Αποκαλύψεις και ανατινάξεις. Μέρος Πρώτο[Τέλος]

Spoiler:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: Αφού χάθηκαν στη θάλασσα για λίγο καιρό, ουρανοκατέβατος τους ήρθε αυτό που χρειάζονταν, ένας πλοηγός, τον οποίο έσωσαν από πνιγμό. Από την πρώτη στιγμή αντιπάθησαν ο ένας τον άλλον, όμως θέλοντας και μη, τους πήγε στο νησί των αρωματοποιών. Εκεί γρήγορα τους δημιούργησε πρόβλημα ΄ η Lorenza το έλυσε κάνοντας συμφωνία με την επαναστάτρια αρχηγό του νησιού να μην επιστρέψει ποτέ σε αντάλλαγμα με το να τους αφήσουν ελεύθερους. Καθώς έφευγαν όμως, βρήκαν στο νερό πάλι κάποιον και τον έβγαλαν...μόνο για να αποκαλυφθεί πως ήταν ο πλοηγός που είχαν σώσει την πρώτη φορά, αλλά νεκρός.

«Μου λες δηλαδή πως δε σου έκανε εντύπωση ότι βρήκαμε το πτώμα του με το που ένα πλοίο επέστρεφε.»
«Όχι ΄ προφανώς τον σκότωσαν και τον πέταξαν εκεί για να μην το βρει κανείς--γι αυτό και το κάνανε το βράδυ.»
«Μα...μα πέθανε. Δε σε φοβίζει-;»
«Όχι.»
«Ναι αλλά ο λαιμός του-!»
«Έχω δει πολύ χειρότερα.»

Κοντοστάθηκε ΄ την κοίταξε λες και την έβλεπε πρώτη φορά. «Τι εννοείς;»
«Ο πατέρας μου ανέλαβε νεκροθάφτης στην Colt και δε θες να ξέρεις τι βλέπαμε, σαν ο μοναδικός ιατροδικαστής που ήταν. Ω,» έκανε ξαφνικά και σταμάτησε να μιλάει με απάθεια: τα μάτια της φωτίστηκαν με ενδιαφέρον και απορία.
Ξαφνικά ο Mark ανησύχησε. «Τι; Τι "ω" ήταν αυτό;»
«Θυμήθηκα πως ξέχασα να ρωτήσω τον μπαμπά για κάτι σημαντικό...»
Κουτσομπολιό ή περιέργεια τον έκανε να συνεχίζει τις ερωτήσεις με την ίδια ανησυχία. «Τι, τι;»
«...» φάνηκε να διστάζει να του μιλήσει, όχι για κάποιον άλλο λόγο μα από καθαρή έγνοια για την ψυχική του υγεία. «Υπάρχει κάποιος επικίνδυνος στην πόλη μας από την πόλη μας. Πολλά όμοια πτώματα και μπορεί και η μέθοδος επίτηδες να άλλαζε σε άλλα θύματα.»
«Μιλάς για» η έκφρασή του έδειχνε πως είχε καταλάβει κάτι τρομερό «κατά συρροήν...δολοφόνο;» όταν η κοπέλα έγνεψε θετικά σχεδόν κατέρρευσε. «Στη δική μας πόλη--στο δικό μας νησί κάτι τέτοιο;» Ανασήκωσε τους ώμους της σαν να μη μπορούσε να κάνει κάτι γιατί ήταν γεγονός. «Είστε πολύ σίγουροι;» Ήταν απολύτως θετική. «Γ-γι αυτό έφυγες και συ;»

Σταμάτησε ό,τι πήγε να κάνει εκείνη τη στιγμή και τον κοίταξε στα μάτια...και γι αρκετή ώρα. Ένιωσε μια εσωτερική ανάγκη να του πει ακριβώς γιατί έφυγε από το νησί. Τόσο καιρό ήταν σιωπηλή, δε μοιραζόταν τίποτα και δεν σκεφτόταν καθόλου εκείνο που είχε γίνει. Τη μία φορά που τόλμησε, την πάγωσε σχεδόν. Δεν ένιωθε ενοχές που δεν την πείραξε η θέα του νεκρού, ούτε που αυτή τον σκότωσε ΄ αλλά ένιωθε τύψεις που δεν ένιωθε τύψεις. Από μικρή της έλεγαν ο φόνος είναι ένα απαίσιο πράγμα, σε καταστρέφει εσωτερικά, σε κάνει κάτι λιγότερο από άνθρωπο και γι αυτό σε κάνει και πιο άνθρωπο από άλλους. Αλλά δεν ένιωθε έτσι, καθόλου κατεστραμμένη δεν ήταν. Μάλιστα, είχε επιβραβευθεί από άλλους για την πράξη της και η ίδια ένιωθε πλήρη αδιαφορία...κι αυτό την τρόμαζε.

Γιατί δεν ένιωθε τέρας; Μήπως...ήταν ήδη; Αυτή η σκέψη ήταν που την ταλάνιζε μέρα νύχτα όσο παρέμενε στην Colt, αυτό βγήκε έξω στον κόσμο για να μάθει κι αυτό ήταν που ταυτόχρονα προσπαθούσε να θάψει μέσα της. Και τώρα, μόνο μια ερώτηση από τον συμπατριώτη της και ήρθαν όλα πίσω. Προσπάθησε να συγκρατήσει το νου της, να μην επιστρέψει πίσω σ'εκείνο το βράδυ, αλλά και πάλι το μόνο που έβλεπε ήταν το ξαφνιασμένο πρόσωπο του άντρα που βρήκε την καρδιά του ΄ το μόνο που ένιωθε ήταν η άνεση με την οποία πέταξε το μαχαίρι με τέτοια ακρίβεια. Και το πως, ακόμα και τώρα, δεν είχε καμιά ενοχή γι αυτόν τον φόνο.

«Lorenza;» Το είχε πει και το ξαναλέει τώρα ο Mark: δεν ήξερε τι πίστευε η νεαρή κυνηγός δίπλα του, αλλά τα μάτια της ήταν τα πιο εκφραστικά που είχε δει ποτέ. Αν και δεν ήξερε τι σκεφτόταν ή τι ένιωθε, ήξερε πως ήταν έντονο και της έφερνε αγωνία, την έκανε να τρέμει. Το βλέμμα της ήταν τόσο χαμένο και έντονο, σαν να τον κοιτούσε αλλά όχι πραγματικά ενώ ταυτόχρονα ζητούσε βοήθεια για κάτι. Ήταν τόσο ειλικρινές το βλέμμα της που μέχρι κι εκείνος, που είχε όλα αυτά τα προσωπικά προβλήματα, νόμιζε πως δεν ήταν και τόσο άσχημα. «Πες μου, τι είναι;»
Άνοιξε το στόμα της αργά ΄ εκείνο το σπαστικό που πάει να μιλήσει κάποιος αλλά τόσο στεγνά που είναι τα χείλη και κολλάνε μεταξύ τους, αυτό έπαθε. Οπότε πέρασε λίγη ώρα μέχρι να έρθει ο ήχος και να πει: «τον σκότωσα.»

Και το δικό του στόμα άνοιξε, αλλά από την έκπληξη, αν και όχι πάρα πολύ. Δε μίλησε, γιατί ήταν προφανές πως είχε κι άλλα να πει. Κι όλα αυτά, χωρίς ποτέ να κοιτάει μακριά απ'τα μάτια του. «Τον εγκληματία που σκότωνε και είπε ο σερίφης πως έπιασε επ'αυτοφόρω, παλέψανε και τον σκότωσε, στην πραγματικότητα εγώ τον σκότωσα.» Δεν περίμενε να τη ρωτήσει, συνέχισε ΄κοίταξε για πρώτη φορά μετά από πολλή ώρα από άλλη μεριά, κι άρχισε να πηγαίνει προς το αμπάρι. Εκεί πήγε στον εξοπλισμό της, που ήδη είχε πλύνει και χρησιμοποιήσει και ξαναπλύνει κι άρχισε να ετοιμάζει υλικά. Όλη αυτήν την ώρα, ο Mark την ακολουθούσε και περίμενε να συνεχίσει.

«Είχε έρθει στο σπίτι μας και πήγε να μου επιτεθεί,» εξήγησε, αλλά ακουγόταν σαν να εξιστορούσε μια ξένη, μακρινή ιστορία «κι εγώ του πέταξα ένα μαχαίρι που είχα πάντα μαζί μου, αλλά μόλις το είχα ποτίσει με ένα καινούργιο δηλητήριο. Ήταν πολύ δυνατό, δεν το είχα υπολογίσει σωστά και τον βρήκε στην καρδιά. Πέθανε μέσα σε δευτερόλεπτα.»
«Δηλαδή ήσουν κυνηγός επικηρυγμένων πριν γίνεις κυνηγός επικηρυγμένων, καλό!»
«Έτσι λες ε;»

Για πρώτη φορά έκανε αυτήν την ερώτηση και δεν ήταν καθόλου σαρκαστική--τον αποπροσανατόλισε. Δεν καταλάβαινε απ'τη μία, ποιο ήταν το πρόβλημά της, εφόσον πολλές φορές είχε τραυματίσει ή σκοτώσει ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, μα απ'την άλλη έβλεπε πως αποζητούσε επιβεβαίωση, πως αυτό που έκανε ήταν το σωστό ή τέλος πάντων περισσότερο σωστό παρά λάθος. Ξαφνικά ένιωσε πολύ δυνατός. «Έτσι είναι, δε λέω,» είπε σαν να μην είχε γίνει τίποτα, αλλά ήξερε πως η φυσικότητά του θα τη βοηθούσε «έκανες τη δουλειά σου--μάλλον κάλεσμα θα το λεγα μ'αυτά που μου λες. Είναι κρίσιμο να υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα. Εγώ δε θα τολμούσα ποτέ να κάνω όλα αυτά τα σπουδαία και σημαντικά πράγματα για τον τόπο μας που κάνεις εσύ. Για μένα είσαι μάλλον μια ευεργεσία παρά το "αναγκαίο κακό" που έχεις ακούσει τόσους να σε αποκαλούν. Γιατί αν το λένε αυτό, μάλλον δε σε έχουν γνωρίσει--εσένα ή αυτούς που συλλαμβάνεις ή σκοτώνεις.»
«Γιος πολιτικού, σωστά,» σχολίασε απρόοπτα η κοπέλα και χαμογέλασε ΄ έσκυψε το κεφάλι της λίγα εκατοστά σε ευχαριστία και επικεντρώθηκε στο να φτιάξει τα νέα της μείγματα.

Το πλοίο οδηγούσε με καμάρι ο Mark ΄ του είχε δείξει κάποια πράγματα ο Conrad όταν τους βοηθούσε - πολύ πριν αποδημήσει - αλλά είχε κι ένα βιβλίο που του έλεγε τι να κάνει και τι ήταν τι. Το είχε αγοράσει όταν έπαιρνε και τις προμήθειες, λες και το ήξερε πως δε θα μείνει για καιρό μαζί τους ο άλλος, με τον τίτλο: "πώς να πλοηγείται, για αρχάριους". Εφόσον δεν είχε και μεγάλη ιδέα, το αγόρασε αμέσως, και εκείνο και τα άλλα τρία βιβλία της σειράς - "για επικίνδυνα νερά" και "για προχωρημένους σε επικίνδυνα νερά" -. Όντας ο μοναδικός τομέας που η κοπέλα δεν είχε ιδέα, ένιωθε μια ιδιαίτερη περηφάνια.

Τους οδηγούσε προσεχτικά και σταθερά, απ'ό,τι καταλάβαιναν και οι δύο με τις λίγες γνώσεις τους, και παρόλο που πήγαινε πολύ πιο αργά από τον Conrad, ήταν εξίσου καλός στο να χαράσσει πορεία. «Νομίζω πως βρήκες το ιδιαίτερο ταλέντο σου,» του είπε ΄ η ησυχία ήταν απόλυτη και η κοπέλα τόσο αθόρυβη όταν τον πλησίαζε, που τον έκανε να αναπηδήσει λίγο--έστω κι αν εκείνος προσπάθησε να το κρύψει. «Να το εξασκήσεις όσο μπορείς.»
«Το κάνω και θα το κάνω, για όσο ταξιδεύουμε μαζί.»
«Αυτό εννοώ ΄ και να μην ταξιδεύουμε άλλο μαζί, να το εξασκείς μόνος σου. Να γίνεις ικανός και περιζήτητος για κάτι.»
«Αρχικά, κάτσε, μου λες ευγενικά πώς πρόκειται να μ'αφήσεις τώρα κοντά στη μοίρα μου; Και δεύτερον, τι να το κάνω; Λεφτά έχω υπεραρκετά μέχρι και για τα δισέγγονά μου.»
«Πρέπει να καλλιεργήσεις την έννοια της προσπάθειας και της απασχόλησης έτσι ώστε να μην καταλήξουν τα δισέγγονά σου άεργα και μετά φτωχά. Και όχι, δεν πρόκειται, τουλάχιστον όχι ακόμα. Το είπα γιατί κάποια στιγμή, αναγκαστικά, θα χωριστούμε.»
«"Αναγκαστικά"; Ποιος με αναγκάζει--ή εσένα;»
Τον κοίταξε σοβαρά ΄ όχι ότι μέχρι τώρα δεν ήταν και οι δύο έτσι, αλλά τώρα η κοπέλα έκανε προσπάθεια να φανεί πολύ σοβαρή. «Κυκλοφορώ εδώ, αλλά δε θα μείνω για πάντα στις τέσσερις θάλασσες. Θέλω να περάσω την κόκκινη γραμμή.» Κι εσύ μέχρι κάτι βδομάδες πριν με συμβούλευες να παίρνω τις δουλειές με τον λιγότερο κίνδυνο, του υπενθύμισε το βλέμμα της.

«Ε, εντάξει» άρχισε λες και δεν ήταν κάτι σοβαρό, αν και μπορούσε να ακούσει την ανησυχία στη φωνή του «δε θα πάθω και τίποτα αν έρθω μαζί σου...»
«Φυσικά μπορεί να πεθάνεις, όπως και εγώ, αλλά κάτι μου λέει πως δεν το θεωρείς και αρνητικό.»

Κοιτάχτηκαν και πάλι, μόνο που τώρα ήταν η σειρά του Mark να μιλήσει. Όμως εκείνος δεν είχε το αξιολύπητο βλέμμα της κοπέλας, ούτε την εμφάνιση του ανθρώπου που σκεφτόταν κάτι σε βάθος ΄ χαμογέλασε, στον εαυτό του περισσότερο και κάγχασε. «Λύσαμε τα δικά σου και πάμε στα δικά μου τώρα; Δεν χρειάζεται να ξεπληρώσεις κάτι, αν αυτό αισθάνεσαι.»
Ρουθούνισε η κοπέλα αμέσως αφού τον χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. «Ηλίθιε,» είπε ξερά «καμία σχέση. Αν δε θες να μου μιλήσεις δικαίωμά σου. Αλλά μη με κατηγορείς που το σχολιάζω όταν το πετάς μπροστά στα μούτρα μου...» Όμως δεν έφυγε από κοντά του ΄ όπως στεκόταν εκείνος μπροστά στο πηδάλιο, έτσι κι εκείνη στεκόταν δίπλα του σε μικρή απόσταση - ούτε ένα μέτρο -, αγέρωχη. Αρνούνταν να τον κοιτάξει από πεποίθηση και μόνο αλλά δεν έφευγε, επίσης από πεποίθηση.

Την κοίταξε φευγαλέα: ακόμα δεν τον κοιτούσε, το βλέμμα της έμεινε καρφωμένο στον ορίζοντα. Λίγο αργότερα την ξανακοίταξε ΄ πάλι το ίδιο. Και λίγο αργότερα και λίγο αργότερα ώσπου έχασε τελείως τον προσανατολισμό του και κατέληξε να την κοιτάει κάθε πέντε δευτερόλεπτα. Μα πόση ώρα θα το έκανε αυτό τέλος πάντων; Αναστέναξε δέκα λεπτά αργότερα ΄ με βαρύ βηματισμό πήγε και κάθισε στο σκαλοπάτι που οδηγούσε στο πηδάλιο. Γύρισε να την κοιτάξει κι αυτήν τη φορά κράτησε τα μάτια του αρκετή ώρα πάνω της για να της δώσει να καταλάβει να τον ακολουθήσει.

Χωρίς να γυρίσει τα δικά της μάτια ούτε μια φορά πάνω του, περπάτησε κι έκατσε δίπλα του. Ενώ αυτός είχε σκύψει τώρα, καμπουριάζοντας, εκείνη παρέμενε ευθυτενής και απαθής, με τα μάτια της να κοιτάνε διακριτικά από την άλλη, αν και όλο της το σώμα είχε μια μικρή κλίση προς εκείνον. Αναστέναξε για δεύτερη φορά και συνέχισε με χαμηλωμένο το κεφάλι. «Δεν...» Όμως του ήταν αδύνατο να τελειώσει τη φράση του. «Δεν ξέρω-...»

Και πάλι έκοψε τον εαυτό του--άκουγε τη φωνή του να τρέμει και δεν του άρεζε. Αυτό που πήγαινε να της εκμυστηρευτεί δεν ήταν κάτι εύκολο ούτε καν τυπικό, αν και ήταν σίγουρος πως πολλοί άνθρωποι το είχαν περάσει. Και πάλι όμως του φαινόταν κάτι που θα τον έκανε να ξεχωρίζει με κακό τρόπο ακόμα και στο μυαλό της κοπέλας απέναντί του. Δεν είχε κάνει αυτός το κάτι κακό αλλά ένιωθε πως δε θα είχε μεγάλη διαφορά στην αντιμετώπιση. «Δεν ξέρω πως να στο πω ακριβώς, γιατί είσαι πάντα τόσο αυστηρή,» αν και προσπάθησε να το δώσει σαν αστείο, απέτυχε «αλλά δεν-.» Πήρε μια ανάσα «δεν είναι από καπρίτσιο ή για προσοχή. Έχω, έχω τα δικά μου προβλήματα με...με...την οικογένεια. Μου. Είναι...περίπλοκο. Ας πούμε ότι ο παλιός σας δήμαρχος δεν ήταν ο άνθρωπος που ήθελε να δείχνει.»

Σήκωσε δειλά το κεφάλι του, με την ελπίδα πως ακόμα δε θα τον κοιτάει κι όταν δεν διαψεύσθηκε μόνος του κράτησε το χέρι της στο δικό του και αμέσως κοίταξε μακριά της. «Δε μου φέρθηκε ποτέ σαν πατέρας--ούτε καν σαν άνθρωπος και τη μητέρα μου ποτέ δε φάνηκε να την πειράζει.» Έσφιξε το χέρι της ΄ όταν κατάλαβε πως ήταν το δεξί πήγε να την αφήσει, αλλά τον κράτησε εκείνη. «Γενικώς ήταν το λιγότερο απάνθρωπος μαζί μου και δεν-δε μπορώ να-...» Δάκρυα μαζεύτηκαν στα μάτια του μα τα συγκράτησε πολύ καλά. «Συγγνώμη αλλά δε μπορώ να-»
Πριν το καταλάβει ή ολοκληρώσει τη φράση του, τον τράβηξε όρθιο μαζί της. «Θέλω να μου δέσεις το χέρι πάλι,» είπε φαινομενικά άσχετα «κι αυτή τη φορά θα δέσω κι εγώ τα δικά σου.» Δεν είπε τίποτα άλλο, αλλά δεν χρειάστηκε κιόλας. Το γέλιο του ακούστηκε φυσικό κι ανεμπόδιστο.

Δεν τους πήρε πάνω από μιάμιση βδομάδα να φτάσουν στο κοντινότερο νησί ΄ οι προμήθειες δεν είχαν σωθεί ευτυχώς και ήταν άνετοι στο πρόγραμμα--ο Mark είχε υπολογίσει για δυόμισι. Το υπόλοιπο ταξίδι τους ήταν σχετικά βαρετό, ενώ η γάτα τους εμφανιζόταν όποτε ήθελε ή υπήρχε φαΐ. Και φυσικά τα πήγαινε καλά μόνο με την κοπέλα για κάποιον λόγο. Ο "πλοηγός" έλεγε πως μάλλον θα έπρεπε να προσβάλλεται, αλλά ήταν τόσο χαριτωμένη με την καραμελί της γούνα που δεν του πήγαινε η καρδιά να την μαλώσει ποτέ.

Όταν φτάσανε στο νησί όμως, το μόνο που μπορούσαν να δουν ήταν ένα απέραντο δάσος: μέχρι εκεί που έβλεπε το γυμνό μάτι, δεσποτικά πράσινα δέντρα φαίνονταν, προάγγελοι της επικίνδυνης πανίδας του νησιού χωρίς αμφιβολία. Ο ήλιος έλαμπε και αντανακλούσε στο νερό, θολώνοντας την όρασή τους, κάνοντας τα πάντα να φαίνονται πιο τρομερά και τερατώδη απ'ότι ήταν. Βουνά κυριαρχούσαν στην γραμμή του ορίζοντα, επιβλητικά σύμβολα της αεικίνητης φύσης παντού τριγύρω. Το ίδιο το νησί σαν να έλεγε πως δεν είναι καλοδεχούμενοι οι άνθρωποι. Και πως συνέχιζαν με το πλοίο από την δυτική στην ανατολική του πλευρά, έβλεπαν τα απομεινάρια βαρκών και πλοίων στο πέρασμά τους. Μέχρι που έφτασαν μπροστά από ένα ψηλό, πέτρινο τείχος με τεράστιες προεξοχές, θανάσιμες για τα πλοία που έφταναν πολύ κοντά. Καθώς συνέχιζαν, με την ελπίδα να βρουν μέρος να αράξουν, πέρασαν μπροστά από ένα πραγματικό νεκροταφείο: διαλυμένα καράβια, και πλεούμενα όλων των ειδών, είχαν καταστραφεί πάνω στο τείχος. Σε πολλά απ'αυτά εντόπισε η κοπέλα άναυδη διακριτικά Marine.

Μα το τελειωτικό χτύπημα πρέπει να ήταν η μεγάλη ξύλινη επιγραφή, ευδιάκριτη από μακριά, που προειδοποιούσε οποιονδήποτε έφτανε αρκετά κοντά: "ΟI MARINES ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΟΙ"

«Εεεε, δε νομίζω να τα πάμε καλά με τους κατοίκους της περιοχής,» σχολίασε ανήσυχος ο πλοηγός κι άρχισε να γυρνάει από δω κι από κει μες στο πλοίο για να ελέγξει το μέρος από όλες τις μεριές. Μα όπου κι αν πήγαινε, έβγαζε την ίδια απειλητική αύρα και την αίσθηση σήψης. Λες και όποιοι κατοικούσαν εδώ, προφανώς παράνομοι, άφησαν τα πάντα στην τύχη τους, χωρίς να νοιάζονται. Το οποίο δε θα τον παραξένευε καθόλου. «Μάλλον δε θα εκτιμήσουν και το επάγγελμά σου...»
Τον κοίταξε λες και δεν πίστευε αυτό που μόλις άκουσε. «Δε θα το λέμε,» μίλησε στο τέλος γιατί δε φαινόταν να καταλαβαίνει προς τι το βλέμμα «δεν χρειάζεται να βάλουμε τους εαυτούς μας σε κίνδυνο. Χωρίς λόγο.»
«Σ-σωστό αυτό.»

Με τα πολλά, κατάφεραν να βρούνε να προσδέσουν κάπου, εκεί που ήταν όλα τα πειρατικά πλοία. Αυτοί το βάλανε όσο πιο άκρη μπορούσαν για να μην παγιδευτούν από τα μεγαλύτερα πλοία. Όταν όμως πήγε ο Mark να κατέβει, τον έπιασε απ'τον γιακά. «Βάλε κάτι που να ταιριάζει περισσότερο σε κάποιον παράνομο.»
«Μα εσύ φοράς τα συνηθισμένα σου ρούχα, εγώ-;»
«Ακόμα ντύνεσαι σαν το πλουσιόπαιδο της πόλης ΄ η δική μου αμφίεση φέρνει περισσότερο σε παράνομο.»
«Μπλα μπλα μπλα...εντάξει, καλώς θα αλλάξω. Θες μήπως και να διαλέξεις το τι θα βάλω;» Δεν απάντησε--πήγε πρώτη στο αμπάρι κι άρχισε να ψάχνει τα ρούχα που τους είχαν αφήσει οι πειρατές -ένα μικρό δωράκι για τον κόπο τους- όταν τους είχαν πάρει το πλοίο. «Έι! Ειρωνικά το είπα ξέρεις, μπορώ μια χαρά να ντυθώ σαν παράνομος!» Δεν του έδωσε καμία σημασία κι όσο κι αν σταύρωσε τα χέρια του εκνευρισμένος ή χτυπούσε το πόδι του στο ξύλινο πάτωμα, δεν την αποκαρδίωσε καθόλου. «Με τον δικό σου τρόπο, πάντα όλα με τον δικό σου τρόπο,» παραπονιόταν ενώ εκείνη επιτέλους ξεχώρισε τα ρούχα και του τα έδωσε στα χέρια. «Δε θα με πείραζε να με άκουγες και μία φορά.»
«Μία φορά,» του είπε στο τέλος, με ένα λοξό χαμόγελο και τον άφησε ν'αλλάξει ΄ κύλησε τα μάτια του.

Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε στην επιφάνεια ντυμένος με μαύρα ρούχα διαφορετικών αποχρώσεων, όλα πάνω κάτω φθαρμένα, με γιλέκο και πουκαμίσα. Το παντελόνι ήταν κι αυτό λίγο φαρδύ και τα μποτάκια που του διάλεξε είχαν μικρές αγκράφες και λουράκια ασορτί με τα χαϊμαλιά στον λαιμό του. «Τα ντα,» έκανε με το που βγήκε «έτοιμος.»
Η Lorenza δρασκέλισε τα τρία μέτρα που τους χώριζαν αμέσως και τον κοίταξε αγανακτισμένη. Άρχισε να του ξεκουμπώνει το γιλέκο και να βγάζει την πουκαμίσα απ'το παντελόνι, και να το φτιάχνει τους ώμους. Του ανακάτεψε τα μαλλιά κι έβγαλε τα δερμάτινα κρεμαστά που φορούσε απ'έξω για να φαίνονται. Είδε πως ήδη είχε φορέσει αρκετά δαχτυλίδια--είχε θυμηθεί κι εκείνη το δικό της, εκείνο που είχε βρει, και το είχε κοτσάρει. «Τώρα είσαι έτοιμος,» επισήμανε το σχόλιό της με ένα χτύπημα στο στήθος του με την ανάποδη του χεριού της. Με το που γύρισε πλάτη κι άρχισε να πηγαίνει προς την έξοδο, χαμογέλασε συνωμοτικά στον εαυτό του, με περισσή ικανοποίηση και την ακολούθησε.

Η ακτή είχε άμμο και κοχύλια...και πυρίτιδα. Η μυρωδιά του κρασιού και του ψημένου φαγητού έφτανε μέχρι εκεί, πίσω από το τείχος τους. Φωνές ακούγονταν όσο πλησίαζαν όλο και περισσότερο, καθώς και το χάος που κυριαρχεί σε μια γιορτή ή ένα φεστιβάλ κάποιου είδους. Μουσική υπήρχε μόνο στο σημείο που δε βαριόνταν να παίξει κάποιος μια νότα στο όποιο όργανο μπορεί να είχε--η κοπέλα άκουσε ίσως μια λύρα και μια κιθάρα. Η άμμος ήταν όπως πάντα ενοχλητική, βύθιζε τα πόδια της εκείνο το μισό εκατοστό κάνοντας το περπάτημα δύσκολο, ενώ ο ήλιος που χτυπούσε έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Μπορεί και οι δύο φορούσαν μακρυμάνικα αλλά μόνο εκείνη φορούσε τρεις στρώσεις.

Μα έπρεπε να το παραδεχτεί στον εαυτό της: τον έκαναν πολύ ωραίο αυτά τα ρούχα, είχε καλό γούστο τελικά. Όχι μόνο επειδή αυτή διάλεξε ό,τι φορούσε, μα κι επειδή κάποτε της άρεζε ο Mark. Ψηλός και όμορφος, τα μαλλιά του έφταναν πλέον στους ώμους του όπου κι έπεφταν ακανόνιστα παντού. Γι αυτό και του ταίριαζε τόσο το στυλ αυτό: το γιλέκο σκούρο μαύρο, ανοιχτό, άφηνε τα κουμπιά της πουκαμίσας - σχεδόν γκρι από την πολύ χρήση - που έφταναν μέχρι και λίγο πιο κάτω απ'το στήθος του να φαίνονται, ενώ η ίδια έκρυβε την αρχή του παντελονιού, το οποίο έπεφτε χαλαρό μέχρι κάτω. Λίγο πιο φαρδιά να ταν τα ρούχα του και το τουρμπάνι θα ήταν το τέλειο αξεσουάρ.

«Πολύ μας κοιτάς δεσποινίς...βλέπεις κάτι που σ'αρέσει;»
Αν και κοκκίνισαν λίγο τα μάγουλά της, η έκφρασή της δεν άλλαξε καθόλου. «Ναι ΄ θαυμάζω το καλό μου γούστο--μέχρι κι εσύ δείχνεις ωραίος.»
«Άουτς,» έκανε μα δεν φάνηκε να τον πολυπειράζει ούτε να χάνει την περιπαιχτική του διάθεση «αλλά θα μπορούσες απλώς να πεις ότι είμαι ωραίος, τα άλλα είναι περιττά.»
Κύλησε τα μάτια της. «Μαζέψου.»
«Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει λόγος!» Πάνω που πήγε να τον χτυπήσει σήκωσε τα χέρια του σε άμυνα. «Άκου πως το σκέφτηκα: εγώ για πολύ επικίνδυνος δεν περνάω, ενώ εσύ είσαι πιο τρομακτική και βλοσυρή από μένα. Οπότε άντε εσύ, εγώ τι κάνω εδώ;» Δεν το είχε σκεφτεί αυτό καθόλου η ίδια. Έπρεπε να βρουν μια πειστική ιστορία. Δε μπορούσε να το πιστέψει ότι το θυμήθηκε ο Mark κι όχι εκείνη. «Είμαι μαζί σου γιατί δεν ήθελα να μαι χώρια σου.» Έπαιξε με τα φρύδια του «αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.»

Αυτήν τη φορά όντως τον χτύπησε ΄ έπιασε το στομάχι του. «Γιατί με χτύπησες τώρα; Υποτίθεται πως πρέπει να φαινόμαστε ερωτε-!»
«Τελευταία φορά, απλώς έπρεπε.» Ξαφνικά τον σταμάτησε όμως και έβαλε το δάχτυλό της μπροστά στο πρόσωπό του. «Και δεν είμαστε--είσαι. Εγώ αρνούμαι να το παίξω ερωτοχτυπημένη.» Σήκωσε το κεφάλι της ψηλά, ίσιωσε την πλάτη της και περπάτησε πιο γρήγορα απ'αυτόν. Άκου κει, ερωτευμένοι...από δω το πάει, από κει το πάει, κάπου εκεί καταλήγει. Λιγούρη.