[Τέλος]Φαΐ... Θαύμα φαΐ...

Στην προηγούμενη ιστορία
Φτάσαμε στο Mirrorball Island ψάχνοντας τον Saburo. Μετά από μια μικρή αναζήτηση τον βρήκαμε αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως περιμέναμε. Μάθαμε ότι έψαχνε για ένα βιβλίο με περιγραφές των φρούτων του διαβόλου, το οποίο και τελικά αποκτήσαμε εμείς για να μην πέσει στα χέρια του.

Τώρα
Απομακρυνόμασταν από το Mirrorball Island και προσπαθούσα να αποφασίσω ποιο από τα 2 φρούτα που μου άρεσαν πολύ θα έπαιρνα.
-Μην πάρεις αυτό με τις βόμβες… Παραείναι αηδιαστικό και βάναυσο. Μου είπε η αδερφή μου, προσπαθώντας να με πείσει.
-Όσο λες κάτι τέτοια, τόσο περισσότερο με ψήνεις να το πάρω! Της απάντησα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξερα ποιο από τα 2 μου άρεσε περισσότερο. Και τα δύο φαίνονταν να είχαν τόσο υπέροχες δυνάμεις.
-Μα γιατί? Και γιατί δεν κοιτάς τα άλλα υπέροχα φρούτα? Για παράδειγμα αυτό που γίνεσαι σκυλί της Δαλματίας. Φαντάσου πόσο όμορφος θα είσαι!
-Σταμάτα να λες τέτοιες κοτσάνες. Πραγματικά κάτι τέτοιες ώρες σε προτιμώ να τραγουδάς, παρά να μιλάς!
-Αλήθεια? Ωραία, αρχίζω το τραγούδι λοιπόν. Είπε και άρχισε να τραγουδάει.
-Όχι πάλι… Τι θέλω και μιλάω...? Και αφού αναστέναξα έκλεισα τα αυτιά μου για να μην την ακούω.

Πέρασαν 3 μέρες ταξιδιού και δεν έχουμε φτάσει στον προορισμό μας ακόμα. Κατευθυνόμαστε προς την Loguetown για να δούμε τον πατέρα και για να τον ενημερώσουμε για όσα έγιναν από την ημέρα που έφυγε και μετά. Επίσης, είχαμε φαγητό για 2 μέρες και το στομάχι μας άρχισε να παίζει τουμπερλέκι από την πείνα. Αφού τραγουδούσε για κανά δεκάλεπτο αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να σταματήσει και να κάτσει φρόνιμη σε μια γωνία και να κλάψει για την πείνα της. Πέρασαν άλλες δυο μέρες που περιπλανιόμασταν στη θάλασσα και δεν είχαμε φτάσει ακόμα.
-Μα καλά γιατί δεν έχουμε φτάσει ακόμα?
-Δεν ξέρω.. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, έπρεπε να είχαμε φτάσει 3 μέρες πριν.
-Την επόμενη φορά να κάνεις καλύτερους υπολογισμούς! Μου φώναξε με λίγη δύναμη που τις είχε απομείνει. Δεν ήξερα τι να κάνω πια. Πεινούσαμε πολύ.

Ξαφνικά, είδα μπροστά μας ένα πλοίο. «Ίσως μπορούμε να τους ζητήσουμε οδηγίες και λίγο φαγητό» σκέφτηκα και έστριψα το πηδάλιο προς τα εκεί. Πλησιάζοντας λίγο παραπάνω, μου φαινόταν λες και μπροστά μας είχαμε ένα εστιατόριο.
-Δεν μπορεί να βλέπω καλά. Μάλλον καμιά παραίσθηση από την πείνα θα είναι…
-Λες να έχουμε την ίδια παραίσθηση? Κι εγώ το ίδιο βλέπω! Είπε η Shizu. Όσο πλησίαζα τόσο πιο απίστευτο μου φαινόταν. Επιτέλους! Είχαμε βρει φαγητό! Όταν φτάσαμε αρκετά κοντά παρατήρησα ότι ήταν ένα πλοίο διαμορφωμένο σε εστιατόριο. Έδεσα τη βάρκα σε ένα σημείο, που πρέπει να ήταν για τα πλοία που έρχονταν, και πηδήξαμε στο κατάστρωμα του εστιατορίου. Δίπλα ακριβώς ήταν σταματημένο ένα πειρατικό πλοίο. Φαινόταν ήσυχο και υποπτεύτηκα ότι όλοι οι πειρατές είχαν μπει στο εστιατόριο είτε για να φανέ είτε για επιδρομή... Και τα 2 ενδεχόμενα με ανησύχησαν κάπως γιατί αν έπαιρναν όλο το φαγητό τότε δεν θα είχαμε πάλι τίποτα να φάμε.

Άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Ήταν μια τεραστία αίθουσα γεμάτη τραπέζια. Στη μέση είχε μια μεγάλη κολόνα και γύρω από αυτή υπήρχε κολλημένη μια σκάλα που οδηγούσε σε ένα άνοιγμα στο ταβάνι. Όμως το πιο περίεργο ήταν ότι πολλά άτομα ήταν δεμένα με σχοινί στη βάση της κολώνας και γύρω γύρω πολλοί άνθρωποι πανηγύριζαν! Πλησιάσαμε πιο κοντά και ρώτησα έναν από αυτούς τι έγινε εδώ πέρα.
-Είμαστε οι μάγειρες του εστιατορίου και αυτοί εδώ είναι πειρατές που ήρθαν να μας κάνουν επίθεση. Μου απάντησε όλο περηφάνια.
-Μα πώς έγινε αυτό? Ρώτησα έκπληκτος.
-Με τόσους πειρατές να κυκλοφορούν και τόσες επιθέσεις που γίνονται στο πλοίο, πήραμε κι εμείς τα μέτρα μας. Είμαστε όλοι οι μάγειρες εκπαιδευμένοι πολεμιστές και τα βγάζουμε πέρα μετά από κάθε επίθεση. Μου απάντησε ακόμα πιο περήφανος από πριν και με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και κατευθύνθηκε προς τους υπόλοιπους που συνέχαιραν ο ένας τον άλλο.

-Καλή δουλεία παιδιά! Πίσω στην κουζίνα τώρα. Οι πελάτες περιμένουν! φώναξε ένας τύπος με ένα πολύ ψηλό καπέλο από την κορυφή της σκάλας.
-Μάλιστα σεφ! είπαν όλο κέφι και άρχισαν να ανεβαίνουν τη σκάλα. Προφανώς οδηγούσε στην κουζίνα. Ο τύπος που ρώτησα πιο πριν, με ξαναπλησίασε και μου είπε:
-Καλώς ήρθατε στο Baratie! Έχετε κάνει κράτηση? Ήταν ένας ψηλός και πολύ λεπτός άνθρωπος με ένα μικρό μουστάκι.
-Ε..ε.. όχι! απάντησα κάπως διστακτικά.
-Τότε καθίστε εκεί. μου είπε και μας έδειξε ένα τραπέζι στο βάθος της αίθουσας. Πήγαμε και κάτσαμε στο τραπέζι που μας είπε. Μετά από δυο λεπτά έρχεται ο ίδιος για να πάρει παραγγελία. Του είπαμε τι θέλαμε να φάμε και ήταν κάπως πολλά μιας και είχαμε 2 μέρες να φάμε το οτιδήποτε.
-Εμ.. συγγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτος αλλά έχετε να πληρώσετε για όλα αυτά? με ρώτησε.
-Φυσικά και έχουμε. του απάντησα σαν να ήμουν θιγμένος με την ερώτηση του.
-Μάλιστα κύριε. Συγγνώμη και πάλι… Είπε και ανέβηκε την σκάλα κρατώντας την παραγγελία μας.

Μετά από 20 λεπτά ανυπομονησίας, το φαγητό ήρθε. Αφού τα φάγαμε όλα σε χρόνο ρεκόρ, όλα τα γύρω τραπέζια κοιτούσαν με πόση ταχύτητα άδειαζαν τα πιάτα που είχαμε μπροστά μας, ήρθε η στιγμή να πληρώσουμε. Ο ίδιος σερβιτόρος ήρθε και πάλι στο τραπέζι και μου έδωσε το λογαριασμό.
- ΤΙΙΙΙΙΙ?? 800 beli για 7 ορεκτικά, 4 κυρίως πιάτα και 5 γλυκά? Δεν έχουμε τόσα πολλά χρήματα! Είπα ενώ είχα σηκωθεί όρθιος.
-Μα εσείς μου είπατε πως έχετε!! μου είπε εμφανώς νευριασμένος ο σερβιτόρος.
-Έχουμε! του απάντησε η Shizu. 600 beli!! Αλλά δεν περιμέναμε ότι θα ξοδεύαμε ούτε τα μισά από αυτά, εδώ πέρα. Που να φανταστούμε ότι θα είναι τόσο ακριβά? Του είπε κι εκείνη εκνευρισμένη με τις εξωφρενικές απαιτήσεις του εστιατορίου.
-Εμ δεν ήξερες… Δεν ρώταγες? Ακούστηκε μια φωνή από το βάθος και ταυτόχρονα εγώ η Shizu και ο σερβιτόρος φωνάξαμε:
-Σκάσε εσύ! Και ο τύπος που φώναξε τρόμαξε τόσο που, ζήτησε συγγνώμη και κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι.

-Λυπάμαι, φίλτατοι, αλλά αν δεν πληρώσετε δεν πάτε πουθενά! Είπε και πήρε στάση μάχης. Όχι τουλάχιστον αν δεν σε αφήσει ο ιδιοκτήτης. είπε και τον φώναξε δυνατά.
-Τι τρέχει Koji? ρώτησε ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, όταν εμφανίστηκε στην κορυφή της σκάλας. Ήταν ο ίδιος τύπος που πριν φώναξαν όλοι σεφ.
-Αυτοί οι δύο δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό. απάντησε ο σερβιτόρος κοιτώντας μας με ένα απειλητικό βλέμμα.
-Που να φανταστώ ότι θα είναι τόσο ακριβό το φαγητό εδώ? Ξανάπε η Shizu όσο πιο γλυκά μπορούσε, προσπαθώντας να απολογηθεί και σε αυτόν. Αυτό το πράγμα όταν το έκανε μου έσπαγε τα νεύρα αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσε να μας φανεί πολύ χρήσιμο.
-Για ελάτε και οι 2 πάνω για λίγο... μας είπε. Τους είδα και τους 2 αγριεμένους και δεν ήθελα να μπλέξουμε περισσότερο από όσο είχαμε μπλέξει τώρα οπότε άρχισα να ανεβαίνω απρόθυμα την σκάλα και με ακολούθησε η Shizu και ο ιδιοκτήτης μας πήρε μαζί του στο άνοιγμα που οδηγούσε η σκάλα.

Όταν ανεβήκαμε είδα ένα μικρό χώρο με αρκετές πόρτες. Η μια ήταν ανοιχτή και μέσα ήταν η κουζίνα. Αρκετοί μάγειρες βρίσκονταν εκεί και κινούνταν με ταχύτατους ρυθμούς για να ετοιμάσουν τις παραγγελίες των πελατών και που και που άκουγες και κάνα βρισίδι προς κάποιον που δεν έκανε κάτι σωστά. Ο ιδιοκτήτης άνοιξε την ακριβώς απέναντι πόρτα και μας έσπρωξε μέσα.
-Λοιπόν? Πώς βρεθήκατε εσείς οι δύο εδώ, στο Baratie? Ρώτησε, έχοντας πάντα το ίδιο αυστηρό ύφος.
-Βασικά, πηγαίναμε προς Loguetown να δούμε τον πατέρα μας που είναι Lieutenant Commander εκεί και μάλλον χαθήκαμε και πάνω που πεινούσαμε, τσουπ! Να το, το εστιατόριο σας μπροστά μας. Προσπάθησε να του εξηγήσει η Shizu.

-Και αφού πεινούσατε και βρήκατε σε ένα εστιατόριο στην μέση του πουθενά, είπατε να φάτε και λίγο παραπάνω και μετά θα φεύγατε χωρίς να πληρώσετε, έτσι δεν είναι?
-Όχι όχι δεν είν… Μπαμ! Μου έριξε μια δυνατή μπουνιά πριν προλάβω να τελειώσω αυτό που ήθελα να πω και αμέσως γύρισε στην Shizu και πάλι.
- Τώρα στο θέμα μας. Αφού δεν έχετε να πληρώσετε τότε θα δουλεύετε για μένα εδώ στο εστιατόριο για... και αφού έκανε κάτι υπολογισμούς συμπλήρωσε: 3 εβδομάδες. της είπε και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο έκπληκτοι. Δεν μπορούσαμε να κάτσουμε για τόσο μεγάλο διάστημα σε αυτό εδώ το μέρος, αφού έπρεπε να ενημερώσουμε τον πατέρα αλλά και να ψάξουμε για το φρούτο μου.
- Λυπάμαι αλλά αυτό δεν γιν... ΜΠΑΜ!! μου έριξε άλλη μια μπουνιά στο κεφάλι πριν ολοκληρώσω την φράση μου.
- Όλο αντιρρήσεις είσαι, μικρέ. Για πρόσεχε λίγο την γλώσσα σου.
- Γέρο μην τα βάζεις μαζί μου! Του φώναξα και καθώς πήγα να του ρίξω κι εγώ μια, κάνει μια απότομη κίνηση, με αποφεύγει και μου ρίχνει άλλη μια.

Έπειτα με έπιασε από το χέρι και αφού με έκανε μια σβούρα στον αέρα, με πέταξε κάτω ανάμεσα σε αυτόν και την Shizu.
- Σκατά τα έκανες… Μου είπε εκείνη και δεν είχε άδικο. Ήταν φανερό ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να κάτσουμε για την ώρα και να δουλέψουμε για τον γέρο. Σηκώθηκα σιγά σιγά, πιάνοντας την μέση μου από τον πόνο.
- Κάτι θα σκεφτώ μέσα στις 3 εβδομάδες και θα φύγουμε. Ψιθύρισα στην Shizu όταν σηκώθηκα.
- Σε άκουσα… Μην περιμένεις να ξεφύγεις, έτσι εύκολα πάντως. Είπε χαμογελώντας και κάτι μου έλεγε πως το εννοούσε αυτό που έλεγε.
- Θα πάμε με τα νερά σου, για τώρα. Πάρε τα 600 belli και χρωστάμε αλλά 200! Του είπα μετρώντας τα belli και δίνοντάς τα σε αυτόν.
- Θα βοηθάτε στην κουζίνα σε ό,τι σας πουν τα παιδιά εκεί. Εμπρός! Μην κάθεστε ούτε λεπτό! Έχετε δουλειά μπροστά σας! είπε, τόσο πρόσχαρα που ανατρίχιασα.
Μετά από αυτό, βγήκαμε και οι 2 από το δωμάτιο και κατευθυνθήκαμε προς την κουζίνα.