Φρου φρου κι αρώματα.[Τέλος]

Τον παρακολουθούσε πολύ ώρα, μα δεν έκανε τίποτα περίεργο ο ξανθόψειρας. Απλώς πήγε να φάει σε ένα όχι και τόσο καλό εστιατόριο και μετά να τα πιει σ'ένα καταγώγι. Ήταν λιγότερο βρώμικο απ'ότι θα περίμενε κανείς, αλλά αν λάβει υπόψιν της τα χρώματα και την ευχάριστη μυρωδιά του νησιού, δε θα ήταν και πολλοί οι άπλυτοι. Το βιωτικό επίπεδο ήταν καλύτερο από εκείνο στη Yamagata μάλιστα, κάτι που της έκανε μεγάλη εντύπωση. Αφού ήταν πλέον σίγουρη πως απλώς γύρισε στα προηγούμενα συνήθειά του ο Conrad, που δε μπορούσε να τα ξέρει η ίδια από πριν, αποφάσισε να κάνει μια πραγματική βόλτα. Στην άκρη της πόλης, το μόνο απομονωμένο σημείο, κατέβηκε από τη σκεπή και πάτησε επιτέλους στον δρόμο...

Οι περισσότεροι δρόμοι ήταν πλακόστρωτοι με άμαξες κι άλογα συχνά να χαλάνε τη βόλτα στους περαστικούς. Καλοντυμένοι άντρες και γυναίκες πήγαιναν από δω κι από κει, κι όσοι ήταν μόνιμοι κάτοικοι ξεχώριζαν από τον διακριτικό τρόπο που είχαν ενσωματώσει κάθε απόχρωση του ροζ που τους άρεζε στα ρούχα τους: ένα φουλάρι εδώ, μια γραβάτα εκεί, γιλέκα...και ήταν τόσο ομοιόμορφοι που την έκανε να θέλει να σκοτώσει άνθρωπο. Δε τη μπορούσε καθόλου την ομοιομορφία--σχεδόν χαιρόταν για τα μουντά χρώματα που φορούσε μόνο και μόνο γιατί έκανε μεγάλη αντίθεση.

Εκτός από αντίθεση όμως έκανε κι εντύπωση ή τουλάχιστον ξεχώριζε γιατί "φώναζε" τουρίστρια. Καθώς σεργιάνιζε, πολλοί καταστηματάρχες ή υπάλληλοι, όλων των φύλλων, τη σταμάτησαν για να την ψεκάσουν. Ναι, να την ψεκάσουν. Όλοι είχαν στα χέρια τους μπουκαλάκια αρωμάτων και κολονιών πάντα έτοιμοι να σου κάνουν ένα "ψιτ" για να δοκιμάσεις τα ιδιαίτερα αρώματα. Δε μπορούσε να πει η Lorenza πως δε μύριζαν ωραία, αλλά το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ήταν αυτό. Αλλά σαν πολλά καταστήματα δεν πουλούσαν αρώματα; Αυτό δεν είναι λίγο παράλογο; Κάποιος φαίνεται αποκωδικοποίησε το βλέμμα της και της είπε, με το δείγμα του δικού του αρώματος στο χέρι, «το νησί μας είναι γνωστό για τα υπέροχα αρώματα που φτιάχνουμε! Νησί Fabul, ξακουστό σε όλες τις 4 θάλασσες! Μια όμορφη δεσποινίδα σαν και του λόγου σου πρέπει να μας έχει ακούσει οπωσδήποτε.»
Φάνηκε να ενδιαφέρεται ξαφνικά. «Δηλαδή μου λέτε πως σε όλο το νησί το μόνο εξαγώγιμο προϊόν σας, παρά τα τόσα χωράφια, είναι το άρωμα;»

«Ακριβώς,» είπε σχεδόν συλλαβιστά και με περισσή περηφάνια «είμαστε οι καλύτεροι αρωματοποιοί που θα συναντήσεις ποτέ. Κυρίες έρχονται στο νησί μας από παντού για να αγοράσουν. Βλέπετε είναι καλύτερα να το αγοράσουν μόλις γίνεται, η μυρωδιά είναι ακόμα πιο ιδιαίτερη.»
«Έχετε αποστακτήρια στο νησί να φανταστώ...» Είδε πως ο κύριος ήταν εξυπηρετικός, αλλά μάλλον ανυπόμονος να πουλήσει ή τουλάχιστον να προσφέρει το άρωμά του οπότε η κυνηγός σήκωσε το αριστερό της μανίκι και τον άφησε να της βάλει λίγο. Με τεράστιο χαμόγελο, ο άντρας το έκανε.
«Ναι έχουμε τα μεγάλα αποστακτήρια, αλλά έχουμε και δικά μας, προσωπικά. Είναι πολύ χαριτωμένα, σαν το προσωπικό μας εργαστήριο! Όπως και να χει! Θα θέλατε να περάσετε μέσα για να δείτε κι άλλα αρώματα;»

Αποφάσισε να είναι καλή γι αυτό δέχτηκε ΄ θα αγόραζε και κάτι, γιατί όχι; Όταν μύρισε αυτό που της έβαλε, αν και πολύ έντονο για την ίδια, ήταν αρκετά ευχάριστη μυρωδιά. Την οδήγησε μέσα κι άρχισε να της δείχνει από μόνος του πιο ελαφριές κολόνιες--ήταν καλός στη δουλειά του. Φυσικά αυτό που την ενδιέφερε εκείνη είναι το "προσωπικό εργαστήριο" που είπε αυτός ο νεαρός. Σίγουρα θα τον πουλούσαν τον εξοπλισμό κα σε ξένους...και θα ήταν ιδανικός για τα δηλητήριά της. Στην ουσία, η μόνη διαφορά θα ήταν η τελική χρήση του προϊόντος που θα έβγαινε. Χαμογέλασε ευγενικά στον κοκκινομάλλη νεαρό που μόλις της είχε πουλήσει ένα άρωμα με ένα περίεργο όνομα, γύρισε την πλάτη της κι έφυγε. Ώρα να κάνει την αγορά που χρειαζόταν.

«Lorenza~!»

Η φωνή του Mark ακούστηκε κάπου από πίσω της ΄ τέλεια, αν προσποιούνταν πως δεν τον είχε δει θα τον έχανε εύκολα στο πλήθος! Αν και...θυμήθηκε τα κοψίματα στο χέρι του ΄ μπορεί να μην είπε τίποτα για τις μάλλον αυτοκτονικές τάσεις που ακόμα είχε, αλλά αυτό δε σήμαινε πως δεν το ήξερε. Αναστέναξε ενώ ταυτόχρονα κύλησε τα μάτια της. Μπορεί να μην ήθελε να μπλεχτεί με τέτοια θέματα, αλλά εφόσον ήταν ήδη, ας μην έκανε τα πράγματα χειρότερα. Γι αυτό έμεινε τελείως ακίνητη, περιμένοντάς τον. «Ωπ, τι βλέπω,» είπε με υπονοούμενο μία στιγμή αργότερα ΄ είχε φτάσει δίπλα της «αγόρασες ένα άρωμα! Δε σε είχα για τέτοιο τύπο!»

Είχαν ήδη αρχίσει να περπατάνε πάλι ΄ τον κοίταξε, εντελώς απαθής, αλλά κάτι στο βλέμμα της του φώναζε "μην το παίζεις έξυπνος". «Και για τι τύπο με είχες;»
«Σε έχω,» διόρθωσε λες και ήξερε πως αυτό το άρωμα το πήρε εντελώς ευκαιριακά «για τον τύπο που θα προτιμούσε το σετ χημείας από το χημικό παρασκεύασμα.» Η κοπέλα αντιστάθηκε σ'ένα χαμόγελο που απείλησε να βγει στην επιφάνεια ΄ μάλλον δεν ήταν αυτή η μόνη που άρχισε να μαθαίνει τον χαρακτήρα και τα χούγια του συνταξιδιώτη της. Αλλά το επόμενο που είπε, την άφησε άφωνη: «Για την ακρίβεια, σου αγόρασα ένα!» Σταμάτησε να περπατάει και τον κοίταξε με τα μάτια διάπλατα ΄ παραξενεμένος, έκανε κι εκείνος το ίδιο. «Τι,» ρώτησε αθώα;
«Μου πήρες...σετ χημείας;»
«Αμέ,» απάντησε και πάλι αθώα, σαν να μην άκουγε καν την αμφιβολία στη φωνή της «σκέφτηκα, μετά τα τελευταία, πως θα χρειαζόσουν ένα. Εννοώ, όχι μόνο όταν ήμαστε στο αμπάρι φυλακισμένοι, αλλά και στο πλοίο που μας πήγε στο νησί εκείνο, αναγκάστηκες να χρησιμοποιήσεις τις ξένες κατσαρόλες. Έτσι δε θα χρειάζεται να υποχρεώνεσαι και σε κανέναν...»

Η έκπληξη μετατράπηκε σε συνειδητοποίηση και σιγά σιγά...σε ανυπομονησία. Κοκκίνισε και μόνο που σκεφτόταν πόσο πολύ ήθελε να το δει ΄ προσπάθησε να το κρύψει κοιτώντας απ'την άλλη. «Το έχεις στο πλοίο...;» Όσο όμως κι αν προσπάθησε να ακουστεί άνετη, δεν το κατάφερε. Ο Mark της χαμογέλασε πειραχτικά.
«Όχι, είναι εκεί που το αγόρασα ΄ σκέφτηκα να μην το πάρω μπας και θελήσεις τελευταία στιγμή να το αλλάξεις με κάτι παρόμοιο ή που σε βολεύει περισσότερο--αλλά από το ίδιο μαγαζί πάντα.»

Όχι μόνο της έκανε ένα τόσο καλό δώρο, αλλά σκέφτηκε το κάθε ενδεχόμενο ΄ τον κοίταξε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό! Πρώτη φορά άλλος άνθρωπος - εκτός του πατέρα της - της έκανε τόσο ταιριαστό στον χαρακτήρα της δώρο. Ούτε καν η Ανέτα ή ο Matthew - οι δύο καλύτεροι φίλοι της - δεν το είχαν καταφέρει. Μια περίεργη αίσθηση κατέκλυσε τις αισθήσεις της και δε μπορούσε να αντιδράσει, απλώς είχε μείνει να τον κοιτάει. Φυσικά κι εκείνος την κοιτούσε, αυτάρεσκα μα συνάμα περίεργος να δει κατά πόσο της άρεσε το δώρο του. «Λοιπόν, θα πάμε να το δούμε; Αλλιώς γιατί με ρώτησες πού είναι...;»

«Ναι, ναι σωστά, να πάμε...»

Πέρασε το χέρι του στο δικό της και την οδήγησε μέσα από τους δρόμους και τα στενά ΄ δεν ήξερε γιατί δεν το είχε προσέξει νωρίτερα αλλά ο Mark ήταν ιδιαιτέρως ικανός στο να απομνημονεύει διαδρομές και πορείες πού εύκολα--δεν την πήγε ούτε σε μία λάθος στροφή. Επίσης, επιτέλους ανακάλυψε την πραγματική πηγή της έκπληξής της: δεν είχε τον συνταξιδιώτη της για τόσο παρατηρητικό άντρα. Νόμιζε πως πολλά πράγματα περνούσαν πάνω απ'το κεφάλι του, δεν τα έπιανε, αλλά μάλλον και πάλι τον υποτιμούσε όπως συνήθως. Αισθάνθηκε και ένοχη μα και αδιάφορη. Στο κάτω κάτω, αυτός έφταιγε, που τα έπαιρνε όλα στα αστεία τις περισσότερες φορές.

Αφού φτάσανε στο - υπερβολικά ροζ για τα γούστα της - μαγαζί και μπήκαν μέσα, με ανακούφιση είδε πως παρά τους πάγκους και την πρόσοψη, το εμπόρευμα είχε τα ουδέτερα χρώματα του άσπρου, μαύρου και γκρι για ότι δεν ήταν γυάλινο. Ε, και μερικά γυάλινα αντικείμενα είχαν χρώμα, αλλά ευτυχώς μόνο ένα σετ ήτανε ροζ...αλλά καθώς παρατηρούσε καλύτερα τα πάντα γύρω της, με τρόμο ανακάλυψε πως το ροζ σετ ήταν το πιο εξελιγμένο απ'όλα! Κοίταξε τριγύρω της ανικοβλημένη για να εντοπίσει τον μαυρομάλλη άντρα. «Έλα, τι θες;»
«Πού είναι ο πωλητής;»
«Πίσω, μας φέρνει την αγορά ΄ του είπα με το που μας δει να το φέρει. Εσύ αν θες κάτι άλλο φυσικά ψάξε.»

Με φόβο καρδίας για το τι ακριβώς θα βγει πίσω από εκείνη την πόρτα συνέχισε να κοιτάζει τάχα αδιάφορα. Μέχρι που επιτέλους βγήκε μία κυρία, μεσήλικη, με τον εξοπλισμό στα χέρια: ήταν μέσα σ'ένα μεγάλο, χάρτινο κουτί ΄ευτυχώς δεν ήταν κλειστό. «Ορίστε,» είπε αγκομαχώντας απ'το βάρος, ενώ το άφηνε στον πάγκο «όλο δικό σας. Δείτε το.» Το χέρι της Lorenza πήγε τρεμάμενο στο κουτί κι έκανε στην άκρη τα δύο χάρτινα άκρα και είδε...ένα σετ ολόιδιο με το ροζ, μόνο που ήταν κοκκινόμαυρο. Έμεινε άναυδη. Γύρισε να κοιτάξει στον Mark. «Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ,» κατάφερε να πει στο τέλος «είναι ακριβώς ότι χρειαζόμουν.»

«Χε,» έκανε αυτάρεσκα, αλλά όχι τόσο εκνευριστικά «το ξέρω.»
Χασκογέλασε η κυρία από πίσω. «Είδες; Σου είπα πως θα άρεζε στην κοπέλα σου το κόκκινο και το μαύρο. Τζάμπα ανησυχούσες.»

Όλη η έκπληξη, η ευχαρίστηση και η εκτίμηση εξαφανίστηκαν μονομιάς ΄ το φρύδι σηκώθηκε απειλητικά, και το κεφάλι γύρισε προς το πλάι ενώ τα μάτια της τον κάρφωναν. «Κοπέλα σου ε...;»
«Εεεεε, ναι, κοίτα να δεις πώς έχει-»
«Ευχαριστούμε πολύ,» τον έκοψε η Lorenza και γύρισε στην κυρία πίσω από τον πάγκο «ήσαστε πολύ ευγενική. Θα φύγουμε τώρα.»
«Φυσικά! Καλή συνέχεια~»

Τα κουτιά που χρειάστηκε να κουβαλήσουν ήταν αρκετά, αλλά η κυρία απ'το μαγαζί τους προσέφερε ένα μεταλλικό καροτσάκι για ευκολία ΄ υποσχέθηκαν να της το επιστρέψουν μέσα σε τρεις ώρες. «Λοιπόν, κοπέλα σου ε;»
«Τι να της έλεγα; Ότι ταξιδεύω με μια τυχαία κοπέλα που τυχαίνει να την ξέρω από μικρή και είμαστε φίλοι - αλλά όχι και πολύ στενοί - παρόλαυτα θέλω να της πάρω ένα καλό δώρο γιατί μου έσωσε τη ζωή κινδυνεύοντας τη δική της;» Κοιτάχτηκαν για πολύ ώρα ακόμα κι αν συνέχιζαν να περπατάνε ΄ στο τέλος η κοπέλα παραδέχτηκε την ήττα της.
«Εντάξει, παραδέχομαι πως έχεις δίκιο.» Ξαφνικά, αναλογιζόμενη όλα όσα της είχαν συμβεί, ένιωσε μεγάλη ενοχή ΄ όταν της είχαν πει να επικοινωνήσει με τον πατέρα της στο προηγούμενο νησί μόνο που δεν τους έβρισε, αλλά τώρα ήθελε από μόνη της να του μιλήσει. Της είχε...λείψει συνειδητοποίησε. «Mark,» ξεκίνησε ήρεμα αλλά διστακτικά «σε πειράζει να τα πας μόνος σου στο πλοίο;»
«Όχι,» απάντησε με ειλικρίνεια «αλλά εσύ τι θα κάνεις;»
«Θα πάω να βρω ένα den den mushi.»

Του πήρε μία στιγμή για να καταλάβει τι εννοούσε η κοπέλα, παρόλο που συνήθως ήταν τόσο διαισθητικός. «Όχι άλλα γράμματα ε; Χε, καλά κάνεις--πάω στοίχημα πως θα είναι καλύτερα και για τον ίδιο. Τα λέμε στην πλατεία αργότερα οκ; Μη φύγεις αν δεν έρθω, ό,τι κι αν γίνει. Δε νιώθω άνετα να χωριζόμαστε για πολύ ώρα, κάτι κακό συμβαίνει πάντα.»

Χρειάστηκε να γυρίσει αρκετά μέρη για να βρει ένα με μεγάλο den den ώστε να καλέσει στο νησί της. Δεν ήξερε ακριβώς πώς δούλευαν αυτά τα πράγματα, αλλά ήξερε πως η απόσταση επηρέαζε. Γι αυτό πήγε εκεί που θα είχε περισσότερα. Παραδόξως, είχαν ένα καλά οργανωμένο δίκτυο με τέτοια πράγματα, επειδή - κυρίως - έπρεπε οι προμηθευτές και οι αγοραστές να έρχονται σε επαφή απ'όλα τα μέρη των τεσσάρων θαλασσών. Το μέρος που πήγε ήταν γεμάτο θαλάμους, σειρές από κόσμο σχεδόν σε όλους, ενώ άνθρωποι μπαινοβγαίνανε συνεχώς.

Ο κύριος που εξυπηρέτησε εκείνη, την οδήγησε αμέσως σε έναν απομονωμένο σχεδόν θάλαμο. Εκεί, αφού αναγκάστηκε τρεις φορές να πει στον εαυτό της ότι ήταν έτοιμη να κάνει αυτό το βήμα, πήρε μια βαθιά αναπνοή κι έκανε τη σύνδεση. «Curtis Bane, γιατρός και νεκροθάφτης, ομιλείται παρακαλώ.»
Να τη η φωνή του πατέρα της: σοβαρή κι απόλυτη. Πάντα λακωνικός...δίστασε. Πώς ακριβώς αν του εξηγούσε τι είχε γίνει; «Ομιλείται παρακαλώ,» επανέλαβε πιο στιβαρά.
«Γεια σου μπαμπά,» αποφάσισε να μιλήσει όταν άκουσε τον αγανακτισμένο αναστεναγμό του πατέρα της που σήμαινε πως θα έκλεινε τη σύνδεση.
«Lorenza; Με-με παίρνεις εσύ, σοβαρά;» Το έκπληκτο μα ικανοποιημένο γέλιο του, την πλημμύρισε ολόκληρη με μια ηρεμία που είχε καιρό να νιώσει. «Τι κάνεις κορίτσι μου, πόσο καιρό έχω να σε ακούσω; Πω πω, δε μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψε να ακούω αυτήν τη μονότονη φωνούλα κάθε πρωί!»
Μονότονη ε; «Εγώ φταίω που σε πήρα,» του πέταξε δήθεν ενοχλημένη αλλά ήδη χαμογελούσε με νοσταλγία. «Τι γίνεται το γραφείο και το ιατρείο; Καλά πάνε;»
«Δυστυχώς για το πρώτο, καλύτερα απ'ότι μπορείς να φανταστείς, αν και σαν γιατρός έχω ικανοποιητική εργασία. Λίγοι πυροβολισμοί από δω, καμιά αρρώστια από κει, είμαστε αρκετά καλά. Οικονομικά τουλάχιστον. Καλά και η υγεία μου είναι εντάξει, αλλά...»
«...αλλά τι;» ανησύχησε ΄ ο πατέρας της δεν ήταν άνθρωπος που αρρώσταινε ή έλεγε τέτοια πράγματα εύκολα. «Δεν είσαι καλά;» Ησυχία. «Πες μου.»
«Ε...» Δεν τολμούσε να μιλήσει, ακουγόταν προβληματισμένος ΄ κράτησε την αναπνοή της. «Πόσο καλά να είμαι με μια κόρη που με χει παρατήσει τώρα που πρέπει να γεροκομηθώ...;»

Συγκράτησε όσο μπορούσε τα νεύρα της για να μη βρίσει.

«Αν δεν έχεις κάτι άλλο να μου πεις-»
«Μην κλείνεις καλέ! Μια πλάκα έκανα, ηρέμησε. Απαπα, να μην έχεις πάρει ούτε από μένα ούτε απ'τη μάνα σου στο θέμα του χιούμορ...» Έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του μα και την παρεξήγηση. «Λοιπόν, το κοριτσάκι μου πώς τα πάει; Έμαθα πως ο Mark έμεινε μαζί σου. Πώς τα πάτε μ'εκείνον;»
«Εννοείς ο σπιούνος σου σε πληροφόρησε πως τον άφησα να ταξιδεύει μαζί μου,» διόρθωσε και μπορούσε να φανταστεί τον πατέρα της να κουνάει συγκαταβατικά το χέρι του «και καλά τα πάμε...όσο μπορούμε. Είμαστε η μέρα με τη νύχτα.»
«Εεεε γι αυτό ταιριάζετε μαζί, γιατί είστε διαφορετικοί.»
«...προξενήτρα,» τον κατηγόρησε «πάνε στη μαντάμ Σουσού εσύ κι άσε με ήσυχη.»
«Ούτε με σφαίρες,» δήλωσε κατηγορηματικά «εξάλλου τι πατέρας θα ήμουν αν ασχολούμουν πρώτα με τα δικά μου αισθηματικά σ'αυτήν την ηλικία αντί με τα δικά σου;»
«Κανονικός.»
«Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.» Είχε δίκιο ο μπαμπάς ΄ προσπάθησε να μη γελάσει. «Όπως και να χει,» συνέχισε ο μεγάλος άντρας «πώς είσαι συ; Τρέφεσαι σωστά; Διαβάζεις; Πώς τα πας με το Κυνήγι, πώς σου φαίνεται;»
Ωχ, το σημείο που φοβόταν: έπρεπε να του πει για την υγεία της. «Ολόσωστα τρέφομαι, μην ανησυχείς ΄ και το κυνήγι πειρατών ενδιαφέρον μου φαίνεται, αν και λίγο επικίνδυνο--πιο επικίνδυνο απ'ότι νόμιζα ΄ δε θα πεθάνω δηλαδή, αλλά...κοντά έφτασα. Τέλος πάντων, τα παιδιά πώς είναι, ο Matthew, η Ανέτα; Ρωτάνε καθόλου-;»
Αλλά ο πατέρας της είχε κολλήσει σε μια φράση, δεν άκουγε τίποτα άλλο. «Έφτασες κοντά στο να τι; Επανέλαβέ το μου αυτό λίγο γιατί νομίζω πως δεν άκουσε πολύ καλά...»
«Δεν έχει σημασία τώρα αυτό, σου ρώτησα-»
«Για να σου πω δεσποινίς» ωχ, να το, ξεκίνησε «δε σε άφησα εγώ να γίνεις κυνηγός για να μου πεθάνεις--στους πρώτους μήνες μάλιστα! Αν είναι να μην τα βγάλεις πέρα, πες μου πού είσαι αμέσως τώρα να ρθω να σε πάρω. Δε θα σε αφήσω να σκοτωθείς για ένα χαζό καπρίτσιο! Πες μου πού στο καλό είσαι αμέσως τώρα.»
«Μπαμπά, ηρέμησε ΄ δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου.»
«Το καλό που σου θέλω να μην είσαι στο τέλος του κόσμου, γιατί και στον ουρανό να πας, θα ρθω να σε βρω και απ'το μαλλί θα σε φέρω σπίτι αν χρειαστεί! Άντε μικρό, που μου ήθελες και εγκληματίες.»
«Δεν εννοούσα αυτό αλλά είμαι στη Fabul ΄ επίσης, δεν ήταν σοβαρό τραύμα--στα πλευρά με βρήκαν. Απλώς δεν είχα μέρος να εγχειριστώ για πολύ ώρα. Και το χέρι μου τώρα καλά είναι.»
«Σε βρήκαν ΚΑΙ στο χέρι; Αααααααααα για να-»
«Επιφανειακό ήταν,» είπε γρήγορα ψέματα «όταν έρθω σπίτι για μια περίοδο θα σε δείξω. Μήπως ξέρεις κάποιο καλό κοκτέιλ φαρμάκων ή καμιά κρέμα για το τραύμα μου...;»
Μπορούσε να νιώσει σχεδόν τους καπνούς που πρέπει να έβγαιναν απ'τα αυτιά του πατέρα της, αλλά όπως πάντα η λογική υπερτέρησε κι εφόσον ήξερε πως δε μπορούσε να την κάνει τίποτα από τόσο μακριά, άρχισε να της λέει μια συνταγή γι αυτό που ζήτησε.

Μιλήσανε για πολλά πράγματα: της είπε πως τα περνάνε οι φίλοι της χωρίς αυτήν και πόσο του παραπονιούνται ότι τους λείπει, της είπε για τις συνταγές που ήθελε και τη βοήθησε με κάποιες απορίες που είχε για μερικά καινούργια βότανα, της εξήγησε πως μπορεί να κάνει πιο αποτελεσματικά τα όπλα της - έτσι ώστε να μην ξαναβρεθεί σε δύσκολη θέση εκείνη και με δυσάρεστα νέα ο ίδιος - ενώ στο τέλος τη συμβούλεψε πως να χειριστεί τον συνταξιδιώτη της, όταν αυτή τον ρώτησε. Είχε καταλάβει τις αυτοκτονικές του τάσεις, είχε πει ο πατέρας της, κυρίως γι αυτό τον έστειλε μαζί της--για να βοηθήσει και τους δύο. Γελάσαν, συγκινηθήκαν και στο τέλος χαιρετήθηκαν με την υπόσχεση πως θα τον ξαναπάρει με την πρώτη ευκαιρία.

Πολύ ώρα κράτησε η συνομιλία τους ΄ όταν βγήκε από τον θάλαμο είχε αλλάξει ο ήλιος θέση! Κάτι που δεν το παρατηρείς όταν βρίσκεσαι έξω, αλλά τώρα κατάλαβε πως είχε δεν είχε φάει δύο ώρες από τη ζωή της. Ε δεν πειράζει, άξιζε. Αναστέναξε και κίνησε για την πλατεία, να συναντήσει τον Mark. Θυμόταν πως είχε πληρώσει τον Conrad όταν είχαν φτάσει, άρα εκτός από το να πάει το χημικό σετ στο πλοίο, δε θα είχε άλλο καθήκον, άρα θα την περίμενε ήδη. Ήλπιζε να μην περίμενε πάρα πολύ.

Μα όσο πήγαινε, προσπαθούσε να αποστηθίσει όλα όσα της είπε ο πατέρας της, κυρίως για το πως να συμπεριφέρεται στον μαυρομάλλη άντρα: καλά έκανε που δεν του συμπεριφερόταν διαφορετικά της είχε πει. Τουλάχιστον εξαιτίας του θέματός του--αν το έκανε επειδή είχαν αρχίσει να δημιουργούν κάποιον δεσμό μεταξύ τους, τότε ακόμα καλύτερα. Εφόσον ο ίδιος δεν ήθελε να της μιλήσει, τότε καλά έκανε που δεν τον πίεζε, αν και θα έπρεπε να κάνει κάποτε κάποια προσπάθεια να ξαναπλησιάσει το ζήτημα. Στο ότι αν και δεν ξαναπροσπάθησε να αυτοκτονήσει, όμως είχε αρχίσει να κόβεται μόνος του, της είπε πως πολλές φορές ακόμα και η περιορισμένη πρόσβαση σε αιχμγρά αντικείμενα βοηθάει. Όπως κι ένας καλός λόγος πού και πού. Και ίσως θα έπρεπε να βελτιώσει τους τρόπους της, της υπενθύμισε, αλλά αυτό ήταν μάλλον γενικού χαρακτήρα.

Όταν έφτασε στην πλατεία, βρήκε τον Mark αρκετά αναστατωμένο να κάθεται σε κάποιο παγκάκι και να την περιμένει ανυπόμονα: όχι μόνο η όψη του πρόδιδε ανησυχία μα και το γεγονός πως συνεχώς χτυπούσε το πόδι του στο πάτωμα και κοιτούσε τριγύρω για να την βρει. Βέβαια, δεν κοιτούσε στο μοναδικό μέρος από το οποίο ερχόταν η ίδια. Τον πλησίασε βιαστικά. «Τι έγινε;»
«Α,» απελευθέρωσε μια ανάσα ανακούφισης όταν την είδε αλλά και πάλι δεν ηρέμησε «Lorenza, είσαι καλά.» Τι επιφώνημα ήταν αυτό; Γιατί να μην είναι; Τον κοίταξε τόσο ερωτηματικά όσο τα σκεφτόταν. «Όταν πήγα στο πλοίο μας να αφήσω τον εξοπλισμό σου...δεν κατάφερα ποτέ να μπω μέσα.» Ώπα. «Είδα κάτι τύπους να στέκονται απ'έξω φύλακες.» Ώπα ώπα. «Και δε θα το έβρισκα πρωτόγνωρο ή περίεργο αν δεν ήξερα ότι αυτό το πλοίο είναι δικό μας και κανείς από μας δε συμφώνησε σε κάτι τέτοιο. Και οι τύποι φαίνονταν...λίγο άγριοι. Καμία σχέση με τους κατοίκους του υπόλοιπου νησιού.»

Αμάν...! Κρύος ιδρώτας άρχισε να τη λούζει ΄ ίσως δεν έπρεπε να πάρει τα μάτια της από τον Conrad--σίγουρα αυτός είχε χέρι στην κατάσταση. Ήταν ο μόνος εξάλλου που ήξερε ποιος έχει το συγκεκριμένο πλοίο και λίγο δύσκολα να ήτανε μπάστακες εκεί έξω μόνο και μόνο για να ανταλλάξουν ονόματα. «Δεν τόλμησα να πάω κοντά ΄ τους είδα, γύρισα πλάτη κι έφυγα. Επέστρεψα τον λογαριασμό στη μαγαζάτορα και της ζήτησα να μας το φυλάξει και πάλι. Αλλά ανησύχησα μήπως κατάφεραν να σε βρουν πριν εμένα...!»

Τόση ώρα σκεφτόταν, το βλέμμα της είχε πέσει στο έδαφος ΄ γύρισε να τον κοιτάξει όμως με το που συνειδητοποίησε τι είπε. «Ανησύχησες για μένα;» Αμφιταλαντευόταν αν έπρεπε να το πάρει ως δείγμα ότι ξέπεσε τόσο πολύ ή ως ένδειξη ότι άρχισαν να έρχονται πιο κοντά. «Καλά είμαι,» είπε στο τέλος αποφασίζοντας πως εφόσον δε μπορούσε να είναι σίγουρη καλύτερα ας μη σχολιάσει περαιτέρω. Έβγαλε την κοκκινόασπρη ζακέτα με το φερμουάρ, τη δίπλωσε και την καταχώνιασε κάτω από το παγκάκι για να μη φαίνεται. Έλυσε τα μαλλιά της, τα φούντωσε - όσο μπορούσε δηλαδή - και προσπάθησε να κάνει την απλή μαύρη μακριά μπλούζα από κάτω να φαίνεται πιο ιδιαίτερη απ'ότι ήταν. «Έλα μαζί μου,» συνέχισε «ξέρω ποιος φταίει.»

Άρχισαν να περπατάνε μαζί προς το κομμάτι της πόλης που είχε δει τελευταία φορά τον Conrad. «Είσαι υπερβολικά προσαρμοστική το ξέρεις; Αν σου πω αυτή τη στιγμή πως βγάλανε επικήρυξη για το κεφάλι σου, πάλι δε θα πανικοβληθείς.»
«Πιστεύω πως αυτό είναι κάτι θετικό κι όχι κάτι για να σε προσβάλλει.»
«...ναι;»
«Τότε προς τι αυτός ο τόνος;» Τον κοίταξε λες και του έλεγε "δες τη φάτσα σου στον καθρέφτη" και συνέχισε με το ίδιο βήμα, ούτε αργό, αλλά ούτε ταχύ ΄ κοίταξε ψηλά μια δεξιά και μια αριστερά για να προσανατολιστεί. Εφόσον την τελευταία φορά που πήγε από κει ήταν πάνω στις ταράτσες, είχε βάλει σημεία για να θυμάται λίγο πιο ψηλά απ'ότι συνήθως και τα έψαχνε. Όταν τα βρήκε, συνέχισε να τα ακολουθεί.
«Πού πάμε;»
«Να βρούμε τον σιχαμένο.»
«Ο σιχαμένος είναι ο Conrad;» Έγνεψε θετικά. «Και γιατί παρακαλώ;»
«Γιατί αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν μπράβοι γύρω από το πλοίο μας.»

.

Δεν τους πήρε πολύ ώρα να βρουν το μαγαζί, ούτε τον ίδιο τον ξανθό άντρα: καθόταν στο μπαρ του ίδιου μαγαζιού που τον είχε δει να μπαίνει πριν ώρες, μόνος του, να φλερτάρει με γυναίκες γύρω του και πότε πότε να πίνει λίγο από το ποτό του - ένα μπουκάλι κρασί ολόκληρο -. Η Lorenza έκανε σήμα στον Mark να περιμένει στην πόρτα και πήγε στον στόχο. Χωρίς να καταλάβει καν ο μεθυσμένος ξανθός, η κοπέλα τον πλησίασε, τον έπιασε στην πλάτη δήθεν φιλικά και γύρισε να τον κοιτάξει στα μάτια. Μέσα στο φαρδύ μανίκι της όμως κρυβόταν ένα μαχαίρι, του οποίου η άκρη τώρα ακουμπούσε τον Conrad απειλητικά. Κοκάλωσε και γύρισε τα μάτια του μόνο στα δεξιά, όπου αντίκρισε την Lorenza.
«Γεια σου...» Η αμηχανία του ήταν απτή.
Έσκυψε για να φτάσει το στόμα της κοντά στο αυτί του. «Θα έρθεις μαζί μου τώρα για να ανακαλέσεις τους άντρες σου.»
«Δεν πάει έτσι πριγκίπισσα ΄ κι αν πάρεις μακριά μου το μαχαίρι σου θα σου εξηγήσω ακριβώς πώς έχει το πράγμα.»
«Όχι ΄ έχω μάθει πως οι άνθρωποι σκέφτονται πιο καθαρά υπο την απειλή όπλου.»
«Ναι αλλά μια φωνή να βγάλω, κι όλοι εδώ μέσα θα σου επιτεθούν.»
«Γιατί να σε πιστέψω;»
«Επειδή εδώ μέσα - και δεν ξέρω πως στο καλό με βρήκες - είναι μπαρ επαναστατών.»