Φρου φρου κι αρώματα.[Τέλος]

Αν και φάνηκαν διστακτικοί, τα όπλα σιγά σιγά χαμήλωναν, μέχρι που κατέβηκαν στο ύψος του γοφού τους. Κανείς δεν το έβαλε τη θέση του όμως. Η Lorenza έκανε μια μικρή υπόκλιση στον άντρα που ανακοίνωσε τα παραπάνω και μετά αμέσως γύρισε να κοιτάξει το μέρος που κρυβόταν ο συνταξιδιώτης της. Όταν εκείνος έμεινε να την κοιτάει, η κοπέλα τον κοίταξε σαν να λέει «με δουλεύεις έτσι;» Τον είδε να ψάχνει λίγο τα πράγματά του και να προσπαθεί να σηκωθεί, σαν ζαλισμένο κοτόπουλο. Επιτέλους, σηκώθηκε με τον εξοπλισμό ανά χείρας και με δυσκολία απ'το βάρος πήγε προς το πλοίο. Η κοπέλα πήγε να τον βοηθήσει με το φορτίο.

Οι έξι φύλακες του παρακολούθησαν μέχρι να αρχίσει το πλοίο τους να ξεμακραίνει: τους είδαν να ανεβαίνουν πάνω, να αφήνουν τον εξοπλισμό στο αμπάρι, να λογομαχούν ταυτόχρονα και μετά να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες για να ξεκινήσουν. Και όταν το πλοίο άρχισε να φεύγει, τότε γύρισαν τις πλάτες τους κι έφυγαν κι εκείνοι. «Πω πω, νόμιζα θα γίνονταν αγάλματα οι τύποι.»
«...είσαι καλά;»
«Ω ναι, μια χαρά! Η Τριχόμπαλα δεν ξέρω τι κάνει.»
«Οι γάτες δεν παθαίνουν τίποτα.»
«Ναι αλλά εσύ; Δες το χέρι σου--ο επίδεσμος είναι μες στα αίματα! Να το αλλάξεις αμέσως και να προσέχεις περισσότερο.» Αλλά τόση ώρα δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω της. Δεν ήταν μόνο το τραύμα που κοιτούσε, μα και το τι φορούσε. «Πάντως...σαν ninja είσαι. Όλο μαύρα και ο επίδεσμος και οι σκιές...» Τον κοίταξε κουρασμένη ΄ δεν είχε τη δύναμη να κάνει αυτή τη συζήτηση--ούτε καν για να τον χτυπήσει. «Αν και σε προτιμώ με τα κανονικά σου ρούχα, φαίνεσαι πιο επικίνδυνη,» αστειεύτηκε και πήγε κοντά της. «Εντάξει, και τώρα φαίνεσαι επικίνδυνη, αλλά όταν είσαι ντυμένη όπως συνήθως είσαι πιο...απατηλή, τους πιάνεις εξαπίνης.» Άρχισε να ξετυλίγει τον ματωμένο επίδεσμο και να ψάχνει κάτι για να το καθαρίσει. «Αλλά κι εκείνα τα ροζ, χα χα, υπέροχα. Υπερβολικά προκλητικά όμως για σένα, τρόμαξα να σε αναγνωρίσω.» Ξαφνικά κοκκίνισε, κι ενώ είχε αρχίσει να δένει τον καινούργιο επίδεσμο σταμάτησε για ένα δευτερόλεπτο. «Ο-όχι ότι δεν, εεε, ήσουν ωραία, ούτε λέω πως για κάποιο λόγο-» μέσα στο άγχος του γύρισε να την κοιτάξει, μα εκείνη είχε σχεδόν κοιμηθεί.

Χαμογέλασε. Την νανούρισαν οι ασυναρτησίες του ΄ το χαμόγελό του ήταν λίγο πιο σκοτεινό απ'ότι θα περίμενε κανείς αλλά δεν τον ένοιαξε. Τελείωσε αυτό που έκανε και πήγε να την πάρει αγκαλιά για να την πάει κάτω, μα τη στιγμή που το πρώτο χέρι περάστηκε γύρω απ'τη μέση της τον σταμάτησε. «Δεν πέθανα ακόμα,» μουρμούρισε κι άνοιξε τα μάτια της για να τον κοιτάξει: είχε στραβομουτσουνιάσει.
«Πέντε δευτερόλεπτα,» είπε μουτρωμένος «τόσος ήταν ο χρόνος που ήσουν αξιαγάπητη.»
«Πέντε δευτερόλεπτα θα είναι κι ο χρόνος που θα έχεις να κρυφτείς αν ξαναπείς τίποτα παρόμοιο.»
«Κακιά,» σχολίασε ακόμα συννεφιασμένος, αλλά πιο πειραχτικά από πριν.

Κύλησε τα μάτια της ΄ έτσι όπως το έκανε όμως, είδε ένα πλοίο να επιστρέφει στο νησί, όχι μακριά από τους ίδιους, και τα νερά πολύ κοντά σ'αυτούς να είναι διαταραγμένα--αλλά εκεί που το πλοίο δεν ήταν. Άρα...πέταξαν κάτι μέσα; Κάποιον;! Η κοπέλα έτρεξε πάλι στην κουπαστή με τον Mark στο κατόπι της και κοίταξαν μέσα στο νερό ΄ δεν της πήρε πάνω από μισό λεπτό να εντοπίσει μια πλάτη. «Πάλι; Γ@μώτο!» Ευτυχώς δεν φορούσε και πάρα πολλά: έβγαλε παπούτσια και εξαρτήματα και πήδηξε μέσα!
«Lorenza! Είναι πολύ σκοτεινά, μην κάνεις βλακείες,» της φώναξε αλλά δεν τον άκουσε προφανώς. Βούτηξε κι άρχισε να κολυμπάει προς το μέρος της πλάτης ΄ με το που έφτασε δεν χαράμισε καθόλου χρόνο. «Το σχοινί,» φώναξε και ο Mark της το πέταξε. Τον έδεσε - ήταν άντρας, πάλι - και τον ανέβασε ο Mark ενώ εκείνη κπήγε πάλι απ'την ανεμόσκαλα.

Πέντε λεπτά αργότερα, οι δύο συγχωριανοί και συνταξιδιώτες βρίσκονταν πάνω από τον θαλασσοπνιγμένο, κοιτώντας με αμφιβολία. «Ε δε μπορεί,» σχολίασε η κοπέλα «δε γίνεται.» Όταν έφεραν το φανάρι κοντά του, είδαν τα ξανθά μαλλιά, το γνώριμο πρόσωπο, τα ρούχα...ήταν ο Conrad!
«Δεν το πιστεύω,» σχολίασε κι ο Mark κι έκανε κι άλλο φως για να παράσχει η Lorenza τις πρώτες βοήθειες. Όμως έτσι όπως είχε σκύψει από πάνω του, πάγωσε. Τα μάτια της ταξίδεψαν αργά αργά στον μαυρομάλλη άντρα και τον κράτησαν. Φαινόταν ανήσυχη. «Τι; Τι έγινε;»
«Είναι...νεκρός.»

«Τι εννοείς είναι νεκρός;» Η ανησυχία καθρεφτίστηκε στον τόνο και τα μάτια του.
«Εννοώ πως δεν αναπνέει ΄ φέρε το φως πιο κοντά,» διέταξε αλλά άρχισε να ψάχνει κάτι στο πτώμα έτσι κι αλλιώς. Τον ψηλάφιζε λες και θα έβρισκε κάτι πάνω του, όμως με το που έπεσε το φως, το βρήκε: εκεί που δεν έψαχνε, στον λαιμό του, βρήκε μια τεράστια πληγή, τόσο βαθιά που μπορούσε να δει το κόκαλο.
«Ααα,» έκανε αηδιασμένος ο Mark και γύρισε απ'την άλλη. «Του...έκοψαν τον λαιμό.» Η φωνή του έτρεμε και μαζί και τα χέρια του. Πού έβρισκε την τόση ψυχραιμία να μην αδειάσει όλα τα περιεχόμενα του στομαχιού του δεν ήξερε. Απ'την άλλη, δεν ήξερε πού έβρισκε την ψυχραιμία η Lorenza και εξέταζε το θανάσιμο τραύμα με τόση σπουδή: του είχε πάρει το φανάρι και κοίταζε με ψυχρή αντικειμενικότητα λες και διάβαζε ένα βιβλίο.

«Η τομή έγινε δεξιόστροφα προς τα πάνω και με μία προσπάθεια ΄ είναι αρκετά βαθιά για να υποδεικνύει εξοικείωση με τη βία. Αυτό σημαίνει πως αυτός που το έκανε ήταν δεξιόχειρας, ψηλότερος από το θύμα - σαν κι εσένα περίπου - και πολύ, πολύ βίαιος. Για να το κάνει τόσο χαλαρά, με την πρώτη, μάλλον ο θύτης ήταν πολύ δυνατότερος του θύματος ή το έκανε από πίσω. Έτσι όπως είναι το τραύμα υποδεικνύει το δεύτερο.»
«Ουόου, αρχικά, πώς τα καταλαβαίνεις όλα αυτά από μια πληγή; Δεύτερον γιατί να καταναλώσεις χρόνο να βρεις το ποιος το έκανε αφού δε θα πάμε πίσω;»
«Πρώτον, αυτό μάθαινα όλη μου τη ζωή με τον μπαμπά δεύτερον...είμαι περίεργη.» Ανασήκωσε τους ώμους της. «Αλλά έχεις δίκιο. Ξέντυσέ τον, και πέτα τον μέσα. Δε θα έχουμε ένα πτώμα μαζί μας.»
«Ν-να τον ξεντύσω; Καλά, θα τον πετάξουμε γυμνό μέσα; Και τι θα γίνει με την οικογένεια που έλεγε κι εκείνη την ιπτάμενη μηχανή-;»
«Δεν υπήρχε κανένας συγγενής ΄ απατεώνας ήταν και γι αυτό πέθανε. Θυμάμαι μου είχε πει πως έχει κι άλλες δουλειές σαν κι εμένα...μάλλον μία απ'αυτές τις δουλειές τον πρόλαβε και τον κανόνισε.» Ανασήκωσε και πάλι τους ώμους της. «Ειλικρινά, δε με νοιάζει, απλώς ξέντυσέ τον και πέτα τον μέσα.»

Με απόλυτη προσοχή και κάποια ευλάβεια, έκανε ακριβώς ότι του ζήτησε. Αφού είπε μια γρήγορη προσευχή, τον έριξε μέσα. «Ας αναπαυθεί εν ειρήνη.» Ξαφνικά άλλαξε συμπεριφορά τελείως και γύρισε την κοπέλα. «Και τώρα που πήδηξες εκεί μέσα θέλει πάλι άλλαγμα ο επίδεσμος, αμάν! Έλα να τον κάνουμε και μετά πάμε για ύπνο.»

Όνομα χαρακτήρα: Lorenza Bane

P.o.M. Points:28

Belli: 84.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Σου εχω ηδη πει ως προς τον τροπο γραφης σου (πολυ ζωντανος ,γλαφυρος, ειναι σαν να το ζεις ) με πολυ καλες περιγραφες , ελαχιστα ορθογραφικα κλπ. Θα προτιμουσα οπως σου ξαναπα λιγο χρωμα στα γραμματα των διαλογων.
Μικρη παρατηρηση : Οι χαρακτηρες σου μιλανε θεσσαλονικιωτικα


Θα σταθω κυριως στην πλοκη/περιεχομενο:
Επειδη την κοιταξα σαν συνεχεια της προηγουμενης , εχω να πω οτι μου αρεσε περισσοτερο απο την προηγουμενη και συνδυαζε πολλα πραγματα:
Το γεγονος οτι εμφανιζονται πινελιες και σπιθες απο τον επικειμενο ερωτα με τον Mark.
Η ομορφη συνομιλια με τον πατερα.
Ωραια σκηνη με την επαναστατρια και την πετσετα
Μεσα σε μια τοσο πλουσια ιστορια ομως, αυτο που επρεπε να υπαρχει και νομιζω πως ελειπε, ηταν η κορυφωση.
Δεν εννοω οτι δεν μου κρατησε το ενδιαφερον σαν ιστορια, αλλα θα ηθελα καπου να υπαρχει μια μεγαλη ενταση(θες μαχη, εντονος διαλογος, ή κατι τετοιο). Αν προσπαθησες να το αποτυπωσεις στην σκηνη με την Olive νομιζω οτι δεν βγηκε ακριβως οπως μπορουσε. Αυτο ειναι κατι που κραταω και απο την βαθμολογια.


Κατι τελευταιο: Γενικα χαρακτηρες σαν την Lorenza με εκνευριζουν για πολλους λογους...Δεν μπορω ομως να μην πω οτι την αναλυεις αρκετα καλα και μου θυμιζει γνωστα μου προσωπα ...
Καλη συνεχεια!