[Αρχή - Παρελθόν - Τεχνική] A pack of wolves. Part 3. [ιστορία minion]

Πρώτο κρυφοκοίταξε το δεξί · μόνο αφού είδε κάτι ενδιαφέρον τόλμησε να ανοίξει και το αριστερό. Μα όταν ανοίξανε και τα δύο, δεν ξανακλείσανε. Η θέα ήταν πολύ πιο ικανοποιητική απ'ότι φανταζόταν--εντυπωσιακή θα την έλεγε. Μπορούσε να δει το βουνό, τα μονοπάτια, το χωριό και τη θάλασσα, όλα σε μία γραμμική ευθεία. Διάφορες αποχρώσεις του καφέ, πράσινου και άσπρου, εναλλάσσονταν με μαθηματική ακρίβεια, ολοκληρώνοντας τον πιο όμορφο καμβά που είχε δει ποτέ. Και το χωριό, με τις σκεπές και τις κινούμενες κουκίδες του, έφερνε το ανθρώπινο στοιχείο αβίαστα. Τα φώτα στους δρόμους και τα σπίτια έλαμπαν σαν πυγολαμπίδες, η τελευταία πινελιά σε ένα αριστούργημα.

Ένα λοξό χαμόγελο ήρθε στα χείλη της. «Το άξιζε.»
«Ποιο;»
Το χαμόγελό της έγινε πειραχτικό. «Το μινι καρδιακό επεισόδιο που μόλις πέρασα.»
«Θαρρώ υπερβάλεις.»
«Μπορεί να μην ήταν αναγνωρισμένο ιατρικά, αλλά ακόμα τρέμει το φυλλοκάρδι μου.»
«Δε σε έφερα εδώ για να σε τρομάξω, ξέρεις. Αν φοβάσαι τόσο πολύ, μπορύμε να φύγουμε.»
«Όχι μωρέ, το συνήθισα τώρα.» Έγειρε στον ώμο του. «Είναι πολύ όμορφα...» Τον ένιωσε να γνέφει. «Είναι...κοντά με το μέρος που...παλιά;»
«Όχι · ο λόγος που ερχόμουν εδώ ήταν γιατί είναι μακριά από αυτά που ήθελα να αποστασιοποιηθώ, αλλά ήταν πολύ κοντά στο χωριό. Μου άρεζε να βλέπω τον κόσμο να πηγαινοέρχεται σαν κουκίδες εκεί κάτω. Η όλη αίσθηση της κλίμακας είναι ενδιαφέρουσα.»
«Βάζει τη ζωή σου σε προοπτική, σίγουρα.»
Την κοίταξε έκπληκτος. «Ακριβώς,» αυτό ήθελε να πει. Δύο επιθυμίες γεννήθηκαν μέσα του εκείνη τη στιγμή, η μία πιο παράδοξη απ'την άλλη. «Ξέρεις, δεν είναι το πραγματικό μου όνομα Fujita Goro.» Απ'ότι φάνηκε αποφάσισε να δώσει φωνή στην πιο περίεργη από τις δύο κι αν έκρινε από τον τρόπο που τον κοίταξε, τις φάνηκε ναι μεν απρόοπτο, αλλά λογικό. Αν και θα προτιμούσε να είχε μείνει στον ώμο του, του άρεσε αυτό. «Το όνομα που μου έδωσε ο πατέρας μου είναι Hajime. Και το οικογενειακό μας όνομα είναι Yamaguchi...»
«Yamaguchi Hajime λοιπόν.» Κοντοστάθηκε. «Κάτι μου θυμίζει αυτό, περίμενε...Yamaguchi Hajime...Yamaguchi...» Και τότε τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. «Το ντότζο! Το όνομα, οι προηγούμενοι κύριοι--το ντότζο!» Ξέχασε για μια στιγμή ότι βρισκόταν στο χείλος, και άρχισε να κουνάει ενθουσιασμένη τα χέρια της ενώ κι αφού μίλησε.
«Εσύ και η οικογένειά σου είστε απόγονοι του πρώτου δημιουργού του ντότζο...!»

Δεν περίμενε να το συνδέσει τόσο γρήγορα, εντυπωσιάστηκε. «Τουλάχιστον βγάζει νόημα γιατί είσαι τόσο...εμμονικός με το όλο θέμα του σαμουράι. Ή γιατί είσαι τόσο ικανός με το σπαθί. Ή-...! Πολλά βγάζουν νόημα πλάκα πλάκα.» Της έριξε ένα πλάγιο βλέμμα, και σταμάστησε να μιλάει χαχανίζοντας. «Μμμμμ, πάντως σου ταιριάζει. Το όνομα Hajime σου ταιριάζει καλύτερα.»
«Κι εμένα μ'αρέσει περισσότερο, αλλά δε μπορώ να το χρησιμοποιήσω. Κανείς δεν ονομάζει το παιδί του Fujita Hajime, δεν είναι εύηχο.»
«Όντως...κρίμα.» Αλλά ακόμα δεν είχε χωνέψει τα νέα. «Πφφφ, μία από τις ιδρυτικές οικογένειες του νησιού, ε; Γι αυτό είσαι τόσο περήφανος. Φαντάζομαι τι μπορεί να σου έλεγαν καθώς μεγάλωνες.»
«Τίποτα δε μου λέγανε και τι μπορεί να μου λέγανε δηλαδή, εκεί που μέναμε; Απλώς εγώ από μικρός ήθελα να έρθω στο χωριό, να βοηθήσω · μου φαινόταν χαζό να τους προστατεύουμε από τόσο μακριά. Αν γινόταν κάποια εισβολή, δε θα μπορούσαμε να τους οργανώσουμε εγκαίρως, πόσο μάλλον εφόσον ακόμα δε μιλάμε με τους άλλους πάνω κάτω.»
«Γιατί;»
«Οι λόγοι έχουν χαθεί στην ιστορία...ένα ακόμα πράγμα που μου φάνηκε χαζό. Ήθελα να έρθω εδώ και για να καταφέρω να συγκεντρώσω αρκετούς πόρους για να βρω τα άλλα τρια χωριά.»
«Μεγαλεπίβολα σχέδια έχεις...αλλά θα τα καταφέρεις, σε πιστεύω.»
«Μπα; Πώς κι έτσι;»
«Έχεις την πειθαρχία μα και τη νοοτροπία που χρειάζεται · και είσαι κι έξυπνος, δεν κάνουν άλλοι τις επιλογές σου για σένα. Δεν χρειάζεσαι πολλά περισσότερα--τη δύναμη, ικανότητα πες αν θες, την έχεις ήδη, οπότε...»
Καχυποψία ήρθε στο πρόσωπό του. «Πολλά καλά λόγια σήμερα. Τι έγινε;»
«Με έφερες σε ένα όμορφο μέρος, είμαι ικανοποιημένη. Λίγο τρομαγμένη, αλλά ικανοποιημένη.»
«Ακομα φοβάσαι;» Σχεδόν δεν το πίστευε. «Μετά από τόση ώρα;»
«Μα ναι, αφού η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα...!»
Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. «Τι, αυτό είναι όλο;» Στο καταφατικό κούνημα του κεφαλιού της, το χαμόγελο μεγάλωσε. «Ο φόβος δεν είναι ο μόνος λόγος που μπορεί η καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα.»

Της πήρε 0,1 δευτερόλεπτα για να καταλάβει τι εννούσε · 0,3 δευτερόλεπτα για να κοκκινίσει από τον λαιμό μέχρι το μέτωπο · 0,7 δευτερόλεπτα για να αρχίσει να κοιτάει παντού εκτός από εκείνον · της έδωσε ένα δευτερόλεπτο για να αποφασίσει πώς ήθελε να το αντιμετωπίσει και μετά έκανε επιτέλους την κίνησή του. Το χέρι του βρήκε το πρόσωπό της και τη γύρισε προς αυτόν · για μια στιγμή ο χρόνος πάγωσε και η ντροπαλή της έκφραση ήταν το μόνο που μπορούσε να δει · και μετά, έσκυψε.

Εκείνο το βράδυ, η Tokio έμαθε πόσο τρυφερά μπορούσε να φιλήσει ένας σκληρός άνδρας · κι ο Fujita έμαθε ακριβώς πόσο γλυκιά γεύση είχε η λαχτάρα.

Αν και μιάμισι ώρα αργότερα απ'ότι είχε υπολογίσει, την επέστρεψε στο σπίτι της σώα κι αβλαβή. Φυσικά, ο πατέρας της, παρέμεινε ξύπνιος · θυμόταν το φως που είχε δει εκείνο το πρώτο βράδυ που τη γύρισε σπίτι κι εκείνη είχε σχολιάσει πως ο Kojuuro τις περίμενε. Ε, δεν τον αδικούσε. Πήρε την αγαπημένη του κόρη για βόλτα στο δάσος. Όμως ήταν αρκετά έξυπνος για να της δείξει και το μέρος με τα βότανα, όπως είχε πει στον πατέρα της, απλώς η ίδια δεν έκοψε πολλά εκτός από δύο - τρία ματσάκια, όχι γιατί δεν είχε πού να τα κουβαλήσει, μα επειδή ήταν βράδυ, και τα περισσότερα θέλανε λεπτή δουλειά για να κοπούν έτσι όπως τα ήθελε.

Την άφησε να ανέβει τα σκαλιά μόνη της, υποκλίθηκε από εκεί που ήταν και περίμενε να μπει μέσα πριν φύγει. «Δε θα τα ξαναπούμε για λίγο καιρό,» είπε ντροπαλά απ'την πόρτα «αλλά όταν θα μπορέσω, θα σου πω.»
«Μην ανησυχείς γι αυτό.»
Η καθησύχασή του φάνηκε να κάνει τη δουλειά της και του χαμογέλασε πλατιά. «Καληνύχτα.»
«Καληνύχτα.»

Τρεις μέρες αργότερα, ακριβώς πριν αρχίσει η εκπαίδευση, ο Sougou τον χτύπησε στην πλάτη και του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Φάνηκε να τον βρίσκει απροετοίμαστο τέτοια κίνηση κι ο Sougou αποφάσισε ότι αυτή η αντίδραση ήταν ικανοποιητική, γι αυτό δεν είπε τίποτα άλλο εκτός από «θα τα πούμε μετά,» καθώς περνούσε από δίπλα του, για να πάρει τον εξοπλισμό του. Όμως αυτό το μετά δεν ήρθε ποτέ. Ή τουλάχιστον, όχι έτσι όπως το περίμεναν γιατί ο sensei αποφάσισε να τους κρατήσει όλους παραπάνω και να βάλει αυτούς τους δύο να διδάξουν ένα-δύο πράγματα στους υπολοίπους.

Δύο ώρες στράφι αργότερα - εφόσον πώς να διδάξεις κάτι σε κάποιον που σε σένα είναι φυσικό και δεν χρειάστηκε να το δουλέψεις από το μηδέν - επιτέλους το διαλύσανε, απογοήτευση και κούραση έκδηλη σε όλους. «Πάμε να ξεκουραστούμε για τώρα αλλά δε θα μου ξεφύγεις. Θα τα πούμε όλα σήμερα το βράδυ.»
«Τι θα πούμε σήμερα το βράδυ;»
«Θα μάθετε. Αλλά πρέπει να υποσχεθείτε ότι δε θα πείτε τίποτα σε κανέναν.»
Δέχθηκε τέσσερα χτυπήματα ταυτόχρονα. «Γιατί ρε, τόσο καιρό έχουμε πει τίποτα σε κανένα;»
«Καθόλου εμπιστοσύνη, απαπα.»

Επίτηδες, εκείνο το βράδυ οι έξι "συμμαθητές" πήγαν στο μαγαζί αργότερα, και κάθισαν πιο μακριά απ'όλους τους υπόλοιπους θαμώνες. Δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί η σερβιτόρα και ο Sougou ξαναχτύπησε τον Fujita. Με τη μπουνιά του, στον ώμο. Ο Fujita τον κοίταξε με ένα φρύδι σηκωμένο. Αλλά η έκφραση του Sougou παρέμεινε απαράλλαχτη, σχεδόν θυμωμένη μα σίγουρα εκνευρισμένη. «Γιατί δε μου είπες τίποτα για σένα και την Tokio ρε;»

Τον κοίταξαν ξαφνιασμένοι · πειραχτικά και ψευτοσκανδαλισμένα χαμόγελα εμφανίστηκαν στα πρόσωπα όλων ενώ προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους. «Έπρεπε να το μάθω απ'την αδερφή της εχθές το βράδυ, δύο μέρες αργότερα;»
Αναστέναξε. «Φυσικά στο είπε.»
«Εγώ και η Tooka μοιραζόμαστε τα πάντα: πληροφορίες, γεύματα, κρεββάτια...»
«Την κουβέρτα;»
«Την κουβέρτα δεν την μοιράζεται.»
Γελάσανε, μα το θέμα παρέμενε, κι όλοι στράφηκαν πάλι στον Fujita. «Οπότε, τι έγινε με σένα και την Tokio;»
«Μίλα, κουφάλα.»
«Θα τα ξεράσεις όλα.»
Αυτά παθαίνει όταν δεν είναι ειλικρινής απ'την αρχή. «...δεν έγινε κάτι τρομερό.»
«Αλλά...;»
«Της πρότεινα να πάμε μια βόλτα, δέχθηκε και πήγαμε.»
Ο Sougou τον ξαναχτύπησε, αυτήν τη φορά πιο δυνατά. «Πες όλη την αλήθεια!»
«Ναι, πες όλη την αλήθεια Fujita-san!»
Απέφυγε να απαντήσει · κοιτάχτηκαν και χαμογέλασαν συνομωτικά. «Τι έγινε στη βόλτα Fujita-san;»
«Πού πήγες την Tokio στη βόλτα σας Fujita-san;»
Αναστέναξε. «Όχι σοβαρά, πού πήγατε για βόλτα Fujita-san; Αν δε μου το έλεγε η Tooka, δε θα ήξερα ότι βγήκατε. Κι αφού δεν έχει βγει βρώμα στο νησί, σίγουρα κανείς δε σας είδε.»
«Αυτό είναι αλήθεια!»
«Ωραία, σταματήστε με τις ερωτήσεις, θα σας πω.» Ξαναναστέναξε. «Είναι ένα ωραίο μέρος πάνω στο βουνό που ήξερα ότι θα της αρέσει και δε θα μας έβλεπαν πολλά μάτια οπότε αποφάσισα να πάμε εκεί.» Κι αυτό έλυνε το ένα θέμα. «Όσο για το τι έγινε, τη φίλησα, μεγάλο πράγμα.»

Πέρασε μια στιγμή απόλυτης ησυχίας · και μετά, ανεξέλεγκτα γέλια και ιαχές. Και πάλι κούνησε το κεφάλι του εκνευρισμένος. «Τη φίλησες; Εσύ; Φίλησες γυναίκα; Ο κόσμος έρχεται στο τέλος του.»
«Πότε θα τη ζητήσεις τελικά;»
«Σκάσε, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο ίδιος της ο πατέρας έχει την ίδια εντύπωση με σένα κι έχει αρχίσει να με κοιτάει περίεργα.»
«Χαχαχαχαχα, και; Δεν έχεις πρόθεση να την ζητήσεις;»
«Δε λέω ότι δεν έχω σοβαρές προθέσεις γι αυτήν, αλλά δε νομίζω ότι τώρα είναι η σωστή στιγμή για να κάνω κάτι τέτοιο.»
«Μάλιστα...και; Πώς ήταν;»
«Τι ήταν πώς;» Τον κοίταξαν όλο νόημα. «Αν με ξαναρωτήσετε ξανά κάτι σχετικό μ'αυτό, θα σας δείρω όλους.» Δεν ξαναμίλησε κανείς.

«Καλημέρα!»

Σπαθιά είχαν τραβηχτεί πολύ πριν ακουστεί η φωνή · εκεί που ήταν στη μέση ακόμα μίας μονομαχίας, αφού είχε τελειώσει η καθημερινή εκπαίδευση, και οι δύο άκουσαν βήματα να πλησιάζουν το ντότζο. Σταμάτησαν ότι έκαναν κι αφουγκράστηκαν ταυτόχρονα. Θα εμφανιζόταν σε τρία, δύο, ένα...όμως στη θέση κάποιου εισβολέα, είδαν στην είσοδο να διαγράφεται μια γνώριμη, γυναικεία μορφή ντυμένη με ανδρικά ρούχα · και μετά μίλησε και τα μάτια των δύο ανδρών φωτίστηκαν.
«Tokio-chan! Επέστρεψες! Μας έλει-συγγνώμη.» Ενθουσιασμένος, ο Sougou αμέσως πήγε να την αγκαλιάσει, μέχρι που ένιωσε το θηκαρωμένο πλέον - ευτυχώς - σπαθί του Fujita να μπαίνει στο χιτατάρε του και να τον κρατάει πίσω. «Συνήθειο,» δικαιολογήθηκε.

Η κοπέλα γέλασε αμέσως · η έκφραση και των δύο ήταν απερίγραπτη. «Tokio,» πότε την έφτασε δεν το πήρε χαμπάρι «χαίρομαι που επέστρεψες.» Έσκυψε να υποκλιθεί, μα εκείνη το πήρε διαφορετικά και σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της για να τον φτάσει, και τα χείλη της βρήκαν το μάγουλό του. Αν και δεν το περίμενε, δε φάνηκε να τον πειράζει.
«Κι εγώ χαίρομαι, είχα σκάσει στο σπίτι. Και θέλω να πνίξω την αδερφή μου, αλλά κρίμα είναι, μόλις έγινε μανούλα, μην της το στερήσω.»
Επιτέλους έφτασε κι ο Sougou στη σκηνή, δίνοντάς της μια φευγαλέα αγκαλιά πριν προλάβει να αντιδράσει ο ψηλός. «Γιατί θες να την πνίξεις Tokio-chan;» ρώτησε ενώ απέφυγε ένα χτύπημα.
«Γιατί αποφάσισε να πάει δοκιμαστικά πίσω στο Yamagata με το μωρό και τον πεθερό της, γι αυτό.»

Το υποπτεύθηκε ο Fujita με το που είπε τη λέξη "πνίξω" · ο Sougou που δεν ήξερε όμως, έμεινε να την κοιτάει έκπληκτος αλλά με συμπάθεια. «Ωωωωω, θέλει να πάει πίσω;»
«Δεν ήθελε, ο πεθερός της την έβαλε στο τρυπάκι. Μέχρι που της είπε ότι θα αισθάνεται και πιο κοντά στον Tadashi αν είναι στο ίδιο σπίτι που έμενε, φαντάσου.» Κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη. «Και υποτίθεται θα είναι δοκιμαστικός ο μήνας...ναι καλά, σιγά μη γυρίσει. Κι εγώ να δω πότε θα ξαναδώ τον ανηψιό μου.»
«Α ναι σωστά, ο τρελός σαμουράι...ωωωω, συγγνώμη Tokio-chan! Κάτσε, αυτό σημαίνει ότι εμείς δε μπρούμε να δούμε το μωρό; Αχ κρίμα! Μ'αρέσουν τα μωρά, είναι στρουμπουλά και μαλακά, μ'αρέσει να τα τσιμπάω.»
Αυτή τη φορά, δεν κατάφερε να αποφύγει το χτύπημα. «Μωρό είναι, όχι κούκλα. Πότε θα φύγουν;»
Λάθος ερώτηση · αν κι όχι μαζί τους, η Tokio φάνηκε να θυμώνει ακόμα περισσότερο. «Είπαν σε δύο βδομάδες. Ακόμα δε θα έχει σαρανταρίσει και θέλει να κάνει θαλάσσιο ταξίδι! Ένας ακόμα λόγος που με εκνεύρισε...γι αυτό κι εγώ την είπα, αν το θες έτσι, θα δέχεσαι κι άτομα για τα συγχαρητήρια από την επόμενη βδομάδα, δε θα το παίζεις εύθραυστη όπου σε συμφέρει.» Αναστέναξε. «Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά, αρκετά θύμωσα για μία μέρα. Αν δεν έχετε κι εσείς αντίρηση, θέλω να κάνουμε πάλι αυτό που κάναμε πριν σταματήσω--θέλω να δοκιμάσω κάτι.»

«Τι, τι, τι;»
Το ρώτησε όσο η κοπέλα ένωνε την χορδή του τόξου και μάζευε φαρέτρες και βέλη. «Θα δεις, ανυπόμονε άνθρωπε.» Της έκανε μια αξιαγάπητη παραπονεμένη φατσούλα. «Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι δεν είστε οι μόνοι που έχετε το δικαίωμα να προπονείστε σπίτια σας.»
Όμως κανείς απ'τους δύο δεν φάνηκε να παίρνει καλά αυτά τα νέα. «Tokio-chan, εσύ δε μένεις μόνη σου ούτε έχεις κάποιον να κάνει τις δουλειές του σπιτιού για σένα! Μην πιέζεις τον εαυτό σου τόσο πολύ.»
«Sougou, δεκαοχτώ είμαι, όχι τριάντα οχτώ, δε θα πάθω και τίποτα με λίγη άσκηση.»
«Πόσο είσαι;»
«...καλά, δεν έγινα ακόμα, τον Απρίλιο · ε μωρέ, ένας μήνας έμεινε.» Ανασήκωσε τους ώμους της. «Άντε, εμπρός, πάμε · θα σας αρέσει, σοβαρά.» Η έκφραση και των δύο ήταν σχεδόν ίδια: αποδοκιμασία και καχυποψία. Η Tokio όμως φάνηκε να μη δέχεται την κριτική τους. Πήρε το τόξο στα χέρια της,
βέλη στα δάχτυλα. «Καλά, εγώ θα αρχίσω να σας ρίχνω, εσείς αν θέλετε μην τα αποφεύγετε.»

Δεν πέρασε ένα δευτερόλεπτο, το πρώτο βέλος εκτοξεύθηκε, το οποίο γρήγορα ακολούθησε δεύυτερο · και τρίτο · οι δυο τους αμέσως απέφυγαν και κινήθηκαν σαν κατσαρίδες που τους έριξες φως για να φύγουν μακριά της. «Σαν τα μούτρα σου την έκανες,» κατηγόρησε γι άλλη μια φορά ο Sougou ενώ έτρεχαν να της ξεφύγουν.
«Να δω τι θα κάνουμε όταν παραπονεθεί ο sensei για τις τρύπες στους τοίχους πάλι,» ήταν το μόνο πράγμα που απάντησε ο Fujita. O Sougou άρχισε από τώρα να νιώθει τον πόνο στον αυχένα του.

Δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά, αλλά οι τρεις τους είχαν βρει τους παλιούς τους ρυθμούς λες και δεν είχε απουσιάσει ποτέ η Tokio. Τα σπαθιά τραβήχτηκαν, οι λεκτικές προκλήσεις ξεκίνησαν κι αρκετά σύντομα, μια ακόμα ένας-ενταντίων-όλων προπόνηση είχε ξεκινήσει. Κι εκεί που ο Fujita πήγε προς τα πίσω για να βγει απ'την τροχιά του σπαθιού του Sougou, κι έσκυψε να αποφύγει ένα βέλος, ένιωσε κάτι να περνάει ξυστά απ'την πλάτη του! Τον έκοψε, αλλά τον πήρε πολύ λίγο, γιατί τελευταία στιγμή κατάφερε να το αισθανθεί και να την ισιώσει.

Όμως το γεγονός εξέπλπηξε όχι μόνο τον ίδιο, μα και τον Sougou, που σταμάτησε το δεύτερο χτύπημα που είχε ετοιμαστεί να δώσει. Κοίταξαν το μέρος που πήγε ό,τι ήταν αυτό που τον πήρε ξυστά, κι αυτό που είδαν ήταν ένα βέλος! Μα...απέφυγε το βέλος της, πώς...; Και τότε ήταν που είδαν το δεύτερο. Μα το ένα το άφησε να φύγει πριν κλάσματα του δευτερολέπτου και αν, πότε πρόλαβε να ρίξει το άλλο; Ακόμα και με την - ολόσωστη - λογική να τα κρατάει στο χέρι πέντε - πέντε, δεν προλάβαινε να οπλίσει αρκετά γρήγορα. Γύρισαν αμέσως να την κοιτάξουν...και την είδαν να χαμογελάει με την ίδια προκλητική έκφραση που χρησιμοποιούσαν και οι ίδιοι, ενώ ακόμα κρατούσε τη στάση του τοξοβόλου, με το ένα χέρι να κρατάει το τόξο και το άλλο δίπλα στο πρόσωπό της.

«Τι έγινε μόλις τώρα;»
Η αλαζονεία φάνηκε στο χαμόγελό της. Χωρίς να χάσει τη στάση, έδειξε με τα μάτια της.  «Τον πέτυχα.»
Όμως η κατάπληξη δεν σβήστηκε από τα πρόσωπα τους. «Ναι, αλλά πώς; Ήταν λες και φύγανε δύο βέλη ταυτόχρονα, το οποίο-...» Όταν το είπε αυτό, η Tokio έγνεψε, ικανοποιημενη με τον εαυτό της. Και οι δύο έμειναν να την κοιτάνε εμβρόντητοι, στόματα να ανοίγουν ταυτόχρονα. «Π-πλάκα κάνεις.» Έγνεψε "όχι" πολύ σοβαρά · κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. «Πώς;»
«Δεν κατάλαβα, μόνο εσείς επιτρέπεται να βελτιώνεστε;»
Κοιτάχτηκαν άλλη μια φορά μεταξύ τους και μετά κοίταξαν εκείνη · η κατάπληξη αλλοιώθηκε σε ενθουσιασμό και είχαν φτάσει δίπλα της πριν καν καταφέρει να κατεβάσει το τόξο και ξεκίνησαν να τη βομβαρδίζουν!
«Μπράβο Tokio-chan!»
«Ήταν πολύ εντυπωσιακό.»
«Ήταν φοβερό να το βλέπεις σαν τρίτος!»
«Θα προτιμούσα να το είχες δοκιμάσει στον Sougou πρώρα,» γέλασαν «αλλά είναι σίγουρα μια καλή τεχνική, μπράβο.»
«Σας το είπα ότι θα σας αρέσει.» είπε με νόημα. «Αλλά φοβήθηκα να το δοκιμάσω στον Sougou · η Tooka με απείλησε να φύγει με την Tsuki αν του έκανα τίποτα, συγγνώμη.»
«Σκληροπυρινική η αδεφή σου,» σχολίασε ενώ ο φίλος του έκανε «ωωωωω» συγκινημένος.
«Δε λες τίποτα,» είπε χαμηλόφωνα ενώ ο Sougou είχε αρχίσει να πλέκει το εγκώμιο για την Tooka «και η αλήθεια είναι ότι, δεν της αρέσει να περιποιείται τους άλλους καθόλου, δε μου έχει μοιάσει σε τίποτα.»
«Αν και αυτή είναι η μεγαλύτερη.»
«Λεπτομέρειες.»
«Αχ, τι καλή που είναι μωρέ,» τέλειωσε επιτέλους, αναστενάζοντας. «Θα της πάω ένα ωραίο δώρο σήμερα.»
«Άσε τα δώρα, πιάσε το σπαθί σου, συνεχίζουμε.»
«Δεν ξέρω πόσο ασφαλές είναι να συνεχίσουμε να παλεύουμε και μεταξύ μας όμως;»
«Μπα...; Φοβάσαι Sou-chan;»
Ένιωσε να εκνευρίζεται γι αυτό η άμεσή του απάντηση ήταν «Όχι φυσικά!» Ησυχία. «Ίσως λίγο.» Το ξανασκέφτηκε. «Δύο βέλη ταυτόχρονα που όμως πάνε σε διαφορετικά μέρη είναι ανησυχητικό, εντάξει;»
«Δεν έχει άδικο,» συμβούλεψε η κοπέλα σκεπτική «κι αν το συνηθίσετε, τότε συνεχίζετε με τα σπαθιά.»
Έβλεπε αριθμητικά δεν υπερτερούσε. Ενέδωσε. «...καλώς. Πάμε.»