[Αρχή - Παρελθόν] Wicked Reality [Part 2]

Ο μικρός πλησίασε τους σκλάβους που είχαν σχηματίσει μια σειρά και μπήκε σε αυτή ακριβώς πίσω από τον τελευταίο. Κάποιοι από αυτούς κοίταξαν τον νεαρό με λύπη ενώ άλλοι δεν έδωσαν καμία σημασία. Ήταν απορροφημένοι στις δικές τους σκέψεις που αφορούσαν την τραγωδία στην οποία πρωταγωνιστούσαν. Η ομάδα ξεκίνησε να προχωρά γρήγορα ενώ δύο από τους πειρατές είχαν μείνει στο πλάι του μικρού για να μάθουν τον λόγο για τον οποίο βρισκόταν μόνος του. Μόνο και μόνο για να επιταχύνουν τον λόγο του, είχαν φέρει τις λεπίδες τους αρκετά αρκετά κοντά του, σε σημείο που ένα παραπάτημα μπορούσε να αποβεί μοιραίο.
-Μίλα λοιπόν...
-Μα-μας επιτέθηκαν κάποιοι... οι φίλοι σας... δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτα...
-Ποιοι ήταν? Σίγουρα μπορούσες να δεις τι φορούσαν!
Ο νεαρός κούνησε το κεφάλι δεξιά-αριστερά.
-Δεν μπορούσα να δω τίποτα... τις σκιές τους μόνο...
-Είσαι σίγουρος? είπε ο ένας ενώ αυτή τη φορά ακούμπησε το κρύο ατσάλι στο ροδοκόκκινο μάγουλό του.
-Ν-ναι! Δεν ξέρω τίποτα άλλο! απάντησε ταχύτατα ο Kouga χύνοντας ταυτόχρονα ένα δάκρυ από τον φόβο του.
Σαν να έπαιζε παιχνίδια μαζί του, το μυαλό του έφερε στην επιφάνεια το όνομα που είχε ακούσει. Έκανε να το αναφέρει αλλά οι λέξεις δεν μπορούσαν να βγουν από το στόμα του. Αυτό δεν ξέφυγε από την αντίληψη του πειρατή, του οποίου τα μάτια στένεψαν και περίμενε να δει κάποια δεύτερη ύποπτη αντίδραση από τον μικρό. Ο Kouga από την μία εκτιμούσε πραγματικά τη ζωή του και δεν ήθελε να την χάσει κρατώντας το όνομα εκείνο μυστικό. Ταυτόχρονα όμως σκέφτηκε πως ίσως να ήταν πολύ καλύτερα να έμενε πίσω με τους επιτεθείς από το να έτρεχε άσκοπα στο δάσος. Αν παρέδιδε το όνομα τότε υπήρχε πιθανότητα να τους έβρισκαν οι πειρατές και να τους σκότωναν, καταστρέφοντας έτσι μια μικρή ελπίδα απελευθέρωσης.

Εκείνη τη στιγμή, ένιωσε το δέρμα του να σκίζεται ελαφρά από την λεπίδα και ζεστό αίμα να αναμιγνύεται με τα δάκρυά του.
-Αν κρύβεις κάτι, είναι καλύτερο να το πεις αυτή τη στιγμή, πριν το μαχαίρι μου εισχωρήσει πιο βαθιά.
Ενστικτωδώς, ο Kouga του αράδιασε το πολύτιμο μυστικό του.
-Ακούστηκε ένα ο-όνομα... κάποιος ονομαζόταν Ta-Takasugi.. Δεν γνωρί---
-ΓΑΜΩΤΟ! ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ! ΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! φώναξε εκνευρισμένος ο πειρατής μόλις άκουσε το όνομα.
-Τς! Και παίζει να ακολούθησαν το παιδί... όπου να'ναι θα μας φτάσουν. ΟΛΟΙ ΣΑΣ... ΤΡΕΞΤΕ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ!
Οι σκλάβοι, με τον φόβο να τους κρατά το χέρι, μετέτρεψαν τα μεγάλα τους βήματα σε τρέξιμο. Στην ομάδα εκείνη ο Kouga ήταν το μόνο παιδί, με αποτέλεσμα να μην έχει την δυνατότητα να τρέξει τόσο γρήγορα όσο οι υπόλοιποι και έτσι ο πειρατής που τον ανέκρινε τον σήκωσε και τον κουβάλησε. Πριν καλά καλά όμως σταθεροποιήσουν την ταχύτητά τους, οι δύο μπροστινοί πειρατές σταμάτησαν απότομα και ειδοποίησαν και τους πίσω να το γυρίσουν σε περπάτημα, μια εντολή που δεν τους είχε δοθεί μέχρι στιγμής.
-ΦΤΑΣΑΜΕ!! φώναξε δυνατά.
Χαμόγελα σχηματίστηκαν στα χείλη πειρατών και σκλάβων, αν και στους τελευταίους έσβησε αρκετά γρήγορα μόλις συνειδητοποίησαν πως το γεγονός εκείνο δεν ήταν όσο ελπιδοφόρο όσο στους πειρατές. O Kouga αφέθηκε στο έδαφος και ο πειρατής που τον κουβαλούσε έκανε δυο βήματα μπροστά.
-Επιτέλους... πλέον δεν κινδυνεύουμε από τους ηλίθιους. ΧΑΖΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ! ΝΟΜΙΖΑΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΑΤΕ! ΧΑΧΑΧΑΧΑ!
-Θα πάρουμε το αίμα μας πίσω σύντομα... δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι. Από όσα ακούσαμε, ίσως η ομάδα του μικρού από εδώ να μην ήταν το μόνο θύμα τους.
"Επαναστάτες?" σκέφτηκε ο Kouga. Δεν είχε ξανακούσει στην ζωή του για εκείνους και του κίνησαν το ενδιαφέρον, όχι ότι ήταν σε θέση να τους ρωτήσει οτιδήποτε. Ο μικρός προχώρησε προς το μέρος στο οποίο έφτασαν και κοίταξε τριγύρω. Μπροστά του, ήταν κτισμένα μερικά σπίτια, αλλά το σκοτάδι κάλυπτε ό,τι υπήρχε πέρα από αυτά και έτσι δεν μπόρεσε να σχηματίσει άποψη για το μέρος.

Σήκωσε το βλέμμα του και είδε πάνω από τα πρώτα σπίτια, στο βάθος, έντονο φως. Ήξερε πως αυτό δεν προερχόταν από τον ήλιο καθώς ήταν πολύ νωρίς για να ξημερώσει. Θεώρησε αρχικά πως γι'αυτό έφταιγε κάποια φωτιά, αλλά σύντομα και αυτό διεγράφη από το μυαλό του. Η όψη των σπιτιών τον ηρέμησε κάπως και έτσι κατάφερε να ακούσει ξανά τον δυνατό εκείνο θόρυβο που άκουγε με το που πάτησε το πόδι του στο νησί. Ο ήχος αυτός είχε μεγαλώσει σε ένταση και κατάλαβε πως το μέρος από το οποίο εκπεμπόταν το φως ήταν η πηγή του. Είχαν πλησιάσει αρκετά εκεί αλλά δεν φάνηκε να ήταν ο προορισμός τους εν τέλει. Οι πειρατές είχαν μαζευτεί και μιλούσαν, μέχρι που τελικά γύρισαν προς το μέρος των σκλάβων και τους έδωσαν οδηγίες σχετικά με την πορεία δράσης τους. Οι πειρατές είχαν ορίσει ένα συγκεκριμένο μέρος συνάντησης μεταξύ τους και εκεί θα περνούσε η ομάδα την νύχτα. Οι ομάδες που τελικά κατάφεραν να περάσουν το δάσος θα συγχέονταν σε μία.

Πριν ξεκινήσουν το περπάτημα, οι πειρατές έβαλαν στη θέση τους τα όπλα που κρατούσαν λες και ο κίνδυνος είχε χαθεί εντελώς. Οι σκλάβοι και ο μικρός δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν ψυχολογικά σε κάτι τέτοιο, αν ο κίνδυνος από τον οποίο προστατεύονταν οι πειρατές ήταν ωφέλιμος σε εκείνους ή όχι. Ο επικεφαλής, μπροστά, οδηγούσε τους άντρες μέσα στο σύμπλεγμα των σπιτιών που βρίσκονταν εδώ και εκεί. Όλοι οι σκλάβοι είχαν καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το κτίσιμο των σπιτιών. Δεν είχαν εκείνη την "τελειότητα" των σπιτιών της πόλης του Strawberry Hill Island, την οποία είχαν συνηθίσει οι κάτοικοι. Σίγουρα, η αρχιτεκτονική μεταξύ των νησιών δεν μπορούσε να απέχει τόσο πολύ ώστε να παρατηρούνται τέτοιες διαφορές.

Τα σπίτια στο σημείο αυτό, ήταν κτισμένα στραβά το ένα με το άλλο και μονάχα από ξύλο. Δύσκολα έβρισκε κανείς κτίριο που να είχε πρώτο όροφο, ενώ δεν υπήρχε κανένα με δύο. Διάφορες γωνίες προέβαλλαν από τους τοίχους δείχνοντας πως η δουλειά που είχε γίνει κατά το κτίσιμο ήταν τσαπατσούλικη, σαν να μην νοιαζόταν ο υπεύθυνος της κατασκευής.
-Απορείτε με τα σπίτια που βλέπετε? Λογικό... έχετε συνηθίσει στο "καλό" εσείς εκεί. Έχετε βολευτεί με τους φίλους σας και τις οικογένειές σας χωρίς να σας ενοχλεί ο κόσμος πέρα από τις παραλίες του νησιού σας. Εδώ θα δείτε έναν άλλο τρόπο ζωής, έναν τρόπο που ούτε οι κάτοικοι του νησιού αυτού δεν έχουν συνηθίσει. Βλέπετε εδώ ο καθένας χτίζει το δικό του σπίτι με τις δικές του προμήθειες... υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που ένα σπίτι δημιουργείτε από αρκετούς αλλά αυτό είναι ειδική κατηγορία. Θα αναρωτηθείτε... τι είδους άτομα ζουν σε τούτο το μέρος... Λοιπόν, η απάντηση είναι απλή. Άτομα σαν και εμάς, πειρατές! Καλώς ήρθατε... στο νησί των πειρατών... στο Erenbar! Το νησί στο οποίο κυριαρχούν οι πειρατές και ο υπόκοσμος... στο νησί που ο καθένας ζει για τον εαυτό του... στο νησί που ο καθένας μπορεί να χάσει την ζωή του χωρίς καν να φταίει σε κάτι, απλά από ένα μικρό λαθάκι... Σας εύχομαι καλή διαμονή.
Οι σκλάβοι δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Ποτέ στην ζωή τους δεν φαντάστηκαν ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένα παρόμοιο μέρος, αν και στην ουσία, κανείς τους δεν σκέφτηκε ποτέ για την ζωή ενός πειρατή. Σε κάθε σπίτι που προσπερνούσαν, μέσα ζούσαν άτομα σαν και αυτά που τους κατέστρεψαν τις ζωές. Ο Kouga αναλογίστηκε την ατυχία του, που έχασε και το σπίτι του και τους φίλους του σε λίγες μονάχα ώρες, αλλά ακόμα και την μοναδική ευκαιρία να σωθεί και να βρει τον Kensei. Πλέον, για τον καθένα μάλιστα, οποιαδήποτε ελπίδα σωτηρίας βυθίστηκε στον πάτο της θάλασσας μια για πάντα.

Η ομάδα περνούσε από διάφορα σπίτια, μέσα σε στενά ενώ απέφευγε τους μεγάλους δρόμους. Δεν πέρασαν παραπάνω από δέκα περίπου λεπτά μέχρι ο επικεφαλής να κάνει νόημα σε όλους να σταματήσουν. Πλησίασε την πόρτα ενός σπιτιού και ακούμπησε απαλά το πόμολο. Το στριφογύρισε αλλά για κακή του τύχη ήταν κλειδωμένη. Με το άλλο του χέρι χτύπησε δυο φορές την πόρτα. Τοποθέτησε το αυτί του πάνω στο ξύλο και προσπάθησε να ακούσει κάποιον θόρυβο. Χτύπησε άλλη μια φορά την πόρτα και με μια παύση τριών δευτερολέπτων, την χτύπησε άλλες πέντε φορές ενώ ταυτόχρονα απομακρύνθηκε. Ένας περίεργος ήχος ακούστηκε και μετά η πόρτα άνοιξε ελάχιστα. Ο επικεφαλής έριξε φως προς το μέρος εκείνο και ένα μάτι αποκαλύφθηκε.
-Εγώ είμαι... τους έφερα.
Η πόρτα τότε άνοιξε περισσότερο χαρίζοντας έτσι την ικανότητα στον πειρατή να περάσει. Δεν πρόλαβε καν να μπει μέσα ολόκληρος και γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος των σκλάβων και των συνεργάτων του.
-Ελάτε!
Η ομάδα ξεκίνησε να περπατά προς την ανοικτή πόρτα με τις οδηγίες των υπόλοιπων πειρατών. Ο Kouga, τελευταίος που ήταν, έκανε αρκετή ώρα να μπει καθώς οι σκλάβοι οδηγούνταν ένας τη φορά στο εσωτερικό του μικρού σπιτιού. Δεν είχε καν πρώτο όροφο και ήταν το ίδιο κακοκτισμένο με τα υπόλοιπα σπίτια. Με μια ματιά απ'έξω μπορούσε κανείς να πει πως χωρούσαν άνετα δύο ομάδες. Η σειρά του μικρού έφτασε και ο τελευταίος πειρατής τον έχωσε μέσα γρήγορα. Λίγο πριν κλείσει η πόρτα πίσω, ο επικεφαλής έριξε μια γρήγορη ματιά έξω και μετά κλείδωσε.

Το δωμάτιο του σπιτιού στο οποίο μπήκαν ήταν ελάχιστα φωτισμένο. Υπήρχε μονάχα ένας πυρσός και αυτός ήταν στην κατοχή ενός από τους πειρατές. Μεγάλη έκπληξη τους έκανε το ότι δεν υπήρχαν περαιτέρω δωμάτια. Όλος ο χώρος που έπιανε το κτίριο βρισκόταν μονάχα σε εκείνο το δωμάτιο. Η μυρωδιά της κλεισούρας έφτασε στα ρουθούνια του Kouga, του οποίου του φάνηκε σαν άρωμα σε σχέση με την μυρωδιά της υγρασίας του δάσους που διέσχισε. Στο δωμάτιο δεν υπήρχε κανείς άλλος πέρα από τα άτομα της ομάδας και του ατόμου που άνοιξε την πόρτα αρχικά. Ο Kouga έκανε να τον κοιτάξει αλλά είχε ήδη χαθεί από το μέρος. Εντελώς μπερδεμένος, τον έψαξε μανιωδώς σε ολόκληρο το σπίτι αλλά δεν ήταν πουθενά, γεγονός που ανησύχησε τον μικρό. Το σπίτι δεν είχε ούτε ένα παράθυρο. Οι σκλάβοι αναρωτιόνταν μεταξύ τους για το μέρος αλλά οι πειρατές τους διέταξαν να μην μιλούν.
Ξαφνικά, ένας μικρός θόρυβος έσπασε την αμήχανη ησυχία που επικρατούσε για μερικά λεπτά. Το σημείο στο ξύλινο δάπεδο από όπου προήλθε ο ήχος είχε μια ασυνέχεια πάνω του. Ένα τετράγωνο κομμάτι του πατώματος τότε άρχισε να κουνιέται και άνοιξε διάπλατα αποκαλύπτοντας έτσι μια μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στο υπέδαφος. Με το άνοιγμα της εισόδου αυτής, ένα κύμα παγωμένου αέρα ξεχύθηκε στο δωμάτιο,κάνοντας τον Kouga να ανατριχιάσει.
-Ακολουθήστε με όλοι σας... και μην επιχειρήσετε τίποτα. Είστε στην περιοχή μας και δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσετε... είπε ο επικεφαλής καθώς πήρε βίαια τον πυρσό από τα χέρια του φίλου του και μπήκε μπροστά μπροστά.

Έντρομοι, οι σκλάβοι τον υπάκουσαν χωρίς δεύτερη σκέψη και κατέβηκαν τα σκαλιά προς το χαμηλότερο επίπεδο. Χωρίς αρκετό φωτισμό στο πίσω κομμάτι της ομάδας, ο Kouga αναγκάστηκε να στηριχθεί με τον ώμο του στον κρύο, πέτρινο τοίχο που υψωνόταν στο πλάι της σκάλας. Η ηχώ που δημιουργούσε κάθε βήμα στα επίσης πέτρινα σκαλοπάτια έδινε στους σκλάβους μια ιδέα για το πόσο χαμηλά έφτανε το μυστικό εκείνο πέρασμα.

Λίγα λεπτά κατάβασης ακόμη πέρασαν μέχρι η ομάδα να ολοκληρώσει επιτυχώς την "αποστολή" της. Το φως του μέρους που τους περίμενε ήταν αρκετό για να ζεστάνει κάπως την ψυχολογία των σκλάβων. Παντού στους τοίχους υπήρχαν πυρσοί έτσι ώστε όλο το δωμάτιο να είναι ορατό. Το δωμάτιο είχε πολύ μεγαλύτερη χωρητικότητα από ότι εκείνο του σπιτιού. Η θερμοκρασία ήταν επίσης χαμηλότερο από πριν και η μυρωδιά πιο έντονη. Το έδαφος του δωματίου ήταν πέτρινο, όπως δηλαδή και οι τοίχοι και ο Kouga δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτό ήταν εσκεμμένο ή απλά δεν είχαν προλάβει να τελειώσουν την κατασκευή του χώρου. Μία μεταλλική πόρτα βρισκόταν στη μέση του ενός από τα τέσσερα τείχη, η οποία ήταν και σχετικά μεγάλη. Περιείχε κάθε είδους λουκέτα και κλειδαριές, πράγμα που κινούσε το ενδιαφέρον με την κακή έννοια. Δεν ήταν πολλοί εκείνοι που ήθελαν να μάθουν τι κρύβεται από πίσω. Το πιο σημαντικό πράγμα όμως που πρόσεξαν οι σκλάβοι ήταν η ύπαρξη άλλης μίας ομάδας στη μια γωνία του δωματίου.

-Ώστε δεν ήμασταν οι μόνοι που φτάσαμε. Άχρηστοι, πηγαίντε και ενωθείτε με τους υπόλοιπους. Τέρμα οι ομάδες. Από εδώ και πέρα θα είστε συνεχώς όλοι μαζί. Κοιμηθείτε, ξεκουραστείτε, πείτε τα μεταξύ σας... κάντε ό,τι θέλετε. Εξάλλου σε λίγες ώρες θα αποκτήσετε οι περισσότερη νέα ή νέες ιδιότητες.
Η τελευταία του πρόταση τους προβλημάτισε πολύ. Οι περισσότεροι έτρεξαν καταπάνω στην άλλη ομάδα για να νιώσουν το άγγιγμα αγαπημένων τους προσώπων. Παρ'όλα αυτά με δεμένα τα χέρια πίσω από τις πλάτες τους δεν είχαν την ευκαιρία να αλληλοαγκαλιαστούν και να φροντίσουν ο ένας τον άλλον. Ο Kouga έψαξε απεγνωσμένα τον φίλο του αν και ήταν σχεδόν σίγουρος πως δεν θα ήταν ανάμεσά τους. Κανείς που να γνώριζε δεν ήταν εκεί. Πήγε κατσουφιασμένος και κάθισε μόνος του δίπλα από τον τοίχο και ύστερα ξάπλωσε έχοντας το τραυματισμένο του χέρι ως βάση, ακουμπισμένο στην πέτρα. Η χαμηλή θερμοκρασία της πέτρας ανακούφιζε κάπως τον πόνο που ένιωθε από την πληγή του. Κοίταξε προς το μέρος των πειρατών, οι οποίοι είχαν μαζευτεί σε μια άλλη γωνία, δίπλα από τα σκαλιά και συζητούσαν χαμηλόφωνα. Προσπάθησε να ακούσει αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να καταλάβει έστω και μία λέξη. Τα παράτησε και κοίταξε την καλά ασφαλισμένη πόρτα χωρίς να σκέφτεται απολύτως τίποτα. Τα μάτια του άρχισαν να κλείνουν. Η κούραση παραήταν μεγάλη για εκείνον ώστε να καταφέρει να μείνει ξύπνιος περαιτέρω. Αποκοιμήθηκε σε δευτερόλεπτα.

Ο ύπνος του δεν ήταν ειρηνικός. Το συγκεκριμένο περιστατικό της Μητέρας που θανατωνόταν μπροστά στα μάτια του, ερχόταν και τον στοίχειωνε σαν εφιάλτης συνέχεια. Και πάντα την στιγμή της πρόσκρουσης εκείνου του ροπάλου του πειρατή, με το κεφάλι της πολυαγαπημένης του Μητέρας πεταγόταν όρθιος με βαριές ανάσες να ακολουθούν την ροή του κρύου του ιδρώτα.

-Είσαι καλά? τον ρώτησε αμέσως ένας από τους σκλάβους που ήταν καθισμένος δίπλα από τον μικρό.
Ο Kouga κοίταξε γύρω του και ύστερα έγνεψε στον διπλανό του. Προσπαθούσε αρκετή ώρα να ηρεμήσει το ταραγμένο του σώμα από το σοκ του εφιάλτη του. Δεν γνώριζε πόση ώρα είχε περάσει αλλά φαντάστηκε πως δεν κοιμήθηκε αρκετά. Ο αριθμός των σκλάβων δεν είχε αυξηθεί πράγμα που έδειχνε ότι καμία άλλη ομάδα δεν είχε καταφέρει ακόμα να φτάσει σε αυτό το σημείο. Ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο και σήκωσε το κεφάλι του προς τα πάνω αρκετά, έτσι ώστε να μπορεί να αντικρίζει το ταβάνι. Στάθηκε έτσι για κάμποση ώρα μέχρι που μια καμπάνα ακούστηκε από το πίσω μέρος της μεταλλικής πόρτας. Οι πειρατές πετάχτηκαν όρθιοι στον παράξενο εκείνο ήχο. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και πλησίασαν την πόρτα. Η καμπάνα ξαναχτύπησε αρκετές φορές, με ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Ήταν άλλος ένας κώδικας που είχαν οι οργανώσεις μεταξύ τους, σαν εκείνον που χρησιμοποίησε ο επικεφαλής στην ξύλινη πόρτα του σπιτιού λίγες ώρες πριν. Οι πειρατές άρχισαν να ξεκλειδώνουν την πόρτα γοργά, με ένα απορημένο βλέμμα στα πρόσωπά τους. Όταν πλέον η πόρτα ξεκλειδώθηκε, όλοι μαζί τράβηξαν την βαριά πύλη και την άνοιξαν. Ξαφνικά, τρία άτομα πέρασαν από την άλλη πλευρά και επιθεώρησαν γρήγορα το δωμάτιο. Και οι τρεις τους φορούσαν κουκούλες οι οποίες κάλυπταν τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους, εκτός από το στόμα. Ο Kouga παρατήρησε κάτι ιδιαίτερο στον μεσαίο άντρα. Τα χείλια του είχαν μια βαθιά ουλή να τα διαγράφει διαγώνια, και η οποία ξεκινούσε από το ύψος της μύτης και έφτανε μέχρι και το πιγούνι.
-Τι κάνετε εδώ? Σε λίγες ώρες ξεκινά ο πλειστηρια--
-Βούλωσε το στόμα σου βρωμιάρη! Ο πλειστηριασμός από μέρος μας θα ξεκινήσει λίγο πιο γρήγορα. Θα αγοράσουμε τώρα εκείνους που θέλουμε για να μην υπάρχει ανταγωνισμός αργότερα... Δεν νομίζω να σας καίγεται καρφί, έτσι δεν είναι? είπε ο μεσαίος άντρας αποκαλύπτοντας ένα μέτριου μεγέθους πουγκί.

Ο τόνος της φωνής του σε συνδυασμό με την πράξη του σώπασαν τους πειρατές.
-Αυτοί είναι όλοι? Είχα ενημερωθεί για τουλάχιστον τους πενταπλάσιους από όσους είναι εδώ. Τι ακριβώς σκαρώνετε?
-Μπορεί να μην δείτε στο τέλος την δεκαπλάσια ποσότητα αλλά σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι για πούλημα. Οι υπόλοιποι δεν έχουν προλάβει να φτάσουν εδώ και επίσης οι άλλοι μισοί είναι συγκεντρωμένοι σε άλλο μέρος. Εκείνοι θα παρουσιαστούν την δεύτερη ημέρα.
Το ενδιαφέρον του Kouga κορυφώθηκε. Δεν είχε ακούσει μέχρι τώρα πως υπήρχε και άλλη ομάδα σκλάβων. Ίσως ανάμεσά τους να βρίσκονταν και οι υπόλοιποι φίλοι του. Ίσως τελικά να μπορούσε να σμίξει ξανά μαζί τους. Αφιέρωσε όλη του την προσοχή στην συνομιλία των αντρών για να μαζέψει όσες περισσότερες πληροφορίες ήταν δυνατόν.
-Γιατί τους χωρίσατε?
-Είχαμε τα πλοία και θέλαμε να αποφύγουμε τον κίνδυνο όσο μπορούσαμε...
-Υποθέτω ήρθατε από το δάσος... τι κίνδυνος θα μπορούσε να υπάρχει εκεί?
-Οι επαναστάτες...
Το στόμα του μυστήριου άντρα παρέμεινε ανοικτό στο άκουσμα της τελευταίας λέξης. Ύστερα ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του το οποίο μετατράπηκε σε έντονο γέλιο. Οι πειρατές τον κοιτούσαν παραξενεμένοι αλλά ταυτόχρονα και νευριασμένοι.
-Επαναστάτες λέει, πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι μια μικρή ομάδα από δαύτους ώστε να μπορεί να νικήσει ένα ολόκληρο πλήρωμα? Και μιας και λες ότι οι υπόλοιποι δεν έχουν φτάσει ακόμα, συμπεραίνω ότι χωριστήκατε σε ομάδες... για να είναι πιο εύκολο να σας κατατροπώσουν?
Ο ένας από τους δύο επικεφαλής έσφιξε τα δόντια του και τον κοίταξε με άγριο βλέμμα.
-Εσείς οι πειρατές είστε παντελώς άχρηστοι! Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα από στρατηγικές και το μόνο σας όπλο είναι η δύναμη, αν και αυτό δεν γνωρίζω κατά πόσο ισχύει... Να υποθέσω επίσης ότι κάποιες ομάδες σας ηττήθηκαν άρα ένα ποσοστό σκλάβων έχει ελευθερωθεί? Πφφ... σας έκαναν χάρη που σας σκότωσαν κάποιους... ίσως βάλετε μυαλό έτσι, άχρηστοι!
Τα τελευταία λόγια ήταν αρκετά για να εξοργίσουν την ομάδα των πειρατών. Ένας από αυτούς δεν άντεξε και όρμησε καταπάνω του με το μαχαίρι του στο χέρι. Ο επικεφαλής του φώναξε να σταματήσει άμεσα αλλά δεν κατάφερε να του αλλάξει γνώμη. Ο άντρας χαμογέλασε και παρέμεινε ακίνητος. Όταν ο πειρατής έφτασε αρκετά κοντά, εκείνος τίναξε το χέρι του μπροστά και έπιασε γερά τον καρπό του επιτιθέμενου. Τότε, το δέρμα του πειρατή ξεκινώντας από το σημείο επαφής τους, άρχισε να αλλάζει χρώμα. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν στην ομάδα των πειρατών και σκλάβων...