[Τέλος-Αποστολή] Πιο Αργός Κι Απ' την Σκιά του

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος




Η ώρα του αποβιβασμού πλησίαζε και ο νεκροθάφτης υπέγραφε με βαριά καρδιά τα χαρτιά της μεταβίβασης του σπιτιού του. Χρόνια τώρα, τα κουβαλούσε πάντα μαζί του γιατί φοβόταν μη του τα κλέψουν, προσπάθησε να το δει αισιόδοξα και να σκεφτεί ότι έφυγε ένα βάρος από πάνω του, αλλά δεν είχε μεγάλο αποτέλεσμα. Μέσα στην μικρή καμπίνα, τα χαμόγελα του ζεύγους Barry ήταν πλατιά ενώ αγκάλιασαν και φίλησαν ο ένας τον άλλον. Τους κοίταξε ανασηκώνοντας το αριστερό του φρύδι, ένιωθε ότι από μικρό παιδί δεν μπορούσε να καταλάβει τη νοοτροπία πολλών ανθρώπων γύρω του. Σε αυτή την περίπτωση, το ζευγάρι πανηγύριζε που απέκτησε κάτι για το οποίο δεν είχε δουλέψει σχεδόν καθόλου και έφτασε στα χέρια τους λόγω συγκυριών. Θα ήταν μάλιστα πολύ ευγνώμον αν δεν έδειχναν αυτή τη χαρά μπροστά του. Μπορεί να μην ήταν δεμένος με αυτό το σπίτι, μα δεν έπαυε να είναι σπίτι του και η χαρούμενη όψη του ζευγαριού του προκαλούσε μόνο τύψεις που το παρέδωσε τόσο εύκολα. Εκτός των άλλων, δεν γνώριζε αν μπορούσε να εμπιστευτεί τον κύριο Barry και τις προθέσεις του να αλλάξει ζωή. Ήλπιζε πως τα χαρτιά ιδιοκτησίας δεν θα έπεφταν σε ένα τσόχινο τραπέζι στοιχημάτων. Από την άλλη, ίσως έτσι να κατέληγε σε καλύτερα χέρια.

Σηκώθηκε ξεφυσώντας και έδωσε απρόθυμα το χέρι του στον Barry που έτεινε το δικό του επίμονα για αρκετή ώρα, παρά την αρχική προσπάθεια να το αγνοήσει. Είχαν περάσει μερικές βασανιστικές μέρες πάνω σε αυτό το καράβι μετά την αναχώρησή τους από τη Desatoya. Αναγκασμένοι να μοιράζονται την καμπίνα με τους Barry έπρεπε να υπομείνουν την αδιακρισία και τη φλυαρία τους, τουλάχιστον ο ίδιος γιατί ο Caleb έδειχνε να βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον και γοήτευσε ιδιαίτερα την κυρία Barry που του έκανε ερωτήσεις για διάφορους κατοίκους της Colt, ιδιαίτερα γυναίκες. Και δεν του είχε δώσει αυτή την εντύπωση αρχικά. Τον τελευταίο καιρό γινόταν όλο και πιο πεπεισμένος ότι οι γυναίκες ήταν τρομαχτικά πλάσματα. Έπιασε ασυναίσθητα τον λαιμό του με τη σκέψη, η εικόνα της Μαντάμ Σουσού και η εμπειρία που είχε δεν είχαν διαγραφεί ακόμα από τη μνήμη του.

Το μόνο που έμενε ήταν να αφήσουν το καταραμένο αυτό καράβι και έπρεπε να το κάνουν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Χαιρέτησαν τυπικά το ζευγάρι και μπλέχτηκαν ανάμεσα στους πρώτους επιβάτες που έρεαν προς την έξοδο. Βέβαιος ότι υπήρχε πιθανότητα να τους έχουν στήσει παγίδα, ο Lewis τραβολόγησε τον Caleb προς τα έξω σπρώχνοντας το πλήθος και τους ναύτες που έμπαιναν στον δρόμο του και έτσι πήδηξαν στην αποβάθρα πριν δοθεί καν σήμα για αποβίβαση και δεν σταμάτησε μέχρι που φτάσανε στα πρώτα σπίτια του νησιού.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Lewis πατούσε σε ξένο νησί χωρίς να φοβάται να φοβάται σε κάθε του βήμα ότι κάποιος θα τον συλλάβει και αναμφίβολα η εικόνα που αντίκρισε θα έμενε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό του, όχι γιατί η Fabul ξεχώρισε σαν νησί με την καλή έννοια, αλλά γιατί ήταν το πρώτο φρικιαστικό δείγμα ξένου πολιτισμού που αντίκρισε ποτέ στη ζωή του. Άναυδος, κοιτούσε τριγύρω του προσπαθώντας να πιστέψει ότι αυτό που έβλεπε δεν ήταν αλήθεια. Τα σπίτια της Fabul, ήταν περιποιημένα και τόσο φρεσκοβαμμένα που ένιωθες ότι αν τα ακουμπούσες η μπογιά θα λέρωνε ακόμα υγρή τα χέρια του. Τα δίπλα, κολλητά το ένα στο άλλο, όλα στο ίδιο ύψος ήταν λες και τα είχαν χτίσει με καρμπόν, μόνο μερικά ξεχώρισαν με αυθάδεια, μάλλον λόγω του εγωκεντρισμού των αφεντικών τους. Φυτά, δέντρα και ωραίο κλίμα, θα έλεγε κανείς ότι ήταν η τέλεια πόλη, μα ήταν όλη... ροζ. Από τα παράθυρα και τις πόρτες, μέχρι και τα κάγκελα και οι άμαξες. Έχοντας ζήσει στην σκουριασμένη και καπνισμένη Colt Town, όπου η σκόνη και η στάχτη που έβαφε τους τοίχους έσταγε από τα κτήρια λόγω της υγρασίας, δεν μπορούσε παρά θα θεωρήσει ότι το πρωτόγνωρο αυτό θέαμα βεβήλωνε τα μάτια του.

"Ωραίο... γούστο..." σχολίασε ο Caleb και ο Lewis ήξερε αυτόματα ότι δεν ήταν ο μόνος που ένιωθε έτσι, δεν θα ήθελε ποτέ να μείνει σε αυτή την πόλη πάνω από μερικές μέρες. "Τι κάνουμε τώρα;"
"Τώρα... ψάχνουμε κάποιον που μπορεί να έχει σχέση με τον Mowbray."
"Οπότε πρώτος σταθμός... τα καταγώγια της πόλης."
"Σχεδόν... Πάμε να βρούμε ρούχα πρώτα... και ένα μέρος να κάνουμε μπάνιο."

Ήθελε να ξεφορτωθεί αμέσως τη βρώμικη ναυτική στολή που είχε κολλήσει επάνω του για μέρες, με μόνη πηγή καθαριότητας μια λεκάνη με καθαρό, με το οποίο ξέπλεναν μόνο τις μασχάλες τους γρήγορα και μαζεμένη σε μία γωνία για να μη προσβάλλουν την κυρία Barry που σπάνια άφηνε την καμπίνα της, η οποία όμως δεν δίσταζε να ρίχνει κλεφτές ματιές στον Caleb όταν ο άνδρας της κοιτούσε αλλού.

Εγκαταστάθηκαν σε μια μικρή πανσιόν, όπου με βαριά καρδιά πληρώσανε το νοίκι μας μέρας, ίσα-ίσα για να κάνουνε μπάνιο και να φάνε ένα πιάτο φαγητό, έναν χυλό με μια ουδέτερη γεύση, σπεσιαλιτέ όπως τους είχαν πει του καταστήματος, που ο Lewis θα λυπόταν να δώσει μέχρι και στα σκυλιά. Αργότερα κατευθύνθηκαν στο κέντρο της πόλης όπου έμειναν έκπληκτοι με τις φιλικές τιμές των καταστημάτων. Ο Caleb διάλεξε αμέσως ένα μαύρο παντελόνι και μια άσπρη, ανοιχτή μπλούζα και μια μαύρη ζακέτα για τον εαυτό του, χωρίς να παραλήψει να συμπληρώσει την εμφάνισή του με ένα γκρίζο κράνος που θύμιζε αυτά που φορούσε στα ορυχεία. Ο Lewis κούνησε το κεφάλι του, αφού είχε διαλέξει ήδη ένα κουστούμι για τον εαυτό του. Κοίταξε τις γραβάτες και κατάπιε δυνατά, ήταν προτιμότερο να τις αποφύγει για λίγο καιρό. Όμως το καπέλο ήταν το μεγαλύτερο του πρόβλημα, δεν μπορούσε να βρει τίποτα που να του αρέσει και ένιωθε μια νοσταλγία για το παλιό του καπέλο που το είχε παραγγείλει ειδικά για τον ίδιο από ένα παλιό μαγαζί της Colt.

"Πάρε ένα, όλα ίδια είναι," γκρίνιαξε ο Caleb.
"Δεν είναι όλα ίδια!"

Μετά από δύο ώρες ψάξιμο η αναζήτηση έλαβε τέλος όταν μετά από αρκετές διαμαρτυρίες του Caleb αγόρασαν ένα καπέλο που ο γιατρός έκρινε ικανοποιητικό για τα γούστα του. Κάπως έτσι έκαναν φτερά και τα τελευταία λεφτά που κουβαλούσαν μαζί τους σε χαρτονομίσματα, ενώ τα μόνα πράγματα που περιελάμβαναν τα υπάρχοντά τους ήταν η δυο ναυτικές στολές που είχαν κλέψει.

Το ίδιο βράδυ και μετά από μεγάλη αναζήτηση φτάσανε στα καταγώγια της πόλης, που ξεχώριζαν από τα υπόλοιπα σπίτι μόνο και μόνο γιατί η μπογιά τους ήταν λίγο πιο ξεθωριασμένη. Οι δύο άνδρες στάθηκαν κάπως αμήχανοι έξω από ένα μπαρ με το όνομα "Όταν Μπαίνει η Άνοιξη" το οποίο τους είχανε προτείνει και έσπρωξαν δισταχτικά την πόρτα. Μέσα, σχετικά καλοντυμένοι άνδρες με παράξενα χτενίσματα κάπνιζαν ένα περίεργο υγρό και ξεφυσούσαν με απόλαυση τον αέρα. Όλη η ατμόσφαιρα βρομούσε από αρώματα και οι δυο νεοφερμένοι έβηξαν κάπως αηδιασμένοι πριν πάρουν τη θέση τους στον πάγκο του μπαρ που ήταν βαμμένος φουξ. Ο μπαρμπαν, ένας καραφλός τύπος με ροζ γιλέκο τους υποδέχτηκε με χαμόγελο και εκείνοι του το ανταπέδωσαν νευρικά.

"Μπορούμε να σου κάνουμε μερικές ερωτήσεις;"
"Φυσικά," τους είπε.
"Λοιπόν-"
"Enir," τον έκοψε ο άνδρας.
"Λοιπόν, E... nir..." άρχισε ο Lewis. "Έχω μερικές σφαίρες και... Μήπως γνωρίζεις αν ενδιαφέρεται κάποιος στο νησί να τις αγοράσει-"
"Πολλοί θα θέλανε, καλέ μου," του έκλεισε το μάτι.

Ο Lewis αποσυντονίστηκε για μια στιγμή και προσπάθησε να ξαναβρεί τα λόγια του. Ο πολιτισμό και οι άνθρωποι αυτού του νησιού ήταν περίεργοι και δεν ήταν σίγουρος πώς θα έπρεπε να συνεχίσει τον λόγο του χωρίς να φανεί αγενής. Ο Caleb που προσπαθούσε να πνίξει το γέλιο του δίπλα του δεν βοηθούσε καθόλου. Μετά από μια σύντομη εσωτερική πάλη, αποφάσισε να πει το ποίημα που είχε ετοιμάσει νωρίτερα στο μυαλό του, παρότι ο ευγενικός μπάρμπαν Enir τον διαβεβαίωσε ότι πολλοί θα ήταν πρόθυμη να βοηθήσουν.

"Ξέρεις, έχω ανάγκη τα χρήματα-"
"Δεν μας απασχολεί αυτό, χρυσέ μου."

Άλλη μια άβολη παύση...

"Έτσι αναρωτιόμουν αν κάποιος έχει τα χρήματα να αγοράσει σφαίρες του εργοστασίου Mowbray," συνέχισε ακάθεκτος.

Ο μπάρμαν τον κοίταξε έκπληκτος και ακούμπησε τα χέρια του στο μπαρ, μια κίνηση αρκετά ανησυχητική μιας και πλησιάζε τα δυο μέρα σε ύψος και ήταν αρκετά σωματώδης. Φύσηξε την ξανθιά φράντζα από το μελαμψό πρόσωπό του και κοίταξε με τις άκρες των ματιών του τριγύρω.

"Νομίζω ότι ο κύριος Dolan θα σας υποδεχτεί θερμά, αν και εδώ δεν χρειάζεται να είσαστε πολύ επιφυλακτικοί με αυτό το θέμα."
"Μόνο αυτός;" ψέλλισε ο Lewis.
"Υπάρχει και η Olive, αλλά μην αλλάζετε θέμα," τον έκοψε με μια κίνησή του χεριού του. "Θα πάτε στην ανατολική πλευρά, στο τέλος της πόλης, στο ψηλό κτήριο με τον μεγάλο κήπο. Πείτε ότι σαν έστειλε ο Piere."
"Ε-ντάξει," είπε ο Lewis κλίνοντας νευρικά το κεφάλι του ως ευχαριστώ.

Το κτήριο στο οποίο τους είχε παραπέμψει ο Enir, ήταν περιφραγμένο με έναν ψηλό, ροζ, πέτρινο φράχτη και την είσοδό του φρουρούσε ένας ψηλός και μπρατσωμένος άνδρας ντυμένος με ένα ροζ αμάνικο πουκάμισο και λευκό παντελόνι. Δικαιολογημένα ο Lewis ένιωθε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, ή μάλλον σαν τη μύγα πάνω σε ένα τεράστιο ροζ ζαχαρωτό. Δεν ήταν τυχαίο ότι οι πωλητές κοιτούσαν παράξενα τις ενδυματολογικές τους επιλογές αφού το μαύρο δε φοριόταν ελάχιστα σε αυτή την πόλη.

Μετά από μερικές σύντομες συστάσεις και την αναφορά του ονόματος του Pierre του επιτράπηκε η είσοδος και ένας άνδρας, ντυμένος κι αυτός στα ροζ και στα λευκά, τους οδήγησε στο κτήριο, αφού πρώτα διέσχισαν έναν τεράστιο κήπο όπου νεαροί άνδρες και γυναίκες γυμναζόντουσαν με πάθος και θέρμη. Το γραφείο του Dolan βρισκόταν στον δεύτερο όροφο του κτηρίου, πίσω από μια βαριά ροζ πόρτα και ήταν στολισμένο με πολλά, ροζ άχρηστα μπιμπελό τα οποία όπως τους εκμυστηρεύτηκε αργότερα τα συνέλεγε από μικρό παιδί και ήταν το κρυφό του πάθος.

Ο ίδιος ο Dolan ήταν ένας άνδρας μετρίου αναστήματος με λευκό δέρμα και καστανά σπαστά μαλλιά, αρκετά γυμνασμένος ωστόσο και με μια ουλή που κοσμούσε το εκτεθειμένο του μπράτσο, μάλλον πληγή κάποιας παλιάς μάχης γιατί είχε την τάση πού και πού να την τρίβει περήφανα σαν να την επιδείκνυε. Η αναφορά του ονόματος του Mowbray του προκάλεσε απερίγραπτη χαρά και ενθουσιασμό και αυθόρμητα άρχισε να τους χτυπάει φιλικά στην πλάτη και να ζητάει αναφορά για την παράδοση των νέων προμηθειών που περιμένανε. Παρόλα αυτά τα νέα δεν ήταν καθόλου καλά και προς στιγμήν η απογοήτευση ήταν φανερή στο πρόσωπό του. Άκουσε με έκδηλο ενδιαφέρον όλες τις λεπτομέρειες και δέχτηκε την κασετίνα με τις σφαίρες που αποτελούσε το μόνο εισιτήριο τον δύο ανδρών για να κερδίσουν τη φιλοξενία αυτού του άγνωστου άνδρα. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα είχαν στο μυαλό του.

"Ώστε ο Edgar μού έστειλε νέο αίμα," είπε χτυπώντας τους ξανά στην πλάτη. "Είσαστε νέοι και οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Σημασία έχει όμως ότι είσαστε εδώ σώοι και αβλαβείς και μπορείτε να συμβάλλετε στον αγώνα με τη ζωή σας."

Φυσικά αυτό δεν ήταν παρά μία παρεξήγηση, μια παρεξήγηση που δε λύθηκε όσο και αν προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι στην πραγματικότητα δεν είχαν άμεση σχέση με όλα αυτά. Το μόνο που ζητούσαν ήταν λεφτά και μια στέγη για μερικές μέρες μέχρι να βρουν μια πρόχειρη λύση, να αποκτήσουν μερικά χρήματα και να αφήσουν πίσω τους την Fabul και όλα όσα είχαν να κάνουν σχέση με το περιστατικό.

"Μη ντρέπεστε και μην αποθαρρύνεστε!" είπε θερμά ο Dolan. "Είσαστε δύο άτομα που δε δίστασαν να περάσουν μέσα από τη ναυτική βάση. Έχετε μέλλον μπροστά σας, και η σφραγίδα του Edgar αποτελεί εγγύηση. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το υπέροχο εστιατόριο που μου είχε προτείνει, είχαν το πιο νόστιμο φαγητό που έφαγα ποτέ, το κόκκινο κρέας ήταν τόσο τρυφερό... Πιστεύω ότι μπορεί να διακρίνει το ταλέντο και τις προοπτικές καλύτερα από κάθε άλλον," συνέχισε να φλυαρεί.
"Μας συγκρίνει με ένα μάτσο ψημένα μηρυκαστικά ή μου φαίνεται;" ψιθύρισε ο Caleb στο αφτί του Lewis.
"Γι' αυτό, χαίρομαι που παρουσιαστήκατε εδώ," είπε περνώντας τα χέρια τους γύρω από τους ώμους τον δύο ανδρών και τους έσφιξε δυνατά ενώ εκείνοι κοίταζαν το πάτωμα μουδιασμένοι. "Κατά τον χρόνο της παραμονής εδώ λόγω της υποχρεωτικής εκπαίδευσης μαζί με τους υπόλοιπους νεοσύλλεκτους, δε χρειάζεται να ανησυχείτε για νερό, τροφή ή στέγη, αφοσιωθείτε στο πάθος σας και στη δημιουργία δεσμών με τους υπόλοιπους συντρόφους. Κι εγώ είμαι εδώ για ό,τι άλλο χρειαστείτε. Και τώρα επιτρέψτε μου," είπε και έριξε μια τελευταία ματιά στους δύο άνδρες. "Ανυπομονώ να ζητήσω να μου φέρουνε στολές στο νούμερό σας!"
"Ορίστε;" αναφώνησε ο Lewis.
"Δεν υπάρχει λόγος για ντροπές!" τους κοίταξε πάνω από τον ώμο του ενώ άνοιγε τη βαριά πόρτα. "Όλοι οι νεοσύλλεκτοι παίρνουν τη στολή τους τζάμπα. Φυσικά για τα υπόλοιπα θα πρέπει να συνεισφέρετε και εσείς όπως όλοι. Αρχίζετε από αύριο!"

Η αντίδραση του νεκροθάφτη ήταν αργή και καθυστερημένη, προσπαθώντας να επεξεργαστεί την κατάσταση κατάλαβε ότι όχι μόνο είχε μπλεχτεί σε κάτι που δεν ήθελε αλλά με βάση τα δεδομένα δεν τον συνέφερε να εξηγήσει την πραγματικότητα. Ξένοι σε μία ξένη πόλη, ικανοί να πληρώσουν για ένα σωστό κατάλυμα μόνο για μία μέρα, θα βρισκόντουσαν πολύ γρήγορα στον δρόμο, χωρίς πολλές προοπτικές και η άσχημη πλευρά της ζωής θα τους χτυπούσε την πόρτα.

Έπιασε τη γέφυρα της μύτης του προβληματισμένος και ακούμπησε το άλλο του χέρι στο ξύλινο, γεμάτο από χαρτιά και λερωμένες πένες γραφείο. Προσπάθησε να σκεφτεί την κατάσταση σαν ευκαιρία. Κανένας δε θα έλεγε όχι σε εξασφαλισμένη τροφή και στέγη και ο ίδιος δεν ήταν αρκετά ανόητος για να αφήσει την περηφάνια του να μπει ανάμεσα σε εκείνον και ένα καθημερινό γεύμα. Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Θα προτιμούσε να μην καταστάλαζε σε εκείνη την πόλη, αλλά ήταν μια ευκαιρία να μείνει κρυμμένος μέχρι να καταλαγιάσουν τα πνεύματα και ξεχαστεί το όνομά του. Ήλπιζε πως ως τότε ο Mowbray θα επισκεπτόταν το νησί και θα τους βοηθούσε να λύσουν την παρεξήγηση χωρίς παρατράγουδα και δραματικούς διαλόγους και έτσι θα μπορούσε να είναι πάλι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει.

"Δηλαδή θα μείνουμε εδώ;" ρώτησε ο Caleb.
"Πόσες επιλογές έχουμε; Είμαστε ταπί. Από αύριο δε θα έχουμε μέρος να μείνουμε και δεν μας εγγυάται κανένας ότι θα καταφέρουμε να βρούμε δουλειά ως τότε. Αν μείνουμε εδώ, μπορούμε να βρούμε καμιά δουλειά μερικής απασχόλησης ανάμεσα στην εκπαίδευση για την οποία μιλάνε και τον βραδινό ύπνο για να βγάλουμε μερικά παραπάνω χρήματα ανά κι έτσι να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται από εδώ πέρα."
"Καλό μου ακούγεται," είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα μια κοπέλα κουβαλώντας δυο ζευγάρια ρούχα τυλιγμένα σε νάιλον. Τους ενημέρωσε ευγενικά πως ήταν οι καινούργιες τους στολές και ότι θα τους οδηγούσε η ίδια στο δωμάτιο όπου θα περνούσαν τα βράδια τους κατά το διάστημα της εκπαίδευσης. Την ακολούθησαν χωρίς ερωτήσεις και πέρασαν από τον μακρύ διάδρομο που είχαν διασχίσει νωρίτερα, ο οποίος ήταν στολισμένος με βάζα διάφορων σχημάτων και χρωμάτων φορτωμένα με ποικιλίες λουλουδιών. Οι συνθέσεις ήταν εξαιρετικές, αλλά οι μυρωδιές και τα αρώματα του σπιτιού έκαναν την ατμόσφαιρα επιεικώς αποπνικτική για τον νεκροθάφτη.