμπο στους άντρες που χειρίζονταν τα κανόνια μα και σ'αυτούς με τα μουσκέτα. Ήταν πολύ διασκεδαστικό! Φυσικά, πολλές φορές και τις απλές μέρες έδινα το τέμπο στους άντρες που τραβούσαν κουπί αλλά τα τραγούδια που επιστράτευα όταν κάναμε την άσκηση ήταν πολύ πιο δραματική κι επική,καμία σχέση με τη μονοτονία όταν τραβούσαν το κουπί.

Βέβαια, αυτό είχε οδηγήσει στους άντρες να μυ συμπεριφέρονται λίγο υποτιμητικά, ιδιαιτέρως όταν έμαθαν πως ο σκύλος ήταν δικός μου, αλλά δε μπορούσα να καταλάβω γιατί αυτό. Δεν θεωρούσαν μήπως αρκετά αντρική ενασχόληση τη μουσική, όπως ο πατέρας μου; Γιατί πολλούς είχα προσέξει να με κοιτάνε περίεργα και πίσω από την πλάτη μου να με αποκαλούν "τοιούτο". Τόση...αγαρμπιά. Μα κανείς δεν ήξερε τον πραγματικό μου εαυτό. Με περνούσαν για ανόητο ενώ είχαν ην εντύπωση πως ηγλυκομίλιτη λαλιά μου καθρέφτιζε όλες μου τις σκέψεις, αλλά κάνανε εγάλο λάθος.

Γιατί όσο αυτοί με υποτιμούσαν και γελούσαν εις βάρος μου, εγώ κατάφερνα να τρυπώνω παντού και καθώς κανείς δε μου έδινε σημασία, είχα επιτύχει στο να μάθω τα πιο καυτά κοτσομπολιά του πλοίου! Ένας ναύτης πήγαινε με τη γυναίκα του ναύτη που μοιραζόταν την κουκέτα, ενώ ο άλλος δεν είχε ιδέα. Επίσης, δύο άντρες είχαν σχέση μεταξύ τους χωρίς να το γνωρίζουν! Προφανώς ήταν καθαρά πλατωνική και δεν είχε δει ποτέ ο ένας τον άλλον εφόσον αντάλλαζαν σημειώματα ενόσο ήταν στη στεριά, αλλά κανείς δε μπορούσε να το διαννοηθεί.
Κι όμως, εγώ το ήξερα.

Είχα μάθει πολλά ακόμα τέτοια μυστικά, συν του ότι συνειδητοποίησα πως κάποιος έκλεβε από τα πυρομαχικά της αποθήκης. Ας με πουν "τοιούτο", "χαζοχαρούμενο", "ψώνιο" ή ό,τι άλλο επιθυμούν, αλλά ειδικά σε αυτό το πράγμα δεν είχα δεύτερο: μπορούσα εύκολα να απομνημονεύσω αριθμούς. Γενικά, μπορούσα να τους χειριστώ με άνεση. Και είχα καταλάβει πως κάθε μέρα από κάτι μικρό έλειπε: μια μικρή κάσα σφαίρες, λίγη πυρίτιδα, κανένα μουσκέτο...

Γι αυτό κι εγώ, τι έκανα; Τίποτα...τουλάχιστον άμεσα. Το έβαλα σκοπό όμως να ξεσκεπάσω τον ποντικό και να καταφέρω να αποκτήσω λίγο έστω την εύνοια του καπετάνιου που ακόμα με έβλεπε και διέταζε να μείνω τρία μέτρα μακριά του γιατί ακόμα δεν είχε ξεχάσει τις πραγματικά ευγενείς προσπάθειές μου να τον συστήσω στο ζελέ.

Έτσι, δίχως να στηρίζομαι στους ναύτες που με κορόιδευυαν ή δε με υπολόγιζαν - πόσο μάλλον να με θεωρήσουν ισάξιό τους - κατάφερα να στήσω μια υπέροχη παγίδα. Με είχαν βάλει υπεύθυνο των πυρομαχικών ούτως ή άλλως έτσι, με διεξοδικές έρευνες, κατάφερα να προσδιορίσω περίπου το τι κλέβει και πότε ο ποντικός. Ο άτιμος είχε και κανονικό πρόγραμμα: πρώτη μέρα, πυρίτιδα. Δεύτερη μέρα, σφαίρες ΄ τρίτη μέρα, χειροβομβίδα μικρή ΄ την τέταρτη μέρα όπλο και ούτω καθεξίς. Ήταν όμως και παμπόνηρος γιατί όχι μόνο έκλεβε με πρόγραμμα έτσι μέχρι να κακοφανεί σε κάποιον κάτι σε ποσότητα μείωνε και τα υπόλοιπα, έτσι δεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά δεν έκλεβε και τόσα πολλά εξαρχής για να το θεωρήσουν πρόβλημα καν. Αν δεν ήμουν εγώ, ο παρατηρητικότατος άνθρωπος, και ήταν ο οποιοσδήποτε άλλος δε θα είχε παρατηρήσει καν την έλλειψη.

Αλλά χρόνια εκπαίδευσης στο σπίτι προσπαθώντας να προστατέψω τα σαμπουάν και τις κρέμες μου από τις καμαριέρες, έμαθα να προσέχω και την παραμικρή λεπτομέρεια. Πρώτα έμαθα για τον ποντικό όταν είδα ένα ανοιχτό κουτί με σφαίρες. Εκεί ήξερα πως κάτι δεν ήταν σωστό, ειδικά εφόσον η επόμενη άσκηση θα ήταν σε δύο μέρες, κι όχι καν την ίδια.

Κατάφερα να τον ξετρυπώσω όμως με ένα πανέξυπνο σχέδιο. Την ημέρα της μεγαλύτερης άσκησης της ναυμαχίας, που θα χρησιμοποιούσαμε πραγματικά πυρομαχικά για δεύτερη μόλις φορά, ειλικρινά κατασκήνωσα στο αμπάρι. Όποιος κι αν ήταν δε θα έπαιρνε τα πυρομαχικά πριν την άσκηση, αλλά μετά. Πριν, ήταν όλα καταγεγραμμένα και μετά όλα θα καταγραφούν ξανά. Κατα τη διάρκεια όμως;

Από μόνος μου, πριν καν στήσω την παγίδα μου στις σφαίρες και τα μουσκέτα - γιατί ήξερα πως θα επαναπαυόταν ο άτιμος με τις επιτυχίες του και θα πήγαινε για δύο μαζί - είχα τρεις υπόπτους: το δεξί χέρι του Brandnew, Cornwall, τον υπεύθυνο εργασιών κι ασκήσεων, Damian και τον μάγειρα. Κι αν ρωτάτε γιατί...γιατί ο μάγειράς μας είχε περίεργη όψη.

Τη μέρα όμως που έφτασα να ενεργοποιήσω το σχέδιό μου, ανακάλυψα πως όντως τα σιγανά ποταμάκια πρέπει να φοβάται κανείς γιατί δεν έπιασα κανέναν άλλο από τον πιο φαινομενικά μεμψίμοιρο, δειλό και άχαρο άνθρωπο του πλοίου: τον κοντό Pete. Ένας άνρας κοντός όπως λέει και το παρατσούκλι του, με μισοφαγωμένο αυτί και μαύρα χέρια από τις δουλειές. Αλλά και κόκκινα από την παγίδα μου!

Βλέπετε, έβαλα μια άοσμη κόκκινη βαφή μαλλιών δικής μου εφεύρεσης πάνω στο μέρος όπου φυλάσσονται τα ανοικτά κουτιά από σφαίρες και μουσκέτα. Θα φαινόταν σαν γλίτσα από την υγρασία σε όποιον το κοιτούσε, έτσι δε θα φάνταζε αφύσικο να βρισκόταν εκεί - αν κάτι είχαμε σ'εκείνο το αμπάρι ήταν σίγουρα υγρασία -. Την είχα δημιουργήσει με τη σκέψη της γρήγορης και καλής βαφής που δε θα ζάλιζε από την έντονη μυρωδιά. Κρατούσε λιγότερο από μια κανονική - μόνο λίγες μέρες - αλλά δεν χρειαζόταν να μείνει και πάνω από λίγες στιγμές πάνω στο κεφάλι. Αυτό σήμαινε πως δε θα έφευγε από τα χέρια του δράστη τουλάχιστον για πέντε μέρες και θα ήταν εκεί για να το δουν όλοι, ακόμα κι αν κάποιος έλεγε πως μπορεί να ήταν αίμα για κάποιο λόγο.

Περήφανος με τον εαυτό μου, κατασκήνωσα στο αμπάρι και έκανα όλο αυτό το κόλπο. Όταν ήρθε η ώρα της άσκησης, εφόσον ήξερα πως ήμουν απαραίτητος στο κατάστρωμα, δεν έμεινα εκεί...αλλά είχα το νου μου για τον άνθρωπο που θα πήγαινε να πλύνει τα χέρια του αμέσως μόλις έβγαινε από το αμπάρι. Γιατί δεν ήμουν χαζός να βάλω τη βαφή στα κουτιά που μπορεί τυχαία να έπεφταν πάνω και όλοι οι υπόλοιποι, αλλά μόνο κάποιος που θα τα έψαχνε επί τούτου.

Έτσι, τρεις ώρες αργότερα κι όταν η άσκηση είχε τελειώσει, ακολούθησα τον άνθρωπο που ακόμα πάλευε να βγάλει κάτι από τα χέρια του--τον κοντό Pete. Τα μαλλιά του είχαν πάρει λίγο κόκκινο στις άκρες επίσης, κι έγιναν κοκκινόμαυρα. Χε, τον έπιασα...

Μετά απ'αυτό, πήγα γραμμή στον καπετάνιο Brandnew. Δεν ήξερα ποιοι μπορεί να εμπλέκονταν στο θέμα - γιατί δεν ήμουν αρκετά αφελής να πιστέψω πως δεν είχε συνεργούς - αλλά ήλπιζα πως ο καπετάνιος μας δεν ήταν ένας απ'αυτούς. Και είχα δίκιο γιατί όταν του το είπα ήταν αρκετά έκπληκτος, πιστευτά κιόλας. Έξαλλος, αν και στην αρχή είχε σκιαχτεί που με είδε να μπαίνω στο γραφείο του μόνος μου, σηκώθηκε απ'την καρέκλα του κι έτρεξε στο κατάσρωμα. Με συνπτικές διαδικασίες πήγε κι έπιασε τον ένοχο και τον διαπόμπευσε μπροστά σε όλους.

Από την πίεση και μόνο ομολόγησε πως όντως έκανε κάτι τέτοιο, αλλά πως δεν ήταν ο μόνος ούτε καν ο εγκέφαλος. Όλα τα έκανε ο...Cornwall! Eίχαμε μείνει όλοι άναυδοι στο άκουσμα του ονόματος - καλά, εγώ ίσως το περίμενα λίγο - μέχρι που το "δεξί χέρι" τράβηξε όπλο κι άρχισε να πυροβολάει δεξιά κι αριστερά!