[Τέλος-Minion]One Name, a thousand emotions

Για τους περισσότερους ανθρώπους ο βραδινός ύπνος είναι κάτι όμορφο που σε βοηθάει να ξεκουραστείς και να αναπληρώσεις τις χαμένες δυνάμεις σου. Αν είσαι τυχερός βυθίζεσαι και σε όμορφα όνειρα. Περιπέτειες ή παλιές αναμνήσεις έρχονται να στολίσουν τον ύπνο σου και να σε κάνουν να ξεκουραστείς ακόμα περισσότερο. Γιατί εκτός από το σώμα ξεκουράζεται και η ψυχή. Δεν συνέβαινε το ίδιο όμως και με την Canary Drew, η οποία εδώ και μία βδομάδα έβλεπε συνεχόμενα τον ίδιο εφιάλτη. Δεν ήταν ακριβώς εφιάλτης. Ήταν κάτι που ήταν σίγουρη πως είχε συμβεί στο θολό της παρελθόν ποτέ όμως δεν μπορούσε να δει ή να θυμηθεί ξεκάθαρες εικόνες. Έβλεπε παιδιά πολλά παιδιά μαζεμένα σε ένα περίεργο μέρος να κάθονται, να γελάνε, να παίζουν. Εκτός από ένα αγόρι με ασημόξανθα μαλλιά που πάντα κοιτούσε έξω από το παράθυρο και μουρμούριζε ένα όνομα. Alphonse... Alphonse... Ο εφιάλτης αυτός δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ανάμνηση θολή και βαθιά κρυμμένη η οποία όμως της προκαλούσε άγχος, στεναχώρια και πάντα την έκανε να πετάγεται ιδρωμένη από τον ύπνο της.

Έτσι έγινε και εκείνο το βράδυ. Δεν ήταν λίγο πριν το χάραμα που πετάχτηκε πάνω πετώντας τα σκεπάσματά της στο πάτωμα. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και ο ουρανός είχε μόλις αρχίσει να παίρνει ένα απαλό ροζ-γαλάζιο χρώμα. Η μέρα ξεκινούσε όμως η διάθεση της Canary δεν ήταν καλή.
Αναθεματισμένα όνειρα. Θα προτιμούσα να μην έβλεπα κανένα όνειρο παρά αυτόν τον εφιάλτη ξανά και ξανά. Και είμαι σίγουρη πως ξεχνάω κάτι σημαντικό σε σχέση με αυτό το όνειρο όμως δεν μπορώ να θυμηθώ τι.
Η Canary σηκώθηκε από το κρεβάτι της και τεντώθηκε. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου που βρισκόταν ήταν αρκετά μικρό κατάλληλο για έναν απλό ύπνο και τίποτα περισσότερο. Υπήρχε ένα ξύλινο, σχετικά άβολο κρεβάτι και ένα κομοδίνο. Ακόμα υπήρχε και ένα μπάνιο το οποίο ήταν πενταβρόμικο. Με μια έκφραση αηδίας στο πρόσωπο η Canary ντύθηκε βιαστικά και κατέβηκε κάτω στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου.

Κατεβαίνοντας είδε μερικούς από τους συναδέλφους της να κάθονται και να συζητούν. Η έκφρασή τους ήταν άλλων σοβαρή και άλλων λυπημένη. Η Canary άρχισε να επιταχύνει το βήμα προς το μέρος τους. Όταν έφτασε κοντά τους, γύρισαν την κοίταξαν και οι περισσότεροι κατέβασαν το κεφάλι τους απογοητευμένοι.
"Τι συμβαίνει? Τι έγινε? Γιατί έχετε τέτοια μούτρα? Α! ξέρω θα αργήσουμε και άλλη μέρα να φύγουμε. Ε, εντάξει δεν πειράζει, ακολουθούμε τον καπετάνιο." Μόλις αναφέρθηκε το όνομα του καπετάνιου όλοι μαράζωσαν. Τότε η Canary σιγουρεύτηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Σταύρωσε τα μπράτσα της και τους κοίταξε όλους έναν έναν.
"Τι έγινε πείτε μου!"
"Ο καπετάνιος...Πέθανε."
"John!"
"Έτσι και αλλιώς θα το μάθαινε. Ας της το πούμε μια ώρα αρχύτερα."

Η Canary τους κοίταξε σοκαρισμένη. Γύρω της όλα θόλωσαν. Οι καναπέδες του lobby εξαφανίστηκαν ενώ τα καφέ τραπεζάκια άρχισαν να γυρίζουν. Στο τέλος ένιωσε το σώμα της να ακουμπάει κάτι κρύο και το τελευταίο πράγμα που αντίκρισε ήταν ένας μεγάλος πολυέλεος.
Πέρασαν τουλάχιστον δέκα λεπτά μέχρι τα μέλη του πληρώματος να καταφέρουν να την συνεφέρουν.
Όταν άνοιξε τα μάτια της τους κοίταξε όλους και βούρκωσε. Εκείνοι την αγκάλιασαν και έμειναν έτσι για λίγη ώρα. Ο κόσμος τους κοιτούσε παραξενεμένος. Έξι άντρες και ένα κορίτσι να αγκαλιάζονται και να κλαίνε δεν ήταν κάτι που έβλεπες κάθε μέρα.
"Ο καπετάνιος σου άφησε σαν δώρο αυτό. Μας παρακάλεσε να σου το δώσουμε." είπε ο γηραιότερος του πληρώματος βγάζοντας την κόκκινη τραγιάσκα του, αποκαλύπτοντας το γυμνό από μαλλιά κεφάλι του και δίνοντάς της ένα πολύ μακρόστενο πακέτο καλυμμένο από φτηνό μπεζ περιτύλιγμα.

H Canary παραξενεμένη κάθισε στον πλησιέστερο καναπέ και άνοιξε το περιτύλιγμα. Μέσα βρήκε ένα ξύλινο καλογυαλισμένο μπαστούνι που στην κορυφή του είχε μια χρυσή μεταλλική σφαίρα. Η Canary κοίταξε με απορία τον Peru που της έδωσε το περιτύλιγμα και εκείνος έβγαλε από την τσέπη του και ένα γράμμα. Όταν κοίταξαν τον φάκελο αναγνώρισαν τον καθαρό γραφικό χαρακτήρα του καπετάνιου τους David Fonse.

"Αγαπητή μου Canary,
Για να διαβάζεις αυτό το γράμμα πάει να πει πως δεν βρίσκομαι πια σε αυτή την ζωή. Μην τολμήσεις να κλάψεις! Ξέρεις πως όταν κλαις με κάνεις δυστυχισμένο. Έχουμε γυρίσει μαζί σχεδόν όλες τις θάλασσες όμως ξέρω πως αυτό που θες πραγματικά είναι η Grand Line και τα μυστήρια που κρύβει. Είσαι καταπληκτική πλοηγός αλλά πολύ αδύναμη. Επιθυμία μου είναι να πας στο Karate Island και να ψάξεις να βρεις τον Hasegawa Sensei, είναι δάσκαλος του Karate θα σε εκπαιδεύσει σωστά. Από εκεί και πέρα πρέπει μόνη σου να μάθεις να χρησιμοποιείς το όπλο που σου έδωσα. Ζυγίζει γύρω στα πενήντα κιλά σαν αντικείμενο. Καλή τύχη.
Κάπτεν David Fonse"

Η Canary σκούπισε τα βουρκωμένα μάτια της και κοίταξε τους συντρόφους της. Έδειχναν να έχουν χάσει κάθε όρεξη και κάθε ελπίδα για να συνεχίσουν. Ήξερε πως οι πειρατές Bounty Bones είχαν έρθει στο τέλος τους. Έξι χρόνια ταξίδευε μαζί τους από τα δέκα της, όταν την βρήκαν μισό πνιγμένη στην ακτή ενός νησιού στο East Blue. Η ίδια δεν θυμόταν τίποτα για το παρελθόν της ούτε όμως και την ενδιέφερε να μάθει. Ήταν χαρούμενη που ήταν ζωντανή και ελεύθερη. Με τους Bounty Bones γύρισε σχεδόν ολόκληρα τα East και North Blue, το μισό South ενώ είχαν μείνει ανεξερεύνητες οι υπόλοιπες θαλάσσιες περιοχές. Το όνειρό της ήταν να γυρίσει όλο τον κόσμο. Η αίσθηση προσανατολισμού της και η κατανόηση των αλλαγών του καιρού όπως και η ανάγνωση χαρτών, την καθιστούσαν ικανή σαν πλοηγό πλοίου. Ακόμα μπορούσε να σχεδιάσει και κάποιον χάρτη αν παριστούσε ανάγκη όμως δεν ήταν πολύ καλή σε αυτό. Δίπλωσε το γράμμα του καπετάνιου και το φύλαξε προσεκτικά στην τσέπη της. Πήγε να πάρει το μπαστούνι όμως δεν μπόρεσε να το σηκώσει. Άρχισε να τεντώνεται να σφίγγεται να τραβάει όμως δεν μπορούσε να το κουνήσει ούτε εκατοστό. Οι σύντροφοί της βλέποντας της προσπάθειές της άρχισαν να γελάνε.
"Ο γερό Καπετάνιος ήταν χωρατατζής μέχρι το τέλος"
"Πώς περιμένει να σηκώσει κάτι τέτοιο."
"Δεν το πιστεύω πως πέθανε, νόμιζα πως θα ζούσε για πάντα. Ήταν κάπου στα 80 δεν ήταν;"
"Αποκλείεται να ήταν τόσο μεγάλος."
"Μα πέθανε από φυσικά αίτια!"
"Πρέπει να ήταν μεγάλος."
"ΣΥΓΝΏΜΗ ΠΟΥ ΔΙΑΚΌΠΤΩ ΤΗΝ ΣΥΖΉΤΗΣΗ ΑΛΛΑ ΜΗΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΤΕ ΕΝΑ ΧΕΡΑΚΙ?" φώναξε θυμωμένη η Canary. Το πλήρωμα κοίταξε πρώτα εκείνη και ύστερα λίγο πιο δίπλα από εκείνην μένοντας όλοι με ανοιχτό στόμα. Η Canary παραξενεμένη γύρισε να δει και είδε πως ένα κορίτσι λίγο μεγαλύτερό της με κοτσιδάκια στα μαλλιά είχε σηκώσει το μπαστούνι και το στριφογύριζε στο χέρι της.

Τότε η Canary την πλησίασε και της ζήτησε να το δώσει πίσω. Η κοπέλα την κοίταξε επιτιμητικά και συνέχισε να το στριφογυρίζει στο χέρι της. H Canary προσπάθησε πολλές φορές να της το αρπάξει όμως δεν τα κατάφερε.  
"Όταν καταφέρεις να μου το πάρεις τότε μόνο θα το έχεις. Μέχρι τότε θα το πάρω μαζί μου. Αν χρειάζεσαι βοήθεια για να μεταφέρεις το όπλο σου τότε είσαι εντελώς ανάξια για να το χρησιμοποιείς."
Η Canary ξέροντας πως είχε δίκιο κατέβασε απογοητευμένη το κεφάλι της.
"Απογοητεύεσαι και εύκολα ε; Μάλλον δεν είναι τόσο σημαντικό το δώρο που σου έκαναν. Εντάξει τότε! Θα σε περιμένω σε έναν μήνα στο Emerald City. Αν δεν έρθεις θα φύγω και θα πουλήσω αυτό το όμορφο όπλο. Αν  έρθεις για να το πάρεις πίσω θα πρέπει να με νικήσεις. Αν κερδίσεις σου το δίνω και φεύγεις. Αν κερδίσω θα μπεις στο πλήρωμά μου! Τι λες;"
Η Canary σαστισμένη για λίγο έμεινε να σκεφτεί. Μετά έσφιξε τις γροθιές της και την κοίταξε στα μάτια.
"Θα είμαι εκεί!" της είπε και εκείνη χαμογελώντας έφυγε.

Την επόμενη μέρα η Canary βρισκόταν στο λιμάνι μαζί με τους συντρόφους της. Είχαν πάει όλοι για να την χαιρετήσουν. Η κοπέλα είχε αποφασίσει να ακολουθήσει την συμβουλή του Καπετάνιου της και να πάει στο Karate Island ώστε να δυναμώσει το σώμα της. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της θα έκανε να φτάσει 4-5 μέρες. Θα είχε μπροστά της μόνο τρεις βδομάδες σκληρής εκπαίδευσης ώστε να πάρει πίσω το όπλο που της έδωσε ο David. Ήταν αποφασισμένη να το πάρει πίσω με κάθε κόστος. Οι σύντροφοί της την κοίταξαν λυπημένοι. Θα τους έλειπε όμως δεν μπορούσαν να την κρατήσουν με το ζόρι κοντά τους. Είχαν αποφασίσει να ταξιδέψουν για λίγο ακόμα στην θάλασσα μέχρι να αποσυρθούν και να γυρίσει ο καθένας σπίτι του. Χωρίς τον καπετάνιο τους δεν είχε νόημα να ζουν στην θάλασσα πια. Εκείνος ήταν η ψυχή των Bounty Bones και δεν θα μπορούσε κανείς να τον αντικαταστήσει.

Εκείνο το πρωινό η θάλασσα ήταν ήρεμη και γαλήνια. Για να βοηθήσουν την Canary οι σύντροφοί της είχαν φέρει μια βάρκα από το καράβι ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει το ταξίδι της.
"Της βάλαμε και πανί ώστε να σε διευκολύνει στο ταξίδι σου."
"Γίνε δυνατή και νίκησε την! Πάρε το δώρο του καπετάνιου πίσω. Είναι η κληρονομιά των Bounty Bones."
"Μην την αγχώνετε, θα τα πάει μια χαρά. Ο καπετάνιος πίστευε σε εκείνην και το ίδιο κάνουμε και εμείς ή μήπως έχω λάθος;" Όλοι συμφώνησαν καταφατικά με ένα νεύμα του κεφαλιού τους.
"Θα το πάρω πίσω ο κόσμος να χαλάσει. Σας το υπόσχομαι!" είπε αποφασιστικά η Canary και μπήκε μέσα στην βάρκα. Το αεράκι φύσηξε τα τζιβάκια της και το πρόσωπό της. Εκείνη χαμογέλασε στους συντρόφους της οι οποίοι έλυσαν την βάρκα από τον κάβο. Η Canary πήρε τα κουπιά και ξεκίνησε να κωπηλατεί.

Οι σύντροφοί της άρχισαν όλοι μαζί να φωνάζουν και να τις κουνάν τα χέρια. Εκείνη σκεπτόμενοι πως κάνουν σαν μικρά παιδιά χαμογέλασε και ανταπέδωσε τον χαιρετισμό. Έπειτα βυθίστηκε στις σκέψεις της. Αν έπρεπε να γίνει δυνατότερη σε έναν μόνο μήνα έπρεπε να αυξήσει την αντοχή της. Αυτό το ταξίδι της έδινε αυτή την δυνατότητα.
Αν κάνω κουπί σε όλο το ταξίδι τότε θα γίνω σίγουρα δυνατότερη. Πρέπει να τα καταφέρω. Το υποσχέθηκα στους φίλους μου. Εξάλλου είναι το δώρο που μου έδωσε ο άνθρωπος που είχα πια κοντά σε πατέρα τόσα χρόνια. Θα βάλω τα δυνατά μου.
Η Canary ένιωσε ένα απίστευτο κύμα μέσα στην καρδιά της να την παρακινεί. Εκείνη την στιγμή μπορούσε να κάνει τα πάντα. Είχε το σθένος και το πάθος να το κάνει. Δεν υπήρχε περίπτωση να την νικήσουν χωρίς πρώτα να παλέψει. Θα τα έδινε όλα. Γιατί το δώρο του David ήταν κάτι που άξιζε να τα δώσεις όλα για όλα.
Όσο η Canary απομακρινόταν από την στεριά τόσο πιο σίγουρη ένιωθε για αυτό που πήγαινε να κάνει. Ήταν σαν αυτό το κορίτσι μαζί με τον καπετάνιο να την αφύπνισαν. Ο κόσμος ήταν μπροστά και εκείνη θα τον γύριζε όλο. Και για να το πετύχει αυτό έπρεπε απλά να γίνει δυνατότερη.