Φρου φρου κι αρώματα.[Τέλος]

«Δεν τρομάζω εύκολα ξανθόψειρα,» του είπε άνετα και με αυτοπεποίθηση - πολύ περισσότερη απ'ότι εκείνος υπολόγιζε ότι θα είχε μετά την αποκάλυψή του - «μα σε πιστεύω ΄ είσαι αρκετά δειλός. Το θέμα όμως είναι πως εγώ μπορώ να τους ξεφύγω αν προσπαθήσω ΄ εσύ δε θα με ξεφορτωθείς ποτέ.»
Κατάπιε με δυσκολία. «Καλώς,» αποφάσισε «θα ονομάσω τους όρους μου με το που πάρεις το μαχαίρι σου απ'την πλάτη μου.»
«Όρους;» Ο τόνος της έδειχνε πως μάλλον ο Conrad δεν καταλάβαινε τι θα γίνει από δω και πέρα, κι όχι τ'αντίστροφο. «Αν θες όλα σου τα μέλη άθικτα, σε συμβουλεύω να ανακαλέσεις τους άντρες σου.»
«20.000 belli και τα ξεχνάω όλα κούκλα ΄ και τη βουτιά, και την αγένεια, και το ότι συνεργάζεσαι με την κυβέρνηση.»
«Γι αυτό είναι οι άλλοι στο πλοίο;»
«Φυσικά ΄ οι επαναστάτες είναι αρκετά σοβαροί όταν αφορά την επανάστασή τους. Μία νύξη να κάνεις πως μπορεί κάποιος να έχει έρθει εδώ για να τους τα χαλάσει...!» Δε μίλησε η κοπέλα ΄μόνο τον κοίταξε με περιφρόνηση. Σηκώθηκε να φύγει. «Και τώρα να με συγχωρείς» πρόλαβε να πει πριν απομακρυνθεί «δεν είσαι η μόνη δουλειά που έχω, οπότε αν μπορούσες να φύγεις...» Ειλικρινά τώρα; Τη σταμάτησε για να της πει να φύγει και να μην φαίνεται ότι τον παρατούσε. «Παρεμπιπτόντως, σου πάει αυτό το στυλ καλύτερα--φαίνεσαι γυναίκα-.»

Αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του, γιατί τον χαστούκισε με δύναμη! «Σάτυρε,» είπε τάχα προσβεβλημένη, αν και ήταν προφανές στον Mark πως έπαιζε θέατρο απλώς επειδή ήθελε να βρει μία δικαιολογία για να τον χτυπήσει. Βγήκε απ'την πόρτα με τρόπο που έκανε τους πάντες να την προσέξουν, συνεχίζοντας το θεατράκι της προσβεβλημένης, κι άρπαξε τον μαυρομάλλη άντρα απ'το χέρι στην έξοδό της. Αν και είχαν απομακρυνθεί αρκετά, η κοπέλα δε σταμάτησε να περπατάει θυμωμένα και βαριά.

«Τι ζήτησε;»
«20.000.»
«Τι;! Α-αυτά είναι πολλά λεφτά κι εντάξει έχω πάνω μου ρευστό, αλλά με τι θα μείνουμε μετά; Όχι, όχι ΄ πρέπει να κάνουμε παζάρια. Ααααχ, δεν είσαι καθόλου καλή στις διαπραγματεύσεις. Δεν έπρεπε να φύγεις, θα νομίζει πως δεχτήκαμε. Και μετά μπορεί να ζητήσει περισσότερα!» Σε πλήρη πανικό τώρα άρχισε να κάνει τρελές εικασίες και σενάρια με το μυαλό του, που όλα κατέληγαν με τους δυο τους απένταρους, να παλεύουν να βγάλουν κάνα φράγκο στο αφιλόξενο αυτό νησί, εξαθλιωμένους και ξένους...
«Θα σκάσεις καμιά φορά; Δεν πρόκειται να τον πληρώσουμε δεκάρα.»
«Και τότε τι-;»
«Σκάσε κι ακολούθα.»

Του είπε λακωνικά το σχέδιο που θα έβαζαν σε λειτουργία: αυτός θα μάθαινε ποιος είναι ο αρχηγός των επαναστατών στο νησί, κι αυτή θα πήγαινε να τον βρει για να κάνουν μια "κουβεντούλα". Όποιος έβγαινε νικητής, θα έκανε αυτό που ήθελε γι αυτονόητους λόγους. Άκουγε αμίλητος, αλλά όταν τελείωσε είπε να ανακεφαλαιώσει. «Δηλαδή ή θα πας να σε πιάσουν ή θα πας να δείρεις.» Έγνεψε θετικά. «Ναι αλλά το χέρι σου ακόμα θέλει περιποίηση--μην αναφέρω τον μόνιμο πόνο στα πλευρά σου. Πώς θα καταφέρεις να δείρεις όποιον είναι να δείρεις;»
Γύρισε να τον κοιτάξει ενώ σταμάτησε να περπατάει δεύτερη φορά ΄ το βλέμμα της τον κάρφωσε ερευνητικά: να προσβληθεί επειδή την υποτιμούσε ή να το πάρει πάλι πως απλώς ανησυχούσε για την υγεία της; Ή και τα δύο; Μπορούσε να δει την αυξανόμενη αμηχανία στο πρόσωπό του καθώς και το κόκκινο που έβαφε τα μάγουλά του, αλλά δε σταμάτησε. «Δεν χρειάζεται ν'ανησυχείς εσύ γι αυτά,» είπε στο τέλος και συνέχισε επιτέλους το περπάτημα «μόνο φρόντισε να είσαι προετοιμασμένος για το δικό σου κομμάτι.»
«Απάντησέ μου, σοβαρά! Άμα είναι να μου πεθάνεις στην πορεία-!»

Έκανε στροφή 180 μοιρών και με τον βραχίονά της στον λαιμό του, οδήγησε τον Mark στον τοίχο, κρατώντας τον εκεί. Ένιωσε την άκρη του μαχαιριού της να βγαίνει σιγά σιγά και να τον ακουμπάει. Ξαφνικά τον άφησε - και δεν είχε να κάνει ούτε με την έκπληξη ούτε με την σύγχυση που είχαν χαραχθεί στο πρόσωπό του. «Κατάλαβες πώς;»
«Θα μπορούσες απλώς να το πεις ξέρεις,» σχολίασε πικρόχολα ΄ φανταζόταν εννοούσε "με αιφνιδιασμό" ή κάτι παρόμοιο αλλά τι τρόποι ήταν αυτοί; Πόσο ακόμα να τους ανεχτεί «κι όχι να με κακοποιήσεις. Δεν ήξερα ότι ήταν έγκλημα να σε νοιάζομαι.»
«...» τον κοίταξε λες και της έλεγε κάτι που ήδη ήξερε, αλλά και προκλητικά ταυτόχρονα. «Όταν με υποτιμάς, είναι.»
Ρουθούνισε εκνευρισμένος. «Είσαι ανυπόφορα περήφανη.»
«Είσαι ανυπόφορα τ'αντίθετο.»

Ό,τι κι αν ειπώθηκε μεταξύ τους, και πάλι ο Mark έκανε αυτό που του είπε η κοπέλα, χωρίς το παραμικρό παράπονο. Πήγε κι ρώτησε παντού τριγύρω, χωρίς κανέναν να τον σταματάει ή να του φαίνεται περίεργο το τι έψαχνε. Σίγουρα, δεν το ρωτούσε έξω απ'τα δόντια, αλλά φαντάστηκε θα ήταν λίγο πιο ύποπτοι. Όμως προφανώς ήταν ανοιχτοί σε νεοσύλλεκτους ή κάτι παρόμοιο. Αν και η πιο μεγάλη του έκπληξη ήταν πως κανείς δεν αναγνώρισε πως αυτός είναι που ψάχνουν, του πλοίου. Μήπως ο Conrad έδωσε μόνο την Lorenza κι όχι εκείνον; Αν ήταν έτσι, κακό του κεφαλιού του...

Είχε πέσει ο ήλιος πια και οι δύο συνταξιδιώτες συναντήθηκαν στην πλατεία και πάλι. Δηλαδή, πάλι τον βρήκε η Lorenza γιατί ο ίδιος δε θα την καταλάβαινε με τίποτα αν την έβλεπε μπροστά του: φορούσε...χρώματα πολλά και έντονα και τα ρούχα της δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που φορούσε συνήθως: ένα κοντό, πολύ κοντό, μαύρο σορτσάκι πλαισίωνε τος γοφούς της ενώ τρία εκατοστά πιο κάτω απ'όπου τελείωνε εκείνο, δύο ψηλές ροζ κάλτσες ξεκινούσαν. Τα παπούτσια της ήταν μαύρα, ίσια, και "χαριτωμένα". Και η μπλούζα της...ήταν ένα ροζ φαρδύ πράγμα, που τα μανίκια ήταν τεράστια και πάρα πολύ φαρδιά--σαν νυχτερίδα έμοιαζε. Σαν ροζ νυχτερίδα. Σαν ροζ νυχτερίδα με μαύρο γιλέκο από πάνω και τις κλασσικές ζώνες με τα πράγματά της. Όταν είχε γυρίσει προς το μέρος του, είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα.

«Lorenza...; Εσύ είσαι;» Δε θες να ξέρεις τι σκέψεις περάσαν απ'το κεφάλι μου...
«Ναι, έβαλα κάτι για να μοιάζω με τους υπόλοιπους ΄ μέχρι τώρα, καλύτερο καμουφλάζ δεν έχω κάνει. Λοιπόν, έμαθες το όνομα και την τοποθεσία που μπορώ να βρω τον αρχηγό τους;»
«Ναι,» απάντησε αφηρημένος τελείως ΄ είχε μείνει καθηλωμένος να παρακολουθεί τις μπούκλες της κοπέλας να πηδάνε από δω κι από κει. Πάντα είχε το συνήθειο να κουνάει το κεφάλι της ή να παίζει με τα μαλλιά της, αλλά τώρα που τα άλλαξε και τα έκανε μπούκλες, ήταν τόσο περίεργο το θέαμα. Δε μπορούσε να κοιτάξει απ'την άλλη. Η αλήθεια ήταν πως έτσι όπως ήταν αυτή τη στιγμή, η κοπέλα ήταν πιο ελκυστική από ποτέ. «Τη λένε Olive και είναι η σεξοβόμβα του νησιού--εε, δηλαδή έτσι μου είπαν, εγώ δεν την έχω δει!»

Σήκωσε το φρύδι της ΄ γιατί τέτοιο άγχος που είπε μια τύπισσα σεξοβόμβα μπροστά της; Ανασήκωσε στο τέλος τους ώμους της και περίμενε να ακούσει τα υπόλοιπα. «Συνήθως λένε ντύνεται προκλητικά και με καλά ρούχα--αλλά δεν την χάνεις γιατί έχει ένα στήθος μέχρι απέναντι. Εεεεεε, εννοώ έχει καμπύλες, γενικώς. Και έχει κάνει μεγάλη καριέρα στην πειρατεία, αλλά τώρα αποσύρθηκε εδώ και έχει γίνει επαναστάτρια. Έχει ένα σπίτι που μάλλον λειτουργεί ως βάση των επιχειρήσεών τους, αλλά ξέρω σίγουρα πως σήμερα θα είναι σε μια γιορτή στο λιμάνι. Από κει, άπαξ και τη βρεις, μπορείς να την ακολουθήσεις. Και να τη βρεις δε θα ναι δύσκολο.»
«Ευχαριστώ,» είπε ξερά «θα το κάνουμε σήμερα. Να είσαι έτοιμος να φύγουμε ανά πάσα στιγμή.»
«Όπως θες,» συνέχισε το ίδιο αφηρημένος «θα πάω να πάρω τον εξοπλισμό και θα σε περιμένω στην υπόβαθρα εννοώ απόβαθρα-εεε, αποβάθρα.»
Αυτήν τη φορά τον κοίταξε κάπως περίεργα. «...είσαι καλά;»
«Όχι, αλλά εσύ είσαι καλά...! Ε, εννοώ, μια χαρά είμαι, καλά, τέλεια.»
«Αμφιβάλλω ΄ να ανησυχώ μήπως;»
«Μπα, καλά θα γίνω με το που αλλάξει--χαράξει, εννοώ-...!» Παραιτήθηκε απ'την προσπάθεια. Ό,τι κι αν έλεγε δε θα τον έσωζε απ'την ταπείνωση που μόλις πέρασε. Γιατί τα μάτια της Lorenza τον κοίταξαν με απάθεια που γνώριζε και κακοχαρακτήριζε μέσα στο μυαλό της. «Όταν αλλάξει κι ο εγκέφαλός μου θα είμαι τέλεια.»
«Ή στον χαράξω εγώ,» σχολίασε ακριβώς πριν φύγει ΄ τόσο ντράπηκε, που δεν τόλμησε να σηκώσει το κεφάλι του για αρκετά δευτερόλεπτα, μα όταν το κανε...η κοπέλα είχε εξαφανιστεί.

Δεν κοίταξε πίσω της ΄ με το που έφυγε εξαφανίστηκε. Αν και πονούσε ακόμα, είχε μια έφεση να πηγαίνει από ταράτσες γι αυτό και τώρα δεν έκανε τίποτα διαφορετικό: εκτός του ότι θα πήγαινε ανενόχλητη αλλά και πιο γρήγορα, της παρεχόταν απόλυτη κάλυψη. Ποτέ κανείς δεν κοιτούσε ψηλά. Ήταν σαν μια συλλογική αλήθεια του ανθρώπινου είδους. Οπότε το εκμεταλλευόταν. Η αλήθεια ήταν πως εκμεταλλευόταν πολλά πράγματα, όπως τον Mark, αλλά αυτό οτ άφηνε στην άκρη για τώρα. Εξάλλου, μόνο να τον πειράξει ήθελε με αυτό που του είπε, έστω κι αν επίτηδες τον άφηνε να βράζει στο ζουμί του.

Μα έπρεπε να το παραδεχτεί: οι πληροφορίες του ήταν πάντα σωστές κι ακριβείς, όσο κι αν μην το καταλάβαινε: η γιορτή στο λιμάνι ήταν μεγάλη και λαμπρή και το κεντρικό της σημείο ήταν...μια όμορφη νεαρή γυναίκα με ένα τεράστιο πειρατικό καπέλο, πολύ ελαφρώς ενδεδυμένη για να τονίζει τις πλούσιες καμπύλες της. Αν δεν είχε τόση εκτίμηση για τον εαυτό της η κοπέλα, μπορεί και να ζήλευε τόσο γενναιόδωρη που ήταν η φύση μαζί της. Αλλά ίσως όχι και τόσο, γιατί τέτοιες καμπύλες σ'έκαναν πόλο έλξης, τραβούσαν τα βλέμματα. Για την Lorenza, αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε--πόσο μάλλον να τη θυμούνται και γι αυτό. Παραδείγματος χάριν: ήταν τόσο ιδιαίτερη και επιδεικτική που μπορούσε να την ακολουθήσει ως το σπίτι της χωρίς κανένα πρόβλημα κι από μακριά! Έτσι και στη γιορτή κατάφερε να γίνει ένα με το κοινό και μετά δεν χρειάστηκε να ξανανέβει στις ταράτσες και να ρισκάρει τα πλευρά της περισσότερο. Και με τόση ματαιοδοξία που φαινόταν να έχει η πειρατής, δεν είχε κάνει καν την προσπάθεια να κρυφτεί - αν κατάλαβε ότι απέκτησε μια ουρά -.

Έτσι βρέθηκε αισίως μπροστά απ'το το σπίτι της πειρατή-επαναστάτριας σαρώνοντας τον χώρο για πιθανά σημεία εισόδου εκτός της κύριας εισόδου: δεν της πήρε πολύ ώρα να βρει το παράθυρο στον δεύτερο όροφο της εντυπωσιακής ροζ έπαυλης με τον τεράστιο κήπο και τα όμορφα λουλούδια. Φυσικά, άπαξ και πλησίασε αρκετά, έβγαλε την κραυγαλέα ροζ μπλούζα, την παράτησε κάπου που να μην φαίνεται, κι έμεινε με το μαύρο αμάνικο, τα "εξαρτήματά" της και τον επίδεσμο στο χέρι. Έτριψε μεταξύ τους τα χέρια της και κίνησε για να σκαρφαλώσει.

Αν κι έβγαλε τη μεγάλη μπλούζα για να μην φαίνεται μέσα στο σκοτάδι, δεν περίμενε ο στόχος της να έχει ροζ σπίτι αλλιώς μπορεί να την κρατούσε. Βέβαια μια μαύρη σκιά στον ανατολικό τοίχο του σπιτιού δικαιολογείται πολύ πιο εύκολα από μία ροζ-μαύρη. Κοίταξε τον χώρο γύρω της: υπήρχε ένα μεγάλο δέντρο ακριβώς μπροστά από το παράθυρο. Όχι και πάρα πολύ έξυπνο...εκτός κι αν από κει σκαρφάλωναν και οι επαναστάτες για να μπουν κρυφά στο σπίτι της και να μη φαίνονται, που τότε είναι μάλλον πολύ έξυπνο. Βέβαια αυτό μπορεί να σήμαινε ότι θα υπήρχαν φύλακες σ'εκείνο το δωμάτιο. Καθώς ανέβαινε το δέντρο, σταμάτησε για ν'αναλογιστεί ΄ απ'τη μία, μπορεί να πήγαινε μόνη της σε παγίδα. Απ'την άλλη, τα μαχαιράκια ήταν ήδη στην ειδική τους θέση - συνήθως κάτω από τη μπλούζα, τώρα σε κοινή θέα στα χέρια της - και μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκσφενδονιστούν. Ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.

Η ανάβαση από μόνη της δεν ήταν εύκολη ΄ εκτός του ότι μπορούσε να δει με κάθε της προσπάθεια τον επίδεσμο στο χέρι της να γεμίζει λίγο παραπάνω αίμα - σε λίγο θα άρχιζε να στάζει - τα πλευρά της την πονούσαν εξίσου. Όλη της η δεξιά μεριά απολύτως κατεστραμμένη! Μωρέ, ας έφτανε στο πλοίο της και θα έκανε μια χαρά μείγμα, με αυτά που της είπε ο μπαμπάς της στο den den mushi. Αλλά για τώρα έπρεπε να πονάει, αναγκαστικά. Τουλάχιστον δεν την εμπόδιζε πολύ γιατί είχε μάθει να ανέχεται τον πόνο κι έτσι δεν έκανε πάνω από τρία λεπτά την ανάβαση - που κανονικά θα είχε κάνει μέσα σε ένα -. Όταν κοίταξε μέσα απ'το παράθυρο, κρυμμένη στην πυκνή φυλλωσιά του δέντρου, δεν είδε κανέναν μέσα στο δωμάτιο ΄ κοιτώντας καλύτερα, η πόρτα του ήταν κλειστή και τα φώτα σβηστά. Και το παράθυρο κλειστό.

Θα το έσπαγε, μόνο αυτή η επιλογή είχε μείνει. Έβγαλε και το αμάνικο φανελάκι που της είχε μείνει, μόνο επίδεσμοι υπήρχαν τώρα γύρω της, και τύλιξε το χέρι της. Πήγε να δώσει τη μπουνιά...και τότε σκέφτηκε πως δεν χρειαζόταν να είναι τόσο πρωτόγονη ΄ μπορεί να άνοιγε και κανονικά. Δοκίμασε να τραβήξει το πλαίσιο προς τα έξω. Και φυσικά άνοιξε! Κύλησε τα μάτια της. Σχεδόν άκουγε τη φωνή του πατέρα της να της λέει "οι απλές λύσεις είναι πάντα οι καλύτερες" ενώ ξανάβαζε το τοπάκι. Μετά πήρε στάση κι ετοιμάστηκε να πηδήξει «η προσγείωση είναι το παν,» υπενθύμισε στον εαυτό της και πήδηξε μέσα!

Έπεσε σαν γάτα, πάντα στα πόδια της αφού με μια μικρή τούμπα εξομάλυνε τη δύναμη της πτώσης ΄ σηκώθηκε όρθια μα έπεσε αμέσως σε στάση μάχης για κάθε ενδεχόμενο: κορμί γυρτό προς τα μπρος, πόδια λυγισμένα, χέρια έτοιμα...κι εκείνη τη στιγμή, άνοιξε η πόρτα διάπλατα και φως χύθηκε μέσα στο δωμάτιο! Η πειρατής μπήκε μέσα, ντυμένη μόνο με μια πετσέτα, και έμεινε να κοιτάει την εισβολέα, με το σαπούνι στο χέρι! H Lorenza δεν έχασε χρόνο--πέταξε το πρώτο μαχαίρι προς την κατεύθυνσή της επαναστάτριας.

Όμως η γυναίκα ήταν γρήγορη, και το μαχαίρι δε βρήκε τον στόχο του ΄ το δεύτερο έφυγε πιο αργά απ'ότι υπολόγιζε η κυνηγός, έτσι και πάλι δεν κατάφερε να πετύχει τον επιθυμητό στόχο--μόνο η πετσέτα έπεσε κάτω, λίγο σκισμένη. Και τώρα που μπορούσε να τη δει γυμνή, δεν είχε πάνω της τίποτα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο--χωρίς δεύτερη σκέψη, το χέρι της πέταξε στη θήκη με τα μαχαίρια στον μηρό της ΄ πήρε το ένα στο χέρι και περίμενε. Και οι δύο γυναίκες ήταν σαν ζώα, σκυφτές κι έτοιμες να ορμήσουν. Με μια κίνηση άλλαξε θέση το μαχαίρι της κι από τη λάμα να κοιτάει προς τα μπροστά, κοιτούσε προς το πλάι, κάθετα με τον βραχίονα της κυνηγού.

Ήταν γρήγορη η επαναστάτρια, αλλά όχι πολύ: όρμησε μ'ένα σάλτο αλλά έπεσε κάτω, μετά από μια θεαματική αποφυγή της εισβολέα, η οποία δεν τη περίμενε να σηκωθεί, την κάρφωσε έτσι όπως ήταν κάτω. Μια κραυγή ακούστηκε μέσα στην ησυχία της νύχτας, κι ενώ πήγε να κουνηθεί, η Olive δε μπορούσε. Σιγά σιγά, ένιωθε τα άκρα της να βαραίνουν αναπάντεχα μέχρι που δεν είχε όχι τη δύναμη, μα ούτε τη θέληση να τα κουνήσει. Είχε μείνει αβοήθητη στο πάτωμα.

Με βήμα αργό αλλά σταθερό, η Lorenza πήγε στην πεταμένη πετσέτα και την έριξε πάνω από τη γυμνή γυναίκα με προσοχή. «Το μαχαίρι που σε κάρφωσε είναι ποτισμένο με μια παραλυτική ουσία ΄ με το αντίδοτο θα γίνεις καλά. Ήμουν τόσο δραστική για να είμαι σίγουρη πως θα με ακούσεις: θέλω να ανακαλέσεις τους άντρες σου, κι εγώ δε θα γυρίσω ποτέ στο νησί σου. Ένας πλοηγός ονόματι Conrad διέρρευσε την πληροφορία πως είμαι κυνηγός επικηρυγμένων.» Έσκυψε από πάνω της, κι άρχισε να περιποιείται το τραύμα που της προξένησε στο πόδι. «Αν του δώσω 20.000 θα τα ξεχάσει όλα και θα μπορώ να φύγω. Αν είναι διατεθειμένος να κάνει κάτι τέτοιο ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να κάνει για παραπάνω.» Ήταν ερώτηση υποτίθεται, αλλά δεν ήταν τέτοιος ο τόνος της.

Έβγαλε κάτι από το τσαντάκι το μικρό που είχε και το έβαλε στην πληγή πάνω και μετά στα χείλη της επαναστάτριας. Μάζεψε τα μαχαίρια που της πέταξε, τα έβαλε στη θέση τους και με το τρίτο έμεινε να την απειλεί, για να ναι έτοιμη μέχρι να απλωθεί το αντίδοτο σε όλο της το σώμα. Όταν άρχισε να επιστρέφει η κινητικότητα στο σώμα της πειρατή, ήταν ένα μέτρο μακριά.

«Και γιατί να μην διατάξω τους άντρες μου να σας πιάσουν και τους δύο;» Με περισσή περηφάνια τυλίχτηκε με την πετσέτα.
«Αν ανακαλέσεις τους άντρες σου, εγώ δε θα έχω τίποτα να κάνω με σας ξανά. Και πίστεψέ με, δε θες τ'αντίθετο. Είδες πόσο εύκολα σε νίκησα τώρα εξάλλου. Τι με εμποδίζει από το να σε σκοτώσω;»
«Δε θα φύγεις και πολύ εύκολα.»
«Ναι αλλά θα σαι νεκρή...οπότε αντί για δύο - ένα σίγουρο κι ένα πιθανό - πτώματα γιατί να μην έχουμε μία συμφέρουσα λύση;»
«Οι επαναστάτες έχουν έναν σκοπό--κι εγώ είμαι μία απ'αυτούς. Επίσης, έχουμε τιμή-.»
«-και μυαλό και γι αυτό δεν έχετε εξαφανιστεί απ'τον χάρτη ακόμη. Διάλεξε την έξυπνη λύση. Και σου υπόσχομαι δε θα με ξαναδείς στον βράχο σου.»

Το πάλευε πολύ μέσα της, ήταν ορατά σχεδόν τα γρανάζια του μυαλού της που γύριζαν ΄ την έβαζε σε μεγάλο δίλημμα και το ήξερε, αλλά αν ήξερε την ανθρώπινη φύση αρκετά καλά, τότε αυτή η γυναίκα θα επέλεγε το να παλέψει και να πεθάνει μια άλλη μέρα, έστω κι αν αυτήν τη φορά η πάλη στην ουσία σήμαινε συμβιβασμός. Έβλεπε στα μάτια της την αγωνία του να είναι καλή επαναστάτρια ή ζωντανή επαναστάτρια. Μα το σπίτι της ήταν τεράστιο και πολυτελές ΄ τα ρούχα της ήταν ακριβά και όμορφα ΄ τα μαλλιά της ήταν περιποιημένα και στιλπνά. Κι όποιος νοιάζεται τόσο πολύ για τα μαλλιά του, σίγουρα δε θα προτιμούσε να χάσει και τη ζωή του για το τίποτα.

Ο αναστεναγμός της πειρατή σηματοδότησε και το τέλος της διαδικασίας του να πάρει την απόφασή της. «Σύμφωνοι ΄ δε θα έρθω μαζί σου, αλλά θα στείλω γραφή στους δικούς μου. Να αλλάξω πρώτα;»
«Ο χρόνος με πιέζει, όχι ΄ γράφε.»

Αυτήν τη φορά ο αναστεναγμός ήταν μάλλον αγανάκτησης αλλά και παραίτησης ενώ γύρισε την πλάτη κι άρχισε να πηγαίνει προς την πόρτα. Την ακολούθησε στενά, μπας και τολμήσει να κάνει τίποτα, αλλά μέχρι που φτάσανε στο γραφείο της, όλα ήταν ήσυχα. Έκατσε με χάρη, πήρε τα σύνεργα εξίσου χαριτωμένα και με προσεγμένο γραφικό χαρακτήρα έγραψε πέντε-έξι λέξεις και τις το έδωσε. «Αυτό θα είναι παραπάνω από αρκετό θαρρώ ΄ καλή τύχη. Και καλά ξεκουμπίδια.»
Το διάβασε γρήγορα ΄ δε φαινόταν να υπάρχει κάποιος κώδικας ή κάτι ύποπτο με το μήνυμα άρα το θεώρησε πως κράτησε τον λόγο της. «Αν μου έχεις πει ψέματα, θα χάσεις κάτι. Να το θυμάσαι,» προειδοποίησε στο τέλος και μέχρι η Olive να κυλήσει επιδεικτικά τα μάτια της, η κοπέλα είχε γίνει καπνός.
«Χμ, αυτό ήταν ενδιαφέρον,» μονολόγησε η κοπέλα και πήγε να κάνει το μπάνιο που της είχαν αρνηθεί νωρίτερα...

Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ΄ μέσα στα μαύρα και την κάλυψη της νύχτας, ήταν σίγουρη πως δε θα τη σταματήσουν πριν φτάσει στο λιμάνι κι έτσι ένιωθε μια σχετική ασφάλεια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε τα μαχαίρια της έτοιμα. Πήγε στην πλατεία, ξετρύπωσε την ζακέτα της κάτω από το παγκάκι - πάλι καλά που δεν την είχε πάρει κανείς, γιατί πραγματικά την αγαπούσε αυτήν τη ζακέτα - και πήγε στο πλοίο τους. Εκεί έψαξε και με την άκρη του ματιού της, είδε τον Mark κρυμμένο κάπου χαμηλά, με τον εξοπλισμό στα χέρια. Μπράβο του, ήταν έμπιστος. Εκείνος δεν την είδε, αλλά ώρα να έβγαινε κι εκείνη από τις σκιές.

Με το που τόλμησε να βγει στο φως και μπροστά στους έξι φρουρούς όλοι σήκωσαν τα τουφέκια τους εναντίων της. Με μία και μόνο κίνηση τους έκανε να σταματήσουν: έδειξε το χαρτί που της είχε δώσει η Olive. «Αυτό είναι για σας,» φώναξε επιτακτικά «από την αρχηγό σας.»

Οι πέντε ετοιμάστηκαν να πυροβολήσουν κι ο ένας άρχισε να πλησιάζει την κοπέλα ΄ εκείνη είχε μείνει απολύτως ακίνητη. Ο Mark τα παρακολουθούσε όλα με κομμένη την ανάσα, τα μάτια τους μεγάλα για να πάρει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο έκτος πήρε το χαρτί από τα χέρια της κοπέλας απότομα ΄ τα μάτια του έτρεξαν πάνω στις γραμμές. Συνοφρυώθηκε και κοίταξε την κοπέλα. «Κατεβάστε τα όπλα,» είπε στους άλλους «αυτή η γυναίκα έχει την προστασία της Olive.» Απορημένες ματιές ανταλλάχθηκαν, γεμάτες αμφιβολία. «Εδώ λέει πως την αφήνει να φύγει ΄ δε μπορούμε να το αμφισβητήσουμε είναι ο γραφικός της χαρακτήρας. Και κανείς δε μπορεί να τον μιμηθεί, το ξέρετε.»