Αποκαλύψεις και ανατινάξεις. Μέρος Πρώτο[Τέλος]

Το ταξίδι επιστροφής ήταν ακόμα πιο συνηθισμένο και μη-συνταρακτικό ΄ δεν έγινε απολύτως τίποτα. Κανείς δεν την ακολούθησε, κανείς δεν της επιτέθηκε, κανείς δεν έκανε τίποτα, καμία κίνηση εναντίων της. Χμμμ, περίεργο. Είχε δώσει πραγματικά τόσο καλή εντύπωση στους πειρατές που την άφησαν ήσυχη; Αλλιώς της φάνηκαν οι προθέσεις τους το πρωί. Και πόσο μάλλον τώρα που ήταν μόνη της κι όχι στο μαγαζί της Ταρό. Ή Belle. Ή όπως αποκαλούσε τον εαυτό της. Θα έπρεπε να τη ρωτήσει. Όμως όταν έφτασε στη ρεσεψιόν, και είχε μπει με φούρια - αισθανόταν πιο κοινωνική απ'ότι συνήθως -, δεν υπήρχε πουθενά η γυναίκα. Η ερώτηση πού στο καλό πήγε πέρασε από το μυαλό της, αλλά μετά συνειδητοποίησε πως δεν της καιγόταν καρφί.

«Δε θα μαντέψεις ποτέ τι βρήκα μέσα στο πλοίο-!»

Η κοπέλα άφησε τη φράση της μισή ΄ έμεινε απολύτως ακίνητη στην πόρτα, με το χέρι πάνω στο κλειδί που ήταν ακόμα μέσα στην κλειδαριά, να κοιτάει με την κλασική απάθειά της τα τεκταινόμενα: ο Mark και η Ταρό - αποφάσισε να την αποκαλεί έτσι για κάποιο λόγο - βρίσκονταν πάνω στο κρεββάτι στο οποίο η ίδια θα κοιμόταν σε λίγες ώρες σε μια άκρως παρεξηγήσιμη στάση και κατάσταση. Για πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα έμεινε αμίλητη, απλώς να τους κοιτάει. Συναισθήματα αγανάκτησης, αηδίας και ενός μικρού εκνευρισμού του οποίου την πηγή δε μπορούσε να αναγνωρίσει ανακατεύτηκαν μέσα της αστραπιαία. Και πάνω που είδε το στόμα του Mark να ανοίγει, έτοιμος να εξηγήσει ακριβώς τι γινόταν, με την πιο πετυχημένη έκφραση έκπληξης στο πρόσωπό του, έκλεισε την πόρτα όπως την είχε ανοίξει γρήγορα κι αθόρυβα.

Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, δεν είχε καμία όρεξη να ασχοληθεί με τέτοια πράγματα αυτήν τη στιγμή, καμία απολύτως. Εκτός από όρεξη δεν είχε και την υπομονή έτσι κι αλλιώς και κάτι της έλεγε πως θα μάλωνε αν παρέμενε εκεί πίσω. Γιατί; Δεν ήξερε. Δεν ήταν ότι έκανε κανένα έγκλημα, αλλά κάτι την ενόχλησε. Δεν έκατσε να το σκεφτεί παραπάνω, οπότε απλώς τους άφησε μόνους τους.

Πού τέτοια τύχη να την αφήσουν μόνη της όμως; Να σου ο Mark που την είχε πάρει στο κατόπι...! Άκουσε την ενοχλητική φωνή του να φωνάζει το όνομά της και να της ζητάει να τον περιμένει, μα δεν την ένοιαζε καθόλου, γιατί απλώς δεν ήθελε να μαλώσει με κανέναν.

«Ε περίμενε ντε,» αναφώνησε και την άρπαξε από το χέρι! Από αντανακλαστικά και μόνο, είχε πιάσει τα δάχτυλά του και τα πίεζε με δύναμη για να την ελευθερώσει. Όταν κατάλαβε τι έκανε, από την κραυγή αγωνίας του Mark - γιατί δεν τον κοίταξε να δει την βασανισμένη έκφραση - τον άφησε κι έκανε ένα βήμα μακριά του. Δεν λυπήθηκε και πάρα πολύ για το λάθος της όμως.
«Αουτς,» έκανε όλο κατηγορία.
«Να μην πιάνεις τους άλλους όταν ξέρεις πως έχουν θέματα με τον προσωπικό τους χώρο.»
Το κατηγορηματικό του βλέμμα ήταν τόσο ξεκάθαρο που ήταν αχρείαστο για την κοπέλα όταν της είπε: «επίτηδες το κανες έτσι;»
«Όχι, αλλά αν κάποιος φταίει είσαι συ. Όπως και να χει, συγγνώμη.»

Ήλπιζε αυτή η ξαφνική απολογία της να τον αιφνιδίαζε αρκετά για να την άφηνε να φύγει, αλλά συνέχισε να την ακολουθεί στους διαδρόμους του πανδοχείου. «Εντάξει, δεν πειράζει! Αλλά δε θα ρθεις πίσω; Θα θες να κοιμηθείς σωστά; Έλα,» συνέχισε ΄ αν και δεν την ξανακούμπησε, ήταν τόσο γλυκερός ο τόνος του, σάμπως για να αναπληρώσει για την έλλειψη επαφής.

Δεν του απάντησε καν. «Έλα ρε συ Lorenza, παρεξήγησες, έλα πίσω να κοιμηθείς.»
«Εγώ δεν κοιμάμαι σ'εκείνο το κρεββάτι,» είπε ξερά ΄τώρα είχε φτάσει στην πόρτα που οδηγούσε έξω από το πανδοχείο--ο Mark έπεσε πάνω της και την έκλεισε με πολύ θεαματικό τρόπο! Αν και στο τέλος κοπάνησε τη μούρη του στο ξύλο, αλλά αυτό ήταν το καλύτερο κομμάτι.
«Συγγνώμη ειλικρινά αλλά παρεξήγησες ΄ η τύπισσα άρχισε να μου την πέφτει από το πουθενά κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Εννοώ θυμήθηκα αυτά που μου είπες για το πως ήταν έτοιμη να μου επιτεθεί και το τι μπορεί να έχει περάσει και δίστασα να την απωθήσω. Αλλά δεν...εγώ...με τίποτα δε θα...με εκείνη...και όπως και να χει, τίποτα δεν έγινε.»

«Δε με νοιάζει καθόλου η προσωπική σου ζωή και ποια...» πηδάς, θα έλεγε αλλά της φάνηκε πολύ άκομψο ακόμα και για την ίδια «βάζεις στο κρεββάτι σου ή όχι. Ειλικρινά. Αλλά όταν το κρεββάτι είναι μόνο ένα και δύο άτομα θα κοιμηθούνε πάνω του και το ένα από αυτά αποφασίζει να κάνει κάτι τέτοιο τότε πρέπει το λίγο λίγο να έχει συναίσθηση και να αλλάξει τουλάχιστον τα σεντόνια πριν επιστέψει το άλλο άτομο...και σίγουρα όχι να τους πιάσει στα πράσα.»
«Μα δεν θα έκανα κάτι μαζί της, εκείνη με καβάλησε...!» Έβηξε. «Με το συμπάθιο δηλαδή.»
«Γιατί; Μέχρι πριν λίγο με το ζόρι σε συμπαθούσε, και δε μου φαίνεται ο τύπος που εξιτάρεται από τέτοιες καταστάσεις.»
«Πού να ξέρω γω, πάνε ρώτα την. Εδώ την έπεσε σε δεσμευμένο άντρα...»
Τον κοίταξε σαν αν την κορόιδευε. «Σου είπα πως κατάλαβε ότι δεν είμαστε μαζί, σταμάτα να το λες. Και ακριβώς επειδή δεν είμαστε μαζί δεν χρειάζεται να μου λες ψέματα-»
«Μα δε σου λέω ψέματα, πώς αλλιώς να στο δώσω να το καταλάβεις; Η τύπισσα μπήκε μέσα στο δωμάτιο με περισσή μαγκιά και μου όρμησε σαν αγριόγατα. Και πάλι καλά που ήρθες κι έφυγε από πάνω μου.»

Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε και η εν λόγω αγριόγατα: η Ταρό, με μια αυτάρεσκη φάτσα, κατέβηκε στη ρεσεψιόν και κάθισε πίσω από τον πάγκο. Δεν έχασε ούτε για μία στιγμή την ανάλαφρη ματαιοδοξία και περηφάνια της. Τους κοίταξε δήθεν αδιάφορα, μα η Lorenza μπορούσε να δει πως όλη της η προσοχή ήταν στραμμένη πάνω τους. Ώπα κάτσε, κάτι δεν πήγαινε καλά. Λες να έλεγε αλήθεια το έντομο--η άλλη του την έπεσε στην ψύχρα; Αν ήταν έτσι γιατί; Και γιατί πήγε όταν πήγε; Εφόσον ήξερε ότι είχε φύγει από πολύ νωρίτερα τότε θα μπορούσε να χε πάει και να χε φύγει πολύ πριν γυρίσει η κοπέλα. Άρα ήθελε να τη βρει εκεί όταν επιστρέψει. Κάτι περίεργο γινόταν...αποφάσισε να μη δώσει παραπάνω έκταση στο θέμα κι απλώς γύρισε στον Mark, είπε ανέκφραστα: «πάω να πιω ΄ μη μ'ακολουθήσεις αν ξέρεις τι είναι καλό για σένα,» κι έφυγε.

Ο Mark έμεινε να κοιτά εμβρόντητος την κοπέλα να εξαφανίζεται πίσω από την πόρτα, νιώθοντας ένοχος για κάτι που δεν έφταιγε καν ενώ ταυτόχρονα η αδικία τον έκανε να βράζει. Αυτή η αλεπού τα έφταιγε όλα, που ήρθε και του επιτέθηκε στα καλά καθούμενα. Γύρισε στην Ταρό παραπάνω από έξαλλος, το μίσος ήταν φανερό στο πρόσωπό του, και την κάρφωσε με το βλέμμα του.

«Όταν επιστρέψει, το καλό που σου θέλω να της πεις χαρτί και καλαμάρι τι έγινε.»
«Ωωωωω...; Μα νόμιζα πως δεν είστε πραγματικό ζευγάρι, έτσι το είπατε. Γιατί να την πειράζει; Κι εσύ γιατί να δικαιολογείσαι;»

Η φωνή της ήταν γεμάτη δεύτερα νοήματα κι αταξία, μα ακόμα κι ο Mark μπορούσε να καταλάβει πως έκρυβε την πραγματική της μοχθηρία πίσω από το πονηρό χαμόγελο. Εκεί που στεκόταν, ακριβώς πίσω από την πόρτα, έκανε λίγα μα μεγάλα βήματα προς την Ταρό. Δεν έχασε ούτε ένα δέκατο του δευτερολέπτου την αυταρέσκειά της, μα ούτε εκείνος την οργή του. Και τότε την έφτασε και την κοίταξε κατάματα. Για μια στιγμή, και μόνο μία, ένιωσε κάτι πρωτόγονο στον τρόπο που του και ανατρίχιασε ολόκληρη. «Ωωωωω...; Μα νόμιζα πως είσαι ζωντανή. Γιατί βλέπω αίματα στο πρόσωπό σου; Και γιατί δε μιλάς άλλο;» Ο τόνος του ήταν τόσο φιλικός, όσο και της κοπέλας πριν. Κι όμως, το περιεχόμενο ήταν...ήταν...πώς μπορούσε να λέει τέτοια πράγματα τόσο ξαφνικά; «Α, ξέρω--μάλλον βλέπω το μέλλον. Κρίμα. Και σε είχα συμπαθήσει.»

Εξακολούθησε να είναι γλυκερός και το χαμόγελο ήταν πλατύ στα χείλη του ΄ όμως τα μάτια του ήταν επικίνδυνα. Χωρίς να της δώσει άλλη σημασία λες και ξέχασε τα πάντα, μες στην κατάθλιψη, άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες για το δωμάτιό τους. Όμως η κοπέλα δε μπορούσε να ξεπεράσει αυτό που μόλις είδε. Από πού...από πού ήρθε όλο αυτό το μίσος--η επιθετικότητα; Η απειλή; Κατάπιε με δυσκολία. Τόση ώρα ήταν δυνατή και δεν έχασε ούτε στιγμή την προκλητικότητά της. Όμως τώρα που έφυγε ένιωσε τον εαυτό της να τρέμει. Τι στο καλό...;

Έφτασε πάνω κι έκλεισε την πόρτα πίσω του με πάταγο! Κάλυψε και την βρισιά που ξεστόμισε με εγκατάλειψη στον θόρυβο. Έπεσε ψυχικά εξαντλημένος στο κρεββάτι ΄ έπνιξε μια κραυγή στο μαξιλάρι του! Άρχισε να σκέφτεται γιατί αυτή η γυναίκα--αυτές οι γυναίκες, οι δύο συγκεκριμένες, ήταν τόσο δύσκολες κι έκαναν αυτά που έκαναν. Άντε, την Lorenza την καταλάβαινε. Η Ταρό όμως; Δεν είχαν νόημα οι πράξεις της...τουλάχιστον όχι όσο το έβλεπε αθώα. Μπορεί να μην ήταν τόσο απλά τα κίνητρά της όπως το ότι της γυάλισε ο εαυτός του.

Πώς άρχισε να πονάει το κεφάλι του από τη σκέψη, ένιωσε ένα χέρι στον ώμο του. Πετάχτηκε αμέσως, απομακρύνοντας το χέρι με ένα τίναγμα! Όμως τι να δει; Το χέρι δεν ήταν κανενός άλλου εκτός της Lorenzas η οποία του έδειχνε "ησυχία" με ένα δάχτυλο μπροστά από το στόμα της. Τα μάτια του μεγάλωσαν τόσο που αισθάνθηκε να πονάνε.

«Σε πιστεύω,» του ψιθύρισε «κι αυτό τα κάνει όλα πιο ύποπτα.»
«Τι εννοείς;»
«Δεν είχε λόγο να σου την πέσει ενώ ήξερε ότι θα ερχόμουν ανά πάσα στιγμή, εκτός κι αν ήθελε να σας δω μαζί. Άρα με ήθελε είτε εκτός του δωματίου, θεωρώντας ότι θα σας άφηνα μόνους σας, είτε αναστατωμένη επειδή κατά βάθος έχω συναισθήματα για σένα ή τέτοιες βλακείες.»
«Συμφωνώ κι επαυξάνω.» Αν και τον πείραξε λίγο η φυσικότητα με την οποία χαρακτήρισε βλακείες το να έχει συναισθήματα γι αυτόν. «Λες να δουλεύει με τους άλλους πειρατές; Λες να είπαν πως από τους δύο εσύ είσαι η πιο δυνατή οπότε θα σου την έπεφταν πρώτη;»
«...ναι. Ή απλώς ήθελε να μας κλέψει και εσένα ήταν πιο εύκολο να σε βγάλει εκτός. Ή πολλά πράγματα που είμαι σίγουρη πως δε μπορώ να σκεφτώ.»

«Τι προτείνεις να κάνουμε λοιπόν;»

Η κοπέλα έμεινε σκεπτική για μπόλικη ώρα. Αν ακόμα και η Lorenza δεν έχει έτοιμο σχέδιο δράσης, καήκαμε, σκέφτηκε ο Mark. Αυτή η κοπέλα είχε πέντε σχέδια και δέκα εναλλακτικές για τα πάντα. «Μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Όμως όχι έξω. Αλλά και το πανδοχείο της ανήκει, άρα είναι η έδρα της. Το να πάμε σε ανοιχτό χώρο είναι αυτοκτονία εφόσον όλοι στο νησί θα πάρουν το μέρος της με κλειστά μάτια, οπότε...η καλύτερη λύση είναι ένας κλειστός, μικρός χώρος, που θα έχουμε εμείς το πλεονέκτημα.»
«Όπως;»
«Εδώ. Αν καταφέρουμε να την αναισθητοποιήσουμε και να την δέσουμε, θα μπορούμε να την ανακρίνουμε.»
«Ναι αλλά είναι πολύ γρήγορη κι αρκετά ευλύγιστη. Σε κοντινή μάχη θα έχει το πλεονέκτημα.»
«Α, αυτό είναι πανεύκολο: παγίδες.»
«Παγίδες,» επανέλαβε μάλλον αμφίβολος για το τι άκουσε ή για το πώς θα μπορούσε να δουλέψει αυτό.
«Αυτό άστο σε μένα. Εσύ θα πας να τη φέρεις πάνω.»

Ωχ. Κρύος ιδρώτας άρχισε να τον λούζει ΄ μάλλον αυτό ήταν αδύνατο πλέον, να την ξελογιάσει. Μετά απ'ότι της είπε, λίγο δύσκολο να θέλει να τον ξαναδεί. «Ναι κοίτα πως έχει το πράγμα,» ξεκίνησε κάπως αμυντικά, οι παλάμες του κάθετες στο πάτωμα «μπορεί να είπα ένα δύο πραγματάκια που μάλλον θα την αποθαρρύνουν να με δει έστω και λίγο ερωτικά, για να μπορέσω να την παρασύρω εδώ, ακόμα και με το πρόσχημα πως θα ήθελα να συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε.»

Ένα χαμόγελο που δεν είχε ξαναδεί να κοσμεί το πρόσωπό της διαγράφηκε σιγά σιγά, όλο και μεγαλύτερο με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε.

«Την είπες άσχημη;» Έγνεψε αρνητικά. «Την προσέβαλες με κάποιον άλλον τρόπο;» Πάλι έγνεψε αρνητικά. «Τότε, σκεπτόμενοι πως θέλει να σας ξαναπιάσω μαζί, θα έρθει σίγουρα. Αρκεί να το παίξεις σωστά.»

Δεν του άρεσε αυτό το χαμόγελο, τώρα ήταν σίγουρος. Πολυμήχανη μπορεί να ήτανε μα προφανώς αυτό δεν είναι πάντα θετικό, ότι κι αν λένε τα εγχειρίδια. Με προσοχή ακόμα και στη στάση του σώματός του, ρώτησε μακρόσυρτα: «τι εννοείς;»
«Είναι πολύ απλό ΄ θα πας κάτω...»


Δέκα λεπτά αργότερα ήταν ήδη κάτω.

Το σχέδιο είχε μπει σε λειτουργία τη στιγμή που βγήκε από το δωμάτιο. Είχε κατέβει τα σκαλιά κατηφής και κατευθύνθηκε αμέσως για κει. Δεν έριξε ούτε μία ματιά στη γυναίκα, αλλά ήξερε πως τα δικά της μάτια θα τον ακολουθούσαν όπου κι αν πήγαινε. Εξάλλου ήταν αναγκασμένη να τον σερβίρει, οπότε θα μιλούσαν ήθελε δεν ήθελε και θα είχε και λόγο να βλέπει που βρίσκεται και να μαθαίνει τη θέση της κάθε λίγο--κόλπο που του είπε η Lorenza. Κάπως έτσι της ζήτησε το κρασί που έπινε τώρα στο μικρό ρεστοράν του πανδοχείου, ένα σαλόνι που με το ζόρι είχε τέσσερα τραπέζια. Ένα λίτρο κι ένα ποτήρι, έτσι το ζήτησε. Κι έτσι του το φερε.

Και τώρα κοιτούσε το πρώτο ποτήρι του, γεμάτο μέχρι πάνω, ακόμα δεν είχε πιει την πρώτη γουλιά. Αν και το σχέδιο ήταν πολύ απλό, ήταν πολύ συγκεκριμένο: μέθυσε, πες της την και κάνε την να σε φέρει πάνω. Δεν χρειάζεται να την κάνεις να σου "επιτεθεί" πάλι, απλώς να σε φέρει με την προϋπόθεση ότι θα μπορεί να σε εκμεταλλευτεί όταν πέσεις αναίσθητος.

Πέμπτο ποτήρι και είχε αρχίσει να τα βλέπει διπλά. Αν η Lorenza είχε δίκιο τότε σίγουρα είχε κάτι το κρασί μέσα, γιατί ήταν αρκετά δυνατός πότης ΄ σιγά μην τον είχε πειράξει τόσο υπό άλλες συνθήκες. Καλό αυτό βέβαια, γιατί θα τον έβγαζε από το μαρτύριό του γρήγορα η κοπέλα και θα τον ανέβαζε πάνω. Φυσικά, ταυτόχρονα, ο Mark έκανε βαρύγδουπες δηλώσεις για το πως η ζωή του καταστράφηκε πως δε θα τον συγχωρούσε ποτέ η κοπέλα και πως η περίπτωση να είναι μαζί πλέον εξαφανίστηκε τελείως.

Γι αυτό, όποτε περνούσε η Ταρό, έκανε ανάρμοστα σχόλια που αφορούσαν...την ανατομία της και μάλιστα συγκεκριμένα σημεία του σώματός της. Εκείνη φυσικά πήρε στο δόλωμα κι άρχισε να ανταποκρίνεται στα σχόλιά του, στην αρχή επιθετικά, μετά αμυντικά και στο τέλος - προσποιητά - θετικά. Δεν πήρε πολύ να κάτσει μαζί του και να του βάζει αυτή το ποτό, τάχα καταλάβαινε το πρόβλημά του και αισθανόταν ένοχη την ίδια στιγμή.

Ναι καλά.

Κάτι ήθελε αυτή απ'αυτόν, εν τέλη είχε δίκιο η Lorenza. Σιχαινόταν να το σκέφτεται αυτή την ατάκα, γιατί στο μυαλό του δικαίωνε την κυνηγό--κι αισθανόταν ότι αυτή μπορούσε μέχρι και τη σκέψη του να διαβάσει. Κι ο εγωισμός της δεν χρειαζόταν παραπάνω φούσκωμα.

Όταν είδε την ευκαιρία του λοιπόν, την πήρε. «Τι λες να με πας πάνω στο δωμά...» λόξυγγας «...ματιό μου;»
«Γιατί; Για να σε νανουρίσω;»
«Εεεε...όχι...αναγκαστικά. Δεν είμαι και τ-» κι άλλος λόξυγγας «τόσο μεθυσμένος.»

«Νόμιζα πως πλέον δεν έχει νόημα η ζωή σου» πάλι καλά δεν σχολίασε αυτά που της είχε πει πριν ανέβει «εμένα τι με θέλεις μαζί σου;» Ανασήκωσε τους ώμους του, ηττοπαθείς και παρατημένος. «Και η προσπάθειά σου να την κάνεις να καταλάβει την αλήθεια;»
«Δεν την ξέρεις τι...μάρκας είναι. Απαξ...και της καρφωθεί κάτι-...αυτό ήταν.»

Τα μάτια της γυναίκας άστραψαν τόσο που μέχρι κι ο Mark ανησύχησε για το τι έπεται ΄ μάλλον της άρεσε αυτή η πληροφορία. Προσπαθώντας να είναι ακόμα πιο πειστικός, σηκώθηκε τρεκλίζοντας από τη θέση του, μόνο και μόνο για να σκύψει πάνω από την Ταρό - και σχεδόν να πέσει πάνω της -. «Ναι ή όχι;»
«Ναι. Γιατί όχι;»

Το αδιάφορο στυλάκι της είχε αρχίσει να φθίνει και το ξέρανε και οι δύο. Μα δεν την ένοιαζε. Ό,τι του είχε βάλει στο ποτό είχε αρχίσει να δρα προ πολλού. Αισθανόταν την όραση και την ακοή να χάνονται μα ταυτόχρονα, η αφή και η όσφρηση του υπερμεγεθύνονταν. Ωραίο άρωμα φορούσε: γλυκό αλλά με μία αίσθηση οξύτητας. Το δέρμα της ήταν πιο σκληρό από της Lorenza, μα το σώμα της τον προσκαλούσε να την αγγίξει...

Ω, ήθελε να ξαπλώσει κάπου. Τι έκανε κι ένιωθε να εξαντλείται έτσι; Οι κνήμες του χτυπούσαν τα σκαλοπάτια κάθε πέντε δευτερόλεπτα, ένιωθε σαν να έσερνε τα πόδια του παρά να περπατάει. Α, ανέβαινε στο δωμάτιό του. Μήπως τον κουβαλούσε αυτή η γυναίκα; Δεν ήταν τρομερά βαρύς, αλλά...κάπου εκεί σταμάτησαν όλα. Δεν έβλεπε τίποτα ΄ δεν άκουγε τίποτα.

Και το στήργιμά του, τον άφησε καταγής.

Δύο χέρια άρχισαν να τον πασπατεύουν ΄ γύρισε ανάποδα και ξαφνικά πήρε ύψος. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι, ακόμα ανάποδα, ένιωσε να πέφτει. Χτύπησε με την πλάτη σε κάτι μαλακό. Τα δάχτυλά του μπλέχτηκαν σε κάτι εξίσου μαλακό κι έμειναν εκεί. Κάτι μύριζε ωραία. Διαφορετικά από πριν, μα ακόμα πιο ευχάριστα. Μαύρη σοκολάτα του θύμιζε, με βανίλια. Η μυρωδιά απομακρύνθηκε για λίγο, μα επέστρεψε. Πιο κοντά...πιο κοντά...πιο κοντά...

ΣΛΑΠ!

Ένα δυνατό χτύπημα στο πρόσωπο τράνταξε ολόκληρο το κορμί του! Μα να σου δειλά δειλά, οι πρώτες αχτίδες φωτός εμφανίστηκαν. Σχήματα και χρώματα ξανασχηματίστηκαν μπροστά του ΄ άσπρο, κόκκινο...καφέ. Όχι, καστανό. Α, το έπιανε κιόλας. Ήταν τόσο απαλό στην υφή, το έτριψε ανάμεσα στα δάχτυλά του. Μια εικόνα σχηματίστηκε: μια γυναίκα είχε γονατίσει δίπλα του, φανερά εκνευρισμένη αν έκρινε από το χέρι της που ήταν τραβηγμένο πίσω, έτοιμο να τον ξαναχτυπήσει. Πετάρισαν τα βλέφαρά του και το πέπλο της μικρής ομλίχλης διαλύθηκε πλήρως.

Στη θέση του εμφανίστηκε η Lorenza, με το στόμα κλειστό και το σαγόνι να πιέζεται να μείνει στη θέση του ενώ το χέρι της είχε ήδη πάρει θέση. Συνειδητοποιώντας τι γινόταν, άφησε τα μαλλιά της κοπέλας αμέσως, που δεν γονάτιζε αλλά προσπαθούσε να ελευθερωθεί από τη λαβή του μισοσκυμμένη. Κοιτώντας τριγύρω του αναστατωμένος, είδε το δωμάτιό τους βομβαρδισμένο τοπίο και την Ταρό δεμένη και φιμωμένη δτο πάτωμα. Αναίσθητη.