[Τέλος-Παρελθόν] Ο παλιός "αθώος" καιρός... [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Η καταγωγή μου, το Mejis Island της South Blue. Ένα μεγάλο αλλά ήρεμο νησί. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του νησιού ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, την γεωργία και την αλιεία. Η δικιά μου οικογένεια είχε ένα πανδοχείο και ένα μικρό κτήμα με ζαρζαβατικά και ζώα, για να καλύπτονται οι ανάγκες του πανδοχείου. Η μητέρα μου ήταν αυτή που έτρεχε το πανδοχείο και ο πατέρας μου βοηθούσε όταν δεν ήταν στην δουλειά του. Ο πατέρας μου ήταν μέρος της φρουράς του νησιού. Δεν είχε χρειαστεί ποτέ να προστατέψει η φρουρά το νησί από κάποια εξωτερική απειλή. Η μόνη της δουλειά μέχρι τώρα, ήταν να επιβάλει την τάξη ανάμεσα στους πολίτες όταν αυτοί ξέφευγαν και να περιπολεί το νησί για να είναι ασφαλές. Εγώ, όπως κάθε μικρό παιδί, είχα όνειρα για τον εαυτό μου. Ήθελα να γίνω δυνατός μαχητής σαν τον πατέρα μου αλλά δεν ήθελα να μείνω για πάντα σε αυτό το νησί όπως ο ίδιος. Εγώ ήθελα να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο και να δω πράγματα που δεν έχει δει κανένας άλλος. Προς το παρόν όμως ήμουν πολύ μικρός και τα όνειρα αυτά παρέμεναν απλά όνειρα.

Εγώ βοηθούσα καθημερινά την μητέρα μου στο πανδοχείο και στο κτήμα, κυρίως στο κτήμα, και όταν δεν ήταν αναγκαία η παρουσία μου, είτε περιπλανιόμουν στα λιβάδια είτε ήμουν στο κτήμα μας και έκανα προπόνηση με ένα ξύλινο σπαθί που είχα. Η ζωή κυλούσε γρήγορα και εύκολα με τους καθημερινούς ρυθμούς που είχα. Λίγο διάβασμα, λίγη προπόνηση, λίγη δουλειά και λίγες βόλτες στο νησί. Έβλεπα καθημερινά πολύ κόσμο και κυρίως ξένους. Στο νησί μας σταματούσαν πολλοί για να ψωνίσουν και να ξεκουραστούν, οπότε τα μαγαζιά και τα πανδοχεία ήταν πάντα γεμάτα. Και το δικό μας πανδοχείο ήταν από τα καλύτερα και ήταν πάντα γεμάτο χαρά και ζωή. Τα χρήματα που βγάζαμε από το πανδοχείο και από την δουλειά του πατέρα μου, ήταν αρκετά για να έχουμε όλα τα απαραίτητα για να ζήσουμε. Είχαμε ένα ωραίο σπίτι, στο κτήμα μας, με θέα τα ατελείωτα λιβάδια και το πανδοχείο. Δεν θέλαμε κάτι παραπάνω, αυτά έφταναν.

Που και που, ανά περιόδους είχαμε και επισκέψεις από συγγενείς που ζούσανε σε άλλα νησιά της South Blue. Ήμουν πάντα χαρούμενος και ιδιαίτερα όταν ερχόντουσαν οι θείοι μου με τον ξάδερφό μου που ήταν στην ηλικία μου. Κάθε φορά που βρισκόμασταν οι δυο μας, πηγαίναμε και προπονούμασταν μαζί. Μονομαχούσαμε συνέχεια και πότε κέρδιζα εγώ και πότε ο ξάδερφός μου. Ποτέ όμως δεν κρατούσε ο ένας κακία στον άλλο. Ήμασταν αγαπημένοι σαν αδέρφια και είχα τα ίδια όνειρα. Θέλαμε και οι δύο να ταξιδέψουμε στο κόσμο. Είχαμε πει ότι θα ταξιδεύαμε χώρια και όταν γεράσουμε θα βρεθούμε ξανά σε αυτό εδώ το νησί, για να πούμε ο ένας στον άλλο τι είχαμε δει και ζήσει στα ταξίδια μας. Μέχρι τότε όμως αυτό που κάναμε ήταν να προπονούμαστε για να δυναμώσουμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιζήσουμε από κάθε τι που θα μας συνέβαινε στα ταξίδια μας.

Λίγα χρόνια μετά, όταν άρχισα να μεγαλώνω, ανέλαβα περισσότερα καθήκοντα στο πανδοχείο. Η μητέρα μου με είχε αναλάβει προσωπικώς και μου μάθαινε να μαγειρεύω, για να μπορώ να κρατήσω το πανδοχείο μόνος μου αν συνέβαινε κάτι. Δεν είχα πλέον τόσο χρόνο για προπονήσεις με το ξίφος μου, καθώς είχα αφοσιωθεί στο μαγείρεμα. Καλώς ή κακώς, έπρεπε να ξέρω να μαγειρεύω, έστω και μερικά απλά πράγματα, αν ήθελα να επιβιώσω μόνος μου στον έξω κόσμο στο μέλλον. Στην αρχή δυσκολευόμουν αλλά μετά από μερικές προσπάθειες και συνεχόμενης παρακολούθησης της μητέρας μου στο μαγείρεμα, τα κατάφερα και εγώ. Σιγά-σιγά μάθαινα όλο και περισσότερα πράγματα. Κάποια στιγμή, είχα φτάσει σε σημείο να αναλαμβάνω μόνος μου το μαγείρεμα όταν δεν είχαμε πολύ κόσμο. Έτσι έκανα περισσότερη εξάσκηση και η μητέρα μου ξεκουραζόταν.

Οι μήνες περνούσαν και εγώ γινόμουν όλο και καλύτερος στην μαγειρική. Οι αποδόσεις μου όμως σε μονομαχίες δεν ήταν το ίδιο καλές όσο ήταν παλαιότερα. Για αυτό λοιπόν αποφάσισα να αρχίσω πάλι να προπονούσε εντατικά στον ελεύθερο χρόνο που είχα. Τα πρωινά πήγαινα στο κτήμα και τάιζα τα ζώα. Το μεσημέρι ήμουνα στο πανδοχείο και το απόγευμα πήγαινα για προπόνηση. Μετά την προπόνηση, τα βράδια πήγαινα πάλι στο πανδοχείο για να βοηθήσω. Έτσι περνούσαν οι μήνες και σιγά-σιγά τα χρόνια μέχρι να έρθει η χρονιά της ενηλικίωσής μου. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα που θα μπορούσα να φύγω και να ταξιδέψω στον κόσμο. Ήμουν πλέον ένας πολύ ταλαντούχος μάγειρας και οι ικανότητές μου στον χειρισμό του ξίφους ήταν ικανοποιητικές. Μπορούσα να φροντίσω τον εαυτό μου στα ταξίδια που θα έρχονταν.

Ένα βράδυ της χρονιάς εκείνης, ήταν που ήρθανε κάτι ξένοι στο πανδοχείο μας και συζητούσαν για ένα μεγάλο εύρημα που ανακαλύφθηκε εδώ στην south blue. Δεν έδωσα πολύ σημασία καθώς δεν με ένοιαζαν τέτοια πράγματα. Το επόμενο πρωινό, όμως, ο δήμαρχος της πόλης μας, μας ανακοίνωσε ότι ένα μεγάλο εύρημα θα ερχόταν για λίγες μέρες στο νησί μας. Ήμασταν το κοντινότερο νησί από το σημείο εύρεσης και θα ερχότανε εδώ πέρα για μερικές μέρες, μέχρι να έφευγε για την εμπορική πόλη, Zarzara. Εκεί πέρα υπήρχαν κάποιοι ειδικοί που θα έβλεπαν την αξία του και το νησί μας θα έπαιρνε ένα ποσοστό επειδή βρέθηκε εδώ κοντά. Όταν το άκουσα αυτό από τον δήμαρχο κατάλαβα ότι για το ίδιο πράγμα μιλούσαν και οι ξένοι στο πανδοχείο μας το προηγούμενο βράδυ.

Στην αρχή με προβλημάτισε το όλο θέμα, γιατί θα τραβούσε ακόμα περισσότερο κόσμο στο νησί και ίσως και άτομα που ήθελαν να αποκτήσουν αυτό το εύρημα με κάθε πιθανό τρόπο. Οι σκέψεις αυτές χάθηκαν όταν η μητέρα μου μού είπε ότι θα έρθουν συγγενείς μας για να δούνε το εύρημα και θα μείνουν στο νησί για λίγες μέρες. Θα ερχόταν ξανά ο ξάδερφός μου. Αναρωτιόμουν τι να έκανε και αν είχε αυξήσει τις μαχητικές του ικανότητες. Είχα να τον δω κοντά στα δύο χρόνια. Για μια περίοδο, όσο έρχονταν και εγώ είχα αφοσιωθεί στην μαγειρική, με νικούσε σχεδόν σε κάθε μονομαχία. Ήταν τότε καλύτερος από εμένα και για αυτό περίμενα να δω πως θα είναι τώρα και να αναμετρηθούμε ξανά.

Μετά από δύο μέρες ήρθε στο νησί το εύρημα για το οποίο όλοι μιλούσανε. Στο νησί γινόταν χαμός και όλα τα πανδοχεία ήταν εντελώς γεμάτα. Είχαμε τόση πολύ δουλειά που δεν προλαβαίναμε ούτε διάλειμμα να κάνουμε. Λίγο η πολύ δουλειά και λίγο η αδιαφορία μου για το εύρημα, δεν έμαθα ποτέ τι ήταν. Εγώ αυτό που περίμενα πως και πως, ήταν τον ξάδερφό μου να έρθει στο νησί. Αυτό έγινε την επόμενη μέρα. Κατέφθασαν στο λιμάνι οι θείοι μου με τον ξάδερφό μου, μαζί με μερικούς ακόμα συγγενείς μας. Όλοι το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να πάνε να δούνε το εύρημα. Όλοι εκτός από τον ξάδερφό μου. Οι δυο μας μείναμε να κρατήσουμε το πανδοχείο μέχρι να επέστρεφαν οι υπόλοιποι. Μετά θα μπορούσαμε να πάμε να αναμετρηθούμε με την ησυχία μας μετά από τόσο καιρό.

Πέρασε λίγη ώρα και οι μεγάλοι γύρισαν. Πήρα τον ξάδερφό μου και πήγαμε στο κτήμα μας.
-Ξάδερφε, τόσο καιρό έχουμε να μονομαχήσουμε. Ελπίζω να είσαι το ίδιο καλός ή και καλύτερος από την τελευταία φορά. Εγώ πάντως έκανα καλή προπόνηση τα τελευταία δύο αυτά χρόνια. του είπα.
-Θα σε δω στην μονομαχία! μου απάντησε.
Πήραμε τα ξύλινα ξίφη μας και λάβαμε θέσεις. Την πρώτη κίνηση την έκανε αυτός. Όρμισε κατά πάνω μου και πήγε να με χτυπήσει με μια γρήγορη κίνηση στο πλευρό. Με αυτή την κίνηση με είχε νικήσει αρκετές φορές στο παρελθόν αλλά όχι πλέον. Απέκρουσα το χτύπημα με το δικό μου σπαθί και πήγα να ανταποδώσω αλλά τραβήχτηκε γρήγορα προς τα πίσω και το απέφυγε την τελευταία στιγμή. Μετά ορμίσαμε και οι δύο κατά μέτωπο και τα ξίφη μας συγκρούστηκαν με δύναμη. Τον έσπρωξα με δύναμη κατά πίσω και έχασε για λίγο την ισορροπία του. Εκεί βρήκα την ευκαιρία και τον χτύπησα. Η νίκη ήταν δική μου.

Αφήσαμε τα ξίφη μας στην άκρη και αφού καθίσαμε του είπα:
-Ή εγώ έγινα πολύ δυνατός ή εσύ δεν δυνάμωσες από την τελευταία φορά που αναμετρηθήκαμε.
-Και τα δύο. Δυνάμωσες αρκετά από την τελευταία μας αναμέτρηση αλλά και εγώ παράτησα τις προπονήσεις το τελευταίο διάστημα. Όπως εσύ ασχολήθηκες με την μαγειρική για λίγο καιρό, έτσι και εγώ τώρα ασχολούμαι με την οικογενειακή επιχείρηση. Μεγάλωσα και αποφάσισα να αναλάβω την επιχείρηση στην θέση του πατέρα μου, σε λίγο καιρό.
-Δηλαδή θα αφήσεις το όνειρό σου να ταξιδέψεις στον κόσμο?
-Ναι. Δυστυχώς τα όνειρα δεν μπορούν να γίνονται πάντα πραγματικότητα. Εσύ δεν σκέφτηκες ότι θα πρέπει να αναλάβεις το πανδοχείο όταν οι γονείς σου δεν θα μπορούν πλέον?
-Μέχρι τότε έχουμε πολύ καιρό ακόμα. Οι δικοί είναι γερά σκαριά. Προς το παρόν θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Φέτος ενηλικιωνόμαστε. Όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα είμαι έτοιμος να ξεκινήσω το ταξίδι μου.