All the King's men. Μέρος πρώτο.[Τέλος]

Αφού την έντυσε και την "έδεσε" - έτσι αισθανόταν, δέσμιος του ρούχου - και τη διαβεβαλθωσε πως όλα ήταν μια χαρά, την άφησε να κοιτάξει στον καθρέφτη. "Είσαι χάρμα οφθαλμών. Και για να δεις τι καλή που είμα θα σε χτενίσω και θα σε βάψω εγώ, παρόλο που κανονικά πρέπει να πας σε σαλόνι γι αυτό." Το 'πε και το κανε. Όταν ξανακοιτάχτηκε στον καθρέφτη, τρόμαξε ν'αναγνωρίσει τον εαυτό της! Πολύ άσπρη πούδρα στο πρόσωπο και πολύ μακιγιάζ γενικώς...αλλά ήταν όμορφη. Ποτέ δεν είχε πρόβλημα με την εμφάνισή της, αλλά πρώτη φορά στα 25 χρόνια της μπορούσε να πει άνετα πως φαινόταν ωραία. Χαμογέλασε.
"Είσαι υπέροχη πωλήτρια." Ήθελε να πει "άνθρωπος" αλλά της φάνηκε χαζό. Όμως εκείνη φάνηκε να το καταλαβαίνει: χασκογέλασε και την χτύπησε απαλά στους ώμους.
"Κι εσύ," της απάντησε και της έκλεισε το μάτι.

Όταν σηκώθηκε για να μαζέψει τα παλιά της ρούχα - και να βάλει όπως μπορέσει τα μαχαιράκια της και τα αντίδοτα που κουβαλούσε μαζί της - η Yoriko της πέρασε ένα βαρύ παλτό πάνω στους ώμους της. Ήταν μακρύ, πιο μακρύ απ'το φόρεμα, αλλά ταίριαζε τα χρώματα ΄ ήταν πανέμορφο...και θεόβαρο. "Προσφορά του καταστήματος," είπε πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί.
"Και πόσο για τα υπόλοιπα;"
"Όλα, όλα...; 2.000 belli."

Της έκανε και καλή τιμή ε...; Τα έβγαλε, χαμογέλασε, και της τα έδωσε. Δεν τα μέτρησε καν όταν τα έβαλε στο ταμείο της. Ξαφνικά, ένα περιστέρι πέταξε μέσα ΄ πιο πολύ έκπληκτη παρά τρομαγμένη, η Yoriko πήγε κοντά του, και πήρε το χαρτάκι που είχε στο πόδι του. Είδε τα μάτια της να χάνουν τη λάμψη τους και θλίψη να την καταλαμβάνει. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα ΄ τα σκούπισε γρήγορα και προσπάθησε να χαμογελάσει ξανά όσο πιο πλατιά μπορούσε.

"Και μην ανησυχείς για τα ρούχα σου, έλα πάρτα αύριο. Θα στα κρατήσω πάλι. Μόνο που..." πλησίασε και σήκωσε την αρμαθιά με τα μαχαίρια ΄ ένας μικρός πανικός άρχισε να την πιάνει. Γι αυτό έκλαιγε η άλλη; Αυτό της είπαν στο μήνυμα, τι στο καλό; "αυτά σε παρακαλώ να μην τα έχεις σε εμφανές σημείο. Αν τα βάλεις στο κενό που δημιουργεί το παλτό μέχρι το κιμονό θα ήμουν χαρούμενη γιατί δε θέλω να με πιάσουν με αυτά." Της έκλεισε το μάτι περιπαιχτικά όμως, όσο μπορούσε δηλαδή και η Lorenza ηρέμησε λίγο. "Μην ανησυχείς, δεν λέω πως είναι λάθος να τα κρατάς. Βλέπεις, το σημείωμα που έλαβα έλεγε πως μόλις σκοτώσαν έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο. Γι αυτό καλύτερα εσύ, που είσαι και ξένη, να προστατεύεσαι. Ποιος ξέρει τι μπορεί να δεις καταλάθος;"

Φόνος; Σημαντικού ανθρώπου; "Ποιος ήταν αυτός που πέθανε;"
"Ήταν κάτι σαν διαμεσολαβητής των ανθρώπων με τον αυτοκράτορα και πάντα μας υποστήριζε...αλλά τώρα τον σκότωσαν." Αυτό το αέρινο και χαρούμενο πλάσμα, σκλήρυνε με κάθε λέξη της. Τα μάτια της έδειχναν πόνο και απελπισία. "Τα πράγματα ήταν ήδη δύσκολα τον τελευταίο καιρό, αλλά μ'αυτό, πάει, το χάσαμε το παιχνίδι. Ήταν η μόνη πραγματική φωνή που ακουγόταν εκεί μέσα και αποσιωπήθηκε κι αυτή. Αν θες τη γνώμη μου," έσκυψε προς τα μπρος και την πλησίασε΄ έπιασε το νόημα και η Lorenza πρόσφερε τ'αυτί της "το έκανε η shinsegumi με εντολές του αυτοκράτορα. Ήταν ο μόνος που είχε κάτι να κερδίσει από τον θάνατό του."

Μένω στο νησί.

Όνομα χαρακτήρα: Lorenza

P.o.M. Points: 48

Belli: 143.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Ευχάριστη, όσο πήγαινε καλυτέρευε. Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία εξελισσόταν πολύ αργά. Ωραία πλοκή, απρόβλεπτα μερικά κομμάτια της σε διάφορα σημεία. Περιμένω την συνέχεια.