[Τέλος- Παρελθόν] Πορεία προς πουθενά Μέρος 1ο [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο αέρας ήταν αρκετά δυνατός αλλά δεν εμπόδιζε την βάρκα μου να πλεύσει στα νερά της θάλασσας που παρά τον άνεμο έσπαγε απλά ένα ελαφρύ κύμα στην χρυσή αμμουδιά του νησιού μου. Το αλάτι μύριζε έντονα καθώς έκανα κουπί, αν και η όσφρησή μου ήταν πάντα αδύναμη από παιδί και δεν την εμπιστευόμουν συχνά. Τα μάτια μου τσούζανε από το ιώδιο του θαλασσινού νερού που τα είχαν πλημμυρίσει. Τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου κολλούσαν πάνω στο δέρμα μου, βρεγμένος όπως ήμουν, αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε.

Γύρισα και κοίταξα πίσω κάνοντας αδιάκοπα κουπί. Το νησί έδειχνε διαφορετικό εκείνο το βράδυ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το είχα δει, αλλά η ομορφιά του ήταν απερίγραπτη στην όψη του φεγγαριού, ολόγιομο όπως ήταν, με όλα εκείνα τα φώτα που φεγγοβολούσαν. Διέκρινες με ευκολία τις δύο μεριές του νησιού, τα μικρά σπίτια του και το μεγάλο ποτάμι που κυλούσε στις βουνοκορφές του. Το αγαπούσα αυτό το νησί, αλλά το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να φύγω μακριά του και από όλα αυτά που θα με κρατούσαν για πάντα κλεισμένο σε ένα εργαστήριο, μια φυλακή φτιαγμένη μόνο για εμένα, σαν ένα πουλί μέσα σε ένα κλουβί.

Κοίταξα προς τα βράχια και αντίκρισα την φιγούρα της μητέρας μου που ακόμη με παρακολουθούσε. Δεν ήξερα τι έκφραση είχε εκείνη τη στιγμή, αλλά η τελευταία φορά που την είδα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που έβλεπα κάθε μέρα. Τα μαλλιά της έπεφταν ατημέλητα στους ώμους της και τα μάτια της έδειχναν κουρασμένα, με τους μαύρους κύκλους γύρω τους. Παρόλα αυτά, το χαμόγελο της και το αποφασιστικό της βλέμμα δεν είχαν αλλάξει.

Για μια στιγμή σκέφτηκα πως θα το μετάνιωνα και θα γυρνούσα πίσω. Μου φαινόταν περίεργα όλα αυτά, αλλά ήταν μια επιλογή που πάρθηκε μετά από αρκετή σκέψη. Δεν το θεωρούσα επιπολαιότητα. Τα τελευταία λόγια της μητέρας μου μού θύμισαν τον αρχικό μου σκοπό.

"Ακολούθησε το δικό σου μέλλον και όχι ένα μέλλον που θα σου χαράξουν άλλοι, δεν θα σου δώσει τίποτα και μπορεί να σου καταστρέψει την ζωή. Χάραξε την δική σου πορεία, ακολούθησε την δική σου θέληση και μην φοβηθείς αυτούς τους ναυτικούς."

Δεν πρόκειται να άφηνα τον εαυτό μου στα χέρια τους.

Δεν τους μισούσα αλλά τους θεωρούσα ανάξιους της θέσης τους και των ευσήμων που έπαιρναν. Το μόνο που επιζητούσαν ήταν τα λεφτά και νοιαζόντουσαν μόνο για την πάρτη τους χωρίς να εξυπηρετούν το καθήκον τους. Αυτό είχα δει τόσα χρόνια και όσο και αν προσπάθησα να αλλάξω γνώμη, εκείνοι μου αποδείκνυαν ότι η αρχική μου γνώμη δεν ήταν λάθος.

Και τώρα βρισκόμουν στην θάλασσα, ακολουθώντας την επιλογή μου. Αν εκείνοι ήθελαν να κάνουν την δική μου ζωή ανούσια, εγώ θα έκανα την δική τους κόλαση.

Τι με έφερε μέχρι εδώ; Τι με έκανε έτσι όπως είμαι; Ναι, είναι μια καλή ερώτηση.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν ένα ζωηρό παιδί. Ζούσαμε σε ένα από τα χωριά του Mejis Island, μακριά από την πρωτεύουσα που μάζευε όλο τον τουρισμό και τον κόσμο. Συνεχώς έπαιζα στην αυλή του σπιτιού μας. Ήταν μεγάλη και γεμάτη λουλούδια και θάμνους τα οποία περιποιούνταν συνεχώς η μητέρα μου.

Το σπίτι μας ήταν αρκετά μεγάλο, διώροφο, σε άσπρο χρώμα. Ήταν από τα λίγα σπίτια του χωριού που είχαν καλύτερα υλικά στην κατασκευή του. Το είχαν φτιάξει πρόσφατα καθώς ο πατέρας μου είχε πάρει προαγωγή και είχε αφήσει το πατρικό του. Είχε μεγάλα ξύλινα παράθυρα σκούρου χρώματος που κάθε χρόνο τα λουστράραμε. Η κεντρική πόρτα ήταν τεράστια και με δυσκολία την έσπρωχνα πάντα. Σπάνια όμως με αφήνανε να μπω από εκεί επειδή πάντα τριγυρνούσα με τα χώματα και τις λάσπες.

Η μητέρα μου μού απαγόρευε να μπαίνω από την μεγάλη, έτσι η μόνη μου είσοδος ήταν η πόρτα της κουζίνας, στην οποία βρισκόταν πάντα η καμαριέρα και φρόντιζε να αλλάξω ρούχα και να πλυθώ αμέσως μόλις με έβλεπε. Κάτι που πρέπει να ομολογήσω πως δεν μου άρεσε καθόλου.

Ήμασταν από τις «καλές» οικογένειες του χωριού. Τότε δεν καταλάβαινα τον όρο, απλά πίστευα ότι μας θεωρούσαν πολύ καλούς ανθρώπους. Αλλά αυτό δεν ήταν ψέμα, οι γονείς μου είχαν πάντα καλές σχέσεις με τους γύρω κατοίκους αλλά και με το περισσότερο χωριό, τους «χωριάτες» όπως τους έλεγε ο γείτονάς μας, ο οποίος ερχόταν συχνά στο σπίτι μας. Ο λόγος ήταν η δουλειά της μητέρας μου.

Από μικρή ήξερε να ράβει, οπότε είχε αναλάβει να ετοιμάζει τα φορέματα των καλών κυριών, οι οποίες κάνανε πασαρέλα κάθε απόγευμα στο σαλόνι του σπιτιού μας. Δεν με συμπαθούσαν, όσο και αν η μητέρα μου έβαζε τα δυνατά της να δείχνω συμπαθητικός και όμορφος μπροστά τους χτενίζοντας με κόπο τα ατίθασα μαλλιά μου και φροντίζοντας να εμφανίζομαι μπροστά τους με καθαρά ρούχα. Αλλά όπως λένε η εμφάνιση δεν είναι το παν. Τα πρόσωπά τους πάντα άλλαζαν έκφραση όταν με βλέπανε και πολλές φορές κιτρινίζανε, γιατί μέσα στο σπίτι μπορεί να με βλέπανε έτσι αλλά η εικόνα που έβλεπαν όταν έπαιζα ήταν τελείως διαφορετική.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ο γείτονας και η γυναίκα της μας επισκέφτηκαν, εκείνη έκανε διάφορα νοήματα για να με απομακρύνει ο άνδρας της από κοντά της. Έβρισκα αστείο το γεγονός ότι οι μεγάλες κυρίες δεν με συμπαθούσαν και έκαναν τα πάντα για να μην τις πλησιάζω.

Για να αποφύγω αυτές τις καταστάσεις, αν και πάντα τριγυρνούσα πίσω από τα φουστάνια της μητέρας μου, αποφάσισα να μην μπλέκομαι στα πόδια της και να μπλεχτώ με την δουλειά του πατέρα μου.

Στα πέντε γνώρισα αυτόν τον φανταστικό κόσμο του εργαστηρίου και της μυρωδιάς του μπαρουτιού. Περπατούσα ρυθμικά μέσα στο εργαστήριο όταν είδα τον πατέρα μου να γυρνάει με απορία.

Τι έγινε, Lupe; Συμβαίνει κάτι;"

"Ήρθα να δω με τι ασχολείσαι," του απάντησα και τον πλησίασα σιγά σιγά.

"Αυτό είναι το παλάτι μου," μου απάντησε και μου τσίμπησε το μάγουλο χαμογελώντας. Κακή συνήθεια του πατέρα μου. Είχε μια τάση πάντα να μου τσιμπάει το δέρμα αν και ήξερα ότι το έκανε με αγάπη. Τα μάγουλά μου πάντα κοκκίνιζαν από το τράβηγμα, αλλά σύμφωνα με τις μεγάλες κυρίες έδειχνα πιο γλυκό παιδάκι έτσι. Στο καλό να πάει, και η γλυκύτητα και η ομορφιά.

Εκείνη την μέρα γνώρισα για πρώτη φορά τον κόσμο του πατέρα μου. Η δουλειά του αφορούσε την δημιουργία όπλων, κάθε κατηγορίας. Το εργαστήριο του ήταν μικρό και δύσκολα μπορούσες να κινηθείς με τόσα εργαλεία και υλικά που είχε. Η πίσω αυλή χρησιμοποιούταν επίσης για χώρο αποθήκευσης των ήδη ολοκληρωμένων όπλων. Η επιχείρησή του δεν ήταν μεγάλη, μόνος του δούλευε και δεν είχε μεγάλο αριθμό πελατών. Άλλωστε το χωριό ήταν ειρηνικό και δεν τα χρειαζόντουσαν. Αυτό που του έδωσε την ευχέρεια και μεγαλύτερη οικονομική άνεση ήταν η συνεργασία με τους ναυτικούς.

Τον προσέγγισαν αρχικά άτομα του ναυτικού που επισκέφτηκαν το νησί, μια άγνωστη μέρα, χωρίς να το καταλάβω. Τα μάτια του πατέρα μου έλαμπαν καθώς με ανακοίνωνε τα χαρμόσυνα για εκείνον γεγονότα. Μάλλον και για εμάς, καθώς θα ενισχυόταν τα οικονομικά μας ακόμη περισσότερο. Δεν ήξερα αν αυτό ήταν καλό ή όχι, καθώς τα περισσότερα παιδιά πια με θεωρούσαν ξιπασμένο και ότι υποτιμούσα την φτώχεια τους.

Μισούσα να πηγαίνω στο σχολείο. Οι τάξεις μπλεκόντουσαν και τα μεγαλύτερα παιδιά κάνανε τους νταήδες. Αλλά δεν το έβαζα κάτω, δεν μου άρεσε να υποτάσσομαι σε άτομα τα οποία δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους. Χα, δεν είχαν καν μυαλό υπέθετα τότε. Απλά η δύναμη δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Όπως έλεγε και η μητέρα μου, η εξυπνάδα μου ήταν η μεγαλύτερη μου αρετή αλλά όταν μετατρεπόταν σε πονηριά κανένας δεν θα με χαρακτήριζε καλό άτομο.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια σκηνή με έναν μεγαλύτερο από εμένα. Κρατούσα τον άβακα μου και έπαιζα με τους αριθμούς σε μια γωνία, χτυπώντας ρυθμικά το πόδι μου στο χώμα καθισμένος οκλαδόν. Προσηλωμένος στην ασχολία μου, δεν πρόσεξα τον κοντό -τι κοντός, ούτε μισός πόντος δεν ήταν- μεγαλύτερο μας που με πλησίαζε. Σταύρωσε τα χέρια του και έσφιξε τα μπράτσα του, σαν εκείνους τους πειρατές που ερχόντουσαν στο νησί φοβίζοντας τον κόσμο με αυτή την κίνηση. Παρόλα αυτά, αποδεικνύονταν άκακοι καθώς δεν είχα τα κότσια να πειράξουν τον κόσμο. Μια κοσμοπολίτικη περιοχή χρειαζόταν μεγαλύτερο πλήρωμα για να πέσει στα χέρια αυτών των βρωμιάρηδων και λιγδιασμένων, όπως τους έλεγε ο γείτονας μας.

Ε, πλουσιόπαιδο, δεν σταματάς αυτόν τον σαματά;" γύρισε και μου είπε καθώς το άνω χείλος του τρεμόπαιζε.

Τότε αναρωτήθηκα τι κέρδιζαν με το να με αποκαλούν συνεχώς έτσι. Αναστέναξα και κούνησα το κεφάλι μου. Σηκώθηκα και τον κοίταξα στα μάτια. Γέλασε και με έδειχνε με το δάχτυλο. Η αλήθεια ήταν ότι η εμφάνισή μου ήταν χειρότερη από την δική του. Γεμάτος λάσπες και μουτζουρωμένος από τις καλλιτεχνίες που μας έβαζε να κάνουμε ο δάσκαλος. Ήμουν από τα λίγα άτομα που είχαν αγορασμένα τα υλικά και αυτό δημιουργούσε εντάσεις ανάμεσα στους μαθητές.

"Και νομίζεις ότι με το ύψος σου θα κάνεις κάτι;" μουρμούρισα χαμογελώντας. "Άχρηστο σε βρίσκω και δεν νομίζω ότι θα μου το διαψεύσεις. Α συγγνώμη την ξέρεις αυτήν την λέξη;"
"Τα πλουσιόπαιδα μόνο αυτά ξέρουν να λένε."
"Και αν δε κάνω λάθος είσαι και εσύ ένα από αυτά."

Ακόμη δεν ξέρω που τις έβρισκα αυτές τις χαζομάρες και τις έλεγα.

Δάγκασε την γλώσσα του και έκανε ένα βήμα πίσω. Τα υπόλοιπα παιδιά τον κοίταξαν περίεργα και εστίασαν το βλέμμα τους πάνω του. Η αλήθεια ήταν ότι αυτό που είπα ίσχυε. Ο πατέρας του συνεργαζόταν επίσης με το ναυτικό και μέσα σε ένα μήνα είχε πλουτίσει, αλλά τσιμουδιά δεν είχε βγάλει. Άτομα που θέλανε να το παίξουν ξύπνιοι κάνανε το αίμα μου να βράζει στο κεφάλι. Εκνευριζόμουν και δεν προτιμούσα να τους αφήνω να κάνουν το δικό τους.

"Και άντε σκάστε τώρα," είπε το ξανθό παιδάκι που όλοι κοροιδεύανε. Δεν καταλάβαινα ποιος ήταν ο λόγος αλλά η αλήθεια ήταν ότι ήταν αρκετό σπαστικό. Φώναζε, έτρεχε και χοροπηδούσε σαν κατσίκι όλη την ώρα. Ακόμη και αν φαινόταν διασκεδαστικό, ήταν κουραστικό να το βλέπεις. Στην ηλικία μου ήταν, ίσως έδειχνε λίγο μικρότερος. Το βλέμμα του σκούρο, καμμένο από τον ήλιο αλλά τα μαλλιά του κατάξανθα, σαν τα άχυρα. Χα χα, ναι σαν τα άχυρα.

Δεν το ακούσαμε, αλλά μας έκοψε ο δάσκαλος καθώς θα μας έστελνε σπίτια μας. Με τράβηξε στην άκρη και μου είπε να περιμένω. Δεν πέρασε πολύς χρόνος και εμφανίστηκε ο πατέρας μου στον ορίζοντα.

Μετά από καιρό, μου ανακοίνωσε μέσα στην μέση της πλατείας ότι θα πήγαινε ταξίδι. Όσο και να επέμενα να με πάρει μαζί του, εκείνος αρνιόταν χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά. Γκρίνιαζα όσο περισσότερο μπορούσα, ένα ταξίδι θα ήταν πολύ συναρπαστικό. Διάβαζα στα βιβλία για απέραντες θάλασσες, θαλάσσια τέρατα και όλα αυτά με εκστασιάζανε. Δεν θα πήγαινε και τόσο μακριά, επέμενε ο πατέρας μου και γελούσε δυνατά με εκείνο το τρανταχτό γέλιο που έκανε τους ώμους του να πηγαίνουν πάνω κάτω και το πρόσωπό του κόκκινο. Μια χαρακτηριστική ρυτίδα εμφανιζόταν στο δεξί του μάγουλο καθώς γελούσε έτσι.

"Μην ανησυχείς μικρέ, ο πατέρας σου είναι γερός και γερός θα γυρίσει," μου επαναλάμβανε συνεχώς μέχρι που ανέβηκε στο πλοίο. Κάποιοι άνδρες ντυμένοι στα άσπρα τον συνόδευαν, με σκυθρωπά πρόσωπα. Δεν μου φάνηκαν και ιδιαίτερα συμπαθείς.

Αργότερα ρώτησα την μητέρα μου τι ταξίδι ήταν αυτό. Επαγγελματικό, μου αποκρίθηκε. Τον είχε καλέσει το ναυτικό στην βάση τους για να μπορέσει από κοντά να ελέγξει τι χρειαζόντουσαν και να δημιουργήσει όπλα. Θα τον προμήθευαν με υλικά και κάποια άτομα για βοήθεια, όπως και με κάποια σχέδια και χάρτες που θα τοποθετούνταν. Κυρίως για τις επιθέσεις των πειρατών και των επαναστατών. Δεν καταλάβαινα και πολλά τότε, αλλά ούτε είχα την διάθεση να μάθω.

Δεν ήθελα όμως να μείνω και να σκουριάσω, μακριά από την δουλειά του πατέρα μου. Οπότε αποφάσισα να ζητήσω την βοήθεια του δημάρχου. Αν και πολύ μικρός, ήθελα να βλέπω άλλους να κάνουν δουλειές και να μαθαίνω από αυτούς. Έτσι, αυτός ο καλοκάγαθος γεράκος, ντυμένος συνέχεια με το κουστουμάκι του και το παπιγιόν του και το μακρύ του μουστάκι προσφέρθηκε να μου δώσει μια θέση ως βοηθό στον οικοδόμο του χωριού.