[Τέλος] Ο Ρήγας Κούπα τα Βρήκε Μπαστούνια

Ι. O Θαλασσοδαμένος
II. Ο Θαλασσόλυκος και η Απατεώνισσα
III. Ο Ρήγας Κούπα τα Βρήκε Μπαστούνια

Ήταν στην μοίρα του τελικά οι είσοδοί του σε ένα νέο νησί να ήταν οι χειρότερες που μπορούσε να κάνει. Αυτή τη φορά, κουτσαίνοντας και φτύνοντας νερό έσερνε την χτυπημένη σχεδία του προς την ακτή. Το βλέμμα του ήταν κενό, οι κόρες των ματιών του κοιτούσαν ανήσυχα εδώ κι εκεί, δικαιολογημένα βέβαια καθώς κόντεψε 2-3 φορές να γίνει τροφή για τα ψάρια. Άφησε το σχοινί να πέσει από τα χέρια του και πιάστηκε από τα βράχια όπου και έπεσε φαρδύς-πλατύς λαχανιασμένος και άφησε ένα ξεψυχισμένο γελάκι. Ήταν ωραία να ξανανιώθει τη γη από κάτω του.

Γύρισε ανάσκελα και κοίταξε προς τον ουρανό. Ποιος ήξερε πού είχε βρεθεί πάλι. Ποτέ δεν είχε καλή αίσθηση προσανατολισμού και η σχεδία του φαινόταν να πηγαίνει μπρος-πίσω πολλές φορές. Δυο φορές είχε δει στεριά και τις δυο οι άνεμοι δεν τον είχαν ευνοήσει. Μετά βίας είχε καταφέρει να καταλαγιάσει την πείνα του όλες αυτές τις μέρες. Είχε σιχαθεί το θαλασσινό νερό επίσης.

Επιτέλους θα συναντούσε και πάλι πολιτισμό. Κοίταξε με στοργή την τσάντα του που κρεμόταν από τον ώμο του.

"Μην ανησυχείς, Έλενα, δε θα τους αφήσω να σε πειράξουν," είπε παίρνοντας την τσάντα στην σφιχτά στην αγκαλιά του.

Τα μάτια του τσούζανε. Δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί σωστά για μέρες ή μάλλον δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Πρώτη φορά παρατήρησε το περιβάλλον γύρω του. Το μόνο που μπορούσε να δει να εκτείνεται μπροστά του ήταν ένα δάσος και στο κέντρο του να υψώνεται ένα τεράστιο δέντρο. Η φύση γύρω του όμως ήταν το τελευταίο που τον ενδιέφερε. "Φαγητό", αυτό σκεφτόταν μόνο.

Κάπως έπρεπε να ησυχάσει το στομάχι του πριν προχωρήσει και η μόνη λύση, παρόλο που ήθελε να την αποφύγει, ήταν το ψάρεμα. Θα μπορούσε να ξεγελάσει την γλώσσα του μαζεύοντας λίγα χόρτα για να κάνει μια σούπα, αλλά ένιωθε πολύ κουρασμένος για να μπει στον κόπο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά δν θα το έτρωγε ωμό και μόνο αυτό τον χαροποιούσε.

Έριξε λοιπόν την πετονιά να κάνει τη δουλειά της ενόσω εκείνος προετοίμαζε τη φωτιά. Τα διάφορα καρυκεύματα που είχε μέσα στην τσάντα του θα του προσφέρανε ένα υπέροχο γεύμα. Ένα μείγμα από πιπέρι έφτανε για να κάνει την κρούστα του ψαριού πιο λαχταριστή απ' οτιδήποτε άλλο είχε φάει τις τελευταίες μέρες. Και μόνο με τη σκέψη του τρέχανε τα σάλια. Ενθουσιασμένος φυσούσε τη φωτιά που είχε ανάψει μαζεύοντας μερικά κλαδιά για να φουντώσει.

Η πετονιά όμως δεν έλεγε να του προσφέρει το γεύμα που τόσο λαχταρούσε και όσο η ώρα περνούσε το στομάχι του διαμαρτυρόταν. Χρειάστηκε πολλές φορές να πάει και να ξαναφέρει κλαδιά για να κρατήσει τη φωτιά ζωντανή, μα το μόνο που έκανε πέρα από αυτό ήταν να ξεφυσάει δίπλα από την τσάντα του περιμένοντας να τσιμπήσει τίποτα. Το δόλωμα του ήταν άλλωστε φτωχό, προερχόταν από μια μικρή κονσέρβα που την κρατούσε για ώρα ανάγκης. Μάλιστα είχε αρχίσει να σκέφτεται πως θα ήταν προτιμότερο να είχε φάει την κονσέρβα αντί να κάθεται να παιδεύεται. Ένιωθε πως σπαταλούσε το φαγητό που για μέρες είχε κάνει αγώνα να μην αγγίξει.

Η τύχη του τον λυπήθηκε όμως τελικά! Έστω και λίγο. Είχε καταφέρει να πιάσει ένα... πράγμα. Κάτι ανάμεσα σε ψάρι και βάτραχο που έβλεπε για πρώτη του φορά. Μα δεν τον ένοιαζε, με την πείνα που είχε θα μπορούσε να φάει και τις πέτρες. Η μυρωδιά που αναδυόταν από το γεύμα του τού έσπαγε την μύτη αλλά αφού είχε μπορέσει να κάνει τόσες μέρες υπομονή, μπορούσε να κάνει και μερικά λεπτά ακόμα.

Κοίταξε προς τον ουρανό. Ευτυχώς ο καιρός είχε ηρεμήσει μετά από αρκετές μέρες, διαφορετικά ίσως να μην είχε καταφέρει να πατήσει πόδι σ' αυτό το νησί. Μπορεί και να τα είχε παρατήσει διαφορετικά, δεν του είχαν απομείνει και πολλές αντοχές. Μόνο που εκείνος δεν σκεφτόταν τίποτα από τα παραπάνω, το βλέμμα του είχαν τραβήξει μερικά πελώρια πουλιά που πετούσαν πάνω από το νησί.

Τα χείλη του σχημάτισαν ένα λεπτό, τεράστιο χαμόγελο και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ξέσπασε σε ένα διακεκομμένο, βραχνό γέλιο. Οι κόρες των ματιών του παρακολουθούσαν κάθε τους κίνηση και προτού το καταλάβει του τρέχανε τα σάλια. Η εικόνα τους είχε αντικατασταθεί άμεσα με ένα καλομαγειρεμένο, πλουσιοπάροχο γεύμα. Τα ήθελε, έπρεπε να τα πιάσει, να τα ξεπουπουλιάσει, να τα μαγειρέψει. Ήθελε κρέας, λίγο διαφορετικό κρέας. Είχε βρει επιτέλους τον στόχο του σ' εκείνο το νησί.

Το γεύμα του είχε ψηθεί αλλά παρόλο που το έτρωγε με ευχαρίστηση δεν του φαινόταν πλέον αρκετό. Κι ενώ εκείνος ήταν απασχολημένος με τα τεράστια πουλιά, ένα πλοίο άρχισε να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα. Στην κορυφή κυμάτιζε περήφανα μια πειρατική σημαία. Ο νεαρός μάγειρας όμως δεν το πήρε είδηση πριν χωνέψει το φαγητό του και πάρει έναν σύντομο υπνάκο.

Το πλοίο είχε ρίξει άγκυρα στα ανοιχτά και μια δεκάδα επανδρωμένες βάρκες πλησίασαν την ακτή. Ακούγοντας τη φασαρία από τις φωνές τους, περίεργος ο Shin σούφρωσε τα φρύδια του και πλησίασε προς τη μεριά που θα προσορμίζονταν οι βάρκες έχοντας ως κάλυψή του τα βράχια. Όταν τελικά εκείνες φτάσανε αρκετά κοντά για να μπορεί να διακρίνει με ευκολία τα χαρακτηριστικά των ανδρών, μετά βίας μπόρεσε να κρατήσει τα γέλια του.

Πρώτος-πρώτος πάτησε το πόδι του στην ακτή αυτός που φαινότανε να είναι ο καπετάνιος: ένας άνδρας πάνω-κάτω στην ηλικία του με μακριά ξανθά μαλλιά ως τους ώμους. Φορούσε άσπρα ρούχα, κομμένα και ραμμένα σε πειρατικό στυλ αλλά με αχρείαστες λεπτομέρειες, όπως διάφορα κεντήματα στο χρώμα του κόκκινου ενώ οι κόκκινες μπότες του ήταν τόσο κραυγαλέες που άνετα έδινε στόχο στον οποιονδήποτε. Το πρόσωπό του κοσμούσε ένα, πιθανόν τατουάζ, σε σχήμα καρδιάς, κόκκινο και αυτό. Το καπέλο του έκλεινε υποδειγματικά την υπέροχη αυτή εμφάνιση με ένα υπέροχο φτερό που έπεφτε μέσα στα μούτρα του και τον ανάγκαζε να το φυσά διαρκώς για να πάει στην άκρη επειδή τον ενοχλούσε, μιας και αν το έκανε πέρα με τα χέρια του θα χαλούσε η πόζα.

Πήδηξε στην ακτή και έμπηξε με χάρη ένα ραβδί με τη σημαία του πλοίου του στο έδαφος. Ακολούθησαν τα χειροκροτήματα των ανδρών του, που αν και ήταν πιο απλά ντυμένοι, είχαν παρόμοια κακογουστιά με το αφεντικό τους.

"Εγώ, ο Desi de Hearts, κηρύσσω αυτή τη γη ιδιοκτησία μου!" είπε με στόμφο. "Άνδρες, δε θα μας σταματήσει κανένας ιθαγενής, διότι η νοημοσύνη και οι πολεμικές μας ικανότητες υπερέχουν από κάθε άποψη. Ας κατακτήσουμε λοιπόν αυτούς τους αγροίκους αρχικά με τη χάρη και τη γοητεία μας!"

Οι άνδρες του χειροκρότησαν για άλλη μια φορά με ενθουσιασμό και ο καπετάνιος τους υποκλίθηκε. Μόνο σε πειρατές δε φέρνανε, τουλάχιστον δε θυμίζανε καθόλου όσους είχε συναντήσει ως τότε ο μάγειρας, αλλά φαινόταν αποφασισμένοι. Πλησίασε λίγο πιο κοντά και κοίταξε δειλά πίσω από τα βράχια. Οι πειρατές βγάλανε τα σπαθιά τους από τα θηκάρια τους και προχωρήσανε με αποφασιστικότητα προς την ενδοχώρα. Μάλλον είχε φτάσει στο νησί σε πολύ κακή στιγμή.

Αποφάσισε να μην αναμιχθεί σε αυτό, όσο μπορούσε τουλάχιστον, και επέστρεψε πίσω την μισοσβησμένη πλέον φωτιά του. Είχε περάσει από αρκετούς μπελάδες τον τελευταίο καιρό και το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να φτάσει στις φωλιές των πουλιών αποφεύγοντας τυχόν μάχες. Έλεγξε τα πράγματά του λοιπόν να δει αν του λείπει τίποτα και φρόντισε να πλύνει τα σκεύη που είχε χρησιμοποιήσει για το μαγείρεμα. Θα έπρεπε να εφοδιαστεί με καινούργια πράγματα σύντομα.

Φόρτωσε τη τσάντα του στον ώμο και άρχισε να κατεβαίνει τα βράχια. Δεν πρόλαβε όμως καλά-καλά να απομακρυνθεί από το μέρος στο οποίο βρισκότανε και τον σταμάτησε ένας θόρυβος ο οποίος πλησίαζε όλο και περισσότερο. Ένα σύννεφο σκόνης ξαφνικά ξεπρόβαλε στον αέρα και σκέφτηκε πως το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει ήταν να κρυφτεί.

Σύντομα διέκρινε την ομάδα των κακοντυμένων ανδρών να τρέχει πανικόβλητη προς την θάλασσα τσιρίζοντας. Σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον καταφέρανε να ανεβούνε στις βάρκες τους ψάχνοντας τα κουπιά αγωνιωδώς. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι τους έδινε αυτή τη δύναμη αλλά πρώτη φορά είχε δει άτομα να κάνουν τόσο γρήγορα κουπί. Βλέποντάς πως είχαν απομακρυνθεί αρκετά μέσα σε χρόνο μηδέν, ο Shin άφησε την κρυψώνα τους και προχώρησε προς την άκρη της παραλίας.

"Τι στο καλό έγινε;" αναρωτήθηκε φωναχτά.

Την απορία του ήρθε να ενισχύσει μια διαπεραστική κραυγή. Ξεχασμένος, ή μάλλον παρατημένος, ο καπετάνιος του πληρώματος έτρεχε προς τη θάλασσα με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι από τα μάτια του και τα χέρια υψωμένα του στον αέρα. Ο πανικός του μετατράπηκε σε απόγνωση όταν είδε πως οι σύντροφοί του όχι μόνο τον είχαν αφήσει και είχαν φύγει με τις βάρκες αλλά είχαν σηκώσει ήδη άγκυρα. Γονάτισε στα βράχια και στήριξε το σώμα του με τα χέρια του στο έδαφος.

"Ποια μοίρα, ποιο γραφτό με οδήγησε εμένα, τον Desi de Hearts, σ' ετούτο το νησί, εγκαταλειμμένο από τους ίδιους τους συντρόφους μου, αυτούς που έβλεπα σαν το ίδιο μου το αίμα, τύχη κακή να έβρω, αφού μονάχος τώρα πρέπει να παλέψω με τις κακουχίες και τις δοκιμασίες της άδικης ζωής;" ρώτησε δυνατά. "...οϊμέ."

Ο Shin σκούπισε ένα δάκρυ. Τι άδικη μοίρα αλήθεια, όχι αρκετή όμως για να τον εμποδίσει να του γυρίσει την πλάτη και να συνεχίσει τον δρόμο του, δυστυχώς, όχι έγκαιρα. Ο νέος τον αντιλήφθηκε με την άκρη του ματιού του και γύρισε ενθουσιασμένος.

"Βάρβαρε!" τον κάλεσε και ο Shin πάγωσε στη θέση του.

Κοίταξε από τη μια, κοίταξε από την άλλη, δυστυχώς ήταν μόνος του και έτσι αναγκάστηκε να γυρίσει και να κοιτάξει τον νέο δείχνοντας απορημένα τον εαυτό του.

"Ναι, σ' εσένα μιλάω. Καταλαβαίνεις τη γλώσσα;" ρώτησε και ο Shin έγνευσε καταφατικά.

Ο παράξενα ντυμένος νεαρός σηκώθηκε γεμάτος ελπίδα και τίναξε τα μαλλιά του χαρίζοντας ένα αστραφτερό χαμόγελο. Ξαφνικά είχε ξεχάσει δάκρυα και σπαραγμό και είχε πάρει πόζα πάνω στα βράχια.

"Είναι η τυχερή σου μέρα," είπε. "Τι θα έλεγες με ακολουθήσεις, όχι ότι θα μπορούσες να αρνηθείς, και να μου προσφέρεις τις υπηρεσίες σου; Αυτή τη στιγμή ψάχνω νέους υπηρέτες."

Το ένιωθε, ήταν η μοναδική ευκαιρία που είχε, η μοναδική ευκαιρία να το βάλει στα πόδια και να αποφύγει κάθε σχέση που θα μπορούσε να δημιουργήσει με αυτό το άτομο. Και το έκανε. Γύρισε αργά σαν ρομπότ και ξαφνικά άρχισε να τρέχει με όλη του τη δύναμη. Γέλασε υπεροπτικά. Η ταχύτητά του ήταν το πιο δυνατό του σημείο.

"Πιάσε με τώρα αν μπορείς," είπε μέσα από τα δόντια του.
"Περίμενε!"
"ΤΙ;"

Είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα ενώ συνέχιζε να τρέχει, το σαγόνι του κόντευε να φτάσει στο έδαφος, τα μάτια του γούρλωσαν. Ο ξένος όχι μόνο δεν τα είχε παρατήσει αλλά έτρεχε κλαίγοντας ξωπίσω του και κόντευε να τον φτάσει.

"Τι σκοτάδι κρύβεις στην ψυχή σου; Σου έκανα την τιμή να γίνεις ο νέος μου υπηρέτης και με εγκαταλείπεις ψυχρά και επιδεικτικά χωρίς δεύτερη σκέψη;" κλαψούρισε.
"Δεν είπα ποτέ πως ήθελα να γίνω υπηρέτης σου!" του φώναξε.
"Ώστε μιλάς;" είπε ξαφνιασμένος. "Δηλαδή ορισμένοι ιθαγενείς έχουν καταφέρει να κατακτήσουν μια ευγενή γλώσσα σαν κι αυτή;"
"Ποιος είναι ιθαγενής; Μη βγάζεις συμπεράσματα μόνος σου!"
"Η θεά τύχη μ' αγαπάει τελικά. Ποιος θα περίμενε να βρω εδώ κάποιον που θα μιλάει τη γλώσσα μου," είπε σκουπίζοντας ένα δάκρυ και κοίταξε προς τον ουρανό χωρίς να σταματήσει να τρέχει. "Ποιος ξέρει, ίσως τα αστέρια έγραψαν να γεννηθείς για να με υπηρετήσεις και έμελλε να συναντηθούμε εδώ πέρα."

Ήταν αρκετά απασχολημένος με τον φαντασμένο άνδρα για να μην προσέξει μια ομάδα ιθαγενών που τους κοίταζαν με περίεργα βλέμματα. Όταν τους πρόσεξε ήταν πολύ αργά και στο τέλος κατάφερε να σταματήσει μόλις μερικά εκατοστά μακριά τους. Ο άγνωστος νεαρός όμως δεν κατάφερε να σταματήσει εξίσου καλά, με αποτέλεσμα να πέσει επάνω του και στη συνέχεια να βρεθούν μαζί με τους ιθαγενείς στο έδαφος.

"Τι κάνεις; Θες να μας σκοτώσεις;" του φώναξε.
"Μιλάς παράλογα," είπε εκείνος με φυσικότητα. "Γιατί να θέλω να κάνω κάτι τέτοιο στον εαυτό μου; Δεν γεννιούνται εύκολα άτομα σαν κι εμένα."

Οι ιθαγενείς από κάτω τους φάνηκαν εκνευρισμένοι. Άρχισαν να γρυλίζουν και ο τρόπος με τον οποίο έπιαναν τα όπλα τους έδειχνε ότι δε σκόπευαν να το αφήσουν να περάσει έτσι. Ο Shin σήκωσε ψηλά τα χέρια του προς ένδειξη ειρήνης και σηκώθηκε αργά-αργά.

"Εμείς όχι σας κάνουμε κακό. Ούγκα," τους κάνοντας μερικά βήματα πίσω.
"Δεν το πιστεύω πως λερώθηκα έτσι. Και είναι από ακριβό μετάξι," είπε απογοητευμένος ο νεαρός τινάζοντας τα ρούχα του.

Το τελευταίο που ένοιαζε βέβαια τους ιθαγενείς ήταν η ποιότητα των ρούχων του Desi. Πλέον ήταν εξαγριωμένοι και σίγουρα σε αυτό είχε συμβάλει η εισβολή που είχε επιχειρήσει νωρίτερα ο ίδιος. Ο Shin έβλεπε πως τα πράγματα δεν πήγαιναν για άλλη μια φορά καλά και αποφάσισε να λάβει τα μέτρα του. Μπήκε μπροστά από τον Desi και άπλωσε τα χέρια του προστατευτικά με αποφασιστικό βλέμμα.

"Ακούστε! Με λένε Shin! Yoshino Shin! Είμαι ο πιο τρομαχτικός πειρατής που έχετε συναντήσει ποτέ σας! Άλλο ένα βήμα και θα το μετανιώσετε!" είπε δείχνοντας αυτάρεσκα, γεμάτος σιγουριά, τον εαυτό του.
"Φοβερό! Είσαι κι εσύ πειρατής; Δεν το περίμενα; Έχεις εμπειρία; Εμένα ο πατέρας μου πρόσφατα μου αγόρασε το πειρατικό πλοίο που πάντα ήθελα," ακουγόταν ο Desi από πίσω του ενθουσιασμένος. "Θα μπορούσαμε να γίνουμε ομάδα. Θέλω να πω, δύο φοβεροί πειρατές σαν κι εμάς θα μπορούσαν να σπείρουν τον τρόμο..."

Οι Ιθαγενείς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για μια στιγμή και μετά χωρίς άλλη καθυστέρηση σήκωσαν τα ξεπερασμένα όπλα τους. Οι υπερβολές και οι φιγούρες δεν ήταν αρκετές τελικά για να τους κάνουν να υποχωρήσουν. Κρύος ιδρώτας έλουσε τους δύο νεαρούς και οι δυο τρομεροί πειρατές το βάλανε στα πόδια τσιρίζοντας, έχοντας στο κατόπι τους μερικούς μανιασμένους άνδρες.

"Όχι, περίμενε," είπε ο Desi σταματώντας ξαφνικά. "Δε γίνεται να το βάζουμε διαρκώς στα πόδια."

Ο Shin τον κοίταξε εντυπωσιασμένος και σταμάτησε λίγα βήματα πιο πέρα, δεν περίμενε να δείξει τόσο θάρρος αυτός ο τύπος.

"Τι έγινε, γιατί δεν κάνει τίποτα;" σκέφτηκε βλέποντας τον Desi να στέκεται ακίνητος μετά την πόζα που είχε πάρει.

Στο μεταξύ οι ιθαγενείς καλύπτανε την απόσταση που είχαν καταφέρει να κερδίσουν όλο και περισσότερο. Ο Shin υπέθεσε πως ο Desi περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να τραβήξει το όπλο που είχε στη θήκη του. Πόσο μπορεί να άξιζε το συγκεκριμένο όπλο; Ήταν σίγουρος πως τα χρυσά σκαλίσματα που είχε πάνω στην κατάλευκη λαβή του ήταν από καθαρό χρυσάφι. Όσο περισσότερο τους πλησίαζαν όμως τόσο περισσότερο ανησυχούσε.

"Πάνω τους, Desi!" φώναξε κάνοντας μερικά βήματα πίσω, έπρεπε να είναι προετοιμασμένος για όλα, οι πληγές του δεν είχαν επουλωθεί καλα-καλά εξάλλου και ίσως μπορούσε να γλιτώσει αν άφηνε τον άλλον στα χέρια τους.
"Δεν μπορώ να το κάνω!" είπε ο Desi γυρνώντας να τον κοιτάξει με κλάματα στα μάτια.
"ΤΙ; Τι εννοείς δεν μπορείς να το κάνεις;" τον ρώτησε αρπάζοντας τον από τον γιακά, τα μάτια του κόντευαν να πεταχτούν έξω από τα νεύρα του. "Εσύ δεν μας σταμάτησες για να τα βάλεις μαζί τους;"
"Το μυαλό μου μού είπε να σταματήσω εκείνη τη στιγμή αλλά η καρδιά μου με σταματά να το κάνω. Δες πόσο χαριτωμένοι είναι. Άξεστοι και αμαθείς, τρέχουν οδηγημένοι από τα ζωώδη ένστικτά τους προς μία μαύρη μέρα όπου τους περιμένει το σκοτάδι της σύγχρονης κοινωνίας έχοντας πάρει μορφή σε ετούτο εδώ το όπλο. Είναι λυπηρό, ωωωω... τόσο λυπηρό," είπε μελοδραματικά και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του.
"Αν μας πιάσουν θα μας σκοτώσουνε! Αυτό δεν είναι λυπηρό;" ρώτησε ο Shin κουνώντας τον πέρα δώθε από την απόγνωση και τα νεύρα του.