Η πριγκίπισσα Silvia και οι εφτά...κλέφτες. [Αποστολή-Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενη ιστορία: Κακομαθημένο.

Spoiler:

Αφού ο πατέρας μου έκρινε σωστό να με απομακρύνει από το μέρος που γεννήθηκα και να μου αφαιρέσει όλα τα de facto δικαιώματά μου - σαν δε ντρέπεται λέω εγώ -, κι αφού χωρίς καμία ντροπή με υποσχέθηκε σαν πρόβατο, σαν-σαν ζωντανό στο Ναυτικό και το παλάτι, άφησα τους δύο άντρες να με οδηγήσουν στον νέο μου προορισμό. Όχι ότι δεν είχα ξαναπάει στο παλάτι, φυσικά και είχα ξαναπάει, αλλά όπως και να το κάνουμε, πρώτη φορά πήγαινα για να δουλέψω, να εργαστώ εκεί.

Κι αυτό μου φαινόταν περίεργο.

Συν του ότι όλη την ώρα με βιάζανε οπότε είτε με έσμπρωχναν μετα περισσής μανίας είτε με τραβολογούσαν με την ίδια θέρμη. Σκουντήματα, πατήματα, κοροϊδίες! Τα "τζιτζιφιόγκος" έδιναν κι έπαιρναν μεταξύ τους ενώ μιλούσαν για μένα! Που ήμουν ακριβώς μπροστά τους. Λες και δε με έβλεπαν!! Τέτοια ταπείνωση ένιωσα που με είδε η Joan, η αδερφή της Nikki, η φίλη της Jazzes, κολλητή της Dayna - όλες πρώην αισθήματα, καταλαβαίνετε - που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Ευχήθηκα να ήμουν στουρθοκάμηλος για να βάλω το κεφάλι μου στο χώμα άφοβα...αλλά πώς να το κάνω αυτό τώρα; Θα χάλαγα τα θεσπέσια κυματιστά μαλλιά μου!

Μα θα το άντεχα κι αυτό. Για ένα λαμπρό μέλλον μέσα στα λούσα και την καλοπέραση, όλα θα τα άντεχα! Δεν είναι αυτό που νομίζετε βέβαια. Όχι όχι όχι, δεν είμαι πλεονέκτης! Τα λούσα τα ήθελα από τα δικά μου λεφτά...που θα έβγαζα σαν τενόρος! Ο καλύτερος τενόρος από πέρα ως πέρα που ξέρει και να παίζει τρία όργανα; βιολί, κιθάρα, τσέλλο. Μα δεν ήμουν εγώ για καριέρα στον χώρο της τέχνης;

Δηλαδή, και ηθοποιός θα γινομουν εξαίσιος, μα ο πατέρας μου τα θεωρεί γυναικεία επαγγέλματα και με άφησε να μάθω τα μουσικά όργανα μόνο και μόνο γιατί η μητέρα μου - ο θεός να αναπαύσει την ψυχή της - ήταν μεγάλη λάτρης της μουσικής. Αυτή σίγουρα θε με άφηνε να τραγουδήσω αν ζούσε. Αλλά δυστυχώς δεν ζει. Ήταν καλός άνθρωπος έτσι πέθανε πριν προλάβει τον πατέρα μου στα χειρότερά του, να της κάνει τη ζωή δύσκολη.

Ωωωω μητέρα, μόνο εσύ θα με καταλάβαινες!

"Τζιτζιφιόγκο, αρκετά με τον εξωτερικό μονόλογο. Φτάσαμε στο παλάτι! Συμμαζέψου και να σαι σιωπηλός μπροστά στον βασιλιά...ντίβα εσύ."

Αααααχ καημένε ανθρωπάκο! Δε θα είμαι κύριος του σπιτιού μου μια μέρα; Δε θα με δεχτούν στο ναυτικό; Ορκίζομαι να γίνω υψηλόβαθμο στέλεχος μόνο και μόνο για να σου ανταποδώσω τη χάρη!

Όμως αυτό που ακολούθησε ήταν αρκετό για να τραβήξει μέχρι και τη δική μου, πολύτιμη προσοχή: βγήκαν από τη μεγάλη πύλη, σαν κυνηγημένοι, τέσσερις άνθρωποι. Αρματωμένοι όλοι σαν αστακοί, φορούσαν τα μπλε χρώματα του βασιλείου μας - αλλά μόνο στον έναν πήγαιναν, οι άλλοι ήταν υπερβολικά ωχροί -. Δεν παρέλειψα να παρατηρήσω και τα όπλα τους: δύο σπαθιά ο ένας, ένα μεγάλο να φαίνεται ο άλλος και οι άλλοι δύο βαλίστρες.

Μα τι γινόταν στα χωριά Reva ή Τerra που η παρουσία αυτών των ανθρώπων ήταν τόσο επιτακτική για να πάνε τρέχοντας; Σίγουρα δεν ήταν για την πόλη μας, αλλιώς θα το ήξερα - πρώτος στα κοτσομπολιά πάντα ο υποφαινόμενος -. Άσχημες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου. Ποτέ δε μου άρεζαν οι αιματοχυσίες και οι αιματοκυλήσεις. Ήλπιζα να μην ήταν τίποτα σοβαρό.

"Η ντίβα να μας ακολουθήσει μέσα τώρα." είπε αυστηρά ο ένας φρουρός, άκομψος όπως πάντα. Κύλησα τα μάτια μου. Θα μπορούσαν να ναι και πιο ευγενικοί κι αυτό το σκέφτηκα όχι μόνο για τον τόνο τους, αλλά και για το ότι έτη μία φορά με σκούντηξαν απροκάλυπτα!

Αμ θα φτάναμε στον βασιλιά, δε θα φτάναμε; "Αν πρέπει να ξέρετε, απλώς παρατηρούσα τους κυρίους που βγήκαν με τόση βιασύνη."
"Σκάσε ρε φιόγκο κι έμπα μέσα που σου λέω...!"

Γύρισα το κεφάλι μου επειδικτικά από την άλλη, έστω κι αν έκανα αυτό που μου είπαν. Πάω στοίχημα πως αυτοί οι άνθρωποι ήταν απλοί "υπάλληλοι" χωρίς καμία γνώση! Αν ήταν ν'αναμετρηθούμε σ'εξυπνάδα θα-"ΑΟΥΤΣ!"
"Τι περιμένεις να πάθεις όταν δεν κοιτάς καθόλου πού πας; Χτυπάς σε τοίχους. Άχρηστε! Θεέ μου, τι μας φέρανε!"

Αναίσθητος. Εδώ εγώ αιμοραγούσα κι αυτός με κορόιδευε...

Αφού περάσαμε την επιβλητική δίφυλλη πόρτα της εισόδου του παλατιού, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον εκθαμβωτικό εσωτερικό χώρο: όσες φορές και να το είχα δει, ποτέ δεν έπαυε να μου προκαλεί δέος. Όμορφα γλυπτά και κρυστάλλινα παντού, πάνω σε σκαλιστά έπιπλα, ξύλινα ή όχι. Χαλιά απλωμένα, χρυσοποίκιλτα, μεταξωτά. Οι πολυέλαιοι υπέροχοι και τεράστιοι, κρέμονταν από τα ταβάνια, σχεδόν σε κάθε δωμάτιο και διάδρομο, αλλού μικρότεροι και πολλοί, αλλού μεγαλύτεροι και λιγότεροι σε αριθμό.

Αυτό που με θάμπωνε κάθε φορά όμως, ήταν οι περίτεχνα διακοσμιμένοι τοίχοι και οι απίστευτοι χρωματική συνδυασμοί! αν και δεν υπήρχε κάτι υπερβολικά μπλε, πολλά χρώματα υπήρχαν, τέλεια δεμένα μεταξύ τους...αν ποτέ έχτιζα δικό μου σπίτι αυτόν τον διακοσμητή θα έπαιρνα! Ήταν εκπληκτικός! Και με το δικό μου καλό γούστο, θα ήμαστε ένα τέλειο "ζευγάρι"!

Αλλλά δεν ήρθα εδώ για διακοπές ή για κάποιο πάρτυ βασιλικό! Είμαι εδώ για δουλειά...έπρεπε να το βάλω καλά στο μυαλό μου, δυστυχώς. Με οδήγησαν μέχρι την αίθουσα του θρόνου όπου κι αυτομάτως απομακρύνθηκαν από κοντά μου, εφόσον αυτόματα υποκλίθηκα στον βασιλιά - να και κάτι καλό που τους έδειξα. Ένιωσα μια περίεργη περηφάνεια σ'αυτό -.

Όμως όλα ήταν λάθος! Από πριν κάτι είχα καταλάβει όταν δεν έβλεπα σχεδόν κανέναν υπηρέτη στους διαδρόμους να πηγαίνει εδώ κι εκεί για να εκτελέσουν καθήκοντα. Και οι μόνοι που είχα δει φαίνονταν σκυθρωποί ή αντιθέτως έτρεχαν σαν υπερκινητικά. Και τώρα, μέσα στην αίθουσα του θρόνου, ο βασιλιάς καθόταν μόνος του χωρίς την πριγκίπισσα από δίπλα του, στη μικρότερη θέση στα δεξιά του. Ο φύλακάς της παρόλα αυτά βρισκότανεκεί, αν και πιο μπροστά από μένα στα δύο μέτρα απόσταση από τον βασιλιά - ακριβώς όσο έπιαναν τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στους θρόνους -, γονατισμένος. Το κεφάλι του ήταν κατεβασμένο.

Τι μπορεί να έγινε; Προφανώς κάτι με την πριγκίπισσα Silvia, εφόσον ο Garrow, ο προσωπικός της φρουρός, ήταν εκεί χωρίς την παρουσία της. Τα μάτια μου, ψάχνοντας τα πάντα πρώτα, τελικά παρέμειναν να μελετούν τις εκφράσεις του βασιλιά, όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Θα ήταν ασέβεια να το αντιληφθεί και είναι αλήθεια πως είμαι αρκετά εκλεπτυσμένος για να το ξέρω...

"Βασιλιά μου, σας φέραμε τον Caesar Denier." είπε ο ομιλιτικός φρουρός που με οδήγησε μέχρι το παλάτι, με τον σύντροφό του να κάθεται ολόισιος στα δεξιά μου.
"Τιμή μου..." είπα, κάνοντας μια βαθειά υπόκλιση. Αυτήν τη φορά όμως δεν έμεινα σκυμμένος, μα σηκώθηκα μετά από μια κοφτή κίνηση του βασιλιά. Φάνηκε...ανυπόμονος. Ανήσυχος.

Μα γιατί όσοι μου μιλούσαν σήμερα είχαν τις ίδιες αντιδράσεις; Αν και δεν έφταιγα για τον βασιλιά, το ξέρω αυτό, και πάλι ένιωθα περίεργα. Αμάν πια.

"Καλώς. Εσείς οι δύο, έξω!" είπε ο βασιλιάς Juon στους δύο που με έφεραν. Αυτόματα το έκαναν. Χε! Ενώ έφευγαν, τους κοίταξα με υπεροψίακι εκδηκιτικότητα. Αυτό θα τους μάθει!

Μετά όμως κοίταξα και πάλι τον βασιλιά. Ήταν μεγαλοπρεπής όπως πάντα σίγουρα, μα το πρόσωπό του φαινόταν υπερβολικά κουρασμένο. Λες και γέρασε πριν της ώρας του--ενώ πάντα ήταν τόσο φρέσκος! Αχ, είχα κάτι πολύ ωραίες κρέμες που θα μπορούσα να του δώσω για να φύγουν αυτοι οι απαίσιοι κύκλοι κάτω απ'τα μάτια!

Λες και κατάλαβαν τι σκεφτόμουν, με κοίταξαν οι δύο εναπομείναντες άντρες. Ούτε καν οι φροροί του βασιλιά δεν ήταν μέσα στην αίθουσα. Ωωωωω, το ήξερα πως ήμουν σημαντικός αλλά τόσο σημαντικός; Έπρεπε να στματήσω να υποτιμάω τον εαυτό μου!

"Garrow, αυτός είναι ο άνθρωπος που περίμενες." Ο εν λόγω κύριος σήκωσε το φρύδι του αμφίβολα...α, δεν κατάλαβα! Δεν του γέμιζα το μάτι;! "Αυτός μας έτυχε, αυτόν θα χρησιμοποιήσεις." λες και του έλεγε "μην παραπονιέσαι".

Μα γιατί να παραπονιέται; Δεν έχει κανένα δικαίωμα!

"Ό,τι πείτε βασιλιά μου." είπε ο άντρας απογοητευμένα και έσκυψε ακόμα περισσότερο το κεφάλι του.

Μια μακριά σιωπή απλώθηκε στο δωμάτιο, βαριά κι απόλυτη. Άρχισα να αισθάνομαι άβολα και πολύ πολύ άσχημα. Γιατί όλοι φαίνονταν να έχουν την ίδια προκατάληψη για το άτομό μου; Με περνάνε για χαζό κι ανίκανο. Αυτό έπρεπε να αλλάξει! Στην ανδρική μου τιμή και στα κατάξανθα κυματιστά μαλλιά μου, αυτό έπρεπε εγώ να το αλλάξω!

"Σε τι οφείλεται η απουσία της πριγκίπισσας Silvia; Είναι καλά;" ρώτησα αθώα, αλλά με σοβαρότητα.

...κι αν κρίνω από τα θανατηφόρα ή ύποπτα βλέμματα - ίσως και λίγο έκπληκτα - που με κάρφωναν επιμόνως, θα έλεγα πως δεν περίμεναν να κάνω εγώ αυτήν την ερώτηση. "Τι;"

"Τι σε κάνει να νομίζεις πως δεν είναι καλά;" ρώτησε αμέσως ο Garrow και μόνο σπαθί που δεν τράβηξε! Ήταν μπροστά μου στα τρία εκατοστά μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα!

Ουάου! Δεν ήξερε το concept του προσωπικού χώρου ο κύριος; Απαπαπα...τραβήχτικα ασυναίσθητα λίγο πίσω και τον κοίταξα με απογοήτευση. "Είναι προφανές πως κάτι κακό γίνεται εδώ. Κανείς δεν είναι στους διαδρόμους κι όσοι είναι προσπαθούν να φύγουν το γρηγορότερο δυνατόν. Κι εδώ, το πιο προκλητικό πράγμα είναι η απουσία της πριγκίπισσας .Ό,τι σας έχει αναστατώσει - ή μάλλον νεκρώσει - ολόκληρο το παλάτι έχει να κάνει μ'αυτό. Ή τουλάχιστον υπέυθυνος για την απουσία της είναι κάποιος σημαντικός λόγος. Όπως και να χει, κάτι κακό είχε συμβεί στο παλάτι και είναι άμεσα συνδεδεμένο μ'εκείνη..."

Το δεύτερο βλέμμα απόλυτης έκπληξης με το οποίο με τίμησαν και οι δύο πραγματικά με πλήγωσε. Όλοι τους με θεωρούν χαζό; Αμάν πια! Επειδή μου αρέσει η καλοπέραση δε σημαίνει πως είμαι εγκεφαλικά νεκρός! Στραβομουτσούνιασα πάλι, και το ήξερα πως έκανα σαν μίκρο παιδί, αλλά δε μπορούσα να μην εκφράσω την θιγμένη μου αξιοπρέπεια.

"...γι αυτό σε θέλουμε." είπε,ακόμα έκπληκτος ο βασιλιάς, αλλά η θλίψη άρχισε να βρίσκει τον δρόμο της στην φωνή του και πάλι. Έτριψε το μέτωπό του προβληματισμένος και αναστέναξε. Περίμενα να συνεχίσει τον λόγο του, όμως ποτέ δεν το έκανε. Απλώς έκρυψε το πρόσωπό του μέσα στις παλάμες του και προσπάθησε να...μην κλάψει, υπέθεσα.

"Η πριγκίπισσα έχει απαχθεί από κακούργους που θέλουν λεφτά για την ασφαλή επιστροφή τους."
"Ω θεέ μου" αναφώνησα συγκλονισμένος και το χέρι μου αυτόματα ανέβηκε στο μέτωπό μου "ξέρουμε αν είναι καλά η αγαπητή δεσποσύνη; Ξέρουμε σε τι κατάσταση είναι;"
"Δυστυχώς όχι. Δε μας έχουν στείλει καμία απόδειξη ζωής."
"Ανήκουστο! Αδιανόητο! Τους αχρείους! Τους άξεστους! Απαιτήστε μια απόδειξη ζωής! Και μετά εγώ ο ίδιος προθυμοποιούμε να παραδώσω τα λύτρα! Πόσα ζητάνε;"
"3.000.000 belli."

"Ουυυ πολλά είναι!" Αν μέχρι κι εγώ το έλεγα αυτό, τότε το ποσό ήταν πράγματι υπερβολικό. "Πότε θα προλάβετε να τα μαζέψετε;"

Εκεί και οι δύο άντρες με κοίταξαν εκνευρισμένοι. "...μα δε μπορούμε να τα μαζέψουμε! Δεν καταλαβαίνεις; Αυτό είναι το θέμα! Λες να είχα πρόβλημα αν μπορούσα να τα πληρώσω; Αλλά δε μπορώ γιατί αν τους δώσω ό,τι μου ζητάνε τότε δε θα μείνουνε λεφτά στο ταμείο του βασιλίου! Και οι Marines μου λένε επίσημα να μην ενδώσω επίσης...αλλά μου έδωσαν το δικαίωμα να τους βρω."

"Kι εδώ μπαίνεις εσύ, νεαρέ."

Μίλησε το χούφταλο ας πούμε και με λέει εμένα νεαρό. Άντε να ναι τρία χρόνια μεγαλύτερός μου, βαριά βαριά αυτός ο Garrow. "Θα μες βοηθήσεις να βρω τους κλέφτες."
"Καλώς, να το κάνω! Οτιδήποτς μπορώ να κάνω για να σώσω την όμορφηκαι γλυκιά πριγκίπισσα του υπέροχου βασιλείου μας! Caesaaaar Denier, στις υπηρεσίες σας."

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με νόημα. Δε μου άρεσε το τι μπορεί να σήμαινε αυτό για μένα, αλλά έδωσα τόπο στην οργή. Εξαλλου ήμουν περίεργος να δω τι θέλουν να κάνω... "Και σε τι θα σας βοηθήσω ακριβώς; Αμφιβάλλω να μην έχετε ψάξει όλο το πράσφατα προσληφθέν προσωπικό ήδη και να μην έχετε ψάξει τα δύο χωριά στην άλλη άκρη της πόλης."
"...η αλήθεια είναι πως έχω οργώσει ολόκληρο το νησί αλλά δε βρήκα τίποτα!" είπε φαινομενικά αθώα και έδεσε τα χέρια του ο Garrow. "Σε αυτό φοβάμαι πως φταίει το γεγονός ότι το πρόσωπό μου είναι γνωστό στους κλέφτες...το δικό σου όμως όχι."

Όταν το βλέμμα του έπεσε πάνω μου είχε μια πρόκληση, μία υπόννοια.
Ωχ.

"Βλέπεις, εσύ θα μπορούσες να εισχωρήσεις εύκολα στο άνδρο τους. Έχουμε κάποιους υπόπτους, αλλά χωρίς στοιχεία δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα βλέπεις. Αν τους προκαλέσεις εσύ όμως...!"

Ωχ ωχ.

"Θα μπορούσαμε να αποκτήσομε αρκετές αποδείξεις ή κι ενδείξεις ακόμα, κι αυτές κάνουν για το ναυτικό. Αρκεί να πας, να δεις και να γυρίσεις πίσω. Δηλαδή, να καταφέρεις να γυρίσεις πίσω."

Ωχ ωχ ωχ.

"Kαι τι ήταν αυτό που είπες για το πρόσφατα προσληφθέν προσωπικό νεαρέ;" ρώτησε ο βασιλιάς με πρεγματική απορία - κι αυτός τουλάχιστον είχε λόγο να με αποκαλεί έτσι -.

Γύρισα και τον κοίταξα, λες και μου ρωτούσε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. "Να σας εξηγήσω μετά χαράς, βασιλιά μου. Όταν κάποιος, που προφανώς δεν είναι από αυτήν την πόλη αλλά σε ένα από τα χωριά όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ένα υπαρκτό πρόβλημα ένδειας, απαγάγει την πριγκίπισσα και καταφέρνει να φέρει εις πέρας την αποστολή του, τόσα χιλιόμετρα μακριά από τη βάση του, αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: εσωτερική δουλειά."

Οι δύο άντρες κοιτάχθηκαν με τις άκρες των ματιών τους. Δεν το έδωσα αρκετή σημασία όμως και συνέχισα. "Όπως μου έλεγε πάντα ο πατέρας μου, αν κάτι γίνεται ξαφνικά και δε μπορείς να το εξηγήσεις πως κάποιος το έκανε χωρίς καμία βοήθεια, συνήθως δεν είναι μόνοι τους. Έχουν βοήθεια. Και πιο σγμαντικό, έχουν βοήθεια από μέσα...από κάποιον που ήξερε το πρόγραμμα της πριγκίπισσας σ'αυτήν την περίπτωση, το τι θα κάνει, πότε θα το κάνει, με ποιον θα είναι και τι προστασία θα έχει κάθε στιγμή."

Λες και είπα το πιο απίθανο ή αποκαλυπτικό πράγμα που είχε πειποτέ άνθρωπος, με κοίταξαν και οι δύο λες και μ'έβλεπαν για πρώτη φορά... "Μη μου πείτε πως δεν το είχατε σκεφτεί τόσο καιρό;"

Οι ενοχή που ήταν γραμμένη στα πρόσωπά τους, μου έλεγε όχι.

"Και ποιους θερωρείς ως πιο οιθανούς υπόπτους Caesar;"
"Όχι, όχι. Είναι Caesaaar. Το "α" τραβ-...ιέται,"

Όταν δύο δολοφονκές ματιές έπεσαν πάνω μου, σταμάτησα. Έβηξα για να καθαρίσω τον λαιμό μου κι απάντησα στην ερώτηση του βασιλιά. "Οι πιο πιθανοί ύποπτοι κατά τη γνώμη μου, εκτός από όσους έχουν προσληφθεί προσφάτως όπως προείπα, είναι οι γυναίκες. εκεί πρέπει να επικεντωθείτε. Πού αλλού θα εκμυστηρευόταν με άνεση μια γυναίκα τα μυστικά της; Ποιος άλλος θα κατάφερνε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της εύκολα;
Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να είναι άντρας, αλλά είναι υπερβολικά παρακινδυνευμένο. Εξάλλου, ο αγαπητός Garrow, που η μόνη του αποστολή είναι να προστατεύει την πργκίπισσα θα είχε αντιληφθεί στο λεπτό την προυσία κάποιου ύποπτου άντρα με όχι και τόσο ξεκάθαρες προθέσεις."

Ενώ μιλούσα, την προσοχή μου τράβηξε ο ασπρομαλούσος φρουρός της πριγκίπισσας. Το κεφάλι του ήσαν σκυμμένο παραπάνω απ'ότι όταν πρωτομπήκα και μόνο απ'αυτό μπορούσα να δω πως γι άλλη μια φορά κατηγορούσε τον εαυτό του. Δηλαδή, και καλά έκανε. Αν ο προστάτης απέτυχε να προστατέψει...αλλά αας μην μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου καλύτερα.

"Έχει δίκιο ο νέος βασιλιά Juon. Κανείς δεν παρακολουθούσε την Silvia." Έσφιξε τη γροθιά του, αυτή που κρυβόταν από το πόδι του που ήταν λυγισμένο για να μην τη δει ο βασιλιάς - έστω κι αν εγώ την είδα - και τα μάτια του έκλεισαν. "Αλλά έχει δίκιο και γιατί η πριγκίπισσα συνοδεύεται κάθε στιγμή από γυναίκες."
"Κάθε;" ρώτησε σαν ηχώ ο βασιλιάς και η πρόσοψή του έδειχνε πως δεν ήταν ευχαριστημένος.
"Ναι. Συγγνώμη βασιλιά μου...εγώ σκέφτηκα κι εφάρμοσα αυτό το σύστημα. Θεώρησα πως-...πως θα ήταν πιο ασφλές για την κόρη σας να υπήρχε πάντα κάποιος δίπλα της. Ποτέ δεν σκέφτηκα πως...πως αυτό θα ήταν ο λόγος που θα την απήγαγαν."

O βασιλιάς Juon σηκώθηκε απότομα από τον θρόνο του, καθόλου ήρεμος με όσα άκουσε τα τελευταία τρία λεπτά από τους δυο μας, κι άρχισε να βηματίζει πέρα δώθε. Τα χέρια του πίσω από την πλάτη του με δεμένες τις παλάμες και δε μπορούσε να σταθεί μια στιγμή ακίνητος. Ήταν θυμωμένος μα και συνάμα αμφίβολος για το πως ν'αντιδράσει--το είχα δει αυτό το περπάτημα στον πατέρα μου ουκ ολίγες φορές.

Και ήξερα τι σήμαινε για εμένα και τώρα τον Garrow. "Μα είναι δυνατόν να-...αλλά να-...και πώς...;"

Πήρε μια βαθειά αναπνοή κι αναστέναξε με την εκπνοή του. Ο Garrow έκλεισε τα μάτια του σφιχτά. "Όποια τιμωρία και να μου επιβάλλεται, θα τη δεχτώ."

Υπέροχα! Garrow, ο μάρτυρας, πώς του πήγαινε...! Γιατί να μπλέξω με αυτόν;

"Δεν είναι ώρα τώρα για τιμωρίες Ίσως αργότερα. Τώρα θα πάρεις αυτόν τον νεαρό," είπε κι έδειξε εμένα ΄ ανάβλεψα απότομα τρομαγμένος από τον τόνο του "θα τον πετάξεις έξω από το παλάτι και θα περιμένουμε να πάει στους κλέφτες."

Ουυυυφ, πάλι καλά. Κι εγώ που νόμιζα ότι πραγματικά δε με θέλανε. "Του λέω πού θα βρει τους κλέφτες και πού θα είμαι εγώ σε περίπτωση που με χρειαστεί. Και μετά όλα θα γίνουν όπως τα θέλετε, βασιλιά μου." δήλωσε βαρύγδουπα ο οσιομάρτυρας και με μια απότομη κίνηση του κεφαλιού του στον βασιλιά, που μάλλον ήταν η υπόκλισή του, άρχισε ν'απομακρύνεται. "Μαζί μου εσύ, μηδενικό."

Τώρα με φώναξε έτσι επειδή ξεσκέπασα τη βλακεία του μπροστά στον βασιλιά ή επειδή έπαιζε τον ρόλο του...; Αααχ, τι μπέρδεμα! Καλά έκανα και τον φώναζα νοερά "οσιομάρτυρα".