[Τέλος-Minion] Κόκκινη Κλωστή Δεμένη...

"Έβαλες τα δυνατά σου, Λόιλ..." είπε ακουμπώντας το χέρι του επάνω στο κεφάλι του παιδιού ενώ εκείνο πάλευε να ξεφύγει. "Όλα τελείωσαν τώρα..."

Προς έκπληξή μου είδα τον μικρό να ηρεμεί απότομα. Τα δόντια του δάγκωσαν τα σκασμένα του χείλη και σαν να έγνεφε καταφατικά, αποφασισμένο ότι δεν είχε κάποια άλλη επιλογή, άφησε το σπαθί από τα χέρια του.

"Θα αναλάβει ο μεγάλος σου αδερφός από εδώ και πέρα."

Το χέρι του τράβηξε απότομα το κεφάλι του παιδιού. Κράκ, ακούστηκε ο λαιμός του, και το κεφάλι του έπεσε στο πλάι σαν σπασμένης κούκλας. Δεν πρόλαβα να φωνάξω, μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω τι είχε συμβεί. Σηκώθηκε κρατώντας ακόμα το παιδί στα χέρια του και το άφησε αργά στο πλάι, σχεδόν τιμητικά. Ο Χένκεν κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση.

"Περίμενα να αντέξουν λιγάκι παραπάνω," δήλωσε με θράσος, σε αυτό το σημείο δεν τον αναγνώριζα, ήταν σαν να είχα άλλον άνθρωπο μπροστά μου.
"Πολύ στεγνά λόγια για κάτι που ήταν το αποτέλεσμα των έργων σου," παρατήρησε ο άνδρας σηκώνοντας το σπαθί.
"Χμμμ... Τι σημασία έχει, για όσο είσαι ζωντανός μπορείς πάντα να ξαναρχίσεις από την αρχή," σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του και έτεινε τα χέρια του προς τα εμπρός. "Άλλωστε, δεν ήμουν εγώ αυτός που διέλυσε την ιδιοκτησία του Πατέρα," συνέχισε και τίναξε τα χέρια του πίσω, αποκλύπτοντας τις λεπτές λεπίδες, σαν νύχια, που έκρυβε κάτω από τα μανίκια του. "Άλλος είναι αυτός που πρέπει να τιμωρηθεί."
"Χμμμ... Για όσο είσαι ζωντανός, ναι."

Έκανα πίσω ενστικτωδώς ξέροντας ότι αυτό δε θα κατέληγε καλά. Ο Χένκεν δεν καθυστέρησε πολύ να κάνει την επίθεση του. Λίγες μέρες νωρίτερα, αν μου έλεγε κάποιος ότι αυτός ο άνδρας έκρυβε τόση δύναμη μέσα του θα γελούσα. Κι όμως πήδηξε προς το μέρος του άνδρα με τόση δύναμη που θα απορούσες πώς κρυβόταν μέσα στο φαινομενικά αδύναμό του σώμα. Οι λεπίδες του πέρασαν ξυστά από το πρόσωπο του άνδρα, η μία από αυτές γρατζούνισε ελαφρά τη μύτη, η άλλη πήρε τις άκρες των μαλλιών του, ο άνδρας έπεσε πίσω, όμως αντί να χαθεί το χαμόγελο διαγράφτηκε έντονο στα χείλη του.

Ο Χένκεν σήκωσε τον αγκώνα του πίσω και ήταν έτοιμος να καταφέρει ένα δυνατό χτύπημα, όταν ο άνδρας ξεγλίστρησε κυριολεκτικά μέσα από τα πόδια του. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου ξανά και ξανά, ούτε που κατάλαβα τι είχε συμβεί, άκουσα μόνο τον κοκκινομάλλη νεαρό να αφήνει ένα γελάκι ενώ αναπηδούσε ρυθμικά με πλάγια βήματα. Ο Χένκεν τίναξε τα ρούχα του, το πρόσωπό του ήταν πλέον σκοτεινιασμένο.

"Χχχμ... Φαίνεται ότι στον μεγάλο μου αδερφό δεν του αρέσει να χάνει! Όσο είσαι ζωντανός μπορείς να προσπαθήσεις όμως ξανά, υποθέτω."

"Αρκετά τράβηξε αυτό..."

Σαν στρόβιλος φάνηκε ο Χένκεν καθώς έκανε την επίθεσή του και η μάχη φαινόταν σχεδόν μονόπλευρη, η τεχνική του δεν άφηνε στον κοκκινομάλη χώρο για επιθέσεις και το σπαθί του χρησίμευε κυρίως για άμυνα, ο Χένκεν του είχε καταφέρει ήδη δύο πολύ δυνατά χτυπήματα, την πρώτη φορά δέχτηκε μια δυνατή κλωτσιά στα πλευρά κατά τη διάρκεια μιας εναέριας επίθεσης, την δεύτερη σωριάστηκε επάνω στα εργαλεία και τα όπλα που είχε ρίξει ο ίδιος στο πάτωμα λίγη ώρα νωρίτερα και πίστεψα ότι ίσως να μετάνιωνε που το είχε κάνει.

Οι λεπίδες τους είχαν διασταυρωθεί για άλλη μια φορά και ο ξένος είχε βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, για εμένα, που παρακολουθούσα τα μάχη σαν τρίτος το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν ξεκάθαρο. Ο Χένκεν είχε ακινητοποιήσει το ξίφος με τις λεπίδες του ενός χεριού ενώ ήταν έτοιμος να αποτελειώσει τον άνδρα με την άλλη και ήξερα ότι λίγα λεπτά αργότερα θα ερχόταν η σειρά μου.

"Δεν έχεις κανέναν να κατηγορείς για το τέλος σου, έτσι δεν είναι; Αντίθετα με εμένα, αποβράσματα σαν κι εσένα δε θα καταλάβουν ποτέ τη μεγάλη ευκαιρία που μας δόθηκε. Άνθρωποι σαν κι εμάς είναι προορισμένοι να κατακτήσουν τον κόσμο, ενώ κάποιοι σαν κι εσένα είναι αναλώσιμοι και καταδικασμένοι να πεθάνουν σαν τα σκυλιά όπως αυτά που πριν λίγο αποκαλούσε αδέρφια σου. Ελπίζω να επιτέλους να κατάλαβες τη-αγκχ..."

Τα πόδια του άνδρα λύγιζαν και έπνιξε μια κραυγή πόνου. Το ελεύθερό του χέρι έμπηξε ασυναίσθητα τις λεπίδες του στον τοίχο στην προσπάθειά του να κρατηθεί όρθιος, οι φλέβες το μέτωπό του πετάχτηκαν έξω, οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν και κοίταξε με τρόμο προς τα κάτω.

"Οοουπς, μάλλον δε θα αποκτήσω ποτέ ανιψάκια τώρα," είπε ακολουθώντας το βλέμμα του Χένκεν. "Ελεύθερο χέρι," κούνησε επιδειχτικά το αριστερό του χέρι μπροστά από το πρόσωπό το Χένκεν. "Περίεργο που δεν το παρατήρησες," έδειξε την τανάλια που κρεμόταν από τα αχαμνά του πρώην υπαλλήλου μου και δεν μπόρεσα παρά να κάνω κι εγώ μία γκριμάτσα πόνου.

"Παλιό..."

Η φωνή του Χένκεν έβγαινε μετά βίας από το στόμα του. Προσπάθησε να τον χτυπήσει με το χέρι που μπλόκαρε το ξίφος του ξένου, όμως η προσπάθεια στέφθηκε με αποτυχία. Ο κοκκινομάλλης σήκωσε το πόδι του και χτύπησε με δύναμη τον Χένκεν στην περιοχή της κοιλιάς στέλνοντάς τον μερικά μέτρα πίσω.

"Α, τι κρίμα, δε θα διαιωνίσεις το είδος με εκλεκτούς σαν κι εσένα," είπε με μηχανική φωνή. "Εκλεκτοί-Αποβράσματα, 0-1."

Πεσμένος ακόμη στο έδαφος, ο Χένκεν αφαίρεσε απεγνωσμένα την τανάλια από το σώμα του όμως δεν πρόλαβε να σηκωθεί. Ο ξένος πίεσε με το ένα πόδι του πόδι το δεξί χέρι του Χένκεν στο πάτωμα ενώ το άλλο πάτησε το κεφάλι.

"Αυτά γίνονται όταν δίνεις προτεραιότητα στο κάτω κεφάλι αντί στο πάνω," ένα χαμόγελό φώτισε το πρόσωπό του με ικανοποίηση. "Adios. Θα στείλω τα χαιρετίσματά σου στον πατέρα."
"Όχι, περίμ-"

Δεν πρόλαβε να αποτελειώσει τα λόγια του. Η λεπίδα του σπαθιού καρφώθηκε ανάμεσα στα μάτια του με δύναμη κάτω από ένα δυνατό κρότο. Ο ξένος τράβηξε πίσω την λεπίδα και το αίμα κύλησε κόκκινο επάνω στο μέτωπο του Χένκεν.

"Είμαι βέβαιος ότι θα χαρεί να μάθει τα νέα σου."

Κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα το πτώμα κάτω από τα πόδια του και οι ώμοι του κρέμασαν. Το βλέμμα του πλανήθηκε στα κελιά που διέμεναν μέσα τα παιδιά και προχώρησα ποδοπατώντας αδιάφορα το άψυχο πλέον σώμα του Χένκεν. Από τη στάση του σώματός του μπορούσα να καταλάβω την απειλητική του διάθεση. Για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ, βρήκα τη δύναμη να κάνω κάτι. Τα πόδια μου ξαφνικά βρήκαν νέα δύναμη, και στάθηκα δειλά αλλά με όσο θάρρος μπόρεσα να μαζέψω μπροστά του.

"Δεν είναι απαραίτητο," του είπα.
"Θες να μου πεις ότι θα αναλάβεις όλη την ευθύνη γι' αυτά, γέρο;" ρώτησε.

Ήξερα ότι πίσω από αυτή την ερώτηση κρεμόταν η ζωή μου και ότι από εδώ και πέρα θα με ακολουθούσε για πάντα η ματιά του σαν κατάρα για να είναι σίγουρος ότι θα κρατήσω την υπόσχεσή μου. Απάντησα ναι. Τα μάτια μου κοίταξαν σταθερά μέσα στα δικά μου, εκείνο το λεπτό η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι ακουγόταν μέσα στην παγωμένη αίθουσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ανακούφιση που ένιωσα όταν κατέβασε το σπαθί του, αλλά το αίμα μου πάγωσε όταν έσκυψε δίπλα από το αυτί μου.

"Πολύ καλά, θα σου δώσω τα παιδιά που τόσο επιθυμείς..." ψιθύρισε σχεδόν, η φωνή του βγήκε βραχνή από το στόμα. "Αρκεί να αναλάβεις πραγματικά την ευθύνη, ξέρεις τι προβλήματα θα φέρει όλο αυτό."

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά όσο πιο δυνατά μπορούσα. Ένα λεπτό χαμόγελο έσπασε στις άκρες των χειλιών του. Μύριζε ιδρώτα και αίμα, τα μαλλιά του κολλούσαν στο πρόσωπό του, στις πληγές του κυλούσαν ακόμη αίμα και όμως γύρισε την πλάτη του αγέρωχα και προχώρησε προς της έξοδο.

"Υποθέτω πως η δουλειά μου εδώ τελείωσε... Τα χαιρετίσματα μου στο ναυτικό..."

Τον ρώτησα πώς περίμενε να διαφύγει από το νησί στην κατάστασή του, μα απλά κούνησε το χέρι του σε ένα ελαφρύ χαιρετισμό. Έπεσα βαρύς στο πάτωμα και αποφάσισα να μην τον ακολουθήσω. Το επόμενο πρωί το δωμάτιο του Χένκεν ήταν ανάστατο, έλλειπαν φάκελοι, χαρτιά, ένα ζευγάρι ρούχα και η σφραγίδα του. Υποψιάζομαι ότι παρά την κατάστασή του δεν έχασε χρόνο και άφησε αμέσως το νησί επάνω στην αναμπουμπούλα, η σφραγίδα του άνδρα που μόλις είχε σκοτώσει σίγουρα του εξασφάλισε γρηγορότερη έξοδο, πολλοί τουρίστες είχαν αποφασίσει να αφήσουν το νησί εκείνο το βράδυ, δε θα ήταν δύσκολο να αναμειχθεί στο πλήθος και να εκμετελλευτεί την κατάσταση.

"Α, εγώ; Πράγματι."
"Πριν λίγες ημέρες ήταν εδώ ένας συνάδελφός σας μάλιστα."
"Πρώην συνάδελφός μου," είπε και σηκώθηκε από τη θέση του. "Λυπάμαι, παράληψή μου, αν και πρέπει να ομολογήσω ότι μετά από όλα αυτά, ίσως θα έπρεπε να είσαστε πιο επιφυλακτικός απέναντι σε αγνώστους."
"Μα..."
"Μην ανησυχείτε όμως, είμαι πράγματι ένας απλός δημοσιογράφος, αν και δεν εργάζομαι για τη κυβέρνηση πλέον. Ορίστε η κάρτα μου, Τζορτζ Μπεστ, στις υπηρεσίες σας."
"Μα τότε-"
"Δυστυχώς ο χρόνος με πιέζει και θα πρέπει να αποχωρίσω όσο κι αν θα ήθελα να πιάσω ψιλή κουβεντούλα," διέκοψε και πάλι την ώρα που έπαιρνε το καπέλο του από την κρεμάστρα. "Ευχαριστώ όμως πάρα πολύ για τη συνεργασία σας," χαμογέλασε επιτηδευμένα και έκανε μία μικρή υπόκλιση.

Κούνησα απλώς το κεφάλι μου. Ίσως ήταν στη μοίρα μου από εδώ και πέρα να γνωρίζω ιδιόρρυθμους τύπους επάνω σε αυτό το νησί.