Kung fu panda. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Χάος ξέσπασε πάνω στο κατάστρωμα ενώ δύο ναύτες έπεφταν νεκροί. Εγώ κοκκάλωσα πάλι. Κι άλλο αίμα...γιατί; Δε μπορούσα το αίμα. Έπεφταν προβολισμοί γύρω μου, ενώ αίματα και ακίδες πετάγονταν παντού! Έβρισκαν δεν έβρισκαν στόχο οι σφαίρες, κατέληγαν κάπου και κατέστρεφαν. Τα σιχαίνομαι τα όπλα, αποφάσισα τότε, αλλά και πάλι δεν είχα τη δύναμη να κουνηθώ από τη θέση μου. Τα χέρια μου έτρεμαν και τα πόδια μου τα ένιωθα αδύναμα, δε μπορούσαν να με κρατήσουν. Όλοι έτρεχαν να κρυφτούν, αλλά εγώ δε μπορούσα να κάνω βήμα!

Φωνές και βρισίματα είχαν γίνει ένα γύρω μου, το μόνο που άκουγα ήταν μια βααβούρα...αλλά κι αυτή ήταν από κάπου μακριά. Δεν έμοιαζε αληθινό, λες και δε γινόταν γύρω μου, αλλά το έβλεπα από κάπου αλλού να πραγματοποιείται. Μερικοί φώναζαν το όνομά μου, το ήξερα, αλλά δε μπορούσα να τους απαντήσω.

Μια σφαίρα πέρασε ξυστά από το μάγουλό μου--η βαρύτητα εξαφανίστηκε--άρχισα να πέφτω ενώ κάτι μ'έσμπρωχνε κάτω...

ΓΑΒ! Γγγγαβ γαβ! Γαβ γαβ γαβ, άκουσα και ξαφνικά ήρθα και πάλι στην πραγματικότητα. Ο Βρούτος είχε ξαπλώσει πάνω μου και μου γάβγιζε μανιωδώς για να ξυπνήσω! Το κατάφερε, όντως επανήλθα. Τον κοίταξα σαν να τον έβλεπα πρώτη φορά: είχε μια ανήσυχη φατσούλα, λες και περίμενε να σπάσω. Με κοιτούσε με τα μεγάλα όμορφα μάτια του σαν να ήμουν παιδάκι. Κι έτσι που ακόμα γάβγιζε σαν να με μάλωνε για κάτι που έκανα και που ήταν πάνω μου, συνειδητοποίησα πως κι εγώ ξάπλωνα στο ξύλο του καταστρώματος. "Α...εσύ με έριξες κάτω; Και μ'έσωσες από τη σφαίρα; Καλό αγόρι, καλό αγόρι." είπα ακόμα λίγο χαμένος, αλλά του χαίδεψα βιαστηκά το τρίχωμα.

Κοίταξα γύρω μου και είδα τον απόλυτο χαμό: τρεις ναύτες πυροβολούσαν όλους τους υπόλοιπους με αρχηγό τον Cornwall. Ο καπετάνιος μας είχε στο στόχαστρο έναν ΄ τον πυροβόλησε και σωριάστηκε νεκρός ΄ έκλεισα τα μάτια μου τη στιγμή που είδα να βρίσκει τον στόχο του. Όταν τα ξανάνοιξα, είδα πως από τους "άλλους" υπήτχαν ήδη τέσσερα πτώματα ενώ από μας τα διπλάσια. Όταν όμως είδα τον Cornwall να στρέφει το όπλο του προς τον μικρό Dorian - ήταν περίπου δεκαπέντε χρονών, εξού και το "μικρός" - ήξερα πως πήγαινε να ξεφύγει, γιατί ο μικρός ήταν ακριβώς δίπλα στις βάρκες!

Για πρώτη φορά αισθάνθηκα αηδία προς κάποιον προσωπικά αλλά και το κίνητρο να κινηθώ εναντίων ενός άλλου ανθρώπου με κάθε εχθρική διάθεση: άρπαξα ένα σπίρτο απ'αυτά που όλοι είχαμε μαζί μας στις ασκήσεις, άναψα τρίβωντάς το στο ξύλο και το πέταξα πάνω στον Cornwall!

Δεν κατάλαβα πότε όλα σταμάτησαν: οι φωνές, οι πυροβολισμοί, ο σαματάς, όλα έπαψαν τη στιγμή που το πρώην δεξί χέρι του Καπετάνιου μας έπιασε φωτιά! Δηαλδή οι φωνές όλων εκτός των δικών του, που με αγωνία ζητούσαν βοήθεια. Σαστισμένοι οι περισσότεροι παρακολουθούσαμε τον Cornwall να καίγεται χωρίς ν'αντιδρούμε όμως, πόσο μάλλον να τον βοηθήσουμε. Οι "άντρες του" τρομοκρατήθηκαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν: είδα έναν να του πέφτουν τα όπλα του και να μένει με το στόμα ανοιχτό ΄ είδα τον άλλον να τρέχει στην άκρη του πλοίου για να πηδήξει!

"Πάνω του Βρούτε!" φώναξα τελευταία στιγμή και ο σκύλος στο άψε σβήσε βρέθηκε πάνω του να τον τραβάει πίσω από τη στολή του.

Επιτέλους, ο Καπετάνιος μας πήγε κι έσβησε τον φλεγόμενο άντρα, ενώ παράλληλα πήγε να τον πιάσει. Με αποφασιστικά βήματα, τον έφτασε. Μετά τον κατέβρεξε κι εν τέλη τον έδεσε χειροπόδαρα. Λίγο δύσκολο ν'αντιστεκόταν με τα εγκαύματα που είχε υποστεί. Φαινόταν και πάω στοίχημα ό,τι είχα και δεν είχα πως αισθανόταν επίσης απαίσια.

"Ποιος σκέφτηκε να πετάξει το σπίρτο;" ρώτησε ο καπετάνιος κοφτά ενώ έσερνε τον κρατούμενό του προς το γραφείο του ή το κέντρο του πλοίου--κανείς δεν ήξερε ακόμα.
"Εγώ..." είπα κάπω φοβισμένα με όσα είχαν γίνει αλλά έτοιμος να πάρω την ευθύνη, όσο κι αν δεν το περίμενα αυτό από τον εαυτό μου. Ωρίμαζα τελικά...ή ίσως έφταιγε πως όλοι με κοίταζαν έτσι κι αλλιώς με το που ρώτησε ο Brandnew.
"Oχο! Πολλά έκανες σήμερα εσύ! Ο σκύλος σου έπιασε τον άλλον, εσύ πυρπόλησες αυτόν" είπε και ταρακούνησε τον Cornwall από το μπλουζάκι που ήταν κολλημένο με το δέρμα του - ουυυ, σίγουρα θα ήταν οδυνηρό αυτό - "κι έκανες και το σημαντικότερο: μου αποκάλυψες αυτήν την σκευωρία. Δεν περίμενα να το πω για σένα αυτό αλλά όλοι σας, δείτε αυτόν τον άνθρωπο και παραδειγματιστείτε!" αναφώνησε σε όλους. "Και τώρα, φέρτε μου και τους άλλους δύο που έχουν μείνει μέσα δεμένους. Αρχίστε τώρα να καθαρίζετε εδώ πάνω και δε θέλω να δω ίχνος αίματος όταν βγω έξω.
Και μην ανησυχείτε...θα κάνω αρκετή ώρα να βγω έξω. Α, εσύ ξανθέ-παράδειγμα, ακολούθαμε. Κι εσύ κι ο σκύλος σου."

Η ανάκριση δεν ήταν μια ευχάριστη ανάμνηση για εμένα. Και ούτε καν ανάκριση θα μπορούσε κάποιος να το πει, αφού ο κρατούμενο, τέως δεξί χέρι ήταν παραπάνω από ομιλητικός ακόμα και χωρίς κακομεταχείριση...όμως αυτή δεν έλειψε καθόλου. Όχι, αλίμονο, μπορώ να πω πως έφαγε της χρονιάς του. Όλα μου τα χρόνια τόση κακοποίηση δεν είχα μαρτυρήσει κι αυτός την έβγαλε όλη πάνω σε έναν.

Άουτς.

"Η ώρα να πληρώσετε κι εσείς δεν αργεί! Σιγά σιγά οι επαναστάτς παίρνουμε δύναμη και θα σας κατατροπώσουμε καταπιεστές του λαού και σφετεριστές της ελευθερίας!"

Είχε ήδη φάει πολλές ανάποδες και κανονικές γροθιές ο κύριος όταν το είπε αυτό και ο λόγος του μόνο του κέρδισε άλλη μία. Μα ο τρόπος που το δέρμα του, καμμένο και χτυπημένο, φαινόταν μ'έκανε να θέλω να τρέξω έξω και να σκύψω πάνω από την κουπαστή. Απαπα. Ήταν τόσο χτυπημένος που ήθελα εγώ μόνος μου να πάω να τον μαντάρω, πρόσωπο και σώμα. Έπρεπε να κοιτάξω από την άλλη όταν o Brandnew τον χτύπησε για πολλοστή φορά.

"Επαναστάτης ε; Κι εγώ σ'εμπιστεύτηκα! Που να ξερα...; Από δω και πέρα χρειάζονται καλύτεροι έλεγχοι του προσωπικού! Φάγαμε ψωμί κι αλάτι μαζί! Πώς μπόρεσες να-...; Ααα! Δεν το πιστεύω αυτό! Εσύ επαναστάτης; Γι αυτό έκλεβες. Είναι και αυτοί" είπε με περιφρόνηση γυρνώντας στους δύο επιπρόσθετους κρατούμενους "επαναστάτες ή απλώς καθάρματα;"
"Απλώς καθάρματα. Δεν ήξεραν. Απλώς ήθελαν τα παραπάνω λεφτά." είπε αόριστα και κούνησε το κεφάλι του.
"Γιατί να σε πιστέψω;"

Παρόλα αυτά, ο καπετάνιος ακουγόταν ήδη πεπεισμένος. Ο Cornwall φάνηκε να το καταλαβαίνει επίσης γιατί ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορος λες και δεν τον ένοιαζε. "Δεν χρειάζεται να με πιστέψεις υποθέτω. Αλλά δεν αξίζει να πεθάνουν."
"Καλώς" είπε και σηκώθηκε όρθιος. Γύρισε σε μένα. "Εσύ και το τσοπανόσκυλό σου θα τους προσέχετε να μη σας ξεφύγουν" είπε εκνευρισμένος "κι εγώ πάω να μιλήσω με το Ναυτικό."

Άρπαξε κάτι σαν σαλιγκάρι από το γραφείο του και βγήκε έξω, βαρύς και θυμωμένος. Μα όσο εκενυρισμένος και να ήταν δε μπορούσε να ξεχρίσει μεταξύ τσοπανόσκυλου και κόλεϋ; Ντροπή! Δεν είναι ν'αναρωτιέσαι που ο καημένος ο σκυλάκος κλάφτηκε.

Όταν μείναμε μαζί εμείς και οι κρατούμενοι, ο σκύλος μου φάνηκε πολύ περήφανος κι έτοιμος να πάρει τον έλεγχο. Πήγε συνάμενος κουνάμενος μπροστά στην πόρτα κι έκατσε εκεί σαν φύλακας, σωστός Κέρβερος. Φαινόταν πως δεν είχε διάθεση ν'αφήσει κανέναν να βγει έξω απ'αυτό το δωμάτιο. Ήταν περήφανος αυτός, ήμουν περήφανος κι εγώ. Τι καλός που ήταν.

"Βλέπω σε υποτιμήσαμε εσένα μικρέ." είπε ξαφνικά ο Cornwall. Δεν τόλμησα να γυρίσω να τον κοιτάξω, πήδηξα από την τρομάρα μου όταν κατάλαβα ότι μου απύυθυνε τον λόγο. Πόσο μάλλον να του μιλήσω κιόλας. "Το σπίρτο, που βρήκες την άκρη...δεν περίμενα να καταλάβει κανείς πως πέρναμε από τα αποθέματα. Γι αυτό έβαλα κι εσένα εκεί, επειδή ήξερα πως είσαι πρωτάρης, πρώτη φορά σε ναυτικό πλοίο μάλιστα.
Πώς μας κατάλαβες; Εγώ νόμιζα πως ήσουν απλώς ένας κακομαθημένος που σε διωξε ο πατέρας σου."
"Με υποτιμήσατε." ψέλλισα. Το είχε πει ήδη το ξέρω, αλλά δε μου πήγαινε η καρδιά να πω τίποτα παραπάνω. Δε μπορούσα καθόλου τα αίματα ούτε τις παραμορφώσεις και κάθε φορά που θα τον κοιτούσα από δω και πέρα θα ήξερα πως εγώ την προκάλεσα, αυτήν την παραμόρφωση.
"Μου μίλησες...στον πληθυντικό;" είπε με δυσπιστία.
"Είστε σχεδόν στην ηλικία του πατέρα μου." απάντησα με φυσικότητα. Του φαίνεται περίεργο πως είχα τρόπους...καλά, δε θα έπρεπε να εκπλήσσομαι γι αυτό. Είδα πως συμπεριφέρονται οι υπόλοιποι.
"Μικρέ, να ξέρεις-...κοίταξέ με μικρέ. Ε, κοίταξέ με."

Με το ζόρι το έκανα. Η καρδιά μου σφίχτηκε όταν τον είδα: παντού κόκκινες, άγριες πληγές εγκαυμάτων ενώ το δέρμα του ήταν λες και έλιωνε. Σε μερικά σημεία ξαναείδα τα μέρη που είχαν κολλήσει με τα ρούχα του. Αναρρίγησα. "Χε, τι κάνεις έτσι; Αυτό είναι το έργο σου, γι αυτό να το δεις. Και να το βλέπεις. Και πάντα να βλέπεις τι κάνεις. Έτσι μπορεί να γίνεις και καλύτερος άνθρωπος, έστω κι αν είσαι στο ναυτικό." Ντράπηκα. "Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό το ότι με το ζόρι με κοιτάς, αλλά ελπίζω να είναι το πρώτο." Πάλι δε μίλησα. Ήθελα να κλάψω. "Μικρέ, άκου με. Ξέρω γιατί είσαι δω, αλλά προσπάθησε να βρεις τον δικό σου δρόμο. Είσαι που είσαι εδώ, βρες ένα όνειρο κι εκπλήρωσέ το. Μη σε νοιάζουν οι θέσεις και οι ανώτεροι και οι εντολές. Μην καταλήξεις σαν και μένα, να είσαι πάντα καλός."

"Δε λέω ότι δεν είμαι καλός, απλώς...είδες πως κατάντησα έτσι;" Γέλασε με πικρία, ενώ στο τέλος έβηξε. "Εγώ σε λίγο θα πεθάνω, γι αυτό, να πάρεις σοβαρά τα τελευταία μου λόγια. Διάλεξα να δώσω αυτά τα διδάγματα σε σένα γιατί βλέπω πως τα χρειάζεσαι."

Πήρε μαι βαθειά ανάσα, όσο πιο δυνατά μπορούσε μάλλον μόνο και μόνο για να με αποσπάσει και να με κάνει να τον κοιτάξω. Δεν ήξερα όμως γιατί με το ζόρι τον άκουγα. "Caesar Denier, νέε ναύτη, μακάρι να παραμείνεις σωστός και αγνός ειδικά αν συνεχέσεις στο ναυτικό. Είθε όλες σου οι αποστολές να είναι ή πολύ εύκολες ή πολύ δύσκολες."

Ησυχία...

"Με άκουσες;" ρώτησε αγριεμένα.
Γύρισα προς το μέρος του ξαφνιασμένος και τον κοίταξα. "Ε;" Ήμουν κυριολεκτικά στον κόσμο μου τα τελευταία λίγα λεπτά. Από τη στιγμή που μου είπε για το "όνειρό" μου, σταμάτησα να τον προσέχω...γιατί παρατήρησα πως ο σκύλος μου ήταν βρώμικος. Το τρίχωμα στην κοιλίτσα του αντί για άσπρο με λίγο καφέ ήταν όλο σκούρο γκρι! Μα πως...; Μήπως πέρασε μέσα από πυρίτιδα; Μήπως έτσι που έπεσε πάνω μου ή που έτρεξε να πιάσει τον άλλον; Πω πω, τώρα πάλι απ'την αρχή!

Όταν τον είδα να χτυπάει το μέτωπό του εκενευρισμένος στον τοίχο δίπλα του και να με κοιτάει λες κι εγώ τον έκαψα-...ε, ναι εγώ τον έκαψα. Λάθος παρομοίωση, ας την αλλάξουμε - λες κι εγώ τον συνέλαβα λοιπόν, με κάρφωνε με κακία.

"Τι...; Είπατε κάτι παραπάνω;" ρώτησα αθώα και τον κοίταξα.
"Εγώ φταίω που θέλησα ν'αφήσω τις τελευταίες μου συμβουλές σ'εσένα! Ας με κρεμάσουν τώρα καλύτερα."

Μα τι υπερβολικός που ήταν. Μια στιγμή δεν πρόσεξα. Και ήμουν και συναιθημαικά φορτισμένος, τον χρειαζόμουν τον αντιπερισπασμό. Αλλά μια στιγμή, μια στιγμή. Τι εννοούσε πώς θα πέθαινε σύντομα;

Λοιπόν, έμαθα με τον δύσκολο τρόπο τι ακριβώς εννοούσε. Τρεις μέρες μετά, οι οποίες κυρίως αναλώθηκαν σε...ανάκριση από τον Καπετάνιο μας - ευτυχώς εγώ δεν ήμουν παρών σε αυτό - εν τέλη, λίγο πριν φτάσουμε στο νησί είχαμε έναν. Έναν...έναν απαγχωνισμό. Είχαμε μαζευτεί όλοι στο κατάστρωμα κι εγώ μάλιστα είχα καταφθάσει τελευταίος όταν είδα κάτι απαίσιο στημένο πάνω εκεί.

Μια κρεμάλα, μια πολύ ψηλή κρεμάλα είχε στηθεί από το μηδέν στο άψε σβήσε. Πόσο...θλιβερό που όλοι οι ναύτες φαίνονταν πρόθυμοι να δουν έναν άνθρωπο να αφήνει την τελευταία του πνοή σαν δημόσιο θέαμα κιόλας.

Αργότερα κατάλαβα πως πολλοί μεταμορφώθηκαν από τα πραγματικά καλά άτομα που είχα γνωρίσει σε αυτό το...πράγμα μόνο και μόνο γιατί σιχαίνονταν τους επαναστάτες από τα βάθη της καρδιάς τους. Ναι, όμως μέχρι και μισή βδομάδα πριν τον έβλεπαν σαν ανώτερο και σύμμαχο, πώς μπορούσαν να τα διαγράφουν αυτά όλα τόσο εύκολα; Εγώ ήμουν ο μόνος νέος στο πλοίο, οι άλλοι είχαν δεθεί μαζί του. Τέτοιο φανατισμό δεν περίμενα καθόλου. Αλλά πλέον ήξερα.

Εντάξει, υπήρχαν και οι αιμοδιψείς αλλά αυτοί ήταν μια πλειοψηφία, όπως και η άλλη μειοψηφία που ήταν μέσα στην απάθεια. Μόνο εγώ στενοχωριόμουν δηλαδή; Όχι, το ήξερα πως και ο καπετάνιος δεν ήταν στα καλύτερά του! Φάνηκε, αν και μόνο στα δικά μου έμπειρα μάτια στα συναισθήματα των άλλων, πως ήταν παραπάνω από καταβεβλημένος ψυχολογικά απ'ότι είχε γίνει. Κι όμως,αυτός τον οδήγησε πάνω στην κρεμάλα. Αυτός τον έσμπρωξε. Αυτός τον παρακολούθησε χωρίς να κουνιέται απ'τη θέση του να πεθαίνει...απ'την άλλη, αυτός του έδωσε την ευκαιρία να πει τα τελευταία του λόγια και να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να ήταν το υπέρτατο τίμημα που πλήρωνε ο καθένας για τις επιλογές του.

Και τότε το συνειδητοποίησα...αυτός ο άνθρωπος δεν άφηνε τα συανισθήματά του να τον κυριαρχούν, αλλά κυριαρχούσε αυτός αυτά. Τον πονούσαν οι επιλογές του αλλά ήταν δικές του. Ναι μεν δεν ήθελε να δει κάτι, όμως το κοιτούσε.

Αποφάσισα εκείνη τη στιγμή κάτι ακόμα: μπορεί να μην κοίταξα τον άνδρα που σπαρταρούσε σαν ψάρι στο σχοινί γιατί ήμουν δειλός, όμως δεν ήθελα να ξανακοιτάξω από την άλλη και δε θα το έκανα. Ήρθε η ώρα μου λοιπόν να σκληραγωγηθώ. Σήκωσα το κεφάλι μου - αφού είχε πεθάνει ο άλλος εννοείται - άνοιξα τα μάτια μου - εφόσον είχαν πάρει το πτώμα φυσικά - και κοίταξα τον καπετάνιο. Αυτός θα ήταν ο νέος μου στόχος.

Εκείνο το μεσημέρι, ο καπετάνιος με κάλεσε στο γραφείο του. Φαινόταν κουρασμένος, βλοσυρός. Όμως πάντα επαγγελματικός.

"Με ζητήσατε καπετάνιε." είπα όσο πιο επισημα μπορούσα, ενώ βρισκόμουν σε ανάπαυση. Αλλά αυτήν τη φορά όχι κανονική ανάπαυση όπως νόμιζα την προηγούμενη φορά, αλλά με τα χέρια πίσω από την πλάτη μου! Μάθαινα γρήγορα.
"Ναι, μπράβο ακούς καλά, γι αυτό άκου τώρα. Αύριο φτάνουμε στο νησί Kashamin.
Εκεί κατοικεί ένα περίεργο είδος ανθρωποειδών, πάντα που περπατάν στα δύο πόδια και καταλαβαίνουνε τη γλώσσα μας. Πρέπει να τους πάρουμε με το καλό, αλλά και να μας σέβονται. Γι αυτό, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, θα στείλω εσένα σαν πρέσβυ."

Όντως, τα μάτια μου μεγάλωσαν λίγο στο άκουσμα των εντολών του. Τι εννοούσε; Ήθελε να πάω εγώ στο νησί και να κερδίσω τον σεβασμό των όρθιων πάντα; "Και, και πώς λέγονται αυτά τα πάντα; Απλά πάντα;" Θυμήθηκα σαν μια μακρινή ανάμνηση πωςμκάποιος με είχε ήδη πληροφορήσει γι αυτά, αλλά δε θυμόμουν τίποτα αυτήν τη στιγμή. Ήταν λες και είχαν γίνει χρόνια πριν.
"Λέγονται Pandaren και είναι πολύ φιλικοί παραδόξως, δεν προκαλούνε. Αρκεί να είσαι κι εσύ το ίδιο και φυσικά καταφέρεις να σε σεβαστούν.
"Μάλιστα."

Συνέχισα να απορώ με την επιλογή του όμως δεν έδωσα καμία λαβή στον καπετάνιο, αλλά όπως φαίνεται αυτός μπορούσε και διάβαζε το μυαλό μου γιατί αναστέναξε κι άρχισε να μου εξηγεί την επιλογή του. "Δε θα έστελνα εσένα, έναν άπειρο πρωτάρη, όμως μέχρι τώρα απέδειξες πως έχεις μια κάποια σχετική ευφυία και δε θα τα θαλασσώσεις. Εξάλλου, πρέπει να εξελιχθείς και λιγουλάκι στη μάχη."

Αυτό περί μάχη δε μου άρεσε. Αφού είπαμε, είμαι μικρός και τριανταφυλλένιος. Δε μου πάνε τα αίματα!

"Επίσης, έδειξες πως είσαι πιστός και δεν υπολογίζεις ποιοι είναι αυτοί που κάνουν κάτι λάθος. Εφόσον το κάνει, τον αναφέρεις. Αυτό είναι επικύνδινο, αλλά μικρέ μου αρέσει το στυλ σου γι αυτό θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω. Μόνο να είσαι προσεκτκός γιατί καμιά φορά οι διεφθαρμένοι είναι ψηλότερα απ'ότι μπορεί να νομίζεις."

Έγνεψα μηχανικά αν κι ακόμα προσπαθούσα να καταλάβω όλα αυτά που μου έλεγε. Πολλές πληροφορίες. Σε συνδυασμό με ό,τι είχε πει κι ο Cornwall ήταν πολλά! Αλλά απροσδόκητα, αυτοί οι δύο μοιάζανε. Έσπευσαν να μου δώσουν συμβουλές. Χε! Καλύτερα να το κρατήσω αυτό για τον εαυτό μου. "Όπως αγαπάτ-εεε, όπως διατάξετε καπετάνιε!"

Κι αυτή είναι η πολυτάραχη ιστορία του πώς ακριβώς είχα βρεθεί πάνω στο νησί με την υπερβολικά πλούσια βλάστηση, να σουλατσάρω ψάχνοντας να βρω ένα ίχνος ζωής των Pandaren. Κι αυτό δε θα άλλαζε για πολυυυυυυύ ώρα ακόμα. Το χειρότερο απ'όλα είναι πως δε με αφήσανε να αλλάξω τα ρούχα μου πριν ανέβω στο νησί έτσι δεν ανέπνεε το σώμα μου. Το υλικό της στολής ήταν τέτοιο που δεν άφηνε τους πόρους μου να ηρεμήσουν.

Κι αυτό το νησί ήταν όχι μόνο πολύ μεγαλύτερο απ'ότι είχε φανεί από μακριά, αλλά και πολύ πιο πυκνό! Δάσος εδώ, δάσος εκεί, δάσος παραπέρα! Δάσος δάσος δάσος! Παντού πράσινο! Κι αυτό δε θα ήταν κακό αν αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν διακοπές, αλλά έπρεπε να οργώσω όλο το νησί για να βρω αυτούς που ήθελα...και άκουσα κάτι για μάχη επίσης πριν από τον Καπετάνιο - αλλάέτσι που ήταν φοβήθηκα να του ρωτήσω διευκρινιστικά- . Τι δηλαδή; Έτσι θα κέρδιζα τον σεβασμό των πάντα; Απαπα!

Πάλι καλά που είχα μαζί μου τον Βρουτάκο μου και δεν ήμουν ολομόναχος σε αυτή την αναζήτηση! Εξάλλου, μέσα σε δάσος ήμαστε και είχε πολλά επικίνδυνα ζώα! Αν δεν ήταν ο μικρός μου μαζί να γαβγίζει μανιωδώς με το που κάτι πλησίαζε για να πάω απ'την άλλη, ποιος ξέρει τι θα είχα συναντήσει στον δρόμο μου; Κάτι τρομερό σίγουρα...

Οι ώρες όμως περνούσαν, το βράδυ πλησίαζε και είχα διανύσει τόση απόσταση που πλέον δε μπορούσα να επιστρέψω στο πλοίο για να περάσω τη νύχτα. Ο Βρούτος γάβγιζε κι εγώ ακολουθούσα. Τότε όμως είχε περάσει μια τρελή σκέψη από το μυαλό μου: κι αν ο Βρούτος με απέτρεπε από το να συναντήσω τους Pandaren; Όχι επίτηδες, αλλά τι αν κάποια στιγμή τους πέρασε για απειλή; Αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να πηγαίνω στον κάθε κίνδυνο μέχρι να δω έναν! Ωω όχι! Δεν ήθελα να πάθω τίποτα. Είμαι πολύτιμος...για τον εαυτό μου.

Αλλά μόνο γι αυτόν. Καλά και τις υπέροχες υπάρξεις, αλλά μόνο γι αυτές. Κανείς δε θα νοιαζόταν γι αυτό, ήμουν σίγουρος. Αρα έπρεπε πρώτα να γίνω σημαντικός και για τους άντρες με τις ξακουστές μου πράξεις και μετά να ζητάω να με αφήνουν εκτός κινδύνου. Αχα, ναι, έτσι έπρεπε. Αυτό θα έκανα! Με βαριά καρδιά λοιπόν, παρόλα τα προειδοποιητικά γαβγίσματα του πιστού μου συντρόφου, κατέληξα να συεχίζω ευθεία για να συναντήσω ό,τι θα έφερνε ο δρόμος μου...

Με φόβο κι επιφυλακτικότητα συνέχισα ευθεία ΄ αλλά αυτό που είχα αντικρύσει, ήταν πολύ μεγάλο για μένα...

"Φ-φ-φ-φ-φ-φίδι...!" φώναξα ψιθυριστά κι έμεινα τελείως ακίνητος. Ήταν ένα όχι απλό μικρό φίδι όπως βλέπαμε στον ζωολογικό κήπο κάποτε, αλλά ένα τεράστιο, μεγαλύτερο από πέντε μέτρα σε μάκρος φίδι!

ΟΚ, ηρεμία, δεν έπρεπε να πανικοβληθώ. "Θα πεθάνω! Θα πεθάνω σαν το πρόβατο! Δε θα έχω επικήδειο! Ο τάφος μου θα είναι το χόρτο και δήμιός μου το επρετό! Θα πεθάνω άδοξα μες στη ζούγκλα!"

Και φυσικά έπρεπε να σκεφτώ ψύχραιμα, χωρίς να εκτοξεύω κατηγορίες για να δω τι θα κάνω και πώς θα αντιμετωπίσω το φίδι εμπρός μου. "Εσύ φταις Βρούτε, εσύ φταις! Για όλα! Μα γιατί δε μου είπες ότι είναι φίδι κι όχι Pandaren; Δεν είπαμε μόνο σε αυτούς θα με οδηγείς;"

Γαβ γαβ! Γγγγαβ γαβ! ΓΑΒ!

"Τι εννοείς πότε το είπαμε αυτό; Πριν από λίγα δευτερόλεπτα δεν το σκέφτηκα; Γιατί δεν το έκανες;"

Γαβ γαβ γαβ γαβ γαβ!

"Τι εννοείς πού να το ξέρεις αφού δεν το είπα φωναχτά; Τι σόι σκύλος είσαι συ ου δε μπορείς να διαβάσεις το μυαλό του αφεντικού σου; Και μη με κοιτάς αγανακτισμένος εμένα, δεν είσαι ο πατέρας μου...!"

Ήρεμος όπως βλέπετε που ήμουν, ξαφνικά παρατήρησα το φίδι να κινείται προς το μέρος μου. Άρχισε να κατεβαίνει από το δέντρο με το δυνατό του σώμα - άτιμος ζωολογικός κήπος, δε με προετοίμασε γι αυτό όμως μου έμαθε πως το σώμα του φιδιού είναι όλο μυς και δε μπορείς να του ξεφύγεις αν σε βάλει στόχο - και να βγάζει τη γλώσσα του έξω συχνότερα. Με έψαχνε. Η ανάσα μου κόπηκε. Ο ήλιος έδυε. Μήπως ήταν η τελευταία δύση που έβλεπα; Μήπως συνέπεφτε με τη δική μου δύση--την οριστική;

Δεν είχε σημασία. Γύρισα την πλάτη μου στο φίδι και προσπάθησα να δω το ηλιοβασίλεμα. Αφού ερόκειτο να είναι το τελευταίο μου, καλύτερα να πέθαινα βλέποντάς το, κι όχι τον θάνατό μου. Ας ήταν το στερνό μου τραγούδι αυτό:

Ο ήλιος βασιλεύει με σημάδι
όμορφο νιο πηγαίνανε στον Άδη
με ρόδα και μ' ανθούς τόνε στολίζουν
δεξιά μεριά του Άδη τον καθίζουν

Κι η μαύρη μάνα του
τόνε γνωρίζει
σιμώνει δίπλα του
και τον αγγ-

"Με συγχωρείς που διακόπτω το μοιρολόι σου ξανθέ κύριε του ναυτικού, αλλά είσαι καλά τώρα. Το φίδι έφυγε..."

"E;"

Τα λόγια κάποιου ανθρώπου με θορύβησαν. Πετάχτηκα! Γύρισα αλαφιασμένος και κοίταξα πίσω μου από δω κι από κει. Όποιος κι αν μίλησε, είχε δίκιο: το τεράστιο φίδι είχε εξαφανιστεί! Ωωω τι χαρά! Κοίταξα δεξιά μου, στην πηγή της ομολίας...και τι να δω; Ένα τεράστιο επιβλητικό panda ντυμένος σαν μοναχός χωρίς όμως το καπέλο, στεκόταν δίπλα μου. Στα χέρια( πόδια; ) του κρατούσε ένα ξύλο από μπαμπού, σαν κοντάρι. Τον κοιτούσα πάνω κάτω έκπληκτος χωρίς να βγάζω μιλιά.

"Ξανθέ κύριε του ναυτικού είσαι καλά;"
"Ω, μα ναι! Ειδικά τώρα που σε βρήκα καλέ μου Pandaren! Ο χο χο, ποιος να το ήξερε πως το μόνο που έπρεπε να κάνω για να σας βρω ήταν να κινδυνέψει η ζωή μου! Είστε ευγενικά πλάσματα, να εμφανίζεστε όταν κάποιος κινδυνεύει. Με σώσατε από του χάρου τα δόντια. Σας είμαι ευγνώμων..."
"Δε χρειάζεται. Το φίδι αυτό δεν ήταν εχθρικό, απλώς του αρέσει να τριγυρνάει." είπε ευγενικά, όμως εγώ είδα την ουρά του φιδιού καρφωμένη πάνω σ'ένα βράχο να σπαρταράει.
"Όπως και να χει," είπα λες και δεν το είδα "χαίρομαι που σας βρήκα! Σας ψάχνω όλη την ημέρα και να που τώρα εμφανιστήκατε μπροστά μου! Μπορείτε να μου κάνετε την χάρη και να με φιλοξενήσετε γι αυτό το βράδυ παρακαλώ πολύ...;"

Το όρθιο πάντα μ'έκοψε με τα μάτια του. "Χμ..." έκανε σκεπτικός "δε νομίζω να καταφέρεις να φτάσεις μέχρι την πόλη μας σήμερα. Αύριο το βράδυ θα φτάσεις αν είμαστε γρήγοροι. Αλλά επειδή είσαι και του ναυτικού με το οποίο γνωρίζω πως έχουμε μια συμφωνία, θα σε βοηθήσω.
Θα μείνω εδώ μαζί σου το βράδυ να σε βοηθάω κι αύριο θα φτάσουμε στην πόλη μας. Και οι δύο μαζί."

Τα μάτια μου υγράνθηκαν από τη συγκίνηση. Τι καλός άνθ-...Pandaren! Μα τι καλός που ήταν! Με ακούμπησε αυτό που έκανε. "Να σαι καλά αγαπητέ μου φίλε...να σαι καλά. Πόσο με καταλαβαίνεις..."