[Τέλος] Ξεφεύγοντας απο το παρελθόν. [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Αναδεύτηκε στα σκεπάσματα του καθώς η βάρκα έτριζε με κάθε κύμα που την σκαμπανέβαζε ελαφρά. Είχε ξυπνήσει εδώ και ώρα αλλά έκανε μάταιες προσπάθειες να ξανακοιμηθεί. Πάντα είχε πρόβλημα να κοιμάται μέσα σε βάρκες αλλά αυτή την φορά την αϋπνία του ενίσχυαν τα λεπτά, πενιχρά σκεπάσματα που μετά βίας μαλάκωναν το  έδαφος όπου ήταν ξαπλωμένος. Το ξύλινο πάτωμα είχε γίνει ένα με την πλάτη του και είχε μετρήσει όλα τα πλευρά του.  Συνέχιζε όμως να έχει κλειστά τα μάτια του ελπίζοντας πως το κυματάκι θα τον νανούριζε. Μάταια. Τελικά παράτησε κάθε προσπάθεια όταν ένιωσε την ζέστη των πρώτων ηλιαχτίδων πάνω στο μάγουλό του.  Σηκώθηκε σκουντουφλώντας και έριξε κρύο νερό στο πρόσωπο του. Μέρα με την μέρα ρυτίδωνε όλο  και περισσότερο σκέφτηκε καθώς αντίκριζε τον εαυτό του σε έναν ραγισμένο καθρέπτη. Τεντώθηκε σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά μέχρι να ξεπιαστεί η πλάτη του και στη συνέχεια βγήκε στο κατάστρωμα.

Το αλμυρό, δροσερό αεράκι της θάλασσας τον αναζωογόνησε θυμίζοντας του παράλληλα ότι είχε άδειο στομάχι. Ανακάτεψε το μαγκάλι που ήταν στην μέση του καταστρώματος μέχρι να φέρει στην επιφάνια μερικά ζεστά κάρβουνα και στη συνέχεια πέταξε από πάνω μερικά ξυλαράκια που αμέσως άρπαξαν. Μετά από λίγο πάνω στην φωτιά σφύριζε μία τσαγιέρα. Το μαύρο τσάι είναι ότι καλύτερο για να ξεκινήσει κανείς την μέρα του, σκέφτηκε ο Iroh καθώς έχυνε το ζεστό νερό μέσα σε ένα φλιτζάνι με μαραμένα σκουροπράσινα φύλλα. Ο Iroh ήταν αφεντία στο τσάι. Γνώριζε σχεδόν κάθε ποικιλία και ήταν εξαιρετικά έμπειρος στο να μαζεύει και να αποξεραίνει φύλλα τσαγιού. Γι’αυτόν το τσάι δεν ήταν ένα απλό αφέψημα αλλά μία ιεροτελεστία όπως ακριβώς και το αγαπημένο του επιτραπέζιο παιχνίδι, το Pai Sho. Δυστυχώς όμως όλο και λιγότεροι εκτιμούσαν τα πάθη του. Ένιωθε ότι μαζί του γερνούσαν και αυτά και πως σε λίγα χρόνια θα χάνονταν από τον κόσμο. Αυτή η σκέψη ήταν από τις ελάχιστες που τον έθλιβαν βαθύτατα.

Αφού ήπιε το τσάι του και μασούλισε μερικά παξιμάδια σηκώθηκε και πήγε στην πλώρη της βάρκας. Τα αεράκι άνοιξε την ρόμπα του αφήνοντας εκτεθειμένο το καλογυμνασμένο σώμα του. Πάντα φαινόταν παράταιρο σε κάποιους πως ένας εξηντάρης είχε τόσο καλή φυσική κατάσταση. Όμως ο Iroh ήξερε πως ήταν αναγκαίο και ας μην είχε μπλεχτεί ούτε σε μία μάχη τα τελευταία 40 χρόνια. Με το παρελθόν που κουβαλούσε δεν ήξερες πότε θα παρουσιαζόταν κάποια αναποδιά. Ο Iroh σήκωσε το χέρι του για να προστατεύσει τα μάτια του από το φως του ανατέλλοντος ηλίου ώστε να μπορέσει να δει καλύτερα. Στο βάθος του ορίζοντα είχε εμφανιστεί μία ακτογραμμή που υπέθετε πως ήταν το Ohara. Σε λίγες ώρες θα έφτανε στον προορισμό του. Η βάρκα συνέχιζε να σκαμπανεβάζει και να τρίζει με κάθε κύμα. Ο Iroh αναρωτήθηκε αν θα άντεχε κάποια κακοκαιρία . Η συγκεκριμένη βάρκα ήταν σαφώς κακή επιλογή αλλά ήταν η μόνη διαθέσιμη στο μικρό χωριό που είχε ξεβραστεί όταν έφυγε από την North Blue για να περάσει στην West.

Εδώ και περίπου σαράντα χρόνια ζούσε στα διάφορα νησάκια της North Blue μακριά από οτιδήποτε σημαντικό συνέβαινε στον κόσμο και έτσι ήθελε να παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του. Το παρελθόν του τον καταδίωκε και αν ποτέ κατάφερνε να τον προφτάσει η ζωή του θα βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο. Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψη, ήταν αξιοπερίεργος ο προορισμός του Iroh και ο ίδιος το γνώριζε πολύ καλά. Το Ohara ήταν ένα νησί που η ίδια του η ύπαρξη καθώς και η καταστροφή του αποτελούσε πλέον μύθο με διάφορες παραλλαγές, γνωστό σε όλες τις θάλασσες. Ο Iroh όμως γνώριζε την πραγματική ιστορία. Την ιστορία όπου δεκάδες ψυχές και γνώση εκατοντάδων χρόνων χάθηκαν μέσα σε μία μέρα. Η ακτογραμμή συνέχισε να πλησιάζει και να καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος του ορίζοντα μέχρι που η βάρκα έφτασε στον προορισμό της. Ο Iroh δεν βρήκε πουθενά κάποιο μόλο η λιμανάκι για να δέσει. Ήταν λογικό καθώς το νησί παρέμενε ακατοίκητο για χρόνια. Τελικά έριξε την άγκυρα σταθεροποιώντας την βάρκα λίγα μέτρα από την ακτή και κολύμπησε ως την όχθη.

Το νησί ήταν καταπράσινο με την οργιώδης βλάστηση να έχει καλύψει στον μεγαλύτερο βαθμό τα απομεινάρια του ανθρώπινου πολιτισμού. Ακόμα και οι δρόμοι δεν είχαν συνέχεια αλλά χάνονταν ανάμεσα σε ψηλούς θάμνους ή σταματούσαν απότομα. Ο Iroh αντιλήφτηκε πως το buster call πρέπει να είχε αλλάξει συθέμελα το νησί. Εδώ και εκεί αντιλαμβανόταν μικρά ζώα να τρέχουν ανάμεσα στην βλάστηση φοβισμένα από την παρουσία του. Ύστερα από αρκετό περπάτημα βρέθηκε σε ένα ξέφωτο με παχύ γρασίδι και ένα ρυάκι με κρυστάλλινο νερό να το διαπερνά. Κάθισε στην όχθη του και σχεδόν βούτηξε το πρόσωπό του μέσα για να δροσιστεί. Σήκωσε το κεφάλι και, με τις σταγόνες του νερού να θολώνουν τα μάτια του καθώς κυλούσαν, διέκρινε στο βάθος του ορίζοντα μπροστά του το περίγραμμα ενός δέντρου, πολύ μεγαλύτερου από τα υπόλοιπα. Κατάλαβε πως προς τα εκεί ήταν το κέντρο του νησιού οπότε μετά από λίγο συνέχισε το περπάτημα. Συνέχισε για περίπου μία ώρα μέχρι που έφτασε στον προορισμό του.

Το τεράστιο δέντρο, γνήσιος απόγονος του προγόνου του αν και πολύ μικρότερο, ήταν ίσως το μόνο πράγμα πάνω στο νησί που θύμιζε τόσο πρόδηλα την ιστορία του. Μία ρίγη διαπέρασε την ραχοκοκαλιά του Iroh και επεκτάθηκε σε ολόκληρο το κορμί του. Η γνώση για το τι είχε συμβεί, η γνώση για το τι είχε χαθεί τον έθλιβαν βαθύτατα. Αναστέναξε και έκανε να γυρίσει την πλάτη στο μεγάλο δέντρο για να επιστρέψει στην βάρκα του όταν με την άκρη του ματιού του εντόπισε κάτι παράταιρο. Πλησίασε περισσότερο την βάση του δέντρου και αντιλήφθηκε έκπληκτος πως κολλημένη πάνω στο κορμό, με μία ρίζα να περνάει από μέσα της πριν ξαναχαθεί στο έδαφος, βρισκόταν μία ξύλινη καλύβα. Η όψη της ήταν άσχημη, λες και είχε οικοδομηθεί από κάποιον που δεν γνώριζε ούτε τα ελάχιστα από χτίσιμο. Φαινόταν στέρεη πάντως και αρκετά καλοδιατηρημένη. Ο Iroh πλησίασε στο κατώφλι της και χτύπησε την πόρτα, αγνοώντας οποιαδήποτε κίνδυνο μπορούσε να προκύψει .Από μέσα ακούστηκε μία πνιχτή κραυγή και ένας βαρύς γδούπος από κάτι που έπεσε στο πάτωμα. Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε ησυχία πριν η πόρτα ανοίξει ελάχιστα και από την χαραμάδα φανούν δύο μαύρα μάτια πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά.

Ήταν γυναικεία, κοριτσίστικα για την ακρίβεια, και αρκετά τρομαγμένα αλλά παράλληλα αποφασισμένα να αντιμετωπίσουν τον οποιοδήποτε κίνδυνο. Η χαραμάδα πλάτυνε περισσότερο αποκαλύπτοντας μαύρα ακατάστατα μαλλιά ,επίσημα αλλά τσαλακωμένα ρούχα και στο βάθος στοίβες από βιβλία. Το κορίτσι εξέτασε τον Iroh από την κορφή ως τα νύχια με το ένα χέρι να κρατάει την πόρτα και το άλλο να μην φαίνεται. Ο Iroh ήταν σίγουρος πως κρατούσε κάποιο είδος όπλου.

-Ποιος είσαι; Τι γυρεύεις; Ρώτησε με αυστηρή φωνή προσπαθώντας να αποκρύψει τον φόβο της.
-Με συγχωρείς μικρή μου για την ενόχληση. Ελπίζω να μην σε τρόμαξα. Είμαι περιπλανώμενος που βρέθηκα τυχαία σε αυτό το νησί. Θα το εκτιμούσα εάν με άφηνες να περάσω μέσα ώστε να ξαποστάσω για λίγο. Σου υπόσχομαι πως δεν έχω κακές προθέσεις.
-Δεν μου είπες ακόμα ποιος είσαι.

-Ναι με συγχωρείς. Πού πήγαν οι τρόποι μου; Απάντησε απολογητικά. Το όνομα μου είναι Iroh.
-Λοιπόν Iroh, λυπάμαι αλλά μου είναι αδύνατον αυτή τη στιγμή να σε φιλοξενήσω. Θα σου πρότεινα να φύγεις από το νησί πριν πέσει η νύχτα. Κυκλοφορούν μεγάλα άγρια ζώα που δεν φοβούνται να τα βάλουν με άνδρες διπλάσιους από εσένα.

Δεν υπήρχε το παραμικρό ψεγάδι στα λόγια του κοριτσιού αλλά ο Iroh γνώριζε πως ήταν ψέματα. Αν υπήρχαν τέτοια ζώα στο νησί θα είχε σίγουρα εντοπίσει κάποια ίχνη τους. Το κορίτσι άρχισε να κλείνει την πόρτα.

-Κρίμα. Πολύ λυπάμαι που δεν μπορείς να βοηθήσεις έναν συνάνθρωπο, ειδικά της δικής μου ηλικίας. Πάντως σκόπευα να σε ανταμείψω για την φιλοξενία σου. Έχω μαζί μου μερικά παλιά βιβλία που ίσως τα έβρισκες ενδιαφέροντα.

Η πόρτα σταμάτησε απότομα να κλείνει και τα μάτια του κοριτσιού σπινθηροβόλησαν λες και αντανακλούνταν πάνω τους κανονιοβολισμός την νύχτα. Ο Iroh είχε εντοπίσει το αδύναμο σημείο της.

-Τι βιβλία; Ρώτησε με ανυπόμονη φωνή.
-Λοιπόν, είπε ο Iroh, ενώ έβαζε το χέρι του στο σακίδιο του ανασύροντάς τα, έχω το «Η ιστορία του τσαγιού» και το «Δέκα ακαταμάχητες στρατηγικές του Pai Sho».

Το κορίτσι κοντοστάθηκε για λίγο σκεπτόμενη πριν απαντήσει.

-Έχω το πρώτο αλλά αν υποσχεθείς πως θα μου χαρίσεις το δεύτερο τότε θα σε αφήσω να περάσεις.
-Σύμφωνοι νεαρά μου.

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα αποκαλύπτοντας το εσωτερικό της καλύβας. Ήταν αρκετά μεγαλύτερη από αυτή που φαινόταν απέξω καθώς είχε σκαφτεί προς τα μέσα ο κορμός του δέντρου. Ο Iroh γνώριζε από πού είχε πάρει το κορίτσι την ιδέα ώστε να κάνει κάτι τέτοιο. Φυσικά βέβαια η κλίμακα ήταν πολύ μικρότερη. Ο κορμός είχε μοναχά σκαφτεί δύο με τρία μέτρα. Η καλύβα ήταν εξαιρετικά ακατάστατη με δεκάδες στοίβες από βιβλία να φτάνουν έως και το ταβάνι. Υπήρχαν κάποιες βιβλιοθήκες οι οποίες όμως δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να φιλοξενήσουν όλα τα βιβλία. Ο χώρος γέμιζε επίσης από διάφορα τετράδια και περγαμηνές, φυλλάδια, παλιές εφημερίδες της κυβέρνησης, αφίσες με πρόσωπα καταζητούμενων και γενικότερα οτιδήποτε μπορούσε να φανταστεί κανείς αποτυπωμένο σε χαρτί. Δύο αναπαυτικές πολυθρόνες για διάβασμα, ένα αυτοσχέδιο σβηστό τζάκι και ένα αχυρένιο κρεβάτι συμπλήρωναν το σκηνικό. Το κορίτσι άφησε πάνω σε μία στοίβα από βιβλία το πιστόλι που κρατούσε με το δεξί της χέρι και άρπαξε το βιβλίο που της είχε τάξει ο Iroh. Το άνοιξε και άρχισε να διαβάζει απορροφημένα καθώς κατευθύνθηκε και τελικά έκατσε σε μία από της πολυθρόνες.

Ο Iroh δεν περίμενε να του προσφερθεί κάποιο αφέψημα αλλά ακολούθησε το κορίτσι και κάθισε στην απέναντι πολυθρόνα. Την κοιτούσε με μάτια διερευνητικά καθώς εκείνη ήταν ήδη χαμένη στο κόσμο του βιβλίου. Για κάμποση ώρα δεν μίλησε κανένας μέχρι που ο Iroh πήρε τον λόγο. Ήθελα να μάθει περισσότερα τόσο για εκείνη όσο και για την συλλογή της.

-Σε ευχαριστώ για την φιλοξενία αλλά ακόμα δεν μου είπες το όνομα σου.
-Μμμμ; Α ναι… Με λένε Yomiko.
-Ζεις μοναχή σου Yomiko;
-Ναι, ναι ολομόναχη, απάντησε το κορίτσι που προφανώς ήταν τόσο απορροφημένο ώστε αποκάλυπτε πληροφορίες που καλύτερο ήταν να παρέμεναν κρυφές.
-Και όλα αυτά τα βιβλία είναι δικά σου;
-Μμμμ ναι… Τα φέρνουν κατά καιρούς ταξιδευτές σαν και εσένα που θέλουν να δουν το νησί από κοντά.
-Εννοείς ταξιδευτές που θέλουν να δουν το νησί να αποκτά ξανά την παλιά του δόξα;

Η Yomiko σήκωσε το κεφάλι της ανεπαίσθητα κάνοντας τους φακούς των γυαλιών της να καθρεπτίσουν το φως του ήλιου. Απάντησε όμως κανονικά.