(Τέλος-αποστολή)Chapter 2: {The Witch Arc} Good and Evil

Την επόμενη μέρα....

Το λαμπερό φως του ήλιου ξεχηθηκε μέσα στο μικρό δωμάτιο. Μια ακτίνα φοτως έπεσε στα μάτια μου και με ανάγκασε να τα ανοίξω. Βρισκόμουν ξαπλωμένη σε ένα πολυτελές κρεβάτι. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μένα. Τα σεντόνια ήταν απαλά και στο χρώμα του κόκκινου ενώ μια μαύρη κουβέρτα με κράτησε ζέστη για όλο το βράδυ. Το δωμάτιο για έναν απλό ξενώνα ήταν πανέμορφο, είχα την αίσθηση ότι θα μπορούσα να σταθώ ανάμεσα σε εκείνους του τοίχους για πάντα.

Το χρώμα του πορτοκαλί υπερυσχουσε σε αντίθεση με όλα τα άλλα. Ένα μεγάλο παράθυρο που κοιτούσε προς το λαμπερό παλάτι. Ήταν σαν παραμύθι όλα ωσα έβλεπα γύρω μου. Έτσι σηκώθηκα από το κρεβάτι και κάθισα στην άκρη του κοιτώντας επίμονα την θέα του παλατιού.

Γύρισα το βλέμμα μου τότε προς μια καρέκλα στην γωνία τού δωματίου. Εκεί είχα ακουμπήσει τα όπλα και την στολή μου. Το φως που είχε μπει μέσα στο δωμάτιο ήταν τόσο λαμπερό που μπορούσα να ξεχωρίσω και την σκόνη στον αέρα. Οι δύο μου σύντροφοι είχαν ξεκουραστεί στον διπλανό ξενώνα ενώ για μένα παραχωρήθηκε ο μικρός.

Τότε άκουσα γρήγορα βήματα έξω από την πόρτα μου. Δεν έκανα καμία απότομη κίνηση. Μπόρεσα να ξεχωρίσω άμεσα το άτομο που ήταν έξω από την πόρτα μου. Ένα ελαφρύ κτύπημα στο ξύλο έσπασε την σιγή που υπήρχε στον χώρο. Αμέσως μετά η πόρτα άνοιξε ελαφρά και το κεφάλι την νεαρής καμαριέρας τρυπωσε από την Σχισμή. Μόλις όμως παρατήρησε ότι είχα ξυπνήσει έσπρωξε την πόρτα με τον ώμο της και μπήκε στο δωμάτιο. Στα χέρια της κρατούσε ένα μαύρο πακέτο ενώ με αργό βήμα ερχόταν προς το μέρος μου.

-Η κυρία Irvine σας προσφέρει αυτό..
Είπε έχοντας πάντα σκυμμένο το κεφάλι και ακούμπησε το κουτί στα πόδια μου. Το μπορεί να ήθελε να μου προσφέρει εκείνη η γυναίκα? Ίσως ήταν κανένα περίεργο κόλπο για να παίξει με το μυαλό μου. Για μια στιγμή θέλησα να πετάξω το κουτί από το παράθυρο. Όμως η περιέργεια μου κέρδισε. Έτσι με μια ελαφριά κίνηση αφαίρεσα το καπάκι του κουτιού.

Προς έκπληξης μου μέσα ήταν μια μαύρη στολή. Ίδια με αυτή που φορούσε η γυναίκα μπροστά μου. Στα χέρια μου κρατούσα μια στολή καμαριέρας.
-Είναι η μία από της παλιές μου όταν ήμουν στην ηλικία σου... Χιχι..!!
Είπε και κάλυψε με το χαμόγελο της με τα χείλη της. Όμως μετά εβιξε ελαφρά και συνέχισε...
-Σε λίγο θα έρθει η άμαξα για να πάτε στο παλάτι... Η κυρία μου ζήτησε να βάλεις την στολή και να την συνοδέψεις.... Όμως πρέπει να παίξεις τον ρόλο σωστά..
Για μια στιγμή αιδοίασα στην ιδέα ότι θα έκανα την υπηρέτρια εκείνης της ψηλομύτας. Όμως έπρεπε να το κάνω για την ομάδα μου.
-Βέβαια είσαι τυχερή μέσα στην ατυχία σου... Δεν μπορείς να μιλήσεις και αυτό είναι θετικό για τον ρόλο.. Επίσης δεν θα κοιτάς ποτέ στα μάτια κανέναν και πάντα το κεφάλι χαμηλά...
Μου είπε επιτακτικά και μου κούνησε το δάκτυλο. Βέβαια μετά από λίγο χαϊδεψε ελαφρά το δεξί μου χέρι και μου χαρησε ένα χαμόγελο..
-Καλη επιτυχία...

Τότε εσκυψα ελαφρά το κεφάλι για να την ευχαριστήσω. Εκείνη γρήγορα έσκυψε πάλι το κεφάλι έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω και αποχώρησε από το δωμάτιο. Έτσι το μόνο που μου είχε μείνει να κάνω ήταν να δοκιμάσω την στολή. Μπόρεσα να μπω με ευκολία μέσα σε εκείνο το φόρεμα, βέβαια ήταν ελαφρά σφικτο στο στήθος και στην μέση. Αλλά θα μπορούσα να το συνηθίσω. Τότε περπάτησα προς τον καθρέφτη, για μερικά λεπτά θαύμασα τον εαυτό μου και έκανα μερικές στροφές για να δω την στολή πάνω μου από κάθε πλευρά. Τα φουντωτα μανίκια έφταναν μέχρι τους αγκώνες μου και η φούστα κάλυπτε και τα γόνατα μου. Το μαύρο χρώμα συνδιαζοταν με τις λευκές και χρυσές λεπτομεριες.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να το πάρω και στα ταξίδια μου. Όμως τότε γέλασα με την χαζή σκέψη που έκανα. Έτσι φόρεσα και τα μαύρα παπούτσια που ήρθαν μαζί με την στολή και αποχώρησα από το δωμάτιο.

Ποια βρισκόμουν μόνη στους διαδρόμους της έπαυλης. Ήθελα να επισκεφτώ τους συντρόφους μου στον γειτονικό ξενώνα. Όμως ήταν νορις και δεν ήθελα να τους χαλάσω τον ύπνο και την ξεκούραση. Έτσι και αλλιώς η δουλειά είχε ανατεθεί σε εμένα, και ήμουν έτοιμη να την βγάλω εις πέρας. Έτσι με αργό βήμα κατέβηκα τα σκαλιά και βρέθηκα πάλι στο λαμπερό καθιστικό. Όμως ήταν τελείως άδειο και το τζάκι δεν έκαιγε ξύλα.

Τότε με αργό ρυθμό περπάτησα προς την κεντρική είσοδο. Η οποία ήταν ελάχιστα ανοιχτή και το φως προσπαθούσε να μπει από την σχισμή. Έτσι χωρίς να χάσω δευτερόλεπτο άνοιξα την πόρτα. Το φως του ήλιου με τύφλωσε για λίγο αλλά μετά τα μάτια μου συνήθησαν την λάμψη. Στην αυλή που την νύχτα ήταν τυλιγμενη στο σκοτάδι, υπήρχαν τριαντάφυλλα ποικίλον χρωμάτων και μεγεθών. Όμως αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν η λαμπερή άμαξα που είχε σταθμεύσει στην πύλη.

Δύο μεγαλόσωμα άλογα ήταν δεμένα στην άκρη της. Ενώ μέσα καθόταν η Countess με εμφανή την ενόχληση στο πρόσωπο της..
-Πρώτη φορά στην ζωή μου έχω περιμένει το δουλικο μου αλλά τι να κάνουμε... Σαν την μάνα σου και εσύ...
Το τελευταίο το είπε μέσα από τα δόντια της. Όμως μπόρεσα να το ξεχωρίσω. Ήξερε πολλά για την μητέρα μου σίγουρα περισσότερα από όσα θυμόμουν εγώ, μιας και δεν είχα καμία ανάμνηση από εκείνη. Όμως δεν έχασα χρόνο έτρεξα προς την άμαξα και αμέσως πήρα την θέση μου απέναντι από την κυρία Irvine.

Μόλις πήρα την θέση μου εκείνη έριξε μια γρήγορη ματιά πάνω μου. Όμως γρήγορα τράβηξε το βλέμμα της μακρυά μου ενώ κρατούσε ακόμα εκείνη την έκφραση απογοήτευσης στο πρόσωπο της. Τότε εκείνη κτύπησε το μπαστούνι της κάτω στο ξύλο τρεις φορές και η άμαξα ξεκίνησε αμέσως. Καθώς ο οδηγός κτύπησε το χαλινάρι και τα άλογα ξεκίνησαν την πορεία τους.

Η άμαξα έκανε τι ταξίδι της μέσα από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Κάτοικοι κυκλοφορουσαν παντού στους δρόμους και η παρουσία μας τραβούσε μερικά βλέμματα. Βέβαια το θετικό ήταν ότι η πόλη ήταν γεμάτη ζωντάνια σε αντίθεση με το βράδυ. Χαρούμενες φωνές και χαμογελαστά πρόσωπα βρισκοντουσαν παντού γύρο μας. Αυτό μου έδωσε μια ακόμα όμορφη εικόνα για την πόλη του Lyneel.

H γυναίκα απέναντι μου ήταν αποροφημενη στις σκέψεις της. Καθώς δεν αντιδρούσε καθόλου στους θορύβους της πόλης. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να είμαι ακίνητη και σιωπηλή κάτι το οποίο μου ήταν εξαιρετικά εύκολο.

Μερικά λεπτά πέρασαν και η άμαξα πέρασε από την. Κεντρική πλατεία όπου εκεί υπήρχε μια λαό θάλασσα. Η άμαξα έκοψε απότομα ταχύτητα και με έναν αργό αλλά σταθερό ρυθμό συνέχισε. Η Countess γύρισε απότομα το βλέμμα της μπροστά με ήταν εμφανος εκνευρισμένη.
-τσ.. Μπλέξαμε... Δεν θέλω να χάνω τον χρόνο μου...

Για πρώτη φορά μπορούσα να συμφωνήσω μαζί της. Ούτε εγώ ήθελα να χάσω άλλο χρόνο. Ήθελα να κάνω σωστά την δουλειά μου και να τελειώνω μαζί της. Όμως ήξερα ότι είχα μπροστά μου πολλές ώρες. Ώρες στις οποίες θα πρέπει να παίζω έναν ρόλο που μισώ.

Μερικά λεπτά αργότερα, το παλάτι έκανε την εμφάνισή του στο οπτικό μας πεδίο. Ήταν ακόμα πιο εκθαμβωτικο από ότι περίμενα. Η θέα του από μακρυά ήταν μια επίδειξη δύναμης. Όμως από κοντά ήταν ένα σωστό φρούριο. Οι χρυσές λεπτομεριες αστραφταν κάτω από το φως του ήλιου. Η φρουρά ήταν ακόμα πιο ισχυρή, όμως οι άνδρες που κόσμουσαν την αυλή του παλατιού ήταν πιο ελαφρά εξοπλισμένοι.

Στην αυλή του παλατιού κυκλοφορουσαν ελάχιστα άτομα και η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη καθώς και τα αρώματα πολλον σπάνιον λουλουδιών γέμιζαν τον αέρα. Η άμαξα με αργό ρυθμό έκανε την εμφάνισή της στο μικρό πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγούσε προς την πύλη.

Μπορεί η εικόνα ενός παλατιού να ήταν εκθαμβωτική όμως μέσα μου είχα ένα πολύ κακό προαίσθημα εδώ και αρκετές ώρες. Αλλά όλα γύρο μου με έκαναν να το ξεχάσω. Όταν η άμαξα έφτασε στην πύλη σταμάτησε απότομα. Τότε προς έκπληξης μια ντουζίνα άνδρες του ναυτικού περικύκλωσαν το όχημα.

Τότε η γυναίκα απέναντι μου με μια περίτεχνα κίνηση μου έδωσε ένα περίεργο χαρτί. Με δισταγμό το πήρα στα χέρια μου πιστεύοντας ότι θα ήταν κάποιου είδους γράμμα. Το μόνο που είδα όμως ήταν το πρόσωπο μου με επιγραφή (κατά ζητείτε για 11.200.000)

Πάγωσα μόλις το είδα, είχα πια σημαδευτει ως δημόσιος κίνδυνος. Η Countess με κοιτούσε με ένα σατανικό χαμόγελο καθολη την διάρκεια.
-Καλή τύχη μικρή...
Τότε πριν καν προλάβω να αντιδρασω ένιωσα ένα χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Το σκοτάδι με τύλιξε και η σκέψεις μου σβήστηκαν.

Τέλος