[Τελος] ...Και σε όσα πέρασαν.

Μα ανεξάρτητα από τα συναισθήματα των πολιτών υπήρχε σίγουρα ένα άτομο σε αυτή την πόλη που δεν είχε μείνει διόλου ευχαριστημένο από την εξέλιξη των πραγμάτων. Ο μυστηριώδης άνδρας το ήξερε αυτό πολύ καλά, ίσως να τον είχε συνεπάρει τελικά λίγο παραπάνω η διασκέδασή του, γι' αυτό ακούγοντας τα γρήγορα και βαριά βήματα που αντηχούσαν στους διαδρόμους, γνώριζε πολύ καλά τι θα ακολουθούσε. Γραφικό. Πόσο γραφικό. Εξαιρετικά γραφικό. Η άνοια του ήταν, θα έλεγε κανείς, φανερά δικαιολογημένη.

"Άνταμ..." ούρλιαξε σχεδόν ο Καπετάνιος Γκορίλα.

Η κοκκινομάλλης άνδρας παρέμεινε ατάραχος στη θέση του. Ακολούθησε σιωπή. Το μόνο που ακουγόταν στο δωμάτιο ήταν ο ρυθμικός ήχος της πένας επάνω στο χαρτί. Χριτς-Χράτς. Ο ήχος αυτός τον γέμιζε πάντα, ήταν η ουσία του, η ψυχή του ήταν οι λέξεις και όταν το χαρτί γέμιζε με λέξεις, δεν μπορούσε παρά το πρόσωπό του να γεμίζει από ένα πλατύ, άψυχο χαμόγελο και αυτό το μακάβριο χαμόγελο έσκιαζε πάντοτε τον Καπετάνιο.

"Με τι δικαίωμα το έκανες, μου λες; Αυτός ο άνδρας θα έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια μου," γρύλισε ο άνδρας.
"Ωστόσο ο νέος δεν μπορούσε να καταλάβει τον εκνευρισμό. Ουσιαστικά ποτέ του δεν παράκουσε εντολές, άλλωστε οι εντολές που του δόθηκαν δεν ήταν ξεκάθαρες. Φυσικά δεν μπήκε στη διαδικασία να αναρωτηθεί εξ αρχής αν αυτό ήταν εσκεμμένο, ο ίδιος άλλωστε ικανοποίησε αρκετά την περιέργεια του και το θύμα του ήταν πιο ικανό από όσο θα μπορούσε να ζητήσει."
"Ξανά αυτό το πράγμα..." μουρμούρισε ανατριχιάζοντας. "Συνεχίζεις να με αγνοείς; Σου μιλάω!"
"Σύντομα όμως έμαθε τον πραγματικό λόγο που ο άνδρας ήθελε το θύμα αυτό ζωντανό στα χέρια του. Κι αυτό γιατί από ότι φαίνεται το θύμα του στάθηκε πιο ικανό από αυτόν που ήθελε τον θάνατό του. Τι ειρωνεία όμως, τα χαρτιά που ποθούσε τόσο αυτός που μίσθωσε τον εκτελεστή και φοβόταν τόσο μην έρθουν στο φως, τα βρήκε ο εκτελεστής ο ίδιος."

Ο Καπετάνιος είχε αρχίσει να τρέμει πατόκορφα. Ο νεαρός κρατούσε στα χέρια του τα πολυπόθητα αρχεία και το χαμόγελό του είχε γίνει πιο βαθύ, πιο χαιρέκακο. Ο Μόμπρει έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια του, τα χαρτιά αυτά έπρεπε να βρίσκονται στα χέρια του, όμως τελικά βρέθηκε σε μία κατάσταση χειρότερη από όσο περίμενε.

"Τι ειρωνεία. Τι ειρωνεία αλήθεια. Αυτός που ήταν βουτηγμένος στο αίμα, κρατούσε στα χέρια του όλες τις αποδείξεις για το αίμα που έχυσε ο υποτιθέμενος προστάτης του. Μια κίνηση χρειαζόταν μόνο και όλος ο σεβασμός που είχε καταφέρει να χτίσει τόσο χρόνια θα γινόταν στάχτη και ο Μομπρέι θα γελούσε από τον τάφο του. Ένα ένα, λίγο λίγο," σηκώθηκε κουνώντας θριαμβευτικά τα χαρτιά. "Όπως στάχτη είχε κάνει ανθρώπινες ζωές ως τότε, μέσα σε σκοτεινούς θαλάμους, όπου τα δάκρυα και τα ουρλιαχτά των ανθρώπων ήταν η καθημερινότητά τους. Για τον μεγάλο σκοπό. Για τον μεγάλο αγώνα..."

"Σταμάτα."
"Όμως δεν του κρατούσε κακία αλήθεια. Γιατί ήταν και αυτός άλλωστε ζωντανή απόδειξη όλων αυτών. Θα μπορούσε ακόμα να ήταν κι ευγνώμον, εκείνος τον έκανε άλλωστε αυτόν που ήταν. Μα, ο άνθρωπος είναι άπληστος από τη φύση του και καλός στρατιώτης δεν ήταν αρκετός, αρκούσε μόνο για να καθαρίζει της βρωμιές του. Τι θα γινόταν όμως αν ανακάλυπτε το απόλυτο ανθρώπινο όπλο; Μακριά από αυτόν. Αρκετά μακριά από αυτόν. Σε μέρη που κανένας δε θα ανακάλυπτε τις ακαθαρσίες που άφηνε πίσω του, κι ακόμη κι αν το έκανε δε θα μπορούσε να ξέρει ότι είναι δικές του. Ή απλά ο άνθρωπος αυτός υπερεκτιμούσε τη νοημοσύνη του!"
"Αρκετά."
"Φαίνεται τελικά ότι ακόμη κι αυτό δεν ήταν αρκετό για να μην τον ανακαλύψουν... Λοιπόν... Ποια νομίζεις ότι θα είναι η εξέλιξη της ιστορία, Καπετάνιε; Ή θα έπρεπε να σε φωνάζω μπαμπά."

"Το τελευταία που θέλω είναι ένα τέρας σαν κι εσένα να με αποκαλεί έτσι," ο άνδρα έτριξε τα δόντια του.
"Μεγάλα λόγια από αυτόν που το δημιούργησε. Δυστυχώς για εσένα το δημιούργημά σου έμεινε πίσω να σε στοιχειώνει. Όμως κι αυτό δε φάνηκε να σε σταμάτησε από το να επαναλάβεις τα ίδια λάθη," γέλασε πνιχτά.
"Δεν είχες καμία δουλειά με τον Μομπρει, δεν σου είπα να τον σκοτώσεις."
"Α, μα σε άκουσα καθαρά να λες, "αυτός ο άνδρας πρέπει να πεθάνει"," αντέγραψε το ύφος του.
"Δεν είχε τέτοιες εντολές!"
"Δυστυχώς για εσένα δεν έχω ταυτότητα για με τιμωρήσεις. Πώς μπορείς να τιμωρήσεις έναν άνθρωπο που έχεις φροντίσει ο ίδιος να φαίνεται ότι δεν υπάρχει;" ρώτησε ανασκαλεύοντας τη φωτιά. "Τώρα που το σκέφτομαι, ένας επιδειξίας σαν κι εσένα ήταν περίεργο να θέλει να κρύψει την επιτυχία μιας τέτοιας σύλληψης."

Η φωτιά στο τζάκι φούντωνε και η ησυχία επικράτησε για άλλη μια φορά στο δωμάτιο.

"Δεν ξέρω αν το αξιοθαύμαστο σε εσένα είναι ότι μπορείς να παίξεις τόσο μεγάλο θέατρο ή ότι μπορείς να ξεφορτωθείς τα πιόνια σου τόσο εύκολα όσο τα δημιουργείς. Όχι ότι το τελευταίο είναι απαραίτητα τόσο κακό. Η ζωή μας άλλωστε είναι τόσο μικρή και σύντομη, όμως για κάποιον λόγο ακόμη κι όταν βρισκόμαστε στον πάτο ενός βούρκου αρνούμαστε να την εγκαταλείψουμε. Πάρε εμένα για παράδειγμα," είπε και κάρφωσε με δύναμη τη μασιά στον τοίχο. "Τόσες απόπειρες να με σβήσεις από το παρελθόν σου," συνέχισε τραβώντας πίσω τη σιδερένια βέργα που έσταζε πλέον αίμα. "Χωρίς όμως επιτυχία. Και όμως δε φταίει η επιθυμία μου να ζήσω. Ίσως είναι τελικά χαραγμένο στη φύση του ανθρώπου. Η φυσική αυτοάμυνα," πρόσθεσε τινάζοντας το αίμα στη φωτιά. "Αν και ομολογώ ότι όταν βλέπω στο πρόσωπό σου αυτό το βλέμμα, νιώθω ότι άξιζε κάθε στιγμή."

"Τι θέλεις εδώ λοιπόν;" ρώτησε ο άνδρας. "Πες το."
Ο νεαρός κρέμασε τους ώμους του απογοητευμένος. "Περίμενα ότι δε θα βιαζόσουν να λήξεις τόσο σύντομα τη συνάντησή μας ενώ είχαμε να ιδωθούμε τόσο καιρό."
"Σταμάτα το θέατρο. Ξέρουμε πολύ καλά και ο ένας και ο άλλος ότι για κανέναν μας δεν είναι ευχάριστες αυτές οι συναντήσεις. Δημιουργήθηκες για να υπηρετείς εμένα και το ναυτικό χωρίς αμφισβήτηση, το γεγονός ότι έφτασες να γίνεις ανεξέλεγκτος είναι θέμα κακών υπολογισμ-"

Τα λόγια του κόπηκαν όταν με μία απότομη κίνηση ο άνδρας διέλυσε στα δύο τον καναπέ που βρισκόταν δίπλα του και έπειτα έτεινε τη μασιά προς τον λαιμό του άνδρα.

"Ο μόνος λόγος που βρίσκομαι εδώ είναι γιατί πρέπει να σου υπενθυμίζω ότι δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια και γιατί οι βρωμιές μου δίνουν άπειρη τροφή να γεμίζω "τον κόσμο μου". Όμως αυτό δε σε εμποδίζει να επαλαμβάνεις τους λόγους για τους οποίους βρίσκομαι σήμερα εδώ."

"Και τι με αυτό, λοιπόν; Δεν είναι στο χέρι σου να το σταματήσεις. Νομίζεις ότι αν στερέψει η μία πηγή δε θα δημιουργηθεί άλλη; Δεν είμαι μόνο εγώ μέσα σε αυτό το παιχνίδι. Όχι, δεν επέλεξα εγώ να είμαι, υπάρχουν πιο δυνατά άτομα από εμένα."
"Για την ώρα μου αρκεί να χαλάσω τα δικά σου σχέδια. Τα στοιχεία που είχε ο Μόμπρέι για τη Μάκανον θα μπορούσαν να καταστρέψουν εσένα και πολλούς δικούς σου. Για την ώρα όμως," είπε και πέταξε το αρχείο στη φωτιά. "Θα αρκεστώ να καταστρέψω αυτό που χτίσατε με την πρώτη ευκαιρία."
"Είσαι τρελός," ρουθούνισε ο Καπετάνιος. "Μόλις έκαψες το πιο δυνατό σου χαρτί."
"Α, αυτό, ποσώς με ενδιαφέρει. Ο θάνατος του Μόμπρέι δεν θα είναι το ίδιο τραγικός αν οι δικοί του ανακαλύψουν τον πραγματικό λόγο για τον οποίο πέθανε. Ο αφανής ήρωας, εξευτελισμένος και ξεχασμένος νεκρός, μακριά από τον τόπο του. Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος. Άλλωστε στην πραγματική ζωή οι ήρωες ποτέ δεν ανταμοίβονται."

"Ο Μόμπρέι δεν ήταν ήρωας, ένας άθλιος επαναστάτης ήταν," διόρθωσε ο καπετάνιος.
"Άθλιος επαναστά-" ο νεαρός επεξεργάστηκε τα λόγια του μεγαλύτερου άνδρα και ξέσπασε σε νευρικό γέλιο. "Τελικά το θράσος των ανθρώπων δεν έχει όρια. Τουλάχιστον ήταν πιο διασκεδαστικός από οποιοδήποτε κάθαρμα που στάθηκε στον δρόμο μου με είχες στείλει μέχρι τώρα να ξεπαστρέψω. Στο θέμα μας τώρα... Βρήκες αυτό που σου ζήτησα;"

Ο άνδρας σούφρωσε τα φρύδια του και κατευθύνθηκε με νευρικές κινήσεις προς το γραφείο του, άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε από μέσα ένα χαρτί.

"Αυτές είναι οι μόνες πληροφορίες που κατάφερα να βρω. Από ότι φαίνεται αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια ενός συλλέκτη."
"Χμμ... Αυτό είναι παραπάνω κι από αρκετό," είπε διαβαζοντας προσεκτικά το χαρτί.
"Λοιπόν; Τι θα κάνεις τώρα;"
"Χχχμμμ... Θα χρειαστώ έμπνευση για το επόμενό μου βιβλίο. Α," χτύπησε την παλάμη του στο χέρι του ενθουσιασμένος. "Ίσως τελικά να συναντήσω κι άλλους από τους επαναστάτες που τόσο μισείς. Άλλωστε για την ώρα δεν έχω κάτι άλλο που να θέλω από εσένα. Α, ναι, παραλίγο να το ξεχάσω! Το νέο μου βιβλίο," είπε και πήγε τρέχοντας στο τραπεζάκι δίπλα από το παράθυρο. "Έχει και αφιέρωση," σημείωσε χαμογελώντας. "Στο μεγαλύτερο κάθαρμα του κόσμου, Sey Shiller. Το αφήνω στη φύλαξή σου. Εις το επανιδείν, λοιπόν," είπε και άνοιξε το παράθυρο. "Αργά ή γρήγορα ελπίζω να έχεις νέα μου."
"Να μου λείπουν," μουρμούρισε ο άνδρας καθώς έβλεπε τον νεαρό να εξαφανίζεται πηδώντας από το παράθυρο.

Έσφυξε τις γροθιές του και κοίταξε με οργή το πάτωμα. Όλα είχαν πάει στραβά και τα νέα από έξω δεν ήταν καλύτερα. Ανήμπορος να συγκρατήσει τα νεύρα του χτύπησε με δύναμη το γραφείο του καταστρέφοντάς το.

"Να πάρει η οργή..."