[Τέλος-Αποστολή] Ποιος θα Πληρώσει τη Νύφη;

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος
VI. Πιο Αργός Κι Απ'την Σκιά Του
VII. Πασπαρτού
VII. Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό



Δέκα μέρες είχαν περάσει από την ανακοίνωση των αρραβώνων και η μικρή σοφίτα στην οποία είχαν μεταφερθεί τη δεύτερη μέρα της διαμονής τους στο νησί είχε ήδη αποκτήσει την αίσθηση μιας μόνιμης κατοικίας. Το νοίκι και τα προϊόντα του νησιού ήταν πολύ πιο φθηνά από αυτά που είχαν συνηθίσει. Φθηνά για τους ίδιους γιατί για το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων οι τιμές ήταν απρόσιτες. Ο Caleb είχε βγάλει ήδη μερικά λεφτά βοηθώντας στην ανοικοδόμηση ενός κτηρίου ενώ ο Lewis βρήκε μια ανέλπιστη εργασία όταν μαθεύτηκε πως ήταν γιατρός. Κάθε μέρα δεχόταν αρκετές επισκέψεις από διάφορα άτομα που έφθαναν για να εξεταστούν με αντάλλαγμα μερικά μπέλι ή λίγο φαγητό.

Η κατάσταση στην πόλη την τελευταία εβδομάδα ήταν ανάστατη. Τα νέα για τους γάμους του Petrovic και της κόρης του Monferatio είχαν διαδοθεί μέσα στις πρώτες κιόλας μέρες σε όλο το νησί και είχαν φέρει αρκετές ανακατατάξεις. Οι πιο φτωχές γειτονιές, που ανήκαν στον Petrovic, αναθάρρησαν και οι μικροκλοπές είχαν γίνει πιο έντονες. Αργότερα πληροφορήθηκαν ότι το νησί χωριζόταν σε ζώνες, η είσοδος και η έξοδος σε κάθε ζώνη ήταν ελεύθερη αλλά οι πιο συνετοί απέφευγαν συγκεκριμένες περιοχές από φόβο για τη ζωή τους. Σύντομα ανακάλυψαν ότι οι καλύτερες περιοχές για να ζήσεις ήταν αυτές που βρισκόταν υπό την προστασία του Darc και του Ludwig Ban με τον πρώτο να είναι γνωστό μέλος του κονκλαβίου ενώ ο δεύτερος ένας δυνατός πολίτης που μαχόταν για την προστασία άλλων πολιτών. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγε για τον Ban, είχε παραληφθεί επιμελώς από κάθε φύλλο που περιείχαν οι λεπτομέρειες της αποστολής του. Οι ίδιοι, αφού πήραν τη συναίνεση του Petrovic και του Monferatio κατασκήνωσαν την περιοχή του Darc που γειτόνευε με τις δικές τους και σίγουρα τον βλέπανε πιο θετικά από έναν πολίτη που ήθελε να ρίξει τη δύναμη που είχαν στο νησί.

Η περιοχή του Anieri αντίθετα προσφερόταν για κάθε είδους βρώμικες δουλειές, μαύρη αγορά, ξέπλυμα χρημάτων, υπόγεια στοιχήματα, πορνεία, κλοπές και ότιδήποτε άλλο έδειχνε την άσχημη πλευρά των ανθρώπων, με τον Anieri σαν βαρόνο να εκμεταλλεύεται και να ενισχύει αυτές τις ενέργειες προς όφελός του. Και όμως οι δύο άνδρες είχαν βρει εκεί μια τέλεια διέξοδο για να διοχετεύσουν το άγχος και τα νεύρα τους και να βγάλουν κέρδος. Οι καθημερινές παράνομες μάχες με στοίχημα όχι μόνο τα λεφτά αλλά και τη ζωή του ήταν ένας από τους πιο συνήθεις τρόπους να βγάλεις εύκολο χρήμα.

Μετά από σκέψη λίγο μόνο ημερών και αφού συγκρατούσαν άδικα τους εαυτούς τους, δεν άργησαν να πάρουν μέρος και οι ίδιοι. Απορρίπτοντας το αρχικό σχέδιο του Caleb να πάρουν μέρος και οι δύο στους αγώνες και να συναντηθούν στους τελικούς, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να κερδίσουν τα λεφτά, ο Lewis, θέλοντας να μη ματώσει τα χέρια του, ανέλαβε τον ρόλο του προσωπικού του προπονητή, παρέχοντάς του συμβουλές για τη νίκη.

Η ατμόσφαιρα μέσα στον χώρο των αγώνων ήταν αποπνιχτική. Καπνός, η έντονη μυρωδιά του ιδρώτα και του αίματος και οι φωνές των κοκκινισμένων από την ένταση ανδρών σε συνδυασμό με τη μυρωδιά της μούχλας που ανέδυε ολόκληρος ο χώρος συνέθετε μια αηδιαστική μυρωδιά. Οι αγωνιζόμενοι δε χρησιμοποιούσαν γάντια, ούτε καν πρόχειρα φτιαγμένους όπως έκαναν στην Colt, παραμόνο τα γυμνά τους χέρια ανεβάζοντας τις πιθανότητες τραυματισμού.

"Θύμισέ μου ξανά, γιατί δεν ακολουθήσαμε το αρχικό σχέδιο;" ρώτησε ο Caleb με κομμένη την ανάσα, λουσμένος στον ιδρώτα, ενμέσω του διαλείμματος του πρώτου και του δεύτερου γύρου.
"Γιατί εγώ είμαι το μυαλό κι εσύ τα χέρια," είπε ο Lewis χτυπώντας τον απαλά στους ώμους και τον γύρισε προς το ρινγκ.
"Υπονοείς κάτι με αυτό;"
"Ότι θαυμάζω τις αντοχές σου. Άκου τώρα."
"Μη λες πράγματα που δεν εννοείς."
"Ο τύπος έχει το συνήθειο να αφήνει το αριστερό του πλευρό ανοιχτό όταν κάνει την τελειωτική του κίνηση. Φρόντισε να μείνεις όρθιος εώς τότε. Μια δυνατή πλευρά στο πλευρό, ένα χτύπημα με τους αντίχειρες στο στέρνο με τους αντίχειρες πριν προλάβει να αντιδράσει και αποτελείωσέ τον με ια κλωτσιά στο πρόσωπο," είπε με μια ανάσα.
"Το κάνεις να είναι πιο εύκολο απ' ό,τι ακούγεται," είπε ο Caleb. "Τι υποτίθεται ότι είναι αυτό."
"Έχει ήδη και έναν τραυματισμό στο γόνατο, χτύπα τον εκεί αν βρεις την ευκαιρία."
"Τώρα μιλάς σωστά," είπε σκάζοντας ένα λεπτό χαμόγελο. "Ποιος νοιάζεται για την ευγενική άμιλλα;"

Αρκετή ώρα αργότερα έφευγαν από εκείνο το μέρος με αρκετά μπέλι παραπάνω στις τσέπες τους. Ο Caleb εκτός από λεφτά είχε κερδίσει και αρκετούς μώλωπες που είχαν δεχθεί πρόχειρη φροντίδα μετά τον τελευταίο αγώνα. Καθώς όμως ένιωθε τα λεφτά ζεστά στα χέρια του, λίγο έδειχνε να τον ενδιαφέρει η σωματική του κατάσταση. Ο γιατρός που είχε αναλάβει ρόλο προπονητή της προηγούμενες ώρες περπατούσε στο πλάι του καπνίζοντας απρόθυμα τον καπνό που είχε αγοράσει τις προηγούμενες μέρες. Ο καπνός ήταν από τα πιο ακριβά πράγματα που μπορούσες να βρεις σ' εκείνο το νησί και η πιο φθηνή ποικιλία που είχε καταφέρει να αγοράσει ήταν αρκετά δυσάρεστη στο στόμα.

Παρ' όλα αυτά οι δύο άνδρες είχαν αρχίσει να συνηθίζουν ήδη τις συνθήκες που επικρατούσαν στο νησί και δε θα τους ένοιαζε και πολύ αν τους αφήνανε μόνιμα εκεί πέρα. Μάλιστα τις τελευταίες μέρες είχαν βρει αρκετές δικαιολογίες για να μείνουν λίγο παραπάνω, με κύρια και καλύτερη ότι έπρεπε να ελέγξουν αν τα πράγματα θα κυλούσαν ομαλά μέχρι τον γάμο. Μα μένοντας μακριά από το σπίτι του Monferatio, στην πραγματικότητα ήταν ελάχιστο έλεγχο πάνω στα πράγματα. Ωστόσο είχαν την ευκαιρία να μάθουν καλά τα κατατόπια της πόλης και να συγκεντρώσουν πληροφορίες που δε θα τις είχανε μάθει μέσα στο σπίτι του Monferatio.

"Σε κάνει να σου λείπει η πατρίδα, έτσι δεν είναι;" ρώτησε ο Caleb καθώς οσμιζόταν τον αέρα της πόλης.
"Όπλα, πορνεία και τύποι με μεγάλα πορτοφόλια, θα έλεγε κανείς πως δεν έχει μεγάλες διαφορές κι όμως έχουν διαφορετικές ρίζες. Καμιά φορά μιλάνε για την πάστα των ανθρώπων, αυτοί εδώ είναι μαθημένοι να είναι βουτηγμένοι στον βούρκο. Στην Colt λίγο να σου πατούσαν την ελευθερία, έπιανες όπλο κι όποιον έπαιρνε ο χάρος... Κακή νοοτροπία κατά τα άλλα, αλλά έφερνε δουλειά."
"Και όσο να' ναι εσύ ψοφούσες για πελάτες."
"Διακρίνω κάποιο λογοπαίγνιο, θα προσπαθήσω να το αγνοήσω," είπε ο Lewis μετρώντας τα κέρδη της βραδιάς.
"Δεν καταλαβαίνω ακόμα γιατί το κάνουμε όλο αυτό," συνέχισε ο Caleb προσπαθώντας να ξεπιαστεί. "Απαίτησες τόσα πράγματα από τον Monferatio, τι θα πάθαινες αν του ζητούσες και στέγη; Τώρα θα μέναμε σε ένα ζεστό σπίτι με καλό φαγητό αντί να αναγκαζόμαστε να τρώμε τον φριχτό ζωμό που φτιάχνεις."
"Χθες είχαμε κρέας, δεν είχαμε;"
"Ναι, μάλλον από τα ζωντανά της γειτονιάς. Στοίχημα ότι μέχρι και τα ποντίκια της Colt θα είχαν καλύτερη γεύση."
"Τώρα μιλάει η νοσταλγία," τόνισε ο Lewis.
"Και παρόλα αυτά, πάντα βρίσκεις λεφτά για κάτι γλυκό. Πόσο την αγοράζεις τη σοκολάτα; Θα πρέπει να κοστίζει το ένα μου χέρι εδώ πέρα."
"Ανοησίες, τους πουλάς το πιο φθηνό δηλητήριο και η τιμή πέφτει κατακόρυφα," ομολόγησε χώνοντας τα λεφτά στην τσέπη του.
"Όλα για την καλοπέραση, ε;" αναστέναξε.
"Το κακάο δεν είναι καλοπέραση, είναι δικαίωμα," είπε ήρεμα.
"Και γιατί επέμενες τόσο πολύ να φύγουμε, λοιπόν; Εκεί θα είχες όση ήθελες χωρίς να καταφεύγεις σε τέτοια μέσα!"

"Σου είπα, δε θέλω να μου κάνουν χάρες. Την τελευταία φορά αναγκαστήκαμε να περάσουμε ολόκληρη περιπέτεια για να ξεπληρώσουμε τη χάρη που μας είχε κάνει το Κοράκι."
"Εσύ ήσουν εκείνος που επέμενε να την ξεπληρώσουμε, μπορούσαμε να είχαμε μείνει πίσω και να μην είχε συμβεί τίποτα, ο τύπος είναι τρελός και σίγουρα μπλεγμένος μέχρι τη μέση, διαφορετικά τώρα θα ήμασταν στην Colt και η υπόθεση θα είχε λήξη στα δικαστήρια."
"Μόνο που μάλλον θα κατέληγα πίσω από τα σίδερα όπως και να έχει, δεν ξέρω τι στην ευχή παιζόταν εκεί πίσω, αλλά μια μέρα θα μάθω."
"Άσ'το καλύτερα, αρκετούς μπελάδες έχουμε στο κεφάλι μας. Το μόνο που μας έλειπε είναι-"
"Ο Mowbray."
"Και αυτός αλλά-"
"Ο παλιό..." η έκφραση του Lewis σκλήρυνε. "Επιτέλους."
"Τι έγινε τώρα;" ρώτησε ο Caleb σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά βλέποντας τον Lewis να προχωράει αποφασιστικά μέσα στο πλήθος.

Ο κόσμος ήταν πιο μικρός απ' ότι το περίμενε και καμιά φορά το άτομο που δε θέλεις να δεις είναι αυτό που εμφανίζεται μπροστά σου. Έτσι κι αυτή τη φορά, το μαύρο παλτό και το ψηλό χαρακτηριστικό καπέλο που φορούσαν όλοι οι πλούσιοι τις Colt ξεχώριζε ανάμεσα στο πλήθος. Χωρίς δεύτερη σκέψη ακολούθησε τον άνδρα που περπατούσε ατάραχος μέσα στα δρομάκια του νησιού της ομίχλης και κάρφωσε το βλέμμα του στο χαρακτηριστικό περπάτημα καθώς αφουγκραζόταν τον ρυθμικό ήχο που άφηναν τα σκαρπίνια πάνω στο βρώμικο οδόστρωμα. Πια ήταν πεπεισμένος ότι δεν έκανε λάθος για την ταυτότητα του ατόμου που ακολουθούσε. Τα ανοιχτόχρωμα μάτια του Mowbray έλαμψαν κάτω από τα φαναράκια που φώτιζαν αχνά τους δρόμους.

Νιώθοντας τον θυμό να βράζει μέσα του, επιτάχυνε το βήμα του, φροντίζοντας να καλύπτεται από τα χαμόσπιτα της περιοχής, τους μπεκρίδες που γέμιζαν τους δρόμους και τα παρατημένα βαρέλια. Κι όμως ο Mowbray φάνηκε να διαισθάνεται την παρουσία του εκεί πέρα, αλλά συνέχισε τον δρόμο του κρατώντας την ψυχραιμία του. Ο πρώην κάτοικος της Colt δεν μπορούσε να καταλάβει τι έκανε ένας κύριος της καλής κοινωνίας εκεί πέρα, κι όμως εκείνος κοντοστεκόταν και ρωτούσε μερικούς περαστικούς για πληροφορίες με την αηδία να διαγράφεται στο πρόσωπό του. Μάλιστα μια φορά δε δίστασε να καλύψει τη μύτη του ενώ μιλούσε σε κάποιον. Σε μια τέτοια στιγμή ο Lewis βρήκε την ευκαιρία και πέρασε μπροστά, κρύβοντας τον εαυτό του σε ένα στενάκι.

Με κλεφτές ματιές είδε για άλλη μια φορά τον Mowbray να φεύγει κάπως απογοητευμένος και να βγάζει το γάντι του. Έβγαλε το μαντήλι του μονολογώντας και σκούπισε το πρόσωπό του. Κρίνοντας από την εξωτερική του εμφάνιση, θα πρέπει να είχε ταξιδέψει πολύ το τελευταίο διάστημα και όχι με τις καλύτερες συνθήκες. Το παρουσιαστικό του ήταν προσεγμένο αλλά τα μάτια του φαινόταν κουρασμένα και τα ρούχα του είχαν μερικές φθορές, κάτι που δεν έβλεπες κατά τις τυπικές εξορμήσεις του στους δρόμους της πατρίδας τους.

Απροετοίμαστος γι' αυτό που θα ακολουθούσε, ο Mowbray συνέχιζε ήρεμα τον δρόμο που και πλησίασε ανυποψίαστος το στενό σοκάκι όπου κρυβόταν ο νεκροθάφτης της πόλης του έχοντας ως κάλυψή του το σκοτάδι. Τα μάτια του νεαρού ευγενή άνοιξαν διάπλατα όταν ένα χέρι τον άρπαξε και τον τράβηξε με δύναμη μέσα του κολλώντας τον ορμητικά στον τοίχο. Του πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να διακρίνει την γνώριμη φυσιογνωμία που κοίταξε έξω στον δρόμο για να σιγουρευτεί ότι δεν τους παρακολουθούσε κανένας.

"Μη φωνάξεις," τον προειδοποίησε και του άφησε ελεύθερο το στόμα. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" τον ρώτησε απότομα.
"Με κολακεύει η κίνηση να με ξεμοναχιάσετε, αλλά δεν ενδιαφέρομαι, λυπάμαι," είπε τινάζοντας τα ρούχα του.
"Ορίστε;"

"Οι προτιμήσεις μου είναι διαφορετικές, κύριε," συνέχισε σιάζοντας το σακάκι του και κοιτάζοντας το σίγουρα δέκα πόντους ψηλότερο πατριώτη του.
"Δεν καταλαβαίνω," μόρφασε ο Lewis στα λόγια του ευγενή αλλά στο δευτερόλεπτο επανήλθε. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" ξαναρώτησε πιο έντονα αλλά και πάλι με χαμηλή φωνή, για να μην τους ακούσει κανένας.
"Ήρθα να βρω εσένα," είπε ο Edgar και ίσιωσε το ψηλό καπέλο του στο κεφάλι του.
"Εμένα; Για ποιον λόγο;" ανασήκωσε το φρύδι. "Αν είναι για τα όπλα σου..."
"Γνωρίζω ήδη την μοίρα των όπλων μου," τον έκοψε η βραχνή φωνή του Edgar, ο οποίος τον κοίταξε έντονα στα μάτια, όσο αυτά διακρινόντουσαν στο σκοτεινό σοκάκι που βρισκόντουσαν. "Βρίσκομαι για άλλο λόγο εδώ πέρα."

Ο Lewis έμεινε σιωπηλός, του φαινόταν ήδη παράξενη η παρουσία του Mowbray στο συγκεκριμένο νησί, πόσο μάλλον αν είχε ως σκοπό την συνάντησή του με εκείνον. Έκανε ένα βήμα πίσω και κοίταξε τον νεαρό ευγενή, ο οποίος έβγαλε εν συντομία το καπέλο του, χαμογέλασε και προχώρησε προς το μέρος του. Στάθηκε δίπλα του και ακούμπησε την πλάτη του στον δροσερό τοίχο. Σάλιωσε τα χείλη του, ήταν στεγνά εδώ και αρκετή ώρα, κίνηση που φάνηκε κάπως περίεργη στον Lewis και του άρχισε να του μιλάει ψιθυριστά.

"Δυστυχώς για εσένα," άρχισε να του λέει. "ο Dolan μας όρισε μια αποστολή, για εμάς τους δύο. Γνωρίζω ότι ο σκοπός της αποστολής σου ήταν να κάνεις απλό προξενιό."
"Μην το κάνεις να ακούγεται πιο εύκολο από ό,τι ήταν," τον έκοψε η βαριά φωνή του Lewis ενώ το φρύδι του Edgar ανασηκώθηκε σαν να άκουσε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
"Το θέμα είναι ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο μπλεγμένα, εφόσον γνωρίζεις ήδη τα ονόματα, δεν θα μακρηγορήσω. Φαντάζομαι ότι ήσουν αρκετά έξυπνος και δεν αμφιβάλλω για την νοημοσύνη σου, για να παρατηρήσεις ότι η ανακοίνωση αυτού του γάμου ενόχλησε κάποιους," συνέχισε τον μονόλογό του ο Edgar. "Ο Don Anieri σχεδιάζει να δολοφονήσει τον νεαρό Petrovic, ώστε να μην γίνει η δύναμη του Monferatio μεγαλύτερη. Η δόξα του και η δύναμη του κινδυνεύει και η δολοφονία του νεότερου θα τον βόλευε, άλλωστε ο Monferatio είναι μεγαλύτερος από τον Anieri. Ο Dolan με ενημέρωσε ότι εκτός από αυτό, ο Anieri έχει μάθει για την συνεργασία μας με τον Monferatio οπότε πιστεύω ότι έχουν και εσένα στο μάτι. Σε εφτά μέρες, υποθέτω τώρα πια έγιναν έξι ή πέντε, θα έρθει ένας ανώτερος μας να διαπραγματευτεί με τον Anieri. Όλες αυτές τις μέρες, εμείς οι δύο πρέπει να διασφαλίσουμε ότι ο Petrovic θα μείνει ζωντανός, σώος και αβλαβής," τελείωσε τα λόγια του και σκούπισε την κάπα του που λερώθηκε από τον βρώμικο τοίχο του σοκακιού.

"Εμείς οι δυο; Κάτι δισεκατομμύρια άτομα στον κόσμο και έστειλαν εσένα;"
"Δισεκατομμύρια δε θα το έλεγα, δεν είναι όλοι τόσο παράτολμοι να κάνουν αυτό που κάνουμε κι εμείς," είπε φορώντας προσεχτικά το γάντι του. "Μα λόγω της κοινής καταγωγής μας και επειδή ήσουν ήδη εδώ, φαντάζομαι ότι θεώρησαν πως ήσουν το πιο κατάλληλο άτομο να με βοηθήσεις."
"Εγώ να βοηθήσω εσένα;" ανέβασε άθελα τον τόνο της φωνής του. "Νομίζεις ότι ξεχνάω ότι εξαιτίας σου μπλέχτηκαν τα πράγματα στην Colt και βρίσκομαι εδώ πέρα κουβαλώντας ένα κεφάλι που αξίζει περισσότερα λεφτά από αυτά που έχω στην τσέπη μου;" ρώτησε ψιθυριστά.
"Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να συνεργαστείς μαζί μου," τον πληροφόρησε. "Η επιβίωσή σου εξαρτάται από την χρηματοδότηση που δέχεσαι αυτή τη στιγμή, σωστά;"
"Η αποστολή μου τελείωσε-"
"Ξέρεις, αυτά έρχονται καμιά φορά απροειδοποίητα," τον διέκοψε. "Άλλωστε, δεν είναι καθαρά δικό μου λάθος τα γεγονότα που συνέβησαν στην πατρίδα, ή μήπως έπρεπε να πω ότι δεν έχω καμιά ευθύνη, κι εσύ ο ίδιος δεν ήσουν και το πιο τίμιο παλικάρι."
"Κόψε τα σάπια, Mowbray, υπήρχε μια ολόκληρη σπείρα στο νησί και σίγουρα δεν σου ήταν άγνωστο, αυτά που έκανα εγώ ήταν καρφίτσα μπροστά σε βουνό σε σχέση με αυτά που έκαναν οι δικοί σου. Ή θες να μου πεις ότι δεν ήξερες τι γινόταν μέσα στο γραφείο σου;" τον ρώτησε αρπάζοντας τον από τον γιακά και χτύπησε τη γροθιά του στον τοίχο.
"Αν οι πράξεις των εργαζομένων, του κύκλου που και αρκετών πολιτών του νησιού είναι ευθύνη μου, υποθέτω πως φταίω ως ένα σημείο," είπε απομακρύνοντας το χέρι με τα δάχτυλά του. "Αυτή η γειτονιά δεν φαίνεται και πολύ καθαρή, είσαι σίγουρος ότι θέλεις να αγγίζεις τα τοιχώματα αυτού του χτίσματος;" ρώτησε κοιτώντας τον τοίχο από πάνω ως κάτω.
"Την στην ευχή;" ακούστηκε ο Caleb στην άκρη του μικρού σοκακιού. "Με παράτησες πίσω μόνο μου για να στριμώξεις άγνωστους άνδρες στα δρομάκια;"
"Ω, μην ανησυχείς, νεαρέ," είπε ο Edgar βρίσκοντας την ευκαιρία να ξεφύγει. "Όλος δικός σου, δήλωσα ήδη ότι δεν ενδιαφέρομαι. Α μη τι άλλο, η γυναικεία συντροφιά δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για εμένα."
"Ο Mowbray;" αναφώνησε ο Caleb.
"Θα σου ήμουν υπόχρεος αν δεν ανέφερες τόσο δυνατά το όνομά μου. Και τώρα, κύριοι, η συζήτηση σε αυτό το... σκοτεινό και... βρώμικο μέρος είναι πολύ ευχάριστη, αλλά τι θα λέγατε να μιλήσουμε κάπου αλλού; Κάπου όπου δε θα μας ακούνε κατά προτίμηση."

Ο Caleb κοίταξε παράξενα τον ευγενή, που το μόνο που σχολίαζε ήταν η βρωμιά και η μυρωδιά του μέρους στο οποίο βρισκόταν και παράλληλα κοίταξε αινιγματικά το αφεντικό του, θέλοντας να μάθει τι συμβαίνει. Ο Lewis κούνησε το κεφάλι του κάπως ενοχλημένος σουφρώνοντας τα φρύδια του και του έδειξε με μια κίνηση ότι πρέπει να προχωρήσει. Αυτή η συνάντηση δεν ήταν μάλλον εκείνη που θα επιθυμούσε να έχει μετά από τόσο καιρό.

"Και πού θα πάμε; Δεν νομίζω ότι κάποιο από αυτά τα μπαρ ξεχωρίζει," σχολίασε ο Mowbray και καθάρισε το καπέλο του από την σκόνη βγάζοντάς το για άλλη μια φορά από το κεφάλι του.
"Δεν θα πάμε σε μαγαζί," απάντησε απότομα ο Lewis ενώ αντάλλαζε ματιές με τον Caleb με τον τελευταίο να τον κοιτάζει επίμονα ζητώντας εξηγήσεις.

Ο Edgar χαμογέλασε και κάνοντας μια μικρή υπόκλιση του παραχώρησε την θέση του, αφήνοντάς τον να τον οδηγήσει στο μέρος που ήθελε εκείνος. Παρατηρούσε τους δύο άνδρες που δεν έβγαλαν καμία άχνα κατά την διάρκεια της πορείας του προς ένα μικρό ξενοδοχείο, μάλλον ένα κτήριο με ενοικιαζόμενα δωμάτια. Ανεβήκανε τις σκάλες που έτριζαν έντονα, αφήνοντας πίσω τους έναν περίεργο και τσιριχτό ήχο και φτάσανε στο μικρό δωμάτιο που νοίκιαζαν οι δύο νεαροί άνδρες.

"Καλώς σας βρήκα," είπε ο Mowbray και ο Lewis μόρφασε καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω του ενώ ο νεαρός βοηθός του είχε κάθισε ήδη στο κρεβάτι κοιτάζοντας τον άνδρα που παρατηρούσε πλέον το δωμάτιο, πριν καθίσει κάποιος.
"Δεν είναι τόσο βρώμικα πια," είπε ο Lewis και ανασήκωσε τα φρύδια του βλέποντας τον Edgar να παρατηρεί κάθε τι στο δωμάτιο και να βγάζει σιγά σιγά τα μαύρα γάντια του. Ο Edgar έγνεψε καταφατικά και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού σταυροπόδι. "Αν κατάλαβα καλά, αφού μας έβαλαν αναγκαστικά μαγαζί, έχουμε να φυγαδεύσουμε τον Petrovic και να φροντίσουμε για την ασφάλειά του μέχρι να έρθει ένας ανώτερος..."
"Δεν πιστεύεις ότι αυτό θα ήταν καλό μέρος;" ρώτησε ο Edgar καθώς κοιτούσε γύρω αλλά το ειρωνικό βλέμμα του Lewis τον σταμάτησε.
"Πιστεύεις ότι ένα δωματιάκι μέσα στα καταγώγια δεν ήταν εύκολο να βρεθεί από τους άνδρες του Anieri; Ο Anieri έχει μεγάλη δύναμη μέσα στο νησί, έχει παντού σωματοφύλακες και άνδρες που παρακολουθούν τους τζογαδόρους αυτής της περιοχής."
"Άρα ίσως έχει και εσένα στο μάτι."
"Προφανώς," απάντησε ο Lewis. "Μιλούσαν για την εξυπνάδα σου αλλά δεν ξέρω αν θα πρέπει να αμφιβάλλω γι' αυτό μιλώντας μαζί σου. Αρχικά, πρέπει να προσεγγίσουμε τον Petrovic. Εκείνος γνωρίζει πολύ καλύτερα την πόλη από εμάς αλλά και το που βρίσκονται δυνάμεις του Anieri πάνω κάτω. Άλλωστε και ο ίδιος έχει αποκτήσει μεγάλη δύναμη. Το πρόβλημά μας είναι ότι ένα μέρος ίσως δεν θα είναι αρκετό, θα πρέπει να αλλάζουμε μέρη γιατί δεν θα είναι εύκολο με τους άνδρες του Anieri να ψάχνουν να δολοφονήσουν τον Petrovic. Επίσης πώς θα μάθουμε ότι ο ανώτερος έφτασε στο νησί;"
"Υποθέτω ότι θα μας ψάξει εκείνος," απάντησε ο Edgar και ο Lewis κοίταξε το πάτωμα του δωματίου αναστενάζοντας στηριζόμενος στην πόρτα που προ ολίγου είχε κλείσει.