[Τέλος-Αποστολή] Ποιος θα Πληρώσει τη Νύφη;

"Τέλεια, θα περιμένουμε έναν τύπο που έχει δει τις φάτσες μας μόνο σε φωτογραφία να μας ψάξει μέσα σε όλη αυτήν την πόλη;"
"Ούτως ή άλλως, δουλειά του είναι να μιλήσει με τον Anieri, σωστά;" ρώτησε ο Caleb. "Δε νομίζω ότι θα έχει κάποιο πρόβλημα ακόμα κι αν εμείς τινάξουμε τα πέταλα στην πορεία. Το θέμα μας είναι να προσεγγίσουμε τον Petrovic και να εξασφαλίσουμε την ασφάλειά του. Καλύτερα να του πούμε να μείνει στο σπίτι του Monferatio για λίγο διάστημα, θα είναι πιο ασφαλής εκεί."
"Αποκλείεται, ο Monferatio δεν έχει αποδεχθεί ακόμα εντελώς την ιδέα, μια παρέμβαση του Anieri και μπορεί να αλλάξει εντελώς τα πράγματα," είπε αγχωμένος ο Lewis κόβοντας βόλτες μέσα στη μικρή σοφίτα. "Θα πρέπει να αποφύγουμε κάθε επαφή του Monferatio με τον Petrovic ώσπου να γίνει ο γάμος, πρώτον γιατί δεν εμπιστεύομαι ακόμα τον γέρο και δεύτερον γιατί μόνο έτσι θα αποδείξουμε ότι θέλει να βλάψει τον ίδιο και όχι τον Petrovic."
"Μα καλά, τι περιμένεις να κάνουμε τρία άτομα απέναντι σε όλους τους άνδρες του Anieri;"
"Θα ήταν παράτολμο να κινήσει μεγάλη δύναμη εναντίων μας, θα έβαζε σε στόχο τον εαυτό του, το θέμα κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει μυστικά και χωρίς να κινήσει πολλές υποψίες, άρα η δύναμη που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι μικρή, αυτό ελπίζω τουλάχιστον. Το θέμα είναι αν γνωρίζουν για την ύπαρξή μας ή όχι και-" τα λόγια του έκοψε ο Edgar που έβηξε δυνατά και μπήκε ανάμεσά τους.
"Συγνώμη που διακόπτω ξανά, αλλά αν δεν απατώμαι έχετε κάποια γνωριμία με τον Petrovic," ρώτησε.
"Ναι και λοιπόν;" ρώτησε ο Caleb.
"Τι καθόμαστε, λοιπόν; Οδηγήστε με σε εκείνον!" είπε δυνατά και άνοιξε την πόρτα. "Ο χρόνος είναι πολύτιμος, δεν έχουμε ώρα για αναλύσεις και μοιρολόγια. Αν και λόγω του επαγγέλματός σας, δεν σας αδικώ που έχετε αυτήν την τάση. Εμπρός λοιπόν!"

"Πού πάει αυτό;" ρώτησε ο Caleb δείχνοντάς τον έκπληκτος.
"Είμαι γένους αρσενικού!" δήλωνε ο Edgar καθώς κατέβαινε τις σκάλες με στυλ χαιρετώντας παράλληλα την σπιτονοικοκυρά που ανέβαινε τις σκάλες χτυπώντας ελαφρά το καπέλο του με το δείχτη.
"Τα χαρτιά μου," μουρμούριζε ο Lewis προσπαθώντας να συγκεντρώσει αγχωμένα ότι είχε κρύψει τις προηγούμενες μέρες.
"Θα τα πάρεις μαζί σου;"
"Καλύτερα να μη μείνουν εδώ. Σήκωσε την μπλούζα σου," του είπε επιτακτικά.
"Τι στο καλό;" τον κοίταξε άναυδος.
"Σήκωσε την μπλούζα," επανέλαβε τραβώντας την προς τα επάνω.
"Ω!" αναφώνησε η σπιτονοικοκυρά σκανδαλισμένη από το θέαμα που αντίκρισε.
"Τι θες, δεν σου το έδωσα ήδη το ενοίκιο;" τη ρώτησε ο πρώην νεκροθάφτης χωρίς να της ρίξει έστω ένα βλέμμα.
"Όχι, εγώ... να.. κάτι κύριοι... σας έψαχναν νωρίτερα..."
"Άσε με κάτω!" φώναξε ο Caleb.
"Φύγε!" φώναξε την σπιτονοικοκυρά το Lewis βγάζοντας έναν σπάγκο από το συρτάρι του κομοδίνου κι εκείνη το έβαλε στα πόδια.

Χωρίς να χάσει άλλον χρόνο, έδεσε με το ζόρι τα πιο σημαντικά χαρτιά γύρω από τη μέση του Caleb και να βάλει φωτιά μέσα σε ένα μεταλλικό μπολ στα υπόλοιπα. Τα νέα που του είχε φέρει η γυναίκα δεν τον είχαν ηρεμήσει καθόλου, αντίθετα είχαν μεγαλώσει τους φόβους του.

"Θα μπορούσες να μου πεις από την αρχή τι ήθελες να κάνεις," είπε ο Caleb αποτραβηγμένος στη γωνία μετά από τις ντροπιαστικές σκηνές που είχε ζήσει.
"Πάμε," είπε ο Lewis και τον τράβηξε.
"Πού πας με το μπολ που καίγεται;" ρώτησε καθώς κατέβαιναν γρήγορα τις σκάλες.
"Μην κάνεις πολλές ερωτήσεις, αυτοσχεδίασε, δεν έχουμε χρόνο."
"Επιτέλους," είπε ο Edgar μόλις τους είδε. "Πρώτη φορά με στήνουν τόση ώρα."
"Βούλωσέ το, Mowbray," σφύριξε από θυμό ο Lewis και αναποδογύρισε το μπολ στο έδαφος.
"Ω, τι ανυπέρβλητη ευγένεια," σχολίασε ενώ ο Lewis πετούσε τα υπολείμματα στα σκουπίδια. "Είμαι βαθύτατα συγκινημένος," συνέχισε να λέει γυρίζοντάς τους την πλάτη κάπως θιγμένος. "Ούτε στην Co-"
"Πολλά λες," τον έκοψε ο Caleb και τον τράβηξε μαζί τους.
"Θεώρησα περιττό να σημειώσω ότι είναι ακριβό σακάκι, μα τι να γίνει," είπε συγκαταβατικά ενώ τον έχωναν σε ένα στενό.

Λίγη ώρα αργότερα

Οι τρεις άνδρες βρισκόντουσαν στην μεγάλη αίθουσα του σπιτιού του Petrovic. Ο Lewis προχωρούσε κάπως ταραγμένος, τραβώντας τον Edgar ο οποίος έδειχνε ενθουσιασμένος με την καλλιτεχνική φύση του σπιτιού, τα μεγάλα αγάλματα και τους μεγάλους πίνακες που κρέμονταν επιβλητικά στους τοίχους του. Ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του, παρατηρώντας κάθε τι στην μεγάλη αίθουσα και κάθε τόσο έβγαζε το καπέλο του για να χαιρετίσει τους άνδρες του Petrovic, που τον κοιτούσαν με μισό μάτι. Ο Caleb είχε ένα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπό του, δεν ήξερε αν έπρεπε να διασκεδάζει σ' αυτήν την κατάσταση που βρισκόντουσαν ή να ανησυχεί για το αφεντικό του που πάλι βρισκόταν σε σύγχυση στην παρουσία ενός ατόμου, που κάθε άλλο παρά συμπαθητικό θεωρούσε.

Ο Petrovic ανασηκώθηκε από την καρέκλα του.
"Τι συμβαίνει, Lewis; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τον γάμο;" ρώτησε με απορία, άλλωστε εκείνο ήταν το πιο σημαντικό θέμα για το οποίο ενδιαφερόταν εκείνη την στιγμή.
"Όχι, κάθε άλλο, αλλά..."
"Ο Monferatio;" τον έκοψε ο Petrovic.
"Όχι, αλλά..."
"Γεια, το όνομά μου είναι Edgar Mowbray. Χαίρομαι που σας γνωρίζω," είπε ο Edgar με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του βγάζοντας το καπέλο του και κάνοντας μια μικρή υπόκλιση. "Έχω ακούσει πολλά για εσάς," συνέχισε μιλώντας του στον πληθυντικό.

Ο Lewis έριξε μια άγρια ματιά στον πατριώτη του, κάτι που ίσως δεν θα επιθυμούσε να είναι και προσπάθησε να μιλήσει πάλι ανοιγοκλείνοντας λίγο το στόμα του αλλά η φωνή του Petrovic τον έκοψε. Τον είχαν διακόψει ήδη τέσσερις φορές, το πόδι του χτυπούσε ρυθμικά στο πάτωμα της αίθουσας ενώ κοιτούσε τον Petrovic που βρισκόταν καθισμένος απέναντί του.

"Ναι, ναι" είπε ο Petrovic εξετάζοντας τον Mowbray από την κορφή ως τα νύχια με το ένα φρύδι του ανασηκωμένο. "Υποθέτω ότι είστε φίλος του Lewis."
"Μα φυσικά! Είμαστε στην ίδια ομάδα," είπε ο Edgar και τα μάτια του πρώην νεκροθάφτη γούρλωσαν στο άκουσμα αυτού.

"Θα το αγνοήσω αυτό για την ώρα," έβηξε ο Lewis και άρχισε να μιλάει και πάλι, ενώ ο Caleb είχε υιοθετήσει ένα μικρό χαμογελάκι κατά την διάρκεια της ολίγον δευτερολέπτων συζήτηση και το αποτέλεσμα αυτής, με το αφεντικό του να είναι φανερά εκνευρισμένο από την έκφραση του προσώπου του. "Δεν βρεθήκαμε εδώ για τον γάμο, αλλά υπάρχει ένας μεγαλύτερος κίνδυνος για εσένα. Προφανώς όχι λόγω της δύναμής σου, αν σε αντιμετώπιζαν κατά μέτωπο θα ήταν σίγουρο αποτέλεσμα με νίκη σου."

Ο Edgar ανασήκωσε το φρύδι του στα λόγια του Lewis.

"Ο Don Anieri έχει θέσει τους άνδρες του να σε σκοτώσουν πάση θυσία. Το γεγονός ότι συνεργάζεσαι με τον Monferatio τον κάνει να βρίσκεται σε δύσκολη θέση, η εξουσία του πια φθείρεται και ο Monferatio θα έχει εσένα πια δίπλα του. Η παρουσία σου σ' αυτήν την πόλη τον κάνει να σε φοβάται περισσότερο, σημαίνει ότι εσύ θα κληρονομήσεις όλην την δύναμή του."
"Έχω τόσους άνδρες όμως να με υπερασπιστούν," απάντησε ο Petrovic περιμένοντας να δει που ο συνομιλητής του θα το πήγαινε.
"Και πώς γνωρίζεις, πώς γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει κάποιος προδότης ανάμεσα στους άνδρες σου;" ρώτησε σοβαρά ο Lewis. "Δεν αμφιβάλλω για την δύναμη που κατέχουν οι άνδρες σου και την δυνατότητα τους να σε προστατέψουν. Αλλά καλύτερα για εσένα είναι η ασφάλειά σου να διασφαλιστεί αλλιώς, με το να κρυφτείς σε μέρη που δεν θα μπορέσει να σε βρει."

Ο Petrovic σ' εκείνο το σημείο δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση, ο ίδιος είχε δώσει αυτό το παράδειγμα στον άνδρα όταν βρέθηκε πρώτη φορά μπροστά του και η νοοτροπία του συμφωνούσε τα με τα λόγια του.

"Σκοπός σας λοιπόν είναι να με φυγαδεύσετε; Σ' αυτό μπορώ να σας βοηθήσω, αλλά με τον Anieri τι θα γίνει;"
"Μέσα σε λίγες μέρες θα φτάσει ένας ανώτερος μας να διαπραγματευτεί μαζί του, θα ήταν δύσκολο να παρουσιαστώ εγώ στον Anieri εφόσον γνωρίζει την φυσιογνωμία μου. Μόνο εσύ μπορείς να μας βοηθήσεις αυτήν την στιγμή," είπε σαν να μην ήθελε να τονίσει ότι εκείνοι βοηθούσαν εκείνον.

Ο Petrovic δεν άργησε να συμφωνήσει στο να τους ακολουθήσει, γεγονός που ξάφνιασε τον Edgar ο οποίος ήταν κάπως ενοχλημένος που δεν κατάφερε να μιλήσει και όλη την πειθώ την είχε αναλάβει ο Lewis. Ο άνδρας, τους έδειξε την πίσω πόρτα του κτηρίου του και για τα πιθανά μέρη που δεν θα γνώριζαν οι άνδρες του Anieri ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ως καταφύγιο.

Ο Edgar τράβηξε το μανίκι του Lewis κοιτάζοντας γύρω του λίγο πριν φύγουν από την πίσω πόρτα του κτηρίου.

"Δεν ξέρω για προδότες μέσα σ' αυτό το σπίτι, που σίγουρα θα υπάρχουν βέβαια," χλεύασε. "Αλλά σκέψου ότι μιας και γνωρίζουν την φυσιογνωμία σου δεν θα είναι δύσκολο να κυκλοφορήσουμε;" έκοψε τα λόγια του ενώ ο Lewis περίμενε να ολοκληρώσει την σκέψη του παρατηρώντας τον άνδρα που κοιτούσε συνεχώς γύρω του.
"Δεν μου λες κάτι καινούριο, Mowbray," του απάντησε απότομα.
"Άουτς," μόρφασε ο Edgar ειρωνευόμενος ακολουθώντας τον άνδρα που περπατούσε αποφασιστικά. Πρώτη φορά τον έβλεπε έτσι ή μάλλον δεν του θύμιζε απλά τον άνδρα με τον οποίο είχε συζητήσει στην Colt Town.

Η γκαντεμιά του Edgar όμως δεν άργησε να εμφανιστεί. Οι άνδρες του Anieri τους παρακολουθούσαν από τότε που είχαν αφήσει το μικρό δωμάτιο και γνωρίζανε τα κατατόπια του σπιτιού του. Δεν περιμένανε όμως ότι θα συναντούσαν μόνο τέσσερις άνδρες απέναντί τους, τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους πρόδιδαν την αυτοπεποίθηση που είχαν βλέποντας την εικόνα απέναντί τους. Δυο άνδρες που μάλλον είχαν μεγάλη δύναμη ανάμεσα στους άνδρες του Don, αν έκρινε κανείς από το παρουσιαστικό τους. Ο ψηλότερος, μελαχρινός, έσιαξε τα μαύρα γυαλιά του χαμογελώντας ειρωνικά ενώ ο ξανθός σύντροφός του έβγαλε ένα πνιχτό γελάκι.

"Caleb, πάρε τον Petrovic και φύγε. Θα τους καθυστερήσω εγώ," είπε ο Lewis και ο Caleb έγνεψε καταφατικά. Ο νεαρός πρώτην νεκροθάφτης πέταξε το τσιγάρο του κάτω και το πάτησε γερά, νιώθοντας μια παρουσία δίπλα του. Ο κοντύτερος ευγενής στεκόταν μαζί του έχοντας ένα πολύ περίεργο χαμόγελο. "Γιατί δεν έφυγες;"
"Θα μείνω μαζί σου," είπε. "Δεν θα πάρεις όλη την δόξα εσύ. Άλλωστε, έχω καιρό να νιώσω ανδρεναλίνη," συνέχισε παίρνοντας το ραβδί του στα χέρια του.
"Αρκεί να μην μπεις στα πόδια μου."
"Και εσύ στα δικά μου."

Οι δύο άνδρες που στεκόταν μπροστά τους χαμογελούσαν με αυτοπεποίθηση και τους ζύγιζαν με το βλέμμα τους πλησιάζοντας ψύχραιμα. Από τη στάση τους και μόνο μπορούσες να καταλάβεις ότι δεν τους θεωρούσαν πραγματικό εμπόδιο, ούτε εκείνους, ούτε τον Caleb που προστάτευε τον Petrovic. Παρακολουθώντας τις κινήσεις τους, ο Lewis δάγκωσε τα χείλη του, ήλπιζε ότι ο Caleb είχε οδηγήσει τον Petrovic σε ένα από το μέρη που είχε στο μυαλό του, το θέμα ήτανε να τους καθυστερήσουν αρκετά ώστε οι άλλοι δύο να καταφέρουν να διαφύγουν.

"Τι έχουμε εδώ, καινούριοι;" ρώτησε ο ένας, ο πιο κοντός και πλησίασε ακόμη περισσότερο.

Ήταν ξανθός, κοντός και σίγουρα δεν είχε αρχίσει καν την ενήλικη ζωή του. Ο Lewis έσμιξε τα φρύδια του και τον κοίταξε από πάνω ως κάτω. Γεννιούνται πολλές ιδιοφυΐες στον κόσμο, άλλες για τα γράμματα, άλλοι για τις τέχνες, κάποιοι γεννιόντουσαν με αίμα πολεμιστή και κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των άλλων από μικρή κιόλας ηλικία. Ο Lewis τους ζήλευε, τους ζήλευε που χρειαζόταν να κάνουν τη μισή προσπάθεια απ' ό,τι όλοι οι υπόλοιποι για να κατακτήσουν μία τέχνη.

"Ναι, κι εσείς υποθέτω ότι είσαστε η τελετή υποδοχής," του απάντησε ο Mowbray.

Και από την άλλη, στο πλάι του είχε τον Mowbray, το δεύτερο είδος του ανθρώπου που αντιπαθούσε και ζήλευε. Γεννημένος μέσα στα λεφτά, μαθημένος να φέρεται με αυτοπεποίθηση, είχε από την κούνια του ακόμα περισσότερες ευκαιρίες από ό,τι άλλοι κόπιαζαν να αποκτήσουν μια ζωή. Και παρ' όλη την αυτοπεποίθησή του, στο μπόι δεν ξεπερνούσε κατά πολύ τον μικρό.

"Είμαστε αυτοί που θα σε στείλουμε στην κόλαση, εξυπνάκια," είπε γλυκά ο νεαρός και του χάρισε ένα πλατύ μα κρύο χαμόγελο.
"Ω, πρέπει να κάνει ζέστη εκεί κάτω," είπε ο Mowbray ανταποδίδοντας το χαμόγελο και τράβηξε το πιστόλι του την ώρα που ο μικρός έπιανε τη λαβή του ξίφους του.
"Μη-"

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή του και η κόψη ενός ξίφους έστεκε απειλητικά δίπλα από τον λαιμό του, ο δεύτερος και ψηλότερος μαυροφορεμένος άνδρας είχε εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και βρέθηκε από δίπλα του πριν ο μαυρομάλλης νεκροθάφτης καταφέρει να αντιδράσει. Την ίδια στιγμή, ο ξανθός νεαρός είχε αποφύγει τις σφαίρες του Mowbray και με μια κίνηση, πέταξε το ξίφος του με δύναμη προς τον Mowbray. Η λαβή βρήκε το κούτελο του ευγενή άνδρα και εκείνος έπεσε πίσω αναίσθητος αφήνοντας τον Lewis να αναστενάζει απογοητευμένος, για άλλη μια φορά το όνομα Mowbray του έφερνε κακοτυχία και ήλπιζε τουλάχιστον πως αν ήταν να του στείλουν έναν ανώτερο για βοήθεια, τουλάχιστον θα έπρεπε να είχε χρήσιμος.

"Πού κρύψατε τον Petrovic;" ρώτησε.
"Δεν ξέρω," απάντησε ο Lewis.
"Όλοι τα ίδια λέτε μέχρι να ομολογήσετε," είπε το ξανθό αγόρι που αποδείχθηκε εξαιρετικά ομιλητικό.
"Γι' αυτό και δε γνωρίζω, δε θα δίσταζα να το αποκαλύψω διαφορετικά," απάντησε ο Lewis. "Αυτή η λεπίδα δεν είναι πολύ ελκυστική."
"Καταλαβαίνεις ότι από τη στιγμή που δε μας είσαι χρήσιμος, μπορούμε να σε καθαρίσουμε επιτόπου;" τον ρώτησε ο μικρός χαμογελώντας.
"Θα μας καθαρίζατε ακόμα κι αν ήξερα που είναι. Το θέμα είναι ότι στην πραγματικότητα δεν σας βολεύει, αγγίξτε έστω και μια τρίχα μας και το αφεντικό σας θα είναι αυτό που θα βρεθεί σε δύσκολη θέση."
"Μεγάλο στόμα έχεις για έναν άνδρα του Monferatio" εκνευρίστηκε ο μικρός. "Νομίζεις ότι πιάνει σε εμάς μια τέτοια απειλή;"
"Πράγματι, δε θα έπιανε, αν ήμουν άνδρας του Monferatio. Το θέμα είναι ότι ανήκω σε μια πολύ μεγαλύτερη δύναμη που αν θέλει μπορεί να καταστρέψει ολόκληρο το νησί," τους είπε. "Και πιστέψτε με, το αφεντικό σας δε θα είχε καμία δύναμη να τη σταματήσει."

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ερωτηματικά και κουνήθηκαν στη θέση τους μουδιασμένοι για μια στιγμή. Ο Lewis που προσπαθούσε να κρατήσει την ηρεμία του, κλώτσησε διακριτικά τον Mowbray που μόλις είχε αρχίσει να συνέρχεται. Ψέματα επάνω σε ψέματα, θα έλεγε οτιδήποτε για να γλυτώσει το τομάρι του και δεν ήθελε κανέναν να του μπει εμπόδιο λόγω περηφάνιας ή ιδανικών.

"Για ποιον δουλεύεις;" τον ρώτησε ο ψηλός άνδρας.
"Σε αυτό θα απαντούσα μόνο στο αφεντικό σου. Για την ώρα, εμείς ήμαστε οι τελευταίοι που σας είμαστε εμπόδιο, τον Petrovic ψάχνετε, σωστά;"

"Σωστά," άκουσε πίσω του και δέχτηκε ένα χτύπημα στο πίσω μέρος του κρανίου του, αρκετά δυνατό για να τον ζαλίσει και να τον κάνει να πέσει αναίσθητο στο έδαφος κάτω από το θριαμβευτικό γέλιο του ξανθού νεαρού.

Δεν είχε ιδέα πόση ώρα του πήρε για να βρει ξανά τις αισθήσεις του. Το πρώτο πράγμα που ένιωσε ήταν ένα δυνατό τράνταγμα και ένα κύμα ζέστης, άνοιξε τα μάτια του ενώ άκουγε ένα δυνατό σύρσιμο και σηκώνοντας το κεφάλι του αντίκρισε ένα άγνωστο δωμάτιο, διακοσμημένο με λογής-λογής βαλσαμωμένα ζώα, δυο ψηλές πολυθρόνες και ένα βαρύ γραφείο από μαόνι. Κούνησε το κεφάλι και ανοιγόκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να καταλάβει που βρισκόταν αφήνοντας ένα δυνατό γρύλισμα από τον πόνο που ένιωθε στο κεφάλι.

"Ξύπνησες χαρά της ζωής;" άκουσε την εκνευριστική φωνή του Mowbray πίσω του και την ίδια στιγμή συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να κουνήσει τα χέρια του. "Ζέστη δεν κάνει εδώ μέσα; Στην αρχή νόμιζα ότι όντως ξύπνησα στην κόλαση."
"Τι στην ευχή;" κοίταξε τα σχοινιά που τους έδεναν.
"Ναι, θα έλεγε κανείς ότι είμαστε δεμένοι από τη μοίρα," είπε ποιητικά ο Mowbray που ήταν δεμένος πλάτη με πλάτη με τον πρώην νεκροθάφτη της Colt. "Αρκετά σφιχτά μάλιστα."
"Εσύ φταις για όλα," αναστέναξε ο Lewis. "Έκανες κίνηση πριν καν σκεφτούμε μια τακτική, αλήθεια νόμιζες ότι τους είχαμε;"
"Στην πατρίδα μας, δεν το βάζουμε ποτέ στα πόδια. Βαλσαμωμένος βάτραχος είναι αυτό; Τι γούστο..." είπε ανασηκώνοντας το φρύδι του.
"Μίλα για τον εαυτό σου," είπε ο Lewis. "Και τι κάνουμε τώρα;"

"Τώρα σηκωνόμαστε με το τρία και προσπαθούμε να κατεβάσουμε ένα από όλα αυτά τα κοφτερά αντικείμενα που κοσμούν τον τοίχο. Πόσο μπορεί να μας υποτιμούν ώστε να μας αφήσουν σε μια τέτοια αίθουσα;"
"Δεν έχουν κι άδικο, ούτε μια κίνηση δεν προλάβαμε να κάνουμε," σημείωσε ο Lewis.
"Αυτό δεν έχει καμία σημασία-"
"Τρία," είπε μόνος του ο Lewis και σηκώθηκε.
"Θα το εκτιμούσα αν με προειδοποιούσες, όπως κι αν λάμβανες υπ' όψιν το ύψος μου," διαμαρτυρήθηκε ο Edgar πατώντας στις μύτες των ποδιών του.
"Δεν φταίω εγώ που είσαι κοντός."
"Αυτή η μανία να μου καταλογίζεις τα πάντα είναι αδικαιολόγητη. Πρόσεχε πώς προχωράς..."
"Αφού δεν ακολουθείς τα βήματά μου."
"Είναι αδύνατον να προχωρήσουμε έτσι. Έλα, πάμε σαν τον κάβουρα, πλάγια. Ξέρεις τι είναι ο κάβουρας ή να το αναλύσω;"
"Ένα ζώο που δεν το περνάς πολύ σε ύψος;"
"Μάλιστα, που έχει τόσο μικρό εγκέφαλο όσο εσύ, νομίζω ότι ερχόμαστε σε μια συνεννόηση" συνέχισε ο Edgar ενώ προσπαθούσαν να προχωρήσουν.
"Ξαφνιάζομαι που το ξέρεις, είχα την εντύπωση ότι εσύ δεν έχεις καθόλου."
"Ο μικρός σου εγκέφαλος φταίει γι' αυτό το πόρισμα," συμπέρανε καυστικά ο Edgar. "Και τώρα να με συγχωρείς, γίνει για λίγο χρήσιμος," είπε πατώντας στο εξωτερικό του τζακιού.
"Γιατί να κάνω εγώ το στήριγμα;"
"Αν κλείσεις το στόμα σου για λίγο, ίσως καταφέρουμε να βγούμε από εδώ," είπε κάπως εκνευρισμένος ο Edgar ενώ προσπαθούσε να φτάσει με τα πόδια το ξίφος που κοσμούσε την καμινάδα. "Τεντώσου λίγο ακόμα, δε θα πάθεις τίποτα."
"Αυτό το λες επειδή δεν νιώθεις τις φλόγες να πλησιάσουν τα οπίσθια σου," διαμαρτυρήθηκε ο Lewis.
"Λίγο ακόμα," είπε ο Edgar αγγίζοντας το σπαθί με την άκρη του ποδιού του. "Έλα..."
"Δεν έχει νόημα, δε θα το φτάσεις ποτέ."
"Μυρίζομαι απαισιοδοξία εκτός από καμένο ύφασμα..."
"Τι;" ο Lewis έριξε μια ματιά πίσω του. "Κουνήσου, θες να καούμε ζωντανοί;" τον ρώτησε εκνευρισμένος παρακολουθώντας το καψαλισμένο ύφασμα να αρπάζει σιγά-σιγά φωτιά.

"Εσύ ήδη καίγεσαι," σχολίασε ο Edgar ενώ ο Lewis κοιτούσε αγχωμένος την άκρη του σακακιού του που ήδη είχε γίνει θύμα αυτής της γελοίας κατάστασης στην οποία είχαν βρεθεί. "Από την κακία σου είναι," συνέχισε ενώ προσπαθούσε με ζόρι να ρίξει το ξίφος.
"Και είσαι σίγουρος ότι δεν θα μας ακούσουν;"
"Δεν χάνουμε και τίποτα αν δοκιμάσουμε," είπε ο Edgar και κλώτσησε το ξίφος το οποίο έπεσε μπροστά ακριβώς στον Lewis. "Μπορείς να με κατεβάσεις τώρα," είπε με ύφος θριαμβευτή.
"Μπορεί να μας είχες σκοτώσει!" διαμαρτυρήθηκε ο Lewis και τον βοήθησε να κατέβει επανερχόμενοι στην αρχική κατάσταση που βρισκόντουσαν.

Χωρίς δεύτερη σκέψη και οι δύο κάθισαν κάτω στο πάτωμα, ενώ ο Lewis έσπρωξε το ξίφος με τέτοιο τρόπο για να μπορέσουν να κόψουν έστω και λίγο τα σχοινιά τους. Η τριβή του ξίφους με τα σχοινιά, τα οποία δεν ήταν και ιδιαίτερα χοντρά βοηθούσε στο να λυθούν. Μάλλον τους είχαν υποτιμήσει ιδιαίτερα, δένοντάς του με ότι πιο απλό και πρόχειρο είχαν βρει εκείνη την ώρα. Ο ιδρώτας του Edgar που του προκαλούσε η ζέστη από το τζάκι έπεφτε στα μάτια του ενώ ο Lewis προσπαθούσε με μεγαλύτερη δύναμη να καταφέρει να τους λύσει. Ο νεότερος κατά δύο χρόνια πρώτην νεκροθάφτης και τώρα σύντροφος του ανθρώπου που ποτέ δεν θα ήθελε να ξαναδεί, ήταν αρκετά πιο ευκίνητος και πιο δυνατός από τον μεγαλύτερο και κοντύτερο από εκείνον ευγενή.

"Τα καταφέραμε τελικώς," σχολίασε ο Edgar όταν επιτέλους το σχοινί κόπηκε και τα δύο ζευγάρια χέρια ελευθερώθηκαν από τα δεσμά. Έτριψε τον καρπό του και σηκώθηκε σιγά σιγά τινάζοντας το κοστούμι του και φτιάχνοντας την γραβάτα του. Κοιτάχτηκε λίγο στο καθρέφτη φτιάχνοντας τα μαλλιά του αλλά η φωνή του Lewis τον έκοψε.
"Δεν νομίζεις ότι δεν έχουμε ώρα για τέτοια;" ρώτησε απότομα ενώ το βλέμμα του έδειχνε το πόσο δεν προτιμούσε να βρίσκεται με αυτόν τον άνδρα εκείνη την στιγμή. Αναρωτιόταν γιατί στην Colt Town ήταν τόσο γνωστός για την συμπεριφορά του και το λέγειν του. Αναστέναξε και προχώρησε σιγά σιγά προς την μεγάλη πόρτα του δωματίου.
"Ου, βλέμμα που σκοτώνει," σχολίασε ο ευγενής αλλά ο πρώην νεκροθάφτης τον αγνόησε πλήρως και άρχισε να αγγίζει την μεγάλη πόρτα προσεκτικά. Ακούμπησε το αυτί του και προσπάθησε να ακούσει τι συνέβαινε από την άλλη μεριά.
"Δεν χρειάζεται να με κοιτάζεις έτσι," σχολίασε καθώς τα μάτια του ευγενή ήταν καρφωμένα πάνω του. Τα μάτια του γούρλωσαν ξαφνικά.