All the King's men. Μέρος πρώτο.[Τέλος]

Ξαφνικά, οι shinsegumi που είχε δει νωρίτερα, μαζί με τον Sanosuke, εμφανίστηκαν από το πουθενά. "Ωωω, αν δεν είναι οι αγαπητοί μας διοικητές. Κύριε Nagakura, κύριε Hajime, κύριε Todo, κύριε Harada." To χαμόγελό του ήταν μέχρι τ'αυτιά, αλλά δεν ήταν καθόλου φιλικό: αυτάρεσκο και μάλλον θριαμβευτικό, για κάτι που δεν καταλάβαινε.

"Γεια σας κύριε Hirotaro," είπε ο άνδρας που αποκάλεσε Hajime, o ίδιος που είχε καλέσε τον Sanosuke να έρθει μαζί τους "χαίρομαι που σας βρίσκω εδώ." Ο τόνος του ήταν ο ίδιος με πριν, ήρεμος, μα έκρυβε κάτι.
Μάλλον ήταν μίσος.
"Κι εγώ," είπε τάχα χαρούμενος "θα σας καλούσα μέσα, αλλά τι κρίμα, δεν πρέπει να πίνεται όταν έχετε βάρδια...κι εσείς πάντα έχετε βάρδια. Πολύ κρίμα," είπε συντετριμμένος, αλλά ακόμα και αυτή που ήταν ξένη έβλεπε τον τρόπο που ο ένας έπαιζε με τα νεύρα του άλλου. Εξάλλου, ο Bola της είχε πει πως ο αρχηγός τους ήθελε κάποιον να μπει αλλά δε μπορούσαν. Το πιο πιθανό ήταν πως αυτός ο σημαντικός τύπος ήταν κάποιος άρχοντας του εγκλήματος.
"Φυσικά," συνέχισε φαινομενικά ανενόχλητος με ένα ευγενικό χαμόγελο στα χείλη "όταν μπούμε κάποια μέρα εδώ θα έρθω πρώτα σε σας."

Οι απειλές έγιναν, τα υποννοούμενα λέχθηκαν ΄ και οι δύο μεριές έσκυψαν το κεφάλι ευγεινκά και μετά οι μεν αποχώρησαν ενώ ο άλλος αναστέναξε.

"Ιδεαλιστές," είπε στον άνθρωπο που είχε βγει να τον χαιρετίσει (ο οποίος ήταν έτοιμος να πάθει κρίση πανικού) λες και αυτό εξηγούσε τα πάντα "πάμε μέσα αγαπητέ. Κι όπως έλεγα, εκτός κι αν κάποια κυρία θέλει να με συνδεύσει, δεν περιμένω κάποιον άλλον."

Είδε μια ευκαιρία, και την εκμεταλλεύτηκε. Πήρε μια βαθειά αναπνοή και βγήκε μπροστά. "Μία κυρία θα ήθελε πολύ να τη συνοδεύσετε." Με επιτηδευμένη χάρη, βγήκε από την κρυψώνα της και μιμήθηκε τον χαιρετισμό τους. "Εάν δε σας πειράζει να κάνετε παρέα σε μία ξένη..."

Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω ΄ την μετρούσε με το μυαλό του και υπολόγιζε το τι μπορεί να συμβεί. Ξαφνικά το χαμόγελό του έγινε πολύ διαφορετικό: από τυπικό, κρύο ή γεμάτο μίσος, έγινε σαρδόνιο κι αυτάρεσκο. "Μα φυσικά," είπε και προσέφερε το χέρι του "μια τόσο ιδιαίτερη παρουσία δεν πρέπει να πάει χαμένη."
Δέχθηκε την προσφορά του ΄ έκλινε το κεφάλι της και πέρασαν μαζί το κατώφλι αυτού του περίεργου μέρους. Επιτέλους θα μάθαινε τι το τόσο ιδιαίτερο έχει και πώς μπορούσε να βοηθήσει. Γιατί δεν ήξερε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος δίπλα της και τι έκανε, αλλά τον αντιπαθούσε ήδη.

Λίγη ώρα αργότερα, ήξερε ακριβώς γιατί τον αντιπαθούσε κι ακριβώς γιατί δεν ήθελε αυτός ο Hijikata το μέρος να λειτουργεί: παντού υπήρχαν μικρά τραπέζια όπου άνδρες παίζανε ζάρια ή άλλα τυχερά παιχνίδια που η ίδια δεν τα αναγνώριζε, κι όλοι είχαν δίπλα τους ένα μικρό ορό με όπιο. Όσοι είχαν πάρει πάρα πολύ, είχαν βγει αναίσθητοι, είτε πάνω στο μαξιλάρι που κάθονταν είτε παραδίπλα σε αυτοσχέδια κρεββάτια γιατί μάλλον είχαν έρθει με μοναδικό λόγο να ναρκωθούν. Οι περισσότεροι φαίνονταν άνθρωποι του υποκόσμου, ενώ πολλές κόκκινες κηλίδες υήρχαν στα πατώματα και στους χάρτινους τοίχους. Σίγουρα ήταν αίμα.

Επιβεβαιώθηκε, όταν είδε δύο άντρες που μάλωναν για κάτι σαν χαρτιά που είχαν μπροστά τους, κι ο ένας τράβηξε σπαθί: πριν προλάβει να κουνηθεί όμως, ένας από τους άντρες που πρόσεχαν τους παίκτες, έβγαλε ένα μαχαίρι και κάρφωσε τον τύπο! Αίμα πετάχτηκε πάνω στο παρολίγο θύμα του και στο πάτωμα και το μαξιλάρι του. Δεν είχε πεθάνει, αλλά δε μπορούσε να συνεχίσει. Δύο άλλοι άντρες ήρθαν και τον πήραν σηκωτό, ενώ τον κουβάλησαν στον πάνω όροφο. Ένα λεπτό, δεν είχε πάνω όροφο...τους ακολούθησε με το βλέμμα της και είδε πως αυτό το μαγαζί ενωνόταν με το διπλανό που είχε πάνω ορόφους δύο. Αχα...ενδιαφέρον αυτό.

Με τα μάτια της έψαξε να βρει πιθανές εξόδους σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης και συνέχισε να αποτυπώνει τα πάντα στη μνήμη της για να μπορέσει να τα πει μετά στον υπαρχηγό της shinsegumi. Μπορεί κάπως έτσι να κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους - γιατί δε μπορεί να μην την είδε κάποιος και να μην τους πει πως μπήκε εδώ μέσα -.

"Ελπίζω να μη φοβήθηκες απ'αυτό αγαπητή μου," είπε με τρόπο που της φάνηκε τουλάχιστον γλοιώδης "είναι κάτι πολύ καθημερινό. Αλλά μην ανησυχείς, εμείς δε θα το πάθουμε. Έχουμε σωματοφύλακες, αλλά και δεν είμαστε χαζοί να κάνουμε κάτι τέτοιο."
"Φυσικά," είπε τάχα αναστατωμένη που προσπαθούσε ναηρεμήσει. Χαμογέλασε όσο μπορούσε προσπαθώντας να φανεί αξιαγάπητη ΄ το πέτυχε λίγο γιατί τον είδε να της φιλάει το χέρι. Θα το ξέπλενε με οξύ ακόμα αν γινόταν.
"Τι λες να παίξουμε λοιπόν...;"
"Μμμμμ," έκανε όσο πιο αθώα γινόταν "τι λες γι αυτό με τα περίεργα πούλια;"
"Α, majhong? Οχο, δεσποινίς μου έχεις καλό μάτι. Το ονοματάκι σου θα μου το δώσεις;"
"Elena," είπε αμέσως κάνοντας μια μικρή υπόκλιση. "Χάρηκα."
"Εσύ με ξέρεις φαντάζομαι..."
"Ω ναι ΄ ο κύριος Hirotaro, σωστά;"
"Μπράβο," είπε με θριαμβευτικό χαμόγελο "αυτός είμαι. Kenji Hirotaro. Και τώρα, ας παίξουμε! Θα είσαι το γούρι μου."

Όσο παιρνούσε η ώρα τόσο πιο εγκλωβισμένη αισθανόταν. Mέσα σ'ένα τέταρτο από τη στιγμή που έκατσαν να παίξουν, γυναίκες κατέβηκαν εμφανίστηκαν, κι άρχισαν να τρίβονται σε όσους πελάτες ήταν ακόμα ξυπνητοί. Ακόμα και στο δικό της "ραντεβού" ήρθαν, μα εκείνος τις έδιωξε. Εκεί ήταν που τρελάθηκε από την ανησυχία της. Αυτός ο άνθρωπος είχε κάθε πρόθεση να κάνει το ίδιο και χειρότερα στην ίδια. Δεν ήταν πως της φαινόταν περίεργο το να κάνει σεξ, αλλά με αυτόν τον άνθρωπο δε θα το έκανε ποτέ. Έπρεπε να ξεφύγει από δω μέσα και γρήγορα κι όχι με τρόπο που να κάνει τον Hirotaro να την υποψιαστεί.

Και τον βρήκε στη μορφή του ανθρώπου που καθόταν απέναντί της. Της έκλεινε το μάτι και προσπαθούσε να της την πέσει για πολύ ώρα μα τον αγνοούσε επιδεικτικά, αλλά τώρα της φαινόταν μια πολύ καλή διέξοδος. Άρχισε να του επιστρέφει το φλερτ με μικρά, ενθαρρυντικά χαμόγελα και καμιά φορά του έκλεινε το μάτι όταν κανείς άλλος δεν κοιτούσε. Έκανε όσο περισσότερα μπορούσε με το περιορισμένο εύρος που είχε. Για να ολοκληρώσει το σχέδιό της, σηκώθηκε "για να πάρει λίγο αέρα". Πήγε από μερικά τραπέζια για να παρατηρήσει αθόρυβα και στο τέλος πήγε και στο τραπέζι του άλλου. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του γρήγορα για να μην τη δουν κι εκείνος άνοιξε τα μάτια του διάπλατα. Αμέσως έκανε μια κίνηση: με το χέρι του έπιασε τον πισινό της με πολύ ηχηρό τρόπο.

"Α," αναφώνησε έντρομη "πώς τολμάτε κύριε;" Σκανδαλισμένη όσο δε γινόταν, τον χαστούκισε εξίσου δυνατά!
"Τι έγινε;" Αμέσως είχε φτάσει στη σκηνή ο Kenji, ανάστατος. Την έβλεπε πως κοιτούσε τον άλλον και αμέσως κατάλαβε. "Τι σου έκανε;" Του ψιθύρισε στο αυτί, τάχα σοκαρισμένη, κι εκείνος άνοιξε τα μάτια του διάπλατα. "Τι τόλμησε να κάνει;!"
"Έι, για κοιτάξτε λίγο, εγώ δεν-"
"Τι δεν; Όλοι το είδαν! Θες να μου πεις πως δεν το έκανες; Έτσι κάνετε εσείς εδώ;  Παρενοχλείτε γυναίκες και μετά-, αα, δε-δε μπορώ..." Έκανε προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυά της, γιατί το σοκ ήταν πολύ μεγάλο για να τ'αντέξει, αν και στην πραγματικότητα, δεν είχε δάκρυα να ξοδέψει. Ήταν όμως πειστική κι αυτό αρκούσε. "Σ-σε παρακαλώ, θέλω να πάω σπίτι μου. Μπορώ να φύγω;"
Στην προοπτική του ότι δε θα του κάτσει εξαιτίας αυτού του ανθρώπου, αλλά επειδή είχε ελπίδες για το μέλλον στο μικρό του μυαλό, έβγαλε όλον το θυμό πάνω σ'αυτόν: "φυσικά και θα φύγεις ΄ κι αυτός θα φύγει...απ'τη ζωή."
"Όχι σε παρακαλώ, δεν χρειάζεται...!" Αναστατωμένη ακόμα, τον έπιασε από το χέρι και χάιδεψε τον ώμο του. "Αν τον πάμε στην πολιτοφυλακή θα είναι καλύτερα, θα τον κρίνουν εκεί."

Άρχισε να το σκέφτεται. Ένα μοχθηρό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του. "Αυτό είναι μια εξαίσια ιδέα."

Έκανε ένα νεύμα και δύο από τους σωματοφύλακές του ήρθαν και τον έπιασαν. Η Lorenza κοίταξε δεξιά κι αριστερά κι άρχισε να νιώθει αρκετά περίεργα και λίγο ένοχη για ό,τι επρόκειτο να του συμβεί.

"Τ-τι κάνετε, αφήστε με! Τι πάτε να κάνετε-Α!" Τον έριξαν στα γόνατα.
"Το κεφάλι του ψηλά," διέταξε και ένας τρίτος εμφανίστηκε για να το κάνει. "Το στόμα του ανοιχτό," έδωσε την τελευταία διαταγή και εκείνος του έπιασε το σαγόνι και το τράβηξε κάτω. Προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί και πάλι ο αιχμάλωτος, μα δε μπορούσε πλέον να μιλήσει, έβγαζε μόνο άναρθρες κραυγές.

Με συνοπτικές διαδικασίες, ο Kenji έβγαλε ένα μαχαίρι από τα ρούχα του και το ξεθικάρωσε. Έπιασε την γλώσσα του άλλου και...την έκοψε. Αργά, βασανιστικά και με πάρα πολύ επιδεικτικό τρόπο, για να το δουν όλοι μέσα στη λέσχη. Όλοι το είδαν κι όλοι ανατριχιάσανε. Η Lorenza ένιωθε τον λαιμό της να ξερένεται. Αυτή έφταιγε γι αυτό που συνέβη σ'αυτόν τον άντρα και ήλπιζε να μην ξέρει να γράφει γιατί μπορούσε εύκολα να την καταστρέψει. "Αυτό θα σου μάθει να κάνεις βλακείες. Και μάντεψε, δε θα πεις τίποτα στους shinsegumi. Ή τουλάχιστον και να προσπαθήσεις ξέρεις τι θα γίνει και στα χέρια σου."

Τα μάτια του ήταν κόκκινα απ'τα κλάμματα και κουνούσε το κεφάλι του σαν τρελός πως δε θα έκανε τίποτα. Τον σήκωσαν ψηλά και τον έσμπρωξαν προς την έξοδο. "Θ-θα...θα τον πάω εγώ εκεί. Εμένα ενόχλησε εξάλλου."
"Καλώς, θα σε συνοδεύσει κάποιος από-"
"Δεν είναι απαραίτητο, δε θα δοκιμάσει τίποτα. Ευχαριστώ πολύ όμως για το  ενδιαφέρον," είπε όσο πιο σαγηνευτικά γινόταν και τον αποχαιρέτισε μ'ένα γρήγορο φιλί. Το πήρε σαν προσωπική επιτυχία και φούσκωσε ενώ αυτή έφευγε με τον τραυματία.

Πάντα παρανοϊκή, δεν σταμάτησε να συμπεριφέρεται σαν την περσόνα που δημιούργησε, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουν κοντά στη βάση των shinsegumi. Παρόλαυτα, με το που βγήκαν και παρατήρησε τη γλώσσα του, πως ακόμα αιμορραγούσε δηλαδή, αποφάσισε να δείξει ένα πραγματικό κομμάτι του εαυτού της. "Άνοιξε το στόμα σου ΄ χάνεις πολύ αίμα. Πρέπει να το σταματήσουμε."

Την κατακεραύνωσε. "Το ξέρω πως δε μ'εμπιστεύεσαι, αλλά είμαι γιατρός και μπορώ να σε βοηθήσω..." Μια μικρή σιωπή απλώθηκε κι εκείνος ακόμα την κοιτούσε περίεργα. "Είναι θαύμα το πως δεν έχεις λιποθυμίσει ήδη με τόση απώλεια αίματος! Αν το καυτηριάσουμε θα είναι εντάξει." Έκανε μεγάλη προσπάθεια ν'ακουστεί σαν να την ένοιαζε το τι θα πάθει, όταν αυτό ήταν ψέμα. Εντάξει, δεν ήθελε να πεθάνει εξαιτίας της, αλλά εκνευριζόταν όταν πήγαινε να βοηθήσει και δεν την άφηναν. Γι αυτό ήταν πολύ δύσκολο να το παίζει ανήσυχη, καλή και αναστατωμένη όταν τίποτα απ'τα τρία δεν ίσχυαν. "Ειλικρινά, σε παρακαλώ...νιώθω υπεύθυνη επειδή πρότεινα να σε πάμε στην πολιτοφυλακή."

Το βλέμμα που της έριξε σίγουρα σήμαινε "κι όχι μόνο γι αυτό" αλλά την άφησε εν τέλη να κάνει αυτό που ήθελε. Τον κάθισε κάτω και ζήτησε αν έχει ένα μαχαίρι. Εκείνος το έβγαλε...και της επιτέθηκε! Έπρεπε να το περιμένει. Όμως δεν αντέδρασε αμέσως--πρώτα το έπαιξε θύμα. Αν ήταν κάποιος τριγύρω και την έβλεπε να τον αντιμετωπίζει, σίγουρα θα φαινόταν ύποπτο, αλλά αν δεν αντιδρούσε, σίγουρα θα έβγαινε να τη βοηθήσει!

Έκανε πολλά βήματα προς τα πίσω, σαστισμένη υποτίθεται, κι άρχισε να φωνάζει για βοήθεια! Όταν όμως κανείς δεν απάντησε, κανείς δε βγήκε έξω, κατάλαβε πως μάλλον όχι μόνο δεν την ακολουθούσαν, μα δεν ήταν το μέρος της πόλης που έβγαζε "ήρωες". Συνέχιζε να αποφεύγει με βήματα προς τα πίσω ή το πλάι ΄ έσκυβε, έγερνε. Αλλά δεν αντεπιτεθόταν. Περίμενε να εξαντληθεί και να πέσει. Όταν όμως έκανε μια αρκετά ύπουλη κίνηση - την κλώτσησε για να καλύψει το χτύπημα με το μαχαίρι απ'την άλλη μεριά - κατάλαβε πως δεν την έπαιρνε: τα ρούχα της σκίστηκαν λίγο στο πλάι, ακόμα λιγότερο αίμα έτρεξε, μα ο πόνος ήταν εκεί. Γιατί έπρεπε να χτυπήσει στα πλευρά; Μ'ένα σάλτο, πήγε στο πλάι και πάνω στην κίνηση έβγαλε το δικό της μαχαίρι ΄ το πέταξε!

Το μαχαίρι καρφώθηκε στον τοίχο χωρίς να βρει στόχο, όμως τον έκανε να απομακρυνθεί απ'την κοπέλα χωρίς να την καταδιώξει. Πέταξε άλλα δύο, με μόνο στόχο να τον τρομάξει και κατάφερε να βάλει δύο μέτρα απόσταση μεταξύ τους. Με μια ανάποδη κωλοτούμπα βρέθηκε πάνω στον κάδο ΄ είχε το πλεονέκτημα του ύψους τώρα! Από κει, με καλύτερο στόχο, πέταξε το τέταρτο και τελευταίο μαχαίρι τελικά, εφόσον καρφώθηκε στον μηρό του ΄ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε βγει αναίσθητος, μα από το δηλητήριο.

Ξεφτέρι κι εγώ! Να του ζητήσω μαχαίρι...

Τον έπιασε, έσκισε τα ρούχα του και τα έκανε αυτοσχέδιο σκοινί, με το οποίο τον έδεσε. Και μέσα στο βράδυ, τον κουβάλησε μέχρι το αρχηγίο της shinsegumi. Φυσικά ήταν πολύ δύσκολο να τον κουβαλήσει στην πλάτη της γι αυτό τον έχωσε σε μια μικρή άμαξα και τον μετέφερε έτσι. Θυμόταν που ήταν το μέρος - γι αυτό είχε ζητήσει και την ξενάγηση - έτσι δεν χρειάστηκε καν να σταματήσει για να ρωτήσει τους ντόπιους πού να πάει. Αν κι αυτό της πήρε το μεγαλύτερο κομμάτι της νύχτας, δεντην πείραξε. Κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον του shinsegumi στην πύλη του αρχηγείου πολύ πιο εύκολα. "Η ώρα είναι τέσσερις," είπε λες και η κοπέλα δεν είχε συνείδηση του πού και πότε "τι κουβαλάς;"
"Τον άνθρωπο που θέλησε να με σκοτώσει," είπε και γύρισε έτσι ώστε να φανεί η πληγή της ΄ ο φρουρός φάνηκε έκπληκτος. Χε, κι αυτή ήταν έκπληκτη που τον βρήκε ξύπνιο. "Πού είναι ο αρχηγός σας; Θέλω να του μιλήσω."
"Μπορείτε να περάσετε μέσα αλλά δε μπορείτε να δείτε τον κύριο Kondo ΄ λείπει."
"O υπαρχηγός σας--Hijikata σωστά; Έχω πολύτιμες πληροφορίες..."
Φάνηκε να το σκέφτεται ΄ "περάστε μέσα ΄ αφού μπείτε, πείτε στον πρώτο που θα δείτε να σας πάει στην αίθουσα αναμονής."

Έκλινε το κεφάλι της μ'ευγνωμοσύνη κι έκανε αυτό που της είπε. Ακόμα πιο παράδοξο από πριν, όχι μόνο υπήρχαν άνθρωποι που περιπολούσαν το μέρος, αλλά κανείς δεν ήταν γκρινιάρης ή εκνευρισμένος εξαιτίας του, ήταν όλοι τυπικότατοι μέχρι κι ευγενικοί μαζί της. Την οδήγησαν στην αίθουσα αναμονής, απαλλάσοντάς της απ'το βάρος του ανθρώπου που έσερνε στην άμαξα, κάνοντάς το οι ίδιοι: ένας την καθοδηγούσε, ένας τη βοηθούσε. Την άφησαν στην αίθουσα αναμονής, υποκλίθηκαν όπως ήταν το τυπικό κι εξαφανίστηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Όση ώρα ήταν μόνη της, περιεργαζόταν το δωμάτιο αλλά κι ό,τι είχε δει μέχρι τώρα: το δωμάτιο αυτό είχε ακριβώς τα ίδια χρώματα με όλο το υπόλοιπο κτίριο, ανοιχτό μπλε με με σκούρο μπλε εκεί που ενώνονταν οι τοίχοι και το υπόλοιπο άσπρο. Τα πάντα ήταν στο ίδιο παραδοσιακό στυλ με όλο το υπόλοιπο νησί, εκτός από τα καθίσματα και τα έπιπλα: είχαν καρέκλες και τραπέζια ακριβώς όπως και στην Colt. Λογικά έφερναν και πολλούς τουρίστες εδώ, θα ήθελαν να είναι πιο γνώριμο το μέρος. Είχαν και μερικά λουλούδια στις γωνίες του δωματίου, που μύριζαν ωραία, σε αντίθεση με τον άνδρα δίπλα της.

Μία ολόκληρη ώρα μετά, ένας άντρας εμφανίστηκε από τη μοναδική πόρτα που δεν ήταν φανερή μέσα στο δωμάτιο: σαν να άνοιξε ο τοίχος, ένας ψηλός άντρας, με πολύ μακριά μαύρα μαλλιά και περήφανο ανάστημα, στεκόταν μπροστά της. Η πλέον κλασσική στολή των shinsegumi αγκάλιαζε το σώμα του λες και ήταν φτιαγμένη να φορεθεί από αυτόν. Το βλέμμα του ήταν βλοσυρό και ήρεμο.

Ωραίος είναι, σκέφτηκε όταν ήρθε πιο κοντά της και το φως έδειχνε όλο του το πρόσωπο. "Δεν έφυγες βλέπω, Elena."

"Έξυπνο," σχολιάσε ενώ σηκωνόταν και η ίδια "μ'έκανες να περιμένω τόσο μόνο και μόνο για να δεις αν έλεγα αλήθεια ή όχι." Δεν ήταν αρκετά χαζή για να δείξει ότι ήταν ενθουσιασμένη που ήξεραν το όνομά της.
"Φυσικά ΄ αποδεδειγμένα, μετά το πρώτο τέταρτο φεύγουν αυτοί που λένε ψέματα. Μετά το  πρώτο εικοσάλεπτο αυτοί που παραφούσκωσαν το τι πληροφορίες έχουν. Κι αν κάποιος κάτσει λιγότερο από σαράντα λεπτά δεν τον ψάχνουμε. Μα αν καταφέρουν και περιμένουν μία ώρα, τότε τους βρίσκουμε εμείς. Ακολουθήστε με," είπε στο τέλος, και δύο άνδρες εμφανίστηκαν πίσω από δύο άλλες πόρτες. Πήγαν κατευθείαν στον αναίσθητο ακόμα άντρα και τους ακολούθησαν κουβαλώντας τον.

Το γραφείο του ήταν δύο διαδρόμους μακριά από την πόρτα που εμφανίστηκε και όλο ήταν με το πιο περίεργο μιξ παραδοσιακού και μοντέρνου στυλ που είχε δει σε όλο το νησί. Είχε καρέκλες όμως κι ένα γραφείο, οπότε αυτός έκατσε εκεί κι εκείνη απέναντί του. "Ποιος είναι ο κύριος που σας επιτέθηκε και τι πληροφορίες μου προσφέρετε δεποινίς;"
"Σήμερα γνώρισα τον κύριο Hirotaro ΄ γλοιώδης κύριος, πρόθυμος να φανεί καλός με πρωτόγονους τρόπους. Παρόλαυτα, του κέντρισα αρκετά το ενδιαφέρον για να κόψει τη γλώσσα του άντρα δίπλα μου." Ήταν έκδηλη η αναστάτωσή του στα μάτια του, μα δεν κούνησε ούτε μυ. "Βλέπετε, ήθελα πολύ να ξεκινήσω την καριέρα μου σαν κυνηγός επικυρηγμένων που δε δίστασα να πλησιάσω τον κύριο Hirotaro για να με βάλει μέσα. Και ξέρετε πού εννοώ, σωστά;" Το κούνημα του κεφαλιού του ήταν τόσο μικρό που παραλίγο να μην το καταλάβαινε αν δεν έβλεπε τα μαλλιά του να κινούνται. "Λοιπόν, αφού μπήκα μέσα είδα πολλά πράγματα, όπως διακίνηση και χρήση ναρκωτικών, βιοπραγίες, κι άλλα πολλά. Θα παραδεχτώ πως ο κύριος δίπλα μου έχασε τη γλώσσα του εξαιτίας μου, από μία άποψη, αλλά όταν προσπάθησα να τον βοηθήσω μου επιτέθηκε με πρόθεση να με σκοτώσει."
"Όταν λέτε εξαιτίας σας...;" Του εξήγησε. "Αχα."