Kung fu panda. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Έτσι λοιπόν βρέθηκα μία μέρα αργότερα, ακριβώς στις δέκα η ώρα, εδώ, ανάμεσα σε πολλά περισότερα Pandaren στην πόλη τους ανάμεσα στα βουνά.

Στην αρχή ήμουν παραπάνω από εκστασιασμένος και από την πορεία που ακολουθήσαμε μέχρι να φτάσουμε εδώ μα και από την ίδια την πόλη. Αν στον δρόμο μας συναντήσαμε θεώρατα βουνά με καταπράσινες πλαγιές, ανενόχλητες να εκτείνονται για μίλια, εδώ στην πόλη βλέπαμε - εγώ κι ο σκύλος μου - παντού διάσπαρτα σπίτια πάνω στα δέντρα και στην πλαγιά του βουνού. Φαίνονταν μικρά από μακριά αλλά ήταν τεράστια από κοντά, ένα που τύχαμε να δούμε επειδή ήταν πιο κοντά στον "κεντρικό" δρόμο. Αν όταν ερχόμασταν πουλιά, ζώα και περίεργα λουλούδια σε όλα τα χρώματα και μεγέθη μας τραβούσαν την προσοχή συνεχώς, στην πόλη τους ο τρόπος που χρησιμοποιούσαν όλα αυτά που είδαμε ήταν αυτό που μας προξενούσε έκπληξη.

Μη-νοήμοντα ζώα συνεργάζονταν με τους Pandaren και το αποτέλεσμα ήταν μαγευτικό! Όμορφα σπίτια κρυμμένα σαν παρτέρια, ή σαν παράθυρα μίας μακρινής έπαυλης έστεκαν την άκρη...λες και δεν ήθελε το ένα να ενοχλεί το άλλο. Όλα διακριτικά, καλόγουστα και...γαλήνια. Σε ημέρευαν. Ένιωθα την καρδιά μου που χτυπούσε δυνατά να χαμηλώνει ταχύτητα. Το τρίχωμα του Βρούτου δίπλα μου έπεσε κι αυτό σήμαινε πως δεν ήταν πλέον σ'εγρήγορση. Τα πάντα φαίνονταν ένα με το τοπίο, τη νύχτα μα και το δάσος.

Μπορούσα πλέον να καταλάβω γιατί oι Pandaren ήταν τόσο φιλειρηνικοί. Κανείς δε θα ήθελε να δει ένα τέτοιο μέρος να καταστρέφεται και κανείς δε θα είχε αρκετό θυμό μέσα του αν έμενε εδώ για να θέλει κάτι τέτοιο εξαρχής. Χαμογέλασα. Δεν ήξερα γιατί αλλά ήξερα ότι όλα θα πήγαιναν καλά...έστω κι αν δεν ήξερα να παλεύω. κι έστω κι αν έπρεπε να παλέψω μαζί τους. Κι εκεί που πήγα πάλι να ανησυχήσω, κοίταξα τριγύρω και γαλήνεψα. Δεν πειράζει, κάτι θα γίνει...

Στη διαδρομή μας μέχρι εδώ, είχαμε περάσει πολλά και οι τρεις! Είχαμε συναντήσει άγριες αρκούδες, ζώα που δεν είχα ξαναδεί και δεν ήξερα πως λέγονται, κι άλλα φίδια με πολύ εχθρικές διαθέσεις μα και φυσικά εμπόδια όπως μερικές κατολισθήσεις ή δηλητηριώδη φυτά...κι εξουθενωθήκαμε: ο Sitrus, o Pandaren, να τα πολεμάει, ο Βρούτος να τους γαβγίζει κι εγώ να τραγουδάω εμψυχωτικά τραγούδια στον προστάτη μας. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να θυμάσαι, να τραγουδάς και να αποφεύγεις εχθρούς ταυτόχρονα. Απαπα! Τι τον "Κουταλιανό" είπα, τι τον "Tarzan" του είπα...

Aλλά το ορθιο νοήμον πάντα φάνηκε να είναι το μόνο που πραγματικά καταλάβαινε την αξία μου γιατί κάθε φορά μ'ευχαριστούσε και φαινόταν πραγματικά συγκινημένος από το τραγούδι μου. Aργότερα έμαθα από τον ίδιο πως τα τραγούδια εν ώρα μάχης ήταν ένα προνόμιο μόνο για τους καλύτερους πολεμιστές και ήταν παραπάνω από τιμημένος που τα άκουσε, έστω κι από έναν ξένο. Φυσικά εγώ τον πληροφόρησα πως για μένα είναι ο καλύτερος που είχα δει ποτέ μου, οπότε χάρηκε. Τι καλός που ήταν!

Όμως όλοι ήμαστε καταβεβλημένοι κι από το ασταμάτητο περπάτημα μα και από τα πολλά που συναντήσαμε, έτσι, όταν φτάσαμε την πανέμορφηκαι ιδιαίτερη αυτήν πόλη, το πρώτο πράγμα που μου έδειξε ο Sitrus ήταν το...κάτι σαν μπαρ του χωριού τους.

"Το ξέρω πως εσείς οι εξωτερικοί αρέσκεστε στο ποτό όσο κι εμείς γι αυτό σου συνιστώ να πας εκεί τώρα κι όταν νιώσεις αρκετά κουρασμένος, να έρθεις στο σπίτι μου. Μένω σ'αυτό που περάσαμε πριν, που είναι κοντά στον δρόμο."
"Ω, πώς κι έτσι;"

Κοίταξε από την άλλη και είδα πως αισθάνθηκε άβολα. Αν μπορούσε να κοκκιίσει, θα το έκανε, "Δεν...είμαι τόσο άνετος όταν ειμαι απομονωμένος όπως οι άλλοι." είπε απλά κι έκανε να φύγει. "Εγώ πάω στον αρχηγό του χωριού να τον ειδοποιήσω πως ήρθε ο απεσταλμένος του ναυτικού. Αύριο θα δοκιμαστείς στις δύο μάχες που χρειάζεται, γι αυτό αν θες τη συμβουλή μου μην πιεις πάρα πολύ απόψε, Caesar."

Παραλίγο να μου κλείσει το μάτι, αλλά δεν το έκανε γιατί εκείνη τη στιγμή τον κοίταξε ένας άλλος Pandaren. Ωωω τον δύσμοιρο. Καταπιεζόταν...

Δεν στάθηκα πολύ όμως στο καταπιεσμένο πάντα - μπορούσα να του μιλήσω για τα προβλήματά του την επόμενη μέρα - κι έσυρα τα πόδια μου μέχρι το μπαρ που μου υπέδειξε ο Sitrus. Ήταν επιβλητικό ενώ παράλληλα πολύ...έυκολο στα μάτια. Το μέγεθός του, το τεράστιο αυτό μέγεθος όχι μόνο της πόρτας αλλά και όλου του κτίσματος - αν κανείς μπορούσε να το πει κτίσμα εφόσον είχε μόνο μπαμπού και ίνες μπαμπού για να κρατιούνται μεταξύ τους - , δε σε τάραζε, δε σε έκανε να νιώθεις αδύναμος. Μόνο μικρός.

Αφού μπήκα μέσα στο μέρος αυτό, η γλυκιά μυρωδιά του αλκοόλ τρύπησε ηδονιστικά τα ρουθούνια μου. Μμμμ, κάτι έπιναν αυτά τα πάντα και δεν ήταν συνηθισμένο ποτό, αλλά ήταν κάτι πιο δυνατό. Θα έπρεπε να μου δώσουν τη συνταγή γι αυτό το μείγμα γιατί η μύτη μου και μόνο το λάτρευε!

Κοιτώντας γύρω γύρω όμως τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε ένα πράγμα μόνο: δεν ήταν τα τεράστια πλάσματα που κάθονταν εδώ μέσα λες και δε συνέβαινε τίποτα, δεν ήταν οι καρέκλες που χωρούσαν δύο φορές εμένα ούτε καν το μέγεθος των ποτηριών που ήταν ικανό να μεθύσει δύο άπειρους ανθρώπους πότες...αλλά μια όμορφη, ανθρώπινη γυναικεία παρουσία! Μια πραγματική γυναίκα, όχι πάντα, μέσα σε αυτό το μπαρ! Κατέβαζε ποσότητες αλκοόλ γενναία και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ήταν όμορφη...!

Έβηξα λίγο για να καθαρίσω τον λαιμό μου, ξεσκόνισα τη στολή μου - πω πω, ακόμα αυτό φορούσα -, και ίσιωσα την πλάτη μου για να φαίνομαι πιο μεγάλος και μυώδης. Με μεγάλα βήματα πήγα κι έκατσα δίπλα της ή τουλάχιστον προσπάθησα.

Συνέχεια από δω:

Στη διπλανή θέση, έκατσε έναν άντρας νέος, ψηλός, με ξανθά κυματιστά μαλλιά. Η Shura ελάχιστα τον αντιλήφθηκε αλλά κατάφερε σχεδόν να πέσει πάνω του, έτσι όπως κλυδωνιζόταν το σώμα της στην θέση της. Και να τον ρίξει κάτω. Μόνο τότε τον κατάλαβε, όταν εκείνος συγκάτησε την ίδια, και τον εαυτό του επίσης, όρθιους. Της χαμογελούσε ευχάριστα και γοητευτικά. Και τότε έκανε την σύνδεση. Άνθρωπος! Ακόμα ένας άνθρωπος ήταν εκεί! Ακόμα ένας του είδους της σε αυτόν τον περίεργο τόπο!
-Αν είναι να πέφτετε πάνω μου συχνότερα, δεσποινίς μου, να σας κεράσω ακόμα ένα ποτό! τον άκουσε να λέει σαν να βρισκόταν πολύ μακριά. Σημάδι ότι είχε πιει υπερβολικά αλλά το αγνόησε. Να σας συστηθώ, έπιασε το χέρι της απαλά και το φίλησε σαν κύριος. Ονομάζομαι Caesar Denier!
-Shura, χάρηκα! κατάφερε να πιει γελώντας διασκεδασμένη από την χειρονομία.
Σπάνια ερχόταν κάποιος να της κάνει ευγενικά κοπλιμέντα. Συνήθως η εξεζητημένη εμφάνιση της προκαλούσε πιο "ευθή" προσέγγιση, που οδηγούσε σε λιγότερο ευχάριστη δική της αντίδραση!
-Καλύτερα όμως να σε κεράσω εγώ ένα ποτό, φίλε μου! Να μην χαλάσω τώρα την "παράδοση".
Σήκωσε το χέρι της για να παραγγείλει άλλα δύο ποτά στον Pandaren-μπάρμαν.
-Ένας κύριος σαν εμένα, την διέκοψε ανασηκώνοντας το ένα φρύδι του με περηφάνεια, δεν θα μπορούσε να επιτρέψει μια όμορφη κοπέλα σαν εσένα να πληρώσει!
Αυτό έκανε την κοπέλα να χαμογελάσει ακόμα πιο πλατιά! Όπως και να χε, αυτή θα έπινε. Τώρα θα είχε και παρέα!

Όχι μόνο δε μ'έδιωξε, αλλά η όμορφη δεσποινίς προσφέρθηκε να μου κεράσει ποτό! Όχι πως θα την άφηνα, μα σίγουρα είναι παραπάνω από θετικό σημάδι. Μπορεί να μην είχα κάποια βλέψη για κάτι παραπάνω - θα έμενε σε ξένο σπίτι εξάλλου - αλλά μια ευχάριστη παρέα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν και πόσο μάλλον εμένα, ειδικά αν αυτή είναι γυναικεία.

"Βάλτε άλλα δύο απ'ό,τι πίνει η δεσποινίς."

Ο Pandaren barman έγνεψε και μέσα σε λίγες στιγμές παρουσίασε δύο μεγάλα ποτήρια, γάντι για τα μεγάλα χέρια των πάντα, αλλά τεράστια για τα μικρά χέρια των ανθρώπων. Μου φάνηκε αστείο κι ακόμα μικρότερο στο λεπτεπίλεπτο χεράκι της δίδας δίπλα μου. Όμως σαν πολλούς κάλους δεν είχε η Shura καθώς και χτυπήματα; Ήμουν σίγουρος πως είδα λίγο αίμα πάνω στους επιδέσμους. Αυτά ήταν χέρια αντρικά, ταλαιπωρημένα. Πώς κι έτσι...;

Γύρισε να την παρατήσει καλύτερα: βαμμένα στις άκρες μαλλιά, αποκαλυπτικά ρούχα, ένα τατουάζ από το στέρνο μέχρι την κοιλιά και μια έκφραση απόλυτης χαράς όταν το ποτό ήρθε μπροστά της. Όμως είχε δίπλα της ένα σπαθί που στην αρχή το είχα αγνοήσει εντελώς ενώ στον μηρό της διέκρινα ένα όπλο. Όχι ότι την κοίταξα εκεί για άλλο λόγο, μόνο για το όπλο...! "Λοιπόν Shura, βλέπω πως είσαι φίλος και του ποτού, μα και της μάχης." Όταν την είδα να μικραίνει τα μάτια της, παρά το πολύ ποτό έσπευσα να διορθώσω. "Μη με παρεξηγείς, μου αρέσει η δυναμικότητα σε μία γυναίκα."

Και μετά μου ήρθε μια φοβερή ιδέα. Εφόσον δε φάνηκε να προσέχει η ίδια ότι είμαι Ναυτικός, θα μπορούσα να της το υπενθυμίσω και να της ζητήσω και κάτιτις..."Ειδικά αν αυτή μπορεί...να μου διδάξει πράγματα." είπα με νόημα και χαμογέλασα προσπαθώντας να προτάξω τα στήθη μου - και τη στολή μου- .

Ήλπιζα να μην το πήρε λάθος μόνο, γιατί με το που το έπαιξα ξανά στο μυαλό μου, ακούστηκε κάπως...σαν υπονοούμενο.

Η κοπέλα λίγο έλειψε να να νευριάσει. Κάτι που δεν θα έβγαινε σε καλό στον Ceasar εκείνη την στιγμή. Μάλλον το κατέλαβε κι ο ίδιος γιατί στραβοκατάπιε νευρικά χωρίς όμως να χάσει το χαμόγελο του. Για καλή του τύχη, η Shura επιτέλους παρατήρησε την στολή του, μια στολή που άνηκε σε άνθρωπο του Ναυτικού. Φυσικά! Είχαν έρθει οι Ναυτικοί για κάποιο λόγο στο νησί. Δεν έβλεπε άλλον μαζί του, οπότε αυτός μόνος του είχε αναλάβει τις διαπραγματεύσεις. Και δεν της φαινόταν καθόλου ικανός! Του χαμογέλασε κι εκείνη με πονηρό τρόπο. Την επόμενη στιγμή, είχε περάσει το μπράτσο της γύρο από το σβέρκο του, πιέζοντας τον με περισσότερη από την κανονική δύναμη. Ο Ceasar είχε σηκώσει λίγο τα χέρια χωρίς να είναι σίγουρος πως έπρεπε να αντιδράσει. Από την μία ήθελε να διαμαρτυρηθεί γιατί του είχε πιάσει στην λαβή της τα πανέμορφα μαλλιά του, από την άλλη είχε βρεθεί σχεδόν στην ζεστή αγκαλιά και τα πλούσια κάλλη της! Ψέλλισε κάτι που δεν έβγαζε ακριβώς νόημα, όντας ανάμεσα στις δύο επιλογές αλλά η κοπέλα δεν μπορούσε να κατανοήσει την ενόχληση της.
-Βρε το πουλάκι μου! Ήρθες για να διαπραγματευτείς με τους Pandaren;!
-Ε ναι! ακούστηκε λίγο άβολα, λίγο χαμένα η φωνή του με τα μάτια του να κοιτάνε μία πάω το πρόσωπο της μία κάτω...
-Και τι περιλαμβάνει η "διαπραγμάτευση" ακριβώς; συνέχισε δίχως να αντιλαμβάνεται παραπάνω.
-Πρέπει να αποδείξω την δύναμη μου σε μάχες με δύο πολεμιστές Pandaren, ανέφερε τώρα εντελώς αγχωμένος.

-Α! έκανε χαλαρά και τον ελευθέρωσε επιτέλους. Ο Ceasar αμέσως άρχιζε να φτιάχνει τα μαλλιά του. Τον ίδιο πάνω-κάτω λόγο έχουμε που ήρθαμε εδώ! Κι εγώ ήρθα για να σπάσω στο ξύλο τον δυνατότερο πολεμιστή των Pandaren!
Σιωπή επικράτησε τριγύρω την οποία, η Shura μπορεί να μην αντιλήφθηκε στην ζάλη και την ελαφρότητα της, ο Ceasar όμως το έκανε. Μπορεί οι Pandaren γύρω τους να ασχολούνταν ελάχιστα και διακριτικά με την παρουσία τους, η ακοή τους όμως ήταν άριστη. Και φυσικά, ο άκομψος και υποτιμητικός τρόπος που εκφραζόταν για τους πολεμιστές του είδους τους ήταν σοβαρό θέμα. Ο Ceasar γούρλωσε τα μάτια και προσπάθησε να της περάσει το μήνυμα να είναι πιο διακριτική με αυτά τα θέματα γιατί τραβούσαν άγριες ματιές.
-Ναι, πολύ ωραία! Αλλά...
-Όχι ότι θα ναι δύσκολο. Οπότε αν θες μπορώ να σε βοηθήσω και με την δική σου περίπτωση! Είσαι Ναυτικός έτσι κι αλλιώς και χαίρομαι που βλέπω έναν πρώην συνάδελφο! συνέχισε στον κόσμο της.
-Χαίρομαι πολύ για την προσφορά σου αλλά...
-Όι, η σοβαρή φωνή του Pandaren μπάρμαν διέκοψε την ασυνεννόητη συζήτηση τους. Θα έπρεπε να μιλάς με περισσότερο σεβασμό για τους πολεμιστές των Pandaren, δεσποινίς.
-Ναι-ναι, κούνησε το χέρι της αδιάφορα η κοπέλα. Τον προκαλώ όποτε θέλει. Να του πεις να έρθει να με βρει!
Και χωρίς προειδοποίηση, δίπλωσε το γόνατο της για να το τεντώσει την επόμενη. Το πόδι της χτύπησε την μπάρα από μπαμπού μπροστά της και σαν να μην βρήκε καθόλου αντίσταση, την έσπρωξε σπάζοντας την με πολύ θόρυβο. Ο Ceasar ήταν εμβρόντητος δίπλα της παρακολουθώντας την καταστροφή, αλλά είχε σημαντικότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει την επόμενη στιγμή.

Ω θεέ μου, ω θεέ μου, ω θεέ μου! Δεν ήταν μόνο ικανή στη μάχη αλλά και πολεμοχαρής! Αν κι αυτό δικαιολογούσε και την ικανότητά της κι έπρεπε να το περιμένει είπε μια φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά την αγνόησα πλήρως. Γιατί είχα ν'ασχοληθώ με πολύ σηματνικότερα θέματα εγώ ο ίδιος: ένας τεράστιος Pandaren, εκνευρισμένος σηκώθηκε απειλητικά προς το μέρος μου.

Μέχρι να καταλάβω πως η διερχόμενη γροθιά είχε στόχο εμένα, δε μου έμεινε χρόνος να αποφύγω: με δύναμη κι ορμή εκτινάχτηκα! Παρέσυρα μαζί μου όλα τα υπερμεγέθη σκαμπώ και προσγειώθηκα με την πλάτη πάνω στον "τοίχο" από μπαμπού. "Αααα..." ψέλισσα από τον πόνο αλλά, μέχρι να κοιταχτώ πως δεν είχαν πάθει τίποτα τα μαλλιά μου και η πλάτη μου - γιατί το παν είναι οι προτεραιότητες όπως όλοι γνωρίζουμε - το χέρι του ίδιου Pandaren, ανοιχτό αυτήν τη φορά, μ'άρπαξε από το κολάρο της άχαρης στολής μου και με σήκωσε.

"Αγαπητέ Pandaren, έλεος! Εγώ ήρθα με άκρως ειρηνικές διαθέσεις."
"Η ντάμα σου διαφωνεί."
"Η αγαπητή Shura είναι ντάμα μου, όχι προέκτασή μου, δεν την ελέγχω...!"

Αυτό φάνηκε να καθησυχάζει τον εκνευρισμένο Pandaren. H άλλη του παλάμη, αυτή που ήταν έτοιμη να με χαστουκίσει, έπεσε χωρίς να βιοπραγήσει. "Εξάλλου, είναι λίγο μεθυσμένη, συγχωρέστε την. Αύριο θα είναι καλύτερα, σωστά;"
"Σωστά..." είπε με σύνεση κι ορθώς με εναπόθεσε στο πάτωμα - το οποίο μόλις παρατήρησα ότι ήταν κοντοκουρεμένο γρασίδι -. Εκείνη τη στιγμή, και οι δύο κοιτάξαμε την κοπέλα περι ου ο λόγος...και την είδαμε να πλακώνεται με έναν Pandaren ενώ ένας άλλος είχε πέσει κάτω.
"Ωχ..."

Λες για να με κρατήσει στη θέση μου, μου έδωσε μία γρήγορη ώθηση για να με ρίξει κάτω κι έτρεξε να βοηθήσει τους συντοπίτες του! "Ω όχι...πάλι ξύλο θα φάω..." είπα στον εαυτό μου και σηκώθηκα. Δε θα την άφηνα μόνη της, όσο αδύναμος κι αν ήμουν.

Βέβαια, αποδείχθηκε πως δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να τα βάλει μόνη της με όλο το μπαρ, πόσο μάλλον με έναν Pandaren, αυτόν που προηγουμένως επιτέθηκε σε μένα...αλλά δε θα το άφηνα έτσι, θα πληγωνόταν η περηφάνεια μου. Έτσι λοιπόν, εκεί που η Shura παραπάτησε - επειδή το ποτό της χαλούσε λίγο την ισορροπία - έδωσα ένα σάλτο κι αρπάχτηκα από τον αφράτο λαιμό του εχθρού της!

"Άσε με άντρα του Ναυτικού!"
"Εσύ άσε την ήσυχη! Θα την πάρω εγώ από δω, μην-!"
"Άστονα ξανθόψειρα! Άστον να έρθει καταπάνω μου, χε χε, τον καταφέρνω εύκολα. Όπως και όλα τα Pandaren--σιγά τους πολεμιστές! Δύο έριξα και τώρα ο τρίτος! Για κόπιασε!"

Μα γιατί έβαζε όλο φωτιές αυτή η γυναίκα με το στόμα της; Δε μπορούσε να μη μιλάει;!

"Όπως επιθυμείς!" αναφώνησε και ακόμα με μένα στην πλάτη πήγε να την κλωτσίσει!
"ΜΗ!"

Η κλωτσιά της Shura το βρήκε στην κοιλιά ΄ ήταν τόσο δυνατή που ο Pandaren πολεμιστής πισωπάτησε τουλάχιστον τρεις φορές! Αλλά δεν σταμάτησε εκεί η ικανή μαχήτρια: άλλες δύο διαδοχικές κλωτσιές στο πρόσωπο και μία στα πόδια! Ο Pandaren μπλόκαρε τη μία, αλλά η άλλες τον βρήκαν και μάλιστα σε άσχημο σημείο!

"Χε!" έκανε η Shura.
"A!" έκανε το πλήθος ενώ έβλεπαν τον πολεμιστή τους να πισωπατάει.
"Γιατί...;" έκανα κι εγώ όταν ανακάλυψα πως το πάντα έπεφτε προς τα πίσω. Άφησα τα χέρια μου, πήδηξα μακριά του, κι έτρεξα προςτα δεξιά...όμως το πόδι μου εγκλωβίστηκε κάτω από το χέρι του Pandaren. Που έπεσε κάτω φαρδύς πλατύς. Πάνω στο πόδι μου.

Κι όλοι παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα...!

Ετοιμάστηκαν να επιτεθούν ΄ η Shura πήρε θέση να πλακώσει κι άλλους. Εκείνη τη στιγμή, η πόρτα του μπαρ άνοιξε διάπλατα κα εμφανίστηκε ο Sitrus, αλαφιασμένος. "Σταματήστε τους καυγάδες όλοι!" Όλοι κοκαλωσαν. "Μπράβο...Οι δύο άνθρωποι μαζί μου. Εμπρός, πάμε. Σήκω κι εσύ."
"Χμ...!" είπε λίγο απογοητευμένη η Shura αλλά προχώρησε. "Άντε, έλα κι εσύ..." είπε ενώ περνούσε από δίπλα μου. Καλά, κανείς δεν παρατηρούσε το πάντα πανω στο πόδι μου; Της κλάφτηκα λίγο όμως και με βοήθησε.
"Ευχαριστώ..." είπα κλαμμένος και κατευθείαν κρύφτηκα πίσω από τον Sitrus για να καλυφθώ από τις δολοφονικές ματιές όλων. Κατευθυνθήκαμε έξω και προς το σπίτι του, στην αρχή του χωριού πάνω στον δρόμο. "Άου..." έκανα σαν πληγωμένος σκύλος...κι εκέινη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως ο Βρούτος τόση ώρα είχε μείνει έξω. Πάλι καλά.

Ο Pandaren που είχε σταματήσει τον καβγά οδηγούσε τους άλλους δύο σοβαρός και αμίλητος. Το ίδιο ακολουθούσε ο Ceasar αν και η Shura ακολουθούσε παραπατώντας και μουρμουρίζοντας μόνη της. Παρότι το κλίμα ήταν όπως ο γονιός όταν τσακώνει τα παιδιά του να κάνουν σκανταλιές, η ίδια ένιωθε ακόμα το αίμα της να βράζει. Ειλικρινά, δεν καταλάβαινε τίποτα πέρα από την χαρά του καβγά! Τους οδήγησε στο σπίτι του, που έμοιαζε με όλα τα υπόλοιπα εξωτερικά. Ένας τεράστιος γι αυτούς χώρος με λιτή διακόσμηση σε γήινες αποχρώσεις.
-Πρώτα θα κάνουμε κάτι για την σουρωμένη φίλη σου, απευθύνθηκε στον Ceasar πηγαίνοντας προς την κουζίνα.
Σύντομα είχε βράσει ένα αφέψημα με βότανα που βρωμούσαν και της το έδωσε. Με χαμηλόφωνες κατάρες το κατέβασε, αλλά η επίδραση του ήταν άμεση. Το μυαλό της άρχισε να καθαρίζει και η εικόνα να σταθεροποιείται. Πλέον καταλάβαινε πόσο απερίσκεπτα είχε συμπεριφερθεί. Παραλίγο να αποκαλύψει και πράγματα που δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση, που θα έβαζαν σε κίνδυνο τον Ceasar πιθανώς! Όντως ο σκοπός της ήταν να πολεμήσει με έναν Pandaren αλλά οι προϋποθέσεις της μάχης τους ήταν κάτι πέρα από τις δυνάμεις της εκείνη την στιγμή. Ήδη είχε κουραστεί από την ανάβαση των λόφων για να βρει την πόλη, πόσο θα άντεχε σε μια κανονική μάχη; <<Αυτό θα γίνει αύριο!>> σκέφτηκε με λογική και στράφηκε στους άλλους δύο που συζητούσαν μεταξύ τους μέχρι εκείνη την ώρα.
-Ευχαριστώ! Και συγνώμη για την ζημιά που προκάλεσα!