[Τέλος-Minion] The Following Destiny

9.Sept.2015

Η Λούνα κάθεται ξαπλωμένη στο γρασίδι και κοιτάει τα παράξενα σχήματα που δημιουργούν τα σύννεφα. Ο ουρανός είναι καταγάλανος ενώ γύρω της το μόνο που ακούγεται είναι ένα μικρό κοπάδι πάπιες που κάθονται πάνω στα νερά της λίμνης Βερνόκ.
Σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια είχε γεννηθεί. Ήξερε πως η μαμά της ήταν σπίτι και ετοίμαζε μια μεγάλη τούρτα για να γιορτάσουν. Εκείνη όμως δεν ήθελε γιορτές. Πριν από λίγες μέρες είχε δημοσιευτεί η εκτέλεση του Portgas D. Ace που τελικά δεν λεγόταν έτσι αλλά Gol. D. Ace. Αυτό την είχε ταρακουνήσει. Είχε έρθει ο καιρός να βγει στην θάλασσα και να ξανά δημιουργήσει τους Ablazers. Είχαν διαλυθεί πριν γεννηθεί εκείνη όταν πέθανε ο καπετάνιος τους εξαιτίας μιας σφαίρας που δέχτηκε στην πλάτη από έναν σύντροφό του. Δέχτηκε μια σφαίρα για να προστατέψει έναν άνθρωπο.
Αυτό και μόνο την έκανε περήφανη για τον πατέρα της. Ήταν σωστός και δίκαιος.

Αυτά όλα τις τα είχε εξιστορήσει η μητέρα της μετά από πολλές πιέσεις. Ακόμα το πιο συγκλονιστικό που είχε μάθει είναι πως ο πατέρας της γνώριζε τον Gol. D. Roger. Ήταν εκείνος που τον παρακίνησε να βγει στις θάλασσες και να γίνει πειρατής, πριν γίνει βασιλιάς τον πειρατών βέβαια. Όμως η Λούνα δεν ήθελε το Mera Mera no mi επειδή ο πατέρας της γνωριζόταν με τον πατέρα του Ace. Το ήθελε γιατί ήταν το όνειρο του πατέρα της να το αποκτήσει.
Blaze..Captain Blaze, έτσι θα είναι το όνομά μου όταν θα βγω στις θάλασσες. σκεφτόταν η Λούνα.
Εκείνη την ώρα άκουσε βήματα και τράβηξε το σπαθί της από την άκρη της ζώνης της και με ταχύτατη κίνηση σηκώθηκε και σημάδεψε αυτόν που ερχόταν.
"Έε πρόσεχε λίγο με αυτή την βελόνα, θα τρυπήσεις κανενός το μάτι."
"Hiro, HIRO!" φώναξε χαρούμενη η Λούνα και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Εκείνος της χαμογέλασε και κάθισε δίπλα της κοντά στην λίμνη. Οι πάπιες είχαν φύγει όμως ένας βάτραχος είχε εμφανιστεί και καθόταν κοάζοντας πάνω σε ένα νούφαρο.

O Hiro Matsukoi ήταν φίλος της οικογένειας πολλά χρόνια τώρα. Την περνούσε δύο κεφάλια και είχε κοντά καστανά μαλλιά. Ήταν αρκετά μυώδης όμως είχε καλοσυνάτο πρόσωπο. Τα μάτια του ήταν ζωηρόχρωμα καστανά που κοιτούσαν τριγύρω ρουφώντας κάθε λεπτομέρεια του όμορφου τοπίου που τους περιτριγύριζε. Το πράσινο χορτάρι, η λίμνη, τα δέντρα γύρω γύρω, ο καθαρός ουρανός με τα ελάχιστα σύννεφα που φιλοξενούσε. Και ψηλά ψηλά σε έναν απομακρυσμένο λόφο ένα μικρό χωριουδάκι. Το χωριό όπου έμενα η Λούνα. Το μόνο παράξενο πράγμα πάνω του ήταν το αριστερό του χέρι από το οποίο του έλλειπε το μικρό του δαχτυλάκι.
"Χρόνια πολλά μικρή που μεγάλωσες." της είπε και της έδωσε ένα πολύ μικρό πακέτο και έναν φάκελο. Η Λούνα του χαμογέλασε γεμάτη χαρά και άνοιξε το πακετάκι. Μέσα είχε ένα μενταγιόν που πάνω του ήταν χαραγμένο το γράμμα Α και γύρω του υπήρχαν φλόγες.
"Ήταν του πατέρα σου. Μου το είχε δώσει τότε που αρρώστησα και παραλίγο να πεθάνω για να με προσέχει. Ήρθε η ώρα να επιστραφεί σε σένα. Τώρα που ξεκινάς το ταξίδι σου θα το χρειαστείς περισσότερο από εμένα." Η Λούνα συγκινημένη το φόρεσε στον λαιμό της και τον αγκάλιασε για ακόμη μια φορά χωρίς όμως να πει λέξη.

Όταν τον άφησε πήρε στα χέρια της τον φάκελο και με τα σταθερά μακριά της δάχτυλα τον άνοιξε. Μέσα είχε ένα χαρτί ιδιοκτησίας. Η Λούνα άρχισε να διαβάζει και κάθε δυο τρεις σειρές γούρλωνε τα μάτια της από έκπληξη. Όταν τελείωσε δίπλωσε το χαρτί, το έβαλε στο φάκελο, και το έδωσε πίσω στον Hiro.
"Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ."
"Μην είσαι ανόητη. Την έφτιαξα μόνος μου και την καταχώρησα ήδη στο όνομά σου. Είναι κάτι που δεν αλλάζει για αυτό καλύτερα να αφήσεις τα πείσματα και να την δεχτείς." της απάντησε εκείνος προσπαθώντας, χωρίς επιτυχία, να κρύψει το πόσο το διασκέδαζε.
"Είσαι πολύ ανόητος και ας με περνάς καμιά εικοσαριά χρόνια. Δεν κάνουμε τέτοια δώρα στους άλλους. Θέλεις να σου χρωστάω ευγνωμοσύνη μια ζωή; Δεν μου αρέσει να χρωστάω!"
"Ας το πούμε αποχαιρετιστήριο δώρο λοιπόν. Μια από αυτές τις μέρες ξεκινάς το ταξίδι σου έτσι δεν είναι;"
"Μα πώς το ξέρεις εσύ αυτό;"
"Ας πούμε πως η μητέρα σου έχει διαίσθηση και ξέρει το παιδί της. Ξέρεις μόλις φύγεις θα την στείλω να πάει να δει τον παππού σου.
"Τον παππού Sumi; Μα έχει να του μιλήσει από πριν γεννηθώ ακόμα. Δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ όμως για να τον σώσει ο μπαμπάς και να θυσιάσει την ζωή του για αυτόν πρέπει να είναι σπουδαίος άνθρωπος." Ο Hiro χαμογέλασε χωρίς να της απαντήσει και της έδειξε τον ουρανό. Δύο πουλιά χόρευαν και τιτίβιζαν το ένα στο άλλο.
"Αποφάσισα να φύγω αύριο. Σήμερα μείνε μαζί μας. Θα χαρεί και η μαμά" του είπε η Λούνα, σηκώθηκε και του έδωσε το χέρι της. Εκείνος το άδραξε και άρχισαν να κατευθύνονται μαζί προς το χωριό στον Λόφο. Ο Hiro ήξερε πως η μητέρα της Λούνα δεν θα ήθελε να ακούσει κουβέντα για τον Sumi-chichi όμως έπρεπε να πάει να τον δει. Δεκαοκτώ χρόνια είχαν περάσει πια. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η έχθρα. Θα προσπαθούσε να την πείσει ο κόσμος να χαλάσει.

Καθώς προχωρούσαν στον δρόμο μερικοί χωρικοί που βρίσκονταν στα χωράφια τους κοιτούσαν παράξενα. Ο Hiro είχε αρχίσει να νιώθει αμήχανα και άβολα. Η πράσινη μπλούζα που φορούσε κολλούσε πάνω του παρόλο που δεν είχε τόση ζέστη και τα μαλλιά του είχαν μπερδευτεί από το να μπλέκει και να ξεμπλέκει τα δάχτυλά του μέσα σε αυτά.
"Hiro, ηρέμησε. Έτσι είναι εδώ στα μέρη αυτά όλοι, κουτσομπόλιδες και περίεργοι, εκτός από την μαμά φυσικά. Μην σε κάνουν να νιώθεις αμήχανα." είπε η Λούνα με αυτοπεποίθηση αγνοώντας επιδεικτικά μερικά δάκτυλα που τους έδειχναν.
"Πώς το αντέχεις αυτός;" είπε αποκαμωμένος μόλις έφτασαν σπίτι σωριάζοντας το σώμα του στην πλησιέστερη καρέκλα.
"Τι έγινε;" ρώτησε παραξενεμένη η μαμά της Λούνα δίνοντάς του ένα ποτήρι νερό.
"Ευχαριστώ Rebeca."
"Οι χωρικοί με τα γνωστά τους μαμά. Μας κοιτούσαν περίεργα λες και έβλεπαν εξωγήινους." απάντησε η Λούνα και άρχισαν όλοι μαζί να γελάνε.

Όταν σταμάτησαν το γέλιο η Rebeca τους ζήτησε να περιμένουν λίγο ακόμα για την τούρτα η οποία θα ήταν έτοιμη σε λίγο ενώ η Λούνα τους χαιρέτησε και μπήκε για ένα γρήγορο μπάνιο. Όσο η Rebeca δούλευε ο Hiro την κοιτούσε με τρυφερότητα. Πόσα χρόνια ήταν ερωτευμένος μαζί της ούτε που ήξερε. Από την πρώτη στιγμή που την είχε συναντήσει έξω από το μαγαζί του με ένα μικρό κοριτσάκι που έκλαιγε πριν από 16 ολόκληρα χρόνια.
"Λούνα, Λούνα, έλα μην κάνεις έτσι θα περάσει. Λίγο αίμα είναι μόνο. Σε παρακαλώ καλή μου η μαμά πρέπει να πάει στην δουλειά. Δεν είναι τίποτα σου λέω, θα μεγαλώσεις κι άλλο." Η Rebeca ήταν αγανακτισμένη. Είχε βρει δουλειά σε ένα οπωροπωλείο εκεί κοντά και θα άφηνε την κόρη της σε μια φίλη της ώστε να πάει να δουλέψει. Η φίλη της όμως είχε αρρωστήσει και δεν μπορούσε να την κρατήσει. Έτσι η Λούνα ήταν υποχρεωμένη να πάει στην δουλειά μαζί με την μικρή. Η Λούνα όμως καθώς περπατούσαν είχε σκοντάψει, είχε χτυπήσει και τώρα αρνιόταν πεισματικά να σηκωθεί από το πάτωμα όπου έκλαιγε και χτυπούσε τις μικρές μπουνίτσες της στο έδαφος.
"Είστε καλά; Τι πάθατε;"ρώτησε ο κατά πολύ πιο νέος τότε Hiro βγαίνοντας από τον φούρνο που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το οπωροπωλείο που θα δούλευε η Rebeca. Εκείνη τον κοίταξε και του εξήγησε συνοπτικά τι συνέβαινε. Εκείνος τότε έσκυψε ψιθύρισε κάτι στο αυτί της μικρής και εκείνη σταμάτησε αμέσως να κλαίει, σηκώθηκε από το πάτωμα και χαμογέλασε και στους δύο.

"Πώς το καταφέρατε αυτό;" ρώτησε η Rebeca σοκαρισμένη από την απότομη αλλαγή στην διάθεση της κόρης της. Ο Hiro έβαλε το χέρι του πίσω από το κεφάλι του και ξινοντάς το αμήχανα της απάντησε:
"Της είπα πως αν είναι καλό κορίτσι και ακούει την μαμά της και δεν την στεναχωρεί αύριο θα της φέρω σπιτικά τσουρεκάκια να φάει."
Από τότε οι τρεις τους έγιναν αχώριστοι. Η Λούνα τον υπέρ αγαπούσε και τον έβλεπε σαν τον πατέρα που δεν είχε ποτέ. Όμως ο Hiro ποτέ δεν έκανε κάποια επιπλέον κίνηση να πλησιάσει με διαφορετικό τρόπο την Rebeca. Προτιμούσε να έχει την φιλία της από το να μην την έχει καθόλου στην ζωή του.  
Από τις σκέψεις του τον έβγαλε η Λούνα που τον κοιτούσε πονηρά που κοιτούσε την μαμά της. Εκείνος τότε κοκκίνισε από ντροπή και γύρισε το πρόσωπο του προς την αντίθετη κατεύθυνση που ήταν το σαλόνι. Το σπίτι ήταν μικρό όμως πολύ όμορφο. Στα χρώματα της γης στολισμένο με απλά λιτά έπιπλα και μερικά βάζα με λουλούδια γέμιζαν τον χώρο ευωδία. Η κουζίνα είχε έναν πολύ μικρό άσπρο πάγκο και ένα ξύλινο τραπέζι με τέσσερις καρέκλες. Το πιο όμορφο δωμάτιο όμως ήταν το υπνοδωμάτιο. Μπορεί να ήταν ένα όμως και οι δύο γυναίκες, η κάθε μία στην μεριά της είχε βάλει τις πινελιές της. Η μεριά της Rebeca ήταν καταγάλανη με ένα ξύλινο κρεβάτι και ένα ξύλινο κομοδίνο. Η μεριά της Λούνα ήταν κίτρινη εξίσου με ένα ξύλινο κρεβάτι και ένα κομοδίνο. Στην μέση ακριβώς υπήρχε ένα στρόγγυλο χαμηλό τραπέζι που η κάθε μία καθόταν και είτε διάβαζε είτε ζωγράφιζε είτε ασχολιόταν με οτιδήποτε ψυχαγωγικό. Δεν είχε καρέκλες αλλά μαξιλάρια στα χρώματα του δωματίου.

Η Λούνα με την κίνηση του Hiro επιβεβαίωσε τις υποψίες που είχε εδώ και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
"Το ερώτημα είναι αν πρέπει να τους φέρω σε δύσκολη θέση ώστε να μιλήσουν για αυτό το θέμα ο ένας στον άλλον. Χμμ, τι πρέπει να κάνω;" αναρωτήθηκε σιωπηλά η Λούνα. Μετά από μερικές στιγμές η Rebeca γύρισε προς το μέρος τους χαρούμενη και τους έδειξε μια τούρτα λευκή με φράουλες στο πάνω μέρος της.
"Χρόνια πολλά μικρή πριγκίπισσα" είπε χαρούμενα η μαμά της και της άναψε το ένα και μοναδικό κεράκι που υπήρχε πάνω.
"Μαμά..." είπε η Λούνα απηυδησμένη με το περί πριγκίπισσας σχόλιο.
"Εμπρός κυρία πειρατή, κάνε μια ευχή και φύσα." είπε καλόκαρδα ο Hiro χαμογελώντας της.
"Ορίστε, ο μπαμπάς - Hiro ξέρει καλύτερα τι θέλει ένα κορίτσι να ακούσει." είπε η Λούνα γελώντας με το κοκκινισμένο πρόσωπο της Rebeca και το σοκαρισμένο ύφος του Hiro.
Και τώρα η ευχή, που ξέρεις μπορεί να πιάσει. Εύχομαι ο Hiro και η μαμά να είναι ευτυχισμένοι και μαζί για πάντα" είπε από μέσα της και έσβησε το κεράκι. Μόλις ακούστηκαν απαλά χειροκροτήματα άνοιξε τα μάτια της και είδε την μητέρα της βουρκωμένη και τον Hiro να την αγκαλιάζει διακριτικά από τους ώμους.

"Συγνώμη καλή μου, όμως αύριο φεύγεις και θα μείνω μόνη μου και..." ξέσπασε η Rebeca σε λυγμούς κρύβοντας το πρόσωπό της μέσα στις χούφτες τις. Τότε ο Hiro θυμωμένος την έπιασε από τους ώμους και την ταρακούνησε. Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και οι ματιές τους διασταυρώθηκαν.
"Πώς μπορείς να λες ότι θα μείνεις μόνη όταν θα είμαι εγώ εδώ; Πότε σε άφησα μόνη σου τα τελευταία χρόνια; Ήμουν και θα είμαι πάντα εδώ για σένα όσο με χρειάζεσαι και με θέλεις στην ζωή σου χωρίς να θέλω κάτι περισσότερο για αντάλλαγμα από το χαμόγελό σου." είπε με μια ανάσα ο Hiro και κοκκίνισε ελαφρά. Η Rebeca τα έχασε και κοίταξε διστακτικά την Λούνα σαν να περίμενε την έγκρισή της.
"Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από τον Hiro." αποκρίθηκε η Λούνα και χαμογελώντας έφυγε προς το δωμάτιό της. Πριν φύγει όμως έριξε μια ματιά πίσω της και τους είδε να αγκαλίαζονται τρυφερά.
Ποιος θα το περίμενε να πιάνουν οι ευχές στα κεριά της τούρτας. Τόσο μαγική μπορεί να γίνει η φωτιά; Θα το βρω μπαμπά. Θα το βρω αυτό το φρούτο ο κόσμος να χαλάσει. Δεν θα σε απογοητεύσω. Το υπόσχομαι!

Την επόμενη μέρα ο Hiro, η Rebeca και κάποιοι φίλοι τους από την γειτονιά μαζεύτηκαν στο λιμάνι για να αποχαιρετήσουν την Λούνα. Ήταν γύρω στο απογευματάκι και ο ήλιος δεν έκαιγε πια τόσο πολύ. Στο λιμάνι υπήρχαν αρκετές ψαρόβαρκες αραγμένες στην σειρά. Μία βάρκα όμως ξεχώριζε γιατί τα πανιά της ήταν κόκκινα σαν το αίμα και το ξύλο της καλογυαλισμένο.
"Μπορεί να είναι σχετικά παλιά όμως έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.είπε ντροπαλά ο Hiro χαμογελώντας. Η Λούνα χαμογέλασε πλατιά και βγάζοντας το αγαπημένο της rapier από την ζώνη της το σήκωσε ψηλά και αναφώνησε.
"Από εδώ και πέρα θα μαθαίνετε νέα μου μέσω του κόσμου. Το όνομα που θα ακούτε όμως δεν θα είναι Λούνα D. Jones. Το όνομά μου από εδώ και πέρα θα είναι Blaze D. Jones, θα συνεχίσω την κληρονομιά του πατέρα μου.. Η μητέρα της βούρκωσε και χαμογέλασε. Η Λούνα αφού έβαλε το rapier μέσα στην θήκη του την αγκάλιασε όπως και τον Hiro αλλά δεν έμεινε πολύ κοντά τους. Ήξερε πως αν άφηνε τον εαυτό της ελεύθερο θα έκλαιγε και ήταν κάτι που δεν το ήθελε. Το ταξίδι της θα ήταν δύσκολο και κουραστικό όμως έπρεπε να ξεκινήσει. Δεν υπήρχε καιρός πια για χάσιμο.
"Λοιπόν ξεκινάω" είπε και πήδηξε μέσα στην βάρκα. Έπιασε τα δύο κουπιά και άρχισε να κωπηλατεί με όλη της την δύναμη. Χέρια και φωνές από το λιμάνι την χαιρετούσαν εκείνη όμως συνέχιζε απλά να κωπηλατεί.
Το ταξίδι μου είναι επικίνδυνο και μπορεί να μην ξανά δω κανέναν σας πια. Όμως δεν μετανιώνω για τις αποφάσεις μου. Θα σας κάνω όλους περήφανους. Το ίδιο και εσένα μπαμπά. είπε και δάκρυσε κοιτώντας για τελευταία φορά τα πρόσωπα όλων των αγαπημένων της ανθρώπων.