Είχα δεχθεί αρκετά χτυπήματα σε πολλά μέρη του σώματός μου αλλά δεν με σταματούσε τίποτα. Αυτό μέχρι την στιγμή που έφαγα μερικές σφαίρες στο δεξί μου πόδι και έπεσα στο έδαφος. Δεν μπορούσα να σηκωθώ και αυτό μάλλον ήταν και το δικό μου τέλος. Η μοίρα όμως δεν τα ήθελε έτσι τα πράγματα, όπως φάνηκε. Ενισχύσεις κατέφθασαν στο νησί μας από το διπλανό νησί και οι πειρατές τράπηκαν σε φυγή. Είχανε χάσει αρκετούς άντρες και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να πολεμάνε με τόσους αντιπάλους πλέον. Εγώ εκείνη την ώρα έχασα εντελώς τις αισθήσεις μου. Την επόμενη μέρα ξύπνησα σε ένα κρεβάτι. Ήμουν γεμάτος γάζες. Φαίνεται με είχαν περιποιηθεί. Το πόδι μου το ένιωθα αλλά λογικά δεν θα μπορούσα να το κουράζω για λίγες μέρες. Αυτό όμως που ήταν στο μυαλό μου, ήταν το ότι είχα χάσει την οικογένειά μου. Είχα μείνει μόνος μου. Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα στο εξής...