All the King's men. Μέρος πρώτο.[Τέλος]

"Δείτε πώς βλέπω εγώ τα πράγματα δεσποινίς: μας κάνατε μία εξυπηρέτηση συλλαμβάνοντας και φέρνοντας έναν ένοχο στο κατώφλι μας. Το θάρρος σας θα ανταμειφθεί. Πέρα απ'αυτό, βλέπω πως έχετε συνάψει σχέσεις με επικίνδυνους ανθρώπους και θα ήθελα να σας προσφέρω τη βοήθειά μου."

Σταμάτησε για λίγο, κοιτώντας την στα μάτια, σαν να έψαχνε κάτι. "Συνεχίστε παρακαλώ."
"Ο άντρας αυτός που αναφέρεται, έχουμε φήμες πως είνια ο ίδιος μπλεγμένος στο εμπόριο και τη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, ενώ φοβόμαστε πως έχει σχέδια για ν'ανατρέψει τον αυτοκράτορα. Αν είστε διατεθιμένη να μας βοηθήσετε να βρούμε απτές αποδείξεις γι αυτά τα παραπτώματά του, είμαστε παραπάνω από διατεθιμένοι να σας ανταμείψουμε με περισσότερους τρόπους από λεφτά."
"Όπως...;"
"Φήμη. Αν μας βρείτε τις αποδείξεις φυσικά."

Ω...Ώστε άκουγε όταν μιλούσε. Καλός ακροατής και διορατικός άνθρωπος ο υπαρχηγός τους. Χε, όμορφος, έξυπνος, είχε τις χάρες όλες. Δεν χρειαζόταν καν να το σκεφτεί, και οι δύο το ήξεραν: εκείνη ήταν που πήγε σ'αυτόν εξ'αρχής. Αλλά της έδωσε το δικαίωμα να κάνει πως το σκέφτεται. "Έχουμε μια συμφωνία λοιπόν," είπε στο τέλος δίνοντας το χέρι της.
Το έσφιξε. "Πράγματι, φαίνεται πως έχουμε."

Χτύπησε τα δάχτυλά του, κι αμέσως οι δύο shinsegumi που είχαν εξαφανιστεί επανεμφανίστηκαν για να πάρουν τον αιχμάλωτο. Αφού τον πήραν σηκωτό, και μόνο αφού έφυγαν απ'το δωμάτιο, ο Hijikata έβγαλε ένα πουγγί. Της το έδωσε. "Εδώ μέσα υπάρχουν περίπου 5.000 belli. Για τον αναίσθητο. Θα πάρεις τα τετραπλάσια αν καταφέρεις να μας παραδόσεις και το μεγάλο ψάρι κι ό,τι άλλο συμφωνήσαμε."
"Καλώ-" Όπως έσκυβε το κεφάλι της, παρατήρησε μία επικύρηξη πάνω στο γραφείο του υπαρχηγού στην οποία η φάτσα που απεικόνιζε της φαινόταν γνώριμη ΄ της πήρε τρία δευτερόλεπτα να τον θυμηθεί αλλά όταν το έκανε αναφώνησε: "ο Bola" με έκληξη! "Αυτός ο ανρθωπος είναι...επαναστάτης; Και γιατί δεν τον έχετε συλάβει ήδη; Αν-"
"Ο κύριος αυτός να μη σας απασχολεί γι αυτόν τον λόγο." Ο τόνος του δήλωνε πως δε θ'ανεχόταν αμφισβητήσεις στο θέμα. "Μάλιστα, μπορεί να χρειαστεί να τον ξαναεπικευθείτε. Από εκείνον δεν αντλήσατε τις πρώτες σας πληροφορίες που σας οδήγησαν στον στόχο σας έτσι κι αλλιώς;"

Πιο διακριτικό "και τώρα ξεφορτώσου μας" με μια υποψία "μην κάνεις την έξυπνη" δεν είχε ξανακούσει στη ζωή της. Με παγωμένο χαμόγελο, τελείωσε την υπόκλιση που είχε αφήσει στη μέση και με έναν άλλον shinsegumi που δεν είχε ξαναδεί, συνοδεύτηκε μέχρι την έξοδο του αρχηγείου, στον φρουρό που είχε συναντήσει. Με αργά βήματα, πήγε στο ξενοδοχείο της όπου για τη δική της ψυχική ηρεμία, θα ήταν καλύτερο να κοιμόταν του καλού καιρού ο Mark.

Δεν πρόλαβε να κάνει πολλά όταν έφτασε στο δωμάτιό της: έβγαλε τα μαχαίρια της από όπου τα χε κρύψει, τα εναπόθεσε στο κομοδίνο της κι έπεσε έτσι ντυμένη στο κρεββάτι της. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε αποκοιμηθεί.

Την επόμενη μέρα, ξύπνησε πολύ αργά. Αν λάβει υπ'όψιν ότι είχε καταφθάσει στο δωμάτιό της κατά τις πέντε το πρωί, τότε όχι, δεν ήταν αργά, μα ποτέ στη ζωή της δεν είχε κοιμηθεί μετά τις δέκα, το να σηκωθεί απ'το κρεββάτι της λίγο μετά τη μία το μεσημέρι μάλλον της ήρθε σαν πολιτισμικό σοκ. Με το που άνοιξε λίγο τα μάτια της και είδε πόσο ήλιο είχε έξω, πετάχτηκε όρθια κι ανακάθισε! Κοίταξε ολόγυρά της πανικοβλημένη για λίγο και μετά άρχισε να ελέγχει πως τα πράγματά της ήταν όλα στη θέση τους και πως και το ίδιο ίσχυε για τον συγκάτοικο. Εκεί ήταν αυτός, αλλά δεν κοιμόταν ΄ περισσότερο την παρακολουθούσε να κοιμάται εκνευρισμένος. Όταν συνειδητοποίησε πως είε ξυπνήσει, ο εκνευρισμός άλλαξε σε θυμό. Ενώ καθόταν με το ένα πόδι λυγισμένο ψηλά και το χέρι πάνω του, σηκώθηκε και πήγε πάνω από την ίδια.

"Καλημέρα. Θυμήθηκες ν'ανοίξεις τα μάτια σου;"
"Μμμμ, καλημέρα," είπε νυσταγμένα ενώ προσπαθούσε να βρει το πρόσωπό της κάτω απ'όλα τα μαλλιά της "πρωινό;"
"Μεσημεριανό εννοείς ΄ πρωινό έφαγα εγώ, μόνος μου, τρεισίμισι ώρες πριν."
"Αυτό," είπε ενώ τεντονώταν ΄ αφού κατάφερε να φτάσει στα μάτια της, τα έτριψε. "Έχουμε;"
"Έχουν κάτω...πεινάς; Θες να πάμε να φάμε;" Η φωνή του ήταν περισσότερο χρωματισμένη από ενδιαφέρον παρά αποδοκιμασία αυτήν τη φορά. Του έγνεψε "ναι" ενώ τεντονώταν κι άλλο και προσπαθούσε να βρει μια ισορροπία όπως ήταν ξαπλωμένη για να μην πέσει κάτω. Σταμάτησε αμέσως μετά, και σηκώθηκε. "Τι φοράς; Αυτό δεν το φορούσες εχθές όταν έφυγες. Δεν φαίνεται και πολύ γυναικείο το σχέδιό του επίση-ΙΙΙΙ!" Τα μάτια του γούρλωσαν όλο σκάνδαλο και προδοσία. "Πες μου ότι αυτό δεν είναι δικό σου;! Και πού είναι το φόρεμά σου; Σε ποιο πάτωμα το ξέχασες κι αναγκάστηκες να βάλεις κάτι τόσο διαφορετικό;"

Πω πω...τόσο δραματοποίηση του γεγονότος, θα μπορούσε να είναι ηθοποιός. "Αρχικά," είπε ενώ μάζευε τα μαχαίρια της και τα ξαναζωνόταν "δεν έχεις καμιά δουλειά να σε νοιάζει πού ήμουν και τι έκανα." Πληγωμένος, πήγε να πει κάτι, αλλά τον έκοψε. "Δεύτερον, αν δεν το κατάλαβες ήδη, αυτό το ρούχο είναι ραμμένο πάνω μου, ακριβώς στα μέτρα μου," σχολίασε ενώ χτενιζόταν.
Εκεί κοντοστάθηκε και την ξανακοίταξε από πάνω μέχρι κάτω έντονα. "Τρίτον, κι αυτό να ήταν, να είχα μείνει κάπου αλλού που έπρεπε να ξεντυθώ, δεν έχεις κανένα λόγο να αποτροπιάζεσαι ή να κάνεις αυτήν τη φάτσα. Δεν τα χουμε." Εκεί κάπως αποκαρδιώθηκε τελείως και κοίταζε το πάτωμα και το παράθυρο κι οτιδήποτε άλλο από την ίδια. "Και τελευταίο και σημαντικότερο...καλά που μου θύμισες το φόρεμα. Πρέπει να πάω να το πάρω από τη ράφτρα."
"Θα ρθω κι εγώ μαζί σου," ανακοίνωσε, κι αυτήν τη φορά ήτανε σίγουρος πως έμενε δύο μέτρα μακριά της και πως δεν κρατούσε τίποτα που να πετιέται.
Η κοπέλα αναστέναξε. Toν κοίταξε για πολύ ώρα. "Κάνε πραγματικά ό,τι νομίζεις." Τίναξε τα μαλλιά της, και πήγε κάτω να φάει. Την ακολούθησε κατά πόδας.

Καθώς τρώγανε, ή μάλλον έτρωγε, την κοιτούσε για πολύ ώρα με περίεργο τρόπο. Αισθανόταν ότι προσπαθούσε να δει μέσα απ'το δέρμα της και κατευθείαν στον εγκέφαλό της. Αυτό ήταν κάπως τρομακτικό σαν σκέψη, έκανε το φαγητό της να έχει κακή γεύση. Δεν είπε τίποτα όμως γιατί προτιμούσε να μη μαλώσουν πάλι. Εξάλλου ήθελε πολύ να πει σε κάποιον γι αυτό που έγινε με τον Bola, την έτρωγε από μέσα, και ήθελε κάποιον που θα την υποστήριζε! Έφαγε λοιπόν το υπόλοιπό φαΐ της σε πλήρη ησυχία.

Τελείωσε το γεύμα της στην απόλυτη σιωπή και αμηχανία, αλλά μετά σηκώθηκε ήρεμα και πήγε αμέσως προς την έξοδο. "Τελικά πήγαν να μας κλέψουν χθες," ρώτησε ξαφνικά, αφού απομακρύνθηκαν αρκετά από το ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν δύο και τέταρτο και ο ήλιος ήταν αδυσώπητος.
"Όχι," είπε σχεδόν ευχαριστημένος με τον εαυτό του "και τα 'χω κρύψει κάπου που δε θα τα βρει ποτέ κανείς που θα μπει εκεί μέσα για να μας κλέψει."
"Όταν λες "μας" εννοείς πως έκρυψες και τα δικά μου...;"
"Ναι ναι," συνέχισε το ίδιο θριαμβευτικά και συνέχισε να περπατάει κορδομένος με το κεφάλι ψηλά "όλα μετρημένα κι όλα ανέγγιχτα."
Ναι, όμως αρκετά δεν καθυστερούσε να της πει πού τα έχει; Ειδικά εφόσον αφορά και το δικό της κομπόδεμα που με κόπο είχ μαζέψει. "...θα μου πεις πού είναι ή θα σε αναγκάσω;"
"Μμμμμμ μάντεψε!"
Του έριξε μια σπινθηροβόλα ματιά, έτοιμη να τον χτυπήσει. "Δεν έχω ούτε την όρεξη ούτε την υπομονή."
Χαμογέλασε αμήχανα. "Καλώς, θα σε βοηθήσω πάρα πολύ: αυτοί που είναι εκεί δε θα τα βρουν ΄ όμως εσύ που είσαι μαζί μου, αν με ψάξεις αρκετά καλά" κούνησε τα φρύδια του όλο υποννούμενο "θα τα βρεις."
Κύλησε τα μάτια της. "Koινώς, τα έχεις πάνω σου."
"Αχα! Το βρήκες. Κι αν θες, μπορείς να βρεις και τα λεφτά-ααα" τον χτύπησε στην κοιλιά με τον αγκώνα της "σου..." διπλώθηκε και σαν ορθή γωνία συνέχισε να προχωράει δίπλα της, γιατί δεν επρόκειτο να σταματήσει για χάρη του. "Εντάξει, το πιασα, όχι άλλα αστεία ερωτικής φύσεως..."

Όταν πήγαν στο μαγαζί, η κοπέλα την άρπαξε απ'τα χέρια όλο χαρά! "Δεν είχα ιδέα πως θα είχε τόση επιτυχία το ρουχαλάκι μου! Κοπελιά, έκανες πολύ εντύπωση. Πέντε ήρθαν να μου ζητήσουν να τους φτιάξω κάτι και αυτοί είναι μόνο οι χθεσινοί!" Μες στον ενθουσιασμό της, έβγαλε τα λεφτά ου είχε συμφωνήσει να της επιρστρέψει και της τα έκλεισε στα χέρια με τρόπο επίπονο. "Και βλέπω μου έφερες και πελάτη εσύ η ίδια;" Η απληστία ή μάλλον το επιχειρηματικό της δαιμόνιο έκανε τα μάτια της να λάμπουν.

Ο Mark σήκωσε τα χέρια του κυνώντας το κεφάλι. Πέρα από την έκπληξή του στην βαριά σχεδόν αντρική φωνή της, δεν είχε καμιά πρόθεση να ράψει κάτι για τον εαυτό του. "Όχι, απλώς ήρθε μαζί μου. Ξέχασα το φόρεμά μου εδώ εχθές."
"Α ναι, σωστά! Στο κράτησα. Ορίστε~" τελείωσε τραγουδιστά και της το πρόσφερε ΄ το είχε κάπου τάτω απ'τον πάγκο της. "Σίγουρα δε θες να κάνω κάτι και για σένα μορφονιέ;"
"Εμμμ..."
"Έχεις πολύ καλές αναλογίες ξέρεις και δεν το συναντάω αυτό πολύ συχνά. Είσαι ψηλός, έχεις ωραίες πλάτες, είσαι γυμνασμένος, η μέση σου είναι ακριβώς στο μέγεθος που πρέπει σε σχέση με τους μηρούς σου..."

Κοκκίνησε απ'τα κοπλιμέντα ΄ η Lorenza κούνησε το κεφάλι της. Προφανώς η κολακεία σε πήγαινε παντού με αυτόν τον άνθρωπο. "Τέλειο ον," του είπε κουρασμένα "αποφάσισε τι θες γιατί έχουμε κι άλλα να κάνουμε. Ράψου ή όχι ΄ όμως τελείωνε, ναι;"

Λες κι αυτό να τον προσγείωσε στην πραγματικότητα, αρνήθηκε ευγενικά στην κοπέλα αλλά αυτήν τη φορά με πυγμή. Φάνηκε να στραβομουρσουνιάζει λίγο εκείνη, αλλά δεν έχασε το παιχνιδιάρικο χαμόγελό της και τους χαιρέτισε. "Θα μου ξανάρθετε," είχε πει "απειλητικά" ενώ έφευγαν. Φυσικά και θα το έκαναν, τουλάχιστον εκείνη. Είχε ένα κιμονό που ήθελε να ράψει κι αφού βρήκε αυτήν, δε θα πήγαινε αλλού.
"Συμπαθητική κοπέλα," σχολίασε αδιάφορα "αλλά εγώ γνώρισα μια ακόμα πιο συμπαθητική εχθές!"
Γύρισε περίεργη προς αυτόν. "Γνώρισες κοπέλα ε...; Μπράβο." Τέλεια ΄ άρχισε μόνος του την κουβέντα του τι έκαναν χθες. Δεν χρειαζόταν καν να ψάξει για αφορμη. "Πώς τη λένε;"
"Hibino," είπε αυτός με ένα χαζό χαμόγελο "και είναι πολύ ευγενική και καλή. Έχει υπέροχα μακριά μαύρα μαλλιά που πέφτουν σαν καταρράκτης στην πλάτη της ΄ και μεγάλα γαλάζια μάτια σαν τη θάλασσα...!"
"Μμμχμ, όμορφη ακούγεται." Έγνεψε ζωηρά. "Κι εγώ γνώρισα κάποιους εχθές, αν και δεν έχω το ίδιο ενδιαφέρον με σένα σ'αυτούς."
"Τι εννοείς;"
"Ε, φαντάζομαι εσύ τη σκέφτεσαι κάπως...ε...πιο οριζόντια να το πω; Σοβαρά να το πω; Τέλος πάντων έχω την ιδέα πως σου άρεσε σαν γυναίκα και θα ήθελες να κάνεις κάτι παραπάνω μαζί της."
"Ω," έκανε ντροπαλά "ναι, ίσως...δηλαδή, μπορεί γιατί είχε κι ένα σώμα...!" Σαν να θυμήθηκε ότι μιλούσε σε γυναίκα καθάρισε τον λαιμό του και εξαφάνισε το χαμόγελό του. "Ναι, είναι ελκυστική παρουσία."
"Κι εγώ γνώρισα δυο τέτοιες εχθές ΄ ο ένας παντρεμένος βέβαια. Ο άλλος φάνηκε ελεύθερος, αλλά υπερβολικά σφιγμένος...και μ'άρεσε περισσότερο. Α, ήταν κι ο άλλος που μου την έπεφτε! Βέβαια του κόπηκε η γλώσσα. Γιατί θα ρωτήσεις τώρα..." Κοίταξε τριγύρω της. "Υπόσχεσαι να μην πεις τίποτα απ'αυτά που θα σου εκμυστηρευτώ σε κανένα;"
"Φυσικά," είπε αυτόματα και κοίταξε τριγύρω του λες και δεν είδε κάτι.
"Τότε πάμε κάπου ήσυχα. Έλα," τον ενθάρρυνε κι έδειξε κάπου στα δεξιά.

Τον πήγε σ'ένα απομονωμένο μέρος, σίγουρη πως δεν άκουγε ή δεν παρακολουθούσε κανείς. Εκεί του είπε εν συντομία ό,τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ, συμπεριλαμβάνοντας ακάμα και τον Hirotaro στην ιστορία της, έστω και βιαστικά. Όταν τελείωσε τη διήγησή της, ο Mark την κοιτούσε σοβαρά, το όμορφό του πρόσωπο συμπιεσμένο σχεδόν από την έκφραση σκέψης στο πρόσωπό του. Στο τέλος την κοίταξε. "Επικίνδυνα ακούγονται όλα αυτά," σχολίασε "και να φανταστείς πως έγραψα στον πατέρα σου πως δεν έχει γίνει τίποτα."
"Καλά έκανες ΄δεν χρειάζεται να ανησυχεί τόσα χιλιόμετρα μακριά."
"Κι αυτός ο Hirotaro πολύ κακός ακούγεται, κάθαρμα απ'τα λιγα," συνέχισε λες και δεν είχε μιλήσει καθόλου η κοπέλα. "Αλλά αν καταφέρεις να τον βάλεις μέσα, θα γίνεις αγαπητή στο νησί ή τουλάχιστον στην πολιτοφυλακή που απ'ότι βλέπω είναι περίπου το ίδιο πράγμα. Από πού θ'αρχίσεις;"
"Δεν έχω ιδέα," ομολόγησε μπερδεμένη "γι αυτό στα είπα, μπας και βρω μια άκρη ενώ μιλάω. Αλλά δε μπόρεσα να σκεφτώ κάτι από μόνη μου..."
"Δε θα σ'αρέσει αυτό που θα σου πω, αλλά θα συμφωνήσω με τον υπαρχηγό: πάνε σ'αυτόν τον Bola. Δε σε βοήθησε ηδη μια φορά; Φαίνεται να ξέρει."
Η κοπέλα χτύπησε αποδοκιμαστικά τη γλώσσα της, κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο και αναστέναξε. "Δε θα πάω σαν βρεγμένη γάτα στον επαναστάτη. Αν ήξερα τι ήταν έξαχρης δε τον εμπιστευόμουν ποτέ."
"Γιατί όχι; Ξέρω ότι πήγες στο Ναυτικό ένα φεγγάρι αλλά σε διώξανε. Αν μη τι άλλο θα έπρεπε να έχεις κάποιο άχτι όχι να μη μπορείς τους επαναστάτες..."
"Τα ξέρεις μισά, αλλά δεν είναι κει το θέμα μου. Ίσως αυτό να είναι κάτι που πήρα απ'τη μαμά μου, τι να σου πω...;"
"Καλώς, κάνε ό,τι νομίζεις. Πάντως δεν είναι τυχαίο που όλοι σου λένε να πας να τον βρεις. Κι εσύ μόνη σου δεν είπες ότι σου άρεσε; Μπορεί να είναι ό,τι είναι, μα είναι καλός άνθρωπος: σε βοήθησε, έχει οικογένεια και ήρθε εδώ για να την προστατέψει..."

Πφφ, γιατί όλοι τον υπερασπίζονταν; Ούτε καν τον ήξεραν! Κούνησε το κεφάλι της, απελπισμένη πως στο τέλος θα χρειαζόταν τη συμβουλή του κι άρχισε να παίρνει τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο τους.

Φυσικά, στο τέλος υπέκυψε. Δεν είχε τίποτα άλλο να σκεφτεί. Ναι, θα πήγαινε στο ίδιο μέρος το βράδυ με την ελπίδα ότι θα ήταν εκεί ο Hirotaro, μα δεν είχε πολλές πληρφορίες από τον υπαρχηγό για το πού αλλού μπορεί να τον βρει ή ποιες ήταν οι τακτικές του ή οτιδήποτε άλλο.Της φαινόταν απολύτως λογικό να μην την εμπιστευόταν, αυτήν μια ξένη, και να προτιμούσε ό,τι πληροφορίες πάρει να της πάρει από άνθρωπο που δεν είναι shinsegumi - γι αυτό και την έστελνε στον Bola - αλλά της φαινόταν αντιπαραγωγικό...και λίγο μελάνιαζε τον εγωισμό της. Εντάξει, δεν είχε τρόπο να ξέρει ο Hijikata ακριβώς πόσες πληροφορίες είχε ο Bola για να της πει μόνο όσα θα μάθαινε από κείνον στο κάτω κάτω αλλά στο καλό, δεν ήθελε να ρίξει τα μούτρα της τώρα που ήξερε τι ήταν.

Αναστέναξε και πήγε στην ράφτρα για το κιμονό που είχε βάλει στο μυαλό της να κάνει.

Μέχρι τότε ήταν στην "απολαυστική" παρέα του Mark, o οποίος δεν έκανε κάτι άλλο από το να σχολιάζει ό,τι έβλεπε, να μιλούσε για την ελκυστική γυναίκα που γνώρισε και πως θα ήθελε να περάσει μια νύχτα μαζί της - αν και δεν έλεγε τίποτα με χυδαίο τρόπο, αυτό του το αναγνώριζε - και πως, απ'την άλλη, η ίδια θα πρέπει γενικώς να είναι πιο συγκρατημένη γιατί "σε είδα πως ήσουν όταν μιλούσες για κείνον τον υπαρχηγό," της είχε πει λες και ήξερε τα πάντα. Αν και δεν είχε σκοπό να επιδιώξει τίποτα μαζί του απολύτως - εντάξει, της είχε αρέσει πολύ - κυρίως γιατί θα την απέρριπτε, δε μπορούσε αυτή τη λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών που είχε. Όμως ήταν αρκετά μεγάλη πλέον για να μην κάνει πράγματα από αντίδραση--εκτός των δύο αγκωνιών που είχε φάει στο στομάχι φυσικά.

Σταμάτησε να τα σκέφτεται όλα αυτά όταν έφτασε έξω από το μαγαζί. Είδε την Yoriko να τρέχει από δω κι από κει ενώ πελάτες της ζητούσαν υφάσματα ή ήδη υπάρχοντα ρούχα για να δοκιμάσουν. Μάλλον θα αργούσε, αν τα πράγματα συνέχιζαν έτσι, αλλά δεν την πείραξε. Είχε έρθει πολύ νωρίτερα από την τελευταία φορά, είχε χρόνο να διαθέσει.

"Ωωωωω, αν δεν είναι η αγαπημένη μου πελάτισσα!" Με το που την είδε πήγε να της μιλήσει ενώ έκλεινε το μάτι. Χαμογέλασε ευγενικά σε χαιρετισμό και η άλλη γυναίκα επ΄στρεψε στη δουλειά της. Χωμένη μέχρι τη μέση σε υφάσματα, φαινόταν σαν το ντεκόρ του μαγαζιού με τα έντονα χρώματα που φορούσε. "Ορίστε," αναφώνησε θριαμβευτικά! "Το βρήκα, δικό σας." Τους πήρε 300 belli και φύγανε. Πήρε κι απ'τους επόμενους και τους επόμενους, μέχρι που μείνανε μόνες τους. "Τι θα ήθελε η δεσποινίς σήμερα;"
"Ένα κιμονό...έξτρα εντυπωσιακό."
"Μμμμ, μετά τη χθεσινή σου εμφάνιση τίποτα δε θα φαίνεται εντυπωσιακό. Αλλά κάτι θα βρω! Χρώματα;"
"Ό,τι θες." Της έδωσε το δισκοπότηρο! Ενθουσιασμένη ξαναχτύπησε τα χέρια της παλαμάκια όπως την προηγούμενη φορά και όρμησε στην αποθήκη της.

Όταν επέστρεψε, κρατούσε στα χέρια της τρία ολόσωμα ήδη κομμένα και σχηματισμένα μακριά ρούχα που μάλλον ήταν το φόρεμα. Αυτά που το έδεναν θα έρχονταν μετά. Είχε αφήσει τα δύο και κρατούσε το ένα. "Έχω αυτό το υπέροχο κόκκινο με μπλε κι άσπρα σχέδια με το οποίο θα φαίνεσαι πιο άγρια και απ'τη φωτιά μα και τη θάλασσα." Πήρε το επόμενο: "το δεύτερο είναι ένα θεσπέσιο κόκκινο με μαύρα και κίτρινα σχέδια ρούχο το οποίο θα σε κάνει να λάμπεις με απόκοσμη λάμψη." Το αντάλλαξε με το τρίτο: "το τελευταίο είναι το πράσινο του νεφρίτη, τυλιγμένο με χρυσά, μοβ και κοραλί σχέδια που θα σε κάνει πιο όμορφη κι απ'τη μητέρα φύση."
Το σκέφτηκε για λίγο. "Το δεύτερο. Και τα υπόλοιπα δικά σου."