[Τέλος-Minion] Κόκκινη Κλωστή Δεμένη...

Last edited by Tempest on Tue Feb 02, 2016 9:38 am; edited 2 times in total

I. Σε αυτά που θα έρθουν...
II. ...Και σε όσα Πέρασαν.
ΙΙΙ. Λόγια, λόγια κι άλλα λόγια...
IV. Κόκκινη Πανσέληνος...

Περίληψη των προηγούμενων

Spoiler:

Εκείνο το σούρουπο, όταν ο ήλιος είχε αρχίσει σιγά-σιγά να πέφτει για ύπνο, εκείνη η αίσθηση ανησυχίας που με είχε καταλάβει, ευχόμουν να είναι απλά το σκουριασμένο και παραπλανημένο ένστικτο ενός γερασμένου άνδρα. Κι όμως, τελικά, ίσως θα έπρεπε να έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στο ένστικτό μου, ήταν άλλωστε εκείνο που με είχε κρατήσει τόσα χρόνια στη ζωή.

Όταν είδα τις φλόγες να γλύφουν τα κτίρια της πόλης, αφού σηκώθηκα ανάστατος από το κρεβάτι κάτω από τις αναστατωμένες φωνές των υπαλλήλων μου και τις φωνές που είχαν αρχίσει να ακούγονται σαν βουητό μέσα από τα σωθικά του νησιού ένιωσα ότι ίσως οι μέρες της ηρεμίας μου ίσως να ήταν τελικά ένα όνειρο. Πανικόβλητοι άνθρωποι, πολίτες που απλώς θέλουν να σωθούν με κάθε κόστος, αγνοώντας τον διπλανό τους, ποδοπατώντας τους ανήμπορους, ξύπνησε μνήμες του παρελθόντος. Και όμως από το μπαλκόνι μου, μέσα στη σιγουριά του σπιτιού μου, εφησυχασμένος από τους πιο κοντινούς μου πλέον ανθρώπους ότι η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παρακολουθώ ανήμπορος τις φλόγες να υψώνονται όλο και περισσότερο.

Αφηρημένος σχεδόν, χαμένος στις σκέψεις μου, ένιωσα όλα μου το σώμα να πάλλεται προειδοποιητικά. Είχα ξεχάσει αυτή την αίσθηση για πολλά χρόνια. Δεν ήταν ότι κανένας δεν είχε απειλήσει ποτέ τη ζωή μου επάνω στο νησί, αλλά ήταν περιστατικά που σχεδόν δεν άξιζαν την προσοχή μου. Αυτό όμως ήταν διαφορετικό. Αν έπρεπε να το περιγράψω, ίσως θα ήταν παρόμοια με τον τρόμο που βιώνει ο άνθρωπος όταν συνειδητοποιεί κάπως αργά το φίδι που έχει τυλιχθεί επάνω στο σώμα του.

Απέναντί μου, ένας νεαρός, όχι μεγαλύτερος από εικοσιδύο το χρόνια, ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε, άγνωστη φυσιογνωμία που θα ξεχώριζε σίγουρα μέσα στο νησί, στεκόταν μπροστά μου άφοβα, περιπαιχτικά σχεδόν. Τα κόκκινα μαλλιά του κολλούσαν επάνω στο μέτωπό του από τον ιδρώτα, τα ρούχα του ήταν ελαφρώς λερωμένα και λαμβάνοντας υπόψιν τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στη βεράντα μου θα έπρεπε να έδειχνε έστω και λίγο κουρασμένος, όμως τον πρόσωπό του είχε μια παράξενη σπιρτάδα, λες και το σώμα του βρισκόταν σε υπερδιέγερση.

Επόμενο ήταν να έχω τις αμφιβολίες μου εξαρχής για τη ψυχική ισορροπία αυτού του άνδρα, κανένας λογικός άνθρωπος δε θα επιχειρούσε να ανέβει με αυτόν τον τρόπο και τέλος να απειλήσει τη ζωή μου ολομόναχος. Όμως το έκανε, με περίσσια τόλμη ή μάλλον με περίσσια τρέλα. Όχι, σίγουρα με τρέλα. Ποιος λογικός άνθρωπος άλλωστε μονολογεί για ιστορίες που πλάθει με το μυαλό του, για καταστάσεις που θα ήθελε και θα μπορούσαν να είναι αλλιώς, για ήρωες βιβλίων, την ίδια ώρα που απειλεί το μεγαλύτερο όνομα ενός νησιού. Την ίδια ώρα που αυτό το νησί καίγεται.

Και όμως, ανάμεσα στο παραλήρημα του, πρόσεξε και την πιο κρυφή μου κίνηση, κι αυτό δε θα με πείραζε από μόνο του, αλλά το παραλήρημα του φαινόταν να είναι πιο απειλητικό από ό,τι θα περίμενε κανείς. Με μια αθώα ζωή στα χέρια του ήταν πιο σίγουρος από ποτέ όταν ξεστόμιζε υπονοούμενα για το παρελθόν μου. Δεν ήταν τόσο κρυφό αλήθεια, θα μπορούσε να πει ότι ήταν σχεδόν κοινή γνώση σε αυτόν τον τόπο, χωρίς όμως καμιά χειροπιαστή απόδειξη, χωρίς καμία λεπτομέρεια. Ωστόσο εκείνος φαινόταν να ξέρει. Ίσως ήταν η σιγουριά στον τόνο του, ίσως ήταν το ανατριχιαστικό χαμόγελό του. Αυτός ο άνδρας ξέρει. Σίγουρα ξέρει. Η σκέψη περνούσε, μπερδευόταν, γέμιζε το μυαλό μου και ξετύλιγε άλλα σενάρια. Ίσως τελικά να ήρθε η ώρα να βγουν όλα στο φως. Ίσως να μην ήξερε και να προσπαθούσε να με ξεγελάσει. Ίσως να ήταν απλά ένα κόλπο για να με βγάλει κάποιος από τη μέση. Ίσως... Ίσως... Ίσως...

Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο γέμιζα με οργή. Τα είχα αφήσει όλα πίσω και όμως όλα με κυνηγούσαν ακόμα. Και μπορεί η μορφή αυτού του άνδρα να ήταν αυτή που να με τρόμαζε περισσότερο. Σε εικόνες, σε βιβλία, έτειναν να απεικονίζουν τον χάρο μαυροφορεμένο, με άγρια χαρακτηριστικά, με κουκούλα, με μαύρα σπαστά μαλλιά που κάλυπταν το πρόσωπο, με κενό, με άγριο βλέμμα. Είχα δει πολλές απεικονίσεις στη ζωή μου, αλλά αυτή η ολοζώντανη μορφή, αυτό το σώμα που έσφυζε από ζωή και τα σκούρα κόκκινα μαλλιά του, το χαμόγελο που έκανε το σώμα μου να τρέμει και κυρίως το βλέμμα που ένιωθα να κοιτάζει ως την ψυχή μου, ήταν η μορφή που ενσάρκωνε τον μεγαλύτερό μου φόβο. Λες και ο ίδιος ο διάολος είχε αποφασίσει να με επισκεφτεί εκείνο το βράδυ.

"Πραγματικά δεν έχεις ιδέα... Τι θα έλεγες για μια ξενάγηση στο υπόγειο του σπιτιού σου; Βέβαια δεν μπορώ να σου υποσχεθώ πολύ ρομαντική βραδιά, παρότι πιθανότατα θα βαφτεί στο κόκκινο."

Ήταν σχεδόν αστείο. Σαν να με προκαλούσε για ταξίδι στον κάτω κόσμο... Ένα ταξίδι για το οποίο ήξερα ότι δεν είμαι ακόμη έτοιμος. Ήταν ανώφελο να αρνηθώ. Ίσως ήταν ανώφελο και το οργισμένο μου βλέμμα, ήξερα ότι ο άνδρας δεν επρόκειτο να με φοβηθεί όσο κι αν τον απειλούσα. Κοίταξα το μωρό που κρατούσε τα χέρια του. Δεν ήθελα να ξέρω πώς βρέθηκε στην αγκαλιά του. Θεώρησα πως θα ήταν καλύτερο να μην το σκέφτομαι. Η επιμονή του να τον οδηγήσω στο υπόγειο του κάστρου ήταν σχεδόν εμμονική. Δεν μπορούσα να καταλάβω τα κίνητρά του. Η πόλη ήταν ήδη παραδομένη στις φλόγες. Αν αυτός ο άνδρας ήθελε απλώς να επιφέρει το χάος ή όχι εκείνη τη στιγμή δε θα μπορούσα να ξέρω. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι προτιμούσα να αφήσω ελεύθερους μερικούς φυλακισμένους παρά να βάλω σε κίνδυνο εκείνο το μωρό; Αστεία σκέψη. Σάμπως δε θα έβαζα σε κίνδυνο του φύλακες του κάστρου; Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι απλά δεν ήθελα να πάρω την ευθύνη για τη ζωή μια αθώας ψυχής που δεν έφταιγε σε τίποτα. Οι άλλοι, θα έλεγα, έκαναν το καθήκον τους, πέθαναν με τιμή, υπηρέτησαν καλά.

Οι περισσότεροι φρουροί βέβαια έλλειπαν από το κάστρο. Πίσω είχαν μείνει ελάχιστοι και μάλιστα μετά από εντολή μου. Κρατώντας στα χέρια μου τα βαριά κλειδιά του υπογείου περπατούσα στον διάδρομο προσπαθώντας να κρατήσω τη ψυχραιμία μου. Μπορούσα να νιώσω το βλέμμα του επάνω μου, το βήμα που ακολουθούσε ρυθμικά ξωπίσω μου και ένα αχνό μουρμουρητό, μια μελωδία. Περάσαμε δίπλα από μερικά μέλη του υπηρετικού προσωπικού του κάστρου. Υπέθεσα πως έφταιγε το γεγονός ότι ο άνδρας κρατούσα στα χέρια του ένα μικρό μωρό, ότι το γεγονός ότι με ακολουθούσε έδειχνε περιέργως φυσιολογικό και ότι οι υπάλληλοι μου δεν ήταν τόσο συγκεντρωμένοι όσο συνήθως λόγω της φωτιάς που κανένας τους δεν έδειξε να υποψιάζεται τίποτα για αυτή την απρόσμενη εικόνα.

Κατευθυνθήκαμε προς τα κάτω. Τα βήματά μας αντηχούσαν στην πέτρινες σκάλες, και με κάθε βήμα η μυρωδιά της μούχλας δυνάμωνε. Τα σκαλοπάτια φώτιζαν αδύναμα μερικές δάδες στους τοίχους, το μέρος ήταν παραμελημένο και εγώ ο ίδιος δεν το επισκεπτόμουν ποτέ, γι' αυτά άλλωστε φρόντιζε ο Χένκεν. Αν έπρεπε να δικαιολογήσω κάπως τον λόγο που δεν είχα αναμειχθεί ποτέ με ένα από πιο σοβαρά θέματα, τα άτομα που έμπαιναν ή έβγαιναν από τα μπουντρούμια της ίδιας μου της κατοικίας, ήταν ότι δεν θεωρούσα τον εαυτό μου άξιο να κρίνει τον οποιονδήποτε. Έτσι, όταν οι δύο φρουροί που εφυλατταν την είσοδο έδειξαν έξαφνοι και τράβηξαν αμέσως τα ξίφη τους στα μάτια μου ήταν η πιο φυσιολογική αντίδραση που θα μπορούσαν να έχουν.

Ξέρω πως ούρλιαξα για να μην τους βλάψει και ότι ξαφνικά βρέθηκα να κρατάω στα χέρια μου το παιδί. Παραδόξως ο άνδρας υπάκουσε, τα δάχτυλά του πίεσαν επιδέξια τους λαιμούς τους αρκετά για τους αφήσει αναίσθητους. Το γεγονός ότι υπάκουσε μπορεί να μην ήταν και τόσο παράδοξο τελικά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια πράξη για να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου ή για να δείξει ότι μου έχει εμπιστοσύνη. Εκείνη τη στιγμή κρατούσα στα χέρια μου το πολυπόθητο κλειδί της εισόδου κι εκείνος στα δικά του δύο ανθρώπους που δούλευαν για εμένα.

Ανέκτησα γρήγορα την αυτοκυριαρχία μου. Ήθελα να τελειώσουν όσο πιο γρήγορα γινόταν όλα. Η μυρωδιά του υπογείου με έπνιγε. Μούχλα. Μούχλα και ανθρώπινη μυρωδιά. Πόσο άσχημα μυρίζει η ανθρώπινη σάρκα από την απλυσιά. Την είχα ζήσει για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Είχα αρχίσει να συχαίνομαι τη μυρωδιά του ιδρώτα σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και η πιο ανεπαίσθητη μυρωδιά μου μού προκαλούσε ναυτία. Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα συγκριτικά με όσα έπονταν, ούτε για αυτό που αντίκρισα όταν τελικά άνοιξα την πόρτα...

Last edited by Tempest on Sat Jan 30, 2016 12:00 pm; edited 1 time in total

Δεν ξέρω τι ήταν πιο σοκαριστικό, το γεγονός ότι δεν ήξερα τίποτα ή το γεγονός ότι κάτω από το κάστρο μου υπήρχε μια έκταση που θύμιζε υπόγεια πόλη. Και μέσα της... Μέσα της υπήρχε το τελευταίο πράγμα που περίμενα να δω. Πρώτα όμως, πρώτα ήρθε η μυρωδιά, μια μείξη από ανθρώπινα κόπρανα, ιδρώτα, βρωμιά και αίμα, σου προκαλούσε τάση για εμετό. Και εκεί, σαν πρώτη εικόνα, μια μικρή σωρός από πτώματα και απέναντί μου παιδιά, πολλά παιδιά, όλα κάτω των 16, τα περισσότερα ακουμπισμένα το ένα επάνω στο άλλο, κοίταζαν την οροφή σαν αποχαυνωμένα. Τα πόδια μου έτρεμαν, το μυαλό μου ούρλιαζε, το τελευταίο που θύμιζαν αυτά τα παιδιά ήταν εγκληματίες. Νομίζω θα τα έχανα αν δεν ένιωθα τον άνδρα να περνάει ξυστά από δίπλα μου.

Στάθηκε μπροστά από τα πτώματα, αμίλητος για μια στιγμή και έπειτα γύρισε προς το μέρος μου. Το χαμόγελό του είχε μια αίσθηση θριάμβου, όμως σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να χαρακτηρίσω χαρούμενο. Ήταν το χαμόγελο αυτού που ξεσκεπάζει την πιο άχαρη, την πιο άθλια μορφή της ανθρώπινης φύσης. Και θριάμβευσε, αλλά δεν νίκησε. Σου το είχα πει; Δεν σου το είχα πει; Νομίζω ήταν το μόνο πράγμα που έλεγε το λεπτό του, χαμόγελο. Τα χείλη του άνοιξαν ελαφρά και για μια στιγμή πισωπάτησα, ήταν λες και φοβόμουν μήπως ρουφήξει την ψυχή μου.

"Κύριε Έλεζεν, καλωσήρθες στην κόλαση..."

Η φωνή του έτρεμε, οργή, θυμός, θρίαμβος, απελπισία, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν, ίσως να ήταν και όλα μαζί. Το μόνο που μπορούσα να καταλάβω ήταν ότι σε αυτόν τον άνθρωπο οι σκηνές αυτές ήταν γνώριμες. Προχώρησε αργά προς το πρώτο κελί και έπιασε με δύναμη τη κλειδαριά. Δεν μπόρεσα να ακούσω τι είπε; Ίσως έφταιγε ότι το μυαλό μου προσπαθούσε να επεξεργαστεί την κατάσταση, όμως κάτω από το χαμηλό φως είμαι σίγουρος ότι τον άκουσα να ψιθυρίζει κάτι. Σαστισμένος ακόμα από όλα αυτά που είχα αντικρίσει, δε θα έπρεπε να έπεσα προς τα πίσω ουρλιάζοντας έξαφνος όταν ο άνδρας έσπασε την κλειδαριά τραβώντας την πόρτα με δύναμη προς τα πίσω.

Όπως πολλοί στη θέση μου, ασυναίσθητα ψέλλισα τη λέξη τέρας... Και στα μάτια μου αυτό ήταν εκείνη τη στιγμή, όμως για εκείνον δεν φαινόταν να ήταν η πρώτη φορά που το άκουσε, οι κόρες των ματιών μου γύρισαν αργά προς το μέρος μου και οι γωνίες των χειλών του έσπασαν σε ένα στιγμιαίο χαμόγελο που χάθηκε και πάλι λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Τέρας. Τέρας. Τέρας. Πόσες φορές θα είχε ακούσει αυτήν την λέξη; Ήταν κάτι που αναρωτιόμουν εκείνη τι στιγμή αλλά τώρα θα θα το διόρθωνα σε... Ποιοι τον μεταμόρφωσαν σε αυτό;

Με μηχανικές σχεδόν κινήσεις έπιασε το σαγόνι ενός παιδιού, ένα κοριτσάκι, δε θα ήταν πάνω από τα δώδεκα. Το άνοιξε απαλά και πέρασε το δάχτυλό του κάτω από τη γλώσσα, μέσα στην κοιλότητα του στόματος. Το δάχτυλό του εξερεύνησε την περιοχή και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έβγαλε από μέσα ένα κάτι στρόγγυλο. Έμοιαζε με μισολιωμένη καραμέλα. Καθ' όλη αυτή τη διαδικασία το παιδί δεν αντέδρασε ούτε μία στιγμή, συνέχιζε να κοιτάζει σαν χαμένο, το στόμα του έμεινε ανοιχτό, από την άκρη κύλησε των χειλιών του κυλούσε ανενόχλητο το σάλιο.

Ο άνδρας κοίταξε την καραμέλα ανέκφραστος, οι ώμοι του κρέμασαν, σαν να περίμενε κανείς ότι είχε έστω και μία ελπίδα να μην βρει αυτό που περίμενε. Δεν ήξερα τι να υποθέσω, αυτή η νύχτα φαινόταν ήδη μία τρέλα, ήμουν εκεί με ένα άγνωστο άνδρα τον οποίο φοβόμουν, σε ένα μέρος όπου βίωνα μια απερίγραπτη σκηνή και η φωτιά έξω έκαιγε το νησί. Ο άνδρας έσκυψε από πάνω μου και μου έδειξε την καραμέλα που κρατούσε στα χέρια του, κόκκινη σχεδόν σαν τα μαλλιά του, έλαμπε κάτω από το αχνό φως, σχεδόν σαν τους βόλους με τους οποίους έπαιζαν τα παιδιά στην πλατεία της πόλης.

"Στην αρχή αρνείσαι να τη βάλεις στο στόμα σου..." είπε. "Μια ματιά μόνο στους γύρω σου αρκεί για να μην θέλεις να την αγγίξεις καν. Και νομίζεις ότι αυτό αρκεί. Μα ύστερα έρχεται η πείνα και η δίψα, και το μόνο που ξέρεις είναι ότι θέλεις κάτι για να νιώσεις έστω το σάλιο σου... Ξέρεις ότι πιθανότατα θα σε οδηγήσει στον θάνατο, αλλά από ένα σημείο και μετά ακόμη και ο θάνατος φαντάζει καλύτερη επιλογή..."

Δε νομίζω ότι χρειαζόμουν πραγματικές εξηγήσεις, θα έλεγα ότι φοβόμουν να τις ακούσω κιόλας, η εικόνα απέναντί μου μου έδινε μία ιδέα περί τίνος πρόκειται. Το πιο τρομαχτικό κομμάτι ήταν ότι όλα αυτά γινόταν ακριβώς κάτω από τη μύτη μου ή μάλλον κάτω από τα πόδια μου. Τα πτώματα των νεαρών παιδιών, η αποχαυνωμένη τους έκφραση, όλα.

"Κι αν δεν σε σκοτώσει, δεν θα έλεγα ότι είσαι καν από τους τυχερούς..." συνέχισε.

Άνοιξε ένα ντουλάπι από όπου ξεχύθηκαν λογιών λογιών όπλα. Σήκωσε ένα σπαθί με ήρεμες κινήσεις και χτύπησε με την άκρη του ξίφους μια μεταλλική πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Παρακολουθούσα τις κινήσεις σου ανήμπορος να σηκωθώ, τα πόδια μου είχαν παραδοθεί ήδη στον τρόμο που κατέβαλε το κορμί μου. Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν περίμενα το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης, αλλά τα ουρλιαχτά που αντήχησαν, σαν από αγρίμια, με έκαναν να τρέμω ακόμη περισσότερο.

» [Τέλος-Minion] Κόκκινη Πανσέληνος...
» [Τέλος-Minion]Help me, help you.
» [Τέλος-Minion] The Following Destiny
» [Τέλος-Minion]One Name, a thousand emotions
» [τελος-minion ] Άβολες καταστάσεις