[Τέλος-Minion]Help me, help you.

Πέρασε τα χέρια του κάτω απο τα πόδια του και τα έφερε μπροστά στο πρόσωπό του. Προσπάθησε να τα τραβήξει αλλά ο κόμπος ήταν πολύ δυνατός. Τότε σκέφτηκε να μασήσει το σχοινή για να το κόψει. Μερικά δευτερόλεπτα μετά, αφού ξεκίνησε να δαγκώνει το σχοινή, άκουσε θόρυβο. Σταμάτησε τότε και περίμενε να δει ποιος ήταν. Τα βήματα ακούγονταν όλο και πιο δυνατά καθώς πλησίαζαν. Η αλήθεια είναι οτι ακούγονταν πάρα πολύ δυνατά για να είναι ανθρώπινα. Τότε μπήκαν μέσα στον ναό 2 άτομα, η μηπως να πω καλύτερα 2 πλάσματα! 2 πάντα εμφανίστηκαν μπροστά στα μάτια του Tobby. Είχαν το ίδιο μέγεθος με όλα τα πάντα αλλα αυτά ήταν διαφορετικά. Περπατούσαν στα δύο πόδια! Ο Tobby έμεινε έκπληκτος. Δεν περίμενε να δει κάτι τέτοιο. Τα πάντα καθώς περπατούσαν μιλούσαν μεταξύ τους αλλα στην δικιά τους γλώσσα. Δεν μπορούσε να καταλάβει απολύτως τίποτα. Ένα απο τα δύο τον πλησίασε και του είπε.

Τι κάνεις εδω πέρα άνθρωπε? Άμα ήρθες με σκοπό να φέρεις το κακό στην χώρα μας δεν θα φύγεις ζωντανός απο εδώ. Ο Tobby τα έχασε! Τα πάντα όχι μόνο περπατούσαν στα δύο πόδια αλλα μιλούσαν και την γλώσσα μας.

Στην προσπάθεια του να μιλήσει έχασε τα λόγια του απο το σοκ. "Εγω μιλάς πάντα πως!?" ήταν τελικά τα λόγια που βγήκαν απο το στόμα του. Τα πάντα κοίταξαν τον Tobby με ένα περίεργο βλέμμα και ο Tobby ταυτόχρονα έκανε μία γκριμάτσα η οποία έλεγε "Ω θεε μου... " Μετά απο μία παύση μερικών δευτερολέπτων ξαναπροσπάθησε να μιλήσει.

Π-Πως μιλάτε!? Είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα ζώο να μιλάει!

Πρόσεχε τα λόγια σου άνθρωπε. Δεν είμαστε ζώα όπως μας ονομάζεις. Έχουμε και εμείς αισθήματα και μυαλό όπως εσείς οι άνθρωποι. Αν και βέβαια το μόνο που σκέφτεστε εσείς είναι τρόποι να καταστρέφετε πράγματα.

Εννοείς για τον πόλεμο που έγινε εδώ πριν μερικά χρόνια?

Εσείς οι άνθρωποι ήρθατε στο νησί μας και προκαλέσατε μεγάλες καταστροφές. Απρόσκλητοι χωρίς να σας νοιάζει ποιος ζει εδώ πέρα ξεκινήσατε έναν πόλεμο ο οποίος κατέστρεψε το μέρος όπου ζούσαμε ειρηνικά. Αναγκαστήκαμε να δράσουμε εναντίων σας για να τελειώσουμε αυτή την μάχη. Έχασα πολλούς φίλους μου σε αυτή την μάχη. Απο εκείνη την ημέρα υποσχεθήκαμε να ζήσουμε ειρηνικά.

Πιστέψτε με δεν ήρθα εδώ με σκοπό το κακό σας ήμουν απλά... την ώρα που προσπαθούσε να τελειώσει την πρόταση σου ο Tobby πετάχτηκε το πάντα το οποίο αυτή την φορά είχε αυξήση τον τόνο της φωνής του.

Για ποιο λόγο τότε κουβαλούσες αυτά τα όπλα πάνω σου!? Αν ισχύει αυτό που ισχυρίζεσαι τότε γιατί κρατάς κάτι το οποίο μπορεί να φέρει καταστροφή!?

Ήρθα σε ένα άγνωστο μέρος. Δεν ξέρω τι μπορεί να με περιμένει. Κουβαλώντας τα όπλα καταστροφής όπως τα αναφέρεσαι είναι ο τρόπος μου να με κρατάω ασφαλή! Αυτά τα λόγια πέρασαν απο το μυαλό του Tobby μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου αλλα αποφάσισε να μην τα πει. Φαινόταν πως ο πόλεμος επηρέασε πολύ άσχημα αυτή την φυλή και ότι και να έλεγε δεν θα άλλαζε την γνώμη του. Έχοντας λήξει την συζήτηση τους τα δύο πάντα έφυγαν βγαίνοντας έξω αφήνοντας τον Tobby μόνο του στον ναό.

Μετά απο την συζήτηση τους 2 μέρες πέρασαν. Τα πάντα δεν άφησαν τον Tobby ελεύθερο και αυτός δεν προσπάθησε να δραπετεύσει. Ένιωθε εν μέρη υπεύθυνος για την κατάσταση που βρίσκεται αυτή η φυλή. Ήθελε να κάτσει και να τους βοηθήσει. Ήθελε να επανόρθωση με κάθε δυνατό τρόπο ακόμα και αν χρειαζόταν μείνει στο νησί για 1 χρόνο. Όλοι την ώρα την περνούσε μέσα στον ναό. Τα πάντα έρχονταν κάθε μέρα και του άφηναν λίγο ψωμί στο οποίο έπεφτε με τα μούτρα για να το φάει καθώς τα χέρια του ήταν δεμένα. Μαζί με το φαγητό του έδιναν και νερό. Αν και εχθρικοί απέναντι του ταυτόχρονα τον περιποιούνταν σαν δικό τους. Κατάλαβε πως είναι στην φύση τους να είναι φιλικοί προς τους ξένους αλλα η διάφορες καταστάσεις τους οδήγησαν να είναι εχθρικοί για να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Την 3η ημέρα συνέβη κάτι το απρόοπτο. Μέσα στο καταμεσήμερο, ο ουρανός ήταν καθαρός και οι ηλιαχτίδες του ηλίου χτυπούσαν το νησί και το ζέσταιναν. Τα πουλιά που βρίσκονταν στα δέντρα δεν έβγαζαν ούτε ένα μικρό είδος κραυγής. Υπήρχε ησυχία. Έμοιαζε σχεδόν λες και μπορούσες να ακούσεις τον ήχο των σύννεφων που μετακινούνταν στον ουρανό. Την ησυχία αυτή ακολούθησε ένας δυνατός θόρυβος. Ο Tobby ξαφνιάστηκε. Δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό αλλα σίγουρα δεν ήταν καλό.

Μερικά λεπτά μετά απο αυτόν τον θόρυβο μπήκε μέσα στο δωμάτιο του ναού το πάντα το οποίο μιλούσε με τον Tobby πριν απο μερικές ημέρες. Ήρθε μπροστά του βιαστικά. Η έκφραση του προσώπου του έδειχνε πως ήταν νευριασμένος.

Εσύ!!! Εσύ έφερες τους πειρατές εδώ!? Αυτός ήταν ο σκοπός σου εξαρχής έτσι!? Μίλα μου! φώναξε και έπεσε πάνω στον Tobby με τα δύο μπροστινά του πόδια.

Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς! απάντησε με σοβαρό ύφος.

Πες μου την αλήθεια! Για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ!?

Σταμάτα να νομίζεις πως θέλω το κακό σας! Μέχρι πριν μερικές ημέρες δεν ήξερα καν οτι υπήρχε αυτό το μέρος! Αν ήθελα να φύγω θα είχα προσπαθήσει να αποδράσω αντιθέτως είμαι ακόμα εδώ! Κάθομαι άπραγος ελπίζοντας να καταλάβετε οτι δεν είμαι εχθρός σας! Ο τόνος της φωνής του ήταν ήρεμος και συγκροτημένος αλλα ταυτόχρονα δυνατός. Ήθελε να δείξει πως εννοούσε τα λόγια που μόλις ξεστόμισε.

Από εδώ!
 Ανάμεσα από το πυκνό δάσος, τα δύο παιδιά είχαν ακολουθήσει ανοδική πορεία. Μέχρι που το δάσος αραίωσε και μπροστά τους ξεπρόβαλε η πόλη των Pandaren. Στάθηκαν με ανοιχτό το στόμα να θαυμάζουν τις απέραντες γέφυρες που ένωναν τις κορυφές που αποτελούσαν την έκταση της πόλης. Ιδιαίτερη εντύπωση τους έκανε ο ναός, τους έδωσε την εντύπωση των μοναχών που ήξεραν από τις δικές τους περιπλανήσεις. Ίσως αυτή η φυλή να μην διέφερε τόσο από τους ανθρώπους όσο αρχικά φαντάζονταν.
Ψέματα, δεν έμοιαζαν σε τίποτα με τους ανθρώπους! Πολλοί Pandaren κυκλοφορούσαν άταχτα στους δρόμους και σε κοινή θέα ώστε να τους προσέξουν τα παιδιά. Οι Pandaren έμοιαζαν με το αντίστοιχο ζώο, όλο τους το σώμα ήταν καλυμμένο με γούνα και ξεπερνούσαν σε ύψος τα 2 μέτρα. Λέμε ύψος γιατί τα πλάσματα αυτά μπορούσαν τόσο να κινούνται στα τέσσερα, αλλά και να περπατάνε στα δύο όπως οι άνθρωποι. Τα μάτια τους έλαμπαν σαν κάρβουνα και ο τρόπος με τον οποίο κινούνταν εξέπεμπε άγχος στα πρόθυρα του πανικού.
-Τι γίνεται εκεί; ξέφυγε από τον Mark καθώς το οπτικό του πεδίο στράφηκε σε μια από τις εισόδους στην πόλη.

Καλυμμένοι από το δάσος και αφανείς, παρατήρησαν ότι υπήρχαν άνθρωποι στην πόλη. Από την περιβολή τους έβγαλαν το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα.
-Πειρατές! ξεφύσηξε ο Mark και συνέχισε με ανακούφιση. Ευτυχώς είμαστε εδώ και όχι εκεί να τους αντιμετωπίζουμε. Δεν υπάρχει λόγος να αναμειχθούμε, ας γυρίσουμε πίσ— ...!!!
Ήταν η May δίπλα του που τον έκανε να κοντοσταθεί. Το κορίτσι είχε τσιμπήσει την άκτη του παλτού του. Στο πρόσωπο της, τα μάτια της είχαν ξεθολώσει αρκετά και έδειχνε να καταβάλλει προσπάθεια να συγκεντρωθεί ώστε να εκφραστεί.
-...Mark, φοβούνται... Πρέπει να βοηθήσουμε...
Ο Mark που είχε μείνει άφωνος, συνήλθε και εξερράγη από χαρά. Το κορίτσι είχε μείνει σε σύγχυση για αρκετές μέρες στην σειρά και τώρα μόλις είχε βγάλει νόημα από τα λεγόμενα της.
-Και βέβαια θα βοηθήσω, Μεγάλη Αδελφούλα! Σε τέτοια φάση, από το γκρεμό να του έλεγε να πέσει, θα το έκανε! Λίγοι πειρατές είναι μόνο, τους έχω και μόνος μου! ...Μόνο εσύ, μείνε καλυμμένη, εντάξει; την παρακάλεσε ανήσυχος. Δεν γίνεται και να επιτίθεμαι και να σε προστατεύω παράλληλα.
Η May έγνεψε και το παιδί της χαμογέλασε αισιόδοξα. Έπειτα έκανε παράκαμψη για να βγει στον δρόμο, πίσω από τους πειρατές. Αυτά τα αποβράσματα! Δεν θα καταλάβαιναν τι τους χτύπησε!

Η ορδή των πειρατών απλώθηκαν στην πόλη φωνάζοντας. Κρατούσαν στα χέρια τους τα μαχαίρια τους με τα οποία σκόπευαν να σφάξουν όλοι την πόλη. Τα παιδιά των Pandarean πανικόβλητα άρχισαν να τρέχουν. Τότε ήταν που όλοι οι ενήλικες έσπευσαν να τα βοηθήσουν. Οι περισσότεροι ήταν πολεμιστές . Χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα στάθηκε εμπόδιο στους πειρατές ώστε να κερδίσουν χρόνο στην δεύτερη ομάδα να σώσουν τα παιδιά απο βέβαιο θάνατο. Ο Mark ο οποίος πλησίαζε στο πεδίο μπορούσε να δει πως εξελιζόταν η μάχη ενώ η May είχε ήδη βρει καταφύγιο πίσω απο μερικά βράχια λίγο πιο κάτω απο το σημείο που βρισκόταν αρχικά. Οι Pandarean έχαναν την μάχη. Επειδή είχαν σαν προτεραιότητα την ασφάλεια των παιδιών χρονοτριβούσαν τους πειρατές ακόμα και αν σήμαινε θάνατος. Πίσω στον ναό ο Tobby προσπαθούσε να πείση τον Pandarean με το όνομα Ji Firepaw ότι δεν είναι εχθρός τους. Καθώς μιλούσαν διέκοψε την συζήτηση τους ένα άλλο παντα.

Ji Firepaw! Φώναξε και μπήκε στον ναό και στην συνέχεια κάνοντας ένα άλμα προσγειώθηκε δίπλα τους. Έσκυψε το κεφάλι του και ένωσε τις παλάμες των χέριών του και συνέχισε. Άκουσα τον θόρυβο! Ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα!

Pandaman! Πειρατές μας επιτίθονται, πήγαινε αμέσως και βοήθησε τους υπόλοιπους! Δεν έκατσε να συζητήση κάτι με τον Firepaw και έφυγε πάλι κάνοντας κολοτούμπες προς τα πίσω και στο τέλος με ένα άλμα έφυγε απο τον ναό και προσγειώθηκε στο πεδίο της μάχης.

Στο μεταξύ στο πεδίο της μάχης μπορούσες να δεις αρκετά πάντα τραυματισμένα ενώ ταυτόχρονα και από την μεριά των πειρατών αρκετοί είχαν βγει νοκ άουτ.Οι πειρατές αυτοί λάτρευαν την θέα του αίματος που υπήρχε στο έδαφος και πάνω στο σώμα των Pandarean. Ένας από αυτούς έφερε το μαχαίρι του μπροστά στο πρόσωπο του και έγλειψε το αίμα που κυλούσε από την άκρη της κοφτερής λεπίδας του. Έριξε ένα πλατύ σατανικό χαμόγελο και όρμησε πάνω σε έναν τραυματισμένο. Το πάντα λαχανιασμένο ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να σωθεί και αποφάσισε να αποδεχτεί την μοίρα του. Βέβαια δεν θα έπεφτε δίχως μάχη οπότε πείρε την κλασσική του μαχητική στάση. Ο πειρατής έφτασε μπροστά του και τον έκοψε. Την στιγμή που λεπίδα βρήκε επαφή με το δέρμα και άρχισε να το διαπερνάει ο Pandaman πετάχτηκε και έδωσε μία κλοτσιά στο κεφάλι του πειρατή πετώντας τον τουλάχιστον 30 μέτρα μακριά. Μετά από αυτό το χτύπημα ο πειρατής δεν σηκώθηκε ξανά. Οι πειρατές που βρίσκονταν κοντά σοκαρίστηκαν ενώ τα πάντα χάρηκαν και ένιωσαν μία ανακούφιση ενώ την ίδια στιγμή φώναζαν το όνομα του Pandaman στην δικιά τους γλώσσα. Το τραυματισμένο πάντα νιώθοντας ασφάλεια αφέθηκε ελεύθερο και έπεσε στα γόνατα. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Pandaman ήταν να μπει μπροστά του και να πάρει μαχητική στάση. Κοίταξε τους πειρατές και προκάλεσε τους πειρατές να του επιτεθούνε. Αυτοί διψασμένοι για αίμα όρμησαν πάνω του.

Πίσω στον ναό ο Tobby ήταν ακόμα δεμένος ενώ κοιταζόταν στα μάτια με τον Ji Firepaw. Οι φασαρία που προκαλούσαν τα φοβισμένα πάντα έφτασε στον ναό. Και οι δύο έστρεψαν την προσοχή τους προς τα έξω. Κατάλαβαν πως η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει. Ο Firepaw σηκώθηκε και άρχισε να προχωράει προς την έξοδο αλλά τον σταμάτησε ο Tobby.

Επιστέψουμε! Μπορώ να σας βοηθήσω από αυτή την κατάσταση!

Μου λες να σε εμπιστευτώ ενώ αυτή την στιγμή το είδος σου ευθύνεται για το χάος σε αυτή την πόλη.

Το ξέρω πως έχεις κάθε λόγο να μην με εμπιστευτείς αλλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Υπάρχουν άτομα εκεί έξω που αξίζει να ρισκάρεις ακόμα και την ζωή σου αλλά δεν θα καταφέρεις ποτέ να τους συναντήσεις αν είσαι για πάντα εχθρικός. Ο Tobby δεν ήξερε τι άλλο να πει. Αν τα λόγια αυτά δεν έπιαναν τότε δεν θα τον άφηναν ποτέ να φύγει. Ο Firepaw άρχισε να προχωράει προς το μέρος του χωρίς να λέει κάτι. Δεν ήξερε τι μπορεί να έκανε. Μόλις έφτασε στον Tobby πήγε από πίσω του και έσκυψε για να του λύσει τα χέρια.

Βάζω σε κίνδυνο όλη μου την φυλή γι’ αυτό σε παρακαλώ…Βοήθησε μας!!!

Βασίσου επάνω μου! Είπε με σοβαρότητα ο Tobby και σηκώθηκε όρθιος.