[Αρχή - Παρελθόν] Wicked Reality [Part 2]

Το καφέ νέο χρώμα εξαπλωνόταν με γρήγορο ρυθμό και στο υπόλοιπο σώμα του πειρατή. Μόλις ο ίδιος κοίταξε το χέρι του, έβγαλε μια σιγανή κραυγή και έκανε ένα μεγάλο βήμα πίσω. Τράβηξε το λαβωμένο του χέρι έτσι ώστε να το ελευθερώσει αλλά αυτή η κίνηση του κόστισε. Το χέρι του αποκολλήθηκε με τεράστια ευκολία από το υπόλοιπο σώμα του και παρέμεινε στην κατοχή του μυστηριώδη άντρα. Εκείνος τότε άσκησε πίεση στο κομμένο χέρι και αυτό διαλύθηκε και μετατράπηκε σιγά σιγά σε σκόνη. Όλοι στο δωμάτιο έμειναν με ανοικτό το στόμα καθώς το γεγονός αυτό ξεπερνούσε την οποιαδήποτε αντίληψη που είχε ο καθένας για την πραγματικότητα. Ο πειρατής του οποίου το χέρι μόλις καταστράφηκε, άρχισε να τρέμει και έχασε την ισορροπία του, πέφτοντας κάτω. Κοίταξε τον ώμο του, αλλά δεν για κάποιον περίεργο λόγο δεν αιμορραγούσε. Με το μαχαίρι του πλέον μακριά από εκείνον, δεν είχε την παραμικρή θέληση να του ξαναεπιτεθεί. Όμως ακόμα και να το κρατούσε ακόμα μαζί του, πάλι, δεν θα ήταν σε θέση να επιμείνει. Οι υπόλοιποι πειρατές φοβήθηκαν τόσο πολύ που κάθε ίχνος οργής χάθηκε.
-Τι έγινε μικρέ? Που πήγε όλη η ενέργεια που είχες λίγα δευτερόλεπτα πριν? Δεν σου έχουν μάθει τρόπους στο σαπιοκάραβο που μένεις?
-Τ--τι μου έκανες?
-Σε έβαλα στην θέση σου.
-Το χέρι μου... ΤΙ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕΣ?
-Σου το "πήρα". Δεν το κατάλαβες? Αν και είσαι τυχερός. Η αντίδρασή σου διέκοψε την δύναμή μου πριν προλάβει να σου πάρει και την ζωή. Να είσαι ευχαριστημένος που ζεις.
Ο ένας επικεφαλής έτρεξε στο πλάι του πειρατή και προσπάθησε να τον καθησυχάσει με όποιον τρόπο μπορούσε. Αυτό όμως ήταν ανώφελο. Ο άντρας στράφηκε προς το μέρος των σκλάβων και τους πέρασε όλους από μια γρήγορη ματιά. Μια σπίθα εκδίκησης άναψε ξαφνικά μέσα στον τραυματισμένο πειρατή. Με το μοναδικό του χέρι, τράβηξε το πιστόλι του επικεφαλή από την θήκη του και σημάδεψε το άτομο που τον έφερε σε εκείνη τη θέση. Η σκανδάλη πατήθηκε δύο φορές με την πεποίθηση ότι ήταν αρκετές ώστε να σκοτώσουν τον εχθρό.

Η πορεία των σφαιρών διεκόπη από το γυμνό χέρι ενός δεύτερου από τους τρεις άντρες. Με το που εκείνες ακούμπησαν το μπράτσο του, ένας μεταλλικός ήχος παρήχθη λόγω της πρόσκρουσης και τότε πήραν τυχαίες κατευθύνσεις, η μία έφτασε στο πέτρινο ταβάνι και η άλλη έπεσε με ταχύτητα στο έδαφος. Για άλλη μια φορά συνέβη κάτι που δεν μπορούσε να εξηγηθεί φυσιολογικά και αυτό το γεγονός φόβισε ακόμα περισσότερο τους θεατές. Οι άπιστοι που θεώρησαν ότι ο πρώτος άντρας απλά έτυχε και κατάφερε την καταστροφή ενός ολόκληρου χεριού, αυτή τη φορά δεν μπορούσαν παρά να παραδεχτούν πως κάτι πολύ παράξενο γινόταν. Μονάχα οι τρεις άντρες και πιθανότατα οι επικεφαλείς να είχαν κάποια πιθανή εξήγηση για ό,τι συνέβη.
-Ακόμα να μάθεις... Χμφ! Δεν δίνω παραπάνω από μία ευκαιρία στους ανθρώπους...
-Τέρατα.. είστε τέρατα!!
-Έχεις το δικαίωμα να μας αποκαλέσεις έτσι καθώς δεν ξέρεις τίποτα για εμάς, αλλά "τέρατα"? Δεν είναι κάπως ακραίο να μας φωνάζεις έτσι κατά την πρώτη μας γνωριμία?
Ο άντρας γύρισε ξανά προς το μέρος του άμοιρου πειρατή. Έκανε νόημα στον επικεφαλή να φύγει από κοντά του αλλά εκείνος δίστασε.
-Δεν θες να έχεις την ίδια μοίρα με εκείνον έτσι? Προσπάθησες να τον συνεφέρεις αλλά δεν τα κατάφερες... δεν φταις εσύ αλλά εκείνος. Άσε με να απαλύνω τον πόνο του.
Ο επικεφαλής, μη θέλοντας να χάσει τον πολύτιμο σύντροφό του δεν έκανε στην άκρη.
-Έχει χάσει τα λογικά του. Αφήστε τον να τον τιμωρήσουμε εμείς για τις πράξεις του. Σας παρ--
Η πρότασή του σταμάτησε βίαια από την γροθιά που του έριξε ο μυστηριώδης άντρας. Είχε τόση δύναμη που τον πέταξε δυο μέτρα μακριά. Τότε έσκυψε και έπιασε τον άλλον από τον λαιμό. Τον σήκωσε στο ύψος του προσώπου του και μετά του ψιθύρισε στο αυτί. Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια που άκουσε ποτέ του.

Το δέρμα του πήρε το ίδιο χρώμα με πριν, ξεκινώντας πάλι από το σημείο επαφής. Καθώς εξαπλωνόταν από τον λαιμό του, προς το κεφάλι και το υπόλοιπο σώμα του, χτυπιόταν ολόκληρος ώστε να ξεφύγει αλλά όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, τα μάτια του έκλειναν όλο και περισσότερο, μέχρι που όλοι μέσα στο δωμάτιο κατάλαβαν πως το τέλος του είχε φτάσει. Παρ'όλα αυτά ο άντρας συνέχισε την επίθεσή του έως ότου ο πειρατής είχε καλυφθεί ομοιόμορφα.
-Η τελευταία αυτή έκφραση πόνου που παίρνει ο άνθρωπος πριν πεθάνει είναι απίθανη. Γι'αυτό και θα την διατηρήσω.
Με αυτά του τα λόγια, άφησε ήρεμα το άψυχο σώμα του πειρατή στο πάτωμα. Γύρισε και κοίταξε το έντρομο πλήθος.
-Να φοβάστε μόνο εάν με θέλετε εχθρό σας κυρίες και κύριοι. Μόνο τότε θα λάβετε το πολύτιμο δώρο του θανάτου, που σας προσφέρει η δύναμη της σκουριάς μου.
Οι τελευταίες λέξεις ήταν αρκετές για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος που οφειλόταν το καφέ χρώμα του δέρματος του πειρατή. Παρ'όλα αυτά, δεν εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο ο μυστηριώδης άντρας μπορούσε να μετατρέψει τη σάρκα σε σκουριά. Ο Kouga και κάποιοι άλλοι σκλάβοι μαζί, θεώρησαν πως ακόμη και ο φίλος του είχε κάποια παρόμοια δύναμη αλλά δεν μάντεψαν. Παρέμειναν στις θέσεις τους παρατηρώντας με φόβο το άγνωστο. Αν οι δυνάμεις που ο Kouga και άλλα παιδιά της ηλικίας του και μικρότερα ονειρεύονταν να είχαν ήταν τέτοιες, τότε σίγουρα δεν θα επέμεναν να πραγματοποιηθεί αυτού του είδους η ευχή.
-Πίσω στην δουλειά μας τώρα. Εκτός αν θέλει και κάποιο άλλο απόβρασμα από το πλήρωμά σας να με διακόψει... Όμορφα λοιπόν. Θα αγοράσω τρεις αρχικά. Δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα, ε φιλαράκια μου? είπε άκρως περιπαικτικά ο άντρας στραμμένος προς τους απαθείς πειρατές.

Ο ένας επικεφαλής έγνεψε και του έδωσε το δικαίωμα να κάνει εκείνο που ήθελε. Δεν υπήρχε και διαφορετική επιλογή για εκείνον αν δεν ήθελε να καταλήξει σαν τον πρώην σύντροφό του. Ο μυστηριώδης άντρας ζήτησε από τους σκλάβους να σηκωθούν όρθιοι και εκείνοι υπάκουσαν δίχως να περάσει δευτερόλεπτο. Όλοι τους πετάχτηκαν πάνω με το που άκουσαν την πρόταση να βγαίνει από το στόμα του.
-Αν είστε όντως τόσο υπάκουοι θα μου είναι δύσκολο να επιλέξω μόνο τρεις. Αν μπορούσα θα σας αγόραζα όλους.
Ήταν εκείνη η στιγμή που όλοι οι σκλάβοι περίμεναν πως θα φτάσει εν τέλει. Είχαν καταλήξει εδώ και καιρό σε τούτο το συμπέρασμα αλλά όση ψυχολογική προετοιμασία και να έκαναν, ποτέ δεν θα ήταν έτοιμοι για το πραγματικό γεγονός. Οι περισσότεροι θα χωρίζονταν μεταξύ τους και θα κατέληγαν σε διαφορετικό άτομο. Πιθανότατα σε εκείνον που έδινε τα περισσότερα χρήματα, εφόσον αναφέρθηκε προηγουμένως πως θα γινόταν πλειστηριασμός. Με το κεφάλι σηκωμένο, παρ'όλη την θλίψη που έκρυβαν από τους εαυτούς τους, οι σκλάβοι προσπαθούσαν να δείξουν την καλύτερή τους πλευρά στον άντρα που θα τους αγόραζε λόγω φόβου, αλλά ταυτόχρονα κανείς τους δεν ήθελε να τον ακολουθήσει στην έξοδο και μετά.
-Είστε όλοι τόσο υπέροχοι που προσπαθείτε να με εντυπωσιάσετε αλλά μπορώ να καταλάβω πως νιώθετε πραγματικά. Δεν είστε τα πρώτα παιχνίδια που αγοράζω. Συμπεριφερθείτε όπως πάντα, όχι σαν να βρίσκεστε σε διαγωνισμό ομορφιάς ή κάτι τέτοιο. Αν και αυτό δεν θα είχε πάλι νόημα... η επιλογή έχει ήδη γίνει. Εσύ, εσύ και εσύ... ένα βήμα μπροστά! αναφώνησε καθώς με την βοήθεια του χεριού του έδειχνε τα άτομα ένα προς ένα.

Ο Kouga έστρεψε το βλέμμα του προς το χέρι, ενώ ευχόταν να μην βρισκόταν και εκείνος μέσα στην τριάδα. Ανώφελο μεν, λόγω του ότι η πώλησή του σε κάποιον αγοραστή ήταν αναπόφευκτη. Δεν ήλπιζε να μην επιλεγεί εκείνη τη στιγμή ώστε να κερδίσει χρόνο και να ξεφύγει κάπως από την κατάσταση που βρισκόταν αλλά για κάποιον άλλο λόγο. Προηγουμένως είχε ειπωθεί πως οι σκλάβοι που στέκονταν σε εκείνο το δωμάτιο ήταν μονάχα οι μισοί και πως οι υπόλοιποι βρίσκονταν σε άλλο μέρος. Έτσι, ο νεαρός ζούσε με την ελπίδα να συναντήσει τους άλλους φίλους του από τους οποίους είχε χωριστεί πίσω στο Strawberry Hill Island. Ακόμα και μια οπτική επαφή με εκείνους θα ήταν αρκετή ώστε να βγάλει ένα μεγάλο βάρος από τους ώμους του. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος του όμως. Όσο και να μην ήθελε να το πιστέψει, το δάκτυλο του άντρα έδειχνε προς το μέρος του. Ενστικτωδώς, το σώμα του κινήθηκε ένα βήμα μπροστά, ενώ το μυαλό του Kouga δούλευε πυρετωδώς να βρει απαντήσεις σε μερικά από τα πολλά ερωτήματα που το κατέκλυσαν.
"Τι? Ε? Εμένα δείχνει? Δεν μπορεί... κάποιο λάθος πρέπει να γίνεται... Ε, εσύ δίπλα! Εσένα δείχνει, γιατί δεν προχωράς? Άντε, μην τον αφήνεις να περιμένει... ίσως να νευριάσει μαζί σου..."

"Μα... τι συμβαίνει? Γιατί κάνω ένα βήμα εγώ αντί για εκείνον? Εεεε? Μα-- μα-- δεν έδωσα εγώ αυτή την εντολή. ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΟΥΝΗΘΕΙΣ ΑΧΡΗΣΤΟ ΣΩΜΑ! Γιατί το έκανες αυτό? Μα δεν έδειξε εμένα... ΔΕΝ ΜΕ ΕΔΕΙΞΕ! ΔΕΝ ΜΕ ΕΠΕΛΕΞΕ! ΠΑΡ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ... ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΒΗΜΑ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ! ΣΤΑΜΑΤΑ! ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ! Μην μου το κάνεις αυτό... Άκουσέ με σε παρακαλώ! Μην με εγκαταλείπεις! Μας περιμένουν όλοι... ο Shinya... η Asuka... και φυσικά ο Kensei..."

"Ο Kensei? Όχι! Εκείνος κατάφερε να ξεφύγει μάλλον, έτσι δεν είναι Kensei? Είσαι εντάξει φιλαράκο, ε? Μην σε νοιάζει για εμένα ό,τι και να κάνεις... Εγώ λογικά θα πάω με αυτόν εδώ τον άντρα... εντάξει? Kensei? Μη, μη με αφήνεις εδώ μόνο μου φίλε... Μητέρα! Που είσαι!? Βοήθησέ με σε παρακαλώ... δεν θέλω να πάω μαζί του... Ας με βοηθήσει κάποιος... ΦΟΒΑΜΑΙ!"

Ο άντρας τους διέταξε να πάνε κοντά του αλλά ο Kouga δεν τον άκουσε. Η έκφραση στο πρόσωπό του άλλαξε μόλις είδε τον μικρό να παραμένει ακίνητο στην θέση του. Αυτή τη φορά με λίγο υψηλότερο τόνο στη φωνή, επανέλαβε την πρότασή του με τα μάτια του καρφωμένα στον νεαρό. Είχε καταλάβει πως ο Kouga είχε αφεθεί στις σκέψεις του και δεν ήθελε να του παραχωρήσει άλλο χρόνο. Έτσι, τον πλησίασε με αργό βηματισμό και ετοίμασε την γροθιά του. Σαν η μέρα εκείνη να μην ήταν γεμάτη περιστατικά, άλλο ένα έδεσε... ένα γεγονός που έσωσε προσωρινά τον μικρό. Η τεράστια πόρτα που οδηγούσε μακριά από αυτό το δωμάτιο είχε κλείσει αλλά κανείς δεν την είχε κλειδώσει. Ένας θόρυβος ακούστηκε από εκείνο το μέρος. Στην αρχή έμοιαζε με απλό τρίξιμο αλλά στη συνέχεια η έκπληξη όλων των ατόμων στο δωμάτιο επικάλυψε κάθε ήχο. Η πόρτα άρχισε να κινείται και σιγά σιγά να ανοίγει. Πριν εμφανιστεί ο υπεύθυνος γι'αυτή την πράξη, όλοι είχαν μπει σε αμυντική στάση. Οι πειρατές βρίσκονταν σε επιφυλακή με τα πιστόλια και τα σπαθιά στα χέρια, έτοιμοι να ορμήσουν σαν θηρία πάνω στον απρόσμενο επισκέπτη ή εισβολέα. Οι τρεις άντρες το ίδιο. Παρ'ότι δεν έκαναν κάποια ειδική κίνηση για να προετοιμαστούν, ορατή στους υπόλοιπους τουλάχιστον, η τριάδα είχε μπει σε κατάσταση συναγερμού. Κανείς άλλος πέρα από το πλήρωμα και τους τρεις τους δεν γνώριζε για εκείνο το μέρος και αυτό τους προβλημάτισε. Η πόρτα δεν άνοιξε εντελώς, παρά μόνο ένα κομμάτι της έμεινε ανοικτό. Από αυτό το άνοιγμα ξεπρόβαλε αρχικά ένα χέρι τυλιγμένο ολόκληρο με επιδέσμους. Το χέρι εκείνο κρατούσε μια λευκή σημαία, την οποία άρχισε να ανεμίζει πάνω κάτω σαν ένδειξη ανακωχής. Κανείς όμως δεν θέλησε να αφήσει την ασφάλεια που χάριζαν τα όπλα τους απλά για κάτι τέτοιο. Η σκληρή ζωή στις θάλασσες τους είχε μάθει να μην εμπιστεύονται κανέναν. Μια σιγανή φωνή ακούστηκε.
-Εμμ συγγνώμη για την ενόχληση. Μπορώ σας παρακαλώ πολύ να περάσω? Δεν είμαι οπλισμένος αλλά αν όντως, λέω γω, είμαι, τότε σας υπόσχομαι πως δεν θα προβώ σε κάποια επίθεση! Ε?