[Τέλος]Φαΐ... Θαύμα φαΐ...

Η κουζίνα του Baratie είναι μια ευρύχωρη κουζίνα με ένα πάγκο να καλύπτει όλο το κέντρο της και γύρω γύρω στους τοίχους υπήρχαν νεροχύτες και διάφορες συσκευές για μαγείρεμα. Όταν μπήκαμε μέσα γινόταν χαμός. Όλοι έτρεχαν από δω κι από κει για να ετοιμάσουν τα φαγητά για τους πελάτες, όπως και πιο πριν που περάσαμε απέξω. Με ρώτησε ένας τι κάνουμε στην κουζίνα και του εξήγησα την κατάσταση. Μου είπε ότι το μόνο που θα κάνουμε είναι να πλένουμε τα πιάτα. Δεν ενθουσιάστηκα και πολύ αλλά από το να μαγείρευα, καλύτερο μου φαινόταν. Βέβαια η αδερφή μου δεν είχε την ίδια άποψη και αφού τους έπρηξε λίγο, τελικά τους έπεισε να την αφήνουν και αυτή να μαγειρεύει. «Κακομοίρηδες τι έχετε να τραβήξετε από την Shizu…» Σκέφτηκα και μόνο στην ιδέα γελούσα.

Ξεκίνησα να πλένω πιάτα και αυτός ο μάγειρας που μας είπε τι να κάνουμε, μαγείρευε ακριβώς διπλά.
- Με λένε Michael. Μου είπε χαμογελώντας.
- Χάρηκα! Seiji. Του είπα, αλλά δεν του έδωσα το χέρι μου επειδή ήταν γεμάτο σαπουνάδες. Πάντως, πραγματικά έμεινα έκπληκτος όταν έμαθα ότι εσείς νικήσατε αυτούς τους πειρατές που είναι δεμένοι εκεί κάτω.
- Αλίμονο… Έχουμε εκπαιδευτεί για να νικάμε αυτά τα κτήνη που νομίζουν ότι βρίσκουν εύκολο τρόπο για λεφτά και φαγητό. Μου απάντησε, ψυχωμένος.
- Και τι θα κάνετε με αυτούς?
- Θα τους αναλάβουν οι marines όπως όλους!
- Εντάξει... Ευχαριστώ για την ενημέρωση... του είπα και συνέχισα να πλένω πιάτα. Ήλπιζα μέσα στους marines που θα ερχόντουσαν να ήταν και κάποιος γνωστός του πατέρα, για να μας αναγνωρίσει και να μπορέσει να πείσει τον γέρο να μας αφήσει να φύγουμε από εδώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Πλησίασα και την Shizu και της είπα για ότι έμαθα και την είδα να αναθαρρεύει κι αυτή λιγάκι.

Περίμενα πως και πως την άφιξη των marines όμως, είχε αρχίσει να νυχτώνει και δεν είχαν έρθει ακόμα. Ο Michael ήταν ακόμη δίπλα μου και μαγείρευε κι έτσι τον ρώτησα:
- Τόσο πολύ αργούν οι marines κάθε φορά?
- Η πιο κοντινή βάση αυτή την στιγμή είναι στο Dawn Island που είναι 1 μέρα απόσταση από εδώ. Οπότε θα έρθουν αύριο το μεσημέρι λογικά.
- Μάλιστα… Δηλαδή έπρεπε να περιμένω μέχρι αύριο το μεσημέρι για να δω αν τελικά θα σωθώ από αυτό το μέρος μια ώρα αρχύτερα ή όχι. Νύχτωσε για τα καλά και αφού μαζέψαμε το μαγαζί, άλλοι έκατσαν να φάνε κάτι και άλλοι έπεσαν για ύπνο. Εγώ και η Shizu ανήκαμε στην δεύτερη κατηγορία και ανεβήκαμε στους κοιτώνες για να κοιμηθούμε, μετά από αυτή την δύσκολη μέρα. Όμως, ο ύπνος δεν με έπαιρνε με τίποτα και στριφογυρνούσα σκεπτόμενος όλα όσα είχαν συμβεί τον τελευταίο μήνα και πόσο είχε αλλάξει η ζωή μας μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Τελικά, μετά από 2-3 ώρες σκέψης, κατάφερα επιτέλους να κοιμηθώ λίγο.

Ξύπνησα το πρωί και το κεφάλι μου πονούσε. Η προηγούμενη μέρα παραήταν κουραστική. Επίσης, πλέον, ανυπομονούσα να έρθουν οι marines για άλλον ένα λόγο. Ήθελα να γίνω ένας από αυτούς και να προπονούμαι κάθε μέρα όπως μας προπονούσε ο πατέρας μια φορά το δίμηνο. Αφού ήπια έναν καφέ, πήγα στην κουζίνα και βοηθούσα σε ότι με χρειάζονταν. Πέρασαν 2 ώρες και ξαφνικά ακούστηκαν δυο πυροβολισμοί και στη συνεχεία ουρλιαχτά, από την αίθουσα που έτρωγαν οι πελάτες. Τότε όλοι στην κουζίνα κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Ήταν ένας τύπος περίεργος με μερικές ασπίδες δεμένες πάνω του και πίσω του ήταν άλλοι 4 άνθρωποι, 2 με πιστόλια και 2 με σπαθιά. Ήταν αρκετά σοβαροί και έστρεψαν τα όπλα τους κατά πάνω μας. Η Shizu με αγκάλιασε κατευθείαν από τον φόβο της, λες και μπορούσα να την προστατεύσω από σφαίρα.

- Εσείς το κάνατε αυτό στους πολύτιμους nakama του Don Krieg? είπε και φαινόταν αρκετά θυμωμένος.
- Ναι ρε! Γιατί? Θα τους φοβηθούμε? φώναξε ένας μάγειρας, αλλά κάποιοι άλλοι φαίνονταν τρομαγμένοι. Αφού ρώτησα έναν από τους μάγειρες μου είπε ότι ο Don Krieg ήταν ένας τρομερός πειρατής που πήγε στην Grand Line και γύρισε. «Πόσο τρομερός ήταν αφού γύρισε? Στην ουσία απέτυχε εκεί…» Σκέφτηκα αλλά προτίμησα να επικεντρωθώ στο πρόβλημα που είχαμε τώρα παρά σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.
- Θα το πληρώσετε αυτό!
- Και σε ποιον θα το πληρώσουμε? Τον ρώτησε ειρωνικά ένας από τους μάγειρες και οι άλλοι άρχισαν να γελάνε.
- Καλά καλά… Γελάτε εσείς τώρα αλλά όταν θα είστε όλοι νεκροί από εμένα θα κλαίτε!
- Σιγά τα αυγά! Άλλος ένας άθλιος πειρατής είσαι! είπε ο Michael και άρχισε να τρέχει κατά πάνω του. Όταν του επιτέθηκε, εκείνος έβαλε την ασπίδα του στην μέση και απέκρουσε το χτύπημα και με την μικρή ασπίδα που είχε στο άλλο χέρι τον χτύπησε και τον πέταξε μερικά μέτρα πιο πέρα πάνω σε ένα τραπέζι.

Όλοι οι μάγειρες του επιτέθηκαν μαζί και όλους τους αντιμετώπισε πολύ επιδέξια. Με πολύ απλές κινήσεις των ασπίδων του, δεν δέχτηκε ούτε μία επίθεση και οι περισσότεροι μάγειρες ήταν αιμόφυρτοι στο πάτωμα. «Αυτό είναι που είστε εκπαιδευμένοι?» σκέφτηκα κοιτώντας τους πόσο εύκολα ηττήθηκαν. Αμέσως οι άλλοι 4 που είχε μαζί του ελευθέρωσαν τους υπόλοιπους πειρατές και πλέον είχαμε απέναντί μας 30 πειρατές, που άλλοι διψούσαν για εκδίκηση για αυτό που έγινε χτες, άλλοι ήταν πεινασμένοι και άλλοι απλά ήθελαν να σκοτώσουν.
- Στο όνομα του καπετάνιου μας, Don Krieg, εγώ ο Pearl καταλαμβάνω αυτό το πλοίο! Άντρες! Πάρτε ό,τι θεωρήσετε πολύτιμο!! Μην αφήσετε τίποτα! Και αν πεθάνει και κάνεις, κανένα πρόβλημα!! Φώναξε.
- ΟΟΟΟΟΟΙΙ!! είπαν όλο ενθουσιασμό οι πειρατές και άρχισαν την επίθεση. Έκλεβαν ό,τι μπορούσαν και όσοι αντιστάθηκαν μαχαιρώθηκαν. Ήταν απελπιστική η κατάσταση και δεν μπορούσα να το αφήσω να περάσει έτσι.

- Σταματήστε! φώναξα γεμάτος απέχθεια για το θέαμα που αντίκριζα. Όλοι σταμάτησαν αμέσως και με κοιτούσαν παραξενεμένοι. Μάγειρες! Εσείς αναλαμβάνετε τους πειρατές. Τον τύπο με τις πανοπλίες αφήστε τον σε εμένα! είπα τρίβοντας τα χέρια μου.
- Κι εγώ?
- Shizu, εσύ κάτσε εδώ! Είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα εκεί κάτω!
- Νόμιζα το λύσαμε αυτό το θέμα όταν σου έσωσα την ζωή στο Big Bird Island.
- Τσε… Γιατί πρέπει πάντα να το γυρνάς εκεί που σε συμφέρει? Άντε καλά… Πήγαινε βοήθα τους μάγειρες με τους πειρατές. Της είπα δυσανασχετώντας και κατευθύνθηκα προς τον Pearl.
- Εγώ θα είμαι ο αντίπαλός σου. Του ανήγγειλα τραβώντας το σπαθί μου από την θήκη του.
- Χαχαχαχα και ποιος είσαι εσύ, μικρέ?
- Είμαι αυτός που θα σου τσακίσει τον κ**ο! του φώναξα και άρχισε να γελάει ακόμα περισσότερο.

- Θα έπρεπε να ντρέπεστε για τις πράξεις σας. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο που διασκεδάζει, κλέβοντας και σκοτώνοντας. Δίκιο είχε ο πατέρας μου… Οι πειρατές είναι η χειρότερη φάρα που υπάρχει σε αυτό τον κόσμο και πρέπει να πεθάνουν όλοι.
- Χαχαχα με κάνεις και διασκεδάζω, παιδί του μπαμπά. Όμως, ο Don Krieg θέλει να του πάω φαγητό γρήγορα οπότε πρέπει να βιαστώ. Ας τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα με αυτή την κωμωδία! Και μετά από αυτό είπε στους δικούς του να μπλεχτούν στην μάχη μας.
- Σε λίγα λεπτά θα είναι δράμα για σένα! του απάντησα με ένα χαμόγελο στα χείλη και άρχισα να τρέχω κατά πάνω του. Εκείνος πήρε την κλασσική αμυντική του στάση και με περίμενε. Το σπαθί μου χτύπησε πάνω στην πανοπλία του αλλά δεν δημιουργήθηκε ούτε γρατζουνιά και εκείνος άρχισε και πάλι να γελάει. Αυτό με έκανε να διστάσω για λίγο και δέχτηκα ένα δυνατό χτύπημα στο στομάχι. Όμως δεν θα τα παρατούσα τόσο εύκολα. Η μάχη είχε μόλις ξεκινήσει…

Καθώς πολεμούσαμε, συνειδητοποίησα ότι μέχρι τώρα δεν είχα νικήσει κανέναν από την στιγμή που έφυγα από το νησί μας. Ούτε καν ένα αναθεματισμένος γιγάντιο κοτόπουλο, το οποίο το σκότωσε η Shizu. Τα λεπτά περνούσαν και οι επιθέσεις μας εναλλάσσονταν η μία την άλλη. Για την ακρίβεια πιο πολύ επιτιθόμουν εγώ και αυτόν έβγαζε άμυνες, αλλά μερικές φορές έκανε κι εκείνος κάποια κίνηση προς τα εμένα. Έπρεπε αν βρω κάποιον τρόπο να τον διαπεράσω της ασπίδες του αλλά μέχρι τώρα έστω και την τελευταία στιγμή κατάφερνε να με αποκρούσει. Ήξερα ότι ήμουν πιο γρήγορος από αυτόν αλλά ακόμα δεν το είχα εκμεταλλευτεί καθόλου. Ταυτόχρονα τον έβλεπα πολύ λιγότερο κουρασμένο, οπότε έπρεπε να την τελειώσω γρήγορα την μάχη γιατί αργότερα θα είχε εκείνος το πάνω χέρι.

Έτσι, σιγά σιγά ανέβαζα ταχύτητα και τον βαρούσα όλο και πιο γρήγορα, όπως μου είχε μάθει ο πατέρας. Αλλά ο Pearl απέκρουε κάθε μία μου επίθεση, με κάποια από όλες αυτές τις ασπίδες που είχε πάνω του. Φαινόταν να είναι άτρωτος. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι, μέχρι που είδα ότι σιγά σιγά οι γρήγορες επιθέσεις μου είχαν αρχίσει να πιάνουν τόπο. Που και που, ανάμεσα στις επιθέσεις με το σπαθί, του έριχνα και καμιά κλωτσιά για να μπερδεύεται και στο τέλος κατάφερα και τον χτύπησα. Του έκανα ένα σκίσιμο στα πλευρά. Εκείνη την στιγμή έκανε 2 βήματα πιο πίσω και κοίταξε την πληγή του.
-Δεν είναι δυνατόν… Δέχτηκα χτύπημα.. Εγώ, ο Pearl το θωρηκτό, δέχτηκα ένα τέτοιο χτύπημα! Άρχισε να φωνάζει πανικόβλητος. Πώς τόλμησες να μου κάνεις κάτι τέτοιο? Θα το μετανιώσεις αυτό! Συνέχισε να ωρύεται και διέταξε 2 πειρατές του να μου επιτεθούν, μέχρι να ηρεμήσει.